Levensverhalen (pagina 1711)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mislukkeling

Ik weet niet hoe het zover is gekomen. Ik denk dat de dingen in het verleden zich gaan opstapelen met die in het heden.
Ten eerste begint het pesten weer dat is niet de directe reden maar ik wil en kan het niet nog een keer meemaken. Ik zal je mijn hele levensgeschiedenis besparen maar laten we zeggen dat mijn moeder die zo nodig veel zelfmooordpogingen wou doen in het verleden en vaak wegging en dagenlang wegbleef nu opeens met mijn zus in Groningen gaat wonen om mij te beschermen (ik blijf bij mijn vader waar ik al twee jaar woon).
Op zich is dat niet zo`n probleem maar omdat zij weggaat kan ze net zogoed dood voor me zijn. Ik dacht dat ze het zou goemaken maar inplaats daarvan geeft ze mij de schuld dat ze weggaat.
Ook op school ben ik een mislukkeling ik kan niks goed doen en de leraren schijnen zich aan me te ergeren, zij hebben hun eigen leven en ik kan ze niet met die van mij lastig vallen. Ik heb ook last van astma wat het op school niet goed doen en natuurlijk mijn migraines die steeds erger worden, vroeger kon ik daar echt niet mee leven maar door mijn gevoel af te sluiten krijg ik het niet zo vaak meer. Ik vertrouw ook niemand meer, niet mijn familie en zeker niet de school. Zo zie je dat alles maar opstapeld (dit zijn nog niet eens de ergste dingen.)
Ik denk niet dat iemand iets voor me kan doen maar in ieder geval bedankt dat ik dit even mocht opschrijven.
Datum:
15-05-2006
Naam:
sarah
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

help

hallo
ik word super erg gepest op school
ik word het echt zat kwil gewoon niet meer leve ,
Datum:
15-05-2006
Naam:
gehiem
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

De laatste Druppel

Ik ben niet zo goed in dingen vertellen, vandaar dat ik in een soort van gedicht heb gezet wat mij de laatste weken bezighoud. Ik ben een jongen van 19. Er is in mijn leven al veel gebeurt. Een vader die elke dag mij en mijn broertje sloeg, tot bloeden toe. Mede daarom zijn mijn ouders bijna gescheiden, waardoor ik gedwongen een keuze moest maken. Allebei ook al een andere "partner", waar ik niet goed mee om kon gaan. Toen alles weer een beetje beter leek te gaan tussen mijn (echte) ouders, kreeg mijn moeder kanker. En omdat ik de oudste ben, kreeg ik er ineens veel verantwoordelijkheid bij (broertje enzo) Toen ze eindelijk genezen was, kreeg mijn vader een ernstige ziekte. Al 2 keer afscheid moeten nemen, maar hij is er toch nog redelijk boven op gekomen. In een korte tijd is er ook nog veel familie van me overleden. Heb in die hele tijd ook al veel psychiatrische hulp gehad, maar dat hielp niet. Gelukkig had ik 1 vriend waar ik altijd naartoe kon en die me veel steun gaf. Ik ben hem zo dankbaar; hij "sleepte" me door het leven en gaf me hoop. Maar nu ben ik die verloren, omdat mijn liefde voor hem nét iets verder lag... Ik (en hij ook) kon/kan het niet accepteren en nu heeft het leven voor mij echt geen zin meer. Heb vanalles geprobeerd om het te vergeten, (drugs, drank en nu ook snijden) maar niks lijkt te helpen. De laatste weken denk ik constant nog maar aan 1 ding; zelfmoord.
Hieronder is een stukje tekst wat ik getypt heb. Ik typ elke dag wel íets, of anders maak ik een tekening van mijn dag. Tis een soortje dagboek voor me geworden, om alles van me af te schrijven/tekenen:


De Laatste Druppel

We hebben al zoveel geprobeerd,
En telkens werd ik in de steek gelaten.

We hebben al zoveel gezegd,
Maar het waren slechts woorden van valse hoop.

Hij is een “normaal” mens,
En ik pas niet in zijn zorgeloze leventje,
7 jaar vriendschap ineens weg.

Zelfmoord is de slechtste oplossing,
Maar het is wél een oplossing,
Het is er één, die er altijd is.

Zelfmoord is niet iets wat je doet, het is iets wat je overkomt,
Op den duur zal de laatste druppel vallen,
En dan maak je het laatste besluit.

Ik ben bang voor de dag dat voor mij de laatste druppel valt,
Stiekem hoop ik op hulp,
Maar wie zal mij begrijpen?

Als ik het echt vertel, zal ik veel verliezen,
Dat kan ik er niet meer bij hebben,
Laat alles maar zoals het nu is.

Een goede toekomst heb ik niet,
Wel een goed verleden,
Maar sinds “die dag”, gaat het telkens maar naar beneden.

Ik vertrouw niemand meer,
Ik heb geen hoop meer,
Zo wil ik niet meer leven.

Ik kan niet meer genieten van de dingen om me heen,
Niks vind ik meer leuk,
Het liefst zit ik op mijn kamer, waar ik niemand stoor.

Telkens denkend aan hem; dag in, dag uit,
En telkens maar zo depressief; dag in, dag uit,
Ik word er gek van; dag in, dag uit.

Ik denk aan de bloemen, de vogels en al het andere mooie,
En het zijn mooie dingen; ze maken me blij,
Maar het zijn niet die dingen die echt tellen.

Voor de wereld is hij één van de velen,
Voor mij is hij de wereld,
Voor mij is de wereld vergaan.

Maar ik wil hem geen pijn doen,
Dus dit is het moment,
Wat geeft hij erom, als ik er niet meer ben.

Uren lang lig ik te piekeren in bed,
Dan zie ik al mijn ellende voorbij komen,
Maar met alleen denken los je niks op.

Slapen lukt bijna niet meer,
Elke avond heb ik daar alcohol voor nodig,
Morgen weer een dag.

Het gaat bergafwaarts, steeds verder zak ik weg,
Na de drugs en drank, is nu ook een mes een pijnstiller geworden,
En het doet geen eens pijn, nee, het is een genot.

Is het, het waard om alles op te geven,
Om vervolgens een dieptepunt te bereiken,
Zal ik daar dan ooit nog uitkomen?

Ik weet niet meer hoe ik het moet oplossen,
Niks lijkt te helpen,
“Gelukkig” is er altijd één oplossing; één die er altijd is…
Datum:
14-05-2006
Naam:
Nes
Leeftijd:
19
Provincie:
Zeeland

.Gevoel van

Het gevoel om je gelukkig te voelen..
Een fijn gezin te hebben...
Tevrede zijn met jezelf..
het gevoel dat je waardevol bent..
Het gevoel dat anderen echt van je houden..

Wat is dat hoe voelt dat? ...
waarom zijn deze dingen niet iedereen gegunt? de kleine dingen die iets groots betkennen.
Datum:
14-05-2006
Naam:
fieke
Leeftijd:
17
Provincie:
Drenthe

leegte

Een verhaal vertellen in zo'n klein stukje is wel erg moeilijk, zeker als je je eigenlijk
zo leeg voelt.

Al mijn hele leven ben ik eenzaam, met mijn ouders heb ik wel contact maar geen
echt contact. Het is oppervlakkig en ze weten eigenlijk totaal niet wie ik ben
Iets wat ik zelf soms ook niet meer weet.
Mijn hele leven is een grote leugen, van een masker opzetten en doen alsof het wel goed gaat. In gesprek met therapeuten ben ik weer "die ander". Nooit lijk ik tot mezelf te komen. Behalve als ik muziek luister waarin al mijn gevoelens van intens verdriet tot uiting komen.

Er zijn mensen in mijn leven waar ik veel om geef, maar waarvan ik ook weet dat ik weinig aan hun leven kan toevoegen. Hoe graag ik ook meer contact met ze wil, altijd
lijkt er weer een reden te zijn waardoor het niet kan.

Ook aan hun kan ik mijn echte zelf niet laten zien. Ik zou het zo graag willen, maar het lukt niet. Ik kan niet uit mezelf komen. Wellicht ben ik bang toe te geven aan die leegte in mijnzelf. Dat mijn echte
en diepste verdriet aan de oppervlakte komt.

Ik heb zoveel meegemaakt, zoveel ellende. Een moeder die geestelijk in de war was en me mishandelde, een dronken vader, een psyhotische pleegmoeder. Net toen ik dacht dat het beter ging..

Het geluk lijk ik maar niet te vinden en eigenlijk weet ik niet waarom ik nog zou moeten leven. Ik heb het gevoel dat ik hier niet thuishoor, als ware ik een vreemde.

Het wordt steeds moeilijker om nog door te gaan om het nog vol te houden. Om mezelf op te porren er nog voor te gaan.
Gevoelens van vervreemding en eenzaamheid worden sterker. Het gevoel van er toch niet meer toe doen. De behoefte aan rust en bevrijding.

Ik probeer het steeds weer, maar ik red het gewoon niet meer..
Datum:
13-05-2006
Naam:
M32
Leeftijd:
32
Provincie:
Zuid-holland

eenzaam

ik zit er steds over te denken om er uit te stappen.
vrienden heb ik niet en als ik naar de afgelopen 20 jaar kijk dan zijn er maar weinig momenten geweest dat ik mij gelukig heb gevoeld.
doordat ik zo verlegen benis contact maken voor mij moeilijk.
maar volgende week wil ik hulp gaan zoeken want ik heb ook nog een zoon die 5 moet worden en hem op die leeftijd al op te schepen met een scheiding en een vader die zelfmoord pleegt nee dat is teveel van het goede
Datum:
13-05-2006
Naam:
john
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

zugt

nah, ff mijn verhaaltje dan ma... kben 15, kheb een heel tijdje zelf moord willen plegen... heb ook stuk of 10 pogingen gedaan, allemala mislukt,, kwas soms toch wel blij da k t overleefde, ma t gevoel van dood willen kwam ma trug, k heb hulp gehaalt, profecionele (of whatever:P) maar k vind het moeilijk om te praten met iemand die t nooit heeft mee gemaakt.. nah, wrom ik iegenlijk dood wil ? hoe zou jij t vinden als je zou leven in armoede, soms weken geen eten, je kan nix extra krijge.. das nummer1, nummer2, k ben anders als andere, en zo behandelen ze me ook :S terwijl k gewoon precies t zelfde ben als iedereen alleen andere smaak van kleren ect. nummer3. aanranding... verkrachting... het leven is niet eerlijk.. kwil elkedag nog dood, ma ik kan mn vrienden en mn eigen lieve vriend nie alleen laten.. maar toch.... de niegingen zulle er altijd zijn...

Gr's kusjes een vaag meisje
Datum:
13-05-2006
Naam:
Metallaar
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

zelfmoord plegen

ik wou een keer zelfmoord plegen
dus .
mijn heleleven is verpest door mijn stiefvader die heeft me heel veel keer geslagen
Datum:
13-05-2006
Naam:
melaina
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-holland

ik

ik ben alles kwijt me gezin huis enzo heb nu niets meer moet het doen met niets zie geen andere uitweg ben zeer depri heb echt niets meer afschrijfts brief heb ik al en me begravennis ook weet niet meer hoe ik iets moet opbouwen ga niet denk me zelf dood ik wil dood heb geen reden om te blijven
Datum:
13-05-2006
Naam:
ik
Leeftijd:
33
Provincie:
Zuid-holland

ik haat deze wereld

Ik ben een meisje van 14 jaar. En ik denk best vaak naar over zelfmoord. En heb mezelf gesneden. Het rare is, ik heb niet egt een reden. Ik heb een mooi leven; op school gaat het goed, heb een superband met mn moeder, bijna nooit ruzies of zo, veel vriendin, genoeg kans bij jongens, financieel gaat het ook goed, ben enigskind dus krijg veel aandacht. Het enige wat in me op zou kunnen komen is, dat mn vader 4 jaar geleden +-700 km van me vandaan is gaan wonen. Mn ouders zijn al ong. 9 jaar gescheiden. Zoveel problemen heb ik daar niet mee gehad, want ze gingen nog met elkaar om al goeie vrienden en ik zag ze beide regelmatig. Ik ging elk weekend naar mn vader en zag hem soms nog doordeweeks. Mijn moeder had al 3 nieuwe partners gehad. (ze heeft nu haar 4e en ik denk dat de ware is voorhaar, we hebben het ook super leuk met zn drietjes!). Terwijl mijn vader nog geen nieuwe vriendin had, ik vond het wel eens tijd worden! En toen was het uiteindelijk ook zo ver. Hij had een nieuwe vriendin, en toen werd mn probleemloos leven, overhoop gehaald. Ik kon het niet met haar vinden, ieder weekend kwam ik weer thuis met verhalen, en mn moeder zei, dat het allemaal minder zou worden. Ik kan hier nog lang overdoorpraten maar ik hou het kort ;P. Toen kreeg ik perongeluk van mijn moeder te horen dat mijn vader naar haar toe zou verhuizen en dat ik 700 km van mij weg! min 6 uur met de auto 1 uur met vliegtuig! Hoe kom hij mij dat aan doen. Is die liever bij haar dacht ik? Wat vind hij nou zo leuk aan dat kreng!? Daaromheen is er nog veel tussen mijn vader en mij gebeurt. Dat is dus ook ong. het enige wat ik me kan in denken waarom ik zelfmoord wil plegen. Maja dan zou je denken dat is tog geen reden? Andere mensen hebben het 100× moeilijker dan ik? Maar ik heb het zo vaak dat ik denk, waarom moet ik op deze wereld leven, om hem nog kapotter te maken dan hij al is? Ik denk al vanaf mijn 5e \"wat heeft het leven voor een zin\". Ik denk dat iedereen dat wel eens denk maar ik te vaak, waarom kan het leven niet zo nemen als het is, leef het met plezier, en maakt het af. Soms kan ik helemaal niet meer helder denken, en denkt dat ik egt helemaal gek wordt. Als ik me dan snijdt kan ik weer normaal denke. Ik zit ook best snel in een dip. Bij de kleinste tegen slag komt al het negatieve in me op. Ik weet wel zeker dat ik phyisch niet in orde ben. Denk miss zelf dat ik borderline heb. (google maar ff) Als niemand verdrietig zou zijn als ik dood zou gaan, ik zou egt geen moment twijfel. Maar soms denk ik ook, je weet niet wat er gebeurt als je dood gaat. miss neem je al je gevoelens en prolemen mee naar een andere plek en op die plek sta je er alleen voor en hier niet. Je weet gewoon niet wat er gebeurt als je dood bent. Een paarmensen weten dat ik me snijd, maar niet dat ik vaak over zelfmoord na denk. Mijn moeder weet er helemaal nix van. Die denk dat ik een doorsnee kind ben en dat er nix mis is. Ook vrij logisch ik speel het blije meisje. ik weet dat ze er ooit achter zal komen. Ik heb er gewooon geen zin in om me leven voor andere te leven. Mij irriteerd het dat mn hele leven mij al is voorgeschreven; je gaat naar school studeren,, werken tot je 65 als het goed is, dan ga je in rente. Een van mij vriendin zei datik miss hulp moet gaan zoeken, maar ik denk niet dat dat egt help.
ik ben ook geen sterk persoon, fysiek en mentaal niet, als ik zie wat andere mensen door maken en dan tog nog blijven doorgaan. Dan zouik al lang zeggen van bekijk het je.
Ik hoop dat ik weer zin in het leven krijg. Ik moet gewoon minder na denke, maar dat is zo makkelijk gezegd.
Datum:
13-05-2006
Naam:
mi
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.