Levensverhalen (pagina 1645)

hee mensen dit word ff een 2de verhaal die ik met spoed ff kwijt moet.
ik heb de laatste tijde weer veelste veel last van flash back's.
diep in mijn verleden toen ik nog maar 14 was.
had ik nog een zusje van 15. een jaar ouder dus.
op een dag ging ik met haar in het dorp door het bos lopen.
dat bos was echt heel erg groot.
dus veel mogelijk heid om elkaar kwijt te raken. {wat dus later af ook gebeurden}
dus we waren aan het spelen met elkaar verstopertje.
en ik moest me verstoppen. dus dat deed ik ook.
maar voor haar was het een beetje moeilijk om mij te vinden.
na ongeveer 2 uur te hebben gezeten op het zelfde plekje ging ik op onderzoek uit.
maar zag even later een vreemde man weg rennen met een scherp voorwerp in zijn hand dat bleek later een soort mes te zijn.
ik nog harder zoeken naar mijn zusje.
maar ik kwam op een gegeven moment verschillende kleding stukken tegen.
een maal bij een boom gekomen.
lag ze helemaal naakt op de grond.
ze was verkracht en vermoord.
het leek wel of ik door een bodemlozen put viel.
mijn zusje was mijn alles.
ik knielde naast haar en wou haar niet meer los laten toen de politie arriveerden.
en ja ik had toen zeer veel schuld gevoel.
het voelde rot het heeft me echt jaaren geduurt voordat ik weer ging praten en buiten durvden te komen.
en nog zie ik het beeld voor me.
zoals ze er bij lag.
haar keel open gesneden.
volgens de politie zodat Ze niet kon gillen voor hulp.
en ook nu nog neem ik het mezelf kwalijk.
en denk maar om zelfmoord te pleegen.
want sinds ik die flash back's weer heb zit ik weer in een DIP.
die flash back's kunnen ooit jaren duuren.
groeten danny v doren...

daar zit je dan als een debiel achter je computer te kijken welke medicijnen als je een overdosis neemt dodelijk zijn. en dan er achter komen dat er helemaal geen medicijnen in huis zijn waarmee je dat kan doen. ik ben denk ik geen persoon die zelfmoord kan plegen al denk ik er vaak genoeg over na, ik heb een prima leven qua vrienden en ik doe genoeg helaas kun je 2 levens leiden en als ik thuis alleen op m´n kamer ben en weer eens ruzie heb gehad met m´n ouders dan vervaagt dat leuken leven van de buitenkant, niet tevreden met mezelf, met m´n lichaam. continu bang om iets verkeerds te doen, ouders die nog niet eens de moeite doen om te luisteren maar alles maaf afwimpelen met dat ze bezig zijn. ik kan uren voor me uit staren of op m´n bed liggen en alleen maar aan die dingen denken en na die uren huilen droog ik m´n tranen was m´n gezicht en ga gewoon weer als mezelf naar beneden. wie hou ik nou voor de gek. ik wil niet meer, het is te veel ik ben moe en bang en kan niet aangeven waarom wat voor raar persoon ben ik dan. ik voel dat het weer een soort depressie is zo´n zelfde soort als 3 jaar geleden. wat raar eigenlijk dat er een zelfmoord.nl is zijn dus meer mensen die een kutleven hebben

Hallo allemaal,

Mijn naam is Wendy en ben 18 jaar oud en wil zelfmoord plegen, ik zie geen heil meer in het leven. Vanaf de periode dat ik naar de kleuterschool ging voelde ik me een meisje, deed eindelijk alles wat een meisje deed. Later moest ik van de kleuterschool af omdat ze zich daar zorgen maakte over mijn gedrag dat ik met meisjesspeelgoed speelde en alleen maar met meisjes speelde, inplaats van jongens.

Er zijn veel onderzoeken geweest waar het heel anders steeds uitkwam had de ene ziekte naar de andere en het werd steeds erger. Moest naar erge scholen toe waar ik steeds ben gegrepen door de leraren daar ben daardoor mijn zelfvertrouwen ook kwijt geraakt.

Iedere gendertherapeut weigert in te zien dat als ik een meisje wordt, dat ik dan gelukkig ben, dan nu. Ik haat mezelf en snij mezelf open omdat ik bepaalde dingen vreselijk haat van mijn lichaam. Nu moet ik weer studeren waar ik nu bijvoorbaart op zal zakken. Mijn genderdysforie zuigt mij helemaal leeg dat ik niks meer kan zo. En het is geen uitweg dat ik een meisje wil zijn maar kan alleen gelukkiger worden als meisje wat maar steeds niet gebeurt. Moet maar wachten minstens een jaar daar, trek dat gewoon niet. Daarom heb ik geen zin meer in het leven wat steld het voor als ik niet kan leven hoe ik wil, wil niet met een identiteit rondlopen die ik niet ben. Heb al vaker een zelfmoordpoging gedaan. Denk dat dit een oplossing is voor dit probleem, als ik dood ben hoef ik niet meer verder te lopen met dit lichaam. En weet dat ik niet de enige ben in die zo zit, maar ik red dit zo niet. Een operatie was de enige oplossing voor mij, wat ik niet krijg moet maar wachten wat niet lukt. Een dag lijkt wel 10 jaar vaak.


Liefs,

Wendy

Ik heb is rond gekeken op deze site en kreeg meteen compassie voor al die mensen die hier een bericht hebben achter gelaten. Hoe ze zich voelen. Ik vind het echt heel erg dat mensen zo over het leven denken.

Een aantal jaren terug werd ik vaak gepest op school. Ik hoorde er niet echt bij en thuis ging het ook niet zo goed. Ik wilde het liefst dood. Het leek net of er een stem tegen mij zij. Je bent het niet waard om te leven, ze zien je toch niet staan. Waarom zou je nog leven. Kijk toch eens rond je. Al die mensen doen je alleen maar zeer en kwetsen je alleen maar. Waarom zou je nog leven. Pleeg zelfmoord. Dan ben je van alle pijn en ellende verlost.

Gelukkig was er ook een andere stem die zij. Ik hou van jou! Doe het niet. Je doet er zoveel mensen pijn mee. En ze zullen erg verdrietig zijn als jij er niet meer bent.

Ik had toen een nicht die schizofreen was verklaard. Ik dacht toen zelf ook dat ik schizofreen aan het worden was. Dit werd ook nog is bevestigd door mijn ouders die steeds tegen mij zeiden: "Je gaat toch niet schizofreen worden". of "je lijkt je nicht wel, straks wordt jij ook schizofreen". Dit doet erg zeer en het verwarde mij ook heel erg.

7 jaar terug heb ik mijn man ontmoet. Ik geloof ook echt dat hij naar mij toe gezonden is. Ik kon alles aan hem vertellen. Ik kon echt mijn hart luchten en als het thuis niet zo goed ging kon ik dat ook tegen hem zeggen.
We zijn toen na een jaar met z'n tweeën naar de kerk gegaan. Mijn ouders waren het daar absoluut niet mee eens. Ik heb echt 4 jaar lang strijdt met ze gehad omdat ik naar de kerk wilde en meer van Jezus wilde weten. Dit was echt een hele nare tijd voor mij.
Toen we vertelde aan mijn ouders dat we wilde gaan trouwen waren ze het daar al helemaal niet mee eens. Toen werd het allemaal nog een tikje erger. Het leek de hel wel. Ze hebben ons ook niet echt gesteunt toen we de bruiloft aan het voorbereiden waren. Dat was echt heel zwaar. Geestelijk gezien dan. Ze waren constant negatief tegen ons en ons huwelijk. Ze zeiden dat ons huwelijk toch wel zou mislukken. Ze zeiden zelfs tegen mij dat ze niet meer van mij hielden. Toen ik aan mijn vader ging vragen of hij mij naar het altaar wilde brengen zei hij nee.

Toch gebeurde er nog wonderen. Op het aller laatste moment heeft hij toch toegestemd en heeft hij mij vol trots naar het altaar gebracht en afstand van mij genomen door mij weg te geven. En via via heb ik gehoord dat hij de bruiloft heel erg mooi vond en erg trots op mij was. Dit was zo'n bemoediging.

Ik ben nu 2 jaar getrouwd. Ik woon samen met mijn man en 2 katten in een leuke woning. We hebben in de 2 jaar tijd dat ik uit huis ben al zoveel mooie dingen mogen mee maken. Noem het maar gerust wonderen!

Het eerste wonder was dat de Heer tegen mij zei ga leren naaien (van kleren bedoel ik dan) en vraag aan je moeder of ze het je wil leren. Ik heb het gevraagd. Ik heb leren naaien en leer het nog steeds. Maar op deze manier kon ik weer contact maken met mijn moeder. Ik heb mijn ouders leren vergeven en weet ook dat het eigenlijk niet mijn ouders waren die mij pijn deden, maar dat de donkere wereld (satans kant) het allemaal deed. Het contact is hersteld en dat is echt een wonder. Want ik wilde ze eigenlijk nooit meer zien en was erg boos op ze.

Het laatste wonder dat gebeurt is, is dat ik nu zelf moeder ben geworden. Ik heb een dochtertje gekregen en ze is nu 8 weken oud. Het is echt een wonder. Zo mooi en puur dat zij is. Iedere dag sta ik weer vol bewondering aan haar bedje en ben ik God zo dankbaar dat ik haar heb gekregen en dat wij haar mogen opvoeden. We houden echt heel veel van haar! Ik dank God daar echt voor. Ook mijn ouders zijn erg trots. Ze zijn helemaal verliefd op haar. En als ik bij hun op visite kom, staat mijn vader al in de deur opening en vraagt meteen. Je hebt de kleine meid toch ook wel mee he. Helemaal trots op zijn kleindochter is hij.
Echt mooi om dat te mogen zien.

In deze 2 jaar heb ik zoveel moois mogen zien van het leven. Soms heb ik ook moeilijke dingen op mijn pad gehad. Het is echt niet zo dat als je gelooft dat je dan opeens de hele wereld aan kan. Er komen altijd wel moeilijke dingen op je pad. Maar omdat je weet dat Hij zo veel van je houdt en jouw zo mooi vindt en nooit bij jou vandaan wil gaan. Hij vindt jou zo kostbaar en zo puur. Dat Hij jou door alle moeilijke dingen heen leidt. Hij draagt jou als een kind op zijn vaders arm, als jij het niet meer aan kan zal Hij je over je problemen heen tillen en Hij zal ze samen met jou oplossen. Als je dat weet kan je leven gewoon niet meer stuk. En geloof is ook echt niet saai. Je bent een strijder en je kan echt heel veel als je in Hem gelooft. Ik vind christen zijn nog veel spannender dan al die andere mystrieuze dingen zoals yoga, boedisme, hekserij, toverij enz.

Doordat ik God heb leren kennen en nog steeds leer kennen. Ben ik uit die spiraal van negatieve gedachten gekomen. Ik geniet van het leven! Het leven is zo mooi. Ik heb mogen ervaren dat er iemand veel groter dan je vader en moeder, van mij houdt. En niet alleen van mij maar ook van al die mensen die Hem nog niet kennen. En als jij een einde aan je leven maakt, zal Hij echt heel erg verdrietig zijn. Omdat Hij zoveel van jou houdt!!

Bedenk dus goed, wat je met je leven doet. Want er is altijd iemand die van jou houdt!! Voor eeuwig en eeuwig.

hoi
ik ben een moeder van een jongetje van 8
die helemaal niks aan zijn moeder heeft.
Het begon eigenlijk vanaf dat ik zwanger raakte.
ik kwam erachter ik was zwanger mijn vader was er niet mee eens omdat het van een donkere was nou goed maakt niet uit op dat moment was ik sterk genoeg om te laten weten dat dat mijn keuze is en niet die van mijn vader en dat wist hij ook wel we hebben een hele tijd niet met elkaar gesproken de vader van mijn kind wa al niet meer in mijn leven daar had ik ook geen spijt of verdriet van
maar goed ik ging bijna bevallen het kwam weer goed tussen mijn vader en mij ik trok weer bij mijn vader in alles goed en wel ik was bevallen ik was zo gelukkig dat mijn kindje er was heel gelukkig leefde ik verder ondanks dat mijn kindje snachts huilde en mijn vader daar niet tegen kon dus ik moest altijd zorgen dat hij dat niet hoorde daar baalde ik wel van. goed ik kreeg mijn eigen flatje mijn vader kreeg ook een flatje onder mij op zich wel heel leuk maar toen we een paar maanden verder waren ging hij te veel op mij letten
je doet dat niet goed en dat niet goed ik durfde geen tegen woord te geven ik hield heel veel van mijn vader hij deed ook veel goede dingen voor mij en mijn kindje en ik denk dat ik dat van hem kreeg dat ik dat allemaal niet mocht tegen spreken. je jaren verstreken en ik ging steeds minder met mijn kind ondernemen ik ging ook steeds minder naar vriendinnen ik ging ook nooit eens iets voor mij zelf doen ik gooide mijn leven voor het opruimen in huis en thuis zijn voor mijn kind meer was er niet meer.
ik begon zo als mijn moeder te worden alleen maar sjachereinig geen liefde tonen zoals mijn vader en moeder alleen maar met mijzelf bezig. 2001 kreeg ik en mijn zoontje een huisje met een tuintje. daar was ik heel blij in he nieuwe start maken dacht ik aan maar dat ging maar voor een paar maanden ik ging weer steeds minder naar buiten of dingen doen of naar fam. of vrienden uit ging nog steeds niet ik durfde nooit iemand te vragen om op te passen want mij was geleerd jij hebt dat kind gemaakt dan moet jij het je ook oplossen.
terwijl vroeger ik was altijd vrolijk of spontaan of directh to the point .
het was 2004 ik leerde een jongen kennen ging leuk met mijn kind om was wel streng maar had op dat moment ook eigenlijk gelijk maar ik had er moeite mee ik had mijn kindje vijf jaar alleen opgevoed
nou goed mijn vader accepteerde die jongen ook dan zat het wel goed.
nou ik ging weer dingen ondernemen heel leuk
we gingen in de maand julie op vakantie naar frankrijk was heel leuk geweest met enthosiame aan mijn vader verteld nou die vond het ook prachtig voor ons.
Maar toen werd het 14 september de vriendin van mijn vader kwam aan school van mijn zoontje en vertelde dat ze mijn vader kwijt was toen zei ik ja die zal wel weer een andere straat zijn ingegaan (zo was mijn vader wel iemand voor de gek houden ) nee zei ze sinds vanochtend met rennen wij waren al door gerent want hij ging lopen ok we gaan zo kijken of hij al terug thuis is nou wij bij mijn vader zijn deur aangekomen ik maakte de deur open en toen dacht ik dat ik mijn naam hoorde maar ik zag niemand wij zijn huis binnen gegaan niemand daar zijn kleren die hij aan had met rennen waren er ook niet op dat moment kwam mijn broer lijke wit binnen ik moet je iets vertellen maar papa is daar en daar ingestorrt hartstil stand dat kon ik dus niet beseffen ja toch is het zo zegt hij ik kom net van het ziekenhuis ik heb hem moeten identificeren nou wij ook naar het ziekenhuis en ja hoor het was mijn vader ik kon het eigenlijk niet echt geloven hij lag er ook zo bij van luister grapje met een vette smile en was alles voor mij ondanks ons verschillen het leek wel of hij had gewacht dat ik een lieve jongen had ontmoet en dat hij dan vertrok ik hield zo veel van mijn vader ik was helemaal door de war ik wist niet hoe ik verder moest met het leven hij was altijd mijn ruggesteun als ik het niet wist dan wist hij het wel en nu heb ik niemand die ik zo kan vertrouwen zoals mijn vader ik vertrouw eigenlijk niemand meer ik zie dingen die er helemaal niet zijn ik snouw de mensen en geliefde af zelfs mijn vriend ik weet niet wat ik met mezelf aan moet ik wou niet meer kunnen denken ik heb toen ook al mijn kalmerings tabletten gepakt en ingenomen ik lag helemaal nock out op bed mijn eigen kindje zat buiten gesloten de buurvrouw heeft bij mij in moeten breken en heeft mij toen gevonden ik heb het helaas overleefd iedereen vertelde wel je hebt een kind daar moet je voor verder leven jaaaa dat is makkel ijk zeggen maar ik had er genoeg van van mijn gedachtes ik wou eens een keer niet denken ik dacht toch alleen maar negatief .
goed ik ben hulp gaan zoeken maar daar willen ze alleen maar praten praten dat helpt niet en dat 1 uurtje om de week dat helpt toch niet maar goed ik ben er een beetje uit gekomen uit eigen beweging het hielp ja voor een tijdje en dan begint het weer opnieuw en opnieuw en nu op dit moment zit ik weer met de gedachten om er een eind aan te maken of een eind ik wil af en toe mijn gedachten uit kunnen zetten maar dat lukt niet ze zeggfen dan wel toch moet je dat doen ja makkelijk gezegt ik heb geen uit knop. en wie helpt je daar bij niemand ze zeggen wel iets maar meer doen ze ook niet is mijn gedachte dan verkeerd dat ze niet van mij houden als iemand bij mij komt met een probleem ik zorg eerst dat dat probleem opgelost is anders heb ik zelf geen rust maar wie doet dat bij mij niemand ik heb mijn vriend gezegt voor morgen ben ik er niet meer ik zeg ga maar lekker iets voor je zelf doen ja dat gaat niet ik heb geen rustig gevoel erbij dus toen deed ik of het weer beter ging en hij geloofde mij meteen dus hij ging er vandoor en toen had ik zoiets hoe kun je dat nu echt geloven dat kan niet in een minuut over zijn dat moet hij ook weten hij heeft het al een keer mee gemaakt ikheb hem gezegt dat mijn kind er niks aan heeft als hij zo n moeder zoals mij heeft mijn eigen kind ziet alles negatief dat is toch niet goed hij is pas 8 jaar dat is toch niet normaal hoe kan dan iemand tegen mij zeggen dat ik normaal ben .
ik heb er gewoon geen zin meer in om te zien hoe ik alles verknal dat is toch geen leven ik snap ook niet dat ik daar niet van leer ik snap het echt niet .
ik kan er echt niet meer tegen tenzij iemand mij kan helpen echt helpen zonder dat ze zeggen er is toch niks aan de hand je bent toch normaal waarom heb ik dan geen normale gedcachten help ik wil eigenlijk niet dood maar ik vind geen andere oplossing ik weet ook niet hoe ik dat moet doen ik weet het niet helppp

Hallo,
Ik heb een vriend, die heeft heel veel problemen thuis enz..
Die wil ook zelfmoord plegen!
Maar hoe kan ik hem tegenhouden, als hij heel ver weg woont?
Help me.. Ik wil dat hij blijft leven!!

xxx Hopeloze Leeuw

Hai, ik ben Elia. Ik ben nu 16 en denk continu aan zelfmoord. Ik heb tot nu in mijn 16-jarig bestaan heel wat meegemaakt: thuis werd ik op verschillende vlakken mishandeld ook was ik een uitermate hoogsensitief kind, wat het lijden nog intenser maakte. In mijn leven heb ik altijd geprobeerd lief en wijs met anderen om te gaan en ik moet toegeven dat dit is gelukt...Maar ik voel dat het einde nadert. Mijn enige uitlaat in mijn leven zijn mijn poëzie en muziek, hierdoor ben ik tot de constatatie gekomen dat mijn vertrouwen geschonden is in alle mensen. Ik heb mezelf jaren gezworen om nooit nog iemand te vertrouwen en heb dit ook hardnekkig volgehouden. Ik leef alleen met mijn mama en mijn broer, ik voel dat mijn taak in dit leven is om haar vooral bij te staan in haar alleenstaan, tussen mijn broer en ik echter is er helemaal geen band. Ik heb altijd enorme steun en troost geboden aan mensen, maar ik ben tot de vaststelling gekomen dat ik deze liefde zelf van niemand terugkrijg. Mijn moeder vooral vindt me een watje omdat ik niet hard, vurig en immuun ben zoals zij, ze weigert mijn gevoeligheid te accepteren en al wetende kwetst ze me herhaaldelijk. Deze wonden stapelen zich al sinds mijn geboorte op, maar nu voel ik dat mijn emmer vol zit. Tot slot heb ik onlangs waarschijnlijk 1 van de grootste vergissingen in mijn leven gemaakt: ik heb mijn wantrouwen opgegeven en 1 persoon, van wie ik zielsveel hield mijn vertrouwen geschonken. Ik heb haar dingen over mezelf verteld die niemand anders wist en ook probeerde ze altijd de mogelijkheid te creeëren om een gesprek aan te knopen met mij, ze had veel begrip en toonde een oprechte interesse...Maar om je nu een beeld te schetsen: ze negeert me opeens; doet alsof ik van de aardbodem verdwenen ben...vroeger hield ze zo van me, zo diep en lieflijk; we hadden een onevenaarbare connectie, maar nu opeens draaide ze haar hoofd met een blik van geïrriteerdheid weg toen ik haar een glimlachje liet zien... Mijn enige vrienden zijn Piet Paaltjens en Emily Dickinson en ik vrees dat ook ik de Worgengel in mij heb...

hallo lieve mensen
ik wil ook heel graag zelfmoord plegen maar het is wel laf hoor!!
ik heb een hele oude vader en ik heb al heel lang geen contact meer met hem ik heb geen broer of zussen en ik had aleen me moeder nog.
een jaar gelden is me moeder overleden dat was een vreselijke klap voor mij ze had longkanker het was vreselijk om haar zo te zien ze was me hele leven en ik was er kapot van en nu nog!!
ik be bij me oma gaan wonen en woon nu bij me moeders vriend ik ben toen ik 7 was sexueel misbruikt en ik heb nog veel meer meegemaakt ik ben heel gesloten en altijd gepest omdat ik anders ben ik snij mzelf met bepaalde voorwerpen en ik heb paniekaanvallen en ben deprissief toch kan ik ook blij zijn in het leven hoor!
ik wil wel heel graag zelfmoord plegen maar het is wel laf en ik durf het ook niet iedereen is het waard om te leven probeer alles positief te zien!!
ik snap best dat sommige dat echt niet kunnen ik ga nu naar de tweede klas.
veel sterkte xxxxxxxxxxxxxxt essa

Hoy, ik ben Yves en kom uit België. Ik leef al jaren ongelukkig, de ene depressie na de andere. Uiteindelijk heb ik voor mezelf toegegeven dat ik geestelijk ziek ben. Mijn leven is een bijna continue lijdensweg, en voor mij hoeft dit niet meer. Twee jaar terug poogde ik zelfmoord te plegen, door 20 slaappillen tegelijk in te nemen, maar helaas overleefde ik dat, 2 dagen en nachten geslapen. Dat was voor mij een zeer zware ontgoocheling, zeker. Ik heb een besluit genomen na lang nadenken, ik wil definitief uit het leven stappen, maar het moet op een pijnloze manier gebeuren. Bijvoorbeeld door eerst een fles wijn, of 2, te drinken op een avond, daarna iets innemen, waardoor ik gewoon rustig inslaap en niet meer wakker wordt. De vraag is natuurlijk, wat moet je innemen. Welnu, na dagen zoeken op het internet heb ik een site geveonden van mensen, een organisatie, die mensen met een doodswens begeleidt. Ze zeggen wat je moet innemen, hoeveel, om een volledig pijnloos einde te bewerkstelligen. Zij dienen wel niks toe of zo, je moet het zelf doen, dat begrijp jk. Volgende week ga ik afspreken met een persoon, om alles te bespreken. Ik vind dat mensen voor wie het leven een blijvende lijdensweg is, recht hebben op sterven, pijnloos. Anders zijn er veel dramatische zelfmoorden, zoals onder de trein springen, van een hoog gebouw, verhangen enzovoort...
Voor wie dit leest, hoop ik dat ze me een beetje kunnen begrijpen

Soms heeft een mens zoveel pijn, dan denk je wel eens....ben ik nou echt de enige die altijd in de hoek zit waar de klappen vallen? Op den duur wordt je vergeetachtig en heb je alleen nog negatieve spanning in je kop.....en dan...dan gaat het mis...