Ik ben een meisje van 14 jaar. En ik denk best vaak naar over zelfmoord. En heb mezelf gesneden. Het rare is, ik heb niet egt een reden. Ik heb een mooi leven; op school gaat het goed, heb een superband met mn moeder, bijna nooit ruzies of zo, veel vriendin, genoeg kans bij jongens, financieel gaat het ook goed, ben enigskind dus krijg veel aandacht. Het enige wat in me op zou kunnen komen is, dat mn vader 4 jaar geleden +-700 km van me vandaan is gaan wonen. Mn ouders zijn al ong. 9 jaar gescheiden. Zoveel problemen heb ik daar niet mee gehad, want ze gingen nog met elkaar om al goeie vrienden en ik zag ze beide regelmatig. Ik ging elk weekend naar mn vader en zag hem soms nog doordeweeks. Mijn moeder had al 3 nieuwe partners gehad. (ze heeft nu haar 4e en ik denk dat de ware is voorhaar, we hebben het ook super leuk met zn drietjes!). Terwijl mijn vader nog geen nieuwe vriendin had, ik vond het wel eens tijd worden! En toen was het uiteindelijk ook zo ver. Hij had een nieuwe vriendin, en toen werd mn probleemloos leven, overhoop gehaald. Ik kon het niet met haar vinden, ieder weekend kwam ik weer thuis met verhalen, en mn moeder zei, dat het allemaal minder zou worden. Ik kan hier nog lang overdoorpraten maar ik hou het kort ;P. Toen kreeg ik perongeluk van mijn moeder te horen dat mijn vader naar haar toe zou verhuizen en dat ik 700 km van mij weg! min 6 uur met de auto 1 uur met vliegtuig! Hoe kom hij mij dat aan doen. Is die liever bij haar dacht ik? Wat vind hij nou zo leuk aan dat kreng!? Daaromheen is er nog veel tussen mijn vader en mij gebeurt. Dat is dus ook ong. het enige wat ik me kan in denken waarom ik zelfmoord wil plegen. Maja dan zou je denken dat is tog geen reden? Andere mensen hebben het 100× moeilijker dan ik? Maar ik heb het zo vaak dat ik denk, waarom moet ik op deze wereld leven, om hem nog kapotter te maken dan hij al is? Ik denk al vanaf mijn 5e \"wat heeft het leven voor een zin\". Ik denk dat iedereen dat wel eens denk maar ik te vaak, waarom kan het leven niet zo nemen als het is, leef het met plezier, en maakt het af. Soms kan ik helemaal niet meer helder denken, en denkt dat ik egt helemaal gek wordt. Als ik me dan snijdt kan ik weer normaal denke. Ik zit ook best snel in een dip. Bij de kleinste tegen slag komt al het negatieve in me op. Ik weet wel zeker dat ik phyisch niet in orde ben. Denk miss zelf dat ik borderline heb. (google maar ff) Als niemand verdrietig zou zijn als ik dood zou gaan, ik zou egt geen moment twijfel. Maar soms denk ik ook, je weet niet wat er gebeurt als je dood gaat. miss neem je al je gevoelens en prolemen mee naar een andere plek en op die plek sta je er alleen voor en hier niet. Je weet gewoon niet wat er gebeurt als je dood bent. Een paarmensen weten dat ik me snijd, maar niet dat ik vaak over zelfmoord na denk. Mijn moeder weet er helemaal nix van. Die denk dat ik een doorsnee kind ben en dat er nix mis is. Ook vrij logisch ik speel het blije meisje. ik weet dat ze er ooit achter zal komen. Ik heb er gewooon geen zin in om me leven voor andere te leven. Mij irriteerd het dat mn hele leven mij al is voorgeschreven; je gaat naar school studeren,, werken tot je 65 als het goed is, dan ga je in rente. Een van mij vriendin zei datik miss hulp moet gaan zoeken, maar ik denk niet dat dat egt help.
ik ben ook geen sterk persoon, fysiek en mentaal niet, als ik zie wat andere mensen door maken en dan tog nog blijven doorgaan. Dan zouik al lang zeggen van bekijk het je.
Ik hoop dat ik weer zin in het leven krijg. Ik moet gewoon minder na denke, maar dat is zo makkelijk gezegd.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.