Levensverhalen (pagina 1832)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wat nu????

stom,je bent 35 word je geconfronteerd met zog. borderline.....genoeg over gelezen,veel behandelaren,lieve knappe vrouw,mooi huis,mooie auto,toch nogal wat vrienden.........alleen.......wat?????ik weet t zelf niet meer,t lijkt ofdat je nu op n dood punt aangekomen bent,iedere dag echt iedere dag n hel voor mijn vrouw vader maar ook voor mijzelf....komt ook nog alchol bij.....en dan loopt t helemaal naar de kl....blij dat ik niet drugs of gokverslaaft ben want dan was t nog verder van huis en dat is t nu al....t stomme is dat ik heel depressief angstig en nog meer van die gekke dingen krijg van alcohol......en toch pak je t,om zogen effe te verzachten....grote onzin als t uitgewerkt is.......neem allemaal aub van mij aan borderline is niet leuk.....maar alcohol maakt t niet beter op.pas daar aub mee op...gr van n wanhopige
Datum:
08-08-2005
Naam:
udo
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

Vriendje

Heel vaak heb ik het gevoel dat mijn moeder niet van me houd. Mijn ouders zijn gescheiden, en met mijn vader heb ik niet echt contact. Ikwoon thuis met mijn moeder en mijn zusje van 11. Ik heb nog een broer van 16, maar die woont bij mijn vader, omdat hij niet met mijn moeder overweg kan. Met hem ben ik bijna elke dag, omdat we heel goed met elkaar overweg kunnen. Maar hij blowt heel veel, een paar joints pe dag. Ik blow en ik snuif. Puur omdat ik dacht dat ik er gelukkiger van zou worden. Wat dus niet zo was, maar nu is het al telaat, en ben ik verslaafd. Maar goed..

Ik denk vaak aan zelfmoord. Omdat ik denk dat toch niemand mij mist. Met mijn vader heb ik geen contact, me moeder houd duidelijk(!) meer van me zusje, en met me zusje heb ik toch altijd ruzie. Mijn vrienden en me broer en mijn vriendje zullen me misschien wel missen, maar mijn moeder niet, dat weet ik zeker. Ik heb mezelf vaak gesneden in mijn polsen, en proberen op te hangen, maar zonder resultaat, omdat ik steeds het beeld van me vriendje voor me zag..hoe hij zal staan huilen bij mijn begravenis..

Dat is de reden waarom ik mezelf toen niet heb opgehangen. Ik zit zwaar in de puberteit, ookal ben ik 13, toch is het zo. Iedereen zegt het, en ik gedraag/lijk ook ouder. Als een 16-jarige zegt iedereen. Maar dat doet er nu niet toe. Vrienden heb ik wel, maar toch voel ik me niet gelukkig. Omdat ik door mijn moeder niet begrepen word, bij wat ik ook doe. De reden waarom ik steeds toch geen zelfmoord pleeg, is mijn vriendje. Ik hou zo veel van hem!! Ik zal echt niet zonder hem kunnen! Hij is mijn alles, hij is mijn leven*letterlijk en figuurlijk dus!*

Dit was mijn verhaal, kusjee tessa
Datum:
07-08-2005
Naam:
Tessa
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

niets meer

mijn moeder heeft borderline en wil hier neit aangeholpen worden
alles wat in haar ogen mis gaat ligt aan mij of me vader.
me vader weet t ook niet meer
alcohol is maar raar en zwaar gevaarlijk in haar ogen dus houdt ze me onwijs kort hier mee
nu sla ik door ik ben 18 en mag werkelijk nix van me moeder.
een vriendje komt er ook niet aan te pas
ik ben het zat
Datum:
07-08-2005
Naam:
ik
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Geen zin meer

Ik heb kleine relaties gehad de afgelopen 5 jaar. En op 15apr. kreeg ik een nieuwe. Ik was erg gelukkig met haar. Maar we hebben af en toe wat problemen gehad. En op een fatale dag brak zij van me..................Nu heeft t geen zin meer. Want ik heb geen Toekomst in mijn handen meer...................Sorry
Datum:
07-08-2005
Naam:
Sprakeloos
Leeftijd:
25
Provincie:
Limburg

waarom eigenlijk nog........

Zal me ff voorstellen
Me naam is arwin, heb jaren gelukkig geleefd zonder dat ik ergens last van had(tenminste niet merkbaar, was er eigenlijk altijd wel sinds ik pas 10 jaar oud was). Paar jaar geleden soms buien dat ik het ff niet meer zag zitten maar daar trok ik me dan niks van aan, ging gewoon iets meer en harder werken en probleem was"weg".Zo leefde ik dus ook gewoon van dag naar dag van week naar week. En wat andere mensen zeiden zochten ze zelf maar uit. Was zo iemand die eigenlijk niet blij was om vrij te hebben van werk en dus niks te doen had. Steeds harder en harder werken tot ik niet meer kon (zat tegen de 70 uur per week bijna 2 maanden lang) en dus verplicht thuis moest zitten. De klap die ik toen kreeg is vele malen erger dan ik me kon voorstellen, ipv veel dingen doen in weinig tijd had ik nu dus niks te doen in heel veel tijd. Dit was het begin van de problemen ipv stapje harder werken om het weg te drukken was die vlucht weg er dus nu niet meer,enigste weg die er was, was meer denken en nog meer denken. Denken werd zo erg dat ik niet meer kon slapen en ruim 3 weken lang met misschien maar 30minuten slaap per dag door het leven ging. Zat dan gewoon in me huis, alles dicht tv aan en links en rechts van me lag er een mes klaar om er gelijk maar een einde aan te maken (3 jaar later nog steeds spijt van niet door te hebben gezet). Omdat vrienden en familie zich erge zorgen begonnen te maken ben ik toen bij psychiater gebracht “gezellig” praten, de oplossing voor alle problemen. Niet dus, dus dan maar aan de medicatie, werkte 1 jaar goed en toen werkte me medicatie gewoon niet meer (hoi hoi hoi lang leve de medici).ik dus weer vrolijk aan de nieuwe medicatie en andere doseringen, duurde ook weer ruim een kaar met aanslaan maar was wel weer redelijk stabiel. Had geen last meer van uren en dagen denken dus kon weer redelijk leven. En voelde me eigenlijk weer redelijk gelukkig, totdat iedereen begon te roepen je moet je niet zo opsluiten in je huis en meer naar buiten komen, breek die muren om je heen weg, die heb je toch nergens voor nodig. Nu weet ik achteraf dat ik die muren beter had kunnen laten staan en eigenlijk alleen maar hoger en dikker had moeten maken. Meer open zijn voor anderen leek leuk in het begin, maar is zwaar bagger achteraf. Moest nu ineens rekening gaan houden met andere mensen en hun problemen die ik dus voorheen nooit zag (of wou zien), maar al die problemen die andere mensen hadden begon ik me juist aan te trekken en trok mezelf daarmee eigenlijk steeds verder in de problemen. Nadat toch allemaal weer redelijk te hebben verwerkt kwam gelijk het andere gezeik weer, problemen met me bank. Kan gebeuren gewoon ff bij ze aankloppen( zijn toch de vrienden van iedereen dacht ik altijd) maar nee hoor. Kreeg overal gewoon geen reactie op. Toen wegens het zat zijn van al dat gezeur met die bank me hele hypotheek omver gegooid en aan gepast en alles was weer goed (heeft me wel weer paar maanden gekost maar toch) eindelijk rust en geen spanning meer. Tot ik maand later te horen kreeg dat er klein bouw foutje in me huis zat, niet schokkend zou onderzocht worden. Dagen werden weken, weken werden maanden en maanden werd bijna 1 jaar, zat dus al die tijd in de stres of er iets nu wel of niet goed was. Maar ach, huisje stond dus waar maak ik me druk om, zal toch niet zomaar instorten toch?, nou dat was dus precies wat mijn wereld dé. Alle bankzaken die ik dat jaar ervoor helemaal op orde had gebracht bleken niet te kloppen, was klein administratief foutje ingeslopen. Was maar een kleintje, moest maar een kleine 4000 euro in 1 keer op hoesten om de bank kosten te betalen (heeft iedereen toch standaard liggen in ze klein geld potje). Toen dit net begon te spelen kwam ook het kleine bouw foutje weer om de hoek kijken moest maar kleine verbouwing gedaan worden. Ach, iedereen heeft standaard 3000 euro in huis om iets te laten verbouwen toch?
Ik was dus zonder ook maar in de buurt van me geld te komen in 1 keer 7000 euro armer en de stres van alles verwerken begon weer. Zit op dit moment daarom ook al weer 3 maanden met het zweet op me hoofd en gezellig aan de grenzen van me medicatie en standaard weer een mes voor me op de bank in een donker huis tv te kijken
Totaal 5 jaar geduurd om weer te komen waar ik was, lang leve het leven. Had toen gewoon gelijk door moeten zetten en niet moeten denken aan de pijn die ik anderen zou aandoen. De pijn die ik nu heb van al die tijd leven tegen me zin kan nooit opwegen tegen de pijn die zei slechts kort gehad zullen hebben (hoop ik tenminste). Aangezien in een paar jaar geleden toen het echt misliep beloftes heb gemaakt aan mensen dat ik geen gekke dingen zou doen en ik dus nooit terug kom op beloftes, zit ik nu gezellig als klein hoopje menselijk wrak weer is een berichtje te typen, eigenlijk stilletjes te hopen dat er een ongelijk gebeurt waar bij ik betrokken ben en het leven laat zodat ik me beloftes niet heb gebroken.

Arwin
Datum:
06-08-2005
Naam:
arwin
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

Haat!

Haat heb ik tegen mijn ouders die mijn heel veel pijn doen.
Haat heb ik tegen mijn leven en wat ik heb meegemaakt.
Haat heb ik tegen mijn werk.
Liefde wou ik ontvangen maar kreeg het niet.
Datum:
04-08-2005
Naam:
J.
Leeftijd:
20
Provincie:
Zeeland

laat elkaar vrij maar niet los

Mensen voelen zich soms alleen.
Soms te stil om hen heen.
Maar ze beseffen niet.
Hoe ik het allemaal ziet

Ik vind de wereld soms te druk
Al dat gepieker alles gaat stuk
Niet iedereen begrijpt dat
Dat ik soms diep in de put zat

Soms heb ik even vrijheid nodig
Dat is niet altijd overbodig
Lekker uitwaaien bij het strand
Lekker wandelen hand in hand

Als iemand dus heel rustig zit alleen
Dan moet je niet als iedereen
Er bij gaan zitten zeuren
Zo zal je de persoon nooit opbeuren

Geef die persoon rust en vrijheid
Anders raken ze hun controle over zichzelf kwijt
Denk dus niet alleen aan jezelf voortaan
Laat ieder zijn eigen weg gaan
Datum:
04-08-2005
Naam:
kyara
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

blij zonder lef

Ik was 8 toen ik zelfmoord wilde plegen,, het is alleen bij nare gedachtes gebleven dat wel maar toch. dat een kind van 8 jaar al aan die dingen moet denken. Mijn enige beste vriendin verhuisde zo ver dat ik haar niet meer mocht zien.. Verder had ik geen vrienden. ik voelde me erg eenzaam. Ik ben weken, maanden heel rustig en teruggetrokken geweest. Ik heb veel nagedacht. Soms dacht ik zal ik t nu doen, zelfmoord plegen? maar ik durfde niet... Toen ging ik doen of er niks aan de hand was. Ik deed heel druk en vrolijk. Zo doe ik nu nog steeds. Ik heb inmiddels wel vrienden maar tog voel ik me vaak nog eenzaam.. Maar,, ik ben ontzettend blij dat ik nog leef. dat ik geen lef had! Dat is mijn redding! en ik wil tegen iedereen zeggen.. NA REGEN KOMT ZONNESCHIJN
Datum:
04-08-2005
Naam:
sorry, geef ik niet
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

te veel gezijk

ik heb een zwaar alchol probleem en heb daarom een ongeluk veroorzaakt en mijn vader en ik hebben altijd ruzie ik wil wel dood maar aan de andere kant ben ik er bang voor maar ik probeer te vechten ik win denk ik
Datum:
03-08-2005
Naam:
niels
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

geen zin meer

het gevoel dat niemand je mag ook al heb je veel vriende het gevoel da je altijd alles verkeerd doet ook al is het niet zo het gevoel da iedereen me altijd vergeeet het gevoel da je niej eens weet wat er is maar het gevoel heb je tog maar wrm?je word iedere keer wkkr als je slaapt en denk er gaat iets ergs gebeure maar je weet niej wat het gevoel da helemaal alleen bent en tog zijn er mense die om je geve en ik heel veel om hun maar tog er blijft er iets zegge da ik hier weg moet da ik nij hoor op deze plek ik weet niej meer wa ik moe doen denk er iedee dag aan ikmoet hier weg ik blow en drink vaak omhet te vergete maar het lukt niej ook is er niejmand waar ik mee kan prate wan da durf ik niej ik ga weg heel snel:'(
Datum:
03-08-2005
Naam:
mii
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.