Levensverhalen (pagina 1831)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

iedereen gelukkig behalve jij

Ken je dat, iedereen om je heen is gelukkig, gaat verder met zijn/haar leven en jouw leven blijft stil staan. Je blijft alleen en alles wat je wil ondernemen eindigd in weer een teleurstelling. Dus de vraag, waarom zou je verder gaan

Ik heb heel vaak gedacht een einde aan mijn leven te maken, maar wat schiet ik ermee op. Ik bezorg de mensen waar ik om geef alleen nog maar pijn... en is dat het waard??

Wil ik hun laten lijden omdat ik het even niet meer zie zitten. Zoals veel mensen wel zeggen is zelfmoord zwak, maar soms denk ik, ik ben zwak dat ik het niet doe.
Datum:
09-08-2005
Naam:
??
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

27jaar

ik en let zijn al 27 jaar by mekaar ze heeft sind vorrig jaar een hele leuke baan.
sind zes weken nam ze elke keer een colega mee naar huis en ik zij dat moet je niet doen , je moet werk en prive gescheiden houden dat werd eigenlijk zo erg dat ik best wel rot tegen haar ging doen.tot op de dag dat ze de knoop doorhakte,nu woon ik 1week al by haar moeder maar maakte me vreselijke zorgen om haar want ze was in 3 weken tyd 10 kg afgevallen.ik zal je eerlijk vertellen ik heb helemaal geen hekel aan haar en ik hou ook veel van haarik dacht eigenlijk dat ze overwerkt was of in de overgang.maar vanmorgen hoorde ik dat ze denkt dat ze verliefd is op die die colega kan ik het hele proces weer opniew beginnen .
ik ben van binnen helemaal kapot het liefst zou ik er gewoon een einde aan maken je gaat ook je eigen de schuld geven van ben ik wel goed voor haar geweest.en voor de kinderen en als je dan ook nog hoor dat ze misschien eigenlijk 27 jaar niet zo veel van me gehouden heb ,kom toch hard aan.
gr willem
Datum:
09-08-2005
Naam:
w.alewijn
Leeftijd:
44
Provincie:
Zuid-holland

restless

Ik word gewoon door iedereen gehaat omdat k ruzie kreeg met een vriend hij zorgde gewoon dat iedereen me ging hate k ben ondertusse 4 keer afgeslagen en 1 keer vastgezeten omdat k aan het vechten was. ik heb er over nagedacht om zelfmoord te plegen maar dan denke die andere mense dat ze gewonne hebben en dat wil ik helemaal niet. want ik wil juist dat ze bang voor me worde zodat ik ze 1 voor 1 terug kan pakken en hun helemaal kapot slaan ik doe nu 4 jaar kick boxen en k zorg wel dat ik ze een keer kan vatten
Datum:
09-08-2005
Naam:
...
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

ik weet het ook niet meer

adhd ik heb adhd en kan maar niet stopen met denken ik wil dat het stopt en ben net gescheiden we hadden 2kinderen nu hebben we een omgangs regeling en ik had al een kind uit een vorige relatie 8 jaar bezig geweest voor het vaststelen van een omgangsregelingen nu was alles kompleet en zegt mijn vrouw ik voel niks meer voor je en ik denk huh???alles ging zo goed goeije zaak mooi huis drie schaten van kinderen maar ben niet eens instaat de vrouw van mijn dromen gelukig te maken omdat ik alleen maar aan me zelf denk zegt ze ik probeerde alles om het zo goed mogelijk te doen maar vergat mijn vrouw nu zijn we uit elkaar ik kan het maar niet begrijpen ik voel het is weer mijn schuld ik wil niet adhd de schuld geven maar daar komt het gewoon door ik kan me gewoon niet in een ander inleven en dat is echt klote ik wil wel verder maar alles is zo moeilijk ik kan het allemaal niet meer aan nu loop ik met deze gedachten terwijl er nog zo veel is en denk ik weer alleen aan me zelf wat met iedereen die ik achter zou laten ik ben gewoon een egoist en daarom denk ik het niet meer wil ik kan het niet meer het word te veel ik weet het ook niet meer!
Datum:
08-08-2005
Naam:
frauenfelder
Leeftijd:
32
Provincie:
Zuid-holland

wat nu????

stom,je bent 35 word je geconfronteerd met zog. borderline.....genoeg over gelezen,veel behandelaren,lieve knappe vrouw,mooi huis,mooie auto,toch nogal wat vrienden.........alleen.......wat?????ik weet t zelf niet meer,t lijkt ofdat je nu op n dood punt aangekomen bent,iedere dag echt iedere dag n hel voor mijn vrouw vader maar ook voor mijzelf....komt ook nog alchol bij.....en dan loopt t helemaal naar de kl....blij dat ik niet drugs of gokverslaaft ben want dan was t nog verder van huis en dat is t nu al....t stomme is dat ik heel depressief angstig en nog meer van die gekke dingen krijg van alcohol......en toch pak je t,om zogen effe te verzachten....grote onzin als t uitgewerkt is.......neem allemaal aub van mij aan borderline is niet leuk.....maar alcohol maakt t niet beter op.pas daar aub mee op...gr van n wanhopige
Datum:
08-08-2005
Naam:
udo
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

Vriendje

Heel vaak heb ik het gevoel dat mijn moeder niet van me houd. Mijn ouders zijn gescheiden, en met mijn vader heb ik niet echt contact. Ikwoon thuis met mijn moeder en mijn zusje van 11. Ik heb nog een broer van 16, maar die woont bij mijn vader, omdat hij niet met mijn moeder overweg kan. Met hem ben ik bijna elke dag, omdat we heel goed met elkaar overweg kunnen. Maar hij blowt heel veel, een paar joints pe dag. Ik blow en ik snuif. Puur omdat ik dacht dat ik er gelukkiger van zou worden. Wat dus niet zo was, maar nu is het al telaat, en ben ik verslaafd. Maar goed..

Ik denk vaak aan zelfmoord. Omdat ik denk dat toch niemand mij mist. Met mijn vader heb ik geen contact, me moeder houd duidelijk(!) meer van me zusje, en met me zusje heb ik toch altijd ruzie. Mijn vrienden en me broer en mijn vriendje zullen me misschien wel missen, maar mijn moeder niet, dat weet ik zeker. Ik heb mezelf vaak gesneden in mijn polsen, en proberen op te hangen, maar zonder resultaat, omdat ik steeds het beeld van me vriendje voor me zag..hoe hij zal staan huilen bij mijn begravenis..

Dat is de reden waarom ik mezelf toen niet heb opgehangen. Ik zit zwaar in de puberteit, ookal ben ik 13, toch is het zo. Iedereen zegt het, en ik gedraag/lijk ook ouder. Als een 16-jarige zegt iedereen. Maar dat doet er nu niet toe. Vrienden heb ik wel, maar toch voel ik me niet gelukkig. Omdat ik door mijn moeder niet begrepen word, bij wat ik ook doe. De reden waarom ik steeds toch geen zelfmoord pleeg, is mijn vriendje. Ik hou zo veel van hem!! Ik zal echt niet zonder hem kunnen! Hij is mijn alles, hij is mijn leven*letterlijk en figuurlijk dus!*

Dit was mijn verhaal, kusjee tessa
Datum:
07-08-2005
Naam:
Tessa
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

niets meer

mijn moeder heeft borderline en wil hier neit aangeholpen worden
alles wat in haar ogen mis gaat ligt aan mij of me vader.
me vader weet t ook niet meer
alcohol is maar raar en zwaar gevaarlijk in haar ogen dus houdt ze me onwijs kort hier mee
nu sla ik door ik ben 18 en mag werkelijk nix van me moeder.
een vriendje komt er ook niet aan te pas
ik ben het zat
Datum:
07-08-2005
Naam:
ik
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Geen zin meer

Ik heb kleine relaties gehad de afgelopen 5 jaar. En op 15apr. kreeg ik een nieuwe. Ik was erg gelukkig met haar. Maar we hebben af en toe wat problemen gehad. En op een fatale dag brak zij van me..................Nu heeft t geen zin meer. Want ik heb geen Toekomst in mijn handen meer...................Sorry
Datum:
07-08-2005
Naam:
Sprakeloos
Leeftijd:
25
Provincie:
Limburg

waarom eigenlijk nog........

Zal me ff voorstellen
Me naam is arwin, heb jaren gelukkig geleefd zonder dat ik ergens last van had(tenminste niet merkbaar, was er eigenlijk altijd wel sinds ik pas 10 jaar oud was). Paar jaar geleden soms buien dat ik het ff niet meer zag zitten maar daar trok ik me dan niks van aan, ging gewoon iets meer en harder werken en probleem was"weg".Zo leefde ik dus ook gewoon van dag naar dag van week naar week. En wat andere mensen zeiden zochten ze zelf maar uit. Was zo iemand die eigenlijk niet blij was om vrij te hebben van werk en dus niks te doen had. Steeds harder en harder werken tot ik niet meer kon (zat tegen de 70 uur per week bijna 2 maanden lang) en dus verplicht thuis moest zitten. De klap die ik toen kreeg is vele malen erger dan ik me kon voorstellen, ipv veel dingen doen in weinig tijd had ik nu dus niks te doen in heel veel tijd. Dit was het begin van de problemen ipv stapje harder werken om het weg te drukken was die vlucht weg er dus nu niet meer,enigste weg die er was, was meer denken en nog meer denken. Denken werd zo erg dat ik niet meer kon slapen en ruim 3 weken lang met misschien maar 30minuten slaap per dag door het leven ging. Zat dan gewoon in me huis, alles dicht tv aan en links en rechts van me lag er een mes klaar om er gelijk maar een einde aan te maken (3 jaar later nog steeds spijt van niet door te hebben gezet). Omdat vrienden en familie zich erge zorgen begonnen te maken ben ik toen bij psychiater gebracht “gezellig” praten, de oplossing voor alle problemen. Niet dus, dus dan maar aan de medicatie, werkte 1 jaar goed en toen werkte me medicatie gewoon niet meer (hoi hoi hoi lang leve de medici).ik dus weer vrolijk aan de nieuwe medicatie en andere doseringen, duurde ook weer ruim een kaar met aanslaan maar was wel weer redelijk stabiel. Had geen last meer van uren en dagen denken dus kon weer redelijk leven. En voelde me eigenlijk weer redelijk gelukkig, totdat iedereen begon te roepen je moet je niet zo opsluiten in je huis en meer naar buiten komen, breek die muren om je heen weg, die heb je toch nergens voor nodig. Nu weet ik achteraf dat ik die muren beter had kunnen laten staan en eigenlijk alleen maar hoger en dikker had moeten maken. Meer open zijn voor anderen leek leuk in het begin, maar is zwaar bagger achteraf. Moest nu ineens rekening gaan houden met andere mensen en hun problemen die ik dus voorheen nooit zag (of wou zien), maar al die problemen die andere mensen hadden begon ik me juist aan te trekken en trok mezelf daarmee eigenlijk steeds verder in de problemen. Nadat toch allemaal weer redelijk te hebben verwerkt kwam gelijk het andere gezeik weer, problemen met me bank. Kan gebeuren gewoon ff bij ze aankloppen( zijn toch de vrienden van iedereen dacht ik altijd) maar nee hoor. Kreeg overal gewoon geen reactie op. Toen wegens het zat zijn van al dat gezeur met die bank me hele hypotheek omver gegooid en aan gepast en alles was weer goed (heeft me wel weer paar maanden gekost maar toch) eindelijk rust en geen spanning meer. Tot ik maand later te horen kreeg dat er klein bouw foutje in me huis zat, niet schokkend zou onderzocht worden. Dagen werden weken, weken werden maanden en maanden werd bijna 1 jaar, zat dus al die tijd in de stres of er iets nu wel of niet goed was. Maar ach, huisje stond dus waar maak ik me druk om, zal toch niet zomaar instorten toch?, nou dat was dus precies wat mijn wereld dé. Alle bankzaken die ik dat jaar ervoor helemaal op orde had gebracht bleken niet te kloppen, was klein administratief foutje ingeslopen. Was maar een kleintje, moest maar een kleine 4000 euro in 1 keer op hoesten om de bank kosten te betalen (heeft iedereen toch standaard liggen in ze klein geld potje). Toen dit net begon te spelen kwam ook het kleine bouw foutje weer om de hoek kijken moest maar kleine verbouwing gedaan worden. Ach, iedereen heeft standaard 3000 euro in huis om iets te laten verbouwen toch?
Ik was dus zonder ook maar in de buurt van me geld te komen in 1 keer 7000 euro armer en de stres van alles verwerken begon weer. Zit op dit moment daarom ook al weer 3 maanden met het zweet op me hoofd en gezellig aan de grenzen van me medicatie en standaard weer een mes voor me op de bank in een donker huis tv te kijken
Totaal 5 jaar geduurd om weer te komen waar ik was, lang leve het leven. Had toen gewoon gelijk door moeten zetten en niet moeten denken aan de pijn die ik anderen zou aandoen. De pijn die ik nu heb van al die tijd leven tegen me zin kan nooit opwegen tegen de pijn die zei slechts kort gehad zullen hebben (hoop ik tenminste). Aangezien in een paar jaar geleden toen het echt misliep beloftes heb gemaakt aan mensen dat ik geen gekke dingen zou doen en ik dus nooit terug kom op beloftes, zit ik nu gezellig als klein hoopje menselijk wrak weer is een berichtje te typen, eigenlijk stilletjes te hopen dat er een ongelijk gebeurt waar bij ik betrokken ben en het leven laat zodat ik me beloftes niet heb gebroken.

Arwin
Datum:
06-08-2005
Naam:
arwin
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

Haat!

Haat heb ik tegen mijn ouders die mijn heel veel pijn doen.
Haat heb ik tegen mijn leven en wat ik heb meegemaakt.
Haat heb ik tegen mijn werk.
Liefde wou ik ontvangen maar kreeg het niet.
Datum:
04-08-2005
Naam:
J.
Leeftijd:
20
Provincie:
Zeeland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.