Levensverhalen (pagina 174)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Alleen

Heel mijn leven heb ik alles perfect willen doen. En vooral alleen zonder hulp. Tot ik niet langer meer verder kon. Ik maakte mezelf helemaal kapot. School was mijn leven geworden en dat maakte mij geestelijk helemaal kapot. Ook begon ik mezelf te snijden. Ik weet niet waarom ik dat toen deed, maar het gaf wel aan dat er iets niet goed ging.

Toen begon de ellende pas echt. Ik kwam in de hulpverlening terecht. Jaren lang heb ik daar rondgelopen van het ene naar het anderen: gesprekken, therapieen zelfs een opname. Maar niets hielp me genoeg om verder te kunnen en ik voelde me alleen maar slechter.

Nu sta ik er weer helemaal alleen voor. Ik vertrouw niemand meer. Ik voel me alleen en ongehoord. Ik ben mezelf kwijt dus ik weet niet meer voor wie ik aan het vechten ben.

Het meisje dat ik ooit was dat ben ik niet meer. En het doet me zoveel pijn dat iedereen die zei me te gaan helpen me zo kei hard heeft laten vallen.

Ik wil dit leven niet meer. Ik ben op.
Datum:
10-08-2015
Naam:
BlackAndWhite
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

Pijn

Ik weet dat ik nogal jonge ben om een depressie te hebben. Ik ben maar 13. Sommigen zullen zeker denken dat ik me aanstel. Maar dat doe ik niet. De pijn die ik nu heb is echt. De tranen in mijn ogen zijn echt. De drukte in mijn hoofd is echt. Men moeder wil mij wel begrijpen maar ik weet dat ze dat niet kan. Ze heeft het zelf nooit gehad. En zelfs men zussen zullen het niet begrijpen. Ik heb niet zoals hun gewoon een dipje. Ik heb een depressie en een eetstoornis. Tegelijkertijd. Ik kan er niet meer tegen. Vroeger dacht ik altijd; ik ga geen zelfmoord plegen! Dan mis ik veel te veel. Maar vandaag dacht ik eens na. En het enigste wat ik zou missen is mijn moeder. Verder niets
Datum:
09-08-2015
Naam:
Anonieme verteller
Leeftijd:
13
Provincie:
Zeeland

Msp

Hallo. Dit klinkt raar maar ik speel een spel genaamd msp ik ben er verslaaft aan en ik heb een goede vriend en die neemde mijn egte vriendin af ik heb al veel keer zelfmoord proberen plegen maar ik wil nu hulp
Datum:
09-08-2015
Naam:
Word gek van mijn spel
Leeftijd:
11
Provincie:
België

Vaarwel

Dit is mijn laatste bericht!
Vaarwel!
Datum:
09-08-2015
Naam:
Ekk
Leeftijd:
29
Provincie:
Utrecht

Het wordt er niet beter op

Ik zit nu in dag 2 van mijn levenslange ciclus van depressief naar nergens motivatie voor en dan weer terug naar depressief.
Ik had zojuist mijn eerste droom waarin ik zelfmoord ploog. Ik was heel kalm en sprong maarliefst 2 keer omdat de eerste niet lukte omdat ik in het water viel. De 2e lukte wel en ik lag met een heel fijn rustgevend gevoel op de grond en flitste mijn leven voorbij. Een paar seconden later controleerde ik of ik niet verlamd was en dat was ik niet dus wachtte ik even tot het gevoel weg was om weer opnieuw te gaan springen. Toen ik weer op wou staan bleek dat ik in mijn bed lag en was het dus allemaal een droom. Gelukkig ben ik na 3 jaar een dysthyme stoornis door de fases heen waarin ik verdrietig werd en waarin ik bang werd dat ik een gevoelloos wezen zou worden zoals ik nu in mijn depressie periodes ben. Gelukkig ben ik daar nu minder bang voor op de momenten dat ik niet gevoelloos ben en ben ik gevoelloos op de momenten waarop ik gevoelloos ben waardoor het me dan toch niks uitmaakt. Ik denk dat ik maar eens moet overwegen om anti-depressia te gaan gebruiken maar ik ben bang dat ik dan een ander persoon word bij wijze van spreke ofzoiets :/
Datum:
08-08-2015
Naam:
Jeroen
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

Hele erge derpressie

Simpel weg haat ik heel mijn leven gewoon. M'n vrienden, die ik al mijn hele leven ken, bleken toch geen echte vrienden te zijn. We kennen elkaar al 11 jaar ofzo en dan sluiten ze je buiten en laten je vallen. Ik vertrouw ook helemaal niemand meer behalve m'n beste maat die ik wel kan vertrouwen, met alles. Liefde zit ook niet mee, ze heeft gewoon niet door dat ik veel aandacht aan haar schenk, maar dat zal wel aan mij liggen. Mijn werk is al helemaal stom, vooral mn baas, stresskip die ze is, weet nooit wat ze wil. Soms zou ik d'r gewoon heel hard een mep verkopen.
Mijn famillie is ook niet echt behulpzaam, ze nemen me nooit serieus en vertrouwen mij niks toe.
Daarom zie ik het leven niet meer zo heel erg zitten, een 'niet-vertrouwende' famillie, hele neppe vrienden, geen geluk met liefde en mijn kutbaan.
Ik heb veel overwogen, ophangen, snijden of gewoon weglopen.
Maar d'r zijn altijd andere opties en we zullen zien hoelang ik me ervan kan weerhouden mezelf af te maken...
Datum:
02-08-2015
Naam:
Die ene
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

Ik wil zelfmoord plegen omdat ik nooit wat goed doe of ik kan niets.Zelf doe ik wel gymnasium maar ik ben erg dik
Datum:
01-08-2015
Naam:
Quinten Rietdijk
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Waarom niet serieus

Hy,
Heb in 1990 een poging gedaan met allerlei medicatie zoals toen nog normison,secreta,paracetamol,en een drankje voor slaap.geen resultaat.
Mijn leven lang gedomineerd door ouders en later op een stille manier ook door ex.
Mijn leven is destijds bepaald,wilde geen meppen meer en ook geen schreeuwende vader meer.dus mijn leven hield in ,werken werken,pleasen en pleasen.
Vele burnouts gehad,zeker na de het krijgen van 2 prachtige zonen.mijn ex wilde eigenlijk geen kids,die koste ja tijd en geld.hij werkt bijnjeugdhulpverlening en defensie.
Na vele jaren vechten en vechten,zonder medewerking,heeft hij me verlaten.wij woonden in Duitsland en huis was al veel te snel verkocht.ik kon het allemaal niet verwerken.nu achteraf blijkt dat ik ook hsp ben.vorig jaar nadat nichtje was overleden aan koolmonoxidevergiftiging,niet meemaken crematie daar ex flauwwas gevallen en men hem reanimeerde dus met kids mee naar Zh.later kreeg ex pschychose,gedwongen op name.twee inbraken door bekenden.3 x verhuisd,kids 6 x,,,,heb ik zelfmoordpoging gedaan met circa. 150 tabletten,waaronder 50 paracetamols,normisons,oxiecontin,oxycodon en nog wat troep.na 1 /2 dag broer me gevonden in coma,schuimbekkend.paar dagen ic en vijf mnd paazopname.
Heb bij hulpverlening en familie en vrienden aangegeven dat ik een doodswens heb.ik pas gewoon niet in deze wereld en vind het niet leefbaar.het is iedere dag surveivelen en overleven.
Waarom neemt niemand mij serieus en respecteert mijn wens niet.omdat het niet hoort.
Ik zou graag deze wereld verlaten op een menswaardige manier,niet iemand anders een verwerking aan doe ,door trein of auto of whatever.
Ben up upg up van al dat vechten.
Datum:
01-08-2015
Naam:
Moni
Leeftijd:
52
Provincie:
Limburg

thuis,vroeger en altijd

ik zit al heel mijn leven slecht mijn mama is vertrokken bij mijn papa toen ik 6 maand was en zijn we bij haar nieuwe vriend gaan wonen waar ik mishandeld werd elke dag kreeg ik slaag letterlijk elke dag op en af en mijn zus ook maar ik het meest misschien gewoon omdat ik anders was wand ik heb type 3 stoornis en het was moeilijk om ermee te leven om elke dag slaag te krijgen toen mijn mama er uiteindelijk achter kwam waren we meteen vertrokken naar een vriendin van haar en dat heeft zeker 5-6 jaar geduurd voor we zijn vertrokken en ik dacht YES!!! eindelijk geen slaag meer en bla bla bla maar nee het bleef maar doorgaan alleen kreeg ik geen slaag maar werd mijn mama opgestoken en dacht ze dat ik slecht was stout enzo toen ik 8-9 jaar was werd ik op een internaat gezet dat heeft 2jaar geduurd en dat waren 2jaren goed alleen zag ik ertegen op om naar huis te gaan om weer het zelfde te krijgen elke dag werd erop men kap gezeten elke dag keer op keer ik word het echt beu ze hebben zelfs mijn 8ste verjaardag niet gevierd zelfs geen gelukkige verjaardag kreeg ik te horen niks helemaal niks zelf van toen al had ik een zelfmoord gedachte toen al en zo jong al mijn enigste vriend was een hond die hete toby dat was een hond om van te dromen hij mocht bij mij slapen mocht ermee gaan wandelen maar toch elke dag het gezaag van je hebt dit je hebt dat niks anders zat erop tot toen we vertrokken en we 2 jaar weer alleen woonden in een huis in ruiselede tot op een dag hoorde ik de bel gaan en het was een man de vriend van mijn mama ik dacht ja oke ik al het maar zo laten er zal niks op zijn toen ik hoorde dat mijn mama zwanger werd toen was alles veranderd maar echt alles mijn wereldje ging op zijn kop, toen hij geboren werd was ineens al de aandacht voor mij weg en ging het allemaal naar mijn broer ik was hard in jaloezie nu nog steeds ik zal er nooit mee kunnen leven nooit van mijn leven zal ik er mee kunnen leven ik haat hem ik mag hem niet en dat zal zo blijven nu hij er is en we in een sociale woning wonen krijg ik niets anders dan ruzie met mijn mama niks anders dan ruzie ik ben dat echt gewoon kots beu ook met mijn zus ik kan er geen positieve inzien nergens en dan zijn zij erin verwonderd dat ik overal negatief over doe als we bv; naar een pretpark gaan wil ik niet naar de cinema wil ik niet, nergens alleen wil ik bezig zijn met mezelf , de natuur en mijn dieren sinskort had ik een relatie de beste ooit en dacht ik mss veranderd dit men leven nee hij maakte het uit alsof ik een stuk vuil was ik was er kapot van nu nog steeds en nog altijd heb ik ruzie over alles en nog wat zelfs voor een klein papiertje dat is blijven liggen op tafel. dus zeg ik ik wil het niet meer meemaken ik wil gewoon weg weg van alles van alle problemen die ik nu heb ik zou zelf lieft bij een ander gezin wonen maar dan moet mijn hond, vissen en vogel wel mee natuurlijk maar anders zou ik gewon van de wereld af willen ik heb me al geprobeerd te verdringen maar het hielp niet ophangen ook niet wurgen ook ,iet wand ik los derect maar van een dak afspringen durf ik niet wand ik heb dieptevrees een trein weet ik niet echt ik heb ook al geprobeerd voor een auto te springen maar ze stopten direct dus ik eb al veel pogingen geprobeerd maar allemaal mislukt!!!!!!!!!!! dit was mijn verhaal dat ik wou vertellen :(
Datum:
30-07-2015
Naam:
beverly
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Ik kan het niet meer

Hallo allemaal ik ben 'san' ik ben een meisje van bijna 17 jaar oud ik zie het leven niet meer zitten ik voel me zo alleen ik heb zoveel meegemaakt en gwn ik kan deze druk niet alleen aan wanneer ik tegen mn ouders zeg dat ik naar de psycholoog wil lachen ze me vierkant uit ik word gwn gek ik voel gwn dat ik depressief ben ik heb hulp nodig mensen ik denk echt aan zelfmoord mijn moeder die gaat vreend met mannen mijn vader gaat vreemd met vrouwen mijn broer zit aan de drugs en ik Ik zit hIer met mezelf te vechten niet wetend hoe ik het op los ik heb nog zoveel meer meegemaakt dit is maar wat ik momenteel meemaak maar ik kan het gwn niet meer aan ik heb zelfs gwn morgen de neiging om alle paracetamol in te nemen zo zat ben ik het
Datum:
29-07-2015
Naam:
san
Leeftijd:
16
Provincie:
Groningen

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.