Bij mij is het eigenlijk een klassiek verhaal.
De manier hoe ik aan deze gedachten (en praktijken) ben gekomen zal ook niet heel intererssant zijn, maar misschien dat het van me af schrijven helpt.
Ik heb geen negatief zelfbeeld, ik ben gewoon realistisch. Ik kan net zo makkelijk goede dingen over mezelf zeggen in plaats van slechte. Ik kan dus uit ervaring en rondvragen zeggen, dat ik niet de knapste jongen ben.
Ook niet de makkelijkst contact makende. Op de basisschool had ik daar al veel last van. Elke dag werd ik geconfronteerd met mijn gebreken, werd gepest.
In elkaar geslagen worden was op het laatst ook geen uitzondering meer. Ik leefde al die jaren ontzettend toe naar de middelbare school. Logisch natuurlijk, want daar zou alles anders worden, en aangezien het redelijk ver weg is, stond niks een nieuwe start in de weg. Totdat bleek dat ook die klas verschrikkelijk was. Na al die jaren zwoegen kwamen toen echt de eerste serieuze gedachten. Vooral als je je mede puber-vriendjes wél succes ziet behalen met contact maken. En iedereen kreeg natuurlijk vriendinnetjes.
Na nóg een jaar doorbijten en pijn leiden kwam ik in de 2e, een veel betere klas. Nadat ik eerst lang moest wennen omdat ik niet steeds in de verdediging hoefde, kwamen de contacten steeds meer op gang, en mn cijfers gingen ook omhoog! Gek he;). Daar leerde ik een meisje kennen die tot op de dag van vandaag nog een enorm grote invloed op me heeft. Die gewoon de reden is van al deze ellende.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik niet in detaill dúrf te treden, omdat dit verhaal voor haar -en anderen- redelijk herkenbaar is. Als ze dit lezen ga ik nog een hele zware tijd tegemoet.
Afijn, ik had dus goede kansen op -eindelijk- een goede vriendschap, en wel meer. Ik was helemaal gelukkig en in de wolken. en die vriendschap werd steeds beter! Ik kon mijn ervaring uit het verleden gebruiken om haar en anderen te helpen, en zo ontstond een hechte band.
Zo ruim zit ik niet in mn kansen, om eerder genoemde (uiterlijk) reden.
Toen ik háar nodig had was het echter een ander verhaal: niks.
En dat gevoel vult me nog elke dag. Ik ben daar zó ontzettend verdrietig over, al heel lang (denk aan jaren).
Niks, dat gevoel bepaalt mn leven.
Misschien straks niet meer.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.