Levensverhalen (pagina 1830)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Geen zin meer

Ik heb kleine relaties gehad de afgelopen 5 jaar. En op 15apr. kreeg ik een nieuwe. Ik was erg gelukkig met haar. Maar we hebben af en toe wat problemen gehad. En op een fatale dag brak zij van me..................Nu heeft t geen zin meer. Want ik heb geen Toekomst in mijn handen meer...................Sorry
Datum:
07-08-2005
Naam:
Sprakeloos
Leeftijd:
25
Provincie:
Limburg

waarom eigenlijk nog........

Zal me ff voorstellen
Me naam is arwin, heb jaren gelukkig geleefd zonder dat ik ergens last van had(tenminste niet merkbaar, was er eigenlijk altijd wel sinds ik pas 10 jaar oud was). Paar jaar geleden soms buien dat ik het ff niet meer zag zitten maar daar trok ik me dan niks van aan, ging gewoon iets meer en harder werken en probleem was"weg".Zo leefde ik dus ook gewoon van dag naar dag van week naar week. En wat andere mensen zeiden zochten ze zelf maar uit. Was zo iemand die eigenlijk niet blij was om vrij te hebben van werk en dus niks te doen had. Steeds harder en harder werken tot ik niet meer kon (zat tegen de 70 uur per week bijna 2 maanden lang) en dus verplicht thuis moest zitten. De klap die ik toen kreeg is vele malen erger dan ik me kon voorstellen, ipv veel dingen doen in weinig tijd had ik nu dus niks te doen in heel veel tijd. Dit was het begin van de problemen ipv stapje harder werken om het weg te drukken was die vlucht weg er dus nu niet meer,enigste weg die er was, was meer denken en nog meer denken. Denken werd zo erg dat ik niet meer kon slapen en ruim 3 weken lang met misschien maar 30minuten slaap per dag door het leven ging. Zat dan gewoon in me huis, alles dicht tv aan en links en rechts van me lag er een mes klaar om er gelijk maar een einde aan te maken (3 jaar later nog steeds spijt van niet door te hebben gezet). Omdat vrienden en familie zich erge zorgen begonnen te maken ben ik toen bij psychiater gebracht “gezellig” praten, de oplossing voor alle problemen. Niet dus, dus dan maar aan de medicatie, werkte 1 jaar goed en toen werkte me medicatie gewoon niet meer (hoi hoi hoi lang leve de medici).ik dus weer vrolijk aan de nieuwe medicatie en andere doseringen, duurde ook weer ruim een kaar met aanslaan maar was wel weer redelijk stabiel. Had geen last meer van uren en dagen denken dus kon weer redelijk leven. En voelde me eigenlijk weer redelijk gelukkig, totdat iedereen begon te roepen je moet je niet zo opsluiten in je huis en meer naar buiten komen, breek die muren om je heen weg, die heb je toch nergens voor nodig. Nu weet ik achteraf dat ik die muren beter had kunnen laten staan en eigenlijk alleen maar hoger en dikker had moeten maken. Meer open zijn voor anderen leek leuk in het begin, maar is zwaar bagger achteraf. Moest nu ineens rekening gaan houden met andere mensen en hun problemen die ik dus voorheen nooit zag (of wou zien), maar al die problemen die andere mensen hadden begon ik me juist aan te trekken en trok mezelf daarmee eigenlijk steeds verder in de problemen. Nadat toch allemaal weer redelijk te hebben verwerkt kwam gelijk het andere gezeik weer, problemen met me bank. Kan gebeuren gewoon ff bij ze aankloppen( zijn toch de vrienden van iedereen dacht ik altijd) maar nee hoor. Kreeg overal gewoon geen reactie op. Toen wegens het zat zijn van al dat gezeur met die bank me hele hypotheek omver gegooid en aan gepast en alles was weer goed (heeft me wel weer paar maanden gekost maar toch) eindelijk rust en geen spanning meer. Tot ik maand later te horen kreeg dat er klein bouw foutje in me huis zat, niet schokkend zou onderzocht worden. Dagen werden weken, weken werden maanden en maanden werd bijna 1 jaar, zat dus al die tijd in de stres of er iets nu wel of niet goed was. Maar ach, huisje stond dus waar maak ik me druk om, zal toch niet zomaar instorten toch?, nou dat was dus precies wat mijn wereld dé. Alle bankzaken die ik dat jaar ervoor helemaal op orde had gebracht bleken niet te kloppen, was klein administratief foutje ingeslopen. Was maar een kleintje, moest maar een kleine 4000 euro in 1 keer op hoesten om de bank kosten te betalen (heeft iedereen toch standaard liggen in ze klein geld potje). Toen dit net begon te spelen kwam ook het kleine bouw foutje weer om de hoek kijken moest maar kleine verbouwing gedaan worden. Ach, iedereen heeft standaard 3000 euro in huis om iets te laten verbouwen toch?
Ik was dus zonder ook maar in de buurt van me geld te komen in 1 keer 7000 euro armer en de stres van alles verwerken begon weer. Zit op dit moment daarom ook al weer 3 maanden met het zweet op me hoofd en gezellig aan de grenzen van me medicatie en standaard weer een mes voor me op de bank in een donker huis tv te kijken
Totaal 5 jaar geduurd om weer te komen waar ik was, lang leve het leven. Had toen gewoon gelijk door moeten zetten en niet moeten denken aan de pijn die ik anderen zou aandoen. De pijn die ik nu heb van al die tijd leven tegen me zin kan nooit opwegen tegen de pijn die zei slechts kort gehad zullen hebben (hoop ik tenminste). Aangezien in een paar jaar geleden toen het echt misliep beloftes heb gemaakt aan mensen dat ik geen gekke dingen zou doen en ik dus nooit terug kom op beloftes, zit ik nu gezellig als klein hoopje menselijk wrak weer is een berichtje te typen, eigenlijk stilletjes te hopen dat er een ongelijk gebeurt waar bij ik betrokken ben en het leven laat zodat ik me beloftes niet heb gebroken.

Arwin
Datum:
06-08-2005
Naam:
arwin
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

Haat!

Haat heb ik tegen mijn ouders die mijn heel veel pijn doen.
Haat heb ik tegen mijn leven en wat ik heb meegemaakt.
Haat heb ik tegen mijn werk.
Liefde wou ik ontvangen maar kreeg het niet.
Datum:
04-08-2005
Naam:
J.
Leeftijd:
20
Provincie:
Zeeland

laat elkaar vrij maar niet los

Mensen voelen zich soms alleen.
Soms te stil om hen heen.
Maar ze beseffen niet.
Hoe ik het allemaal ziet

Ik vind de wereld soms te druk
Al dat gepieker alles gaat stuk
Niet iedereen begrijpt dat
Dat ik soms diep in de put zat

Soms heb ik even vrijheid nodig
Dat is niet altijd overbodig
Lekker uitwaaien bij het strand
Lekker wandelen hand in hand

Als iemand dus heel rustig zit alleen
Dan moet je niet als iedereen
Er bij gaan zitten zeuren
Zo zal je de persoon nooit opbeuren

Geef die persoon rust en vrijheid
Anders raken ze hun controle over zichzelf kwijt
Denk dus niet alleen aan jezelf voortaan
Laat ieder zijn eigen weg gaan
Datum:
04-08-2005
Naam:
kyara
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

blij zonder lef

Ik was 8 toen ik zelfmoord wilde plegen,, het is alleen bij nare gedachtes gebleven dat wel maar toch. dat een kind van 8 jaar al aan die dingen moet denken. Mijn enige beste vriendin verhuisde zo ver dat ik haar niet meer mocht zien.. Verder had ik geen vrienden. ik voelde me erg eenzaam. Ik ben weken, maanden heel rustig en teruggetrokken geweest. Ik heb veel nagedacht. Soms dacht ik zal ik t nu doen, zelfmoord plegen? maar ik durfde niet... Toen ging ik doen of er niks aan de hand was. Ik deed heel druk en vrolijk. Zo doe ik nu nog steeds. Ik heb inmiddels wel vrienden maar tog voel ik me vaak nog eenzaam.. Maar,, ik ben ontzettend blij dat ik nog leef. dat ik geen lef had! Dat is mijn redding! en ik wil tegen iedereen zeggen.. NA REGEN KOMT ZONNESCHIJN
Datum:
04-08-2005
Naam:
sorry, geef ik niet
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

te veel gezijk

ik heb een zwaar alchol probleem en heb daarom een ongeluk veroorzaakt en mijn vader en ik hebben altijd ruzie ik wil wel dood maar aan de andere kant ben ik er bang voor maar ik probeer te vechten ik win denk ik
Datum:
03-08-2005
Naam:
niels
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

geen zin meer

het gevoel dat niemand je mag ook al heb je veel vriende het gevoel da je altijd alles verkeerd doet ook al is het niet zo het gevoel da iedereen me altijd vergeeet het gevoel da je niej eens weet wat er is maar het gevoel heb je tog maar wrm?je word iedere keer wkkr als je slaapt en denk er gaat iets ergs gebeure maar je weet niej wat het gevoel da helemaal alleen bent en tog zijn er mense die om je geve en ik heel veel om hun maar tog er blijft er iets zegge da ik hier weg moet da ik nij hoor op deze plek ik weet niej meer wa ik moe doen denk er iedee dag aan ikmoet hier weg ik blow en drink vaak omhet te vergete maar het lukt niej ook is er niejmand waar ik mee kan prate wan da durf ik niej ik ga weg heel snel:'(
Datum:
03-08-2005
Naam:
mii
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ik weet het niet meer.

Toen ik 8 was zijn mijn ouders gaan scheiden. Sindsdien hebben ze al hun frustraties, irritaties en ruzies over mijn rug uitgevochten want praten met elkaar kunnen ze niet meer. Inmiddels ben ik 21 en het enige wat verandert is, is dat ze nu steeds dreigen mijn financiele steun in te trekken. Het gaat uiteindelijk altijd weer over geld. Gelukkig kwam ik 2,5 jaar geleden mijn fantastische vriendje tegen. Iemand die het minder erg maakte want wat er ook gebeurde ik had hem. Maar zelfs dat heb ik 2 maanden geleden zelf verpest door vreemd te gaan. Het stelde niks voor, ik wilde me alleen weer eens aantrekkelijk en bemint voelen. Maar mijn vriend kwam erachter zelfs na mijn leugens. Nu ben ik degene waar ik het meest van hou voorgoed kwijt. Ook zijn familie en vrienden waar ik ook gek op ben, ben ik nu kwijt. Hij kwam alleen nog mijn spullen brengen. 2,5 jaar in een keer weg zonder hem dingen uit te kunnen leggen. Via mail probeerde ik dat nog maar uit zijn reactie bleek dat er nog steeds dingen waren die niet zo waren. Maar hij wil een tijdje geen contact dus kan ik het niet meer recht zetten. Ik mis em ontzettend en dat heb ik mezelf aangedaan maar dat maakt het er absoluut niet makkelijker op. Alleen moeilijker want buiten dat ik hem mis ben ik al mijn rechten kwijt en komt er een enorm schuldgevoel en schaamte bij kijken. Binnenkort zal mijn hondje overlijden aan kanker. Mijn vader heeft me gezegd dat ik niet zo moet zeuren en doorgaan, ik heb het toch zelf gedaan. Mijn moeder is boos dat ik na een week het nou nog niet heb geaccepteerd en doorga met mijn leven. Mijn beste vriendin is nu heel gelukkig met haar nieuwe vriend wat ik haar gun maar ik heb haar nu zo hard nodig en ze is er niet voor me. Er is wel 1 vriendin die echt geweldig is maar die ook de pijn niet voor me kan wegnemen. En de pijn wordt niet minder maar erger. Iedere keer wil ik met mijn auto ergens tegenaan rijden maar daar breng ik andere mee in gevaar. Nu heb ik pillen meegenomen van mijn moeder want ik kan niet meer ik ben helemaal op, ik kan het niet accepteren en zonder mijn vriend kan ik niet leven. Mijn ouders willen dat ik het accepteer maar dat kan ik niet en dus blijf ik ze teleurstellen. Maar ik kan al niet leven met de teleurstelling in mezelf, laat staan de teleurstelling van mijn ouders. Ik heb in alles gefaalt. Het lijkt me heerlijk nu om in te slapen en nooit meer wakker te worden. Want leren leven met deze pijn zal ik nooit kunnen...
Datum:
03-08-2005
Naam:
Ter
Leeftijd:
21
Provincie:
Utrecht

waarom

Er is maar 1 vraag die ik zou willen stellen, aan al diegene die hun verhaal zo openlijk hebben neergezet. Is er dan buiten je verdriet helemaal niets meer belangrijk??

Het is voor mij, die toch haar portie ellende vanaf haar leeftijd 8 heeft gehad, zo moeilijk te bevatten, dat al de door je meegemaakte en nog mee te maken ellende, je doet besluiten er een einde aan te maken.

Er is toch nog een heel klein lichtpuntje, waar je naar kan kijken??

Heel veel kracht,

Sonja

Datum:
02-08-2005
Naam:
sonja
Leeftijd:
43
Provincie:
Zuid-holland

Geen brief

Mijn man heeft 2 jaar geleden een eind aan zijn leven gemaakt hij had de ziekte OPS al 15 jaar hij zat vast een een cirkel die niet te doorbreken was zijn karakter alles maar dan ook alles was veranded ben al 2 keer gehuwd geweest maar wel met dezelfde man een brief nee...we hadden alles besproken 3weken voor die tijd ik had altijd verwacht dat hij aan een hartaanval zou sterven maar helaas nam hij zelf het heft in handen.Graag zou ik andere mensen willen helpen die met deze gedachten rondlopen .Vriendelijke groet Astrid
Datum:
01-08-2005
Naam:
Astrid Klaassen
Leeftijd:
51
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.