Levensverhalen (pagina 1694)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik wil niet meer

Ik wil niet meer.....ik kan niet meer.....
Vroeger ben ik mishandeld door mijn vader, vernederd en daarna door mijn man. Omdat ik het leven niet aankon, ben ik verslaafd geraakt aan alcohol, ik heb me er voor op laten nemen. Nu wil mijn ex-man de voogdij over mijn kinderen, hij heeft ze al zo onder zijn invloed dat ze amper nog bij mij willen zijn. Mijn hele levensdoel is weg....ik wil niet meer. Iedere ochtend word ik wakker met een beklemd gevoel van eenzaamheid, ik voel me een loser, nutteloos en dom. Wie zal mij missen? Het maakt niet meer uit, misschien is het voor iedereen makkelijker als ik er niet meer ben. Ik weet het niet meer, het is alsof ik tegen een zeepwand probeer op te klimmen en ik val steeds dieper. Ik voel me zo alleen, zo afgewezen, zo mislukt, ik kan niet meer..
Datum:
19-06-2006
Naam:
Marjan
Leeftijd:
39
Provincie:
Gelderland

Eenzaam

Ik weet niet wat ik moet doen, alles wat doe of probeer mislukt gewoon en ik voel me gewoon eenzaam al me hele leven lang. Toen ik klein was ik waren er altijd veel uit de hand gelopen ruzies tussen mijn ouders. Elke maand kwam er wel minimaal één keer politie bij ons langs. Toen had ik er niet eens zoveel last van maar het bleef maar steeds doorgaan ook toen we waren verhuisd naar de bekende achterstandswijk van den haag. Daar begon ik op me 14e al met dealen. Ik kreeg er te maken met personen met die je liever niet wilt kennen. Ik werd op gegeven moment helemaal gek. Dat was de reden dat ik uit dat wereldje ben gestapt, ik ging verder met school. Tijdens mijn schooltijd ben ik altijd een zware blower geweest. Met weinig moeite haalde ik mijn mavodiploma. Hierna ben ik een mbo-opleiding gaan volgen. Maar het probleem was, is nog steeds zo, dat ik geen vaste onderdak heb. Ik woon overal, bij vrienden en familie. Maar dat wil ik allemaal niet, ik heb geen geld om zelfs een kamer te huren. Ik moet kiezen tussen werken of school. Mijn vriendin heeft me verlaten omdat ze nu de echte ik kent. Ze kende mij nog als de zelfstandige stoere jongen met altijd een stapel geld in mn zak. Nu weet ze dat ik niks meer heb. Ik kan hier met niemand over praten, ben er gewoon helemaal ziek van. Ik voel me als een zombie. Ik heb geen kracht meer om eerlijk te blijven en te doen alsof er niks aan de hand is. Eigenlijk zou ik het liefst dood willen. Maar zelfmoord vind ik weer te makkelijk. Ik wil gewoon met iemand praten die het leven ook niet meer ziet zitten, het hoeft niet per se over onze problemen te gaan maar ook over leuke dingen in het leven. En dan het liefst met een ouder persoon met veel levenservaring. En dan als het echt klikt kunnen we misschien zelfs vrienden worden.
Datum:
19-06-2006
Naam:
Romano
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Ik wil zelfmoord plegen

Mijn vader en mijn moeder hebben al heel lang een echte ruzie,het lijkt wel oorlog..
Nu ben ik van plan om zelfmoord te plegen maar ik weet niet wat de minst pijnlijke manier is..Ik wil echt heel graag niet meer leven want mijn vader heeft net gezegt dat de ruzie die mijn moeder opa en mijn vader hebben gehad door mij komt!
En dat is echt niet leuk..
Ik woon al bijna een jaar in lelystad bij mijn vader, daarvoor woonde ik in beverwijk,bij mijn moeder.
Net hebben mijn vader, opa en mijn moeder ruzie gehad,
Het ging omdat mijn vader een sms´je naar mijn moeder had gestuurd:
Ga maar lekker zelfmoord plegen dan ben je bij je moeder(mijn oma is in oktober dood gegaan),en die dombo vader van je maak ik af of zo iets.
En dat had mijn moeder naar mijn opa gestuurd..
En die dacht dat het voor hem bedoeld was..En mijn vader had dat dus naar haar toe gestuurd!Dus toen sms'te ik naar mijn moeder:Luek sms'je heb je naar opa gestuurd,toen belde ze me op en toen heb zei ze dat mijn vader het had gestuurd en dat zij en toen het doorstuurde en toen gaf ik de telefoon aan mijn opa,mijn vader wilde op dat moment meteen weg.Toen hij had opgehangen vroeg hij heel gewoon aan mijn vader heb jij dat sms'je naar .....(mijn moeder) gestuurd?E toen werd mijn vader kwaad en hij zei dat hij maar naar mijn moeder moest luisteren als hij dat wilde terwijl hij allen maar vroeg of hij dat had gedaan..En toen we in de garage aan kwamen schopte hij een deuk in mijn opa's auto..
Mijn opa is de vader van mijn vader..

Groetjes Damien
Datum:
18-06-2006
Naam:
Damien
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

hoe nu verder

Ik heb al 3 pogingen gedaan maar is niet gelukt.
het zit in de familie mijn vader heeft ook zelfmoord gepleegt.
ik voel me zo eenzaam en leeg ik ben 26 en heb al een heel verleden achter me . hoe ik me nu voel heb ik me nog nooit zo gevoeld. is dit wat het leven inhoud een groot leer proces want ik word hier niet blij van.
hoeveel moet een mens leren in zon korte tijd.
ze zeggen altijd je krijgt zoveel een mens kan hebben ,maar hoeveel kan een mens hebben???
Datum:
18-06-2006
Naam:
daniela
Leeftijd:
26
Provincie:
Flevoland

Alleen

Bij mij is het eigenlijk een klassiek verhaal.
De manier hoe ik aan deze gedachten (en praktijken) ben gekomen zal ook niet heel intererssant zijn, maar misschien dat het van me af schrijven helpt.

Ik heb geen negatief zelfbeeld, ik ben gewoon realistisch. Ik kan net zo makkelijk goede dingen over mezelf zeggen in plaats van slechte. Ik kan dus uit ervaring en rondvragen zeggen, dat ik niet de knapste jongen ben.
Ook niet de makkelijkst contact makende. Op de basisschool had ik daar al veel last van. Elke dag werd ik geconfronteerd met mijn gebreken, werd gepest.
In elkaar geslagen worden was op het laatst ook geen uitzondering meer. Ik leefde al die jaren ontzettend toe naar de middelbare school. Logisch natuurlijk, want daar zou alles anders worden, en aangezien het redelijk ver weg is, stond niks een nieuwe start in de weg. Totdat bleek dat ook die klas verschrikkelijk was. Na al die jaren zwoegen kwamen toen echt de eerste serieuze gedachten. Vooral als je je mede puber-vriendjes wél succes ziet behalen met contact maken. En iedereen kreeg natuurlijk vriendinnetjes.
Na nóg een jaar doorbijten en pijn leiden kwam ik in de 2e, een veel betere klas. Nadat ik eerst lang moest wennen omdat ik niet steeds in de verdediging hoefde, kwamen de contacten steeds meer op gang, en mn cijfers gingen ook omhoog! Gek he;). Daar leerde ik een meisje kennen die tot op de dag van vandaag nog een enorm grote invloed op me heeft. Die gewoon de reden is van al deze ellende.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik niet in detaill dúrf te treden, omdat dit verhaal voor haar -en anderen- redelijk herkenbaar is. Als ze dit lezen ga ik nog een hele zware tijd tegemoet.

Afijn, ik had dus goede kansen op -eindelijk- een goede vriendschap, en wel meer. Ik was helemaal gelukkig en in de wolken. en die vriendschap werd steeds beter! Ik kon mijn ervaring uit het verleden gebruiken om haar en anderen te helpen, en zo ontstond een hechte band.
Zo ruim zit ik niet in mn kansen, om eerder genoemde (uiterlijk) reden.
Toen ik háar nodig had was het echter een ander verhaal: niks.
En dat gevoel vult me nog elke dag. Ik ben daar zó ontzettend verdrietig over, al heel lang (denk aan jaren).
Niks, dat gevoel bepaalt mn leven.
Misschien straks niet meer.
Datum:
18-06-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Sick of this

ik snap niet wat mensen tege mij hebben wat doe ik nou in *...*snaam verkeerd met alles wat ik doe krijg ik cometaar van mijn ouders en ik voel me zowiezo al klote mijn zelfvertrouwe bestaat gewoon niet ik ben zoveel gepest omdat ik dik en lelijk ben en ik weer dat het zo is en toch ben ik veel te lui om er iets aan te doen ik snap mezelf gewoon niet meer elke keer denk ik: 'ik moet eens stoppen met zoveel eten en gaan sporten' en elke keer als ik wat probeert werkt het niet omdat ik gewoon altijd honger heb aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhh ik wordt gestoord vanmezelf alles wat ik kan doen is over mezelf prate en over hoe erg mijn leven wel niet is er zijn mense die honger lijde en dan kom ik aan met dat ik veel te dik ben.. kijk dit doe ik nou altijd ik spreek mezelf altijd tegen ik kan nooit positief zijn ik geef altijd overal een negatieve draai aan.. terwijl ik goeie vriendinne heb waar ik altijd mee kan praten maar ik voel me altijd het 5de wiel aan de wagen en ik voel me gewoon niet goed genoeg voor ze terwijl men vriende altijd zegge dat ik wel aardig ben en wel lief en dat ze mij harstikke leuk vinde en dat ik wel knap ben maar ik kan het gewoon niet tot me door late dringe ik geloof het gewoon echt niet het lukt me niet om het te gelove misschien.. aaaarrrggghhh ik weet zelf niet meer wat ik nou bedoel.. ik pieker en denk teveel na.. men vader kan nooit iets positiefs over mij zeggen en dat heeft hij ooit nog maar 1 fucking keer gedaan 1 fucking keer!!! kun je nagaan!! ik word gestoord hier ik kan nooit iets goed doen.. mijn vader loopt alleen maar te zegge hoe lui ik wel niet ben en dat ik nooit iets doen ik ben DE ENIGE VAN DRIE KINDERE DIE ONS MAM MEEHELPT!!!!! EN HIJ IS DEGENE DIE NOG NIET EENS KOFFIE VOOR ZICH ZELF KAN ZETTE!!! HIJ IS GEWOON TE FUCKING LUI OM ER OM TE VRAGE!!! HIJ IS DEGENE DIE TE FUCKING LUI IS OM ACHTER DE PC VANDAAN TE KOME!!!....................................................................................... ok ik ben weer rustig.. als je nou nog niet snapt dat ik zelfmoord wil plege dan weet ik het ook niet meer ik heb het al een paar keer geprobeert een riem om men nek pille ingenome maar ik ben te bang.. te bang dat ik iets ga misse.. ik snij mezelf zodat ik me op die pijn kan focische inplaats van de pijn binne in me.. maar ik durf gewoon niet door men aders heen te snijde om dat ik gewoon te fucking bang ben.. omdat ik zo graag zangeres wil worde en ik ben bang dat ik dat dus ga misse dat dat mischien wel gaat gebeure.. who am i kidding.. dat gebeurt toch niet.. ik durf niet te zingen voor mensen ik heb het nog maar 2 keer gedaan voor mijn beste vriendinne en de ene zei halleluja:P en de ander zei ook dat ik het goed kan maar ik vin dan zelf weer van niet.. mijn hoofd spoort niet de ene kant zegt ja de andere kant zegt nee en zo is het nou met alles!! aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh.. ik heb zo'n zin om kei hard te gille maarja dat doen we maar niet want dan word iedereen wakker.. ik snap niet eens waarom ik dit hier schrijf waarschijnlijk om het van me af te schrijve.. nou ja iedereen die geintresseerd was in mij levensverhaal ik denk dat je ondertusse wel gestoord ben geworde over hoe vaak ik het woordje IK gebruikt heb maarja ik ga ophoude ik word hier zelf gek van ik weet niet eens wat ik hier allemaal geschreve heb.. nouja dat merk ik dan zo wel.. hopelijk hebben jullie genoten en misschien tot een andere keer weer
Datum:
18-06-2006
Naam:
Melanie
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Wat is het nut van leven???

Tja waar moet ik beginnen....
Mijn moeder verliet mijn biologische vader nadat hij haar voor de zoveelste keer in elkaar had gemept (en ik er getuige van was). Ze ging tijdelijk bij haar zus inwonen tot ze een man tegen kwam waar ze op slag verliefd op werd. Een aantal maanden later (naar tig aanzoeken) zijn ze getrouwd. Mijn moeder en ik zijn toen geemigeerd naar Nederland. Mijn moeder had niemand in Nederland, haar familie had ze tenslotte achtergelaten. Mijn stiefvader is (naar ik heb vernomen uit verhalen van mijn moeder) na een aantal weken alweer vreemd gegaan (daarbij moet vermeld worden dat hij al drie keer getrouwd was en dat hij eigenlijk nooit meer wilde trouwen totdat hij mijn moeder ontmoette). Mijn moeder was in een nieuw land, een nieuwe en andere cultuur dan zij gewend was en richtte zich volledig op mij (ik was haar een en alles en daarom wilde ze in Nl blijven omdat we het hiet tenslotte een beter leven hadden).
Mijn (stief)vader heeft een tijd in Polen gewerkt waar hij, daar zijn we pas later achtergekomen, een vriendin had die al een zoon had. Zij heeft hem uiteindelijk gedumpt waardoor hij zwaar van slag was maar mijn moeder hem toch nog "stëunde".
Uiteindelijk zijn ze uit elkaar gegaan, met veel pijn en ruzies (zij hield tenslotte van hem omdat hij haar grote liefde was en hij dacht dat zij de perfecte vrouw voor hem was mits zij accepteerde dat hij ook met andere vrouwen naar bed ging).
Ik heb dit leed dus van jongs af aan mogen aanschouwen en meegemaakt hoe radeloos mijn moeder was (dronken wegreed in de auto, mij en mn vader achterlatend met de mededeling dat ze zichzelf dood ging rijden). Om uiteindelijk toch thuis te komen en dat ik haar haar en emmer vasthield wanneer ze in bed moest kotsen.
Toen ik klaar was op de middelbare school ben ik gaan studeren in een andere stad, de keuze was niet geheel onwillekeurig, ik had een vriendje die daar ook ging studeren en ik wilde hem niet loslaten. Een week voordat ik verhuisde dumpte hij mij.
Daarna hebben we een soort "relatie" onderhouden wat meer een sexrelatie was dan een liefdesrelatie, wat me nog meer gefrustreerder maakte dan ik al was.
Toen wilde mijn moeder op vakantie met mij naar Thailand, reden daarvoor was dat mijn (stief)vader een jaar daarvoor daar naartoe geemigreerd was en ze het een goed plan vond om hem op te zoeken. Ik ging (met tegenzin) mee. De laatste week van die vakantie hebben we samen doorgebracht en hebben we veel ruzie gehad maar ook weer bijgelegd waarbij ik dacht dat we een nieuwe start konden maken.
Eenmaal terug in NL was ik te druk met mn studie en liet ik naar mn (stief)vader niks meer weten. Hij heeft mij toen nog gemaild met de vraag of ik nog leefde (redelijk ironisch). Ik was te laks om te reageren.
Tot ik op een avond een telefoontje van mn moeder kreeg dat hij plotseling was overleden.
Ik had geen afscheide genomen, we hadden tenslotte in Thailand onze ruzie b ijgelegd en afgesproken een nieuwe start te maken. Daar was het nu te laat voor.
Daar kwam nog bij dat het "vriendje" van mij (hij zag het als sex en ik als verliefdheid) mij dat jaar zwanger had gemaakt en ik de embryo heb laten weghalen omdat ik wist dat een kind in deze situatie nooit gelukkig en onbezorgd zou kunnen opgroeien.
Daarna heb ik nog twee relaties gehad, een die mij van de vorige "afhielp" ik was tenslotte te zwak om zelf afscheid te nemen. De ander was op en top verliefd terwijl ik wist dat hij ook zijn eigen problemen had.(bindingsangst en oorlogstrauma)
Die relatie is na anderhalf jaar verbroken...ik was nog op en top verliefd, hij niet. Maar we waren allebei zo eenzaam dat we elkaar niet los konden laten. We bleven dagelijks contact houden.
Naar aanleiding van de break up kreeg ik paniekaanvallen en kreeg medicijnen van de huisarts. Ik heb ze opgespaard en heb mijn eerste zelfmoord poging in de keuken van mijn (ex)vriend gedaan. Ik had te weinig geslikt en kwam er redelijk goed vanaf.
Ik ging in therapie en mijn therapeute verwees mij bijna direct door naar een therapeutisch centrum. Dat is nu 8 mnd geleden en ik heb net bericht gehad dat ik over minimaal drie maanden terecht kan.
Toen ik die mededeling kreeg sloeg ik weer door en heb de pillen, die ik had opgespaard, geslikt. Helaas kwam mijn ex langs en heeft de huisarts gebeld die een ambulance heeft laten aanrukken.
Jammergenoeg heb ik te weinig geslikt, jammergenoeg is mijn ex langs gekomen en heeft de resterende medicijnen weggegooit. Ik wou dat ik meer had geslikt.
Ik heb me nog nooit zo leeg gevoeld als nu. En wat het nog erger maakt is, is dat ik andere mensen er pijn mee doe. Mijn ex heeft afstand genomen (hij is de enige op wie ik nog vertrouwde) en ik zit elke dag alleen thuis. En nou maar wachten tot ik over drie maanden wordt opgenomen.

Ik ben zelf zo diepgezonken dat ik in de prullenbak de weggegooide medicijnen heb gezocht, zonder resultaat.

Ik vooel me zo leeg, zie het nu (al lang) niet meer in om te leven. het enige wat ik nu wil is, verlost worden.

Ik ben blij dat ik dit kwijt kon zonder dat ik mijn gelieden pijn doen......
Datum:
17-06-2006
Naam:
Nikolina
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

K weet t niet meer !!!

Hallo!

K voel me wel een onmeunige aansteller, dat ik hier allemaal verhalen lees over mensen die vanalles meemaken en het daarom niet meer zien zitten, terwijl ik gewoon eigenlijk 'niks' heb. ik heb niet echt een heel groot probleem ofzo. Ik heb gewoon het gevoel dat ik er alleen voor sta, terwijl ik wéét dat het niet zo is. ik weet wel dat mijn ouders enzo van me houden, maar dat is niet genoeg. ik heb bijvoorbeeld een vriendinnengroep op school, maar heel erg verbonden voel ik me er niet mee. t is wel gezellig, maar ik heb altijd het gevoel dat ik het 5e wiel aan de wagen ben. K vind mezelf niet echt lelijk, maar mijn zus is echt knap, lang en bruin. ik niet.. dan denk je altijd wel van; he.. waarom ben ik nou niet zoals zij is, waarom mis ik nou nét weer dat laatste beetje. Ook heb ik het gevoel dat ik nooit echt met iemand kan lachen. als ik iets vertel is het nooit grappig of boeiend.
ik heb één goede vriendin waar ik alles tegen vertel. eerst lachten we altijd en deden we leuke dingen. maar nu gaat alles heel serieus. we hebben bijna nooit geen lol meer. ik ken haar bijna té goed. ik weet echt alles van haar, waardoor niks me meer verrast. we hebben elkaar dus ook bijna nooit wat te vertellen.
ik voel me gewoon een beetje een buitenstaander. niet dat mensen me bewust niet accepteren/buitensluiten, maar ik heb het gevoel dat ik iets mis. een leegte die ik zo niet op kan vullen. ik heb het gevoel dat ik niks bij kan dragen aan deze hele wereld. Dus, wáárom zou ik hier nog langer blijven? ik heb serieus heel vaak nagedacht over hoe het zou zijn als ik er niet meer was. ik heb er zelfs over gedroomd. dat ik zelfmoord had gepleegt en in een kist lag. over hoeveel mensen er zouden zijn, of juist niet? de gedachte om mijn polsen door te snijden vind ik niet eens heel eng. ik heb ook al eens geprobeerd hoe het voelt om jezelf te snijden. niet omdat ik stoer wilde doen, of dat ik aandacht wilde, maar ik wilde gewoon kijken wat het met me deed; of ik er opgelucht van werd of dat ik me weer goed voelde.

Ik weet gewoon niet precies wat ik hier op deze wereld te zoeken heb.
zijn er meer mensen die ongeveer hetzelfde denken?

Heel veel liefs en alvast bedankt..

Xx
Datum:
17-06-2006
Naam:
Lotte
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

Radeloos

Ik heb vroeger vaak aan zelfmoord gedacht...had als kind niet bepaald een leuke jeugd...nooit was er rust, tot op de dag van vandaag. Ik heb inmiddels een "goede baan" en reis daarvoor veel. Buitenstaanders zien me als succesvol en vinden het mooi dat ik veel kan reizen. Van binnen ben ik eenzaam, ik praat er nooit over met vrienden...ik schaam me kapot om met mijn problemen te leuren.

Ik had eigenlijk al jaren niet meer aan zelfmoord gedacht, tot vandaag. Nooit was die gedachte zo sterk.

Ik heb een tijdje geleden een meisje ontmoet en ik was hopenloos verliefd. Ze heeft me ijskoud aan de kant gezet, de manier waarop dot ongelovelijk veel pijn. M'n hart doet er zelfs fysiek pijn van.

Van de ene kant wil het graag eindigen, wil ik rust...van de andere kant probeer ik moed te houden. Je leeft maar 1 keer...

Maar toch, het doet verdomde pijn....
Datum:
17-06-2006
Naam:
Sef
Leeftijd:
27
Provincie:
Limburg

Genoeg....

Toen ik 8 jaar was had ik samen met mijn familie onderweg op vakantie een auto ongeluk gekregen... mijn vader moeder en me 2 susjes en 1 broer gingen dood ik was de enige overlevende....
ik ben dus in 1 klap iedereen verloren... toen werd ik geadopteerd door 2 strenge ouders die eigenlijk nooit om mij gaven...
mijn "pleegvader"heeft me 3 jaar lang sexueel misbruikt en mishandeld... ik heb hier lang over gesproken met allerlei soorten mensen maar nix helpt! mijn familie stoot me uit omdat ik geen gezin heb ofzo en ik heb ook geen vriendin nix...
ik ga kapot van eenzaamheid elke ochtend als ik wakker word is het genoeg geweest en wil ik ervandoor elke dag denk ik hoe het leven na de dood is en ik fantaseer daar steeds vaker over...
3 x heb k bijna meself vermoord maar toen dacht ik aan mijn moeder die van boven naar mij kijkt en me so ziet lijden...
mensen kennen jullie dit gevoel aub reageer op dit eenzaamheid maakt kapot mensen!!!
Datum:
17-06-2006
Naam:
Anouar
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.