Levensverhalen (pagina 1693)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geen

hallow ..ik wil even zeggen..

mensen die vertellen over hu zware leven ,,endan er aantoevoegen,,duz ik pleeg zelfmoord..makkelijke weg om te kiezen niet? wie laat je in de steek..je vader,moeder broetjes zusjes...mischien kindern..dat is tog een laffe daad? of vergis ik me daar in.. ook al pleegje nu zelfmoord..je komt terug op de aarde..egt waar..als je je geest nu opgeeft..kom je terug..leef je leven..mischien krijg je nog wel een veel slegtere..........
Datum:
22-06-2006
Naam:
mii
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

ik haat mezelf

Ik ben op deze site gekomen, omdat ik eigenlijk behoefte heb dat iemand naar me wilt luisteren over hoe ik me voel. Ik ben opgegroeid met mijn ouders en mijn broer. Ik heb een vrij normale jeugd gehad. Alleen mijn ouders maken tot op de dag vandaag elke dag ruzie. En slapen sinds ik 5 was niet meer samen. Ik heb vaak het gevoel dat niemand van me houdt. Niemand heeft het ooit tegen mij gezegd. Met mijn vader heb ik eigenlijk niet echt een band, we zeggen alleen hoi en doei tegen elkaar. Met mijn moeder kan ik wel goed,maar wanneer ik aan het huilen ben of wanneer ik boos wordt zegt ze altijd dat ik me aanstel en dat ik lui ben, en dat ik niks wadeer. En dat ze alles maar voor me doen. Mijn ouders doen veel voor me dat klopt, ze betalen mijn school en zetten eten voor me klaar, maar ze hebben nog nooit tegen mij gezegd dat ze trots op me waren. Mijn moeder zegt altijd alleen maar iets als ik iets fout doe, dan begint ze te schreeuwen. Ik heb pas mijn mbo diploma gehaald waar ik 4 jaar lang hard voor heb gewerkt, ook ben ik aangenomen op één van de beste scholen van nederland waar ik nu ga studeren. Maar niemand die trots op me is. Ik had een jaar geleden een hele leuke jongen ontmoet, en ik zag het al helemaal gebeuren met hem een relatie, maar nee hij wilde me niet. Keer op keer wordt ik weer terleurgesteld, en voel ik die pijn, pijn in mijn lichaam vanuit mijn buik. Het gevoel dat elke dag weer komt, omdat ik me eenzaam voel en weet dat er niemand is die om me geeft. Ik heb wel een paar vriendinnen maar die snappen niet als ik een keer huil aan de telefoon. 2 vriendinnen hebben me ook laten zitten omdat ik vaak niet mee uit wilde gaan, Het was vaak omdat ik het te druk had met school, of omdat ik me zo eenzaam voelde. Door al deze gevoelens denk ik welleens aan zelfmoord. Dan vraag ik me af wat ik zou willen doen maar ik durf dat toch niet. Maar wat moet ik anders, niemand begrijpt me, niemand wilt mij. Ik haat mezelf zo, ik kots van mezelf letterlijk en figuurlijk! Toch wil ik er met iemand over praten misschien met mensen die zich ook zo voelen. Ik heb net het verhaal gelezen van ook een meisje van 21 rosepaars is haar naam, ik hoop dat ze me mij in contact zou willen komen!

madonna lover
Datum:
22-06-2006
Naam:
madonna lover
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

ik stop..

ik heb geen zin meer...ik heb alles en toch ook niets... voel me leeg...en kan niet meer... alle die verhalen hier..mijn leven is niet zo.. ben niet verkracht, ben nietgeschopt getrapt.... maar... ik kan gewoon niet ...mijn energie is op... IS dat zo raar?
Datum:
22-06-2006
Naam:
maartje
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-holland

kutzooi

Ik heb vergeleken met iedereeen hier niks te klagen, helemaal niks.
Ik studeer inmiddels, heb zat vrienden, vermaak me opperbest elke dag.
Maar er is ook een schaduwzijde. Ik voel me alleen, ondanks mn vriendin en vrienden, ik voel me gewoon klote. Er is geen rede, ik voel me gewoon klote.
Ik ben in een jaar zo'n 20 kilo aangekomen door het zuipen in het studentenleven. Gewicht, daar gaat het niet eens om, ik voel me er kut bij maar dat is niet de reden.
Vaak ben ik bang, bang voor alles wat er van me word verwacht. Iemand die zijn gym diploma heeft gehaald en die nu naar de universiteit is gegaan. Er word verwacht dat ik later maar die perfecte baan moet zoeken, terwijl ik zelf de discipline niet kan opbrengen om écht te gaan studeren. Ik voel me kansloos, nu al, terwijl ik fucking nog geen jaar bezig ben.
hoge verwachtingen, die ik voor mijn gevoel toch niet kan waarmaken.
Vaak voel ik me eenzaam en denk ik dat ik er beter van af ben met zelfmoord. Weg van alle problemen, weg van al het gezeur. Gewoon WEG van al het moeilijke in deze wereld...
Ik voel mezelf soms zo ontzettend eenzaam en aan mijn eigen lot overgelaten. Voor mijzelf problemen met mn gewicht sinds een jaar, problemen met de universiteit waar ik niet veel punten haal. Het klinkt onzettend aanstellerig maar zelfmoord lijkt zo makkelijk, de oplossing voor alles.
Het leven wordt gewoon minder rooskleuriger naarmate je ouder word.
Alle tegenslagen kan ik maar moeilijk verwerken.
Datum:
22-06-2006
Naam:
jspr
Leeftijd:
18
Provincie:
Groningen

wat moet ik doen ?

Mensen weten neit hoe ik me voel.
Het doet me veel verdriet.
Het lijkt soms alsof niemand me aan wilt horen, terwijl dat wel zo is.
Ik ben homo, en heb er soms ook moeite mee, maar ik kan er niks aan doen dat ik zo ben.
ik ben zo geboren, en had het ook liever anders gezien.
maar dat is jammer genoeg niet.
ik heb gewooon teveel mee gemaakt.
ik ben gepest
me tante is op 24e jarige leeftijd overleden, me opa, pa, zussen ( 2 ) en tante hebben kanker.
me jongste zus heeft op sterven gelegen.
me ma en opa hebben hart problemen.
ik weet gewoon niet wat te doen, ik haat mezelf gewoon zo erg
ik ben me vriend verloren waar ik zielsveel van hiield, en nog steeds doe, maar hij heeft me ingeruild voor un ander. dat doet me veel verdriet.
nu ben ik weer verliefd op 1 andere jongen, en hij op mij, maar hij heeft al un vriend.
ik heb gewoon teveel mee gemaakt !!
ik heb nooits geluk gekend, en zal het ook nooits kunnen begrijpen
groetjes x0x r0y
Datum:
22-06-2006
Naam:
r0y
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

Zelfmoord...

Hallo,, Ik ben een meisje van 15 jaar en het gaat al ongeveer een jaar niet goed met mij,, Het begon allemaal toen een vriendin zich begon te snijden, omdat ze het allemaal niet meer zag zitten. Ik wou toen zelf ook wel eens weten hoe het was om jezelf te snijden dus heb ik dat ook gedaan.. Sindsdien kan ik er niet meer mee stoppen,, Of ik snijd mezelf of ik schuur met mijn hand langs de muur tot die helemaal rood is van het bloed.. Ik zou echt zoo graag zelfmoord willen plegen, maar ik kan het niet .. Ik heb zulke lieve vrienden en zo`n lieve vriend.. Ze helpen me er doorheen wanneer ik het even niet meer zie zitten.. Ik heb tijden dat het heel goed gaat en dan kan het echt in een keer heel slecht gaan.. Mijn ouders weten dat ik me vorig jaar gesneden hebben, maar daar geageerden ze zo raar op dat ik ze daarna nooit meer wat over mezelf heb vertelt..
Nog even aan iedereen die zelfmoord wil plegen: Zoek mensen waar je er mee over kunt praten en die je begrijpen,, Vraag of ze je helpen je er doorheen te slepen wanneer je het moeilijk hebt!!
Datum:
21-06-2006
Naam:
Anoniem..
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

zelfmoord

ik ben patrick en hier komt mijn verhaal.

op mijn 12/13 jarige leeftijd was ik een sterke jongen normaal zo als elke kind karate sporten maar toen ik 14 was en mijn ouders gingen scheiden gebeurde het ik werd lastig gedroeg me anders dan normaal schelden en schoppen slaan warom weet ik niet blijkbaar uit woede dat ze gingen scheiden werd uit huis geplaats mijn opa ondertussen overleden,vrienden die me in de steek lieten familie die me haten had niks meer heb meerdere zelfmoord pogingen gedaan warom warom,ik weet het niet zag het niet meet zitten in terapie enz ik dacht gaat goed heb wat vrienden enz toen ik werd gedwongen om te stelen ik deed het ook nog wat stom van me, werd gepakt maand jeugd gevanenis toen heb ik me opgehangen ik dacht het leven heefd geen zin de wereleld is beter af zonder mij :( maar ze hebben me voor de dood weggehaald waar ik nu heel blij ben dat ik nog leef. ben echt blij ben hulp gaan zoeken en gekregen woon nu opmezelf met een pracht van een meid en een kleine meid dat al 2 jaar( GELOOF ME ZELFMOORD LOST NIKS OP DOE HET NOOIT HEB ZELF OOK OVERAL SPIJT VAN EN GAAT NU PRIMA MET ME HEB EEN VRIENDIN EN KIND WERK ALLES LAAT IK ACHTER ME RUSTEN
Datum:
21-06-2006
Naam:
patrick
Leeftijd:
20
Provincie:
Overijssel

...

Ik heb nooit een makkelijk leven gehad. Een paar weken na mijn geboorte is mijn moeder met mij en mijn broers weggelopen van mijn vader , daarna zijn ze gescheiden. Gelukkig kwam mijn vader nog dagelijks bij ons langs in ons nieuwe huis en vaak bleef hij zelfs slapen. Ik heb nooit hoogte gekregen van de relatie tussen mijn moeder en mijn vader.
Toen ik een jaar of 11 was (weet niet precies meer hoe oud) ben ik aangerand door een bekende van me. Sindsdien ben ik erg depressief. Toen ik een jaar of 14 was ben ik gaan snijden.Ik sneed mezelf met een scheermesje in mijn armen en benen , als ik me weer eens zwaar depressief voelde begon ik te snijden en dan voelde ik me tijdelijk weer even goed. Maar daarna had ik er altijd spijt van. Na een tijdje ben ik daarmee gestopt en begon ik met blowen. Door het blowen werd ik rustig en voelde ik me beter.Zo heb ik 4 jaar lang geblowd , dagelijks rookte ik minstens 2 á 3 jointjes. Door het blowen ben ik toen erg veel afgevallen en had ik absoluut geen eetlust meer. Op een gegeven moment woog ik amper 50 kilo (ik ben ruim 1.70 lang) Na 4 jaar ben ik gestopt met blowen en ben ik aangekomen , mijn eetlust is nu weer normaal en lichamelijk voel ik me beter.
Alleen geestelijk voel ik me nog steeds verrot. Mijn vader is een jaar of 5 geleden ziek geworden en begin dit jaar is hij overleden. Ik heb het hier echt heel erg moeilijk mee aangezien mijn vader altijd mijn beste vriend is geweest. De band die we hadden is echt onbeschrijfelijk , en nu heeft hij me achter gelaten met een heel leeg gevoel. Bovendien heb ik geen echte vrienden met wie ik kan praten wanneer ik het moeilijk heb. Met mijn moeder kan ik wel af en toe praten ,maar het liefst praat ik er met haar ook niet over hoe klote ik me voel omdat zij ook absoluut niet goed in haar vel zit de laatste tijd. Ik wil haar niet nog meer pijn doen , en daarom hou ik het allemaal voor me. De laatste 3 jaar voel ik mezelf heel erg slap , ziek en het liefste wil ik alleen maar op bed liggen. Ik heb echt talloze lichamelijke klachten ,maar niemand die er iets aan kan doen. Bovendien gaat het op school ook nog heel erg slecht ,misschien dat ik van school af moet.
Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Het allerliefste zou ik gewoon zelfmoord plegen en van alles af zijn..Maar ik kan het niet..Ik kan mijn moeder niet achterlaten..
Datum:
21-06-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Het leven

Help me...

Mijn leven begon als een astmapatiënt. Toen was ik 1-3 jaar oud. Ik begon dus eigenlijk al een leven dat ik niet wilde. Ik ben nu 14. Ik heb verschillende fasen achter de rug waar ik liever niet aan wil denken.
Ik heb zojuist ook te horen gekregen dat ik pityriaris rosea (soort van uitslag) heb dat ik voor ruim 2 maanden houd en dat komt heeeel slecht uit. Ik heb juist nú een afscheidsfeest van een klasgenoot. En raad het eens; we gaan zwemmen....
Ik kan dus niet mee gaan zwemmen of iedereen lacht me grandioos uit.

Ik ben niet lelijk ofzo, ik ben gewoon normaal. Toch heb ik te horen gekregen dat ik dus ook een beugel moet en een bril. Ik probeer dit zo veel mogelijk uit te stellen, vooral de beugel. Ik weet dat als ik de beugel krijg, dat ik dan écht zelfmoordneigingen ga krijgen. Ik weet serieus niet meer wat ik moet doen. Ik heb een normaal leven, met superaardige ouders en broertje :D

Toch voel ik me op school buitengesloten. Ik dacht dat een jongen waarmee ik bevriend mee wilde raken me ook echt aardig vond, maar nu begin ik daaraan te twijfelen. Ik weet bijna zeker dat hij me gebruikt om goede cijfers te halen.

Ik zit ook nog eens midden in de toetsweek... dat helpt niet écht zeg maar.
Ik weet ook niet wat ik moet doen met het feit dat ik toch aardig wat littekens heb... en nog zal krijgen door mijn puistjes op mijn gezicht.
Van binnen doet álles pijn, alles wat ik ook maar kan zien. Niet alleen mentaal, maar ook physiek voel ik me de laatste tijd niet meer zo goed. Ik denk dat het fijn zou zijn als ik ervan af ben... van dit leven af... weg van de roddels op school... weg van alle pijn.

Eigenlijk is school de énige plek waar ik me 'echt' goed voel. Hier doe ik aardig tegen iedereen en ben ik 'gelukkig'. Toch begint dat gevoel te verminderen. Vrienden laten mij een beetje stikken en ik heb het gevoel dat ik daar de oorzaak van ben.

Het enige wat mijn mogelijke zm-poging kan wegnemen is iemand die naar me luistert. NIET een psycholoog, maar iemand die gewoon luistert naar wat ik heb meegemaakt / ga meemaken. Iemand waarbij ik kan uithuilen, de iemand die ik nog nooit heb gehad.

Ik weet dat ik een goede toekomst ga hebben. Ik weet dat ik móét volhouden, maar gaat dat lukken? Op dit moment zou ik denken van niet.

De zomervakantie komt eraan. Weer een vakantie met alléén mijn familie... geen vrienden...geen niets...

Ik dacht eerst dat mijn vrienden mij mochten, maar toen begon men groepjes te vormen en ik wilde niet zo'n 'meeloper' worden dus ik ben er op de één of andere manier 'uitgestapt'.

Ik heb pijn, zeker sinds het feit dat ik dacht dat één van mijn vrienden een vriend was... hij vroeg me zelfs of hij een keer langs mocht komen! Die kans heb ik niet benut en dat zal de grootste fout zijn van mijn hele leven. Nu is hij met een ander groepje aan het optrekken.
Hij is gelukkig, terwijl ik 's avonds elke dag huilend in mijn bed stap, hopend op een hartstilstand of iets dergelijks.

Help me...
Datum:
21-06-2006
Naam:
jongen
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

zie het soms helemaal niet meer zitten

alleen ikzelf weet dat ik plannen heb.
ik loop er niet mee te koop.
teleurstellingen meegemaakt.
waar ik niet goed mee om kan gaan.
op een gegeven moment raakt de rek eruit.
ben niet van steen.
weet niet hoe lang ik het nog volhoud
Datum:
21-06-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
37
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.