hoi
ik ben een moeder van een jongetje van 8
die helemaal niks aan zijn moeder heeft.
Het begon eigenlijk vanaf dat ik zwanger raakte.
ik kwam erachter ik was zwanger mijn vader was er niet mee eens omdat het van een donkere was nou goed maakt niet uit op dat moment was ik sterk genoeg om te laten weten dat dat mijn keuze is en niet die van mijn vader en dat wist hij ook wel we hebben een hele tijd niet met elkaar gesproken de vader van mijn kind wa al niet meer in mijn leven daar had ik ook geen spijt of verdriet van
maar goed ik ging bijna bevallen het kwam weer goed tussen mijn vader en mij ik trok weer bij mijn vader in alles goed en wel ik was bevallen ik was zo gelukkig dat mijn kindje er was heel gelukkig leefde ik verder ondanks dat mijn kindje snachts huilde en mijn vader daar niet tegen kon dus ik moest altijd zorgen dat hij dat niet hoorde daar baalde ik wel van. goed ik kreeg mijn eigen flatje mijn vader kreeg ook een flatje onder mij op zich wel heel leuk maar toen we een paar maanden verder waren ging hij te veel op mij letten
je doet dat niet goed en dat niet goed ik durfde geen tegen woord te geven ik hield heel veel van mijn vader hij deed ook veel goede dingen voor mij en mijn kindje en ik denk dat ik dat van hem kreeg dat ik dat allemaal niet mocht tegen spreken. je jaren verstreken en ik ging steeds minder met mijn kind ondernemen ik ging ook steeds minder naar vriendinnen ik ging ook nooit eens iets voor mij zelf doen ik gooide mijn leven voor het opruimen in huis en thuis zijn voor mijn kind meer was er niet meer.
ik begon zo als mijn moeder te worden alleen maar sjachereinig geen liefde tonen zoals mijn vader en moeder alleen maar met mijzelf bezig. 2001 kreeg ik en mijn zoontje een huisje met een tuintje. daar was ik heel blij in he nieuwe start maken dacht ik aan maar dat ging maar voor een paar maanden ik ging weer steeds minder naar buiten of dingen doen of naar fam. of vrienden uit ging nog steeds niet ik durfde nooit iemand te vragen om op te passen want mij was geleerd jij hebt dat kind gemaakt dan moet jij het je ook oplossen.
terwijl vroeger ik was altijd vrolijk of spontaan of directh to the point .
het was 2004 ik leerde een jongen kennen ging leuk met mijn kind om was wel streng maar had op dat moment ook eigenlijk gelijk maar ik had er moeite mee ik had mijn kindje vijf jaar alleen opgevoed
nou goed mijn vader accepteerde die jongen ook dan zat het wel goed.
nou ik ging weer dingen ondernemen heel leuk
we gingen in de maand julie op vakantie naar frankrijk was heel leuk geweest met enthosiame aan mijn vader verteld nou die vond het ook prachtig voor ons.
Maar toen werd het 14 september de vriendin van mijn vader kwam aan school van mijn zoontje en vertelde dat ze mijn vader kwijt was toen zei ik ja die zal wel weer een andere straat zijn ingegaan (zo was mijn vader wel iemand voor de gek houden ) nee zei ze sinds vanochtend met rennen wij waren al door gerent want hij ging lopen ok we gaan zo kijken of hij al terug thuis is nou wij bij mijn vader zijn deur aangekomen ik maakte de deur open en toen dacht ik dat ik mijn naam hoorde maar ik zag niemand wij zijn huis binnen gegaan niemand daar zijn kleren die hij aan had met rennen waren er ook niet op dat moment kwam mijn broer lijke wit binnen ik moet je iets vertellen maar papa is daar en daar ingestorrt hartstil stand dat kon ik dus niet beseffen ja toch is het zo zegt hij ik kom net van het ziekenhuis ik heb hem moeten identificeren nou wij ook naar het ziekenhuis en ja hoor het was mijn vader ik kon het eigenlijk niet echt geloven hij lag er ook zo bij van luister grapje met een vette smile en was alles voor mij ondanks ons verschillen het leek wel of hij had gewacht dat ik een lieve jongen had ontmoet en dat hij dan vertrok ik hield zo veel van mijn vader ik was helemaal door de war ik wist niet hoe ik verder moest met het leven hij was altijd mijn ruggesteun als ik het niet wist dan wist hij het wel en nu heb ik niemand die ik zo kan vertrouwen zoals mijn vader ik vertrouw eigenlijk niemand meer ik zie dingen die er helemaal niet zijn ik snouw de mensen en geliefde af zelfs mijn vriend ik weet niet wat ik met mezelf aan moet ik wou niet meer kunnen denken ik heb toen ook al mijn kalmerings tabletten gepakt en ingenomen ik lag helemaal nock out op bed mijn eigen kindje zat buiten gesloten de buurvrouw heeft bij mij in moeten breken en heeft mij toen gevonden ik heb het helaas overleefd iedereen vertelde wel je hebt een kind daar moet je voor verder leven jaaaa dat is makkel ijk zeggen maar ik had er genoeg van van mijn gedachtes ik wou eens een keer niet denken ik dacht toch alleen maar negatief .
goed ik ben hulp gaan zoeken maar daar willen ze alleen maar praten praten dat helpt niet en dat 1 uurtje om de week dat helpt toch niet maar goed ik ben er een beetje uit gekomen uit eigen beweging het hielp ja voor een tijdje en dan begint het weer opnieuw en opnieuw en nu op dit moment zit ik weer met de gedachten om er een eind aan te maken of een eind ik wil af en toe mijn gedachten uit kunnen zetten maar dat lukt niet ze zeggfen dan wel toch moet je dat doen ja makkelijk gezegt ik heb geen uit knop. en wie helpt je daar bij niemand ze zeggen wel iets maar meer doen ze ook niet is mijn gedachte dan verkeerd dat ze niet van mij houden als iemand bij mij komt met een probleem ik zorg eerst dat dat probleem opgelost is anders heb ik zelf geen rust maar wie doet dat bij mij niemand ik heb mijn vriend gezegt voor morgen ben ik er niet meer ik zeg ga maar lekker iets voor je zelf doen ja dat gaat niet ik heb geen rustig gevoel erbij dus toen deed ik of het weer beter ging en hij geloofde mij meteen dus hij ging er vandoor en toen had ik zoiets hoe kun je dat nu echt geloven dat kan niet in een minuut over zijn dat moet hij ook weten hij heeft het al een keer mee gemaakt ikheb hem gezegt dat mijn kind er niks aan heeft als hij zo n moeder zoals mij heeft mijn eigen kind ziet alles negatief dat is toch niet goed hij is pas 8 jaar dat is toch niet normaal hoe kan dan iemand tegen mij zeggen dat ik normaal ben .
ik heb er gewoon geen zin meer in om te zien hoe ik alles verknal dat is toch geen leven ik snap ook niet dat ik daar niet van leer ik snap het echt niet .
ik kan er echt niet meer tegen tenzij iemand mij kan helpen echt helpen zonder dat ze zeggen er is toch niks aan de hand je bent toch normaal waarom heb ik dan geen normale gedcachten help ik wil eigenlijk niet dood maar ik vind geen andere oplossing ik weet ook niet hoe ik dat moet doen ik weet het niet helppp
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.