Levensverhalen (pagina 176)

Hallo allemaal,

Ik ben 22 en vanaf m`n 10e heel erg suicidaal en depressief. Ik vraag me af waarom het zo moeilijk is een einde aan je eigen leven te maken, als het niet zo moeilijk was geweest dan was ik er allang niet meer. Voel me daardoor gevangen in dit leven.

Maar goed, als je lotgenoten zoekt, een luisterend oor of iets anders, schroom je dan niet contact met me op te zoeken. Je bent dan niet (meer) alleen! Ik wil er graag zijn voor mensen hoe jong of oud ook die zich ook zo voelen of misschien is het bij jouw wel iets minder erg of juist veel erger dat maakt me niks uit, ik heb zelf heel erg veel meegemaakt en kijk nergens raar van op.

Ooit al het gevoel gehad dat het voor jou als persoon niet uitmaakt of je er nog bent? Als het een enquete zou zijn dat je de dood mag aankruisen omdat het voor jou geen meerwaarde is om te leven? Ik leef al van mijn 15jaar met die gedachte en die is nooit echt weg gegaan. Soms zit het gewoon wat verder in de gedachte dat je er niet zo aan denkt. Op mijn 16 heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Ik heb mijn nek open gesneden maar mijn vader had me gevonden. Onmiddellijk moest ik in therapie en werd ik al snel bestempelt als depressief! Die therapie heeft me niet veel goed gedaan. Er werd niet begrepen dat dat gevoel dat ik had niet ging weggaan, dus gaf ik mijn psycholoog wat hij wou. Zeggen dat ik niet meer aan de dood dacht.
Als ik nu tegen mijn vriend of mijn ouders zeg dat het leven gewoon niet hoeft voor mij verklaren ze me depressief en stellen ze voor om weer met die psychologen te gaan praten. Ze snappen me niet dat dat mijn keuze is, wat ik voel. Als ik daar eerlijk in ben tegenover hen ben ik bang dat ze me terug naar therapie gaan sturen. Dan zwjjg ik maar en zet ik een masker op.. terwijl ik toch liever de keuze van dood te zijn zou willen.

Ik heb mijn momenten, waar de pijn extra voelbaar is. Door woorden die worden gezegd, door het probleem om alles letterlijk te nemen. Ik kijk terug naar een persoon met momenten waar het verdriet zich wortelt in gedachtes en in de ziel, de wortels blijven eeuwig zichtbaar en worden op momenten aangetikt, waardoor ze gestimuleerd worden om de weer pijn voelbaar te maken.

Ik word soms bang bij het feit dat de gedachte om niet meer te willen terug blijft komen ,de ene keer ben ik meer bang dan de andere keer, want aan de andere kant hoort het bij mij denk ik dan maar..

Je hebt je fases in het leven waar alles shit gaat maar er is altijd een fase wat dat weer gedeeltijk heelt. Maar niet volledig, niet bij mij. Mijn beeld blijft negatief en onzeker over mijn leven.

Ik wil dat deze gevoelens blijft bij momenten en zich niet zo ontwikkelen dat ik er geen controle meer over heb.

Voor de zoveelste keer loop ik vast op hulpverlening. Elke keer komt het uit op mijn verleden. Dit station heb ik al eens ervaren en gevoeld en bijna met mijn leven moeten bekopen omdat ik zelfmoord wilde plegen destijds.
Hoe vervelend ook nu weer dit gevoel van vroeger omhoog komt ik meer verlang om mijn fout van destijds te herzien en nu wel uit het leven te stappen. Ik snap dat dit een definitieve oplossing is om onder mijn gevoel uit te komen. Maar nu trek ik het ook niet meer. Thuis 'moet' ik maar net doen of ik blij ben, na al die keren bij de psych geweest te zijn weet ik eigenlijk niet eens wat ik moet en volgens mij hij ook niet met mij. Ik ben verscheurd van binnen en blok nu mijn gevoel uit bescherming van mijn gevoel.

Net 2 uur gereden met mijn auto in de hoop me even beter te voelen maar helaas.

Ik vertrouw mezelf niet meer want weet dat ik moet doorgaan maar ben zo klaar met dat fokking leven. Heb een ultimatum voor mezelf om iets beter te gaan voelen anders hoeft het voor mij niet meer.

Ik wil tegen jullie allemaal zeggen dat we eigenlijk niet aan dit onderwerp moeten denken. Ik mocht het van mezelf niet zeggen omdat ik zelf ook zo denk. Ik heb de hele tijd stemmen in m'n hoofd dat ik het moet doen... Dan ga ik me afvragen wie om me geven. Niks. Ik ben nog nooit gepest, maar ik heb ook nooit goed in mijn vel gezeten. Op dit moment wil ik gewoon dood zijn, voor altijd. Het kan toch niemand schelen of ik er wel of niet ben. Ik ben nutteloos in deze kut wereld. Ik heb hier niks meer te zoeken. Ik moet alleen nog aan een datum denken om het te doen, en het eindelijk te durven. Daarna zal ik hier niet neer zijn.

Vaarwel iedereen, ik zal jullie missen

X Sanne

help ik ward gek mijn ouders corrigeren me alleen maaaaar ik word er gek van ze willen dat ik alleen maar schoon maak en dat hun gewoon kunnen luieren mijn moeere is de hele dag aan het werk en is maar 1 xin de week thuis en dan doet ze alsof ze er de hele week was en ze zegt je doet nooit wat je leert nooit wat maar hoe weet je dat nou als je er nooit bent en omdat zij er niet is en mijn vader in de gevangenis zit past mijn oom op mij maar hij zegt de hele tijd wat ik fout doe je doet dit je doet dat je wilt altijd het laatste antwoord geven en wilt altijd gelijk hebben en hij geeft mij altijd de schuld en mijn nichtjes en neefjes noooooit mijn telefoon is afgepakt plus ik mach geen tv kijk of op de computer nu is een uitzondering ze zijn naar de bios dus ging ik stiekem op de computer maar wat doe ik vekeerd ik gebruik geeeen druks en geeeen alchohol ik doe tog niks fout wees is een keeer trots op mij maar ik ben altijd de slechterik mijn leven is gewoon zo warig help me er is zelfs meer maar mijn ouders komen zo teurg dus stop ik voor nu

Toen ik nog op de bassischool merkte ik nog nix maar eind groep 8 werd het duideklijk mijn moeder dronk te veel. Eigenlijk dronk ze al te veel toen ik klein was maar goed ik bleef er steeds meer bij zitten. Het ging steeds slechte op school maar ik wilde het niet tegen iemand vertellen ik liep er uiteindelijk 2 jaar mee rond en nu weet school het ik heb er spijt van mijn ouders gaan scheiden en ik voel me echt kut we hebben bijna geen geld meer daarom zal ik geen toekomst meer hebben

Hallo Ik ben Geboren in Amsterdam ik had alles voor ellkaar mijn ouder waar goed ik had 9 broers en 3 zussen ik trouwde in op 28e lijftijd ik geweldig vrouw en we krijgen kind daar was ik apen trots op we waren ook vier handen op een buik na 4 jr moest ik overwerken op 14 okt 1989 mijn zoon stond stiekum op de vensterbank gekropen over de bank bij open raam kijk als papap er aan kwam met de vrachtwagen ja zie hem staam tot me schrik en hij ziet mijn sta te springen hij verlies ze even wicht hij valt voor over na buiten toe me alle vervogen dien met dodelijke afloof lag in de auto rij gek door amsterdam na onze lieve vrouw ziekhuis door rode stoplicht al gauw had ik poltie auto stop politie achter me aan zitten ik na reage het stop tekken wou me zoon na ziekhuis de buren zagen geberen ook al 06 11 gebeld toen maar het was te laat mijn zoon mijn echtgenoote was achter op het balkon de was aan op hangen die dag remco nog vloer aan spelen was dus niet schik twee na zijn dood pleegt mijn vrouw zelfmoord toen had ik heel maal gehad na jaren hulp verlingen om heen kon me werk niet doen verloor ook geheel famlie Bijmerramp mijn broer woon daar in flad was ondertrouw ik zal kamraad help auto op halen sloop na op snel weg stond alles vast rookwolk me idereen oms neef nich me moeder broer klien kinderen broer zussn me moeder opa zijn allemaal omgekomen voel me nu jaren na div poging nog niet goed in me vel zie niet meer zitten leven

Altijd veel te goed voor anderen die er altijd weer misbruik van maken. Nooit een eigen menig kunnen en mogen uitten omdat het in de ogen van een ander toch niet zo is. Niemand heeft het door hoe ongelukkig ik me voel, eerst trekken ze je aan en als je niet meer nodig bent ben je een stuk vuil wat weg gegooid word. Waarom leef ik nog voor mij hoeft het niet meer. Het enige wat mij nog tegen houdt is mijn 10 jarige hond omdat ik weet dat zij in het asiel zal belanden of een spuitje krijgt. Mocht zij er niet meer zijn stap ik er ook uit

Hallo, mijn naam is Karin. Ik ben en blijf 49 jaar.

Het woord ‘zelfmoord’ gebruik ik niet, omdat het een lading heeft die niet bij mijn situatie, gevoel en beleving past. Ik noem het ‘een eind aan mijn leven maken’.

Dood willen/niet willen leven/er niet willen zijn, heeft zo’n 35 jaar een rol gespeeld in mijn leven.
In de periode 1978-1982 speelde voor het eerst dat ik dood wilde/niet wilde leven/er niet wilde zijn.
De laatste 20 jaar ben ik met tussenpozen in therapie geweest. Tijdens therapie bleek dat ik de valkuilen ‘Emotionele deprivatie’, ‘Perfectionisme’ en ‘Hoge Normen en Waarden’ had. Dit werkte door in alles, ook in geen eind aan mijn leven maken. Er was meestal wel iemand in mijn leven wie ik dat niet aan wilde doen, ouders, partners en vrienden. Sinds twee jaar is daar het besef bijgekomen dat er altijd iemand is die je vindt.

De eerste keer dat ik bewust overwoog een eind aan mijn leven te maken, was rond 1994.
Door een opstapeling van gebeurtenissen heb ik in mei 2013 voor het eerst actief een eind aan mijn leven willen maken. Binnen een maand heb ik dat vier keer gedaan. De laatste keer was op 19/20 juni 2013.
Op 21 juni 2013 werd ik opgenomen op de PAAZ, hier ben ik eerder slechter van geworden dan beter. Ik ben in totaal vier weken opgenomen en drie weken in dagbehandeling geweest. Vanaf 8 augustus 2013 tot begin november 2013 heb ik ongeveer vijf gesprekken gehad. Zelfmoord niet bespreekbaar.
Vanaf 19 juni 2013 heb ik het een jaar in feite zelf uit moeten zoeken. Ik zat in de bizarre situatie dat ik niet wilde leven, maar wel hulp zocht om te blijven leven. Op internet heb ik allerlei organisaties gezocht, daar heb ik in veel gevallen telefonisch- of mailcontact mee gehad, maar zij konden mij niet helpen. Via 113Online heb ik hulp gehad, maar dat was niet afdoende. Deze hulp bestond uit een online-cursus, chattherapie met een hulpverlener en groeps-chattherapie.
In juni 2014 ben ik bij een psycholoog gekomen voor iets anders; ik ben onder behandeling gebleven.

Dat het zo lang geduurd heeft tot mijn feitelijke dood komt omdat ik het niet te gemakkelijk op wilde geven en niet weer actief een eind aan mijn leven wilde maken met de kans dat het weer zou mislukken en zou resulteren in weer een opname. Mocht het wel lukken, dan was er altijd iemand die me vond, dat leek me traumatisch en dat wilde ik niemand aandoen. Daarom heb ik de voorkeur gegeven aan euthanasie. Hierover heb ik meerdere keren met mijn huisarts en psycholoog gesproken.

Hoe mijn leven vanaf juni 2013 was, dat was voor mij geen leven, ondanks dat ik elke dag plezier had. Het voelde alsof ik in de wachtkamer zat te wachten tot ik dood mocht. Wanneer je in willekeurig welke wachtkamer zit, heb je twee keuzes: gaan zitten en voor je uitstaren of je pakt een tijdschrift, gaat een gesprek aan of je doet actief iets anders. Omdat het de bedoeling was dat ik weer aan het werk ging, werd in december 2014 een re-integratietraject gestart; de tweede optie in de wachtkamer, in mijn beleving. Ik was me er bewust van dat ik van gedachten kon veranderen en toch wilde blijven leven, al had ik er geen vertrouwen in dat dat zou gebeuren. Dan was dit re-integratietraject een begin.

Op 6 maart 2015 heb ik mij aangemeld bij de Levenseindekliniek. Dat het einde in zicht was, bracht een enorme verandering in mij teweeg. Ik was gelukkiger dan ik in tijden was geweest. Vrijwel iedereen in mijn omgeving zal dat kunnen bevestigen. Ik ging ervanuit dat mijn aanvraag goedgekeurd zou worden en ben alles gaan regelen; ik had een doel. In het regelen had ik veel plezier, vooral de rouwkaarten maken en de muziek voor mijn uitvaart uitzoeken.
Er wordt je een machtigingsformulier toegestuurd waarmee je behandelaars machtigt om informatie over je te verstrekken. Hier geldt: je kunt niet te veel informatie laten verstrekken. Ben je bijvoorbeeld in therapie geweest, dan is de kans groot dat je huisarts hier verslagen van heeft. Je hoeft dan niet alle behandelaars te noemen, maar alleen je huisarts te machtigen om al deze verslagen op te sturen. Zorg er wel voor dat je dit duidelijk aangeeft bij je huisarts, dit kan vertraging voorkomen.

Half april 2015 leek er geen schot in de zaak te zitten en ben ik me gaan realiseren dat mijn aanvraag weleens afgekeurd kon worden. Daarom ben ik weer zelf actief een eind aan mijn leven maken gaan overwegen. Dat heb ik een paar weken overdacht en op 27 april 2015 ben ik dit gaan plannen, voor het geval dat.

Begin juni heb ik een oriënterend gesprek gehad met een psychiater van de Levenseindekliniek, deze psychiater maakt een inschatting van de ernst van je doodswens cq de haalbaarheid van je aanvraag. Wat belangrijk is, is het ondraaglijk lijden en de uitzichtloosheid. Dat is voor iedereen anders, of dit ernstig genoeg is, hangt af van de inschatting van de psychiaters, je spreekt minimaal twee psychiaters gedurende het traject. Naast eventuele andere artsen en verpleegkundigen; dit is per casus verschillend, geloof ik. Hoe beter je dit kunt onderbouwen, samen met een goede documentatie van je behandeltraject, hoe groter de kans van slagen is. Er zijn geen duidelijke richtlijnen waar je als aanvrager aan moet voldoen, ‘ondraaglijk lijden en de uitzichtloosheid’ lijken het belangrijkst te zijn.

Of de Levenseindekliniek mijn aanvraag zal goedkeuren, weet ik niet. In mijn ogen heb ik (mocht mijn aanvraag afgekeurd worden) twee opties: terug naar de huisarts en opnieuw een euthanasietraject starten of zelf actief een eind aan mijn leven maken. Weer een maandenlang traject met een onzekere uitkomst, dat zie ik niet zitten. Mocht mijn aanvraag afgewezen worden, dan zal ik zelf een eind aan mijn leven maken, hoewel ik dat niet wil doen, maar dan heb ik geen andere keus.

Mocht je in een soortgelijke situatie zitten, dan hoop ik dat je aan mijn verhaal iets hebt. Wat je ook besluit te doen, doe het weloverwogen, informeer en laat je informeren.

Sterkte,

Karin.