Levensverhalen (pagina 1729)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

pijn

Ik weet dat het heel stom klinkt maar sinds mijn ex-vriend en ik uitelkaar zijn voel ik me zo verdrietig. Al een jaar lang heb ik pijn en spookt de gedachte aan hem door mijn hoofd. Al het leuks wat ik doe wordt door de pijnlijke gedachte dat hij me in de steek liet overheerst. Ik vraag me af wat er is met mij, waarom mensen zo gemeen kunnen doen. Ik heb lieve vriendinnen maar ze begrijpen het niet. Zo lang ben ik al bezig met schuldgevoelens hebben en pijn en hebben en niks begrijpen van het leven en de mens. Ik snap gewoon niet waarom ik 17 ben en de hele tijd maar aan 1 jongen kan denken, als dit het leven is dan hoeft het niet meer. Het voelt alsof niemand mijn pijn begrijpt. Ik heb nooit echt actie ondernomen maar de gedachte is de hele tijd in mijn hoofd. Het liefst zou ik gewoon in coma liggen en wanneer ik wakker word ik helemaal opnieuw kan beginnen en die nare herinneringen aan mijn exvriend en wat die met me gedaan heeft weg zouden zijn. Ik ben zo bang dat hte nooit meer over gaat.
Datum:
12-04-2006
Naam:
anne
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

het begon

het begon met beetje spelen met een soort nagelknippertje. ik knipte steeds door in me pols zodat het steeds erger werd. toen kwam ik er achter dat het fout was wat ik deed dus ben ik er mee gestopt. maar 4 maanden later kreeg ik erge ruzie met mijn ouders en vrienden op school ik zag het niet meer zitten dus begon ik me weer te snijden maar dan met een schaar op me buik en in me pols. mijn vriendinnen die wisten het en zeiden dat ik moest stoppen maar het lukte niet er zijn steeds meer mensen achter gekome nu weet mijn halve klas het. ik kreeg een briefje van l en n waarop stond dat ze altijd voor me klaar stonden omdat l zich vroeger ook gesneden had toen ben ik helemaal ingestort. ik begon in een keer te huile in de klas ik mocht toen van de leraar naar het tussen lokaaltje om te praten met l dat heb ik gedaan en ik voelde me beter ze zei dat ik er mee moest stoppen en dat het alleen maar erger werd. en nu zit ik hier s'avonds dit verhaal te schrijven en dan denk ik, ik kan maar beter dood zijn met al die ruzie niemand heeft me nodig
Datum:
12-04-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Probeer me alsjeblieft niet eens tegen te houden

14-jarige scholier hier die het niet meer ziet zitten. Van school geschorst om een een klein onbedoeld acefietje en vader + moeder razend.
Datum:
12-04-2006
Naam:
-
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

.

hetzelfde als iedereen ben ik mijn leven ook zat..alleen maar onvoldoendes op school..vaak weg gelopen thuis..altijd ruzie..de jongen waar ik 3 jaar mee had heeft het uitgemaakt..Kdenk elke dag aan zelfmoord..maar van een flat springe durf ik niet..polse doorsnijde ook niet pillen slikken zou ik willen..ik wou paracetamol slikken maar ik las dat dat pas dodelijk is na een paar weken..
Datum:
12-04-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

helemaal naar de klote

Ik wil niet meer maar hou vol voor de mensen die om me geven. Dat is het enige waarom ik het niet doe maar blijf zelf wel erg ongelukkig. Voel me leeg en voel me constant ziek. Wat moet ik doen om weer zin in het leven te krijgen en om weer te kunnen functioneren ?
Datum:
12-04-2006
Naam:
DAVID
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

Altijd zo rot voelen...

Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb elke dag wel even een gevoel van depressiviteit. Ik denk dan aan de dingen die ik vroeger heb gedaan, waar ik spijt van heb. Ik heb mijn school verknalt en ik voel me daar vaak schuldig over. Ik heb een vriendin.. Ik voel me niet altijd even goed bij haar. Ze is heel mooi enzo, maar soms is het toch allemaal een beetje vreemd. Soms heb ik zoveel werk van school dat ik door de stress alles aan de kant haal en ga zitten piekeren in mezelf. Ik voel mezelf een sukkel, het voelt alsof ik alles verpest. Mijn ouders hebben vaak ruzie, ik ben veel vrienden kwijtgeraakt omdat ik 2 keer ben verhuist. Soms werk ik mezelf zo in de problemen dat ik 'S nachts in bed diep nadenk over zelfmoord, maar er nooit echt iets mee heb gedaan. Ik zou zo graag van al mijn problemen af willen zijn, ik zit altijd ergens heel snel mee. Ik weet niet wat ik moet. Het voelt goed om te weten dat als je dood bent je zorgen voorbij zijn. Ik zou zo graag dood willen.. Ookal klinkt dit wat overdreven ofzo.. Ik wil het. De tranen lopen in mijn ogen als ik denk aan het feit dat iedereen mijn begrafenis zou moeten meemaken. Maar ik kan niet altijd aan anderen denken. Ik heb maar 1 wens; Mijn zorgen laten verdwijnen. Daarvoor is maar 1 optie.. helaas.
Datum:
11-04-2006
Naam:
Nick
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

ik wil niet meer maar moet verder

Ik wil niet meer!! Maar ik moet wel verder... Ik ben moeder van 2 kinderen en die mag ik het niet aandoen, maar hoe vaak ik al dacht, en nu veroorzaak ik een enorm auto-ongeluk is niet meer op 2 handen te tellen. Maar misschien ben ik ook gewoon te zwak en durf ik niet. Nee springen doe ik niet, voor de trein geeft zo;n troep. Misschien ooit met slaappillen. Verder gaan is vaak geen optie maar doorgaan ook niet. Ik gebruik anti-depressiva en heb in therapie gezeten. De therapie verergerde mijn gevoel alleen maar. Ik weet het gewoon allemaal niet meer.
Datum:
11-04-2006
Naam:
Anno
Leeftijd:
38
Provincie:
Gelderland

ik wil niet meer..

ik, mijn leven heeft gewoon geen zin meer in mijn ogen ik heb altijd ruzie met mijn ouders ze willen me zelfs weg uit huis hebben omdat ik moeilijk opvoedbaar ben. maar buiten dat ik heb verkeerde vrienden, ik doe alles verkeerd, haal aleen maar onoldoendes, mijn allerliefste en beste maatje mun opa is overleden waarmee ik altijd kon praten en alles hij weet alles van me, ik word wel gesteund door iedereen maar ik voel me gewoon niet mezlef. ik snij mezelf heel vaak in me pols ook ik wil het egt gewoon maar ik hebniet zoveel vrienden maar eenn paar een stuk of 3 á 4. en die weten niej dat ik met dit probleem zit, en het ergste is ik doe heel bot tegen me vriendje waardoor hij het waarschiojlijk wil utmaken nog dieper in de put. maar nu klnkt het nu alemaal niet zo erg maar het is wel zo ik ben al vaak genoeg van huis wegegelopen om egt goed \na te denken ik stop nu maar want hoe meerik schrijf hoe verdrietiger ik wordt
Datum:
11-04-2006
Naam:
doet er niet toe
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

ik wil niet meer echt niet

hallo ik ben 12 en ik wil echt niet meer wat moet ik nu doen ik weet eigenlijk nuet echt waarom niemand geeft om mij iedereen haat me

groetjes
Datum:
11-04-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Ik weet het niet meer.

Ik zit al zo lang ik me kan herinneren in de knoop met mezelf. Ik kan hier nu een ellenlang verhaal over op gaan hangen, maar dat heeft niet echt heel veel zin. Ik weet eigenlijk heel goed waar mijn problemen liggen en heb best een redelijk zelfkennis. Ik ben perfectionistisch en onzeker, dat is eigenlijk de hoofdoorzaak van mijn gevoel van ongelukkigheid. Het zit echt tussen mijn oren, natuurlijk heb ik minder leuke dingen mee gemaakt, maar dat is niet de oorzak van mijn gevoel. Nu schrijf ik hier eigenlijk omdat ik me op het moment weer eens heel erg ongewenst en ongelukkig voel, maar vooral niet weet wat ik nu moet. Ik ben al naar 5 psychologen geweest en ben dat inmiddels echt helemaal zat, vrienden en familie wil ik er niet meer mee lastig vallen en ook begrijpen zij het echt niet. Als ik zeg dat het niet goed gaat denken zij dat ik gewoon een beetje verdrietig ben. Ze zien niet hoe serieus het is, zelfs de psychologen niet. Ik wil regelmatig echt dood, maar weet ook dat ik dat niet kan, daarvoor denk ik te lang na over wat goed is en hoe, wat, waar en wie er misschien toch (ook al kan ik me dat vaak niet voorstellen) verdriet om zullen hebben. Soms denk ik dan dat ik misschien toch maar bewust een mislukte poging moet doen, maar zo wil ik niet zijn, alleen ik weet gewoon echt niet meer hoe ik hier anders uit moet komen en kan laten zien dat het niet een beetje verdriet is. Misschien is dit een heel raar verhaal en ik zou nog veel meer willen zeggen, maar dan wordt dit veel te lang.
Datum:
11-04-2006
Naam:
maar
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.