Levensverhalen (pagina 206)

Depressie speelt al jarenlang een grote rol in mijn leven. Het belemmert me in veel dingen. Gelukkig niet altijd en heb ik vele mooie dingen mogen meemaken. Maar die tijd is nu voorbij. Geen opleiding, geen werk. Ik voel me overbodig, een sta-in-de-weg..
Een opleiding, kan ik nooit betalen.
Vast werk, zal ik nooit meer krijgen.

En als je dan ziet hoe deze wereld steeds verrotter wordt, waarin alles om geld draait.. als je het niet hebt, ja jammer, niet het probleem van een ander blijkbaar..

Een wereld waarin we de natuur kapot maken, voedselbanken hard nodig zijn, het verschil tussen arm en rijk enorm is...
Dat is in mijn ogen geen leven...

Man, alleenstaand en op weg naar de 60. Geen werk meer, relatie voorbij, geen eigen woning meer maar een kamer moeten huren. Doodongelukkig, en er zit geen vooruitgang meer in. Van een normaal leven met een baan, een relatie en een huis nu helemaal niets meer over, en dat in een hele korte tijd. Woon in een plaats waar ik niet wil wonen, want voel me hier niet thuis en erg eenzaam. Kan hier niet aarden. Werk vinden vrijwel onmogelijk, en woonruimte elders en betaalbaar ook al een probleem. Wil terug naar een grotere stad, en weg uit deze plattelands gemeente waar ik niet thuishoor. Ik zie het dikwijls helemaal niet meer zitten, maar moet doorgaan. Is verschrikkelijk moeilijk. Wat is dit leven nog waard?

Ik schrijf dit in het Engels omdat ik mij zo beter kan uitdrukken.

I’m not good enough.

Years ago, at the age of 17 (2008), I fell in love with someone. I didn’t see it coming. And at first I wasn’t really that into him. But he made me enjoy life to the fullest. I had the best summer of my life. He could make me laugh until my stomach hurt. We went on road trips throughout the country. He showed me so much. His family was also really nice. But then it all fell apart. I’m naturally a very controlling person. I love to have total control over a situation. I like to have complete knowledge of what’s going on. I don’t know why but he gave me a reason to stop trust him. I loved him with all my heart, but I knew some how that he was up to something. I checked his phone behind his back (though he was in the room) and I found a text of him saying to a girl “I love you as well”. I cringed. At that time I had suffered from severe back pains, so I wasn’t in charge of my emotions. I was so mad I threw his phone against the wall. I asked him what it was all about. He didn’t say a word. He opened the door and left. I couldn’t get up because my back was aching so much. I remember talking to him (or fighting) about it afterwards but he never gave me any reason for the text. I couldn’t trust him. I didn’t believe him because he wouldn’t even talk about it.

A few weeks later there was some sort of a huge event at our schools where we celebrate only 100 days of high school. We were in different schools so I celebrated with my classmates and the day after we would go to the big party. We agreed to go together, his mom would drive us. The strange thing was that he did text me but I slept through it. He didn’t even call me. The next morning I woke up and I realised I missed the party of the year. Apparently he did ask all of my friends where I were. But he knew I was at home… I was really mad at him for that. He couldn’t handle the fact I was so mad. And then our relationship started derailing. I loved him from the bottom of my heart and I just know he loved me just as much. He started ignoring me. And one day I called him. He said he was lost and wasn’t coming over. I asked him what the problem was, he didn’t respond. I asked him where we stood, he didn’t respond. Then I asked him “Are we over?” and he didn’t respond. So I put down the phone and just assumed that was where our relationship ended. I was so heart broken I didn’t eat for a week. I didn’t text him because I thought he really loved me and would’ve start missing me. I still, to this day, think he loves me. There is no other way. But he didn’t want me. At all. I asked too many questions. I asked him about his feelings and couldn’t or wouldn’t talk about them. I suffocated him. I went to his house one day to pick up some of my stuff. His mom opened the door and was crying her eyes out. She handed me a cardboard box stuffed with clothes and other things. I saw him sitting in the sofa and couldn’t even look at me.

The years after that, I occasionally met up with him to have sex. The sex with him was good, I have to admit, and I’m also only human with a healthy libido. But I did it in the hopes of rekindling our romance. But he only had sex with me for the sex. Nothing more, nothing less. He never texted me for anything else. I wouldn’t hear from him for months at a time and suddenly it’s over with his previous girlfriend, so he had to get some from me. That was the easy way, I think. You see, I loved him and I still love the guy. I don’t think that will ever stop. But he put me through a lot. He never told me it was over. He never SAID those words. So I kept hoping. I never had that closure. And also… I heard him every three months but never responded to my texts. He strung me along like I was nothing to him. I never gave anyone else a chance. They couldn’t live up to that pedestal I put him on. In my mind, this guy was perfect. He was funny, cute, he treated me well (up to a certain moment), he got along with my family, I got along with his, he showed me how to be happy, he was very supportive, we were marching to the same tune. We understood each other. We both had the same kind of humor. I could laugh at his jokes all day. He was sort of quirky… and I was sort of quirky. We were so happy together and I never met anyone who had that kind of quirkiness. I want that and only that. That’s the only thing that makes me happy. But I know I’ll never get that ever again. So why should I still live this life?

Thanks to my friends and family, the past 23 years were awesome. But that summer was perfect. I have been happy and at some point, I could suppress the memory and the idea of him. I stopped comparing men to him. But suddenly a few months later, he was there again. A text “How are you?” And my heart skipped a beat… once again. I now realise I have been a little happy when I forgot about him. But I couldn’t share my happiness with anyone like a boyfriend. I don’t think I deserve anyone as perfect as him. Don’t get me wrong: nobody is perfect but he was to me. He was my perfect. We fit together as a puzzle. When I see his current girlfriend, who is absolutely gorgeous, I just know I wasn’t and I am not good enough to him. The fact that he only needed me for sex, is very much a fact of me not being good enough to be girlfriend material.

Sometimes I don’t think I am good enough for anyone. I don’t click with people like others do. I love my friends and I especially love my family. But I have two sisters who have a bond like no other. They can talk about anything. They are almost the same age and have husbands and children of the same age. And somehow I’m not often included in their conversations. They try, they do, I don’t even hold anything against them. The fact that I’m still single and live by myself is so depressing. Everyone of my friends is thinking about the future and getting a house, getting children and live happily ever after. To me, the future is so frightening. I’m always alone, at work and at home. I can’t talk to anyone about the things that happened that day. Even my friends don’t really listen. I thought I had one friend who understood but turns out she doesn’t even tell me her everyday struggles and the thoughts that concern her. I actually can’t trust anyone because no one would even listen. I’ve been dealing with suicide thoughts for quite some time now. I’ve been on the verge one or two times before. And no one even realises this. I can’t talk about my feelings to anyone.

I often think I’m not good enough to David (that guy) but also to my friends. I always come second best. I’m not the most important person to anyone. Of course not. Because I KNOW I’m not good enough to be their best friend. They can’t trust me enough to tell me anything. I’m not skinny enough because I’ve gained some kilo’s these past few years. My sisters often told me I was getting too fat but food wasn’t the problem. My emotions and my sad thoughts were the problem. I over ate because of that. They didn’t realise, I didn’t even realise that. I’ve been having this thought in my head “If only I can lose some weight, then people would respect me more and I will find a boyfriend.” I’ve already lost some, and that’s okay. But I’ll never come across anyone ever again that I can love again like I did David. Trust me, I’ve kissed A LOT of frogs. So what the point even? I’m not rich enough. Even though I work day in and out, I can’t save any money. When you’re living by yourself these days, life is a real struggle. The realisation of having to work every single day when just two years ago I was still a student just hits me every single morning. It’s really hard. When you have a boyfriend, the costs are split into two. So I’m actually pretty sure I’ll never have that. I’m not worth it. So what’s the point? I’m not pretty enough. I’ve always had this complex over my skin. I have difficult skin, zits, acne and scars. My teeth are ugly and my hair is gross. I’m not smart enough. I don’t think I’m doing so well at my job. I have that feeling my bosses aren’t happy about what I do. I don’t like going to work because I don’t like the work. I don’t know what I want to do with my life. Marketing was probably the wrong decision because I suck at it. I suck at everything. I suck at languages, maths, accountancy, everything. I’m not a huge worker, I get tired fast and I’m not in shape. I’m not happy at all with my job. But I guess that’s how life goes? I’m not funny enough. I’m not charming enough. I'm really bad at small talk. I’m too tall. I wear the most stupid clothes and don’t have any style. I’m not attractive enough (someone even once told me this). I’m not a good driver, I’m not a good daughter, I’m not a good friend, I’m not a good aunt and I’m not a good sister. I feel like this because of him. He made and still makes me feel so worthless. I’m not worthy of being happy. I’m still debating on why I still have to live. Should I end it or not? I just don’t know how to. I often think about my funeral. Who would attend and who wouldn’t. David won't come to my funeral. I’m sure. He wouldn’t care less. And that just breaks my heart. He wouldn’t even come so why do I even have to live? I’m so tired, I’m so very tired.

Just kill me right now.

Ik ben ziek en ik wil niet meer... Ik ben 28 jaar en heb altijd last gehad van depressies, op jonge leeftijd in de steek gelaten door mijn ouders en daarna een vorm van verlatingsangst gecreëerd. Twee keer samengewoond en woon nu samen voor de derde keer. Feit is alleen dat ik nu ook nog reuma erbij heb gekregen. Ben moe, ben mezelf niet meer. Vroeger ging ik stappen deed ik mijn werk goed etc maar tegenwoordig ben ik altijd moe en heb ik pijn. Ik kan niet meer aan andermans verwachtingen voldoen en voel mezelf enorm eenzaam. De pijn overheerst en de pijn die ik van binnen voel is ook enorm. Ik wil niet meer :'(

Eigenlijk denk ik pas sinds een kleine tijd aan zelfdoding. Ik heb geen gelukkige jeugd gehad, Was altijd maar alleen, Had geen klasgenootjes waar ik goed mee kon opschieten en geen vrienden. Ik Was al heel vroeg een onzeker meisje. Vanaf mijn 8e jaar krijg ik hulp van verschillende hulpinstanties, wat opzich goed is. Maar ben niet gelukkig. Altijd een roerig leven gehad en vaak somber geweest in t leven zelf. Meerdere malen ook een burnout gehad en een aantal rotjaren achter de rug. En dan ben ik pas 23! Ik zou meer lol moeten maken, nieuwr mensem ontmoeten die wél echt om mij geven, en nieuwe uitdagingen aan willen gaan. Maar het is zo moeilijk om dat allemaal op poten te zetten.
Ik maak me vaak druk om niks, ben veel onzeker en heb veel bevestiging nodig van een ander. Ik voel me vaak niet begrijpen door de hele maatschappij, die voor mensen als mij te snel gaat, waardoor ik achter kan lopen en dan blijf ik hangen in mijn ellende en zak ik weg.
Ik weet dat niemand hier op gaat reageren, maar het vult toch als een kleine opluchting dit te kunnen vertellen.

2014 was een beroerd jaar: baan kwijt, relatie stuk gelopen, afwijzing na afwijzing en op het moment dat ik serieus begin te denken over de dood en dat het geen moer uit zou maken als ik er niet meer zou zijn, pleegt iemand voor wie ik veel bewondering had, die een inspiratiebron van vreugde voor me leek, zelfmoord. Het leven is kut. Liefhebben kan ik niet meer, maar om zelfmoord te plegen ben ik te laf... :(

Mijn hele leven vecht ik al tegen onrecht wat mij aangedaan word , misbruikt ,mishandeling van bijna 10 jaar ,een flinke PTSS ,geen vertrouwen en liefde ken ik niet.
Een zoon gekregen die door jeugdzorg van mij afgetrokken werd en ook hij misbruikt werd in een instelling, 12 jaar lang gestreden voor hulp en behandeling voor mijn zoon in een draaikolk van machtsmisbruik en leugens.
Eindelijk mijn zoon 18 samen weer een leven en dan raak ik mijn huis kwijt door een strijd met een woning bouw over 8 jaar leven tussen de muizen doordat de woningbouw nalatig was in het dichten van naden in de muren, op straat gegooit uiteindelijk ,naar het buurtteam voor een postadres en opvang zodat ik mijn uitkering kon houden .De betreffende persoon zou contact opnemen met social zaken maar deed dit niet, oproep gehad wederom naar het buurtteam en er zou gelijk gebeld worden, wederom niet en uitkering stop gezet met een boete.
Na ruim 3 maanden eindelijk een opvang , alles ging redelijk 3 weken geen begeleiding gehad omdat er personeel te kort was en toen gebeurde een " incident" waar een medebewoner het nodig vond zijn broek iets te laten zakken en riep kijk eens en ik recht tegen een gedeelte van zijn geslachtsdeel keek wat een enorme herbeleving heeft gegeven en volledig overstuur ben geraakt ,vervolgens omdat ik aangegeven had dat dit een onveilige situatie voor mij was ook omdat die man een slapkamer recht tegen over mij had moest ik de opvang uit voor 3 dagen tot rust te komen ,toen mocht ik ineens niet meer terug komen en ook niet meer mijn vriendin op de etage bezoeken ondanks de zeden aangifte , er zou binnen 3 dagen naar een geschikte opvang gezocht worden en mijn weekgeld werd stop gezet, de 3 dagen werden 3 weken en is er geen andere opvang dan een rouwen opvang waar ik mijn zoon niet mag zien want er mogen geen mannen komen ,is het 4 trappen lopen waar ik het aan mijn rug en heup heb en mijn vriendin ook geen 4 trappen kan lopen en nu moet ik maar kiezen tussen een dak boven mijn hoofd en mijn kind en het risico dat ik opgesloten zit omdat ik niet altijd de trappen kan lopen en dan ook niemand heb die boodschappen voor mij kan doen .
Ik wil een keertje rust in mijn leven maar ik denk dat dat alleen mogelijk is als ik voor een trein spring , ik kan niet meer tegen het strijden en constant vechten , vooral nu weer ,mij word wat aangedaan en ik ben weer dakloos en op de afgrond.
Ik laat mijn kind nog een keer komen met kerst en dan maak ik een eind aan mijn leven ,dit is geen leven en kan de klappen niet meer opvangen ,dit is een strijd die ik toch niet ga winnen en het vechten na zoveel jaar is niet houdbaar meer ,het idee dat dit nog jaren door kan gaan trek ik niet meer het is een donkere tunnel.
Ik hoop dat mensen socialer worden ooit al zal ik dat wel niet meer meemaken.

als je soulmate is overleden, heb je toch wel even zeker een week of 2, 3, 4 alle aandacht van de wereld. Daarna, gaat ieder zijn/haar (logisch) eigen leven leiden. 2 Jaar later, sta je echt he le maal alleen voor alles.

Klotepech heb ik gehad. Gestoord gezin met labiele moeder en autoritaire vader. Erfelijk belast met moeilijk karakter, hoogbegaafd, overgevoelig. Borderline diagnose, Add en gekmakende terugkerende depressies. Kind bij me weg. Relatie gehad met narcist. Huiselijk geweld. Prostitutie- en drugsverleden. Werk al jaren niet, hou niets vol. Worstel me door de dagen, al jaren. Heb nu goede relatie maar blijf dat zinloze lege gevoel houden. Vecht me kapot, zoek afleiding, hulp blabla. Heb geen vrienden, kan niet goed relaties onderhouden. Mis dit wel!
Wil vaak dood. Maar blijf knokken.

Ik heb zoveel geheimen over mijn financiele gebied, ik doe me best werk te zoeken zodat ik al die deurwaarders tevreden kan houden.
Maar wat ik ook doe het lijkt maar niet goed te gaan.
Voor deze ellende al jaren in een huis gewoond waar ik echt letterlijk geestelijk mishandeld ben.
Toen ik daar vandaan was en ergens anders ben gaan wonen dacht ik van YES nu kan ik mijn leven op orde stellen maar al maanden wilt het me niet lukken.
Ik lach naar de buiten wereld maar ik weet dat een uitweg zoeken beter is.
Niemand zal last hebben van mijn problemen, niemand heeft last van wat er komen gaat.
Ik kan niemand vertrouwen want iedereen kijkt op me neer.
Maar nu ik dit getypt heb zullen mensen vast denken dat ik me aanstel en enkel aandacht wil trekken, ook daarom hou ik al maanden is het niet jaren me mondje dicht.
zoveel mensen die aan zich zelf denken en niet kunnen/willen zien dat achter elke glimlach een hoop verdriet zit.
Opgeven lijkt zo nu beter dan doorgaan met een uitweg zoeken uit de ellende.