Levensverhalen (pagina 204)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ach..

Het leven op zich heeft voor mij niet zo veel waarde meer. Het ding wat mij tegen houd is de pijn die het de gene om me heen zou doen. Ik vraag me soms wel af, als ik me meer afsluit dan wordt het makkelijker: "of meer vrienden om pijn te doen of er mee op houden". Ik hou het nog wel even vol, maar als de rest van mijn leven deze strijd blijft waarom dan.
Datum:
31-12-2014
Naam:
mr barb
Leeftijd:
34
Provincie:
Zeeland

zelfmoord gedachten

Hallo ik ben een alleenstaande mama van twee lieve kinderen. Een van 4 en een van 2. Een jongen en een meisje. Ik heb geen makkelijk leven gehad. Ik ben als kind behoorlijk mishandeld en gekleineerd Door. Mijn moeder. Ik ben geslagen opgesloten en emotioneel uitgescholden voor debiel enz en dat ik het nooit zou maken in het leven. Mijn moeder was een Jehova getuigen en we hielden ons mond daardoor voor de buitenwereld ook al kwam de politie vele malen op aandringen van de buren bij ons over de vloer. Hoe dan ook heb ik dat overleefd maar toen ik 21 was wilde ik mijn vader leren kennen en ben hem gaan opzoeken. Hij bleek een hele lieve vader te zijn.en ik vertelde mijn moeder niet dat ik contact met hem had omdat ze altijd slecht over hem sprak. Toen kreeg mijn moeder ruzie met mij om iets heel stoma zoals wel vaker en zette mij uit huis en zei ga naar je vader en je zal zien. Ik was bang dat ze wist dat ik contact met hem had. Uiteindelijk kon ik nergens heen. Vrienden had ik niet waar ik bij kon blijven. Ik probeerde het wel. Dus heb ik samen met een vriendin afgesproken dat ik bij mij vader zou blijven. Geen goed idee. Mijn vader ontving mij met open armen en na een week ben ik gedrogeerd en verkracht Door hem. Daarna probeerde ik het uit te praten met hem waarop hij mij nogmaals 2keer heeft verkracht. Hierbij kwam geweld aan te pas. Ik ben wel naar de politie gegaan. Dit alles duurde een jaar tijd waarin dit allemaal is gebeurd. Mijn moeder zei mij te komen en probeerde weer vriendelijk te doen. Hierop gaf ze mij twee weken om te vertrekken. Ik kreeg een kamer ergens en bleef daar maar zo begon het. Verkeerde mannen kwamen op mijn pad heel veel nare dingen gebeurd. Uiteindelijk kwam ik iemand tegen die geen papieren had maar heel lief was en mij hhielp.hij bleek later veel te liegen getrouwd te zijn. Ik heb contact met hem voor de Kids. Mijn ffamilie zus heb ik weinig contact mee. Ze vragen niet hoe het gaat. Mijn broertje al 4 jaar niet. Mijn moeder vind ik eng in de buurt van me Kids en met mij vader wil ik hem confronteren en zijn vrouw. Maar ik ben op. Ik haat mijzelf deze dagen en probeer te leven voor de kids maar kan niet meer.
Datum:
30-12-2014
Naam:
nancy
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-holland

klaar mee

Ben er eigenlijk klaar mee. Eerst ben je ongewenst kind, wordt je geestelijk en lichamelijk mishandeld en na al die jaren valt het 'kwartje' . Dus mijn leven 12 ambachten 13 ongelukken: 2 x kanker en 2 hart operaties. Met dank aan mijn "fijne" ouders. Het enige is nog dat ik twee lieve kinderen heb (dochter en zoon) die me weerhouden om een eind aan dit rotte leven te maken.
Datum:
30-12-2014
Naam:
peter
Leeftijd:
66
Provincie:
Noord-holland

in de put

hallo

Mijn vrouw is gescheiden van mij.
En mijn oudste zoon wil geen con act meer met mij.
Ik heb een hoop pillen opgespaard.
Ik zie geen uitweg meer.
Ik heb nog een zoon waar ik af en toe contact mee heb.
Toch denk ik eraan om ermee te stoppen.
Op het werk gaat het ook niet goed.

Ik ben te einde raad wat moet ik doen?
Ik weet het niet meer is er iemand diee kan helpen?

Datum:
29-12-2014
Naam:
jos
Leeftijd:
53
Provincie:
Noord-brabant

Dealen met teleurstellingen

Ik ben pas 18 jaar, maar voor mij is er veel gebeurd in m'n leven. Ten eerste hield mijn enige opa vanaf mijn geboorte niet van me, omdat ik het zoveelste meisje was. maar die relatie was niet echt het probleem. Op de basisschool ben ik gepest omdat ik "te dun"was en raar. Dit pesten ging ook deels door op de middelbare school. Ik was nog steeds te dun en kinderen die naar de zelfde school gingen als ik vertelde allemaal verhalen aan anderen, ook al waren ze niet waar. Maar niemand geloofde mij als ik dat zei. Ik heb nooit veel vrienden gehad. Daarom ben ik ook hulp gaan zoeken bij een psycholoog en ook nog bij een vertrouwenspersoon op school. Die beloofden mij dat alles goed zou komen als ik zou gaan studeren. Niet dus. Later kreeg ik enkele goede vriendinnen waar ik veel voor over had. Maar elke keer als ik een afspraak had gemaakt met m'n BESTE vriendin zei ze die elke keer af. Zelf zeg ik bijna nooit nee. Ik verwacht altijd te veel van mensen, daar kan ik niets aan doen, maar dat maakt de teleurstelling groter. Zo ging het een paar jaren door. Toen kreeg ik te horen dat mijn moeder psychisch niet helemaal in orde is. En was voor een tijdje weggegaan naar een tehuis. Maar elke keer als we bij haar langs gingen kregen we ruzie om niets. Ze kon er niets aan doen, maar toen hadden we voor die tijd geen contact meer.

We wisten eigenlijk al dat er wat aan de hand was met mijn moeder. want als ze de controle verloor, kreeg ze een woede uitbarsting en begon ze mij te slaan, of mijn vader, of mijn zus. Maar meestal mij.
Mijn vader is ook niet de meest makkelijke van allemaal. Ik ben daarom ook wel streng opgevoed.

De enige met wie ik echt kon praten was mijn oma. Dit was een soort moeder voor me. Daarom heb ik nooit zelfmoord overwogen. Maar zij is door kanker gestorven. Ik heb lang voor haar gezorgd. Ik heb d'r kots opgevangen in mijn handen, helpen aankleden en ik heb haar geholpen met naar de wc gaan. Ik had alles gedaan wat ik kon en ben elke dag naar haar toe gegaan tot de laatste dag dat ze inging slapen.
Toen ze eenmaal was overleden heb ik er een depressie aan overgehouden.
Door de relatie met mijn ouders kan ik niet goed met ze praten dus met negatieve gedachten kan ik niet bij ze terecht want dan ben ik de zeur.
Mijn zus is door de situatie thuis al vroeg uit huis gegaan, maar bij haar moet ik ook oppassen met wat ik zeg, want zij verteld altijd de dingen door aan mijn ouders.

Ik ben een persoon die niet andere mensen wil opzadelen met mijn problemen.

Nu ben ik allemaal dingen aan het doen om te kijken of ik het wel leuk vind. Ik kan namelijk vrolijk van verdriet onderscheiden.
Ik heb zo al een paar keer seks gehad met mensen die ik nooit meer heb gezien. Dit was onbeschermd en heb dus vaak een zwangerschapstest moeten doen. Niemand weet dit van mij. Zo heb ik nog veel meer dingen gedaan met drugs en alcohol. hopend dat ik ooit een keer in m'n eigen kots stikte.
Het ergste wat ik heb gedaan is mijn Beste vriendin kwetsen door te vozen met haar (net geworden) ex. Ze heeft mij vergeven maar ik mezelf niet.

Laatst heb ik toch verteld aan mijn ouders en aan mijn zus hoe ik me voelde, maar m'n ouders vonden het grappig en raar en onzin. Want het kwam uit het niets. Maar niemand ziet de verdriet achter een glimlach.
Ik bezoek nu weer regelmatig een psycholoog en schrijf dingen op, maar ik ben gewoon ten einde raad en ik weet niet of het nog nuttig is om door te gaan. Na je 20e word je leven toch minder leuk.

De rede dat ik me zo voel is eigenlijk omdat ik te veel van de wereld verwacht en er te weinig van terug krijg.





Datum:
29-12-2014
Naam:
lifestory
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Vrij zijn

Het enige wat ie wil is vrij zijn. Gewoon vrij zijn. Vrij van het groeiende narcisme, vrij van alle opgelegde verplichtingen, vrij van lasten....
Hij wil weer vrijheid voelen, maar dat kan niet, de financiele middelen ontbreken hem.

Al jaren moet ie.. niets mag meer, zo lijkt het. Hij heeft keihard gewerkt voor zijn baas, maar die laat em gewoon verotten in de kou.. Hij geeft aan te denken aan ASS, dat dat de problematiek op zijn werk deels veroorzaakt. Maar het bedrijf zegt: "Nee... doen we niet aan mee. Je bent gewoon maar een monteur, dus hou maar op met je gezeur, je kunt de enge ziektes krijgen, maar dat zeggen we alleen niet.."
En nu mag ie op kosten van jullie 'genieten' van een uitkering. Want doen uitkeringstrekkers toch? Genieten van een uitkering..
Nog een jaartje, dan stopt het eindelijk, dan krijgt ie niets meer. Intussen wel blijven zoeken, maar niemand heeft interesse. Niemand wil iemand die job heeft gehopt, die geen diploma hoger dan de havo heeft of die simpel autoruitjesmonteur is geweest..
Hij weet beter, maar kan niet anders. Hij moet aan een ideaalbeeld voldoen en oh wee als hij iets vergeet! Dan wordt ie dubbelop beboet.
Ze geloven em echt wel, daar bij de ggd, maar zo trots als ie zelf is, zegt ie maar de helft. Eigen schuld dikke bult. Dat is het toch al zijn hele leven al, alles wat ie zelf verkeerd doet issie zelf altijd verantwoordelijk voor..
Het houdt voor hem op, maar hij weet alleen nog niet wanneer..
Datum:
29-12-2014
Naam:
Francois
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

levensmoe

je hebt er niet om gevraagd om hier te zijn,toch word het leven je opgedrongen en je opgedragen er wat van te maken,geef mij aub een humane manier om eruit te kunnen stappen,ik loop bij de GGZ en de zorg word dramatisch slechter [Schippers] meer en meer bezuinigingen v/d ziekenfondsen etc, aub geef mijn portie aan................
Datum:
29-12-2014
Naam:
neejanee, ja
Leeftijd:
58
Provincie:
Gelderland

Verdriet

Mij vriendin en ik hebben besloten om na 5 jaar uit elkaar te gaan. Ik voel me hier zo rot onder. Ondanks dat we veel ruzie hebben kan ik me een leven zonder haar en mijn lieve hond niet voorstellen. Ik weet me er op dit moment geen raad mee. Ik heb moeite om mijn gevoelens te uiten. Ik heb vaak het gevoel dat ik niet meer wakker wil worden. Maar hier schiet ik ook weinig mee op. Ik ben zo verdrietig.
Datum:
26-12-2014
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

Zonder begin is er geen einde

Sinds dat ik geboren ben, heb ik geen geluk gehad met mijn ouders. Mijn vader was alcoholistisch en mijn moeder had 0 assertiviteit. Het was niet ongewoon voor mijn vader om mij te slaan. van af dat ik 9 was, ben ik opgenomen geweest tot mijn 16e. Nooit school gekregen nooit wat dan ook. Het enige wat ik nu heb is een begeleid wonen, een paar vrienden die ik soms zie. En een heel erg grote leegte dat mijn toekomst moet voorstellen. Eerlijkwaar, ik zie geen reden om door te gaan.
Datum:
25-12-2014
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
22
Provincie:
Limburg

Help

Sinds een paar maanden zijn wij verhuisd vanuit een eengezinswoning naar een appartement in dezelfde woonplaats. Ik ben letterlijk doodziek van heimwee wat dag en nacht tot op het bot gaat. Ik ben depressief geworden , heb krachtverlies, huisuitslag, en hier wonen is een gruwel voor mij. Geen enkel plekje in dit gruwel appartement is mijn thuis. Ik voel mij niet thuis en wat ik ook doe niets werkt. Kotsen moet ik ervan zo erg is de heimwee naar mijn oude vertrouwde stek. Mijn man wil er niets over horen en zegt glashard dat ik maar een kamer moet huren in ons oude vertrouwde buurtje. Ik wil en kan zo niet verder leven zo gruwelijk ziek ben ik van de heimwee. Dag en nacht voel ik het. WIE heeft voor mijn een goede tip om hier wonen draaglijk te maken ?? Ben geknakt en compleet mezelf niet meer. Functioneren lukt ook niet meer terwijl mijn karakter normaal strijdbaar is lukt het mij echt niet.
Datum:
23-12-2014
Naam:
Stephanie
Leeftijd:
50
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.