Levensverhalen (pagina 176)

Toen ik nog op de bassischool merkte ik nog nix maar eind groep 8 werd het duideklijk mijn moeder dronk te veel. Eigenlijk dronk ze al te veel toen ik klein was maar goed ik bleef er steeds meer bij zitten. Het ging steeds slechte op school maar ik wilde het niet tegen iemand vertellen ik liep er uiteindelijk 2 jaar mee rond en nu weet school het ik heb er spijt van mijn ouders gaan scheiden en ik voel me echt kut we hebben bijna geen geld meer daarom zal ik geen toekomst meer hebben

Hallo Ik ben Geboren in Amsterdam ik had alles voor ellkaar mijn ouder waar goed ik had 9 broers en 3 zussen ik trouwde in op 28e lijftijd ik geweldig vrouw en we krijgen kind daar was ik apen trots op we waren ook vier handen op een buik na 4 jr moest ik overwerken op 14 okt 1989 mijn zoon stond stiekum op de vensterbank gekropen over de bank bij open raam kijk als papap er aan kwam met de vrachtwagen ja zie hem staam tot me schrik en hij ziet mijn sta te springen hij verlies ze even wicht hij valt voor over na buiten toe me alle vervogen dien met dodelijke afloof lag in de auto rij gek door amsterdam na onze lieve vrouw ziekhuis door rode stoplicht al gauw had ik poltie auto stop politie achter me aan zitten ik na reage het stop tekken wou me zoon na ziekhuis de buren zagen geberen ook al 06 11 gebeld toen maar het was te laat mijn zoon mijn echtgenoote was achter op het balkon de was aan op hangen die dag remco nog vloer aan spelen was dus niet schik twee na zijn dood pleegt mijn vrouw zelfmoord toen had ik heel maal gehad na jaren hulp verlingen om heen kon me werk niet doen verloor ook geheel famlie Bijmerramp mijn broer woon daar in flad was ondertrouw ik zal kamraad help auto op halen sloop na op snel weg stond alles vast rookwolk me idereen oms neef nich me moeder broer klien kinderen broer zussn me moeder opa zijn allemaal omgekomen voel me nu jaren na div poging nog niet goed in me vel zie niet meer zitten leven

Altijd veel te goed voor anderen die er altijd weer misbruik van maken. Nooit een eigen menig kunnen en mogen uitten omdat het in de ogen van een ander toch niet zo is. Niemand heeft het door hoe ongelukkig ik me voel, eerst trekken ze je aan en als je niet meer nodig bent ben je een stuk vuil wat weg gegooid word. Waarom leef ik nog voor mij hoeft het niet meer. Het enige wat mij nog tegen houdt is mijn 10 jarige hond omdat ik weet dat zij in het asiel zal belanden of een spuitje krijgt. Mocht zij er niet meer zijn stap ik er ook uit

Hallo, mijn naam is Karin. Ik ben en blijf 49 jaar.

Het woord ‘zelfmoord’ gebruik ik niet, omdat het een lading heeft die niet bij mijn situatie, gevoel en beleving past. Ik noem het ‘een eind aan mijn leven maken’.

Dood willen/niet willen leven/er niet willen zijn, heeft zo’n 35 jaar een rol gespeeld in mijn leven.
In de periode 1978-1982 speelde voor het eerst dat ik dood wilde/niet wilde leven/er niet wilde zijn.
De laatste 20 jaar ben ik met tussenpozen in therapie geweest. Tijdens therapie bleek dat ik de valkuilen ‘Emotionele deprivatie’, ‘Perfectionisme’ en ‘Hoge Normen en Waarden’ had. Dit werkte door in alles, ook in geen eind aan mijn leven maken. Er was meestal wel iemand in mijn leven wie ik dat niet aan wilde doen, ouders, partners en vrienden. Sinds twee jaar is daar het besef bijgekomen dat er altijd iemand is die je vindt.

De eerste keer dat ik bewust overwoog een eind aan mijn leven te maken, was rond 1994.
Door een opstapeling van gebeurtenissen heb ik in mei 2013 voor het eerst actief een eind aan mijn leven willen maken. Binnen een maand heb ik dat vier keer gedaan. De laatste keer was op 19/20 juni 2013.
Op 21 juni 2013 werd ik opgenomen op de PAAZ, hier ben ik eerder slechter van geworden dan beter. Ik ben in totaal vier weken opgenomen en drie weken in dagbehandeling geweest. Vanaf 8 augustus 2013 tot begin november 2013 heb ik ongeveer vijf gesprekken gehad. Zelfmoord niet bespreekbaar.
Vanaf 19 juni 2013 heb ik het een jaar in feite zelf uit moeten zoeken. Ik zat in de bizarre situatie dat ik niet wilde leven, maar wel hulp zocht om te blijven leven. Op internet heb ik allerlei organisaties gezocht, daar heb ik in veel gevallen telefonisch- of mailcontact mee gehad, maar zij konden mij niet helpen. Via 113Online heb ik hulp gehad, maar dat was niet afdoende. Deze hulp bestond uit een online-cursus, chattherapie met een hulpverlener en groeps-chattherapie.
In juni 2014 ben ik bij een psycholoog gekomen voor iets anders; ik ben onder behandeling gebleven.

Dat het zo lang geduurd heeft tot mijn feitelijke dood komt omdat ik het niet te gemakkelijk op wilde geven en niet weer actief een eind aan mijn leven wilde maken met de kans dat het weer zou mislukken en zou resulteren in weer een opname. Mocht het wel lukken, dan was er altijd iemand die me vond, dat leek me traumatisch en dat wilde ik niemand aandoen. Daarom heb ik de voorkeur gegeven aan euthanasie. Hierover heb ik meerdere keren met mijn huisarts en psycholoog gesproken.

Hoe mijn leven vanaf juni 2013 was, dat was voor mij geen leven, ondanks dat ik elke dag plezier had. Het voelde alsof ik in de wachtkamer zat te wachten tot ik dood mocht. Wanneer je in willekeurig welke wachtkamer zit, heb je twee keuzes: gaan zitten en voor je uitstaren of je pakt een tijdschrift, gaat een gesprek aan of je doet actief iets anders. Omdat het de bedoeling was dat ik weer aan het werk ging, werd in december 2014 een re-integratietraject gestart; de tweede optie in de wachtkamer, in mijn beleving. Ik was me er bewust van dat ik van gedachten kon veranderen en toch wilde blijven leven, al had ik er geen vertrouwen in dat dat zou gebeuren. Dan was dit re-integratietraject een begin.

Op 6 maart 2015 heb ik mij aangemeld bij de Levenseindekliniek. Dat het einde in zicht was, bracht een enorme verandering in mij teweeg. Ik was gelukkiger dan ik in tijden was geweest. Vrijwel iedereen in mijn omgeving zal dat kunnen bevestigen. Ik ging ervanuit dat mijn aanvraag goedgekeurd zou worden en ben alles gaan regelen; ik had een doel. In het regelen had ik veel plezier, vooral de rouwkaarten maken en de muziek voor mijn uitvaart uitzoeken.
Er wordt je een machtigingsformulier toegestuurd waarmee je behandelaars machtigt om informatie over je te verstrekken. Hier geldt: je kunt niet te veel informatie laten verstrekken. Ben je bijvoorbeeld in therapie geweest, dan is de kans groot dat je huisarts hier verslagen van heeft. Je hoeft dan niet alle behandelaars te noemen, maar alleen je huisarts te machtigen om al deze verslagen op te sturen. Zorg er wel voor dat je dit duidelijk aangeeft bij je huisarts, dit kan vertraging voorkomen.

Half april 2015 leek er geen schot in de zaak te zitten en ben ik me gaan realiseren dat mijn aanvraag weleens afgekeurd kon worden. Daarom ben ik weer zelf actief een eind aan mijn leven maken gaan overwegen. Dat heb ik een paar weken overdacht en op 27 april 2015 ben ik dit gaan plannen, voor het geval dat.

Begin juni heb ik een oriënterend gesprek gehad met een psychiater van de Levenseindekliniek, deze psychiater maakt een inschatting van de ernst van je doodswens cq de haalbaarheid van je aanvraag. Wat belangrijk is, is het ondraaglijk lijden en de uitzichtloosheid. Dat is voor iedereen anders, of dit ernstig genoeg is, hangt af van de inschatting van de psychiaters, je spreekt minimaal twee psychiaters gedurende het traject. Naast eventuele andere artsen en verpleegkundigen; dit is per casus verschillend, geloof ik. Hoe beter je dit kunt onderbouwen, samen met een goede documentatie van je behandeltraject, hoe groter de kans van slagen is. Er zijn geen duidelijke richtlijnen waar je als aanvrager aan moet voldoen, ‘ondraaglijk lijden en de uitzichtloosheid’ lijken het belangrijkst te zijn.

Of de Levenseindekliniek mijn aanvraag zal goedkeuren, weet ik niet. In mijn ogen heb ik (mocht mijn aanvraag afgekeurd worden) twee opties: terug naar de huisarts en opnieuw een euthanasietraject starten of zelf actief een eind aan mijn leven maken. Weer een maandenlang traject met een onzekere uitkomst, dat zie ik niet zitten. Mocht mijn aanvraag afgewezen worden, dan zal ik zelf een eind aan mijn leven maken, hoewel ik dat niet wil doen, maar dan heb ik geen andere keus.

Mocht je in een soortgelijke situatie zitten, dan hoop ik dat je aan mijn verhaal iets hebt. Wat je ook besluit te doen, doe het weloverwogen, informeer en laat je informeren.

Sterkte,

Karin.

geen werk.armoede grote schuld.eenzaam.geen liefde.niks geen begrip van huisgenoten.tegen wil ik beland bij een zich noemende psychiater die vanuit een verkeerde instantie werkt.lichamelijk slecht in orde.ongelukkig.piekergedachten.zie akelige onmenselijke gevallen.alles wat niet moet gebeurt en welk juist hoort niks.realistische stelling is vertrekken

Ik ben helemaal kapot en herken mezelf niet meer terug.Ik kan het niet verdragen wat ik door mezelf geworden ben en hoe iedereen naar mij kijkt. Wat ik heb meegemaakt en waarom ik mezelf gesloopt heb ga ik niet zeggen. Beter was ik nooit geboren.

sinds een tijdje voel ik me niet zo gelukkig meer en krijg steeds vaker ruzie met me ouders en sinds mijn vader kanker heeft is hij veranderd hij drinkt meer en is nu dus ook een alcoholist hij zegt van niet maar ik denk van wel dus dat maakt het allemaal niet makkelijker ik irriteer me vaak aan me moeder terwijl ze zo lief is en ik zoveel van haar hou ook al is ze niet altijd de makkelijkste maar dan ben ik ook niet maar weer even terug naar mij ik voel me dus de laatste tijd erg verdrietig en ik heb af en toe in me hoofd om zelfmoord te plegen maar ik wil het snel en pijnloos doen en ik ben pas 14 dus kan er moeilijk aan komen en ik vind het eng om te doen

hoi ik ben een jongen van 14, sinds groep5 op school werd ik al gepest en ik voelde me altijd eenzaam. niemand die mag mij, iedereen noemt mij een dikke potvis. tijdens gym was ik altijd als laatste gekozen. ik heb het gevoel dat ik gewoon echt overbodig ben, niemand die geeft om mij. m'n moeder die is ook altijd maar aan het zeiken, kom ik soms thuis met een repetitie(toets) zeg ik: JAA ik heb een 9! ik ben al blij genoeg met een negen maar m'n moeder zegt dan dus bijvoorbeeld: ja, dat was dus geen10. vandaag kwam ik thuis met m'n eindrapport dat ik van school had gekregen, ik was over naar atheneum2. ik was natuurlijk weer blij, maar m'n moeder die dan weer zegt: ja je was gewoon net op het randje, kijk jou blablabla is zo slecht gedaan. m'n moeder heeft gewoon nog nooit een compliment gegeven.
op de middelbare school vind ik het ook slecht gaan met mij. wel iets beter dan basisschool. ik voel me nog steeds eenzaam, niemand praat met mij.

ik ben gewoon overbodig voor deze wereld, laat mij maar gewoon lekker rustig voor altijd rusten in de wolken. als iemand een goed manier van zelfmoord hebt hoor ik die graag. ik wil graag snelle en pijnloze manieren. ik had al pogingen gedaan maar het lukt niet altijd goed.


groetjes,
Billy

Ik herken mezelf echt niet meer door de slopende periode waar ik mijzelf in gegooid heb. Er is geen hond die mij ziet of begrijpt. Wat ik heb meegemaakt en waarom ik mezelf heb gesloopt ga ik niet zeggen.

Een tijdje geleden kreeg ik van mijn beste vriendin te horen dat ze niet meer wilde leven en dat ze zelfs al meerdere pogingen had gedaan om hier weg te komen. Ik schrok hier enorm van en ookal wist ik dat er iets niet helemaal goed zat dit had ik niet aan zien komen. ik heb dagen lang gehuild. Nu leef ik telkens met de angst om haar te verliezen. Vorig jaar heb ik zelf met deze gedachten geleefd ik wilde weg hier, ik voelde teveel pijn en dacht dat het de enige oplossing zou zijn maar heb me hier uiteindelijk zelf weer uitgesleept ik was te bang om het iemand te zeggen maar ook te bang alles hier achter te laten. En nu opnieuw leef ik met dezelfde gedachten, ik voel niks meer behalve angst en verdriet. Ik wil hier weg, maar ergens ook niet. Ik wil weer iets voelen, iets echts, maar het gaat niet. Ik ben zo bang haar te verliezen maar ondertussen verlies ik mezlf