Levensverhalen (pagina 207)

Ik weet dat ik nog jong ben maar al van toen ik 10 jaar was wil ik zelfmoord plegen. Ik heb al een aantal plannen om het te doen. Ik heb een mentaal gehandicapt broertje en dat is heel moeilijk om mee te leven mijn moeder ligt vaak in het ziekenhuis en ik ben opgegroeid zonder haar. Ik ben al naar heel veel psychologen geweest zonder dat ik het zelf ooit wou. Nu wil ik hulp maar ik vertrouw niemand meer. Ik kan met mijn leerkracht praten maar vandaag is ze van school vertrokken. Nu heb ik niemand meer.

ik kan het leven niet meer aan, me familie die helemaal uit elkaar valt en me vader die alcohollist is, me moeder die niet meer naar me om kijkt. ze zeggen allemaal dingen die ik fout doe, vaak word ik de grond in getrapt, dan heb ik wel me vriend waar ik heen kan maar weet dat hij veel geheimen voor me heeft en geeft me ook telkens een onprettig gevoel geeft. school en werk enzv. gaat ook allemaal niet lekker en lijkt net alsof ik niet op deze wereld thuis hoort. ik doe iedereen alleen maar pijn en word alleen maar pijn gedaan. ben hierdoor mezelf helemaal kwijt geraakt en wil ik niet meer leven.. ik weet niet meer waar te beginnen om iets goeds te doen, helemaal uitgeput en kan echt niet meer. IK WIL ECHT NIET MEER!

Mijn broer had 10 jaar een relatie met zijn vriendin. na 4 jaar zijn ze gaan samenwonen in een chalet op een camping. vanaf dat moment ging het bergafwaarts.. ze betaalde de rekeningen niet..jarenlang. waardoor die steeds verder opliepen en opliepen, deurwaarders, voor de rechter vanalles. ze gingen maar door. gaven het geld uit aan hele andere dingen , maakte de post niet open. namen steeds vaker hun telefoon niet op. zeiden dat ze langskwamen en kwamen niet opdagen. dan ineens belde ze weer, kwamen ze op visite , deden ze allerlei beloftes en zodra ze de straat uit reden vergaten ze die weer.. gingen hun chalet weer in, deuren dicht ramen dicht gordijnen dicht en begon het hele riedeltje weer opnieuw. na een paar jaar hoorde we dat mijn schoonzus zwanger was. wij hadden zoiets van... dat kan niet. ze hebben zoveel schulden, ze betalen niks. hoe willen ze voor een kind gaan zorgen. (dit hebben wij nooit hardop gezegd)uiteindelijk heeft mijn schoonzus het kind laten aborteren. vanaf dat moment heeft ze jaren lang een schuld gevoel daarover gehad. dat en het feit dat ze zoveel schulden hadden zorgde ervoor dat ze steeds depresiever werden. toen ze weer zwanger was was ze heel erg blij maar helaas kreeg ze een miskraam. een tijd later werd ze weer zwanger van een tweeling en ook deze verloor ze. inmiddels was ze ook heel erg geobsedeerd door kinderen en had ze het gevoel dat ze alleen gelukkig kon zijn met kinderen. Ze hadden niet veel sociale contacten en ze sloten zichzelf altijd af. het enige dat ze had was haar werk waar ze het erg naar haar zin had en deze kondigde aan te gaan verhuizen naar een ander land waardoor duizenden werknemers op straat kwamen te staan. deze datum kwam steeds dichterbij . wij waren in augustus op vakantie en we gingen altijd met zijn allen, maar elke vakantie die we hadden gehad ging altijd fout omdat mijn broer en schoonzus ruzie zochten en uiteindelijk dagen eerder kwaad naar huis vertrokken.
Dit waren wij zo zat dat we deze keer hadden afgesproken om zonder hun te gaan en eindelijk eens een leuke vakantie te hebben. op het laatste moment hebben we nog getwijfeld om ze toch mee te vragen maar we waren zo bang voor de problemen die ze vaak meebrachten. wij zijn gegaan, en we waren daar 2 dagen toen we snachts om 12 uur ee telefoontje kregen van mijn broer. 'ze is dood ze heeft zich opgehangen' is wat wij hoorde. alles was in rep en roep, wij hebben een paar spullen in de auto gegooid en zijn terug naar nederland gereden. ze heeft geen brief, niks achtergelaten. mijn broer is vanaf dat moment bij mijn ouders in huis gegaan.
inmiddels is het nu 4,5 maand geleden. wij krijgen geen kans om te rouwen omdat mijn broer mijn ouders werkelijk terroriseert. nou voornamelijk mijn moeder.
niks is goed, ze doet alles fout, dat is wat hij zegt. mijn ouders doen alles voor hem, mijn moeder regelt zijn geldzaken. ze zorgt voor zijn eten, voor zijn hond zijn kat. alles.
hij heeft overal iets over te zeggen en verteld mijn moeder de hele dag dat ze slecht is. hij zegt bijna elke dag dat hij zichzelf ook wil ophangen, dat het onze schuld is dat hij hier nog is, dat wij hem niet laten gaan. mijn vader heeft al 27 jaar een metalen hartklep en elk jaar word hij onderzocht. het is altijd goed geweest en vorrige week bleek dat hij ineens een hartritme stoornis heeft en 180 slagen per minuut. wij weten allemaal waar dit door komt. de stress die dit allemaal met zich meebrengt. wij maken ons erge zorgen daarover maar mijn broer niet. hij blijft doorgaan. hij zegt zelfs dat het mijn moeders schuld is dat mijn vader het nu aan zijn hart heeft. terwijl wij allemaal weten hoe het echt komt. inmiddels na 4,5 maand is mijn moeder zovaak gekleineerd dat ze begint te geloven wat hij zegt. dat ze ook echt denkt dat ze slecht is. ik zie dit allemaal van een afstandje en vind dit zo erg.
mijn broer is een heel moeilijk persoon en wij houden allemaal onze mond om de lieve vrede te bewaren. als mijn moeder tegen hem zegt, waarom zeg je zoiets nou, hoe kan je mij dit aandoen, is zijn antwoord: je vind je zelf zo zielig je voelt je echt een slachtoffer nou ik ben het slachtoffer ik ben mijn vrouw kwijt, ik ben zielig. jij niet, je steld je aan.
dit gaat maar door en door. mijn moeder belt mij huilend op en daarna als mijn vader thuis komt doet ze alsof er niks is omdat ze bang is dat mijn vader er depressief van word.
mijn broer vind het leuk om mensen een slecht gevoel te geven, en ze de grond in te trappen, en als wij dan langskomen doet hij vrolijk alsof hij zo goed bezig is.
er is maar een oplossing en dat is dat hij uit huis gaat. maar dat kan niet want we weten als hij terug naar het chalet gaat in zijn eentje,dat hij misschien wel volgt. mijn moeder durft hem niet weg te sturen omdat ze bang is dat hij zichzelf wat aandoet en ze dat zichzelf nooit zou vergeven. en dat ze bang is dat mijn vader dat niet overleefd.
ik heb nu het gevoel dat mijn moeder moet kiezen tussen hun levens. hij maakt hun helemaal kapot dat zegt mijn moeder ook. dus of ze laat hem daar en mijn ouders gaan kapot. of hij blijft en hij gaat kapot...

Ben moe en best tevreden met mijn leven. Alleen worstel ik al zo lang als ik me kan herinneren met mijn energie. Ik moet mezelf altijd weer oppakken. Heb al zoveel therapieën gedaan en dat maakt me ook steeds bewuster. Bewust dat ik een keuze heb of ik zo verder wil leven.
Al jaren schrap ik dingen uit mijn leven om een beetje energie te behouden. Ik ben dankbaar voor alle leuke dingen en kijk tevreden terug op alles. Ik wou dat ik ergens netjes kon vertellen dat het mooi is geweest en dat ik nu graag wil uitchecken.
Ik heb altijd goed voor mijn lijf gezorgd en het zou fijn zijn als je kon kiezen iemand blij te maken met je organen. Iemand die nog wel wil leven en geen psychische klachten heeft. Dat je kunt zeggen, alsjeblieft leef jij maar verder met mijn organen. Dat je op een waardige manier afscheid mag nemen.
Dat wens ik voor de wereld, dat er niet zo spastisch word gedaan over zelfdoding. We zijn al met zoveel. In plaats van negeren, accepteren dat mensen 'op' kunnen zijn en dat iedereen vrij mag zijn om op een mooie manier uit te checken.

Ik vind het niet meer leuk om te leven het voelt alsof iedereen mij haat en niet wadend heeft iemand tips voor mij om mij beter te voelen? Xxx Sophie (10)

Hoi
ik ben vaak heel misselijk en zenuwachtig ik heb veel moeite met naar school gaan en naar buiten. Ik heb heel de tijd het gevoel dat ik waardeloos ben en niemand me gelooft. Als ik bijv. Tegen mijn moeder zeg dat ik al fruit heb gegeten. Heb ik het gevoel dat ze me nooit gelooft. Maar het liefst zou ik zelfmoord plegen omdat niemand me zou missen iedereen zou juist blij zijn maar ik durf niet.

Wat moet ik doen,
anonien

Depressie speelt al jarenlang een grote rol in mijn leven. Het belemmert me in veel dingen. Gelukkig niet altijd en heb ik vele mooie dingen mogen meemaken. Maar die tijd is nu voorbij. Geen opleiding, geen werk. Ik voel me overbodig, een sta-in-de-weg..
Een opleiding, kan ik nooit betalen.
Vast werk, zal ik nooit meer krijgen.

En als je dan ziet hoe deze wereld steeds verrotter wordt, waarin alles om geld draait.. als je het niet hebt, ja jammer, niet het probleem van een ander blijkbaar..

Een wereld waarin we de natuur kapot maken, voedselbanken hard nodig zijn, het verschil tussen arm en rijk enorm is...
Dat is in mijn ogen geen leven...

Man, alleenstaand en op weg naar de 60. Geen werk meer, relatie voorbij, geen eigen woning meer maar een kamer moeten huren. Doodongelukkig, en er zit geen vooruitgang meer in. Van een normaal leven met een baan, een relatie en een huis nu helemaal niets meer over, en dat in een hele korte tijd. Woon in een plaats waar ik niet wil wonen, want voel me hier niet thuis en erg eenzaam. Kan hier niet aarden. Werk vinden vrijwel onmogelijk, en woonruimte elders en betaalbaar ook al een probleem. Wil terug naar een grotere stad, en weg uit deze plattelands gemeente waar ik niet thuishoor. Ik zie het dikwijls helemaal niet meer zitten, maar moet doorgaan. Is verschrikkelijk moeilijk. Wat is dit leven nog waard?

Ik schrijf dit in het Engels omdat ik mij zo beter kan uitdrukken.

I’m not good enough.

Years ago, at the age of 17 (2008), I fell in love with someone. I didn’t see it coming. And at first I wasn’t really that into him. But he made me enjoy life to the fullest. I had the best summer of my life. He could make me laugh until my stomach hurt. We went on road trips throughout the country. He showed me so much. His family was also really nice. But then it all fell apart. I’m naturally a very controlling person. I love to have total control over a situation. I like to have complete knowledge of what’s going on. I don’t know why but he gave me a reason to stop trust him. I loved him with all my heart, but I knew some how that he was up to something. I checked his phone behind his back (though he was in the room) and I found a text of him saying to a girl “I love you as well”. I cringed. At that time I had suffered from severe back pains, so I wasn’t in charge of my emotions. I was so mad I threw his phone against the wall. I asked him what it was all about. He didn’t say a word. He opened the door and left. I couldn’t get up because my back was aching so much. I remember talking to him (or fighting) about it afterwards but he never gave me any reason for the text. I couldn’t trust him. I didn’t believe him because he wouldn’t even talk about it.

A few weeks later there was some sort of a huge event at our schools where we celebrate only 100 days of high school. We were in different schools so I celebrated with my classmates and the day after we would go to the big party. We agreed to go together, his mom would drive us. The strange thing was that he did text me but I slept through it. He didn’t even call me. The next morning I woke up and I realised I missed the party of the year. Apparently he did ask all of my friends where I were. But he knew I was at home… I was really mad at him for that. He couldn’t handle the fact I was so mad. And then our relationship started derailing. I loved him from the bottom of my heart and I just know he loved me just as much. He started ignoring me. And one day I called him. He said he was lost and wasn’t coming over. I asked him what the problem was, he didn’t respond. I asked him where we stood, he didn’t respond. Then I asked him “Are we over?” and he didn’t respond. So I put down the phone and just assumed that was where our relationship ended. I was so heart broken I didn’t eat for a week. I didn’t text him because I thought he really loved me and would’ve start missing me. I still, to this day, think he loves me. There is no other way. But he didn’t want me. At all. I asked too many questions. I asked him about his feelings and couldn’t or wouldn’t talk about them. I suffocated him. I went to his house one day to pick up some of my stuff. His mom opened the door and was crying her eyes out. She handed me a cardboard box stuffed with clothes and other things. I saw him sitting in the sofa and couldn’t even look at me.

The years after that, I occasionally met up with him to have sex. The sex with him was good, I have to admit, and I’m also only human with a healthy libido. But I did it in the hopes of rekindling our romance. But he only had sex with me for the sex. Nothing more, nothing less. He never texted me for anything else. I wouldn’t hear from him for months at a time and suddenly it’s over with his previous girlfriend, so he had to get some from me. That was the easy way, I think. You see, I loved him and I still love the guy. I don’t think that will ever stop. But he put me through a lot. He never told me it was over. He never SAID those words. So I kept hoping. I never had that closure. And also… I heard him every three months but never responded to my texts. He strung me along like I was nothing to him. I never gave anyone else a chance. They couldn’t live up to that pedestal I put him on. In my mind, this guy was perfect. He was funny, cute, he treated me well (up to a certain moment), he got along with my family, I got along with his, he showed me how to be happy, he was very supportive, we were marching to the same tune. We understood each other. We both had the same kind of humor. I could laugh at his jokes all day. He was sort of quirky… and I was sort of quirky. We were so happy together and I never met anyone who had that kind of quirkiness. I want that and only that. That’s the only thing that makes me happy. But I know I’ll never get that ever again. So why should I still live this life?

Thanks to my friends and family, the past 23 years were awesome. But that summer was perfect. I have been happy and at some point, I could suppress the memory and the idea of him. I stopped comparing men to him. But suddenly a few months later, he was there again. A text “How are you?” And my heart skipped a beat… once again. I now realise I have been a little happy when I forgot about him. But I couldn’t share my happiness with anyone like a boyfriend. I don’t think I deserve anyone as perfect as him. Don’t get me wrong: nobody is perfect but he was to me. He was my perfect. We fit together as a puzzle. When I see his current girlfriend, who is absolutely gorgeous, I just know I wasn’t and I am not good enough to him. The fact that he only needed me for sex, is very much a fact of me not being good enough to be girlfriend material.

Sometimes I don’t think I am good enough for anyone. I don’t click with people like others do. I love my friends and I especially love my family. But I have two sisters who have a bond like no other. They can talk about anything. They are almost the same age and have husbands and children of the same age. And somehow I’m not often included in their conversations. They try, they do, I don’t even hold anything against them. The fact that I’m still single and live by myself is so depressing. Everyone of my friends is thinking about the future and getting a house, getting children and live happily ever after. To me, the future is so frightening. I’m always alone, at work and at home. I can’t talk to anyone about the things that happened that day. Even my friends don’t really listen. I thought I had one friend who understood but turns out she doesn’t even tell me her everyday struggles and the thoughts that concern her. I actually can’t trust anyone because no one would even listen. I’ve been dealing with suicide thoughts for quite some time now. I’ve been on the verge one or two times before. And no one even realises this. I can’t talk about my feelings to anyone.

I often think I’m not good enough to David (that guy) but also to my friends. I always come second best. I’m not the most important person to anyone. Of course not. Because I KNOW I’m not good enough to be their best friend. They can’t trust me enough to tell me anything. I’m not skinny enough because I’ve gained some kilo’s these past few years. My sisters often told me I was getting too fat but food wasn’t the problem. My emotions and my sad thoughts were the problem. I over ate because of that. They didn’t realise, I didn’t even realise that. I’ve been having this thought in my head “If only I can lose some weight, then people would respect me more and I will find a boyfriend.” I’ve already lost some, and that’s okay. But I’ll never come across anyone ever again that I can love again like I did David. Trust me, I’ve kissed A LOT of frogs. So what the point even? I’m not rich enough. Even though I work day in and out, I can’t save any money. When you’re living by yourself these days, life is a real struggle. The realisation of having to work every single day when just two years ago I was still a student just hits me every single morning. It’s really hard. When you have a boyfriend, the costs are split into two. So I’m actually pretty sure I’ll never have that. I’m not worth it. So what’s the point? I’m not pretty enough. I’ve always had this complex over my skin. I have difficult skin, zits, acne and scars. My teeth are ugly and my hair is gross. I’m not smart enough. I don’t think I’m doing so well at my job. I have that feeling my bosses aren’t happy about what I do. I don’t like going to work because I don’t like the work. I don’t know what I want to do with my life. Marketing was probably the wrong decision because I suck at it. I suck at everything. I suck at languages, maths, accountancy, everything. I’m not a huge worker, I get tired fast and I’m not in shape. I’m not happy at all with my job. But I guess that’s how life goes? I’m not funny enough. I’m not charming enough. I'm really bad at small talk. I’m too tall. I wear the most stupid clothes and don’t have any style. I’m not attractive enough (someone even once told me this). I’m not a good driver, I’m not a good daughter, I’m not a good friend, I’m not a good aunt and I’m not a good sister. I feel like this because of him. He made and still makes me feel so worthless. I’m not worthy of being happy. I’m still debating on why I still have to live. Should I end it or not? I just don’t know how to. I often think about my funeral. Who would attend and who wouldn’t. David won't come to my funeral. I’m sure. He wouldn’t care less. And that just breaks my heart. He wouldn’t even come so why do I even have to live? I’m so tired, I’m so very tired.

Just kill me right now.

Ik ben ziek en ik wil niet meer... Ik ben 28 jaar en heb altijd last gehad van depressies, op jonge leeftijd in de steek gelaten door mijn ouders en daarna een vorm van verlatingsangst gecreëerd. Twee keer samengewoond en woon nu samen voor de derde keer. Feit is alleen dat ik nu ook nog reuma erbij heb gekregen. Ben moe, ben mezelf niet meer. Vroeger ging ik stappen deed ik mijn werk goed etc maar tegenwoordig ben ik altijd moe en heb ik pijn. Ik kan niet meer aan andermans verwachtingen voldoen en voel mezelf enorm eenzaam. De pijn overheerst en de pijn die ik van binnen voel is ook enorm. Ik wil niet meer :'(