Levensverhalen (pagina 1645)

IK WAS 5 JAAR MET MIJN VRIEND SAMEN WE HEBBEN TWEE KINDEREN EEN JONGEN EN EEN MEISJE ,IK BEN ZO VERLIEVD ALTIJD GEWEEST MAAR IK VOELDE ALTIJD DAT HIJ NOG VAN ZIJN EX VROUW HOUD WAAR HIJ 11 JAAR MEE HEEFT GELOPEN .HIJ GAF ME ALTIJD HET GEVOEL DAT HIJ ME NIET KNAP VOND EN NIET LEUK HIJ GAF ME NOOIT EEN LIEFE SPREUK .VOORAL ALS IK ONZEKER WAS EN HUILDE LACHTE HIJ ME GEWOON UIT,IK HEB MET DE TWEE KINDEREN 2MAANDEN IN EEN OPVANG GEZETEN OMDAT IK HET ECHT NIET MEER ZAG ZITTEN HIJ IS ALTIJD IN MIJN HOOFD IK BEN ZO BEZETEN VAN HEM TERWIJL HIJ DAT NIET VAN MIJ IS.NU WOON IK EEN PAAR MAANDEN IN EEN ANDERHUIS EEN KOOPHUIS ,HIJ VECHTE NIET VOOR MIJN .IK BEN ZIEK ZEGT HIJ HIJ MAAKT ME ALTIJD ONZEKER OVER ONZE LIEFDE IK GA KAPOT ZO WIL IK NIET MEER VERDER GAAN MIJN KINDEREN KUNNEN OOK WEL ZONDER MIJ GELUKKIG WORDEN IK HEB EENS EEN REPOTAGE OP TV GEZIEN DAT DE KINDEREN HUN EIGEN LEVEN GOED VERLOOPT /WAAROM MOET IK VERDER IK HUIL AL 5JAAR IK DENK EROVER OM VOOR DE TREIN TE SPRINGEN EN ME UIT ALLE ELEND TE VERLOSSEN SORRY VOOR MIJN FAM EN KINDEREN MAAR ZE WORDEN ONGELUKKIG MET MIJ IK GENIET WEL VAN ZE MAAR IK WIL NIET MEER ADEMEN IK WIL HEERLIJK RUSTEN VOOR ALTIJD ER IS TE VEEL GEBEURD.IK BEN JALOERS OP MENSEN DIE LANGZAAM STERVEN .HET KLINKT HARD EN RAAR MAAR ,IK BEN ALLEEN BANG DAT DE ZELFMOORD POGING MISLUKT EN IK ER TOCH NOG MOET ZIJN DAN KAN IK MICHIEN NIET MEER LOPEN OF ZO ,ALS IK HET DOE DAN MOET HET INEENKEER GOEDGAAN MET EEN KLAP WEG ZONDER VEEL PIJN ,IK WIL NIET LANG NA DENKEN DAN MOET IK OVER MIJN KINDEREN DENKEN EN DAT DOET PIJN EN VOEL ME EEN SLECHT MENS ,IK WIL HET BESTE VOOR ALLEMAAL IK KAN NIET ZONDER HEM EN NIET ALS HIJ ME NIET MEER WIL.HIJ WIL NIET MEER ,NU IS HET AAN MIJ WAT IK ERMEE DOE,

Net zoals vele anderen hier zit ik ook aan zelfmoord te denken, omdat er geen andere uitweg bestaat voor mij. Ik ben nu al 4 jaar zwaar depressief en in die tijd heb ik 2 mislukte zelfmoordpogingen gedaan..waarom? omdat ik me zo alleen voel al 4 jaar. heb wel vriendinnen en zusjes maar toch voel ik me alleen, net alsof niemand me begrijpt. Mensen vinden het vaak egoistisch als mensen zelfmoord plegen, misschien aan de ene kant waar maar aan de andere kant ook niet..moet je je hele leven aan anderen denken? dat dacht ik niet..ouders zijn vaak egoistisch..ze nemen een kind omdat zij dat leuk vinden..maar staan er niet bij stil dat die kinderen er niet om gevraagd hebben. Maarja k weet dat ik me ouders verdiet ga doen maar ik kan en wíl zo niet verder leven.

veel sterkte allemaal!

Liefs

Ik ben een meisje van 14 ik wordt veel gepest, mijn moeder had/heeft borstkanker ik doe 4 atheneum dus school stesst me ook heel erg!, mijn vader heeft inde gevangenis gezeten voor bedreiging
en mijn vriendinnen schuifen al hun problemen ook op mij af: dus zij snappen er nix van als ik met krassen op school kom; waarom doe je dat? dat moet je niet doen. ze snappen het niet. en alletwee mijn oma's en opa's overleden; 2 aan kanker 2 aan hun hart mijn moeder had ook kanker dus de kans dat ik het krijg of doorgeef is erg groot. Ik vind het wel heel fijn dat deze site er is dit is het eerst voor lange tijd dat ik mijn verhaal kwijt kan dat vind ik erg fijn bedankt daarvoor!!!!!

Ik wil weg van deze wereld omdat ik al heel lang verdriet heb want toen ik 12 was is mijn oom dood gegaan en hij was de enigste die me begreep en nu heb ik niemand om mee te praten.
Want als ik er met mijn ouders over wil praten hebben ze geen tijd.
En sinds me oom dood is vertrouwde ik een tijd lang niemand meer en dat doe ik nog altijd niet. Want heel veel mensen hebben me al pijn gedaan. Zelfs mensen die ik al heel lang ken doen me bijna dagelijks pijn met dingen over me te zeggen. Ik zeg dan wel dat het me niks uit maakt maar het maakt me wel uit en het doet me pijn. Maar ik kan er gewoon met niemand over praten. Dus krop ik alles gewoon op en daardoor krijg ik zelfmoord pogingen. Ik zou echt niet weten wat ik moet doen. En iedereen om me heen maakt het alleen maar erger omdat ze dan met hun problemen bij mij aan komen en dan wil ik ze helpen en dan word het allemaal erger. Help mij alsjeblieft!!! Ik ben ten einde raad!!!

Ik vind dit 'leven' niet leuk meer..
Ik haat alles en iedereen..
Ik had een redelijk normaal leventje,, maar nu word ik overal toegedwongen en mijn toekomst is al bepaald,, terwijl ik het er niet mee eens ben..
Ik heb ontzettend vaak verdriet,, en heb veel slechte gedachten over zelfmoord..
Het is zelfs zo erg dat ik al een afscheidbriefje heb geschreven.
Ik haat het hele leven dat me gegeven is!!

Ik weet dat het niet normaal is als je pas zo oud bent als mij,, maar ik heb er gwoon geen zin meer in..

anderhalf jaar geleden was ik verslaafd aan zelfmoord. Ik sneed mezelf elke keer in me pols als ik me niet goed voelde. Nou geloof me dat was heel vaak. Mijn ouders waren erachter gekomen en ik had gezecht dat ik er veslaafd aan was. Ik moest naar een psychiater. Dat hielp dus geen fuck. Ik ben er zelf mee gestopt omdat ik alles wat scherp was had weggegooit. Ik had een afspraak met mijn goeie vriendin. We doen het geen van bijde meer. Ik heb het volgehouden en kickte af. Maar mijn vriendin deed het nog wel toto gister. Vorige week ben ik weer gaan snijden. Ik voelde me niet goed en ik wist niet meer wat ik moest doen. Mijn beste vriendin gaf mij overal de schuld van en ik wou het niet meer. Zodat mijn ouders er niet achter kwamen, snij ik mezelf op men buik enzo. overal waar ze het niet zien. Ik wil niet snijden maar doe het nou automatisch. Ik weet zeker dat ik nu weer verslaafd ben. Ik wil stoppen maar het lukt gewoon niet! Men buik staat onderhand weer helemaal vol. Op school denken ze dat er niks aan de hand is, En thuis ook niet. De enige die mij helpen zijn natasja en dennis. Als ik me eigen kut voel mag ik naar dennis komen en gaan we samen naar de vissen kijken en praten we erover. Zo wordt ik ook weer rustig. Maar dennis heeft gezecht dat ik dat moet doen voordat ik mezelf ga snijden. Maar dat lukt dus weer niet want hij is tot half 6 werken. En dan heb ik het weer gedaan. Ik ga er straks weer heen. Ik voel me eigen echt kut tegen over natasja en dennis. Ze willen mijn geen van beide kwijt. Ik ben gewoon graag bij hun maar hun zijn 25. Dat gaan gewoon niet. Please kan iemand mij helpen??

ik wil weg van alles want ik krijg altijd overal de shuld van en ik heb bijna geen vrienden het liefste zou ik dood zijn

Mijn verhaal... Alhoewel ik het zelf allemaal als heel pijnlijk ervaar, heb ik nog steeds het idee dat ik mij aanstel...dat het allemaal niet zo erg is en ja...dat toch alles mijn schuld is. Maar ik voel hoe alles mij de dieperik in trekt. Ik vrees dat ik mijn studies niet meer ga aankunnen. Ik heb mijn eten niet meer onder controle. Ik voel mij dik en lelijk en de herinneringen aan vroeger maken het mij heel moeilijk en doen me nog steeds heel veel pijn. Vroeger...

Ik ben altijd al een meisje geweest dat voor iedereen goed wilde doen...mijn vader wist dat en speelde daar zonder problemen op in. Mijn opgelegde levensdoel was toen om hem gelukkig te maken, maar dat lukte me maar niet...wat ik ook deed ik kreeg altijd negatieve commentaar. Dat ik hem zoveel pijn deed, dat ik hem steeds weer opnieuw een dolk in zijn rug stak...dat ik dom, lelijk en lui was, dat ik geen respect voor hem had, dat hij allang spijt had dat hij ooit van mij gehouden had, dat ik een slechte dochter was... Ondertussen bleef ik maar mijn best doen om, tegen beter weten in, hem gelukkig te maken. Ik bleef mijn uiterste best doen om toch maar een beetje liefde te kunnen krijgen, om toch maar een goed woord te kunnen horen...maar dat kwam er niet...integendeel. hoe ouder ik werd, des te slechter vond hij mij. Hij begon me ook vaker en vaker dood te zwijgen...negeren...doen alsof ik niet meer bestond en heel het gezin deed dan met hem mee. Niemand durfde tegen hem in te gaan en ook zij zeiden me dat alles mijn schuld was. Elke keer weer "vermoordde" ik mijn vader...hij bleef maar zeggen dat ik hem zoveel pijn deed, dat ik zo slecht was...dat ik loog en bedroog, dat niemand mij zou willen hebben...dat ik nooit een normale relatie met iemand zou kunnen aangaan, dat ik nooit gelukkig zou kunnen worden. Als ik ziek was, lieten ze me creperen...geld kreeg ik ook al lang niet meer. Ik moest er dus voor zorgen dat ik goeie punten bleef halen op school én ging werken om geld te kunnen hebben om bv. mijn fiets te kunnen laten maken als die weer stuk was én dat ik goed bleef lopen én ondertussen moest ik ook proberen om mijn eigen vrienden niet te vaak in de steek te laten. Mijn vader kon daar ook niet tegen...ik moest van hém zijn en dingen doen met hem: ik moest vaak samen met hem mee gaan lopen terwijl hij er dan van genoot dat ik niet kon volgen omdat hij als man nu eenmaal sneller kan lopen.Dat mocht ik dan ook weer horen als we samen aan tafel zaten, hoe hij tegen de rest verkondigde dat ik weer niet had kunnen volgen, dat hij toch zo goed is en ik toch zo slecht...hij hield mij vaak genoeg thuis om mij verder dood te kunnen zwijgen het enige wat ik dan mocht was gaan werken en naar school gaan: dat was dan mijn verdiende loon. En ik geloofde alles wat hij zei en deed alles wat hij zei...het enige wat ik wilde, was dat hij mij goed zou vinden. Mijn moeder zag dit allemaal, maar kon er niets tegen doen. Hij deed hetzelfde ook vaak bij haar en zij had ook allang geen eigen wil meer...ze kon gewoon niets voor mij doen. Uiteindelijk kon ik het echt niet meer aan...ik was ondertussen zelf als persoon dood verklaard...ik was zo'n slecht mens bevonden dat mijn vader verkondigde dat zijn dochter dood was. Ik bestond niet meer, het enige wat overbleef was een monster dat heel het gezin kapot maakte. Mijn moeder bleef aan de kant van haar man staan en knikte...op mijn zeventiende ben ik dan weggelopen thuis. Ik heb even bij vrienden gelogeerd totdat ik kon gaan studeren aan de unief en op kot kon gaan...sinds dan woon ik op kot, ik studeer en werk om mijn studies te kunnen betalen en doe alles alleen. Mijn ouders hebben mij niet gezocht...ik heb zélf geprobeerd om alles terug een beetje in orde te brengen...maar volgens mijn vader is alles nog steeds mijn schuld...als ik contact probeer op te nemen, blijft hij mij bestoken met verwijten...ik heb zelfs geprobeerd om het via een psychologe terug wat beter te maken tussen mij en mijn ouders...maar daar wou mijn vader niets van weten...de enige paar keren dat hij zelf contact zocht met mij was wanneer er problemen waren met geld. In die paar keren heeft hij elke keer gedreigd om mij van kant te maken, om een mes te halen en mijn keel open te snijden, om mijn leven zo zuur mogelijk te maken...omdat ik voor de eerste keer in mijn leven een beetje voor mijzelf ben opgekomen en hem toen had gezegd dat hij mijn kindergeld moest doorstorten aan mij aangezien ik toch alles zelf betaal en hij mijn kindergeld nog steeds ontvangt omdat ik mijn domicilie niet durf te verplaatsen. Van mijn moeder hoor ik niets tenzij wanneer papa zegt dat ik haar zo ongelukkig maak. Aan de andere kant kan hij ook zeggen dat hij mij meer wilt zien...dat hij zo erg afziet van het feit dat hij geen dochter meer heeft...maar ik vertrouw het allemaal niet meer...ik ben bang.

Mensen die mij oppervlakkig kennen, zouden niet denken dat ik zo diep zit. Ik behaal nog steeds goeie punten...ik zit ondertussen in mijn derde jaar aan de unief, ik werk, ik lach, ik sport, ik doe aan toneel, ik zing...maar ik voel dat mijn krachten beginnen op te geraken. Elke examenperiode is een hel...ik zie het nieuwe jaar niet echt zitten en zoals ik al zei met mijn eten lig ik al helemaal overhoop soms veel te veel soms helemaal niets...Het is alsof ik ook echt dood ben gegaan toen, toen mijn ouders mij dood hebben verklaard en dat ik al drie jaar lang rondloop als een zombie...ik heb geen energie meer...ik wil nu ook lichamelijk dood zijn en wat rust kunnen vinden...maar ik weet dat ik daarmee toch wel wat mensen pijn mee zou kunnen doen...

In mijn levensverhaal zijn er eigenlijk nog dingen die mij heel erg geraakt hebben...maar waar ik al wel min of meer over ben geraakt, het is alsof alles verdwijnt in het niets vergeleken met wat ik thuis heb meegemaakt, soms schaam ik mijzelf daarvoor...toen ik vijftien was, heb ik een goeie vriend van mij voor mijn ogen zien sterven... Twee jaar geleden ben ik aangerand geweest door iemand waar ik al heel lang elke week bij ging babysitten..Maar vooral dat ongeluk waarbij ik die goeie vriend heb verloren, staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Het had nooit mogen gebeuren, maar ik vraag mij nog steeds af waarom hij onder die vrachtwagen had moeten liggen en niet ik...mijn leven is toch veel te zwaar voor mij...ik had er toen vanaf kunnen zijn en hij had een prachtig leven kunnen hebben! Hij was enig kind en zijn ouders hadden hem doodgraag! Ik ben niemand en mijn ouders...tja. Het was echt beter geweest dat ik die persoon was geweest die was doorgereden en niet hij...

Dit zijn zowat de redenen waarom ik het allemaal niet zo meer zie zitten...

hoi ik ben john. IK kamp zelf al vanaf me 12 de jaar met ernstige problemen het begon met het overlijden van me moeder toen ik 12 was bijna 13 ik heb zelf 7 zelfmoord pogingen op me naam. Waar van drie bijna met dodelijke afloop. waar ik nu erg mee kamp is dat door mij verleden. ik zelf moeilijk een relatie kan krijgen en dat mensen me snel raar vinden/gek. Ik ben er door erg verandert. en meer er door om anderen gaan geven. en ik voel daar door dat mensen me raar vinden. omdat ik snel eerlijk wil zijn ook veloor ik mij meissie. met een auto ongeluk. en in zelfde tijd werd ik ook nog eens onterecht als een kindermishandelaar gezien dank zij de ex vrouw van me vader voor het zogenaamde mishandelen van me kleine zusje toen. Toen 4jaar. terwijl ik mijn leven voor haar wil geven. ik heb zelf veel gelezen op de site hier. En zat met gemengde gevoellens. En dacht nog wat een alende op deze wereld. En uit mijn evaring. Leef ik erg met jullie mee. Het liefs zal ik jullie allemaal gelukkig willen maken als het kon. Wel vind ik jammer dat je op deze site niet kan regeren.Op elkaar. Wand ik denk persoonlijk dat lotgenoten elkaar goed kunnen helpen. ook probeer ik dat zelf veel bij anderen mensen met problemen. dan stop ik nu maar wand het is al 03.48u wel wens ik jullie allemaal sterkte toe. GROETJES john.

halllo ik ben willianne van de wereld
ik word heel erg gepest op school in de wc gestopt en opgesloten toen maakte ik er een eind aan ik ging naar de juf en zija alles en de juf deed er iets aan en er kwam op een dag een mevrouw op school en die praate met me hoe ik werd gepest op school en die mevrouw nam contact met beuro jeugdzorg en toen moesten we op een dag naat een mevrouw en die heete tamara en daar kon ik zooo goed mee praten maar toen zij ze waarom zit je op zelfmoord en toen zij ik nieuwzgierig en toen durfde ik niet te zeggen waarom ik had goed gepraat en al 5 jaar terug is mijn opa gestorven en ik mis hem zoo erg in huis gaat het niet goed ik heb drie grote broers en die zijn niet leif voor me die bemoeien met me en mijn moeder zegt dat ze me haat maar ik weet heel diep van binnen houd ze van me ik ging steeds naar een veldje met jongens en ja daar kreeg ik veel aandacht van ze maar ik mogt er niet meer komen dus toen ben ik er nooit meer naar toe gegaan ik kom er nu al 7 maanden niet mee maar vandaag ben ik met mijn buurjongetje er naar toe gegaan maar ik zij 3 keer tegen hem ik mag er niet naaar toe toen zij hij nou kom op toen flopete er zo een ja uit en zijn nicht zat daar en zijn nicht haar verkering ik wou net wegaan maar toen kwam mijn moeder eraan en dus kreeg ik straf de hele week ik wou smaandags net met mijn vriendje en hartsvriendin en buurjongen piknicken ik denk dat het niet meer maag soms denk ik haat mijn leven maar al die arme kindertjesdie hebben het slechter dan onns mijn moeder; is een jaar deprie geweest en werd helemmal gek in een huis ze zat aan de pillen en iemand fluisterde je moet je moeder helpen dus heplde ik mijn moeder maar toen kwamen we in een ander huis en mijn vader was altijd een week weg die is vrachtwagenchaffeur en soms wil ik zelfmoord plegen maar dan doe ik het niet want dan denk ik nee ik moet bij mijn moder blijven om haar e hlepen dit was mijn verhaal groetjes