Levensverhalen (pagina 211)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Emotieloos

Gepest op de lagere schhol, en eerste en tweede jaar op middelbare.
Op mijn 7e brak er oorlog uit in grboorteland van mijn moeder.
Moeder is peychotherapeut, en is daar heen gegaan, en is nooit meer hersteld van wat ze daar heeft meegemaakt. Is een ander mens geworden.
Moeder was vaak weg in het buitenland i.v.m.werk. Vader was veel weg i.v.m. werk. Ik ben grote deels opgevoed door mijn opa en oma. Veel op buitenschoolse opvang. Ben enigst kind, had weinig vrienden. En als ik dan een keer iemand mee naar huis wilde nemen een vriendinnetje dan kon dag niet omdat mijn moeder dat niet aankon.

Moeder was altijd ziek. Heeft ook in Afrika gewerkt. Dachten dat het Malaria was. Toen weer wat anders. Volgestopt met medicijnen. Altijd slapen, pijn. Moest altijd zachtjes aan doen in huis, op mijn tenen lopen.

Heb een leuke periode gehad van min 15e tot mij 18e. Toen ik 18 was zei mijn moeder dat ze wilde scheiden van mijn vader. En dat ze naar Naar de andere kant van de wereld ging verhuizen. 3 maanden later was ze weg, en leefde ik alleen met mijn vader die inmiddels werkloos was vanwege het zoveelste faillisement. School ging niet meer, had en heb er geen motivatie meer voor.

Ging maar werken, maar verdien weinig en vader krijgt niet genoeg geld om van te leven, dus leeft van mijn geld. Kan niks sparen. Moeder woon in Amerika, opa en oma in Zuiden van Europa. Ga veel op bezoek bij ze, maar daardoor weet ik niet meer waar thuis is. Voel me nergens thuis.

Bij mijn moeder paar jaar geleden alvleesklierkanker geconstateert. Had een operatie ondergaan, maar is weer terug. Die gaat het waarschijnlijk niet lang meer redden, maar ze zit aan de andere kant van de wereld. Vader is alleen heeft geen familie behalve mij.

Heb een vriend die in UK woont. Daar zit ik nu momenteel, maar hij is bi polar, dus het is heel moeilijk om daarmee samen te wonen. Ga binnenkort weer naar mijn moeder, maar zie de toekomst gewoon somber in. Geen baan, geen familie, geen vrienden. Ook omdat ik gewoon geen zin meer heb in sociale dingen. Heb er zowieo het geld niet voor, en als ik met mensen ben kan ik niet wachten tot ik weer thuis ben. Enige reden dat ik hier nig ben is vanwege mijn vader moeder en opa en oma. Het is gewoon 1 groot zwart gat, waar je niet meer uitkomt. Het is iedere dag vechten.
Datum:
28-11-2014
Naam:
Boeit niet
Leeftijd:
26
Provincie:
Anders

spijt

Me meisje is bij mij weggegaan wat mijn schuld was daar niet van loog over drinken en drink ik mij dood kan niet tegen aleen zijn ga vanavond dus zo er echt een eind aan maken ik kan gewoon niet meer
Datum:
28-11-2014
Naam:
ppyn
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-holland

Waarom?

Waarom?
Dit is waarschijnlijk de grootste vraag van ons leven.
Waarom gebeurt iets of waarom is er iets gebeurt.
Waarom heb je dit gedaan en niet iets anders.
Het leven bestaat uit keuzes, iedere dag weer.
De ene keuze heeft grotere gevolgen dan de andere keuze.
Maar uiteindelijk zijn de keuzes die wij maken wel besslissend voor het leven dat wij leven.
Zo kun je er bijvoorbeeld voor kiezen om andere mensen te haten of om iemand lief te hebben.
Als je deze keuze niet goed kan onderbouwen waarom heb je er dan voor gekozen?
Zo stapelen de vragen zich op.
En dat allemaal met maar één vraag.
Ik ben persoonlijk wel van mening dat je je moet laten lijden door je hart, maar ik zeg zeker niet dat je niet over je keuzes moet nadenken want sommige keuzes hebben nou eenmaal grote gevolgen.
Uiteindelijk moet ik ook toegeven dat dit niet jouw leven is maar ook het leven van andere mensen.
Zo heb ik in het verleden meerdere malen over zelfmoord nagedacht tot zo ver dat ik exact wist hoe ik het zou doen.
Daarvoor wilde ik het al doen, uit wanhoop had ik het eerste scherpe voorwerp wat in mijn bereik was gepakt vervolgens naar de badkamer toe gelopen mijn vinger tastend bij mijn nek op zoek naar mijn halsslagader. Na deze te hebben gevonden de schaar die ik in mijn hand had stevig beet gepakt, op dit moment stond ik voor de spiegel en ik keek mezelf recht in de ogen met maar één vraag “Waarom?”

Op dit zelfde moment kwam ik er achter dat ik dit niet kon doen.
Ik kon mijn vrienden en familie niet met dit verdriet achter laten, niet op deze manier.
Tevens vond ik dit vrij onresepectvol tegenover het leven. Er zijn immers nog genoeg avonturen die ik wil beleven in mijn leven.
Het enige wat me tegen houd ben ik zelf.
En waarom? ..Waarom?
Datum:
26-11-2014
Naam:
J.
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

kan niet meer

Hay ik ben een meisje van 15 zit nu 3 kader. En sinds dat ik me kan herinneren ben ik gepest dag in dag uit. Vorig jaar ben ik naar een andere school gegaan om een nieuwe start te maken maar het was alleen maar erger.. Ik heb poging gedaan tot… om dat school het een en ander in de gaten had zijn zij mijn ouders gaan bellen. Ik was boos en wou echt niet dat zij het zouden komen te weten. Ik heb " hulp" gehad. Nouja we wareb in februari naar psycholoog gegaan en hebben er weinig aan gehad. Op het feit na dat ik anti deprisiva Heb gekregen die in het begin wel werkten. Nu zit ik dus in 3 kader en heb een nieuwe klas gekregen eind augustus. Ik dacht nieuw jaar nieuwe kansen maar nee… Een aantal mensen zijn over dat vorige jaar. T deed en doet pijn, mensen vooroordelen me terwijl de helft mij niet eens kent. T doet pijn want mensen doen arrogant en ja. Ik heb heel vaak gezegt ok blijf sterk. Maar op een begeven moment stort je inelkaar en kan je niet meer. Ik weet niet hoe het kan maar ik heb het gevoel dat ik dat punt bijna heb bereikt ik weet niet wat ik moet doen
Datum:
26-11-2014
Naam:
Annoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

Geen nut

Soms heb ik het gevoel dat ik niet meer welkom ben. Sommige mensen zijn zo schijnheilig dat ze zelf hun eigen leugens geloven en als je er wat van zegt worden ze super boos en sla ik maar op de vlucht. Om even weg te zijn van die mensen. Ik word gek van de gedachte als ik dan weer er heen moet. Het is nu al zo jaar of 4 aan de hand. En als je er dan over praat met mensen zeggen ze wel het kom goed. Nou ik merk het. NIET DUS!! Het enige waar ik dan aan denk ik.. weg van alles zijn. Dan kan iedereen leven zoals diegene wil en ben ik van al dat gezeik af!!
Datum:
26-11-2014
Naam:
X
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Klaar mee

Ik trek het niet meer, ben er zo helemaal klaar mee. Ik ben 30 en heb niks bereikt: geen noemenswaardig diploma, deze opleiding lukt niet, geen rijbewijs, elke relatie mislukt, sociaal niet vaardig, ik blokkeer in groepen, niet creatief.

Enkele weken terug relatie verbroken, iedereen vindt het beter voor mij maar niemand is er als ik 's nachts lig te huilen van ellende en eenzaamheid. Als ik wat van hem hoor dan mag en kan ik niet reageren.

Ik drink weer onwijs veel en vaak, ik moet vergeten. Het is zo zwart om mij heen en niemand ziet dat ik het niet meer trek.

Ik ben er echt helemaal klaar mee, waarom leef ik als toch echt alles fout gaat? Wat heeft het leven nog voor nut voor mij?

Ja, als ik er en eind aanmaak dan staat iedereen te janken aan mijn graf, maar nu ik leef laten ze me allemaal keihard vallen.
Datum:
26-11-2014
Naam:
Done
Leeftijd:
30
Provincie:
Anders

Bang om eenzaam te worden

Hier zit ik dan een verhaal te typen, omdat ik het nergens anders kwijt kan. Niemand wil luisteren, niemand neemt de moeite.
Ik ben het zo zat nu. Niks doe ik goed. Alles gaat telkens weer fout. Ik wil blij kunnen zijn, maar na alles wat ik geprobeerd heb lukt dat niet meer.
Het begon allemaal iets meer dan een half jaar terug. Ik had toen al ongeveer 8 maanden een relatie met mijn vriendin waar ik zielsveel van hield. Zij vertelde mij toen een verschrikkelijk verhaal, een verhaal waardoor mij hele leven omsloeg. "Ik snij mezelf"stuurde ze over een Whatsapp berichtje naar mij. Het was een keiharde klap voor mij. Opeens realiseerde ik dat de wereld niet zo mooi was als dat ik al die jaren had geloofd. Ik was vroeger echt gelukkig, maar toen sloeg ineens alles om.
Ik had veel moeite om ermee te leven en nog meer om mijn vriendin onder ogen te komen, maar na een tijdje ging het beter en dacht ik weer gelukkig verder te kunnen gaan.
Niet lang daarna maakte ik een van de grootste fouten uit mijn leven. Ik maakte het uit mijn mijn vriendin. Ik deed dit omdat ik vond dat ik niet genoeg voor haar was en omdat ze beter verdiende, maar later kwam ik erachter dat ik niet zonder haar kan. Ik was zo eenzaam in die weken dat het uit was. Ik kon de pijn echt niet meer verdragen.
Eenzaamheid is verschrikkelijk, dat wens ik niemand toe. Het doet iets met je hoofd. Het veranderd je. Toen ik me eenzaam begon te voelen durfde ik niet meer onder de mensen te komen. Ik kon mezelf dat niet gunnen, ook al had ik daar helemaal geen reden voor.
Eenzaamheid veranderd je en je kan daarna niet meer terug.
Na twee weken had ik de moet bij elkaar verzameld om naar mij ex-vriendin toe te gaan en te vragen of ze bij me terug wil komen. Het was alles behalve een fijn moment, want ik maakte toen een een verschrikkelijke ontdekking. Ze was met een andere jonge naar bed geweest. Een goede vriend van me. Ik was zo kwaad op dat moment. Niet op haar maar op mezelf. Ik gaf mezelf de schuld. Ik dacht telkens "Had ik het maar nooit uit gemaakt, dan zouden we nu gelukkig zijn geweest". Ik haat mezelf hier nog steeds voor. Desalniettemin wilde ik nog steeds samen zijn met haar. Ik kon de schuld niet zien in haar en ik durfde niet alleen te zijn. Ik ben zo bang om alleen en eenzaam te worden.
De dagen daarna gingen snel voorbij met vooral veel alcohol. Tussen toen en nu zijn er ook een hoop dingen gebeurd kleine ruzies, maar ook hoop leuke momenten.
We zijn aangekomen bij maandag 24 november 2014. Ze komt naar mij op bezoek. We hadden afgesproken een film te gaan kijken op de bank met een bak popcorn. Ik had er onwijs veel zin in. Ontspanning van school en alle verplichtingen die daar omheen hangen. Deze dag heeft alles veranderd.
Ze liep naar binnen uit de koude maar heldere avond. Ze zag er leuk uit mer een witte trui en een zwart rokje met een panty daaronder. Toen ze binnen wilde komen maakte ik een grapje door haar niet langs me te laten tot dat ze het wachtwoord zou zeggen (ja, dit is erg kinderachtig). We hadden wat plezier en ik kon op dat moment nog niet aan haar zien dat er iets aan de hand was. We gingen op de bank zitten en we keken wat tv. Ik begon een gesprek aan te knopen, maar zij kon nergens op antwoorden. ik vroeg of er iets was. "Ja, maar dat wil je niet horen". Ik ging kapot toen ik dat hoorde. Het ergste ging ik vanuit! Is ze vreemd gegaan!? En met wie dan!? Haat ze me!? Ben ik niet goed genoeg voor haar!? Al deze vragen sprongen door mijn hoofd. ze wilde het niet zeggen, maar na een half uur kwam het eruit. "Ik kan er niet meer tegen, wij horen niet bij elkaar".
Vijftien maanden heb ik met haar gedeeld en dan hoor ik dit. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was in een keer zo bang. Mijn wereld is ingestort. Het klinkt heel naïef, maar ik leefde om haar gelukkig en blij te maken. Dat was mijn enige doel.
Dit is de dag nadat het uit is en ik heb het gewoon al geprobeerd. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf. Het enige wat ik wil is haar terug krijgen. En ik zie steeds meer in dat dat niet meer gaat gebeuren. Ik zal nooit meer haar mooie ogen zien glinsteren in het licht, haar stemhoren als ik het nodig heb en haar warmte voelen als ik het koud heb.
Ik ben alleen en dat kan ik niet aan. Het is zo stom, maar ik kan het niet aan. Ik kan niet leven met wat ik voel. Ik kan niet verdergaan met de pijn die mij vanbinnen opvreet.
Dit is niet te omschrijven. Dit is niet te begrijpen. Iedereen is anders. Daarom kan ik er niet mee leven en iemand anders wel.
Het leven kan zo mooi zijn als je er moeite voor wilt doen, maar die moeite kan ik niet meer opbrengen.
Misschien ga ik het nog een keer doen.
Misschien wordt ik een kluizenaar en zal ik voor de rest van mijn leven eenzaam zijn.
Misschien is dit wel een nieuw begin.
Wat het ook wordt, het kan me nu niks meer schelen. Nu is het genoeg voor mij.
Ik wil dit niet doen, maar zo verder wil ik ook niet.
Dit is niet om te laten zien dat ik niet verder kan. Dit is om te laten zien dat je niet alleen bent. Ik probeer het vol te houden, jij kan het ook.
Bedankt

Datum:
25-11-2014
Naam:
RR
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

schuld

We zitten in de wnsp door mijn schuld worden ernu uit gezet mijn kinderen worden er in mee gesleept mijn huwelijk gaat er aan kapot ik weet het niet meer het is tijd om nu te stoppen met mijn leven
Datum:
25-11-2014
Naam:
Beatrix
Leeftijd:
52
Provincie:
Noord-brabant

al die jaren dat je beseft dat je voor niets leeft

waarom ? waarom moest ik hier terecht komen?
het nut van mijn leven zie ik niet !
en er is maar 1 iets wat me tegenhoud, en dat is mijn mama.
ik wil haar geen pijn doen, ze verloor 2 jaar terug mijn zusje al. en daar zag ze al enorm van af, en nog steeds, ik hou mij er sterk in, maar diep vanbinnen ga ik ook kapot van haar verlies. maar ik kan er niet over praten :/

ik heb dagen dat ik zeg van nu ben ik weg, zo heb ik al een brief geschreven maar dan denk ik aan het verdriet van mijn moeder, en ik weet dat ik het niet meer zal weten, maar toch het doet pijn.

en toch zie ik geen andere uitweg !
Datum:
24-11-2014
Naam:
onderwater
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

In de steek

Het begon al 6 jaar geleden, m'n vader ging vreemd en m'n moeder kwam daar achter. Vorig jaar ging m'n vader plotseling weg en wou niet meer terug komen en zat alleen maar bij andere vrouwen. We hadden het zwaar, want m'n moeder had toen ook geen werk en m'n vader wou amper wat aan ons uitgeven. Eind juni 2014 hebben m'n ouders besloten om te gaan scheiden, ik had er al die tijd hoop in gehad dat het allemaal goed zou komen, m'n moeder wou dat m'n vader zei het maar kwam het niet na. Ik ging gelijk naar m'n beste vriend toen ze me vertelde dat ze uit elkaar gingen en begon flink te drinken. Ik was al een halfjaar afwezig en gedroeg niet meer zo vrolijk. Was altijd weg. Op een avond kregen m'n ouders hele erge ruzie, m'n broer zat beneden en ik lag in bed. Door die harde ruzie ging ik eruit om even wat te drinken. M'n vader en moeder kwamen naar beneden gestormd en m'n vader had z'n spullen gepakt en ging het huis uit, hij was niet meer welkom. Er zijn zoveel kleine dingetjes over m'n ouders waar ze altijd al ruzie om hebben gehad en iedere keer zat ik er tussenin. M'n zus wou het niet meer horen, m'n broer niet en ik had het idee dat ik voor m'n moeder moest zijn. Ik had een beste vriendin genaamd Britt, die hier alles over wist. 8-11-2014 vierde m'n broer zijn verjaardag en had haar ook uitgenodigd. Daarna gingen wij nog stappen. Ik stond te praten met een vriend en zij ook. Uit het niets kreeg ik een klap in m'n gezicht, ik draaide me om en zag haar staan. Ik werd woest ik ben naar huis gegaan en heb haar niet meegenomen, terwijl ik niet zo ben. We hebben een week later met elkaar gepraat, het was voor mij afgesloten maar haar zat nog wat dwars. We hadden een andere avond gepraat en gingen vrijdag avond sporten, het was heel awkward, en ze gedroeg heel anders naar mij toe dan dat ze naar anderen doet. Ik was haar gedrag zat en ging naar huis. Zondag had ik haar een app gestuurd dat ik geen zin meer in heb om als een hondje achter haar aan te gaan en zij het op een normale toon. Ze flipte em en ik herkende haar niet meer. Alles word me nu gewoon allemaal te veel en weet niet meer hoe ik me moet voelen of wie ik ben. Hoop dat het nog over gaat want ik word bang van sommige enge gedachtes..
Datum:
24-11-2014
Naam:
Seltje
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.