Levensverhalen (pagina 1708)

Oke om een saai levensverhaal uit de weg te gaan even een opsomming... minimaal 9 jaar gepest (ben de tijd kwijt) en altijd bull shit naar me oren gehad... nooit gelukkig geweest.

Heb altijd pech gehad vandaag kreeg ik te horen dat een meid die ik leuk vond maar mij te jong vond een jongen van 4 jaar jonger niet te jong vond... en altijd gaat het op die manier ik krijg te horen dat ik een schat ben dat ze vinden dat ik als geen ander een vriendin verdien... maar ondertussen zijn dat de meiden die me absoluut nooit willen. Kan beter dood gaan dan in de hel van de leugens van anderen leven... misschien gaat het snel beter met mij... maar ik ben bang van niet de nijging is er al vanaf mijn 9de en het is er nu nog... tot nu toe ben ik sterker maar hoe lang hou ik het vol. Alles zit me tegen en ik heb geen id hoelang ik het vol houd

Ik leef al een tijd met de gedachten er niet meer te willen zijn.
Het wordt met de dag erger. Ik wordt gekleineerd door iedereen, mijn bedrijf loopt niet, heb een schuld van bijna
€ 100000 en mijn zoon heeft ADHD. Ik sta overla alleen voor en onder tussen wordt ik de grond ingestampt. Echt vrienden heb ik niet en familie al helemaal niet. ik zie gewoon geen uitweg meer.
Ik ben bezig met een afscheidsbrief en zit ondertussen te bedenken. Hoe ik zal moeten aanpakken. Ik ben mij rustig aan het voorbereiden. Ik wil een rustige dood.
Ik heb al genoeg gevochten en geleden.
Ik heb mijn best gedaan in dit leven, maar het geluk is mij gewoon niet gegunt.
Ik voel mij zo alleen en denk ook niet dat dit bericht mij oplucht.

ik word al langere tijd door veel mensen de grond in gestamt.
onderandere ook door me moeder en haar man.
me biologise vader ken ik niet ik mocht van mijn moeder nooit contackt met hem zoeken,
ik word vaak getrijterd met het feit dat ik op jongens val.
ook maken mensen vaak gebruik van dat ik makkelijk te beinvloeden ben.
voor me moeder doe ik nooit wat goed.
ze werkt fulltime net als dr man en heeft dus weing tijd voor mij me zusje en het huishoude.
ik moet s´ochtens eerst me zusje naar school brengen en als ik klaar ben met school moet ik me zus je van school of van de opvang halen ik daarnaast moet ik zelf ook nog werken en me schoolwerk maken ik haal aleen maar ruime voldoendes maar dat is voor me moeder niet genoeg ze loopt me aleen maar aftekraken en te slaan
ik moet het huishoude doen ik ben het allemaal zat ik zie het niet meer zitten ik heb meerdere malen geprobeert er een einde aan te maken maar het mislukte telkens ik ben het allemaal zat

mn oma is 7 jaar gelede overlede...
daar heb ik nogh steeds heel veel verdriet om . k ben 2 jaar gelede heftig aangerant door een vriend van mn broer (niemand weet het egte verhaal). laatst hoorde ik van mn moeder dat se ook nogh een keer selfmoord heb probere te plege toen se jong was en dat t byna was gelukt. k heb heel veel rusiej met mn vriendje en laatst hoorde ik ook nogh dat hy een keer selfmoord heeft probere te plege..
t gaat slegt op school. en t leven heeft voor my eigelijk geen sin meer..
wat doek hier nogh voor wie leef ik nogh?

liede is bij mij egt een ramp
zoo ergg dat ik denk aan zelfmoord
om mezelf pijn te doen
om me te willen voelen lijden
en dan er dan even niemand is die iets van je verwacht
liefde maakt met egt gek
en zeker als je van medere jongens houd
dan wordt je gek en weet je niet meer wat je moet doen dan ben je hopeloos en dan zie je niks anders meer dan de dood
maar ook wil je weer niet als je denkt aan de mensen die van je houden maar daar ga ik dan soms ook wel aan twijfelen of ze wel egt van me houden ik heb wel al een paar keer zelfmoord wille doen maar telkens houd een gevoel me togh tegen....

Misschien is het een rare neiging als je al 40 jaar probert christelijk te leven.
Al die jaren eigenlijk alleen geweest.
Op mijn 6e jaar ben ik daar een valpartij over een hekje van ongeveer 40 cm is mijn voortand gebroken.
Zo heb ik van mijn 6e tot mijn 24e jaar rondgelopen op deze wereld met een gebroken voortand, omdat hij vanwege een latere beugel (+/- 16 - 18 jarige leeftijd) een stukje neptand er niet aangezet mocht worden.
Dit minder voelen is darna nog versterkt door andere dingen als werkloosheid ed.
Een vriendin heb ik nooit gehad.
Meer omdat ik niet durfde dan dat ik het probeerde.
Toen ik 29 jaar was is mijn vader overleden en is mijn toe al getrouwde zus de familie verlaten.
Ik voelde toen dat ik een soort van niet trouw belofte aan God heb gedaan.
Het klinkt misschien wat makklelijk maar dit is het niet.
In 2000 heb ik een tramongeluk gehad waardoor ik in het ziekenhuis ben gekomen. Mijn zus heeft mij naar ik later hoorde op de intensive care bezocht.
Echter ik heb daar niets van gehoord/gezien of iets dergelijks.
Volgens haar kon ze geen verschil zien tussen mij en de anderen.
Na de dood van mijn vader en de problemen met mijn zus zijn ik en mijn moeder ons meer met geloof gaan bezig houden en met name met Israel.
Dit levert bij mij op de zaak opmerkingen op als dat ze eigenlijk alles al weten wat ze hebben het tv al gezien en andere negatieve opmerkingen waardoor ik eigenlijk buiten de groep ben komen te staan. Misschien had ik er anders mee om moeten gaan en mij niet zo terugtrekken.
Maar ja.
Maar ja je wordt toch ouder en je voelt je dan van God verlaten en alleen.
Misschien of beter gezegd weet ik het beter namelijk dat ik het zelf heb aangedaan en dat maakt de zaak nog moeilijker want liefde geven kan ik al haast niet laat staan mezelf vergeven.

Tot zover dan maar deze ontboezeming die misschien niet leuk is maar wel waar. Eigenlijk weet ik niet waarom ik dit zo opschrijf maar misschien God wel. Zelf heb ik sterk het gevoel van God verlaten te zijn. Niet dat ik niet weet dat hij bestaat maar ik hou dan maar als zelfhulpgedachte dat als ik door God ben afgewezen en ik niet in de hemel kom dat ik het dan echt OM NIET (=genade) heb gedaan.

Nico

Hallo,
nou mijn leven is niet veel meer... ik wordt non stop gepest op school en krijg van iedereen om me heen gezeik.
mijn familie en me vrienden willen niet dat ik zelfmoord pleeg eigenlijk wil ik het ook niet maar als ik boos wordt heb ik mezelf niet meer onder controle... en doe ik wel pogingen... maar konstand ga ik net niet ver genoeg door...

het gaat niet zo goed met me, al een tijdje niet. toen ik 12 was begon het, rekenproblemen en gepest op school, werd depresief en had gesprekken bij het RIAGG. heb 4 vriendjes gehad waar ik stappel gek op was. net dus een relatie van 13 maanden achter de rug, tis nu een half jaar uit, maar mis hem nog elke dag en denk veel aan hem en droom over hem, hoe graag ik hem ook wil vergeten. voel me dus in de steek gelaten. hij maakte het uit, het gevoel was weg zei hij. het liep al een tijdje niet meer zo lekker, ik wilde volhouden dacht dat het wel beter zou gaan, helaas hij wilde het niet meer. ik wil hem vergeten maar hij zit in mijn hoofd en hart. ben nu net begonnen met mijn stage waar ik me helemaal opricht ben eigenlijk met niks anders bezig.de curcus van 4 weken net gehad en werd een week ingewerkt. ik zou het nu eigenlijk zelf moeten kunnen, maar het gaat moeizaam en ze zijn niet tevreden met me. of ik het wel aankan en leuk vind?! tuurlijk! toch zijn ze bang dat het niet bij me past en ik het niet ga redden. maandag een gesprek met personeelmanager en inwerkers. moet nu dus langer ingewerkt worden en als het dan nog niet gaat (na 2 dagen max een week) dan is het heel simpel en mag ik mijn spullen pakken. dan kan ik dus niet mijn stage volbrengen en krijg ik ook geen diploma! ik ben zo verdrietig en onzeker wat nu? dit is wat ik wil, en als ik niet eens die paar maanden daar volbreng heb ik niet eens een diploma! ben er zo kapot van tis niet alleen dit maar alles bij elkaar. heb nu ook weinig tijd voor de weinige vrienden die ik heb, en op hun beurt laten die weinig van zich horen. heb me me hele leven al overbodig gevoelt, nu helemaal. loop alleen maar in de weg. denk echt dat niemand me zal missen. kon ik maar gaan. kon ik maar iemand die ernstig ziek was alles van overnemen zodat die persoon nog kan leven, en dat ik mag gaan. zelfmoord plegen durf ik niet, dat kan ik niet. maar dit leven is geen happy life.

Op dit moment spookt het heel erg in mn hoofd en ben ik erg in de war. Ik hoop dat mn verhaal een beetje te begrijpen is.

Het begint bij mn verwekking, op een hooiberg in een hooischuur. Ongewenst. Ouders moest trouwen en dat gebeurde dus ook. Ik heb ooit een trouwfoto gezien waarop mn moeder staat met een dikke buik. Daar zat ik in. Ik ben in 1980 geboren, ze zijn in 1985 gescheiden. Ze kwamen bij elkaar, uit elkaar, bij elkaar, uit elkaar, ect. Veel ruzies waarbij ook zo nu en dan klappen vielen. In 1987 word mn broertje geboren, waarschijnlijk een wanhoopspoging. Uiteraard ging t mis. Mn vader woonde thuis en bij zn moeder (mn oma). Dat ging een paar jaar zo door tot in 1992 de definitiefe bom barste, mn vader ging weg. Mn moeder had een uitkering, kwam veel in kroegen, liep te hoerensloeren terwijl mn broertje en ik niks te eten hadden, geen knappe kleding etc. Hoevaak de electro en water is afgesloten kan ik me niet herrinneren en telefoon hadden we toch niet. Toen mn moeder voor de zoveelste keer een krat bier ging halen met dr nieuwe vriendje barste de bom bij mij, ik ging weg. Ik ging naar een vriendin aan de einde van de straat waar mn vader me later kwam ophalen. Met kennissenvan hem die getuige waren zodat hij niet beschuldigd kon worden van ontvoering en misleiding. Later die avond na een warme maaltijd bij mn oma kwam de politie om het verhaal op te nemen. Mn vader vroeg ze of ze mn moeder niet wouden inlichten, hij wou zien hoelang het duurde voordat ze doorhad dat ik weg was. Dat duurde twee dagen. Er kwam een pijnlijke rechtzaak voor de kinderrechter, die me wou dwingen om een bezoekingsregeling te regelen tussen mij en mn moeder. Die had ondertussen al zoveel gelogen en ontkend, moeder? mijn moeder is dood. Ik heb geen moeder. Mn vader kreeg voogdij over mij, over mn broertje kon hij niet winnen. Heeft me altijd achtervolgt, ik wel weg, hij niet. Ik heb nooit meer omgekeken naar mn moeder, we woonde allemaal gezellig in hetzelfde dorp. Ik hoorde uiteraard ook nooit wat van haar. Moederliefde? Ik heb t nooit gekend. Toen leefde ik met mn vader, oma en oom onder 1 dak. Mn oom (broer van mn vader) was een alchollist. Dus de problemen bleven hier niet lang weg. Ik heb er twee jaar gewoond, waarvan 1 jaar een hel is geweest. Mn oma werd jaloers op de hechte band die ontstond tussen mij en mn vader. Ze vroeg me zelf op een dag of we ook samen naar bed gingen. Sex. Dat was een van de dingen die ik naar mn hoofd geslingerd kreeg. Het zijn er teveel om op te noemen maar deze was toch wel een van de ergste. Ze misgunde me alles. Zelfs als ik een cdtje kreeg van mn vader brak de hel los. Ik had niks, hoe kon ze dat doen. De bom barste daar toen mn oom voor de zoveelste keer dronken thuis kwam (hij werd altijd agressief van drank) en een mes op mn strot zette. Ook op dat gebied is er zoveel gebeurt waarvan dit de doorslag gaf. Ik liep weg. Mn vader was op dat moment aan het vissen in Schagen en hoorde toen hij terug kwam wat er gebeurt was, mn oma zei zelfs dat ik het waarschijnlijk wel verdient had. Ze was er niet eens bij!! Vreselijk mens. Ik zat in de sporthal bij ons in het dorp te bedenken waar ik in godsnaam heen moest, toen mn andere oom (2e broer van mn vader) me kwam halen. Die nacht sliep ik daar en ben nooit meer terug geweest. Ik heb mn oma en oom sindsdien ook nooit meer gezien. Mn vader heeft onze spullen later opgehaald en we vertrokken naar een stel in wieringerwaard. Frits was een oud collega en een maatje van vroeger van mn vader. Mn vader heeft welleens verteld aan hem wat er allemaal aan de hand was en hij met zn vriendin en twee kinderen nam ons tijdelijk in huis zodat we wat rust hadden en konder kijken waar we naartoe gingen. Dit stel had ook zo z'n problemen kwam ff later aan het licht. Veel ruzies, schulden, list en bedrog. Daar hebben we een half jaar tussen gezeten. Toen kwam mn vader een ander oud collega tegen. Die woonde in schagen, waar mn vader werkte en ik op school zat. Hij had een appartement met twee kamers over in het centrum. Ideaal dacht mn vader, dus hup, daar gingen we naartoe. Hij was een gokverslaafde, zij was een alchollist en zoonlief was druksverslaafd. Twee jaar gewoond en van alles meegemaakt daar. Jeetje wat een tijd. Na twee jaar was het blijkbaar genoeg voor mn vader en hij kocht een huis hier in Den Helder. Ik was inmiddels bijna 17 en had al aardig wat geproeft van het leven. Ik deed dan ook het huishouden de was en kookwerk etc. omdat mn vader werkte. Je dacht toch niet dat de vrouwen waar we gewoond hadden dat deden. Ik had inmiddels geleerd hoe het een en ander moest. Dus deed ik dat na mn school. In Schagen ben ik gezakt voor mn diploma. Ik kan niet zeggen dat alle problemen dr schuld ervan was. Dat speelde tuurlijk wel mee maar ik wat sterker moeten zijn dan had ik het gewoon moeten halen. Zo simpel is het. Ik heb het wel geprobeert, echt waar, maar ik trok het niet. Tot terlleurstelling van mn vader. Uiteraard. Toen we in den helder kwamen zou ik op een andere school de vakken opnieuw doen om m alsnog te halen. Inmiddels had ik er al de brui aangegeven, ik wou niet meer naar school. Vrienden had ik niet en was erg schuw. Daarbij kwam ook dat er tussen mij en mn leeftijdsgenoten te groot verschil was. Niet dat ik beter was, dat bedoel ik absoluut niet maar tussen mn oren was ik ouder. Meer dan genoeg meegemaakt. Ik had daar niks meer te zoeken dus ben ik gaan werken. Ik heb alles gedaan, van bollenschuur, huisjes schoonmaken op texel tot zwart werken in een snackbar. Ik heb nooit hekel aan werken gehad. Mn vader had me geleerd wat de waarde van een gulden was, tenminste nog iets positiefs uit die tijd meegekregen. Dus zo ging het leven eventjes door. Mjin vader werkte, ik werkte deed het huishouden, boodschappen, was, koken. Ik wist niet beter. Ik kreeg een vriendje, deelde met hem mn eerste sexuele ervaring (was voor hem niet de eerste keer). Ik was met hem gelukkig, hij wist van mn verleden af en maakte mn leven wat prettiger. Ik leefde toen weer ff. Uiteraard bleven problemen niet lang weg. Mn vader kreeg een vriendin. Waar ik hem notabene zelf naar gestuurd heb. En daar bedoel ik mee dat mn vader altijd moeite heeft gehad met de breuk tussen hem en mn moeder. We hadden een heel open relatie en praatte altijd over alles. We waren vier handen op een buik. En ik zei tegen hem dat het tijd word dat hij die periode afsloot en verder moest gaan. En dat deed hij. Na veel wikken en wegen, hij was erg emotioneel, kreeg hij uiteindelijk wat met een vrouw van zn werk. Hij zei dan ook tegen me dat zn kinderen altijd op 1 kwamen. Niet zoals mn moeder. Ik vergeet een heleboel te vertellen hoor. In die tijd kwam mn broertje ook eens in de twee weken een weekend. Was altijd een getouw trek tussen mn vader en mn moeder. Ze gebruikte mn broertje als een pion. Totdat mn broertje niet meer kwam. Mn moeder hield hem weg en mn vader liet het gebeuren. Er is nog zoveel te vertellen maar laat ik het maar bij de hoofdlijn houden, het is al zo'n zooite in mn hoofd..Mn vader kreeg dus een vriendin. Aardig vrouwtje in het begin hoor. Zag er leuk uit, ze sporte veel en ik praatte ondertussen mn vader moed in omdat hij erg onzeker was. Ik ging welleens meesporten met haar (ze was sport instructreur) (sorry voor de spel fouten, soms weet ik het ff niet meer)
en het ging prima. Tot mn vader een keer thuis kwam en tegen me zei dat ze het niet eens was over de relatie die ik met mn vader had. Ik was stomverbaasd. Zo vaak zag ik haar niet eens dus ze kon me niet, ik had nooit een grote mond ofzo tegen mn vader uit respect, we hadden samen toch heel wat meegemaakt. Maar ze vond onze relatie te open, meer vrienden dan vader en dochter, geen speld tussen te krijgen. Moest dat dan? Jaloers? Ik kreeg er een vieze nasmaak van en zag mn vader steeds minder en steeds minder. Ik bleef ondertussen werken en de klussen thuis doen. Als ik het eten klaar had staan en hij was er niet (uiteraard bij haar) belde ik hem op om te vragen of ie nog kwam eten snauwde hij dat ik het maar ik de koelkast moest zetten. Hij had al gegeten en zou het de volgende dag wel in de magnetron opwarmen. Talloze maaltijden die nog opgewarmd moeten worden dus, dat hoef ik denk ik niet te zeggen. Dat ging van kwaad tot erger. Het was zelf zo erg dat ik het huishouden deed voor drie mensen. Voor hun was het een lui-lekker land. Waar ik toch wel alles deed, ALS ze er waren. Ik ging een week kamperen met mn vriend en toen ik terug kwam was het een zooitje. Toen ik mn vader later in de stad tegen kwam (hij was met haar te winkelen, ik was inmiddels 1 dag terug en kwam uit mn werk) Snauwde hij waarom ik niet had opgeruimd waar ze naast stond. Ik kon mn oren niet geloven. Was deze man nog mn vader? Ze gebeurde er meer hoor. Ik lag een keer ziek op bed en ze hadden ruige sex. En nog meer dingen. Ik bestond niet meer, alleen voor klusjes. Ondertussen had het bij mijn kwaad bloed gezet en kon ik haar niet meer luchten of zien, ik was erg verbitterd door mn vader omdat hij zn belofte had gebroken. Maar ja, ik zag ze toch haast nooit. Net mn moeder?? Ging hij me ook vertellen dat ik toch ongewenst was?? Ik gunde hem toen alle geluk van de wereld, echt waar. Maar moest ie daarom mij maar weggooien? Net als iedereen? Inmiddels had mn vriend het uitgemaakt omdat hij niet meer van me hield. Tja, ook dat kan gebeuren, toch? Dus ik was weer alleen, voor de zoveelste keer in mn leven. Ik had ondertussen een aardige emotionele schild opgebouwt. Niemand kon me meer raken en ik dacht na over de dood. Niet dat ik het al wou maar ik dacht er wel over na. Ik was inmiddels ergens tussen de 17 en 18 jaar. En voor mn gevoel stokoud. Ergens in die zomer kwamen Robbert en ik (mn ex-vriendje) weer bij elkaar. Ik weet niet meer hoe, jammer genoeg. Maar je leest verder wel wat ik daarmee bedoel. Ik weet een heleboel dingen niet meer. Een emotionele blokkade is me vertelt. Ik had weer een doel in mn leven. Thuis was het ondertussen steeds grimmiger. 1 ding kan ik me daar nog heel goed van herrinneren. Ik was bij Robbert en moest naar huis om te eten. Ik kwam 5 minuten te laat, de enige keer dat zij had gekookt. Ik zal het nooit meer vergeten, gekookte mosselen. Ik luste dat niet eens. Toen ik binnen kwam kreeg ik toch een partij de wind van voren van mn vader. Hoe ik het in mn hoofd haalde en meer. Echt heel erg, hij was heel erg hard en ging door tot ik huilde en verder. Om een pan mosselen. Uiteraard was hij vergeten hoe vaak, echt, hoe vaak ik met eten was blijven zitten en afgesnauwd werd en dat was wel oké. Hoe vaak ik het huishouden stond te doen voor twee volwassen mensen, nooit een dank je wel ingrid, goed gedaan meissie. En nu werd ik afgekafferd als een klein kind omdat zij een keer gekookt had. Op dat moment kreeg ik een hekel aan hem. Ik was al een tijdje verward over mn vader, maar nu wist ik het. Dit was mn vader niet meer. Niet omdat hij een vriendin had maar omdat hij zo tegen mij keerde door haar. Even voor de duidelijkheid, ik had haar nooit iets misdaan, dat kan ik zeggen met mn hand op mn hart. Ze moest me gewoon niet. Zo ging het een tijdje verder en werd het oud en nieuw. Ondertussen had ze al heel lang geen woord tegen me gezegd en ik had welleens aan mn vader gevraagd waarom ze zo deed. Of ik iets verkeerd gedaan had, maar ik kreeg altijd dezelfde antwoord : ach, laat maar gaan, niks aan de hand. Niks aan de hand?? Ik werd door een vrouw in mn eigen thuis genegeerd! Ik stond haar vuile onderbroeken te wassen en de kopjes af te wassen waar zij uit dronk en ze zei geen woord tegen me! Niks aan de hand?? En mn vader liet het toe. Klok slag twaalf uur. Tijd om gelukkig nieuw jaar te wensen. Toen ze uitgeknuffeld waren wenste ik mn vader gelukkig nieuwjaar en liep ik naar haar toe om dat ook te doen. Wat moest ik anders? Ze draaid dr om en ze gaat me toch een partij tegen me tekeer. Ik stond haar vol ongeloof aan te kijken, keek om naar mn vader maar die reageerde niet eens. Iets knapte bij me. Ik ben zonder wat te zeggen mn toilettasje gaan pakken, liep naar mn vader toe en wensde hem een prettig leven verder en ben toen de deur uitgestapt. Om nooit meer terug te keren. Mijn gevoel van toen kan ik niet uitleggen, een gevoel die ik meer heb gevoeld. Woede, machteloosheid, verdriet, ongeloof. Van alles wat. Iedereen stond buiten feest te vieren en ik liep daar met mn blauwe toilettas onder mn arm. Geen idee waar ik naartoe moest. Robbert was dat weekend weg met zn ouders. Ik kon nergens heen. Ik ging een discotheek binnen waar ik een vriendin van Rob tegen kwam, ik probeerde overstuur te vertellen wat er gebeurt was. Zij woonde samen en had haar huisje aangehouden voor het geval dat en daar mocht ik tijdelijk in tot ik wat gevonden had. Gelukkig. Een dag later kwam Rob thuis en kwam erachter wat er gebeurt was. Hij zei tegen me dat we ons er wel doorheen zouden slaan. Ik moest me geen zorgen maken. Ik had wederom niks meer. Het enige wat ik had was Rob, een rots in de branding, godzijdank. Ik werkte toen de tijd bij V&D en had nooit meer wat van me laten horen aan mn vader, ik dacht ook dat het hem waarschijnlijk weinig zou intresseren. Toen stond ie ineens in de winkel voor mn neus, ik schrok me rot. Hij was woest. Hij zei tegen me dat ik die avond moest komen. Ik vroeg waarom, om mn spullen te halen zei hij. We waren geen week verder, hij wist ook niet waar ik zat. Vroeg ie ook niet hoor. Dus ik die avond met knikkende knieen erheen. Waarom? Al sla je me hartstikke dood, geen idee. Die spullen konden me gestolen worden. Dus ik bel aan en zie dat de sloten zijn veranderd, wat dacht hij nou? Dat ik het huis leeg zou roven? Hoe kon ie dat denken? Ik heb er ook nooit naar gevraagd, zal wel haar doen geweest zijn. Of allebei. Ik weet het niet. Kom ik binnen en zie dat al haar meubelen al inmiddels over verhuisd waren. Ik weet nog dat ik dacht, zo dat hebben ze rap gedaan, ik het huis uit en zij erin? Krijg ik een heel verhaal over me heen dat zij maar moeite met me had etc. Ik vroeg aan hem wat ik in godsnaam verkeerd gedaan had maar daar heb ik nooit antwoord op gekregen. Er stonden stuk of 6 vuilniszakken in de kamer. Mn spullen en kleren etc. Toen ik opstond begon hij te huilen pakte me vast en zei hij dat ie van me hield. Het ging dwars door me heen. Ik pakte 1 vuilniszak en zei dat ik de rest later wel kwam halen. Ik ben de deur uitgestapt en nooit meer terug gegaan. Ik wou hem nooit meer zien. In het huisje van die vriendin werd ik 18. Drie personen waren er, Rob, zn moeder en een meisje wat ik kon. Ik heb sindsdien nooit meer mn verjaardag geviert. Ik heb ook nog een heel groot familie in Den Haag waar mn vader en ik geregeld kwamen. Ik hoorde 7 jaar later van mn tante daar dat men woest was om wat mn vader had gedaan. Zn vriendin was daar dus ook niet gewenst. Ik hoorde in de tussen tijd helemaal niks van mn familie, kon natuurlijk ook niet, ik was van de aardbodem verdwenen en ik liet alles achter me. Mn tijdelijke baantje bij V&D kwam tot een eind. En ik kwam via het Jeugd Werk Garantie bij de marine werken als burger. Ik kreeg een huisje toegewezen (Rob zn vader was voorzitter bij wooningstichting). Hij zette zn beste beentje voor voor me, want ik moest het huisje uit. Die vriendin had de knoop doorgehakt om definitief samen te gaan wonen en zegde het huisje op. Harstikke goed natuurlijk maar ik kreeg via de normale wegen geen woning. Moet je eerst punten opbouwen etc. Ik was net 18 dus die had ik niet. Ik had gelukkig geluk door de vader van Rob. Ik kreeg weer wat rust in mn donder en op mn werk waren ze uitermate tevreden. Ik was koffiejuffvrouw. Tja, ik moest ergens zonder diploma natuurlijk. Ik was allang al blij dat ik mn huur en eten kon betalen. Half jaar later.. We staan op mn werk allemaal buiten omdat vliegkamp de kooy zn zoveel jarig bestaan vierde en de commandant een toespraak gaf. Er ging een ambulance voorbij. Rob ging toen altijd met zn scooter naar school in alkmaar. En het eerste toen ik de ambulance voorbij hoorde razen wat me te binnen schoot was Rob. (ik had toen al een aardige verlatingsangst opgebouwd, wat niemand wist want emotie kon ik niet meer laten zien) Ik heb verder de toespraak aangehoord en het uit mn hoofd gezet. Ik vond dat ik me aanstelde.
Ik kwam later die middag erachter dat het wel voor Rob was. Frontale botsing in een bocht op een slingerweggetje op een trekker. Dood. Een tijd die ik niet kan uitleggen en nog steeds veel pijn oproept nu ik er na bijna 8 jaar aan terug denk. Ik ben helemaal kapot gegaan. Was de laatste druppel. Toen begon ik serieus na gaan denken over de dood. Heb hulp proberen te zoeken bij instanties maar vond niet wat ik zocht. Niemand kon mij helpen. Dat vond ik. En vind ik nog. Nog geen jaar later kwam ik weer iemand tegen en daar klampte ik me aan vast. Ging heel snel samen wonen deed mn huisje en spullen weg. Wat een fout. Duurde niet lang nadat ik ging samenwonen dat ik de hoeken van de kamer ging zien. Ik kreeg klappen. Hoe kon ik zo blind zijn. Was er echt niemand meer die van me hield? Ik werkte ondertussen bij een groothandel waar ik nu nog steeds werk. Ik kreeg een goed salaris en mn baas ging me helpen om een huisje te kopen toen hij hoorde wat er gebeurde. Toch weer geluk. Ik kon er weg. Ik heb dat appartement nog steeds. Ben 4 jaar alleen geweest. Werken, werken, werken. Dat was het enige wat ik nog deed. Tot groot genoegen van mn baas uiteraard. Familie had ik niet en ik kon me niet meer veroorloven om nog verliefd te worden. Ik was erg eenzaam en verschool me achter me werk. Ik dronk ook graag s'avonds uit mn werk. Een borrel. Behoorlijk wat zelfs, om te vergeten. Uitgaan deed ik ook niet. Waarom? Ik ben toch mensen schuw dus heb daar niks te zoeken. Na 7 jaar duikt mn vader weer op. Ik kreeg weer contact, bij was verbaast over hoe ik nu in het leven stond. Ik woonde notabene twee straten verder. Maar dat wist hij natuurlijk niet. Mijn contact met hem was heel erg dubbel en is het nog steeds. Maar ik stond goed in het leven, beide benen op de grond en een hart van steen. Ook kreeg ik weer contact met mn familie uit den haag. Mn tante in tranen mn kleine nichtjes waren groot. Sommige dachten dat ik misschien wel dood was. Nee hoor, ik ben er nog. Er begon weer wat vorm aan mn leven te komen. Ik kreeg weer sociaal contact. Nu is het probleem dat ik te ver verwilderd ben om het zo maar te zeggen. Ik kan geen contacten houden. Zal ik ook nooit meer leren. Ik ben erg op mezelf en teveel in de steek gelaten. Er is 1 nichtje die continu contact met me zoekt. Ook al vind ik het moeilijk om dat zelf te doen. Zij blijft het doen. Gelukkig, anders vervreemd ik weer. Zij houd me vast. Eigenlijk wel egoistisch als ik er zo over nadenk maar ik kan het niet echt niet. En dat ligt niet aan hun maar aan mij want ik ben wel blij dat ze er weer zijn. Toen gebeurde het onmogelijke. Er kwam weer iemand in mn leven. Patrick. Zo'n lieve man, zo'n goed hart. Ik vertrouwde hem alles toe en kreeg een warme arm om me heen. Mn schild zakte. Ik vertrouwde hem, ik hield van hem en dacht dat ik eindelijk gelukkig ging worden. Dat ik mezelf weer terug ging vinden. Ik ben heel gelukkig geweest. Even. Een half jaar van de jaar dat we samen zijn ging het goed. Totdat ik erachter kwam dat sprookjes toch echt niet bestaan. Het is een emotionele strijd geworden. Hij houd wel van me, hij houd niet van me. Als het goed gaat wil hij een toekomst met me en als we worden hebben ziet hij geen toekomst meer, Ja, nee. Ja, nee. Ondertussen ben ik zo emtioneel afhankelijk van hem geworden dat ik mezelf niet los kon rukken. Ik liet het mezelf aan doen. Hij was mn redding. Mn laatste. Vorige week hadden we woorden en is hij de deur uitgestapt. Zichzelf volgegoten met drank en naar de hoeren gegaan. Een uur liggen rollebollen. De volgende dag toen ik het te horen kreeg was het voor mij de strop. Ik ben helemaal hysterisch geworden, ik kreeg geen lucht meer. Al mijn hoop lag in hem. Niet goed, ik weet het. Maar toch is het zo. Hij!! Hij die ik alles wou geven waar ik zoveel vreselijk veel van hield heeft me verraden. Hij was wel vaker een nacht weggebleven na een ruzie. Waar ik absoluut niet tegen kon, wat me al veel verdriet deed, want dat doe je toch niet als je van iemand houd? Nooit vreemdgegaan zei hij. Maar nu wel. Ik ben er kapot van. Ik weet niet of ik dit ooit nog kan verwerken. En dag later zei hij dat hij spijt had en schrijf op 6 vellen. De woorden die iedere vrouw wil horen. Ik ben boos, maar kan ik me niet lossnijden van hem. Dus ik bleef. Ik ben erg verbitterd en dat steek ik niet onder tafels en stoelen. Hij zegt dat hij er alle begrip voor heeft en alles zal doen om het beter te maken. Tot vanochtend. Gisteren kregen we weer woorden. Hij brak WEER zn belofte. Hij zegt dat ie van houd en hij zegt dat ie me niet kwijt wil maar zn doen en laten zegt iets heel anders. Uiteraard bleef hij weer een nacht weg, ik heb hem gesmeekt dat nooit meer te doen en hij beloofde dat ook. Maar die belofte werd ook gebroken. Vanochtend om 4 uur ben ik hem gaan zoeken en vond hem in mn huis. Ik was erg bezorgd en hoe stom ook, na al die tijd en veel pijn hou ik nog steeds van hem. Hij was koud en kil, ik erg emotioneel. Ik vroeg hem hoe hij, uitgerekend hij me dit aan kon doen. Ben ik echt niks voor niemand?? De woorden die hij voor me opschreef zijn verdwenen en ik heb een schop gekregen. Weer. Niet de eerste keer in onze relatie. Hij heeft me emotioneel helemaal stuk gemaakt. Hij ligt nu bij mij thuis in bed te slapen. Drukke nacht gehad zeker. En bekommerd
zich helemaal niet meer om mij. Dit is voor de druppel van dit leven. Ben ik zo'n slecht mens? Waar heb ik dit allemaal aan verdiend. Ik ben kapot, stuk. En wil niet meer leven. Ik ben nu in zijn huis dit stuk aan het tikken en ben ondertussen aan het nadenken hoe ik het leven uitstap. Het heeft voor mij geen zin meer. Pijnloos, dat wil ik wel. Iemand een tip? Ik ben naar zelfmoord.nl gegaan om tips te gaan zoeken hoe ik het het beste kan doen. Ik voel me leeg en niemand houd toch van me. Ik ben het niet waard. Iedere keer krijg ik een klap en deze kan ik niet meer verwerken. Egoistisch? Ja. Sorry. Alsof het iemand wat kan schelen. Ik ben hier nu drie uur mee bezig en ik ga stoppen. Ik heb een briefje naast patrick gelegd dat hij en mn broertje de spullen maar moeten verdelen. Ze zoeken het maar uit. Ik ga weg. En ik kom nooit meer terug. Sorry. Ik was immers toch ongewenst.

De gedachte's zijn al raar ik ben jong en denk aan zelfmoord terwijl me leven wel gewoon redelijk perfect is qua vrienden, vriendinnen familie enzo maar toch ik moet nu voor het eerst een jaar over doen en heb al veel prob op school gehad met me ouders constant ruzie de een wil me liever het huis uit dan de ander zelfs me zusje zegt het en ik doe hier alles in huis de honden de was vaatwasser egt gwoon een kkzooi is het leven heb aan de wat zwaardere drugs gezeten kijken of je door verschillende harddrugs ook dood kan gaan t kan wel maar van te weinig heb je alleen maar pijn k rook nu alleen nog maar jointjes met me vrienden die van niks weten dus hoe kan ik dit grote probleem oplossen dat al zolang in me hoofd zit gewoon doen of laten!!! k weet het niet meer hoor wats beter???????