Levensverhalen (pagina 1826)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ouders

ik word al een tijdje gestalk. ik kan er niks aan doen . maar elke keer als ik zeg tegen mijn ouders het is tog niet mijn sachuld dat ze het doen. ze sitte me de hele tijd op te fokken van jah je gaat maar nnaar een internaat. en mijn beste vriendin heeft me ook laten zitte. het liefst wil ik nu nie meet bestaan. vriende die me late stikken.. me hele leve is tog al niks...
Datum:
27-08-2005
Naam:
leontine
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

mijn leven

Ik begin even bij mijn zus (stom begin, maar toch). Mijn zus is vroeger op de basisschool en in de 1e gepest, en kan zich nu niet goed met woorden afweren. Daarom vechten we erg vaak, maar zij is 2 jaar ouder en wint daardoor toch wel wat meer.
Na zulke buien voel ik me meestal best wel slecht, ik haat het dan en kan het ff niet meer aan.

Nou zal ik over mezelf beginnen. Vroeger was mijn leven heel simpel. In groep 8 werd ik de laatste 3 dagen gepest. Maar 3 dagen, maar toch niet echt een leuk einde van de basisschool. Toen ik naar de 1e ging was ik best blij, nieuwe start maken en allemaal nieuwe vrienden maken (ik had op de basisschool maar 1 vriendin). Maar in de 1e begon t niet goed, er werd geroddeld over me door 3 meiden uit de klas. Zij zaten voorin de klas, en ik achterin, en ik merkte t ondertussen erg goed. Ik ben toen naar mijn mentrix gegaan, en na ongeveer een derde van t schooljaar is het gestopt. Halverwege t schooljaar ben ik van stijl veranderd, ik draag nu alleen nog maar zwart. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, maar in de 2e werd dat ook steeds minder. Rond de winter ben ik toen begonnen met snijden, en het luchtte erg op. Een maand voor de zomervakantie ben ik gestopt, want in de vakantie zou het erg opvallen met shirtjes enzo. Ik moest me de hele vakantie erg inhouden, maar het is me gelukt. Een paar dagen geleden trok ik het toch niet meer, en nu ben ik weer begonnen. Ik heb een zweetbandje waar het nog onder past, maar het zit helemaal onder de sneeën. Ik zal binnenkort lange mouwen en armwarmers moeten dragen.
Een paar maanden geleden heb ik bijna een eetstoornis gehad, ik sloeg ontbijt en lunch over, en bij avondeten at ik nog maar een beetje. Daar ben ik gelukkig bovenop gekomen, en heb ik geen 'echte' eetstoornis gehad.


Het valt op zich wel mee, als je het met sommige andere mensen vergelijkt, maar voor mij is het *piep* genoeg. Ik denk vaak aan zelfmoord, maar ik weet dat het geen goede oplossing is, daarom snijd ik maar. Ook niet goed, maar beter dan zelfmoord.
Datum:
27-08-2005
Naam:
Michelle
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Leven vind ik niet leuk meer

Ik heb een zeer rotte jeugd gehad , veel pijn verdriet mishandeling.heel mijn leven nu al vecht ik tegen de pijn en verdiet die ik er van heb.
Ik heb 6 jaar geleden een hele lieve vriend ontmoet en we kregen een zeer goede relatie , hij was mijn soulmate en ik hou erg veel van hem. Hij werd depresffief en durfde niks meer te onderenemen ik steunde hem zover ik kon en liet me zelf ondersneeuwen.
Ik raakte ook depresief en hij kwam er uit.Toen vond hij het niet nodig om mij te hlepen en te steunen integendeel hij ging vreemd en zette mij op oudejaarsdag op straat.
na een aantal weken wilde hij me terug en ik ging terug.nog geen 3 maanden later gebeurde het zelfde hij ging weer vreemd.Toen is de relatie goed verborken geweest maanden geen contact.
Hij nam het contact weer op en vertelde hoe hij me miste en dat ik de enige voor hem was.
na veel gepraat probeerde we het weer.
Oook deze keer mislukte het het vertrouwen was weg en hij ging nog steeds in op geflirt van anderen en deed het zelf ook.
Ik heb nog steeds veel pijn en verdriet ervan .
Ik kon het allemaal goed kwijt aan een vriendin die begreep wat ik voelde en kon mij weer het zelfvertrouwen geven wat ik nodig had.2 maanden geleden overleed mij vriendin plotseling.kan het nog niet geloven en acepteren .
Mijn ex wilde er zijn voor me deed heel lief en steunde me. Gaf aan dat er in de toekomst hoop was voor ons.
In de labiele toestand waarin ik verkeerde trapte ik er weer in en weer werdt ik pijn gedaan.
Ik kan niet meer ik ben moe van vechten tegen verdriet en misére wil geen pijn meer wil rust. Ik kan het leven niet meer aan en wil er uit stappen.
dat is een keuze die ik weloverwogen maakt nu .Vind leven niet meer leuk.
Ik heb er genoeg van.Mischien een makkelijke weg en oplossing ,maar heb de moeilijke weg al bewandeld en ik blijf maar verdwalen .
Vandaar mijn keuze om er uit te stappen.
Mijn afscheid brieven aan mijn dierbare zijn klaar en heb een datum gepland om het te doen.
Hoe weet ik nog niet maar heb zat mogelijkheden.
Wil ik het echt of is het een noodkreet?
Ik wil het echt heb er vaker aan gedacht en ook vaak op het punt gestaan .maar nu weet ik het zeker.Het verdriet van mijn nabestaanden zal erg zijn maar als ze me begrijpen weten ze nu dat ik de rust ga vinden die ik zo hard nodig heb.Ik heb ze dat ook geschreven in mijn afscheid brief.
Dit is wat ik wil
Datum:
27-08-2005
Naam:
Pieter
Leeftijd:
38
Provincie:
Zuid-holland

Zinloos

Altijd doe ik vrolijk ben goed vor iedereen, help iedereen. Heb het overal goed maar zodra ik thuiskom begint het weer de ruzie's, de bedreigingen. Het houd gewoon niet op. Ik heb vaak een poging gedaan, maar op het laatste moment toch weer de hoop... Nu is het te laat, ik heb geen hoop meer, geen kracht meer. Alleen nog pijn en verdriet....
Datum:
27-08-2005
Naam:
Jo
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

ik ben kapot

na dertien jaar samen en 3 kinderen kryg ik te horen dat ze niet meer met me verder wilde want er was teveeel voorgevallen in ons 7 jaar huwelijk
dat doet pijn ik ga eraan kapot zy woont nu met een vriendin in ons huis en ik zit op een zolderkamer by mijn vader en moeder weg te rotten
myn liefde voor haar en myn kinderen is zo groot dat ik het niet meer aan kan
1 keer myn kinderen zien in de week is taai zeker als je gewend bent om ze altyd om je heen te hebben
ik kryg genoeg medicynen maar net niet genoeg om het te beeindigen en als ik het allemaal opspaar raak ik misschien in een coma lang leve de antidepressiva!
polsen snyden of voor een trein staan lijkt me geen goed suc6 maakt teveel troep voor de mensen die je mogen opruimen
ik wil niet meer
ik kan niet meer
ik wil er niet meer zyn want de pyn van onbeantwoorde liefde is ondragelijk geworden
Datum:
26-08-2005
Naam:
richard
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Ik wil niet meer..

Hoe het zover gekomen is dat ik aan zelfmoord denk.. Dat is eigelijk een best lang verhaal maar ik zal het kort houden.

Eigelijk al heel mijn leven voel ik me neit oke. Vroeger gebeurde er iets met mij waardoor ik soms van de wereld af kon zijn, heel raar. Ik ben een aantal keer seksueel misbruikt en ik word door mijn opa en oma geestelijk mishandeld. Verder is mijn vader geen vader voor mij. Is er thuis continue en alleen maar ruzie.. en ben ik gepest geweest op mijn vorige scholen. Nu word i knogsteeds misbruikt door mijn neef. Mijn lieve opa is 3,5 jaar geleden ook overleden en kan dat verlies niet verwerken. Door dei dingen ben ik al gaan automutileren en mijn eetgedrag is ook slechter/niet goed geworden. Ik zag heel het leven niet meer zitten en heb een paar keer geprobeer zelfmoord te plegen wat mislukt is. Ik zie beelden voor me die er helemaal neit zijn.. en ik ben een maandje geleden weer seksueel misbruikt. Heb gisteren weer geprobeer zm te plegen weer mislukt..

Ik haat mezelf alles wat er gebeurt is vind ik mijn eigen schuld waardoor ik dus niet meer wil leven...
Datum:
26-08-2005
Naam:
Kippetje
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

kut leven

ik haat me leven me ouders sgelden me uit en vertrouwen me niet laggen me uit , ik ben verkragt en ik word door iedereen gebruikt vrienden hep ik bijna niet meer doordat ze me dom en lelijk vind ik ben van plan om niet meer langer te gaann leven..doei...
Datum:
25-08-2005
Naam:
ikke
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

mijn ouders gaan scheiden

Mijn ouders laten me in de steek omdat ze nooit ruzie maakten en ineens gaan scheiden. Mijn vader heeft mama uit huis gegooid en morgen moet mijn moeder een andere woonplaats hebben en ik moet met mijn broer en zusje kiezen bij wie we gaan wonen. Ik kan moeilijk een keuzen maken en alles word alleen maar somberder. Ik denk eraan om zelfmoord te plegen.
Datum:
25-08-2005
Naam:
nicole
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Mijn vriend

Op 29 september as is het een jaar geleden dat mijn vriend zelfmoord heeft gepleegd. Hij was alles voor me, hij beloofde dat we overal samen doorheen zouden komen en dat we het samen zouden halen, dat we over ieder probleem samen heenkwamen. Ik had dit nog nooit zo gevoeld en wist niet dat iemand zoveel om mij zou kunnen geven, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden. Ik was er dan ook helemaal kapot van, ik wist dat hij dat wou en dat hij al pogingen had gedaan en wou doen, die ik heb toen nog gelukkig tot 2 x toe uit zijn hoofd heb weten te praten, maar uiteindelijk kreeg ik tog een smsje van zijn zus. Hij had het gedaan. Drank, drugs en medicijnen had hij tegelijk in flinke hoeveelheid ingenomen. Dankzij mijn allerbeste vriendin die op dat moment meteen voor me klaarstond ben ik er niet aan onderdoor gegaan. Ze steunde me en ze luisterde naar me, waar ik op dat moment heel veel behoefte aan had. Mijn moeder wist en weet van nix, want van haar mocht ik niet met hem omgaan, omdat hij een slechte invloed op mij zou hebben gehad, en de situatie zou zeker niet verbeteren als ik het haar zou vertellen. Ik had dan waarscheinlijk geen afscheid meer mogen nemen van hem en ze had me bovenop het verdriet alleen nog maar hatelijk opmerkingen toe kunnen werpen, dat ik niet te vertrouwen was en dat ze toch gelijk had. De crematie heb ik uiteindelijk met mijn vader bezocht, maar ik ben niet lang gebleven want ik kon het simpelweg niet aan met alle problemen die ik van thuis en al er nog bij had. Ik kan niet goed omschrjven hoe het is als je vriend of een andere naaste van je zelfmoord pleegt, het voelt alsof de wereld onder je voeten wegslaat, en alles wat overblijft is leegte en pijn, heel veel pijn, die nu, na bijna een jaar nog steeds niet te verdragen is. Ik heb zelf ook zelfmoord neigingen gehad in die periode, ook doordat ik thuis veel problemen had. Maar omdat ik wist hoeveel pijn ik de mensen zou doen die ik achter zou laten en hoeveel verdriet en pijn er achter zou blijven en heb ik het uit mijn hoofd gelaten. Het enige wat ik nog heb van hem is een foto en een afscheidsbrief. Ik heb af en toe nog contoact met zijn zus en ouders. Weinig mensen weten dit, zelfs mijn huidige vriend niet, waar ik nu ongeveer 4 maanden iets mee heb. Met mijn vader praat ik er niet over, soms met mijn beste vriendin, maar verder niet zo veel. Ik heb er soms wel heel erg behoefte aan, meestal schrijf ik dan een gedichtje. Ik heb in de vakantie heel veel geschreven, over mijn gevoelens en de pijn en de vragen. Dit heeft mij veel geholpen bij de verwerking. Ik ben nog niet op de plek geweest waar mijn vriend is uitgestrooid. Ik weet ook niet of ik dat wel wil. Misschien later, maar nu kan ik het nog niet.

Ik heb hier een paar gedichtjes bij gezet, die ik zelf heel erg mooi vind.

De regen stort naar beneden
Verwarde mensen gaan voorbij
Het is donker en stl
Ik hoor alleen de wind langs me gaan
Ik word bang en begin te rennen
Ik kijk om me heen maar ik zie je neit
Opeens sta ik stil en zak in elkaar
De realiteit slaat in als een bom
Ik ben je voorgoed kwijt

Het doet zo'n pijn, om te weten waar je bent, maar om nooit meer bij je te kunnen zijn.

Dat inmense verdriet
De ondraagelijke pijn
Als jij dit toen gevoeld hebt
Hoop ik dat je nu gelukkig mag zijn

Pijn...
is wat je achterliet
Pijn...
is het enige gevoel dat ik nog heb
Pijn...
Is het enige waar ik aan denken kan
Pijn...
is alles wat nog overblijft
Pijn...
Is het enige waar ik nooit aan dacht
Toen je nog bij me was....
Datum:
24-08-2005
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

zie het niet meer zitten allemaal

Ik voel me de laatste tijd zo klote. En eigenlijk kan ik me niet herinneren dat ik ooit echt gelukkig ben geweest.
Op dit moment zit ik er het ergste mee dat mijn relatie die 4 jaar geduurd heeft 2 maanden geleden beeindigd is. Ik heb ook niet veel vrienden, dus ik voel me vaak heel alleen.
In het verleden heb ik veel te maken gehad met ziekte en dood van dierbaren en heb vaak het gevoel dat iedereen die me dierbaar is me verlaat. Ook ben ik heel veel gepest geworden. Op dit moment zijn de enigen die me echt heel dierbaar is m'n moeder, m'n stiefvader en m'n hondje. Ik weet dat ik als ik zelfmoord pleeg m'n moeder een verdriet doe wat ze nooit te boven komt.Maar moet ik dan alleen blijven leven voor m'n moeder? Ik wil haar geen pijn doen en ik wil nu ook nog geen zelfmoord plegen, maar ik wil niet een heel leven zoals het nu gaat. Steeds moet ik weer iemand missen.
Ik mis m'n exvriend verschrikkelijk en ik mis het hebben van vrienden. heb een paar mensen met wie ik wel eens op stap ga en op m'n studie praat ik ook wel met iedereen, maar ik heb geen echte vriendschappen. Verveel me vaak, voel me vaak slecht. Vraag me vaak af waarom ik er ben, wat het nut van mijn leven is. IK heb voormezelf een ultimatum gesteld. Als ik over 2 jaar om deze tijd nog steeds niet gelukkig (of in ieder geval gelukkiger) ben, dan kap ik ermee. Ben al te vaak depressief geweest, heb al te vaak te veel verdriet gehad. Ik wil dat niet nog langer. Ik wil niet opgeven, maar ik wil zo ook niet door.
Niemand weet ook hoe klote ik me echt voel, doe altijd maar alsof alles goed gaat, maar dat gaat het dus niet!
Ik hoop zo dat ooit de dag komt waarop ik kan zeggen dat ik gelukkig ben. Dat ik gelukkig ben met een man, een kindje een leuke baan, leuke vrienden, dat is alles wat ik vraag. Op dit moment is alleen m'n studie enigzins leuk en voor de rest heb ik geen van allen. Ik wil verandering, maar ik weet niet hoe.
Wou soms dat iemand zo dwars door me heen kon kijken en kon zien hoe ik me voelden.
Ook ben ik bang geen vriend meer te krijgen, als ik dat tegen iemand zeg nemen ze me niet serieus. Dan is het van je ziet er hartstikke goed uit en je bent nog zo jong, maar ik heb niet veel jongens waar ik verliefd op raak en ik ben erg introvert en onzeker.
Ik voel me zo alleen nu, heb het gevoel dat iedereen een relatie en vrienden heeft en dat ik de enige ben die dat niet heeft.
Ik wou gewoon ff m'n verhaal kwijt

Datum:
24-08-2005
Naam:
Eva
Leeftijd:
21
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.