Zelfmoord...
Nou hallo,
ik weet niet eens waar ik moet beginnen.. Maar goed.. ff mezelf beschrijven:
Ik ben lief,eerlijk,grappig,verlegen,soms gemeen, maar kan ook serieus zijn. Heb een hart, geef om andere mensen. Ben een halfbloedje.
En nu dan mijn (levens)verhaal in het kort:
Toen ik 8/9 jaar was, werd ik sexueel misbruik. Ik was bang, ik was nog zo jong, later besefte ik pas wat ''hij'' met mij had gedaan:) Ik was zo jong, ik dacht dat dat allemaal een bij een spelletje hoorde.. Ik voel me zo vies; die beelden van toen, zie ik nog steeds voor me:)
Toen ik op de Middelbare school zat, de eerste jaar, toen begon mijn leven echt te veranderen.. Al die (nieuwe) mensen om je heen, ik moest wel wennen, en zelf ben ik iemand die niet zo snel vrienden maakt, en dat vind ik van mezelf ook heel erg jammer. Ik heb geen lef, om voor mezelf op te komen. En ja, daardoor werd ik ook gepest. Toen ik met de eerste klas op schoolreisje ging, kreeg ik meningsverschil met een meisje uit me klas. Zij begon mij te discrimeneren. Ze zei tegen me: '' Kanker zwarte ", " Ga terug naar je eigen land ''
Nou dat was de eerste keer, dat iemand zoiets lelijks tegen mij zei:) Dat raakte mij wel, ik moest gaan huilen, en heb er dagen over zitten nadenken, waarom ze meteen daarover begon, niet dat ze normaal wou gaan uitpraten ofzo. Maarja ik werd steeds erger gepest op die school. Het begon allemaal met grapjes, en steeds werd het erger. De jongens in mijn klas begonnen zo vies te doen, ze moesten elke dag wel aan mij zitten. Ik heb dat ook tegen mijn mentor gezegd. Maarja, dat heeft niet eens geholpen. Ik dacht dat myn enige manier was om van die mensen af te komen, spijbelen. Ik kwam wekenlang niet naar school, en mijn ouders moesten elke ochtend de deur uit, om te gaan werken. Dus zij hadden dat niet in de gaten. En als ik brieven thuis kreeg van mijn (oude) school, dan was ik mijn ouders altijd voor. Ik scheurde ze dan, en gooide ze weg in de kliko. Toen met verbazing ging ik toch over naar de 2e klas. Heel mijn klas was zo verbaast, ze kwamen allemaal naar me toe: '' Hey, hoe kan dat nou? '', '' Je bent nooit op school, hoe kan je nou overgaan'', '' Zeker, toeval ofso.. ''
De enige met wie ik van mijn klas omging, waren 2 jongens, alle 2 van buitenlandse afkomst. Ik weet niet, maar ik voel me prettiger als ik met buitenlanders zelf omga, en die 2 jongens waren de enige buitenlanders van mijn klas. Ik kon alles tegen ze kwijt. En de rest van mijn klas waren gewoon Nederlanders. Ik weet niet, maar zij hadden altijd kritiek op mij, vooral de meisjes van mijn klas, alsof ze het niet konden hebben dat ik meer met jongens kon opschieten dan met meisjes. Maar later, ik begon meer schijt aan mijn klas te hebben, en begon beetje zelf met pesten tegenover andere mensen. Ik vond gewoon ze moesten eens voelen hoe dat is.
De 2e jaar heb ik niet afgemaakt, ik begon steeds meer te verzuimen, en uiteindelijk hebben ze mij van school getrapt. Ik was een paar maanden schoolloos. Daarna kreeg ik problemen met de kinderberscherming, en leerplichtambtenaar. Ik moest een ander school vinden, maar ik werd nergens aangenomen. Uit eindelijk vond mijn leerplichtambtenaar een school. Niet gewoon een normale school, maar een school waar je maar tijdelijk op kan zitten. In het begin ging het daar niet zo goed, later werd steeds beter. De jongeren die daar ook op school zaten, hadden beetje dezelfde problemen als mij.
Maar toen gebeurde het: Een nieuwe leerling kwam op die school, in mijn klas.
Het was een jongen, hij leek eerst heel normaal, aardig enzo. Maar daarna begon die heel vies te doen. Hij begon mij eerst altijd aan te staren, daarna begon die dingen naar mij te gooien. Later we hadden zo'n feest op school, hij vroeg toen mijn nummer enzo, hij vond me leuk zij die. Maar ik gaf niet, ik vond het maar een vies ventje!! Paar weken later: begon die mij op te wachten, na school tijd. Elke bus die ik nam, nam hij ook. Ik voelde me zo bang. Ik had zelfs dagen dat ik gewoon zeker 2uurtjes langer op school bleef, omdat ik bang was dat hij mij weer zat op te wachten. Elke keer als die dan daar bij mijn bushalte stond, ging die mij zo vies aankijken, alsof die mij wilt pakken ofzo. Na ongeveer 3 maanden, begon hij echt vies te doen. Hij nam zelfde bus als mij, en ging dan naast mij zitten, en aan me zitten. Maar ik kon niks doen, want hij was met een hele grote groep jongens. En 1 van die jongens had mij ook eerder betast enzo, tegen mijn zin in. Ik dacht echt dat ik verkracht zou worden, toen ik in die bus zat met die hele grote groep jongens. Die jongen die dus bij mij in de klas zat, hij zei tegen mij: '' Als jij 1x wat zegt tegen de leraren of wat dan ook, ik maak je dood! '' Ik was bang, dat zou elke meisje wel zijn! Het werd steeds erger en erger. Tot op een dag, hij was met 2 andere jongens en wachtte op CS eindhalte. Ik zag hem eerst niet, later hoorde ik hem mijn naam roepen. Ik draaide me om, ik schrok me dood, ik nam sprintje naar mijn bushalte. ( ik moest 2x overstappen om naar huis te kunnen gaan. Want ik woonde buiten de stad, in een dorp ) Hij kwam mij achterna lopen/rennen. Opeens stond die voor mij, hij zei steeds: '' Neem met mij, ik vind je leuk.. '' ik weigerde hem steeds, ik wist van mezelf dat hij een vieze jongen was. Toen ik bij mijn bushalte aankwam, zag ik dat ik mijn bus had gemist. En omdat ik in een dorp woon, komen de bussen maar om de half uur. Dus ik moest gaan wachten, met die 3 jongens die mij lastig vielen. De jongen die in mijn klas zat, kwam opeens naast me zitten, ik wou opstaan, hij trok aan me haren, en zei: '' Nu zitten, kanker hoer! '' Ik wou hem gaan slaan enzo, ik begon te schreeuwen om hulp. Maar niemand die kwam helpen. Opeens die 2 andere jongens kwamen ook erbij, de ene jongens zij tegen de andere jongen: ''Pak haar armen, ik pak haar benen'' Opeens begonnen ze mij vast te pakken, en die andere jongen weer (van mn klas) die begon opeens my te strelen enzo. heel vies. ik ging half janken daar, niemand die kwam helpen ofzo. En tuurlijk ging ik me verzetten, maar wat kon ik nog meer doen? 3 jongens (sterk ook) tegen mij alleen. Ze hebben mij daar geslagen en aan mij gezeten. Toen eindelijk kwam de bus, het leek alsof het jaren duurde! Ik stapte snel de bus in. Ik dacht eindelijk van hun af te zijn. Kwamen ze alle 3 ook in de bus. Ik wou eruit gaan, toen pakte 1 van die jongens een zakmes, en bedreigde mij. Gelukkig waren ze na 1 halte alweer eruit gegaan. Toen ik thuis aankwam, ben ik meteen gaan douchen, nadat ik klaar was met douchen keek ik in de spiegel, en zag ik allemaal rode plekken op mijn lichaam. Dag later waren ze allemaal blauw. Ik had kapot veel pijn, en heb veel gehuilt. En zo bleef dat maar doorgaan. Toen op een dag kreeg ik ruzie met die jongen op mijn school, we hadden gevochten. Ik was zo boos, had al mijn woede gewoon eruit gegooid. Ik werd meegenomen, en moest met mijn mentor praten. Ik had haar alles verteld wat die mij had aangedaan. Ze zei tegen mij: '' Lieve schat, je bent echt een lieve meid, ik weet dat je bang bent, maar je zult toch aangifte moeten doen bij de politie''. Ze had het toen ook door gegeven aan mijn ouders. Toen moest ik aangifte doen. Weken later kreeg ik bericht dat die vast zat, en dat die mij niks meer kon aandoen. Een paar maanden later moest ik van die school af, en moest ik op een andere school.
Dat vond ik heel erg, ik was bang, ik had niemand op die school. 2meisjes maar die ik echt kende, de rest niet. En ik heb al moeite om vrienden te maken met andere leerlingen. In het begin ging goed, mijn cijfers waren redelijk. En mijn gedrag was gewoon goed. Maar ik voelde me zo alleen op die school. Ik had niemand om in de pauze's mee te zitten, niemand mijn eigen klas zelf. En er waren wel leerlingen die naar me kwamen van: ''Hey, hallo ben jij nieuw..?'' en dat soort dingen. Maar ik ben altijd zo gesloten. Ik durf nooit wat te zeggen. Ook niet in de klas, als de meester iets vroeg aan mij, werd ik altijd zo rood. Ik zei altijd dat ik niks wist, terwijl ik het wel wist. Maar me gewoon kapot schaamde. Later ging het slecht met mij op school. En dat allemaal, omdat ik niemand op school heb. En ik weet je moet naar school, niet voor anderen maar voor jezelf. Maar ik bedoel, je moet toch wel iemand op school hebben, om mee samen te zijn? Niet dat je helemaal alleen, vriendenloos daar in de pauze's op een bankje zit. Ik huil elke dag, als ik niet verlegen was, dan was alles anders. Dan had ik nu genoeg vrienden, niet alleen om op school mee om te gaan, maar ook waar ik gewoon alles tegen kwijt kan. Ik had een weken lang gespijbeld. Ik kwam weer op school, ik was te laat voor mijn les, en ik had les van mijn eigen mentor. Ik kwam binnen en mijn mentor zei: ''Kijk wie hebben we daar? ''Een nieuwe leerling soms?'' En ik zo met me verlegen kop. Ik werd helemaal rood, en ging snel op mijn plaats zitten. De meester ging tegen mij praten, de hele klas was stil en keek richting mijn kant. De meester zei: '' Tjongejonge, meisje wat doe jij jezelf aan? Je kan goed leren, je bent een mooie en lieve meid, altijd leuk gekleed. Waarom spijbel je? Denk aan je toekomst. Je moet blij wezen, al die andere leerlingen van andere klassen zouden in jou plaats willen zijn, en kijk wat je met je mooie kans doet.'' Hij zei dat wel elke dag tegen mij, maarja hij weet niet eens wat er allemaal met mij aan de hand is.
Ik had ook verkering enzo met jongens. Maar nog nooit een serieuse realtie. Toen leerde ik een jongen kennen, en ben met hem serieus gegaan. Hij had veel respect voor mij. We gingen nooit verder dan zoenen. Hij wou wel meer, maar ik niet. En daar had die begrip voor. Hij zei dat die van me hield. Dat hij een toekomst met mij wou. We gingen alles plannen. Na 4maanden hoorde ik dat die vreemd was gegaan. Ik had het hem vergeven, het ging aan uit aan uit. Net een stoplicht. Ik begon steeds meer en meer van hem te houden, we gingen een jaar met elkaar. In die tussentijd we hadden zoveel samen meegemaakt, leuke dingen,leuke tijden. Hij heeft mijn hart gestolen, en gebroken! Hij heeft me zoveel pijn gedaan. Heb elke dag gehuilt. Niemand die er wat van wist. Op een dag, ik was alleen thuis met mijn kleine zusje. Zij was aan het spelen, en ik zat buiten uit het raam te kijken. Ik dacht weer terug naar toen, met mijn (ex)vriend samen. Hoeveel we samen hadden meegemaakt, en veel hadden gelachen. Hij wist dat ik problemen thuis en op school had, hij was de enige die altijd klaar voor me stond. En in 1x was ik hem gewoon kwijt geraakt. Omdat onze liefde onmogelijk is, zei die tegen mij. Ik begon kapot te huilen, en kreeg van die zelfmoordneigingen. Ik begon eerst mezelf te slaan enzo, ik wou mezelf pijn doen, ik wou gewoon niet leven. Ik ben naar de keuken gegaan, heb een mes gepakt en naar de badkamer gegaan. Ik durfde het eerst niet, daarna begon ik mezelf te snijden in me polsen. Het deed pijn, daarna voelde ik de pijn niet meer, ik kreeg van binnen een haat gevoel, ik wou gewoon dat ik een normaal leven kon lijden, gewoon gelukkig net als elk ander meisje om me heen. Me polsen bloedde, ik bleef op de grond zitten, en doorgaan met snijden. Ik botste mijn hoofd tegen de muur, dat gaf me echt een kick, achter elkaar bleef ik doorgaan. Na een halfuurtje ik stopte. Ik kreeg een smsje van me vriendin, toeval; '' Schatje, als er wat is, je weet ik sta altijd voor je klaar''. Maar natuurlijk zij woont helemaal aan de andere kant van Nederland, hoe kan zij nou voor me klaar staan?! Ik heb meteen verband om mijn polsen gedaan. Eerste dag ik voelde niks, later bleef de pijn terug komen. Ik had spijt van wat ik had gedaan. Kon ik de tijd maar terug draaien...
Thuis ging het ook slecht. al toen van de basischool tot nu toe. Mijn ouders hadden elke dag ruzie. Mijn vader sloeg mijn moeder altijd. En later begon mijn vader ook mij en mijn andere zusjes en broertje te slaan. Omdat we, of 5min te laat thuis aankwamen, of omdat het slecht ging met ons op school, of omdat het huis vies was. Oke, van ons geloof mogen je ouders je gewoon slaan:) Maar ik bedoel, je moet je grenzen kennen toch? Je kan slaan met je eigen handen of voeten. Maar met voorwerpen? zoals een bezem, stofzuiger,stoel,wasrek,enzo enzo. Nou mijn vader was wel zo. En later mijn moeder begon ook te slaan enzo, elke dag was ze chagerijnig, en moest ze op ons afreageren. Nu me zus 18 is geworden, ben ik zeg maar de zondebok geworden in het gezin. Al het schuld word altijd op mij afgeschoven. Altijd heb ''ik'' alle problemen veroorzaakt binnen ons gezin. Ik ben laats opgepakt door de politie omdat ik betrokken was bij een diefstal:) en alles dat omdat ik met verkeerde mensen omging. Ik heb spijt van alles wat ik heb gedaan. Buiten school, had ik wel veel vrienden. Maar ik dacht dat ze te vertrouwen waren, ik ging buiten met ze chillen, rondhangen,lachen, leuke dingen doen. Ik was zo blij die tijd, maar later kwam ik erachter dat ze mij gewoon gebruikt hadden, vanwege mijn geld. Ze wisten ik had elke dag geld opzak, zeker 50euro. Ik ben door hun gaan blowen,roken en drinken. Elke keer dat ik ging blowen, dat gaf mij een kick, ik vergat altijd mijn problemen. Ik was dan zo blij. Maar dag later kwam weer terug, ging ik weer blowen. En zo bleef maar doorgaan. Ik ging met een meisje om die mij helemaal gek heeft gemaakt. Ze leerde mij stelen. Ik was elke dag met haar, en we gingen elke winkel in, en wat stelen. Spulletjes, parfum,kleren,sieraden enzo. Tot ik werd gepakt. Ik moest verklaring afleggen. En ik weet komt ook door mezelf, ik kon nee zeggen. Maar dat is juist mijn probleem. Ik heb moeite met Nee zeggen. Doordat sta ik nu geregistreerd in de computer. En ja, later krijg ik moeite met werk zoeken:) En ik werd eerst naar Halt gestuurd, moest 13uurtjes taakstraf doen, moest in 2 dagen doen. 1 Dag was ik ziek, andere dag had ik mijn taakstraf goed gedaan. En niet dat ze mij een waarschuwing geven, nee, meteen naar justitie gestuurd dat het negatief is. En nu komt er een vervolg.
Thuis zijn ze zo boos op mij, ze doen zo afstandelijk tegen me. Ik doe altijd lief, en zij doen altijd het tegenovergestelde. Ik heb een voogd tot me 18e. Maar dat heeft ook geen nut. Ik durf hem amper te vertellen wat er thuis en buiten huis allemaal gebeurd. Ik mag hem niet. Hij bemoeit met mijn hele leven. Oke, dat is zijn werk. Maar hij bemoeit nu ook met mijn kleine zusje, die NIET onder toezicht staat. En nu wilt de kinderscherming mijn zusje afpakken van mijn ouders als ik niet mijn best doe. :( ik huil gewoon elke dag, ik durf niks meer. Ik ben niet gemotiveerd,niks. Ik wil best zelf mijn eigen dingen regelen, maar ik durf het niet. Ik ben bang. Ik heb geen lef, gewoon niks. En vanochtend werd ik wakker door het gepraat van mijn zus en mijn moeder. Ik hoorde me me moeder slecht praten over mij, en mijn zus? die kwam niet eens voor me op. Terwijl ik altijd voor der op kom. Altijd voor der klaar sta.
Soms denk ik; Waarom leef ik? Voor wat? Zodat mensen mij pijn kunnen doen? Aan wat verdien ik dit? Zal ik voor de trein springen? Als ik niet geboren was, was mijn gezin dan gelukkig? Geen problemen? Geen Kinderbescherming?
Ik ben zo depressief geworden, ik praat in mezelf, ik word gek van mezelf, ik hoor stemmen dubbel, ik voel alsof er meer mensen om me heen zijn, terwijl ik gewoon alleen ben. Elke avond ben ik mezelf niet eens, ik huil gewoon kapot erg, ik zie beelden uit mijn verleden. De slechte en goeie dingen wat ik allemaal heb gedaan. Ik word gewoon bang van mezelf, ik begin mensen te zien, die der niet eens zijn. Ik hoor gekke geluiden. Ik weet het ook niet meer..
Ik wil gewoon een eind maken aan mijn leven:) dan is iedereen blij. Geen problemen niks.
Datum:
16-05-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland
