Levensverhalen (pagina 1828)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

nooit alleen.

hallo ik ben een meisje van 22 jaar, die haar verhaal nog nooit heeft kunnen vertellen.
dit is de eerste keer dat ik mijn ei kwijt kan. waarschijnlijk ook de laatste, want erg lang zal ik er niet meer zijn (gelukkig).
het begon toen ik ong 12 was. ik heb het nooit gedeeld met andere omdat "ze" tegen mijn zeggen dat toch niemand mij zal begrijpen. met "ze" bedoel ik de stemmen in mijn hoofd. vroeger waren ze nog aardig maar de afgelopen jaren worden ze steeds geweldadiger en als ik niet doe wat ze zeggen dan zijn ze niet stil. dus om nog in enige vorm van rust te kunnen leven moet ik hen gehoorzamen. het is elke dag weer een gevecht om optestaan. zo heb ik onlangs mijn broertje van 2 vande trap gegooid. met als gevolg ernstig hoofdletsel. omdat de stemmen het wilde ben ik talloze keren mijn moeder te lijf gegaan met een broodmes. omdat mijn ouders zo veel van mij houden hebben ze mij nooit aangegeven. wel sluiten ze mij bijna dagelijks op in een kamertje van 2 bij 2 zonder enige spullen (zodat ik mezelf nix aandoe) mijn moeder zegt dan ook altijd tegen mij "ga maar ff naar boven ben je ff lekker alleen" nou alleen ben ik nooit. ik weet zeker dat ik dood wil ik kan de druk van het leven gewoon niet meer aan. ik weet alleen nog niet hoe ik het ga doen. het liefst wil ik niet te veel troep (dus niet voor de trein) ook wil ik geen pijn voelen. dus waarschijnlijk zal het gewoon een overdosis pijnstillers worden.
Datum:
23-08-2005
Naam:
.
Leeftijd:
22
Provincie:
Flevoland

mijn verhaal

Ik kom uit Limburg , maar wel uit Belgie , maar bij ons heb je deze site niet.
Waarom ik er al een hele tijd aan denk ? Omdat het bekende emmertje al meer dan eens is overgelopen.
Er zijn verschillende verklaringen.
De eerste zal zijn omdat ik al heel mijn leven ziek ben , en daardoor niet het normale leven van elk kind heb kunnen doorbrengen. Ik ben op heel jonge leeftijd al volwassen geworden en heb nooit geen onbezorgd leven kunnen leven.
De tweede reden is omdat ik heel hard ben voor mezelf , anders kom ik er niet ......als je ziek bent moet je een vechtlust hebben om elke keer door te zetten ... maar dat maakt ook dat ik dikwijls mijn pijn en verdriet moet kunnen verdringen.
3 jaar geleden liep het mis , mijn beste vriend crashte met een sportvliegtuigje, en was opslag uit mijn leven gerukt. sindsdien kan ik met niemand geen band meer creeeren , en heb bijna geen vrienden meer .
Ik ben heel hard verbitterd en wil eigenlijk niet meer vechten.... niet tegen mijn ziekte , niet tegen de pijn van het gemis .....
dit is mijn verhaal , en zolang ik geen echt idee heb hoe mijn ouders verder moeten zonder mij , en nog wel op een manier dat ze niet gaan verstaan , zal ik waarschijnlijk niet het lef hebben om echt zelfmoord te plegen , maar de behoefte om het te doen word wel groter en groter ....
Datum:
23-08-2005
Naam:
Fabienne
Leeftijd:
26
Provincie:
Limburg

verdriet, pijn, onmacht...

Tja...vertel je verhaal..das makkelijker gezegd...toch maar bij het begin beginnen...
Het is begonnen dat ik 10 jaar was en mijn zus en ik een ernstig brommerongeluk kregen. Zij in het AMC ik in een ander ziekenhuis, uit elkaar gerukt na zo'n verschrikkelijke gebeurtenis. Zij een langdurig ziekteherstel, ik opgevangen door goeie kennissen. De man van dit stel heeft mij sex. misbruikt. Heel lang heb ik met dit geheim rondgelopen...ik kon het mijn ouders niet aan doen terwijl mijn zus in het z'huis ligt en vecht voor d'r leven, ik ook nog eens een last op hun schouders leg over mijn problemen. Die man heeft iets heel dierbaars van mij afgenomen...mijn naieviteit, mijn kind-zijn. Zus hersteld en krijgt ALLE aandacht, ik word voor het gemak maar even vergeten. goed.
Jaren later...ouders gaan scheiden. Vader heeft een ander (iemand die jaren bij ons in huis heeft gewoond, mijn moeder heeft haar opgevangen en opgevoed als d'r dochter) Mijn moeder was hier helemaal kapot van en herhaaldelijk vond ik als ik thuis uit schook kwam overal bloed en had ze weer d'r polsen doorgesneden. Het idee, dat je moeder je in de steek wil laten doet erg zeer. Begrijpelijk...maar pijnlijk. Dit was een erg moeilijke tijd. Puberteit en dan toch volwassen moeten zijn om voor je moeder te zorgen...die niet at, die niet kookte, die niet waste. Alles deed ik. De last was achteraf veel zwaarder dan ik op DAT moment besefte.
Op een gegeven moment ging ik op mezelf wonen...het leek me heerlijk, eindelijk eens op eigen benen staan....maar wat een eenzaamheid! Ik kwam een geweldige man tegen (van wie ik nog steeds hou) maar die relatie heb ik flink naar de klote geholpen. Ik ben een borderliner...en daar is HEEL moeilijk mee te leven. Alles heb ik stuk gemaakt. Inmiddels heb ik een kindje van hem, echt een wonder. Ben hier ook heel dankbaar voor, maar ook dit verpruts ik weer. Door de borderline kan ik heel agressief worden en wil ik nog wel eens mijn handjes laten wapperen...richting mijn zoontje. Heel veel schaamte en heel veel schuldgevoel komt hier bij kijken. Op het moment loopt alles in het honderd. Ik moet uit de wao en moet gaan werken...Hoe?? 5 dagen werken met een kind...waar laat ik hem? parttime werken? hoe kom ik daar van rond?? en verplicht solliciteren zoveel x in de week...mijn hoofd is op het moment zo vol, zo druk. Ik wil dit niet afreageren op mijn kind, dus ik heb hulp gezocht. Heel moeilijk...om te moeten vertellen HOE ik ben..wat ik doe, mijn agressieve buien...zo veel schaamte...maar ik moet...ik moet voor mijn kind. Hij verdient het beste in deze wereld...en als het het beste voor hem zou zijn, dat zijn mamma er niet meer zou zijn en dat ie een rustig, harmonieus gezin zou krijgen, dan neem ik de stap. Voor mijn kind doe ik alles en op het moment ben ik er van overtuigd dat ie beter af is zonder mij. Hoezeer ik hem ook zou missen!!! Heel erg missen!
Datum:
23-08-2005
Naam:
Cira
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

vriendin carolla

vandaag heb ik te horren gekregen dat mijn vriendin die bordelijner is zelfmoord heeft gepleegt ik weet hier niet mee om te gaan heb het gevoel dat ik er beter had moeten helpen.ik zoek wat stuen
Datum:
22-08-2005
Naam:
aimee
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

ik word gepest

ik wordt gepest en denk vaak aan zelfmoord ik he gyneacomastie een borst probleem en ze pesten me erover ik ga denk ik zelfmoord plegen
Datum:
22-08-2005
Naam:
peter
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Waarom haat iedereen mij?

Ik ben een meisje van 17 jaar uit Leeuwarden. Ik heb een heel lief en knap vriendje. Ik heb heel vaak ruzie met mijn moeder. Mijn ouders zijn toen ik 7 was gescheiden. Mijn vader zie ik niet meer, maar hij belt wel heel vaak met mn zus. Ik heb heel veel problemen thuis en op school. Ook met mn vriend heb ik heel vaak ruzie. Op school wordt ik genegeerd door mensen. Niemand ziet me, of hoort me, en niemand praat tegen mij. Ik haat mezelf, vooral door hoe ik me gedraag bij mn vriendje. Hij is heel lief, en doet alles voor me. Maar ik waardeer het nooit, vind hij. Hij heeft ook best wel gelijk. Toen hij me laatst een hypocriet noemde, gaf ik ook toe dat ik dat ben. Ik verbied hem dingen die ik zelf wel doe. Maar dat wil ik eigenlijk niet. Ik hou echt heel veel van hem. Mensen om ons heen zeggen dat ik hem gebruik om zn geld, omdat ik altijd spullen van hem krijg. Maar dat is niet zo. ik wil zn spullen eigenlijk niet aannemen, maar doe het wel omdat ik het nooit eerder heb gehad. ik krijg ook niks van mn moeder, daarom neem ik het aan. Ik wil dat niet, maar ik moet wel, om hem gelukkig en blij te maken. Dat mensen waar ik van hou tegen me zeggen dat ik hem gebruik, doet heel veel pijn. Ik wil heel vaak dood. Ik heb net ook ruzie met hem gehad, omdat een vriend van hem net zei dat ik hem gebruik. Ik gebruik hem niet, en dat weet mijn vriend ook.
Maar waarom moeten andere mensen zo doen? Zijn ze jaloers ofzo? Ik wordt nu ook met de dood bedreigt door iemand, en eigenlijk vind ik dat niet eens erg. Maar als ik zelfmoord pleeg, wil mn vriend niet eens op mn begravenis komen. Hij is heel erg bang voor de dood. En hij haat mensen die zelfmoord willen plegen. Hij vind ze zwak. Nou, ik geef toe, ik ben ook zwak, en ik kan dit leven niet aan. Ik heb heel erg veel meegemaakt, en alles ging fout bij mij. Ik heb aan de drugs gezeten, en heel vaak zelfmoord pogingen gedaan. Zelfs net nog. Ik heb mn polsen doorgesneden, ik heb pillen met alcohol geslikt, ik heb een keer mn keel doorgesneden, ik heb me geprobeert op te hangen. Maar niks lukt. Mensen vinden me gestoord. Ik heb zelfs een keer geprobeerd iemand te vermoorden. De politie weet daar ook van. Iedereen hier in de buurt, of die me kent, weet dat ik zelfmoord wil plegen. Ik heb helemaal geen vrienden. Alleen af en toe mn zus. Met mn vriend kan ik niet praten, omdat hij niet over dood wil praten. Hij haat de dood. Hij vind het stom dat ik zelfmoord wil plegen. En terecht, eigenlijk. Het is ook stom. Ik heb het meest liefste vriendje op de hele wereld. En ik wil hem niet kwijt.
Maar ik kan dit gewoon niet aan. Het is gewoon te zwaar. Mijn leven is een complete hel. Het zijn misschien kleine problemen, maar veel kleine problemen, is net zo erg al 1 heel groot probleem. Net zoals met mn schoenen. ik kom een keer thuis bij mn vriend, worden mn schoenen door zn hond opgegeten. En mn moeder wil geen nieuwe kopen, omdat we te arm zijn.
Deze schoenen had ik een jaar geleden van mn vader gehad. En nu heb ik niks meer. Daar kan ik soms zo kwaad om worden. Kleren krijg ik van vrienden, en andere mensen. Omdat wij het niet kunnen betalen. Waarom vind iedereen het dan zo gek dat ik graag dingen van mn vriend aanneem? Mijn moeder beloofte me 2 jaar geleden een playstation 2 op mn verjaardag. Nou, op die verjaardag kreeg ik helemaal niks. Geen geld, geen cadeautje, niks. Niet eens een klein cadeautje. Het jaar daarop beloofte ze weer dat ik die playstation 2 zou krijgen. Maar nee hoor, weer niks. Ik heb m nu ook nog steeds niet. En dan heb je weer zo'n vriendje die zich te pleuris werkt voor je om zo'n ding te kopen, en dan kan ik het niet aannemen omdat mensen dan zeggen dat ik hem gebruik. Terwijl mijn vriend weet dat mn moeder het zo vaak belooft heeft, en het nooit gaf. Daarom wil hij het geven. Das heel lief van m, dat weet ik. Maar ik kan het echt niet aannemen. Ik wil zo graag dood, maar ik wil mn vriend niet kwijt. Ook al is hij soms een klootzak, ik blijf van m houden. Maar ik kan dit gewoon niet meer aan. Soms voel ik me gedwongen om het uit te maken. En omdat ik niet zonder hem wil leven, eindigt dat in een zelfmoord poging. Net zoals nu dus. Iemand zegt dat ik hem gebruik, Mijn vriend verdedigt hem en zegt tegen mij dat diegene het niet zo bedoelde, en ik voel me gewoon gedwongen om het uit te maken. Als ik het uitmaak, kan niemand me meer beschuldigen dat ik hem gebruik. Maar wie is hier dan de dupe van? Mijn vriend. Als ik dood ben, blijft hij achter, en dat wil ik niet. Want ik weet dat hij van me houdt, ook al laat hij dat nooit zien. Maar als mensen me op deze manier dwingen het uit te maken, kan ik toch niks doen? ik kan het moeilijk negeren, want het doet hartstikke veel pijn, zo erg dat ik er gewoon kapot aan ga. En dat kan mensen gewoon niet schelen. Ik heb echt geen idee wat ik moet doen. Als ik bij hem blijf, leef ik in "misery". Als ik hem dump, gaat hij er kapot aan, en dat mag niet want hij is mijn schatje. Ik ben er heel erg trots op om zijn vriendin te zijn, maar ik wil geen rotleven. Waarom kan niemand ons met rust laten?
Waarom moet iedereen zich met ons bemoeien? Waarom haat iedereen mij?


Sherry, Leeuwarden, Friesland
Datum:
22-08-2005
Naam:
Sherry
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

Zware Tijden

Tsja, mijn verhaal..waar zal ik eens beginnen..

Het begon allemaal toen ik een jaar of 9 was denk ik, Mijn moeder had in die periode een vriend die me woordelijk mishandelde. Hij gebruikte drugs, had wapens op zak en nam altijd zijn problemen mee naar huis..Jaren later horen wij dat hij zelfmoord gepleegd heeft..

Buiten dat om ben ik meer als drie-kwart van mijn familie kwijt geraakt..en het kleine beetje wat ik nog overheb beschouw ik niet eens als familie, simpelweg om de manier waarop zij mij bekijken..

Iets minder als een jaar geleden heeft mijn oom zelfmoord gepleegd..net in de periode dat ik bovenop mijn depressie kwam, het was alsof mijn leven in 1 minuut instortte.

Nog steeds ben ik zwak, heel zwak, en dat weet ik. Maar nog laat ik gebruik van me maken. Ik help mensen met problemen die ik zelf ervaren heb terwijl ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik laat me gebruiken voor allerdaagse dingen. En dan krijg ik opmerkingen als "Iedereen Haat Je" naar mn hoofd..

Ik zie het gewoon allemaal niet meer zitten..Als ik de middelen had zou ik er uitstappen, maar die middelen heb ik niet (misschien wel goed ook)

Ach, misschien wordt ik morgen zonder zwarte wolken in mijn hoofd wakker..Of ik wordt niet wakker
Datum:
22-08-2005
Naam:
D.
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Ben blij dat ik nog leef

ik ben een meisje van 23 jaar, en het verhaal begon een paar jaar geleden. Opeens stond mijn hele leven op zijn kop en wist ik niet meer hoe ik met alles om moest gaan. Ik heb echt een verschrikkelijke tijd gehad. Ook heb ik geprobeerd om zelfmoord te plegen maar dat was dus niet gelukt. Achteraf ben ik daar heel blij mee. Ik kreeg opeens een nieuwe baan waar ik allemaal nieuwe vrienden kreeg en die hebben mij op dat moment er onbewust doorheen geholpen.

Nu zijn we een paar jaar verder en ik kreeg 30 december te horen dat ik niet oud zou worden. Ik heb een ongeneeslijke ziekte waar de dood mee zal eindigen. Dat was een hele harde klap voor mij. Mijn leven stond weer op zijn kop, maar nu op een andere manier. Ik wou er nu alles uit gaan halen voor dat het allemaal voorbij is. Ik heb de baan gevonden die ik van kleins af aan al wou, ik heb een eigen huis en een poesje, nu nog een man en een kindje en hopen dat ik de vijftig ga halen.

Wat ik eigenlijk met dit verhaal wil vertellen is dat vooral jonge mensen niet te snel aan zelfmoord moeten gaan denken. En ja, ik weet dat je dat niet met opzet doet. Maar ik wou er een aantal jaren terug ook een einde aan maken, en nu ben ik heel blij dat dat toendertijd niet gelukt was. Nu is het tegenovergestelde, ik kan elk moment ziek worden en nu wil ik helemaal niet dood. Voor sommige mensen duurt het leven nog zo lang en die kunnen nog zoveel dingen meemaken, zowel goed als kwaad, maar bij mij gaat alles nu in een stroomversnelling, heel anders dan dat ik me dat heb voorgesteld.

Ga proberen hulp te zoeken, ga praten met je beste vrienden of een psycholoog, of zelfs iemand die je niet kent, bijv. op internet. Probeer met iemand te praten, dat lucht echt op, maar denk er ook aan dat er altijd wel mensen zijn die om je geven!!!!
Datum:
21-08-2005
Naam:
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Leeftijd:
23
Provincie:
Drenthe

Een leven lang zonder liefde

Een leven zonder liefde is een hel op aarde, wat heeft het leven voor zin.
Ik leef in een omgeving waar men zegt, 'doe het zelf', 'doe het nu', 'het aftellen is begonnen' en ik heb dus al 14 pogingen gedaan, toch word ik gewoon weer wakker na een overdosis medicijnen, met de bijkomende bijverschijnselen, en dan beginnen ze meestal weer opnieuw met berichten te sturen naar mij 'jij moet weg', gek word ik ervan, dat men zo met mensen omgaat.
Datum:
20-08-2005
Naam:
onbekend
Leeftijd:
28
Provincie:
Overijssel

....

t begon allemaal ander half jaar geleden
ongeveer.
me oma overleed.
ik had heel veel problemen thuis en op school.
heel veel verdriet doordat vriendinnen me in de steek lieten.
ik kwam achter iets wat me hele leve heeft verandert iets wat me vader is aan gedaan toen hij nog een jongetje van 9 was.
verschrikkelijk.
dagelijks spoke beelden door me hoofd. zelfs nu nog.
maar toen ik in die tijd er achter was gekomen moest ik het aan iemand kwijt omdat ik t allemaal gewoon niet meer wist.k vertelde t die jongen ik dacht dat ik kon vertrouwen.
t ging uit door bepaalde redenen.en hij ging me bedrijgen.ik moest dingen doen en als ik het niet zou doen zou hij het iedereen vertellen.
ik wist op dat moment niet meer wat ik moest doen..ik sneed in me pols.
ik huilde me elke nacht in slaap.
ik voelde me so leeg en alleen.
ik vertrouwde niemand meer. ik was bang elke nacht nachtmerries.
op een gegeven moment na zo vaak ingestort te zijn was k het zat.
ik belde me beste vriend op met de boodschap ik vergeet je nooit je blijft altijd in me hard.ik ga na t station en k kom niiet meer terug.
ik fietste diie nacht na het station.
de trein kwam er aan. k wou springen.maar me beste vriend die hield me tegen diie begon tege me te sgreeuwe.uiteindelijk helemaal bang en alles ben k mee gegaan.
en ik ben m da nu nog heel erg dank baar voor.
me ex die verhuisde na limburg en die zag ik nooit meer gelukkig.
ik heb hulp gezocht bij een dokter.
en langzamerhand laat ik het achter me nog af en toe heb ik een terug ma heel veel minder dan eerst dat komt ook door dat ik nu een ontzettende lieve vriend al bijna een jaar heb.
die ik het naa heel veel moeite en pijn heb verteld omdat ik wist dat dit wel een jongen iis die ik kan vertrouwen omdat hij zelf ook niet een bepaalt makkelijk leventje heeft.
we houden veel van elkaar,,en t heeft gwn zo gemoeten dat hij in me leven kwam gewoon even een lichtpuntje dat me weer kracht gaf en doorzettingsvermogen.
dit was mijn verhaal.
wat ik mensen die het willen doen even wil zeggen.

ik voelde me heel alleen ma k kom er nu achter hoeveel mensen eigenlijk wel niet om me geven.k weet dat je dat niet ziet.
as je alleen ma problemen hebt moet je niet denken t komt nooit meer goed.
altijd komt er iets goed.
iets ook al is alles zwart iets komt in je leven wat je die kracht geeft om door te gaan.

groetjes
Datum:
19-08-2005
Naam:
...
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.