Levensverhalen (pagina 1830)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

problemen,

hoi,
mijn moeder is overleden aan kanker.Daardoor drinkt mijn vader heel veel.hij slaat mij en het is mijn schuld.mijn zusje Tessa heeft het sindroom van down.ik moet voor haar zorgen..
ik wil dood en ik snij ook.
Delise
Datum:
16-08-2005
Naam:
Delise
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

35 jaar en nu??????

Hallo beste mensen,ik wil(ook al mag dat niet)toch reageren op die verschikkelijk jonge leeftijden die op deze site staan,het erge is dat veel zoniet alles met zoveel intellegentie is gescheven dat ik haast zeg doe met je intellegentie iets anders,makkelijk praten als je zelf n dijk van n borderline en alcohol probleem heb.Beetje geschiedenis,14 jaar,neergestoken op straat, 16 jaar,zwaar brommerongeluk gehad,2 jaar niet kunnen lopen,18,eerste overval gehad op n tankstation waar ik werkte,21, moest zonodig weer overvallen worden,25 ,al het goede komt in drieen is r bij datzelfde tankstation op mij geschoten,kogelvrijglas zat r tussen.Toen kreeg mijn moeder n galblaas operatie,ipv 3dagen werden t 3 maanden op de intensive care, in 2000 kreeg ze borstkanker,was ze effe vanaf tot nov 2001,waren r opeens uitzaaiingen,mooi dat ze dan overlijdt op oud en nieuw op n verschikkelijke manier.....N dag naderhand weer gaan werken, heb ik nog ongeveer met horten en stoten 3 jaar volgehouden.....en toen was t genoeg.....Alleen waarom kon ik op zo n jonge leeftijd wel alles aan want ik ging maar door,en nu volwassen zeggen ze dan,helemaal naar de klote,ondanks mooi huis mooie vrouw mooie hond 2 katten,leuk vrijw.werk,en toch is het allemaal teveel aan t worden.Ik ga nog door voor mijn vrouwtje die al 14 jaar bij mij is...............t moet eigenlijk voor je eigen,soms is dat gewoon te moeilijk,loop voor alles weg,geef alle verantwoording aan haar af......kortom nu is het echt!!!!! teveel aan t worden.Ik heb schrik van de dood want anders.......sorry....als ik heel eerlijk moet zijn verdient zij nu nog wel beter alleen ze zegt als ik mijn goede momenten heb dat ik kei leuk ben...ze vraagt maar 1 ding,gewoon de oude Udo terug.....Is dat teveel gevraagt?????Soms wel en daar voel ik mij echt schuldig om....Bijna 14 jaar op n leeftijd van 28 en 35...toch te lang om weg te gooien..maar soms trek ik t niet meer...sorry mensen...
Datum:
15-08-2005
Naam:
udo
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

pijn

hoi,
ik ben een meisje van 16 jaar...
ik zat al heel lang in de rats over mezelf,
ben zwaar depressief,waarschijnlijk al een paar jaar,maar het is pas een half jaar geleden vastgesteld,
ik ga mn verhaal hier proberen te typen omdat het misschien oplucht...

ik ben men hele leven lang gepest,
op de basisschool omdat ik stil en dik was..ik ben naar een andere school gegaan,maar daar bleef het hetzelfde,
ik werd het zo zat dat ik begon te lijnen..
ik kreeg anorexia,ik woog nog maar 30 kilo toen ik naar de middelbare school ging,mijn linker onderbeen was inmiddels verlamd geraakt,een zenuwbeschading,waarschijnlijk omdat ik nix meer at en teveel sportte,
daardoor ben ik nog mee rgepest als ooit tevoren...ik werd in elkaar geslagen door een jongen uit mn klas en toen besloot ik drastisch te veranderen,ik ging weer eten...kreeg een grote mond,en mij superhoge cijfers werden ingeruild voor 3en en 4en...tog ging ik door naar 2 VWO,
ik kwam bij andere mensen in de klas en maakte nieuwe vrienden...
ik was superblij,maar ik wilde er ook bij horen dus ging ik roken en jointjes smoken...ik werd een paar keer geschorst en halverwege het jaar verhuisde4 ik naar drenthe...
een jaartje is het rustig gebleven...
totdat ik een meisje leerde kennen dat best populair was hier...ze vertelde me over XTC...en omdat ik nog steeds onzeker was deed ik mee...
dat werd zo langzaamaan elke week...
thuis ging het slecht..altijd ruzie en huisarrest...ik besloot weg te lopen...ik ging snuiven en crack roken...werd gebruikt door allerlei jongens...om daarna gedumpt te worden en voor hoer te worden uitgemaakt..
het werd steeds erger en hele groepen wachtten me op en scholden me uit...ik werd gestalkt en snacht reden ze allemaal om me huis heen...
ik kon het nie meer aan...ik voeld eme vernederd,belazerd,door mn vrienden en al die jongens..
nog steeds...
nu kom ik de deur niet meer uit omdat ik bang ben voor de buitenwereld...
ik sluit me op in mn kamer en kan alleen maar huilen...
ik vind nog steeds dat ik nergens Goed voor ben...ik wil zo graag dood...
ik heb me anti depressiva pillen al een keer allemaal tegelijk ingenomen met a;cohol,met als gevolg natuurlijk het ziekenhuis.,..maarjah...ik ben er nog steeds...het is zo moeilijk om e altijd maar minder te voelen..allerlei mensen die alleen maar over je praten...en allemaal psychiaters en instanties die zich met je bemoeien....dat ik gewoond e weg kwijt ben...
ik snij ook al een paar jaar in me polsen...maar ik heb het lef niet om me zelf er egt mee af te maken...
ik weet niet wat ik moet doen nu...ik heb in me leven al zo veel geprobeerd...
en waarom ik dit verhaal her neerzet...geen idee...misschien kan ik iemand anders wel behoeden voor drugs...want dat heeft mij tog wel de meeste schaden aangericht...

Sterkte
Datum:
15-08-2005
Naam:
ik
Leeftijd:
16
Provincie:
Drenthe

selfmoord...

heej ik ben robin... en ik heb heel vaak selfmoord gedachtens. doe mijn vrienden pijn so als ik kwetse me dinge die niet aan hun ligce... en da soort dinge.. x robin
Datum:
14-08-2005
Naam:
Robin
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

geen nut meer om hier te zijn maar toch blij dat ik er ben

ik voel me al een paar jaar klote het is voorig jaar begonnen ik en me ma kregen vaak ruzie en ik en me pa hadden en hebben nu helemaal geen band meer ik heb bijna geen vriendinnen ik heb het gevoel dat niemand me mag en niemand van me houd op school ging het goed en ik had een vriendje dus er waren nu wat + puntjes maar die storte allemaal in me school zet me op een lager nivo en me vriendje ging vreemd ik stoorte helemaal in ik heb een mes bij me keel gehouden maart kon het niet ik kon me zusje niet alleen laten want ik hou te veel van der me moeder ook al had ik veel ruzie kon ik ook niet achter laten ik had was zoo in de war ik ging krassen in me arm zetten en ook de eerste letter van de naam van me ex toen otmoeten ik een anderen jongen en het ging al weer beter want ik ben echt smoor op hem toen ging me moeder weer zijken en ik stoorte weer in nu kijk ik op sites hoe ik het beste van deze wereld kan gaan maar ik wil me vriend niet laten zitten ik wil tegen iedereen zeggen die dit leest iedereen zit wel eens in een dip en iedeen denk wel eens over zelfmoord maar je doet de mensen om je heen net zoon pijn en je ouder zullen je nooit meer vergeven en je zal nooit je rust vinden

een meisje die blij is dat ze het toch niet dee
Datum:
13-08-2005
Naam:
hulpeloos
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

geen dag dat ik er niet aan denk

waarom toch iedere keer dat stemmetje in mijn hoofd wat zegt dat het leven beter is wanneer ik er niet meer ben ik kan niet geloven in mezelf. ik weet het niet meer.

de therapieen hebben niets geholpen en ik ben maar aan het strijden en vechten met mezelf IK WIL DIT NIET MEER.
Datum:
12-08-2005
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
19
Provincie:
Overijssel

verachtelijk

beste mensen,

als ik zo wat verhalen lees wordt ik verdrietig, inmens verdrietig.
wat een mens wel niet allemaal er kan toe zetten om zelfmoord te plegen.
het meest verachtelijke is nog dat het veelal andere mensen zijn die je er toe aanzetten om je zelf van het leven te beroven.
als ik lees over mishandelingen van (vaders) en over pesterijen op school dan denk ik waar zit het verstand bij die mensen die het anderen zo moeilijk maken in deze wereld.
hoe haal je het in je hoofd om je eigen kinderen in elkaar te slaan.
op basisscholen komen pesterijen zo veel voor.
kinderen hebben totaal geen besef wat die pesterijen wel niet allemaal kunnen veroorzaken.
ik heb vadaag te horen gekregen dat een jongen die tegenover mij woont zelfmoord heeft gepleegt. dat doet me zeer ondanks dat ik hem slechts af en toe tegenkwam en hallo zei.
ik denk daarbij aan zijn familie en zijn vrienden (hij had er best veel volgens mij)
ik weet niet wat zijn beweegredenen zijn maar ik weet wel dat hij veel mensen met veel verdriet achter heeft gelaten.
ik kan niet in jullie hoofden kijken en ik weet niet half hoe erg jullie verdriet is, maar bedenk dat er altijd mensen zijn die om jullie geven en die enorm veel verdriet zullen hebben.
ik zal voor jullie blijven bidden.

enorm veel sterkte in al jullie beslissingen
Datum:
12-08-2005
Naam:
wilko
Leeftijd:
21
Provincie:
Utrecht

Alles zit tegen

Alles zit tegen... ik ben mezelf gewoon niet meer en er is niemand die om me geeft.. Waarom moet het leven toch zo zijn, dat je het gevoel hebt dat er niemand op de wereld er voor je is. Ik leef in een wereld waar ik zelf niet in leef, mensen zien me maar van binnen ben ik dood..

Ik kan het allemaal niet meer aan, heb er genoeg van.
Datum:
12-08-2005
Naam:
Nobody
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

ondanks alles altijd alleen

Ik weet niet zo goed hoe en waar ik moet beginnen. Zelfmoord? ja dat is in mijn gedachte de enige oplossing. Vanaf dat ik me kan herinneren ben ik altijd alleen geweest, en niet omdat ik geen familie of vrienden heb, maar er altijd wel iets gebeurd waardoor ik er alleen voor kom te staan. Op de basisschool was het al zo dat mijn vriendinnen er met de jongen vandoor gingen waar ik verliefd op was, "" verliefd op de basisschool "" stelde eigenlijk niets voor, maar het kan toch een indruk op je achter laten. Al mijn vriendinnen van de bassischool gingen naar de mavo en ik als enige naar de Mavo/Havo. Gelukkig voelde ik me vrij snel op mijn gemak en kreeg nieuwe vriendinnen. Na twee jaar werd er besloten of je Mavo of Havo kon gaan doen. En weer als enige bleef ik over. Iedereen ging mavo doen en ik Havo. Er werd toen veel gezegd wat klaag je nou, maar ik was wel alleen. Ik ontmoette toen een jongen en was tot over mijn oren echt verliefd. OP school ging het helemaal niet omdat ik mijn plekje in die nieuwe klas totaal niet kon vinden. Thuis heb ik het perfect. Ouders die alles voor me doen, een lieve broer met een schat van een vriendin en een zus met een schat van een vriend. Ik ben een echt nakomertje en zo lang als ik me kan herinneren zijn mijn broer en zus ''bezet''. Op de een of andere manier voel je je toch alleen. Jij ligt alleen in bed en hun samen. Verjaardag: hun zitten bij elkaar en je wordt wel betrokken maar toch voel je je alleen. En dan weer die vraag van de familie: heb jij nou nog geen vriendje?. Die jongen die ik had ontmoet en waar ik tot over mijn oren verliefd op was heeft mij zo'n onwijze pijn gedaan. Hij was erg depressief maar dat wil je als verliefd zijnt iemand nooit toegeven. Ik ben nooit door hem verkracht, maar heb het altijd tegen mijn zin in gedaan. Hij hat echt een verrot leven, waarin alles tegenzat. Ik dacht dat ik hem kon helpen maar dat kan nooit. Hij heeft me vaak laten denken dat hij er niet meer was. Hierdoor heb ik mijn hele school ik mag wel zeggen verneukt. Ik heb elk centje bij elkaar gewerkt zodat hij kon, eten, stappen en wat niet? Na een tijd ga je inzien dat dit verkeerd is en ga je je eigen weg. Ik heb hier een hele tik van gehad. Mijn school verpest, mijn vrienden laten vallen en geen cent te makken. Verder! Ik ben een positief ingesteld mens. Er komen wel nieuwe vrienden en vriendinnen. Alles liep perfect, kreeg een nieuw vriendje, hele groep vrienden alles was volmaakt. Na poosje ging die verkering uit, ik wilde stappen, leven zoals ik nog nooit gedaan had. Maar op een of andere manier voel ik me wel alleen. Mijn vriendinnen hebben een vriendje, mijn zus krijgt haar tweede kindje en ik? ben nog bezig met mijn school. Niks mis mee, maar lig elke avond alleen in me bed. Nu nog... vind ik iemand leuk, lijkt het wel of er een vloek op me rust. Het lijkt wel alsof ik niet gelukkig mag zijn. Heb thuis veel problemen omdat mijn vader nog al veel drinkt en mijn moeder tegen een overspannenheid aanzit. Ruzie dat is het enige wat ik thuis heb. Doordat mijn vriendinnen allemaal bezet zijn ben ik altijd afhankelijk van wat hun gaan doen het weekend. Ik zie ze alleen wanneer hun kunnen. En als je dan thuis op de bank hangt en de rest is gezellig aan het stappen dan voel je je alleen. En wat het irritante van alles is, niet eigendunkerig maar ik ben een knappe slimme meid, iedereen heeft altijd zoiets van die red zich wel. 1 keer knipperen met die mooie ogen van d'r en ze heeft een leuke jongen aan de haak. En ik ben dat zo zat. Ik ben wie ik ben en niet iemand die er leuk uitziet en gezellig is. Ik voel me verrot van binnen en heb geen doel meer. En echt waar elke lichtpuntje wat ik in mijn leven tegenkom grijp ik met beide handen aan, om door te gaan voor mijn familie en vrienden. En misschien is dit niet zo'n dramatisch verhaal over verkrachtingen en weet ik het. Maar het gevoel alleen te zijn is werkelijk onverdraagbaar. Een klagerig type ben ik helemaal niet, en zie overal de lol van in, blijf altijd positief denken, maar het houdt een keer op. Ik ben het zat. Ik heb zolang geleefd voor andere, maar niemand voor mij. Weglopen is nooit goed, maar ik wil niet meer. Er zijn echt wel leuke dingen in het leven. Ik ga een avond stappen en sta te dansen als een gek, kan mezelf prima vermaken met van alles. Maar ik ben klaar. Heb geprobeerd om voor mezelf te kiezen en te willen leven maar het lukt niet. De negatieve dingen zijn zoveel male meer dan de positieve. Ik wil rust
Datum:
11-08-2005
Naam:
melissa
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

waar doe ik het nog voor

Ook ik wou altijd al dood als kind was mijn leven al waardeloos. maar heb altijd de moed kunnen houden en iets positiefs uit iets negatiefs kunnen halen. Alle ellende heb ik al meegemaakt maar heb altijd gedacht dat iemand die op deze aardbol loopt het wel slechter had dan ik. Maar op dit moment kan ik me niet meer sterk houden. heb mijn kinderen naar mijn exman gebracht met de wens dat hij er sterke meiden van maakt. Wat helemaal niet kan als hun moeder ze al niet meer wil. maar ik weet het niet meer. kan niet meer ben helemaal op en kan geen positieve gedachten meer halen uit alles wat ik beleef.
Datum:
11-08-2005
Naam:
els
Leeftijd:
38
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.