Levensverhalen (pagina 173)

Mijn naam is Tom en ik kom uit een klein dorpje in Noord-Brabant. Ik ben 16 jaar en begin na de vakantie aan mijn examenjaar op het VWO.

In tegenstelling tot veel van jullie heb ik geen heftige gebeurtenissen meegemaakt die mijn toestand kunnen verklaren. Mijn ouders zijn gescheiden en ik zie mijn vader niet vaak, hier zit ik verder niet mee

Toen ik begon op de middelbare school begonnen mijn eerste problemen, ik was extreem verlegen en bij alles wat er gebeurde kreeg ik een knalrood gezicht. Ik had wel een aantal vrienden maar had nooit zin om naar school te gaan. Na een tijdje werd ik minder verlegen, kwam ik in een leukere klas en ging het even wat beter.

In het derde jaar werd ik verliefd op een meisje, dit veroorzaakte bij mij extreme onzekerheid. Ik stond door de weeks op om 6 uur zodat ik tijd genoeg had om voor de spiegel te staan en kleren uit te kiezen. Dit hielp echter niet, ik begon een steeds grotere hekel aan mijn uiterlijk te krijgen en durfde bijna niet meer in de spiegel te kijken.

In mijn vierde jaar ging het weer een stukje beter, ik had kleren waar ik me goed in voelde, goede vrienden en een leuke klas met leuke meisjes. Ik raakte bevriend met een meisje uit mijn klas en al snel kreeg ik gevoelens voor haar. Na een tijdje besloot ik tegen haar te zeggen dat ik haar leuk vond. Zij zag mij echter alleen als vriend. Vanaf dit moment is het alleen maar bergafwaarts gegaan.

Ik was nog steeds stapelverliefd op het meisje dat mij had afgewezen en stelde me zoals ze het in het engels zeggen nogal 'needy' op tegenover haar. Zij voelde zich hier niet meer gemakkelijk bij en het contact tussen ons verminderde. Ik werd extreem gevoelig voor allerlei situaties waarbij ik afgewezen of buitengesloten zou kunnen worden. Ik begon me steeds meer af te zonderen en bij elke kleine tegenslag leek het alsof er een bom van emoties en negatieve gedachten in mijn hoofd afging. Het ging nu niet meer om het afgewezen worden door een meisje.

Op een gezellige avond met vrienden en veel drank gebeurde het voor de eerste keer. Ik was aangeschoten en zat een beetje te spelen op de telefoon van een vriend. Ik kwam terecht op een gesprek tussen die vriend en het meisje dat mij had afgewezen en ze hadden het over mij gehad. Omdat ik al een paar drankjes op had begreep ik het gesprek verkeerd en dacht ik dat ze had gezegd dat zij een hekel aan mij had. De avond eindigde met een scherp stuk glas in mijn hand en een bebloedde arm.

Ik had heel mijn arm opengesneden, zelfs mijn hand en de bovenkant van mijn onderarm waren niet bespaard gebleven. Tegen mijn moeder en klasgenootjes zei ik dat ik in het glas was gevallen en mezelf met mijn armen had opgevangen, omdat niemand verwacht dat je jezelf snijdt geloofden ze me. Mijn moeder merkte wel dat ik mezelf begon af te sluiten voor de rest van de wereld.

In de meivakantie had mijn moeder een reis geboekt naar Turkije. Hier ontmoette ik een Russisch meisje dat in het hotel werkte. Ondanks dat ze 4 jaar ouder dan mij was hadden we gelijk een klik. Valeria was anders als meisjes in Nederland, ze luisterde echt naar me en zag als ik me niet goed voelde. Ik ben met haar een paar keer uit eten geweest en na de vakantie hebben we via facebook nog veel contact gehad. We vertelden elkaar dat we elkaar mistten en graag nog een keer zouden willen afspreken, ook al zou dit moeilijk worden door de afstand.

Een lange tijd was Valeria alles wat me nog enigszins zin in het leven gaf, hierdoor raakte ik ook snel overstuur als ik dacht dat ze niet met me wilde praten of iets dergelijks. Na een tijdje werd het contact met haar minder omdat we beiden ons eigen leven hadden. Het begon weer slechter te gaan, ik voelde me eenzaam, maar als iemand zich voor mij opende duwde ik die persoon weg. Ik was niet meer de persoon die ik ooit was. Ik bereikte een waar dieptepunt toen ik probeerde te od'en op paracetamol. Ik slikte in 10 minuten ongeveer 2 pakjes pillen door, ik wilde dood maar had niet het lef om gewoon van een gebouw af te springen. Ik werd ongeloofelijk ziek maar niet ernstig genoeg om opgenomen te worden in het ziekenhuis.

Hierna heb ik mijzelf nog een aantal keer gesneden totdat mijn moeder er achter kwam en met mij naar de psychiater ging. Hier heb ik uiteindelijk ook gen baat bij gehad.

Het 5e jaar was het ergst. Ik sneed en snij mezelf stiekem op plekken waar ik het makkelijk kan verbergen. Ik kon mijn hoofd niet meer bij school houden en spijbelde regelmatig. Ik probeerde mijn pols door te snijden maar had niet genoeg lef om diep genoeg te gaan. Ik verweet mijn vrienden onterecht van alles voelde me eenzaam, eenzaamheid die ik zelf had veroorzaakt door iedereen die wel om me gaf uit mijn leven te werken.

Ik voel me ongelooflijk leeg van binnen, ik vind nergens rust en doe snachts geen oog dicht omdat het spoken in mijn hoofd niet op houdt. Ik eet niet meer en als ik eet spuug ik het daarna weer uit. Ik kan zo niet meer verder.

Ik schrijf dit bericht vanuit Turkije en denk weer aan Valeria. Ik heb onlangs weer met haar gesproken en besefte dat zij al die tijd hetgene is geweest wat mij hier heeft gehouden, ik moet haar echt ontmoeten anders weet ik niet of er nog een toekomst voor mij is weggelegd.

Ik hoop dat er mensen zijn die zichzelf in mijn verhaal herkennen en er iets mee kunnen. Misschien is het in je eentje te zwaar maar kunnen we er samen doorheen komen.

Tja, waar begin je met je eigen levensverhaal? Ik zou het niet weten. Bij de geboorte of vanaf het punt dat het bergafwaarts ging? Tegelijkertijd twijfel ik alweer of iemand het wel boeit, of iemand de moeite gaat nemen om het te lezen, of ik het wel goed opschrijf, enzovoort.

Ik ga het in het kort doen. Ik kan het heel lang en uitgebreid doen. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Maar volgens mij zit daar niemand op te wachten.

Er zijn mij dingen overkomen en er zijn dingen waarvan ikzelf de oorzaak ben geweest. Dat is iets wat ik sowieso moeilijk vind. Als mij nou alleen maar dingen overkomen zijn, dan zou ik misschien ''zieliger'' zijn. Maar als je zelf dingen hebt veroorzaakt, dan ben je minder zielig. Dan heb je er zelf namelijk ook schuld aan. Wel vind ik dat de dingen die ik heb gedaan allemaal een logische verklaring hebben. Van het een komt het ander.

Ik vind het eigenlijk heel moeilijk om tot de kern te komen. Om het gewoon te vertellen. Ik vertel het altijd wel in een emotie. Die soms weer totaal anders kan zijn dan de dag ervoor.

Ik heb geen idee of dit een goed levensverhaal is. Ik heb eigenlijk niet eens iets verteld. Alleen maar dat ik daar weer problemen mee heb. Daarom vind ik mezelf ook een troublemaker. Ik kan heel lang doorgaan over iets. Ik kan dat heel zwaar laten wegen.

Omdat ik het gevoel heb dat ik hier niemand mee geholpen heb, zal ik er toch een boodschap aan meegeven.

Ik heb door alles wat ik mee heb gemaakt zo vaak aan zelfmoord gedacht. Ik had het meerdere keren gepland. Ik heb meerdere keren afscheidsbrieven geschreven. Maar ik heb het nooit gedaan. Omdat de hoop in mij nog leeft. Pas als die hoop sterft, dan sterf ik uiteindelijk ook. Ik hoop op een betere toekomst dan dat mijn jeugd is geweest. Ik droom over van alles waar ik serieus mee aan de slag wil gaan. Alleen moet ik het nog durven. En ook daar kan ik weer uren over doorgaan...

Ik ben een moeilijk geval. Heel moeilijk.

Ben een man van 46jaar ik heb een relatie van 30jaar was 16 toen die begon hebben 4kids van 29 23 20 16 wat gebeurd me vrouw heeft me vertelt dat ze me gaat verlaten ik ben 8weken weggeweest omdat voor boetes heb gezeten na 1week zitten vertelt me vrouw wil niks meer met je te maken hebben ga van je scheiden dat ze al jaren niet meer van me houd terwijl we nog geen 3jaar geleden zijn getrouwd het heeft me hart zo erg gebroken ook nog is toen ik hoorde dat ze toen ik vast kwam te zitten ze vreemd ging het heeft me helemaal kapot gemaakt en ik kan en wil niet met dit verdriet leven doet zo pijn dat is de reden dat ik uit het leven wil stappen wie kan me helpen

Ik weet het allemaal niet..maar het komt er op neer dat iedereen vindt en denkt dat het best wel goed met mij gaat. Maar ik voel me zooo ellendig, mislukt en het lukt mij maar niet om dat te bereiken wat ik al lang moest bereiken...ondanks dat ik al mijn tijd en energie erin stop faal ik, keer op keer. En ik heb heel veel kansen gekregen!!!

Het feit dat iedereen anders om mij heen datgene wel heeft bereikt versterkt mijn zelfhaat en het wordt dagelijks erger! Ik verdien dit leven (liefde, familie, vrienden) gewoon niet en snap niet waarom ik ben geboren of God mij heeft geschapen!!

Ik krijg zooo veel van het leven, maar ik kan weinig terug geven...waarom ben ik toch hier nog steeds en gezond terwijl andere betere, nuttiger en slimmere mensen omkomen????

Ik ben een meisje van 16, en ik kan helemaal niks. Ik ben altijd een zorg geweest voor mijn ouders. Ik had geen vrienden, deed rare dingen om toch gezien en gehoord te worden en maakte mijn ouders ongerust. Alle aandacht van hun gaat naar mij omdat ik de ouste ben. Ze hebben teveel moeite in mij gestoken terwijl ik die moeite niet waard ben. Mijn jongere broertjes en zusje kunnen die moeite veel beter gebruiken.

Zij hebben zonder enige moeite geen problemen met aansluiting op de omgeving. Zij zitten vol talent en zullen het ver schoppen in hub leven.

Wat ik ook doe niks gaat goed. Ik heb altijd extra hulp nodig bij het kunnen. Niks lukt mij de eerste keer meteen en dat is met alles zo. Mijn ouders willen het niet toegeven maar ik ben wel een blok aan hun been. Van iedereen waar ik mee omga. Ik voel me een soort vijfde wiel aan de wagen met alles. Het enige wat ik een beetje goed kan doen is emphatie. Ik kan me goed in anderen verplaatsen. Voor de rest heb ik overal moeite mee. Met praten met luisteren, terwijl dat juist de simpelste dingen zijn

Je kan wel zeggen dat het allemaal te maken heeft met negatief zelfbeeld maar nee. Ik heb altijd wel doorgezet. Telkens viel ik en stond ik weer op. Maar dat werd nooit meer goed. Hoe meer ik mijn best doe, hoe minder goed het gaat. En dan heb ik het over de simpelste dingen.

Ik vroeg mijn moeder een keer wat ze zou doen als eenvan haar kinderen zou overlijden. En ze zei dat ze het heel erg vond, maar wel door moest gaan met haar leven om haar andere kinderen te verzorgen.

Haar reactie stelde me erg gerust. Ze zou denken aan haar andere kinderen. Ik zou geen last meer voor hun zijn. En mijn jongere broertjes en zusje krijgen dan de aandacht die zij aan mij gaf. De aandacht die ze verdienen en ik alleen maar verprutst heb.

Ik weet niet wanneer maar ik weet wel dat ik niet lang zal leven. Ik ga nog alles uit mezelf haleb waar nog nut aan kan zitten. Ik ga mezelf eigenlijk persen als een citroen. Al het nodige en nuttige om andere mensen gelukkig te maken eruit, en alles wat er overblijft weg ermee. Dus ik zal een luisterend oor zijn voor de mensen die problemen hebben. Desnoods moet ik maar een ghoer worden. Maak ik de mensheid toch nog blij. En dan wanneer het zover is weg ermee.

Dan heb ik alles gegeven wat ik nog kon doen. Mn laatste beetje geld dat ik spaar voor mijn broertjes en zusjes. En dan vertrekken. In rust. Wetend dat ik toch nog iets kon doen voor de wereld met het laatste beetje wat ik had.

Als je zelfmoord wilt plegen moet je het doen.
Niemand is de baas over jou.
Echt als je dood is je familie je na 5 maanden al vergeten..
Dood gaan hoort bij de natuur. Kijk hoeveel dieren de mens dood heeft gemaakt. En zelfmoord plegen is ook doodgaan alleen dan anders.
Sommige dieren plegen ook soms zelfmoord.
Bekijk het zo: iedereen die zegt of waarvan je denkt dat ze zeggen dat je geen zelfmoord plegen zijn egoistisch. Ze willen je alleen nog langer laten lijden omdat zij je anders gaan missen. Dus jij moet lijden doordat zij jou missen. En ze blijven je niet eeuwig missen. Ze denken alleen maar aan zichzelf.
Vroeger was het zelfs dapper en eervol als iemand zelfmoord pleegde. En als je zelfmoord wilt plegen kan het nooit erger worden na de dood. Of je komt in beter leven (als er een slechter leven was was je niet bereid om zelfmoord te plegen) of je komt in de hemel

Ik ben het zat dit nare verdriet
Het onbegrepen gevoel de onredelijkheid
Ben ik nou gek of zijn zij juist gek
De mensen om me heen die het maar niet begrijpen
Wat ik nou bedoel of hoe ik me voel
Ik hoop nog steeds om een tijd te vinden
Om alle problemen op te lossen die mij niet zinden
Helaas is het een eindeloze wacht
Op een bovennatuurlijke kracht
Die mij verlost van de pijn en mij uit deze hel bevrijd
De stekende hartpijn en leed die ik maar niet vergeet
Niemand die het wat uitmaakt niemand die het begrijpt
Het enige wat ze willen spelen is koek en ei
Er is niemand die luistert niemand die het deert
Het leven is waardeloos waarin ieder je negeert.

nadat mijn moeder overleed kwam ik in de jeugdzorg mijn familie heeft me verstoten ik ging om met de verkeerde mensen ik heb net ruzie gehad met de laatste waar ik nog normaal contact mee had die echt een vriend was ik zie het leven al langere tijd niet meer zitten en wil er dan ook echt uitstappen er is niemand die van mij houd

Waarom zou ik nog willen leven in deze verkankerde wereld ik heb geen familie en kom net uit de gevangenis waar ik 4 jaar jeugd tbs heb gezeten en de mensen waarvan ik dacht dat voor me klaarstonden bleek niet zo te zijn

Hallo ,

Dit is mijn verhaal waarom ik eigelijk zelfmoord wil plegen.

Wel ik ben een meisje van 14 jaar die in België woont. Als sinds dat ik klein ben wordt ik gepest. Van créche tot het middelbaar. Waarom ik word gepest is omdat ik dik en lelijk ben. Het blijft door gaan en door gaan. Ik wordt zelfs gecyberbullied. Je weet wel , pesten op het internet. Maar dat is gestopt. Wat ik nog erger vind is dat mijn familie mij ook pesten. Mijn moeder , mijn broers ( ik ben enig meisje) zelfs mijn ooms en tantes. Mijn vader is de enige die niets tegen mij doet. Als we op vakantie gaan en we zijn bij mijn ooms of/en tantes wordt ik gewoon geforceerd om mee te komen. Ookal wil ik niet. En juist voor mijn gezicht gaan ze praten over mijn gewicht enal. Ze schelden mij zelfs uit !! Voor mijn eigen gezicht. En als ik aan het huilen ben gaan ze vragen waarom ik aan het huilen ben alsof ze mij nog nooit hebben uitgescholden. Daardoor doe/deed ik aan snijden. Ik heb een paar sneeën op mijn pols maar die vervagen. Nu doe ik dat niet meer. En omdat ik vaak lelijk en dikzak en nog ergere woorden werd genoemd , ben ik super super super onzeker geworden over mezelf. Echt super. Ik durf niet eens te gaan shoppen voor kleren omdat als ik die kleren ga moeten passen zit er een groot spiegel in de pashok en kan ik mezelf zien. Ik vind mezeld dan ook super lelijk en dik. Plus ik haat mezelf. Ik ga ook niet graag ergens alleen naar toen. Of weet je wat ? Ik ga niet graag naar buiten want om mij heen zijn er super veel meisjes en die zijn allemaal super dun en mooi. Dan word ik gewoon meer en meer onzeker over mezelf want ik weet zelf ik ga der nooit zo uit zien. Ik huil mezelf in slaap zovan elke dag. Echt letterlijk elke dag. Er is geen 1 dag waar ik mezelf niet in slaap heb gehuild. Ik praat ook niet meer. Dus de meeste mensen hebben mijn stem dagen lang niet gehoord. Ik eet ook niet mer en als ik dat wel doe is het alleen in de ochtend en voor de restniet en als ik in de avond eet , ren ik naar de wc en kots het uit. Ik doe echt alles ALLES zodat mensen mij accepteren , maar 't is nog steeds niet genoeg. Niemand wilt me. Ik hoor mijn moeder af en toe zeggen dat ze niet wou dat ik geboren was want ze want ze wou een mooi dun meisje. Ze heeft me ooit ookal lelijk genoemd. Mijn oudste broer van 20 , zij ooit in mijn gezicht dat , op de dag dat hij me zag als baby dacht hij dat ik zou opgroeien als een mooi , non-problematisch en dun meisje maar ik ben het omgekeerde. Ik werd ook vaak geslagen door mij broers. Ik heb er drie , eentje van 20 , eentje van 17 en eentje van 10. Mijn kleinste broer scheld mij eigelijk alleen uit. Mijn moeder scheldt mij non-stop uit. Gewoon elke dag. Muziek is mijn drug. Door muziek vergeet ik mijn leven en problemen. Maar soms ook altijd niet. En als ik geen muziek aan het luisteren ben, denk ik aan mijn leven. Zovan : ben ik het eigelijk waard om te leven? Niemand wilt me, dus waarom zou ik nog eigelijk leven? Heel diep vanbinnen hoop ik dat het stopt , dat ik vredig kan leven zoals de meeste mensen. Maar aan de andere kant hoop ik dat ik word vermoord door iemand , zo ben ik weg van deze hel dat mensen wereld noemen.

Dit is mijn verhaal.
Dankje dat jullie het willen lezen.
Xxx