Levensverhalen (pagina 1784)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

tjah

hoi iedereen ik heb ook paar keer zelfmoord gepleegd.. ik ben vorig jaar bijna verkracht ik heb het heel lang verzwegen maa rik kon het niet meer aan toen begong ik in mn arm te snijden om de pijn die diep van binnen zit weg te krijgen amar het lukte niet ik had een soorrt waas voor mn ogen wat muh tog weer tegen hield om het te doen maar als ik me zelf snee voelde het als een opluchting op dat moment deed het niet pijn maar later wel ik he ook geprobeerd om me zelf te laten te verdrinken.. maar dat lukte ook niet..!! nu gaat het wel weer wat beter ik praat er met iemadn over die er verstand van heeft en het helpt wel..!! ik heb het ook aan paar vriendinne vertelt en dat luchte heel erg op alleen ik durf het nog niet aan mn ouders te vertellen..
Datum:
23-12-2005
Naam:
eef
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

ben moe

Ik vind het leven soms moeilijk en verwachtvol, je moet maar doen aan ijzen van de maatschappij.
Ik heb een druk en geleeft leven.
Maar ik ben moe en het zat, wil rust, niemand begrijpt me.
Het blijft in mijn al jaren een strijd van wel of niet, en tot nu toe geef ik de hoop niet op, ook door me kinderen, kan ze niet missen, maar toch, ben moe en het zat.
Kan het soms niet meer op brengen, en de dingen die ik pobeer, kom ik toch weer te boven. wat heb ik dan ! pech of een engel? dat het toch net niet mijn tijd is.
Datum:
23-12-2005
Naam:
yvon
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-holland

Gevoelens

heb heel wat meegemaakt vroeger qua pesten en loop al bij een psycholoog. M`n psycholoog weet dat ikvroeger zelfmoord neigingen heb gehad , maar ik heb niet verteld dat ik ze nog steeds heb en dat ze steeds heviger worden, ik weet niet hoelang ik het nog vol houd om er tegen te vechten. m`n ouders weten hier niets van. Ik heb zo`n ongelooflijke negatief zelfbeeld gekregen, dat ik geen enkele meid durf aan te spreken of als ze me aanspreekt ik niets durf te zeggen ,omdat ik er al bij nadenk wat voor lelijkerd ze aanspreekt. Ik ben ook gekapt met de MDS , omdat ik me lelijk voelde en het gevoel had dat ze beter een knap iemand in de winkel konden hebben.
De reden waarom ik dit opschrijf , is vanwege de psycholoog .Van haar moest ik dingen van me afschrijven als ik er veel last van had, maar ik ben bang dat als ik het op papier zet , iemand het vindt. Dus doe ik het op deze manier, want m`n ouders zullen nooit op deze website komen en ik moest het op deze manier kwijt , zodat ik toch een gedeelte van dat kutgevoel kwijt ben. Sorry vanwege taalgebruik, maar dit is de enigste manier nu waarop ik het voel. En ik ben bang dat het binnenkort misgaat ,als ik dit niet opschrijf of op een andere manier kwijtraak. Ik dur m`n psycholoog niet te vertellen dat ik nog steed last heb van zelmoordneigingen . Ben bang dat ze me doorverwijst naar een psychiater, zodat ik alles uit m`n leven nog een keer kan gaan vertellen. En ik voel me nu al als een psychisch gestoorde, ben het niet, maar voel het wel zo. Ben blij dat ik dit gevoel op heb geschreven . Ben nu op een of andere manier even opgelucht. De3 reden waarom ik m`n email er niet opzet, is dat m`n ouders of m`n broer ook weleens m`n email zien. En ik heb geen zin dat ze hiervan weten. Ik ben continue gepikeerd thuis, kan geen liefdevolle opmerkingen of omhelsingen meer verdragen. En ik wil het veranderen , maar het lukt me niet. en daar schaam ik me behoorlijk voor. Bedankt voor de mogelijkheid om dit kwijt te kunnen, ik had het echt nodig nu . Anders had ik weer een nacht liggen piekeren over zelfmoord , omdat ik een meisje niet durfde aan te spreken en me lelijk voel. Bedankt , Anoniem
Datum:
23-12-2005
Naam:
anoniem
Leeftijd:
27
Provincie:
Groningen

ik haat dit leven

ja als ik jullie verhalen allemaal lees dan denk ik wat kunnen ze dat goed en wat goed dat ze dat durven.ik heb me eroverheen gezet en schrijf nu ook wat.
ik ben getrouwd en moeder van 2 kids.
mijn kids zijn erg lief maar hebben een speciale gebruiksaanwijzing nodig.
ook mijn man is niet makkelijk.
het gaat al en paar jaar slecht tussen ons.
k ben zelf erg depressef en heb al vaker hulp gezocht wat ik krijg? medicijnen antidepresiefa en kalmeringstableten.
ik haat me zelf en denk dat anderen dat ok doen ik doe niks goed maar dan ook niks.
ik word gekleineerd enzenz.
ik weet het niet meer.
nou ja weet het niet meer?
ik weet dat het het beste is om weg van deze wereld te zijn.
dan heeft niemand meer last van me en hoeven ze nooit rekenschap meer te houden.
ik weet ook dat niemand mij zal missen.
ja misschien mijn kids een jaartje maar die komen er wel overheen.
maar ik kan en wil niet echt meer.
mijn man houd net van me en ga zomaar door.
ach ik stop er mee om te schrijven het helpt toch niks.
ik geef toe dat ik egenlijk aan het kijken was welke manieren er allemaal zijn om het te doen en welke het beste bij mij past.
maar kwam dit eerst tegen.
ik hoop voor jullie dat jullie allemaal de goeie keus maken.
ik ga nu verder op zoek naar een manier zodat het niet mislukken kan
en dan zie ik wel op dat moment of ik er toe in staat ben

groetjes
Datum:
23-12-2005
Naam:
xena
Leeftijd:
31
Provincie:
Groningen

In de steek gelaten...

Ik heb niet zo´n makkelijke jeugd gehad. Ik ben vanaf mijn 14e 6 keer uit huis geweest. Altijd bij vreemde gezinnen. Ik heb veel problemen met mijn ouders gehad. Ik was agressief en mijn vader ook, en ja... dat liep altijd uit op ruzies en vechten.
Drie jaar geleden ging de zaak van mijn vader failliet. Hij had een ontwerpbureau. Het ging helemaal bergafwaarts. Mijn ouders gingen ongeveer anderhalf jaar nadat ons bedrijf failliet ging scheiden. Ik woonde een tijdje bij mijn vader maar dat schoot niet op, we hadden voortdurend ruzies en woorden. Ik ben een jaar geleden uit huis gegaan. Ineens, ik was een meisje van 18 en ik wist helemaal niet hoe de wereld nou echt was. Ik wist niet hoe de realiteit was. Mijn moeder ging met mijn zusje ergens anders wonen, wel in dezelfde stad als mij.
Toen ik net op mezelf woonde is mijn vader naar China vertrokken. Hij heeft mij, mijn moeder en mijn zusje gewoon in de steek gelaten. Ik heb hem nu bijna een jaar niet meer gezien.
Mijn moeder heeft inmiddels ook een nieuwe vriend. Ik kan totaal niet met hem opschieten en het ergste is dat hij is getrouwd. Mijn moeder heeft ook alleen maar aandacht voor hem. ik zie haar ongeveer één keer in de week en ik kan niet bij haar terecht met mijn problemen of emoties. Ze heeft nooit tijd en sinds kort is die vriend van haar bij haar ingetrokken dus voor praten heeft zij geen ´tijd´.
Ik heb nu ongeveer een jaar een vriend. Toen ik hem leerde kennen dacht ik dat hij degene zou zijn waar ik al mijn dingetjes bij kwijt kon en dat hij degene was die mij zou steunen. In tegendeel... Hij heeft het te druk met zijn eigen problemen zegt ie en elke keer als iets mij dwars zit moet ik mij problemen maar voor me houden. Hij snapt mij totaal niet en ik voel me vaak zo machteloos omdat ik wel van hem hou maar dat ik zie dat ik niks aan hem heb. Ik weet niet wat ik daarmee aan moet.
Ik kan nergens terecht, niet bij mijn moeder, niet bij mijn vader en zelfs niet bij mijn vriend. En om nou iedere keer bij een willekeurig persoon me hart te moeten luchten schiet ook niet op, ze hoeven niet allemaal te weten wat mij dwars zit. Ik heb me maar bij GGZ aangemeld omdat ik niet anders wist... Kijk, het lijkt allemaal niet zo erg, maar het gaat gewoon helemaal bergafwaarts. Ik haal rare dingen in me hoofd, omdat ik het gevoel heb dat niemand er voor mij is. Dat het mensen niet kan schelen. Het lijkt zelfmedelijden, misschien is het dat... Het is in ieder geval niet de bedoeling. Maar vanaf mijn 14e is mijn leven gewoon geen pretje. Ik heb op mijn 16e een scooterongeluk gehad waarbij ik een bijna dood ervaring meemaakte. Ik denk elke dag na over het feit waarom ik eigenlijk ben terug gekomen op deze wereld. na dat ongeluk is er eigenlijk niets geweest wat mijn leven heeft verbeterd. Het is juist helemaal bergafwaarts gegaan. Ik vraag me gewoon af waarom het niet mijn tijd was. Wat is er zo belangrijk waarom ik moes blijven op deze klote wereld? Zelfmoord
speelt vaak in mijn hoofd af. Maar ik ben gelovig opgevoed, dat is het enige wat mij nog tegenhoud. God.... Maar het lijkt of ik elke dag een stapje dichter bij de "daadwerkelijke daad" kom.... Ik ben gewoon bang dat er een moment komt waarbij ik breek en zelfmoord pleeg...
Datum:
22-12-2005
Naam:
Matahari
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

haat

geen werk .geen geld....
Datum:
22-12-2005
Naam:
ana
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

gewoon de weg kwijt.

Hallo.
Mijn naam is Anneke en ik ben nu 26 jaar.
Het klinkt misschien heel raar maar dat betekent dat ik nog maar hoogstens vier jaar te leven heb. Tenminste zoals ik nu nog steeds denk.
Het is allemaal begonnen toen ik op de middelbare school zat. Hoewel mijn strijd begon al eerder maar het is pas heviger geworden toen ik een jaar of zestien was. Ik zat in drie Mavo en het ging niet goed. Zowel op school niet als met mij niet. Ik had zo'n hekel aan mezelf dat ik mezelf verbood te eten. Ik ontwikkelde een beginnende eetstoornis. Toch ging ik met hakken over de sloot over naar vier Mavo.
Waar ik uiteindelijk zakte voor mijn examens.Natuurlijk baalde ik maar ik was er van overtuig dat alles in mijn leven gedoemd was te mislukken. Ik deed Mavo vier nog een keer over. En dit keer slaagde ik met allemaal achten.En ook mijn eetstoornis kreeg ik weer onder controle. Ik ging naar Havo vier maar ook dit keer lukte het me niet en ik bleef weer zitten. Ik beloofde mijn ouders plechtig dat ik heel erg mijn best zou doen als ik het jaar nog een keer over mocht doen en niet hoefde te werken.En zo ging ik vol goede moed Havo vier nog een keer doen.
Ik was met mijn bijna twintig jaar de oudste van de klas en zat tussen allemaal zestien en zeventien jarigen. Hierdoor was ik erg populair bij mijn klasgenoten, ik zette continu mijn grote mond op tegen de leraren. En ik was hartstikke impulsief. Dit maakte dat de meeste leraren weigerde mij nog langer les te geven en ik werd voor intotaal vier lessen geschorst.
Ondanks dat ik zo populair was op school begon ik mezelf al meer te haten en te haten. Als bij baantje werkte ik in een chique restaurant waar ik de enige vrouw was.Maar ik moest me regelmatig ziek melden van mijn werk omdat ik mezelf beschadigde door mijn gezicht geheel open te krabben. In het restaurant werd ik wanhopig verliefd op een collega maar door mijn grote mond leidde het er toe dat deze collega mij een keer heeft geslagen in plaats van ook verliefd op mij te worden. Ik wond een andere collega om mijn vinger en ging regelmatig met hem uit. Hij was ook de enige die ik in vertrouwen nam over mijn zelfbeschadiging. Zodra deze jongen te dichtbij kwam heb ik hem keihard gedumpt en vrij snel er na lag ik bij een andere collega op bed waar ik al die tijd zo verliefd op was geweest. Hierna heb ik ontslag genomen en ben bij een Supermarkt gaan werken. Op school haalde ik allemaal onvoldoendes omdat ik de lessen niet meer in mocht. Eén leraar heeft ooit tegen mij gezegt toen ik bij hem na moest komen: Meid ik weet niet wat er met jou aan de hand is je bent zo'n leuke meid maar soms ben je zo hard er valt dan gewoon niet met je te praten. Ik werd hier zo boos om maar nu weet ik dat hij de enige was die mij doorhad. Ik ben na dit jaar van school gegaan en ben de opleiding voor verpleegkundige gaan doen. Dit ging hartstikke goed maar van een rebelse populaire schoolmeid veranderde ik nu in een verlegen muurbloempje. Na dat ik stage ging lopen ging het helemaal mis. en moest ik mijn opleiding afbreken. In plaats van mijn gezicht op te krabben begon ik nu in mijn armen en polsen te snijden.Soms oppervlakkig soms diep. Het snijden ging al verder. Ik sneed overal. Op mijn heupen mijn benen mijn enkels mijn armen zelfs mijn borsten. Daarbij kwam mijn eetstoornis weer om de hoek kijken en woog ik bijna niets meer. Ook blowde ik heel veel. Ik was soms complaat van de wereld. Jongens wond ik om mijn vinger om ze vervolgens te dumpen. Regelmatig nam ik overdossisen pillen of stond ik op het balkon van een flat om te springen. Mijn beste vriendin heb in die periode heel veel voor me betekent. En ik kreeg dan ook een relatie met haar. Daarnaast begon ik de opleiding voor verzorgende. Die ik wel geheel heb afgerond met een diploma ondanks alle problemen die ik had. Ik kwam bij het GGZ terecht waar ik de diagnose borderline kreeg. Ik heb vele therapieén gevolgd. Hoewel ik er veel van leerde bleef ik aan zelfmoord denken. Ik wil gewoon niet meer. Jaren heb ik gezegt dat ik hoogstens dertig zou gaan worden.
Ik sta op met zelfmoordgedachten en ik ga er mee naar bed. Een maand geleden is het me bijna gelukt. Ik had een overdosis pillen genomen met een fles likeur. Mijn vriendin heeft me gevonden en het ziekenhuis gebeld. Ik werd direct opgenomen en mijn maag werd met moeite gespoeld. Al mijn wonden werden gehecht. Na een nacht en dag ter observatie in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik weer naar huis. Dat was het. Ik kreeg verder geen hulp. Ook mijn therapeut die meteen werd ingelicht stond niet te popelen om me te helpen. Ik heb nu het idee dat ik er alleen voor sta.
Ik wil gewoon echt niet meer. Het leven is zo lijden geworden.
Ik weet niet meer wat ik moet!!!!!!!!!!!!!!!
Datum:
22-12-2005
Naam:
anneke
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-holland

DOOD ONGELUKKIG

Sinds mijn geboorte heb ik aan mijn linker kant een spierverlamming. En ben daar tot mijn middelbare school mee gepest. Ik heb er tot mijn 16de aan moeten trainen om bijna alles te kunnen doen wat een normaal persoon kan doen. Wat heel hard voor mijn is. Daarnaast doe ik alles fout in mijn vaders ogen en bij mijn moeder kan ik niet terecht voor mijn gevoelens. Ik heb geen vrienden, nooit niet echt gehad. Totdat ik op de middelbare school een vriend kreeg wat in het begin goed ging tot dat hij mij mishandelde en vernederde. Ik hield heel veel van hem en dacht dat ik er nooit overheen kwam. Wat me uiteindelijk toch gelukt was. Anderhalf jaar daarna kreeg ik een nieuwe vriend. Waarbij ik een veilig gevoel had, en hem 100% vertrouwde. Maar toch gaat alles mis. Het lijkt alsof mijn leven gedoemd is om ongelukkig te blijven. Ook deze vriend heeft het moeilijk om zijn handen thuis te houden. Ik woon met hem samen, ben verloofd met hem en ben een goede huisvrouw. Je zou denken dat er dan niks aan de hand is maar schijn bedriegd. Alles mislukt in mijn leven. Waarom? Waarom? Ik wil mezelf zo pijn doen. Ik wil mezelf steken met een mes, mijn pijn doen. Zo ongelukkig ben ik. Wat moet ik doen????????
Datum:
22-12-2005
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

mijn gedachten

kheb een paar keer aan zelfmoord gedacht heb mijn polsen door willen snijden maar op de een of andere manier kon ik het niet, kwilde mijn ouders niet in de steek laten vooral mun moeder ze is zelf ziek en slikt oxazepam.
Kheb veel meegemaakt de laatste jaren enzelf ook fouten gemaakt veel dierbaren zijn kort na elkaar gestorven het is uit met mun vriend en kheb het gevoel dak niemand meer heb kheb zelfs een x op het punt gestaan de medicijnen van mun moeder in 1 x in te nemen egt alles maar de gedachten wat ik mijn ouders aan zou doen vind ik nog erger . Maar vaak loop ik nog met zelfdoding.

'm so desperate
Datum:
22-12-2005
Naam:
Stef
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

problemen

hallo ik ben sanne , ik ben 12 jaar
en ik woon in denhaag,

ik heb heel veel problemen waar je u tegen zegt en dat is echt erg , me moeder heb sinds kort een vriend en toen kwamen er problemen in de familiej door hbe mogt me moeder me zus niet meer zien en me broer , en toen kwam het ook zo erg dat ze mijn en me 2 ling zus kwijt raakt , en toen was ik het zat ik pakte een soort mesje en snee in mijn polsen en mijn zusje kwam erachter en me grote zus en ik wilde echt dood me cijfers op school waren slecht en nu dit nou nu hebben ik en me zus allebij weer een vriendje en dat gaat goed en zo maar die mogen we niet zien omdat ze zegt dat we ons als sletjes gedragen nou we lopen aleen wat rondjes meer niet en me moeder luister aleen maar naar dr vriendje ik heb weer neigingnen om een mes te pakken en school gaat niet goed ruziej overal en met iedereen !!!
mensne kenne aleen met me praten via bellen en msn nou en me susiej is wegelopen en ben nu aleen met meoder weer oorlog en ik ben echt bang en boos en wil weg !!! ik weet niet wat ik moet ppfff ik ga weer ik hoop met meisjes in contact te komen die het zlefde ngeveer mee maken voeg me toe groetjes sanne
Datum:
22-12-2005
Naam:
sanne
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.