Levensverhalen (pagina 198)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik kan het niet meer

Ik kan het niet meer. Ik kan niet meer doen alsof ik een fijne jeugd heb gehad. Ik kan m'n klasgenoten niet meer laten geloven dat ik het vrolijkste meisje van de klas ben. Ik kan niet meer voldoen aan de eisen die mijn familie, school, stage aan me stelt. En bovenal ik kan niet meer gelukkig zijn.
Ik heb er altijd zo'n hekel aan als mensen hun onkunde wijden aan het feit dat ze in hun jeugd niet alles hebben gekregen wat hun hartje toebehoort. Zelf ben ik als kind mishandeld , verwaarloosd en vernederd. Ik ben van kinderhuis naar pleeggezin gesleurd. Met het laatste gezin heb ik geboft. Zij gaven me de ruimte mezelf te ontwikkelen. Ik was vastbesloten mensen die niet in mij geloofden te laten zien wat ik waard was. Ik haalde de havo op mijn sokken, ging naar het hbo, haalde m'n propedeuse. Vanuit mijn familie werd er zo'n druk op me gelegd, ik had immers veel meegemaakt en hulpverleners hadden nog nooit meegemaakt dat iemand met mijn achtergrond zo'n succes in het leven kon hebben. Dat succes was echter maar schijn. Ik voelde me diep ongelukkig en begon mijn studie en de studentenstad waarin ik woonde intens te haten. Ik besloot te stoppen met m'n studie en raakte in een depressie. Dat was een jaar geleden. Ik besloot om naar het mbo te gaan in de stad waar mijn pleegouders ook woonden ik begon in september aan een leuke opleiding en ik heb de leukste klasgenoten die ik me kan wensen. Ik haal goede cijfers, dat is voor mij een manier im mezelf te bewijzen. Ik ben immers een pleegkind geweest en die eindigen doorgaans net als hun eigen ouders. Dit wilde ik koste wat kost voorkomen.
Nu een jaar na m'n depressie begin ik weer in een depressie te komen, ik herken de symptomen gewoon. Ik vraag me gewoon af wat het leven voor mij voor zin heeft. Ik weet dat er mesen zullen zijn die veel pijn zullen hebben als ik er niet meer ben, maar moet ik pijn lijden om hun pijn te besparen?
Ik kan het niet, ik kan het gewoon niet meer!
Datum:
02-02-2015
Naam:
Ashley
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

Toch niet altijd schone schijn

Heel mijn leven ben ik goed opgevoed geweest, maar ik zal vooral veel bij mn oma's en mn opa's. Toen mn ene opa 7jaar geleden stier aan kanker veranderee veel. Oma kreeg minder interest in mij en papa kreeg het moeilijk, in hetzelfde jaar kreeg papa ook promotie, dus meer verantwoordelijkheid en stress. Zo begon het, de agressie van een beginnende alcoholverslaving. Jaren gingen verder, ik zat dus ook meer bij mn andere oma en opa. Papa's verslaving verergerde, tot hij op een avond met borden en tassen begon te gooien. Dit werd vooral gericht op mij, nooit mn mama of mn broer. Maar plots mn andere opa verslechterde ook. Dit jaar eind augustus, hij ging in het ziekenhuis. Hij heeft 3 verschillende gedaan, maar nergens vond men iets. opa verminderen en vermageren, 2 maanden geleden kwam hij terecht in een rusthuis nu reeds overleden. Uk heb het moeilijk met vertrouwen en nu zeker met mensen verliezen. Papa zit nu in een psychiatrie voor alcoholverslaving. Maar toch ik zit diep, iedereen denkt dat ik een mooi leven ben. Maar nee ik ga kapot binnenin. Alles is zwart, vanbuiten is er een lach maar eenmaal ik alleen ben stort ik in. En niemand snapte me en iedereen blijft me gebruiken
Datum:
01-02-2015
Naam:
Diep in de put
Leeftijd:
18
Provincie:
België

wonden genezen, littekens blijven

Als 3-jarig kind ben ik voor 60% derdegraads verbrand. De wonden zijn genezen, maar de littekens niet. Ik heb mij altijd minderwaardig gevoeld t.o.v. leeftijdsgenoten. Psychisch ben ik misvormd geworden. Als vijftiger kwam alles weer boven. Inmiddels ben ik ernstig depressief, alcoholverslaafd en suicidaal. Voor mij hoeft het allemaal niet meer.
Zelfmoordneigingen in het weekend moet je proberen tevoorkomen, want de ggz is gesloten en bij de huisartsenpost moet je wel je verzekeringspapieren bij de hand hebben. Hoe cynisch kan het leven zijn:))
Datum:
01-02-2015
Naam:
teacher
Leeftijd:
58
Provincie:
Flevoland

ik kan niet meer

na een relatie van bijna 4 jaar is mijn mijn vriendin zo van de ene op de andere dag bij mij weg gegaan met het antwoord dat ik er nooit voor haar was en dat ik daar mee heen moest dat heb ik gedaan maar als nog is ze bij mij weg gegaan nu zit ik zo diep in de put dat ik bij verschillende instanties loop en het gewoon allemaal niet meer weet het liefst trek ik de steker er uit dan ben ik over al vanaf want het hoeft niet meer van mij en iemand om er mee te praten heb ik ook niet want mijn vrienden groep gelooft mij niet en met mijn ouders kan ik er gewoon niet over praten en de gedachten dat ik er beter een einde aan kan maken word als maar sterker want ik kan niet meer
Datum:
30-01-2015
Naam:
sander
Leeftijd:
26
Provincie:
Groningen

Alles verloren. Klaar met leven.

Vroeger als kind kon ik geen goed doen bij mijn moeder, die gescheiden was van mijn vader. Ik ben geestelijk en pedagogisch verwaarloosd en tevens geestelijk mishandeld. Altijd vernederd, uitgesloten, uitgelachen, gekleineerd... ja , door mijn eigen narcistische moeder. Later heeft ze mijn man en nog later mijn kinderen tegen me afgezet met haar narcistische laster. Ik ben iedereen kwijt geraakt en ben nu , op 56 jarige leeftijd, klaar met mijn leven. Hoe moet ik een eind aan mijn leven maken op een manier die geen pijn doet? Ja, ik heb allang "hulp". Maar iedereen in deze situatie (drie kinderen niet meer zien en familie die je vernedert, geen vrienden meer kunnen maken door verdriet) weet dat een uurtje een psycholoog niets helpt. Ik zit hele dagen uit te zitten. Kán niets meer. Wíl niets meer.
Datum:
29-01-2015
Naam:
Helpless
Leeftijd:
56
Provincie:
Flevoland

te veel problemen

ik ben al vier jaar verliefd op een jongen ik woon zelfstandig begeleid en die jongen heeft in het verleden wat dingen gedaan bij ze ex en nu zijn me ouders dus vastberaden en de leiding waar ik woon ook ik mag geen contact meer met hem hem niet meer zien ik koop altijd best wel dure cadeaus voor hem omdat ik te veel van hem hou en hem gelukkig wil maken en nu heb ik geen leven meer zowel me ouders als de begeleiding houden me strak in de gaten ik moet alles verantwoorden waar ik naar toe ga met wie om hoe laat ik ga en om hoe laat ik weer terug kom ze willen ook nu in me kastjes kijken of ik wel echt boodschappen heb gekocht van het boodschappengeld en als ik iets koop van me zakgeld dan willen ze daar een bon van ik voel me echt een gevangene ik heb met ze gepraat heb ruzie gemaakt maar niks help meer ze willen niet luisteren ik weet niet meer wat ik moet doen als ik niet meer bij hem mag zijn dan weet ik het ook niet ik denk nu continu aan zelfmoord omdat dat de enigste oplossing is om vrij te zijn van alles
Datum:
29-01-2015
Naam:
soraya
Leeftijd:
21
Provincie:
Zeeland

ik weet het niet meer

Ik ben nu iets meer dan 2jaar depressief... het begon allemaal bij een jongen. Nooit was er iemand waar ik meer van hield dan van hem. Dit was fout gelopen en toen ben ik in mijn put terecht gekomen. Later weer met de zelfde jonge en geschiedenis herhaalde zich. Nu gaat het super slecht op school en alles gaat slecht. Ik voel me ook niet meer gelukkig. Nu heeft deze jongen aan mij gevraagd om vrienden te blijven waarop ik antwoorden: enkel als je me niet meer laat vallen. Hij vatte dit op een liefdes manier op waarna ik uitlegde dat ik geen gevoelens meer voor hem heb en dat ik het vriendschappelijk bedoelden. Opeens werd hij super boos. Ik vertelde hem dat hij me maar met rust moet laten want hij heeft mn leve toch al verpest. Hij stuurde terug "kzalm express gaan verpeste als ge zo doet"
ik weet nu dus van echt niet wat te doen, ik voelde ma al waardeloos en nunia het nog erger
geregeld bedenk ik wel eens dat ik zelfmoord wil plegen maar dit durf ik niet, ik wiln ouders dat niet aandoen... en wat als er leve is na de dood? Dan ben ik nog niet van dit gevoel af...
Datum:
29-01-2015
Naam:
pien
Leeftijd:
19
Provincie:
België

pijn

hey iedereen
ik ben een jonge vader van twee kindjes ik heb veel mee gemaakt in mijn leven en wil het niet meer voelen de pijn die ik heb mijn moeder was er nooit voor me heb er steeds alleen voor gestaan mijn vader weet ik zelf niet zeker dat hij het wel is ben altijd geslagen geweest door men moeder op mijn 18 heb ik iemand leren kenne en daar heb ik twee kindjes bij op 8 jaar samen zijn heeft ze me meer bedrogen dan lief hebben ben dan aleen komen te staan met eerst men twee kindjes heb toen iemand nieuw leren kenne en had schrik om haar te verliezen en heb toen twee keer vreemd gegaan bij men ex dat had ik nooit mogen doen nu ben ik haar kwijt en doe me heel veel pijn want zij daar voelde ik me heppy bij nu staa ik er weer alleen voor mis haar enorm en kan het niet meer aan
Datum:
28-01-2015
Naam:
d
Leeftijd:
26
Provincie:
België

zware depressie, niet kan je helpen..

Zoals iedereen al weet is er maar één uitweg, zelfmoord. Geen familie die snapt wat er aan de hand is, ouders hebben altijd ruzie, oom &tantes die ons als de jeugdzorg-gezin zien.. Vader met leverkanker door het roken, moeder met diabetes, tweelingzus met een leverziekte, broertje met autisme, twee zussen zwanger geweest, een half jaar zijn mijn twee zusje en ik en mijn broertje niet naar school geweest. Jeugdzorg bemoeit zich ook overal mee.. Pff.. Facebook ruzie gehad met familie die wil ik ook dus nooit meer spreken. Moeder met psychologische problemen, zus ook. School dat de heletijd in de weg staat. Ik word hier echt ook psychisch van. Ik zie het leven echt niet meer zitten.. Ik snap het doel niet van het leven, waarom kan je gewoon niet op een knopje drukken zodat het leven uitgaat net als een computer, tv, lamp enz.. Iedereen maakt het wel eens mee dat je gepest word enz.. En dat je zelfmoord wilt plegen.. We gaan toch allemaal ooit dood, dus waarom niet gewoon gelijk nu?
Datum:
28-01-2015
Naam:
onbekend
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Het Land Der Blinden

Ik ben bijna 21 jaar oud, heb een Havo-diploma en wil niet meer leven op deze planeet. Een denker, dat is wie ik ben, bij alles in dit leven sta ik stil, vergaar ik informatie en wil het beste, het juiste, het meest rechtvaardigst. Lang heb ik nagedacht om een HBO opleiding te gaan volgen, zeker als je kijkt naar de druk die politici en de maatschappij leggen op het HBO en WO.

Ik verslind boeken, krantenberichten (uit binnen- en buitenland) en stel bij alles vragen. Waarom wil ik geen HBO doen? Zoals een Belgische leraar Bedrijfskunde, bij Avans in Breda, mij vertelde: 'Ik moet je kunnen vormen, de perfecte Bedrijfskundige van je maken.' Ik ben een vrij stil persoon, haat discussies en debatten omdat er argumenten en informatie worden gebruikt die oud en versleten zijn. Ook omdat je daarmee probeert je gelijk te krijgen, terwijl er vaak meer waarheden in een verhaal zitten.

De vraag die het in mij opriep was: 'Doe ik dan wel het juiste?'. Dat inzicht zou ik pas later vinden. Nee. Je moet doen wat de maatschappij altijd heeft gedaan, ook als het vrij duidelijk is dat wat je doet slecht is.

De kledingindustrie in Bangladesh - De mensen in Bangladesh worden uitgebuit en er vindt op grote schaal kinderarbeid plaats. 'Ze hebben werk en verdienen geld', zei een econoom. Deze mensen worden afhankelijk gemaakt van een sector die instabiel is en zal verdwijnen wanneer de Bengalen te duur worden. Net zoals 50-plussers in Nederland, als je heel lang op een bepaalde plek hebt gewerkt is het moeilijk om te veranderen.

Economische Groei - De essentie van ons economisch systeem is groei, alles wat niet groeit is slecht. Kijk maar naar het nieuws, ECB komt met QE vanwege te lage economische groei, Politici willen de economie weer op gang brengen. Kan er eigenlijk wel economische groei zijn? Ja en nee. Ja, wanneer de bevolking groeit, en nee, wanneer de bevolking krimpt. Onze aarde, in tegenstelling tot bevolkingen (insecten, reptielen en primaten (wij)) kan niet groeien.

Er zijn Baten en Lasten, de een ziet alleen de baten en de ander krijgt de lasten. Onze overheid gaat bezuiningen en schuift de lasten af op de burger - dit is realiteit omdat er ergens schulden moeten worden gecreëerd - maar wil wel meer inkomsten dan het terug stort in de economie. Loon is ook schuld, jij werkt en jouw werkgever is jou verschuldigd loon uit te betalen. Jij bent op jouw beurt de supermarkt weer geld verschuldigd voor de producten die jij meeneemt.

Ons milieu, Onze leefomgeving, Ons thuis is kennelijk minder waard dan geld. Terwijl dat thuis (aarde) ons dit leven heeft verschaft, het geeft ons dit leven en wat doen wij? Wij zijn hebzuchtig naar meer en vragen ons niet af wat de gevolgen op termijn zijn. Ik zal het hierbij laten, wel, een laatste zin: Groene Energie produceert ook radioactief afval! Niet gedacht, hè?

Dit is nog maar het topje, van het topje van de ijsberg. Dit is wat ik iedere dag denk, mijzelf afvraag. Hoe kan ik leven, met mijzelf , als ik mij bewust ben van deze problemen? Hoe kan ik accepteren dat ik mede verantwoordelijk ben voor de miljarden mensen die in armoede moeten leven? Moet ik toekijken hoe wij, net als mensen met verzamelwoede, ons huis volproppen tot het onbewoonbare aan toe?

Ik accepteer dit niet en sluit mijzelf dus uit van het leven. Andere mensen willen geen verandering, WIJ hebben het immers toch goed? Je kunt alles bereiken, als je er maar voor wil werken - en dus andere mensen wil uitbuiten, want dat doen we iedere dag weer. Ik zeg NEE, dit zal ik nooit doen, maar dan krijg ik ook geen kansen, geen recht op leven.

Waarom zou ik dan verdergaan met mijn leven? Dag in, dag uit, een kwelling. Mijn ogen moeten sluiten voor de werkelijkheid en blindelings doorgaan met een leven dat in essentie, voor mij, niet het echte leven is.

Vraagt er iemand met zelfmoord, dezelfde vragen?

P.S. "In het land der blinden heeft één oog niets te zeggen"
Datum:
27-01-2015
Naam:
Een oog
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.