Levensverhalen (pagina 208)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

moedeloos en eenzaam

Eigenlijk denk ik pas sinds een kleine tijd aan zelfdoding. Ik heb geen gelukkige jeugd gehad, Was altijd maar alleen, Had geen klasgenootjes waar ik goed mee kon opschieten en geen vrienden. Ik Was al heel vroeg een onzeker meisje. Vanaf mijn 8e jaar krijg ik hulp van verschillende hulpinstanties, wat opzich goed is. Maar ben niet gelukkig. Altijd een roerig leven gehad en vaak somber geweest in t leven zelf. Meerdere malen ook een burnout gehad en een aantal rotjaren achter de rug. En dan ben ik pas 23! Ik zou meer lol moeten maken, nieuwr mensem ontmoeten die wél echt om mij geven, en nieuwe uitdagingen aan willen gaan. Maar het is zo moeilijk om dat allemaal op poten te zetten.
Ik maak me vaak druk om niks, ben veel onzeker en heb veel bevestiging nodig van een ander. Ik voel me vaak niet begrijpen door de hele maatschappij, die voor mensen als mij te snel gaat, waardoor ik achter kan lopen en dan blijf ik hangen in mijn ellende en zak ik weg.
Ik weet dat niemand hier op gaat reageren, maar het vult toch als een kleine opluchting dit te kunnen vertellen.
Datum:
12-12-2014
Naam:
marinka
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Alles tegelijk

2014 was een beroerd jaar: baan kwijt, relatie stuk gelopen, afwijzing na afwijzing en op het moment dat ik serieus begin te denken over de dood en dat het geen moer uit zou maken als ik er niet meer zou zijn, pleegt iemand voor wie ik veel bewondering had, die een inspiratiebron van vreugde voor me leek, zelfmoord. Het leven is kut. Liefhebben kan ik niet meer, maar om zelfmoord te plegen ben ik te laf... :(
Datum:
11-12-2014
Naam:
Irrelevant
Leeftijd:
36
Provincie:
Gelderland

Het einde nabij

Mijn hele leven vecht ik al tegen onrecht wat mij aangedaan word , misbruikt ,mishandeling van bijna 10 jaar ,een flinke PTSS ,geen vertrouwen en liefde ken ik niet.
Een zoon gekregen die door jeugdzorg van mij afgetrokken werd en ook hij misbruikt werd in een instelling, 12 jaar lang gestreden voor hulp en behandeling voor mijn zoon in een draaikolk van machtsmisbruik en leugens.
Eindelijk mijn zoon 18 samen weer een leven en dan raak ik mijn huis kwijt door een strijd met een woning bouw over 8 jaar leven tussen de muizen doordat de woningbouw nalatig was in het dichten van naden in de muren, op straat gegooit uiteindelijk ,naar het buurtteam voor een postadres en opvang zodat ik mijn uitkering kon houden .De betreffende persoon zou contact opnemen met social zaken maar deed dit niet, oproep gehad wederom naar het buurtteam en er zou gelijk gebeld worden, wederom niet en uitkering stop gezet met een boete.
Na ruim 3 maanden eindelijk een opvang , alles ging redelijk 3 weken geen begeleiding gehad omdat er personeel te kort was en toen gebeurde een " incident" waar een medebewoner het nodig vond zijn broek iets te laten zakken en riep kijk eens en ik recht tegen een gedeelte van zijn geslachtsdeel keek wat een enorme herbeleving heeft gegeven en volledig overstuur ben geraakt ,vervolgens omdat ik aangegeven had dat dit een onveilige situatie voor mij was ook omdat die man een slapkamer recht tegen over mij had moest ik de opvang uit voor 3 dagen tot rust te komen ,toen mocht ik ineens niet meer terug komen en ook niet meer mijn vriendin op de etage bezoeken ondanks de zeden aangifte , er zou binnen 3 dagen naar een geschikte opvang gezocht worden en mijn weekgeld werd stop gezet, de 3 dagen werden 3 weken en is er geen andere opvang dan een rouwen opvang waar ik mijn zoon niet mag zien want er mogen geen mannen komen ,is het 4 trappen lopen waar ik het aan mijn rug en heup heb en mijn vriendin ook geen 4 trappen kan lopen en nu moet ik maar kiezen tussen een dak boven mijn hoofd en mijn kind en het risico dat ik opgesloten zit omdat ik niet altijd de trappen kan lopen en dan ook niemand heb die boodschappen voor mij kan doen .
Ik wil een keertje rust in mijn leven maar ik denk dat dat alleen mogelijk is als ik voor een trein spring , ik kan niet meer tegen het strijden en constant vechten , vooral nu weer ,mij word wat aangedaan en ik ben weer dakloos en op de afgrond.
Ik laat mijn kind nog een keer komen met kerst en dan maak ik een eind aan mijn leven ,dit is geen leven en kan de klappen niet meer opvangen ,dit is een strijd die ik toch niet ga winnen en het vechten na zoveel jaar is niet houdbaar meer ,het idee dat dit nog jaren door kan gaan trek ik niet meer het is een donkere tunnel.
Ik hoop dat mensen socialer worden ooit al zal ik dat wel niet meer meemaken.
Datum:
10-12-2014
Naam:
ikke
Leeftijd:
41
Provincie:
Utrecht

tsja

als je soulmate is overleden, heb je toch wel even zeker een week of 2, 3, 4 alle aandacht van de wereld. Daarna, gaat ieder zijn/haar (logisch) eigen leven leiden. 2 Jaar later, sta je echt he le maal alleen voor alles.
Datum:
09-12-2014
Naam:
Ina
Leeftijd:
60
Provincie:
Noord-holland

Teveel mis

Klotepech heb ik gehad. Gestoord gezin met labiele moeder en autoritaire vader. Erfelijk belast met moeilijk karakter, hoogbegaafd, overgevoelig. Borderline diagnose, Add en gekmakende terugkerende depressies. Kind bij me weg. Relatie gehad met narcist. Huiselijk geweld. Prostitutie- en drugsverleden. Werk al jaren niet, hou niets vol. Worstel me door de dagen, al jaren. Heb nu goede relatie maar blijf dat zinloze lege gevoel houden. Vecht me kapot, zoek afleiding, hulp blabla. Heb geen vrienden, kan niet goed relaties onderhouden. Mis dit wel!
Wil vaak dood. Maar blijf knokken.
Datum:
09-12-2014
Naam:
Julia
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

Zie geen uitgang

Ik heb zoveel geheimen over mijn financiele gebied, ik doe me best werk te zoeken zodat ik al die deurwaarders tevreden kan houden.
Maar wat ik ook doe het lijkt maar niet goed te gaan.
Voor deze ellende al jaren in een huis gewoond waar ik echt letterlijk geestelijk mishandeld ben.
Toen ik daar vandaan was en ergens anders ben gaan wonen dacht ik van YES nu kan ik mijn leven op orde stellen maar al maanden wilt het me niet lukken.
Ik lach naar de buiten wereld maar ik weet dat een uitweg zoeken beter is.
Niemand zal last hebben van mijn problemen, niemand heeft last van wat er komen gaat.
Ik kan niemand vertrouwen want iedereen kijkt op me neer.
Maar nu ik dit getypt heb zullen mensen vast denken dat ik me aanstel en enkel aandacht wil trekken, ook daarom hou ik al maanden is het niet jaren me mondje dicht.
zoveel mensen die aan zich zelf denken en niet kunnen/willen zien dat achter elke glimlach een hoop verdriet zit.
Opgeven lijkt zo nu beter dan doorgaan met een uitweg zoeken uit de ellende.
Datum:
08-12-2014
Naam:
Rijsje
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Ik heb nooit mijn weg kunnen vinden.

Ik ben opgegroeid in een streng gezin, foute vrienden, foute keuzes en gemiste kansen. Toch bleef ik strijden voor verbetering. Ik ben, na heel veel moeite en vechten, begonnen aan mijn opleiding. Ik heb mijn foute vrienden en keuzes aan de kant gelegd om voor verbetering te strijden. Ik volg nu aandachtig de opleiding, heb mijn stage al gevonden, en toch is er niks binnen in me veranderd. Ik blijf de leegte voelen die jaren lang in me groeide, manifesteerde. Alles wat ik om me heen zie, heb ik geen waarde aan. Ik kan in het dagelijks leven geen schrijn van geluk vinden. Waarom leven om op te groeien in stres, geen vrije tijd, schulden, zorgen..Voor die ene dag in de week waar ik alleen op m'n kamer kan zitten, wetend dat morgen weer dezelfde dag en dezelfde routine op me staat te wachten? Eerst dacht ik dat ik gewoon in een dipje zat maar naar drie jaar zonder iets waar ik maar een rede om te leven in kan vinden, twijfel ik om überhaubt verder te gaan.
Datum:
07-12-2014
Naam:
Robin
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

alleen en eenzaam

Hallo,
Ik ben een meisje van 19 jaar en weeg 130 kilo..
vriendjes nooit gehad zal ik ook nooit krijgen!
ik ben eigenlijk nergens echt goed in
en mn ouders beamen dat eigenlijk wel me zussen doen alles geweldig goed en zijn de beste ik mag blij zijn als dat ze tegen mij goededag en weltruste zeggen
vrienden in het algemeen heb ik niet mensen komen alleen maar bij me om even te zeggen dat ze zich niet goed voellen en wat voor ellende ze hebben meegemaakt.

Ik denk nu bijna elke dag (al zo 3 maanden) aan de laatste uitweg in het leven zelfmoord de gedachtes worden steeds heviger en meer ook vaker opelkaar zo zit er soms nog geen 2 uur tussen voor ik weer een mes in mn handen heb dat ik me polsen door kan snijden... het enige wat me eigenlijk tegenhoud is de traumatische ervaring die degene zal krijgen die mij vind. Maar wat als die gedachte weggespoeld word door alles en ik echt zelfmoord pleeg?! Wat een rust zal ik dan vinden!

ik word gek in me hoofd het is er geen moment stil het liefst trek ik al me haren uit me harsens en stoot ik me kop tegen de deur aan dat het even stil mag zijn
IK WEET GEWOON ECHT NIET WAT IK MOET DOEN
wat doe ik hier nou eigenlijk?!
Ik ben waardeloos
Datum:
07-12-2014
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

gevangen in mijn eigen hoofd

Hallo,
ik wil dood, maar niemand begrijpt mij.
Het komt allemaal door het verlies van mijn grootouders, problemen gehad op mijn werk.
Ondertussen in behandeling bij een psycholoog, waar ik liefst vanal gewoon mee wil kappen.
Dan moet ik nu ook nog is op de koop toe, antidepressiva medicatie nemen.
Terwijl ik dus echt een schreeuw doe, dat ik dood wil!
Datum:
06-12-2014
Naam:
Baloe
Leeftijd:
23
Provincie:
België

Weet niet waarom!

Mijn Pepe heeft darmkanker sindsdien doe ik mezelf pijn en denk aan zelfmoord ik zeg het tegen niemand omdat ze boos gaan zijn
Maar ik weet niet waarom
Maar er zit nu ook iemand op school Chinouk ze pakt al mijn vriendinnen af

Nyana, XxX
Datum:
05-12-2014
Naam:
Nyana
Leeftijd:
10
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.