Levensverhalen (pagina 201)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

pijn

hey iedereen
ik ben een jonge vader van twee kindjes ik heb veel mee gemaakt in mijn leven en wil het niet meer voelen de pijn die ik heb mijn moeder was er nooit voor me heb er steeds alleen voor gestaan mijn vader weet ik zelf niet zeker dat hij het wel is ben altijd geslagen geweest door men moeder op mijn 18 heb ik iemand leren kenne en daar heb ik twee kindjes bij op 8 jaar samen zijn heeft ze me meer bedrogen dan lief hebben ben dan aleen komen te staan met eerst men twee kindjes heb toen iemand nieuw leren kenne en had schrik om haar te verliezen en heb toen twee keer vreemd gegaan bij men ex dat had ik nooit mogen doen nu ben ik haar kwijt en doe me heel veel pijn want zij daar voelde ik me heppy bij nu staa ik er weer alleen voor mis haar enorm en kan het niet meer aan
Datum:
28-01-2015
Naam:
d
Leeftijd:
26
Provincie:
België

zware depressie, niet kan je helpen..

Zoals iedereen al weet is er maar één uitweg, zelfmoord. Geen familie die snapt wat er aan de hand is, ouders hebben altijd ruzie, oom &tantes die ons als de jeugdzorg-gezin zien.. Vader met leverkanker door het roken, moeder met diabetes, tweelingzus met een leverziekte, broertje met autisme, twee zussen zwanger geweest, een half jaar zijn mijn twee zusje en ik en mijn broertje niet naar school geweest. Jeugdzorg bemoeit zich ook overal mee.. Pff.. Facebook ruzie gehad met familie die wil ik ook dus nooit meer spreken. Moeder met psychologische problemen, zus ook. School dat de heletijd in de weg staat. Ik word hier echt ook psychisch van. Ik zie het leven echt niet meer zitten.. Ik snap het doel niet van het leven, waarom kan je gewoon niet op een knopje drukken zodat het leven uitgaat net als een computer, tv, lamp enz.. Iedereen maakt het wel eens mee dat je gepest word enz.. En dat je zelfmoord wilt plegen.. We gaan toch allemaal ooit dood, dus waarom niet gewoon gelijk nu?
Datum:
28-01-2015
Naam:
onbekend
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Het Land Der Blinden

Ik ben bijna 21 jaar oud, heb een Havo-diploma en wil niet meer leven op deze planeet. Een denker, dat is wie ik ben, bij alles in dit leven sta ik stil, vergaar ik informatie en wil het beste, het juiste, het meest rechtvaardigst. Lang heb ik nagedacht om een HBO opleiding te gaan volgen, zeker als je kijkt naar de druk die politici en de maatschappij leggen op het HBO en WO.

Ik verslind boeken, krantenberichten (uit binnen- en buitenland) en stel bij alles vragen. Waarom wil ik geen HBO doen? Zoals een Belgische leraar Bedrijfskunde, bij Avans in Breda, mij vertelde: 'Ik moet je kunnen vormen, de perfecte Bedrijfskundige van je maken.' Ik ben een vrij stil persoon, haat discussies en debatten omdat er argumenten en informatie worden gebruikt die oud en versleten zijn. Ook omdat je daarmee probeert je gelijk te krijgen, terwijl er vaak meer waarheden in een verhaal zitten.

De vraag die het in mij opriep was: 'Doe ik dan wel het juiste?'. Dat inzicht zou ik pas later vinden. Nee. Je moet doen wat de maatschappij altijd heeft gedaan, ook als het vrij duidelijk is dat wat je doet slecht is.

De kledingindustrie in Bangladesh - De mensen in Bangladesh worden uitgebuit en er vindt op grote schaal kinderarbeid plaats. 'Ze hebben werk en verdienen geld', zei een econoom. Deze mensen worden afhankelijk gemaakt van een sector die instabiel is en zal verdwijnen wanneer de Bengalen te duur worden. Net zoals 50-plussers in Nederland, als je heel lang op een bepaalde plek hebt gewerkt is het moeilijk om te veranderen.

Economische Groei - De essentie van ons economisch systeem is groei, alles wat niet groeit is slecht. Kijk maar naar het nieuws, ECB komt met QE vanwege te lage economische groei, Politici willen de economie weer op gang brengen. Kan er eigenlijk wel economische groei zijn? Ja en nee. Ja, wanneer de bevolking groeit, en nee, wanneer de bevolking krimpt. Onze aarde, in tegenstelling tot bevolkingen (insecten, reptielen en primaten (wij)) kan niet groeien.

Er zijn Baten en Lasten, de een ziet alleen de baten en de ander krijgt de lasten. Onze overheid gaat bezuiningen en schuift de lasten af op de burger - dit is realiteit omdat er ergens schulden moeten worden gecreëerd - maar wil wel meer inkomsten dan het terug stort in de economie. Loon is ook schuld, jij werkt en jouw werkgever is jou verschuldigd loon uit te betalen. Jij bent op jouw beurt de supermarkt weer geld verschuldigd voor de producten die jij meeneemt.

Ons milieu, Onze leefomgeving, Ons thuis is kennelijk minder waard dan geld. Terwijl dat thuis (aarde) ons dit leven heeft verschaft, het geeft ons dit leven en wat doen wij? Wij zijn hebzuchtig naar meer en vragen ons niet af wat de gevolgen op termijn zijn. Ik zal het hierbij laten, wel, een laatste zin: Groene Energie produceert ook radioactief afval! Niet gedacht, hè?

Dit is nog maar het topje, van het topje van de ijsberg. Dit is wat ik iedere dag denk, mijzelf afvraag. Hoe kan ik leven, met mijzelf , als ik mij bewust ben van deze problemen? Hoe kan ik accepteren dat ik mede verantwoordelijk ben voor de miljarden mensen die in armoede moeten leven? Moet ik toekijken hoe wij, net als mensen met verzamelwoede, ons huis volproppen tot het onbewoonbare aan toe?

Ik accepteer dit niet en sluit mijzelf dus uit van het leven. Andere mensen willen geen verandering, WIJ hebben het immers toch goed? Je kunt alles bereiken, als je er maar voor wil werken - en dus andere mensen wil uitbuiten, want dat doen we iedere dag weer. Ik zeg NEE, dit zal ik nooit doen, maar dan krijg ik ook geen kansen, geen recht op leven.

Waarom zou ik dan verdergaan met mijn leven? Dag in, dag uit, een kwelling. Mijn ogen moeten sluiten voor de werkelijkheid en blindelings doorgaan met een leven dat in essentie, voor mij, niet het echte leven is.

Vraagt er iemand met zelfmoord, dezelfde vragen?

P.S. "In het land der blinden heeft één oog niets te zeggen"
Datum:
27-01-2015
Naam:
Een oog
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Zo ver, zo weinig.

Ik gok dat het ergens op me 10/11' de begon. Ik realiseerde me dat ik geen talenten had, een persoonlijkheid van niets, zo slim als een steen en het uiterlijk als de onderkant van een. Maar, wat zeg je tegen een kind wat zich voor redenen die hij half maar begrijpt, zich zelf haat?
Door de jaren heb ik gewoon me kop gehouden. Niemand zou me elke dag willen horen zeuren over hoe nutteloos ik ben en al die handel. Ik vond dat mijn problemen net zo nutteloos als ik waren, ingebeeld soms. Hoe moet mijn zogenaamde "pijn" opmeten tegen mensen die verhongeren of worden omgelegd door natuurrampen? Nee, ik vond de problemen en gevoelens die mij remde in het dagelijks leven maar niets. Nietiger dan mezelf op een paar momenten.
Vaak genoeg heb ik s' nachts rond bruggen gehangen tot dat politie patrolle me weg jaagde voor de avond.
Eens een keer geprobeerd met me ouders te praten. Het beste wat ik uit ze kreeg terwijl ik huilen aan de eet tafel zit met een lang touw was dat ik me niet zo moest aanstellen en maar een hobby moest vinden ' of zo'. Het was rond die tijd dat ik compleet NEET(Not Employed, Experienced en Trained) werd, Voorgezet onderwijs had ik wel gehaald maar verloor al mijn hoop toen er geen vacatures waren. Ik heb angst om een baan te halen omdat ik alles toch zou verpesten en niemand in me leven omdat ik toch maar een probleem zou zijn, een irritant, moedeloos probleem.

Ik heb alleen een rot hok om in te wonen en een laptop, maar soms wou ik dat er gewoon niets meer was. Het zou makkelijker zijn voor iedereen. Hun hebben geen last meer van me en ik ook niet meer. Tuurlijk zegt iedereen dat het maar tijdelijk is, en ik mag niets terug zeggen omdat de anonieme me ook maar proberen te helpen. Maar soms, soms moet ik gewoonweg lachen over hoe nutteloos me kleine strijd is. Misschien zouden ze haten, maar nooit beter dan ik het mezelf kan aan doen.
Datum:
27-01-2015
Naam:
Onbekent
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

DWI.. is een grote oorzaak van mijn zelf gedachten g

Sinds een paar dagen, denk ik aan zelf moord. Het is en heel lang verhaal, maar laat ik het korthouden.

Begin 2012 ben ik mijn baan kwijtgeraakt wegens bezuinigingen. Ik was toen hoog zwanger en zat in me zwangerschapsverlof. Doordat ik in mijn zwangerschapsverlof ging dit eerst via de rechter.

In mei 2012 zat ik bij het UWV. Elke mnd min 4 sollicitatie de deur uit. Soms zelf 10 sollicitatie...ik kwam niet aan een baan. Maar ik bleef doorgaan naar elke x weer die teleurstelling. Ondertussen ging me relatie ook niet meer lekker. Ik was gestrest, geraakt na me bevalling. Ik dacht,"hier zit je dan zonder werkt en twee kinderen waarvan een 6 mnd oud is" onze relatie slaagde erniet in.

February 2013, heb ik een uitkering aangevraagd. Met het idee, dat zij mij zullen helpen en eventueel mij in een traject zouden kunnen gooien. Maar nee hoor, ik had een diploma en daar kon ik prima werk mee vinden.

Ondertussen naar Veel solliciteren lukt mij geen baan te vinden. Ik heb toen mij klantenmager gebeld en dan ik heel graag mee wilt doen aan een traject. "iik was het ondertussen wel zat van dat thuis zitten".

Na het gesprek kon ik eindelijk beginnen aan een traject waar veel alleenstaande vrouwen aan mee deden, vooral niet goed Nederlandssprekende vrouwen. Het was thuiszorgwerk (Tzzorg), t zorg had een bijeenkomst geven, en de tweede dag ging solliciteren en werd je in gedeelt (dit allemaal in het DWI gebouw Te Amsterdam).

Ik had ondertussen ook zo'n last van me knie en maakt maar een afspraak bij de huisarts en verwees mij naar kliniek. Er moest een MRI- scan gemaakt worden. Allemaal in die zelfde week gepland. Alleen uitslag volgende week ivm met reistijd en geen tijd.
Eindelijk had ik me uitslag....
De Chirurg vertelde mij en liet me zien, dat me banden waren opgerekt en een klein scheurtje. brace en fysiotherapie was haar advies. Dit heb ik netjes gedaan tot ik ging werken bij Tzorg (dwi traject)

ik kon eind september beginnen, vanwege schoolvakantie van me kinderen. Het hele traject heeft maar 1 dag geduurd. Alles liep fout bij T zorg, ze hadden mij niet ingepland en toen moest invallen. Einde van de dag zou ze me de planning opsturen(NNooit gebeurt). Ik deze mw, wel 6 keer gebeld. Later mijn tussen contact(dwi) gesproken, en heb ik haar verteld, hoe de gang van zaken loop.
Toen heb ik later niets meer van deze Traject vernomen, behalve een teleurstelling. Kids waren net gewend op de opvang en nu mocht ze ervan afhalen.
ondertussen had ik nog steeds zo'n last van min knie.
ik besluit weer terug te gaan.. De chirurg besluit op 23 oktober, toch maar een kijk operatie, hieruit bleek me meniscus toch gescheurd te zijn. Nou, 3 mnd revalideren. Zo ging ik weer terug naar me twee kinderen. Dwi gebeld en verteld hoe het ervoor staat.

Op 30 november overleed me Opa, waar ik elke weekend ff op visite was. Hij was mij tweede papa. Veel verdriet heb ik afscheid genomen.

Het jaar 2013 verdriet en teleurstellingen

2014

mijn gezondheid ginog steeds meer achteruit, vooral ik had last van me knieën. Begin 2014 vlak voor me dochters verjaardag, longontsteking. Daarna me jongste dubbelen longontsteking.

Geld crisis, dwi heeft mij uitkering geschorst. Omdat ik niet mijn alleenstaande ouderkinderkorting mocht hebben. Ik snapte er geen ene reet van.. ik heb ze verteld die ontvang ik niet...
maar ik moest het terug vragen aan de belastingdienst en zosnel mogelijk. Ik heb wel eerst moeten huilen, omdat hij niet bereid was om me uitkering uit t' betalen. Ik schrok hier heel erg van. .. ik dacht Hoe moet ik mij kinderen eten geven? Weer contact gehad met me inkomens consulent en zei hem, ' verrekend het maar van me vakantie geld omdat ik dat geld pas rond mei juni ontvang".

Next mnd, maart. Weer me uitkering niet ontvangen. Weer gebeld, was ik niet komen opdagen op een afspraak van ineens een nieuwe werkconsulent. Ik heb geen brief ontvangen. Na het uitzoeken bleek er een foutje in het systeem te zitten. Maar men moest eens weten wat mij allemaal werd verweten.

dit wordt vervolgd. ....

ik heb zo veel bedriegen gehad van dwi, nu een terugvordering, wel 6 x onterecht me uitkering niet gestort. Huisbezoek gehad, uitverhoord door handhaving, beschuldigen terwijl ze op een verkeerde adres stonden en posten. Dit allemaal in 1 jaar... plus heb weer een MRI- beschadigde kraakbeen en had een bakers cysten. Ik zit vast in dit KUT systeem. Hoe kon ik eruit!!

Het enige is op zelfmoord te plegen...
Datum:
26-01-2015
Naam:
lay out
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

Ik wil niet meer

Het ging altijd super slecht, totdat ik bij een psycholoog kwam die me goed begreep. Ik kreeg een vriendin en voor haar wilde ik echt veranderen en wilde ik beter. Sindsdien staat het hele leven in het teken van knokken en ik voelde me oprecht veel beter. Ik dacht echt niet dat ik weer dood zou willen en zag mezelf ergens wel oud worden. Ik ben gaan studeren en heb geprobeerd wat op de bouwen, totdat in november alles weer ging instorten.

Niet dat er wat gebeurt is, maar opeens ging ik de hele wereld weer haten. Ik werd jaloers op iedereen die lieve ouders heeft. En ik werd kwaad op iedereen en wilde alles verwoesten. Er gingen weer stemmen in mijn hoofd gonzen en al die negatieve gedachtes draaiden rond als een pikzwarte kolk. Ik wou echt vechten en beter en ik dacht echt, het is tijdelijk, ik heb dit vaker, het komt goed.

Maar ik ben nu zo moe, ik heb zo geen zin meer. Iedere keer komen die depressies terug. Mijn buik voelt verscheurd en mijn hoofd bonkt zo hard, omdat ik zo hard tegen de muur heb gebonkt. Maar ik moest wel, want die gedachten moeten stoppen. Ik wil zo graag rust, ik ben zo vreselijk moe. Ik wil geen hulp meer, ik wil alleen nog sterven. Ik ben gestopt met eten, het smaakte toch al niet meer en uiteindelijk ga je dood.

Ik weet niet wat ik nog moet doen. Ik voel me zo gevoelloos, ik voel me allang dood. Ik zou willen dat iemand me in de armen nam en gewoon maar liet huilen. Maar dat kan niet, want ik kan niet huilen en verdraag geen armen meer.

Ik voel me zo, zo verschrikkelijk slecht. IK weet niet eens hoe het te beschrijven. Ik weet niet of het überhaupt in te beelden is. Ik weet niet wat ik nog moet doen. Ik heb geen kracht meer om te vechten, eigenlijk heb ik zelfs geen kracht meer om te sterven.
Datum:
25-01-2015
Naam:
Just-a-guy
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

ben ik dan gwn een stuk stront?

Toen ik 2 was scheidde mn ouders, mn stiefma was alcoholist mn stiefpa kon zn smerige handjes niet thuis houden mn ma ging ons ook maar slaan stiefpa is al een lange tijd weg, mn pa pakte mn stiefma voor mn neus bij dr keel en daar heb ik nog steeds elke dag, elk uur een beeld van in mijn hoofd. stiefma is paar jaar later dood gegaan mn pa heeft een nieuwe vriendin, 3 nieuwe kinderen en hij heeft mij in de steek gelaten. Ruzie met mn ex vriendje, hij is 4 jaar ouder en ik doe alles fout en hij praat tegen me alsof hij geen hart heeft. Ik geef nog om hem maar hij is echt ineens t tegenovergestelde geworden dan wat hij was. ik heb hem nog nooit zo gehoord.ik heb zovaak t idee of ik niet gwn beter dood kan zijn. Mn moeder kan me niet betalen dus mag ik ook niet naar het cios mn vader hoeft ook niks van me en derest laat me ook stikken. Ik durf het mn vrienden niet te vertellen.
Ik heb ook een scheve rug (scoliose) 24/7 last van mn rug ik loop bij 2 fysio's helpt niks. Net alif t leven mij gewoon niet gegund is. Laat mij maar gwn dood zijn miss voel ik me dan een stuk beter. Zelfs mn eigen zus slaat me inelkaar.
Datum:
25-01-2015
Naam:
niemand
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Het gaat al beter

Ik ben een moeder van 4 kinderen en heb een lieve man. Ik voel me niet goed genoeg voor ze en voel dat ik mijn kinderen te kort doe. Dat maakt mij verdrietig en soms denk ik: ik heb geen zin om getrouwd te zijn dan voel ik me vrij maar mijn kinderen zijn gek op hun vader en wil ze dat niet ontnemen. Wat ik bedoel met vrij Zijn: ik heb geen zin en fut om mezelf mooi te maken voor mijn man en zie er sinds aantal jaren slobberig uit. Ik wou dat hij gemeen was dan had ik een goede reden hem te verlaten terwijl hij genoeg redenen heeft om mij te verlaten. Ik wou dat ik kracht had om goed voor hem te zijn maar mijn jeugd heeft me dat ontnomen. Ik heb niks bereikt op gebied van werk of diploma. Heb alleen maar voor mijn ouders gezorgd. Ik voel me laag en onzeker. Ik durf mijn gevoel niet te uiten want wil een sterke echtgenoot zijn en moeder maar van binnen vol pijn en verdriet. Ik geef het niet op want ik geloof dat aan alle pijn een eind komt
Datum:
24-01-2015
Naam:
Alleskomtgoed
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

gewoon n ff niet

dit is mijn verhaal tot men achtste ging alles goed in mijn henrindering, achteraf blijkt dat niet zo te zijn maar ja,
daarna kamen de problemen een verhuizing veel ruzie tussen ouders, verstoorde relatie a;s gek weg gezet worden, een dominante vader, en angst heel veel angst.

op me 14e kwam naar buiten dat men vader twee zussen van me heeft misbruikt, we moesten weg, het gezin viel uit elkaar en we hebben een jaar door nederland gezworven.

dit is allemaat achter de rug maar de angst is gebleven, toen ik 18 werd ben ik naar een woonvorm gegaan moeilijke tijd gehad daar als ik niet zo laf was geweest zat ik dit verhaal nu niet te typen maar ik was te laf om er een einde aan te maken,
nu sins kort op mezelf het is een tijdje beter gegaan maar ja nu....

gister voor eerst sins lange tijd weer aan automutielatie gedaan... nu bang voor verder verloop wil niet meer liever dood dan maar daar ben ik ook bang voor,

wacht nog altijd op het moment dat ik me zo voel en niet bang ben voor de dood en niet zo laf ben, waarschijnlijk komt dit nooit mischien wil ik ook niet echt dood maar leven wil ik ijgenlijk ook niet ...... nu gewoon ff niet.!!!!!!!
Datum:
24-01-2015
Naam:
hoi
Leeftijd:
2
Provincie:
Gelderland

Fml

Ik ben een meisje van 12 jaar ( Ben verder dan andere 12 jarige) Ik doe aan automutilatie (Zelfbeschadiging). Ik voel elke dag een ongelooflijk naar gevoel van binnen. Ik weet niet meer wat ik moet doen en denk vaak aan zelfmoord. Aan de ene kant durf ik dat ook wel weer niet. de pijn die ik van binnen voel kan ik niet uitleggen. Ook ben ik depressief omdat ik me alleen voel. Heb een relatie met een jongen van 15 en heb het gevoel dat ie me gebruikt en hij speelt met mn gevoelens, maar ik kan hem gewoon niet los laten. Degene die me altijd helpt in deze situaties ben ik nu ook kwijt. Hij wou opeens niet meer met me praten. Telkens als ik mezelf sneed vertelde ik dat aan hem en zei hij op een lieve manier wat ik moest doen. Bv: Pak een pleister etc.. Natuurlijk deed ik dat niet maar hij hielp me altijd. Als ik mn vriendje kwijt ben heb ik niks meer in mn leven, en heb ook het gevoel dat niemand het wat zou uitmaken als ik er niet meer ben.
Datum:
24-01-2015
Naam:
..
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.