Ik ben pas 18 jaar, maar voor mij is er veel gebeurd in m'n leven. Ten eerste hield mijn enige opa vanaf mijn geboorte niet van me, omdat ik het zoveelste meisje was. maar die relatie was niet echt het probleem. Op de basisschool ben ik gepest omdat ik "te dun"was en raar. Dit pesten ging ook deels door op de middelbare school. Ik was nog steeds te dun en kinderen die naar de zelfde school gingen als ik vertelde allemaal verhalen aan anderen, ook al waren ze niet waar. Maar niemand geloofde mij als ik dat zei. Ik heb nooit veel vrienden gehad. Daarom ben ik ook hulp gaan zoeken bij een psycholoog en ook nog bij een vertrouwenspersoon op school. Die beloofden mij dat alles goed zou komen als ik zou gaan studeren. Niet dus. Later kreeg ik enkele goede vriendinnen waar ik veel voor over had. Maar elke keer als ik een afspraak had gemaakt met m'n BESTE vriendin zei ze die elke keer af. Zelf zeg ik bijna nooit nee. Ik verwacht altijd te veel van mensen, daar kan ik niets aan doen, maar dat maakt de teleurstelling groter. Zo ging het een paar jaren door. Toen kreeg ik te horen dat mijn moeder psychisch niet helemaal in orde is. En was voor een tijdje weggegaan naar een tehuis. Maar elke keer als we bij haar langs gingen kregen we ruzie om niets. Ze kon er niets aan doen, maar toen hadden we voor die tijd geen contact meer.
We wisten eigenlijk al dat er wat aan de hand was met mijn moeder. want als ze de controle verloor, kreeg ze een woede uitbarsting en begon ze mij te slaan, of mijn vader, of mijn zus. Maar meestal mij.
Mijn vader is ook niet de meest makkelijke van allemaal. Ik ben daarom ook wel streng opgevoed.
De enige met wie ik echt kon praten was mijn oma. Dit was een soort moeder voor me. Daarom heb ik nooit zelfmoord overwogen. Maar zij is door kanker gestorven. Ik heb lang voor haar gezorgd. Ik heb d'r kots opgevangen in mijn handen, helpen aankleden en ik heb haar geholpen met naar de wc gaan. Ik had alles gedaan wat ik kon en ben elke dag naar haar toe gegaan tot de laatste dag dat ze inging slapen.
Toen ze eenmaal was overleden heb ik er een depressie aan overgehouden.
Door de relatie met mijn ouders kan ik niet goed met ze praten dus met negatieve gedachten kan ik niet bij ze terecht want dan ben ik de zeur.
Mijn zus is door de situatie thuis al vroeg uit huis gegaan, maar bij haar moet ik ook oppassen met wat ik zeg, want zij verteld altijd de dingen door aan mijn ouders.
Ik ben een persoon die niet andere mensen wil opzadelen met mijn problemen.
Nu ben ik allemaal dingen aan het doen om te kijken of ik het wel leuk vind. Ik kan namelijk vrolijk van verdriet onderscheiden.
Ik heb zo al een paar keer seks gehad met mensen die ik nooit meer heb gezien. Dit was onbeschermd en heb dus vaak een zwangerschapstest moeten doen. Niemand weet dit van mij. Zo heb ik nog veel meer dingen gedaan met drugs en alcohol. hopend dat ik ooit een keer in m'n eigen kots stikte.
Het ergste wat ik heb gedaan is mijn Beste vriendin kwetsen door te vozen met haar (net geworden) ex. Ze heeft mij vergeven maar ik mezelf niet.
Laatst heb ik toch verteld aan mijn ouders en aan mijn zus hoe ik me voelde, maar m'n ouders vonden het grappig en raar en onzin. Want het kwam uit het niets. Maar niemand ziet de verdriet achter een glimlach.
Ik bezoek nu weer regelmatig een psycholoog en schrijf dingen op, maar ik ben gewoon ten einde raad en ik weet niet of het nog nuttig is om door te gaan. Na je 20e word je leven toch minder leuk.
De rede dat ik me zo voel is eigenlijk omdat ik te veel van de wereld verwacht en er te weinig van terug krijg.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.