Hallo.
Mijn naam is Anneke en ik ben nu 26 jaar.
Het klinkt misschien heel raar maar dat betekent dat ik nog maar hoogstens vier jaar te leven heb. Tenminste zoals ik nu nog steeds denk.
Het is allemaal begonnen toen ik op de middelbare school zat. Hoewel mijn strijd begon al eerder maar het is pas heviger geworden toen ik een jaar of zestien was. Ik zat in drie Mavo en het ging niet goed. Zowel op school niet als met mij niet. Ik had zo'n hekel aan mezelf dat ik mezelf verbood te eten. Ik ontwikkelde een beginnende eetstoornis. Toch ging ik met hakken over de sloot over naar vier Mavo.
Waar ik uiteindelijk zakte voor mijn examens.Natuurlijk baalde ik maar ik was er van overtuig dat alles in mijn leven gedoemd was te mislukken. Ik deed Mavo vier nog een keer over. En dit keer slaagde ik met allemaal achten.En ook mijn eetstoornis kreeg ik weer onder controle. Ik ging naar Havo vier maar ook dit keer lukte het me niet en ik bleef weer zitten. Ik beloofde mijn ouders plechtig dat ik heel erg mijn best zou doen als ik het jaar nog een keer over mocht doen en niet hoefde te werken.En zo ging ik vol goede moed Havo vier nog een keer doen.
Ik was met mijn bijna twintig jaar de oudste van de klas en zat tussen allemaal zestien en zeventien jarigen. Hierdoor was ik erg populair bij mijn klasgenoten, ik zette continu mijn grote mond op tegen de leraren. En ik was hartstikke impulsief. Dit maakte dat de meeste leraren weigerde mij nog langer les te geven en ik werd voor intotaal vier lessen geschorst.
Ondanks dat ik zo populair was op school begon ik mezelf al meer te haten en te haten. Als bij baantje werkte ik in een chique restaurant waar ik de enige vrouw was.Maar ik moest me regelmatig ziek melden van mijn werk omdat ik mezelf beschadigde door mijn gezicht geheel open te krabben. In het restaurant werd ik wanhopig verliefd op een collega maar door mijn grote mond leidde het er toe dat deze collega mij een keer heeft geslagen in plaats van ook verliefd op mij te worden. Ik wond een andere collega om mijn vinger en ging regelmatig met hem uit. Hij was ook de enige die ik in vertrouwen nam over mijn zelfbeschadiging. Zodra deze jongen te dichtbij kwam heb ik hem keihard gedumpt en vrij snel er na lag ik bij een andere collega op bed waar ik al die tijd zo verliefd op was geweest. Hierna heb ik ontslag genomen en ben bij een Supermarkt gaan werken. Op school haalde ik allemaal onvoldoendes omdat ik de lessen niet meer in mocht. Eén leraar heeft ooit tegen mij gezegt toen ik bij hem na moest komen: Meid ik weet niet wat er met jou aan de hand is je bent zo'n leuke meid maar soms ben je zo hard er valt dan gewoon niet met je te praten. Ik werd hier zo boos om maar nu weet ik dat hij de enige was die mij doorhad. Ik ben na dit jaar van school gegaan en ben de opleiding voor verpleegkundige gaan doen. Dit ging hartstikke goed maar van een rebelse populaire schoolmeid veranderde ik nu in een verlegen muurbloempje. Na dat ik stage ging lopen ging het helemaal mis. en moest ik mijn opleiding afbreken. In plaats van mijn gezicht op te krabben begon ik nu in mijn armen en polsen te snijden.Soms oppervlakkig soms diep. Het snijden ging al verder. Ik sneed overal. Op mijn heupen mijn benen mijn enkels mijn armen zelfs mijn borsten. Daarbij kwam mijn eetstoornis weer om de hoek kijken en woog ik bijna niets meer. Ook blowde ik heel veel. Ik was soms complaat van de wereld. Jongens wond ik om mijn vinger om ze vervolgens te dumpen. Regelmatig nam ik overdossisen pillen of stond ik op het balkon van een flat om te springen. Mijn beste vriendin heb in die periode heel veel voor me betekent. En ik kreeg dan ook een relatie met haar. Daarnaast begon ik de opleiding voor verzorgende. Die ik wel geheel heb afgerond met een diploma ondanks alle problemen die ik had. Ik kwam bij het GGZ terecht waar ik de diagnose borderline kreeg. Ik heb vele therapieén gevolgd. Hoewel ik er veel van leerde bleef ik aan zelfmoord denken. Ik wil gewoon niet meer. Jaren heb ik gezegt dat ik hoogstens dertig zou gaan worden.
Ik sta op met zelfmoordgedachten en ik ga er mee naar bed. Een maand geleden is het me bijna gelukt. Ik had een overdosis pillen genomen met een fles likeur. Mijn vriendin heeft me gevonden en het ziekenhuis gebeld. Ik werd direct opgenomen en mijn maag werd met moeite gespoeld. Al mijn wonden werden gehecht. Na een nacht en dag ter observatie in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik weer naar huis. Dat was het. Ik kreeg verder geen hulp. Ook mijn therapeut die meteen werd ingelicht stond niet te popelen om me te helpen. Ik heb nu het idee dat ik er alleen voor sta.
Ik wil gewoon echt niet meer. Het leven is zo lijden geworden.
Ik weet niet meer wat ik moet!!!!!!!!!!!!!!!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.