Levensverhalen (pagina 1646)

ik zie het allemaal niet meer zitten me moeder is een jaar geleden overleden ze was gewoon alles voor mij!

Zoveel woorden als door mijn hoofd stormen komen nooit tot uitting... het is een storm van woorden die nooit zal gaan liggen. Hopend op die ene dag dat de zon zal gaan schijnen, probeer ik de storm te behoeden voor zijn uitbarsting...

hallo ben een meisje van 17 ben al een paar keer aangerand geweest door familie of vrienden dus mensen die ik goed ken kan soms niet meer slapen ben bang dat ze terug komen ik heb nu een vriend en als ik daar soms sex mee heb denk ik er wel eens aan en ben ik stil soms hyperventileer ik zou dat van dat komen ik weet het niet ik ben een heel stille als ik bij vreemde zit en soms ben ik ook bang dat dit nog eens gebeurt wou dit effe kwijt groetjes christelle

Het begon allemaal ongveer 5 a 6 jaar geleden..

Mijn ouders gingen scheiden... me vader was vreemd gegaan met meerdere vrouwen..
Me ouders kregen steeds vaker ruzie, het bleef niet bij schelden alleen... op den duur sloegen ze elkaar en schopten elkaar sloegen en schopten nog meer en meer... het bleef niet alleen tussen hun ik en met broertje en zusjes werden er ook bij betrokken... en als ze geen ruzie met elkaar hadden reageerde mijn vader zijn frustraties af op mij... hij sloeg me met de raarste dingen.. me moeder deed niks .. als we iets verkeerds hadden gedaan sloegen ze ( ze = pa en ma ) ons wat ze eerder nooit deden..
Toen de scheiding aan de gang was ging me vader weg , hij kocht een huis..
hij had een relatie met een van de vrouwen waar hij mee vreemd was gegaan, ze was zwanger van hem..
jeej...
ondertussen was me moeder gek geworden ze werkte niet meer ze zat ziek thuis... na ongv 3 maand ziek thuis te zitten had ze besloten dat het beter was om met een proffesional te gaan praten... dat deed ze
dit heeft ze 2 jaar gedaan ... ondertussen begon ze langzamerhand weer met werken... als ze thuis was was ze altijd narig.. moe en gespannen...

ondertussen ging de hele familie zich bemoeien met de scheiding.. iedereen was kwaad en dacht dat ze alles beter wisten... dus het resultaat was dat iedereen ruzie had met elkaar..

even later dat jaar werd me tante ziek.. een soort van hartinvarct... ze werd gedottert enz..daar kwam ze weer boven op.. ze mocht naar huis toe.. een paar weken later.. kreeg ze weer een hartinvarct deze keer vond hun buurvrouw haar die de krant kwam brengen de buurvrouw belde 112 en me tant lag weer in het ziekenhuis.. uiteindelijk lag ze in een coma en daar is ze niet meer uitgekomen..
dit heeft me heel veel pijn en verdriet op geleverd... ik was toen bij me vader en mijn moeder belde ons op.. ik wist toen ik de telefoon hoorde gaan.. dat is mijn moeder en mijn tante is niet meer.. ik rende naar buiten het regende heel hard dat weet ik nog.. ben een rondje gaan lopen en ging weer naar huis naar mijn kamer boven.. even later kwam mijn vader zijn vriendin die wilde me troosten en ze zij ookal hadden ik en jou tante ruzie vind het toch jammer dat ze nu dood is.. werd toen heel kwaad en wilde haar niet meer zien...

na die tijd heb ik ruzie gekregen met mijn vader... k was kwaad op de wereld.. op iedereen.. alles waar ik gelukkig mee was was me afgepakt.. me gezin waarin ik leefde, me familie was op een bult, en me tante was dood...
en ik gaf me vader daar de schuld van als hij niet was vreemdgegaan was dit allemaal niet gebeurd zij ik dan in mijzelf.. op den duur had ik heel weinig contact met mijn vader.. me oma vond dat ik ongeluk bracht en dat het mijn schuld was dat me ouders gingen scheiden..
dus daar had ik toen ook ruzie mee.. ik heb me vader toen een jaar ongv niet gezien en me oma 3 jaar niet...

ondertussen werd ik gepest op school.. omdat ik anders was dan de rest.. vanwege me familie en de verhalen die rond gingen in het dorp.. en ook omdat ik last van pukkels had... ik had alles geprobeerd om die domme pukkels weg ge krijgen allerlei creme's , cleraseal troep, de dokter waar ik allerlei pillen van kreeg en later een creme waardoor ik littekens kreeg echt niet normaal!! gewoon niet eerlijk.. later las ik in een tijdschrift over een soort pil diana 35 heette die toen dat heeft me geholpen ze gingen weg GELUKKIG.. maar werd nog steeds gezien als de grinttegel..

een jaar nadat ik me vader voor het laatst gezien had.. kreeg hij een hartinvarct op zijn werk .. hij werd opgenomen.. en hij lag op de intensive care... hij wou zich eerst niet laten opereren omdat dat de dood van mijn tante was geweest.. later deed hij het toch..
daarna ben ik hem weer gaan opzoeken beetje bij beetje en hij mij... het ging nog steeds niet echt goed maar het begin was er..

het was over mijn zijn vriendin en hij mocht zijn kind niet meer zien van haar..

in deze tijd kreeg ik een lieve vriend we hadden elkaar via msn leren kennen en hadden een keer wat afgesproken...
en uiteindelijk hadden we een relatie...

even later kreeg me moeder een vriend die was 24 en zij 46...
toen begonnen de problemen bij ons thuis... hij dacht onze vader te kunnen zijn en vond dat mijn vriend moest vertrekken omdat hij mijn vriend niet mocht... hij kon niet van mijn vriend winnen met de domste dingen.. bijvoorbeeld computers... spellen.. en hij zette mijn broertje tegen mijn vriend op... ik pikte dat niet en we hadden vaak ruzie... en toen ik eindelijk na een jaar beter met hem kon opschieten ging hij zomaar ineens er vandoor..hij jatte allerlei dingen mee uit ons huis en hij was gone..
me moeder zei toen ookal is het nu over hij heeft me wel weer geleerd van dingen te houden die ik na de scheiding niet meer kon...

ik vond dat onzin.. hij had ons in de steek gelaten... en me moeder had alleen maar meer problemen.. ze had iedereen laten stikken maar dat boeide haar niet zei was in love... pff wat je liefde noemt...

even later ging ze internet daten... ze ontmoette meerdere mannen maar het was allemaal niks.. ze hadden allemaal problemen voglens haar...

tot ze de vriend ontmoette die ze nu nog heeft.. echt waar de dikste eikel die er op deze hele aardbodem rond loopt..
eerst was het nog wel leuk ,... hij kwam af en toe langs of zei ging naar hem toe...
en een paar maand later hoorden we dat hij ook zelf kinderen had...
en dat hij heel zielig was omdat hij een motor ongeluk had gehad en dat hij niks kon ruiken en proeven... aah gossie toch..
kut vent...
maar die paar keren die hij kwam werden na een poost elkar dinsdag tot donderdag en dan kwam die vrijdag tot zondag... op dit moment werd het erg.. me zusjes vonden hem ... zo lief.. en zo aardig... oh heine o heine wanneer kom je nou weer als hij donderdags net weg was...
hij voelde zich de man in huis.. hij ging alles veranderen in en om het huis... dat vonden ik en me broertje niet leuk.. wat wij anders deden deed hij nu ... en dan vroegen ze of we dat goed vonden en of we dat mooi vonden.. wij zeiden nee dat vinden wij niet mooi... werd ie gelijk kwaad..
en op den duur richtte zich dat steeds meer alleen op mij... tot ik barstte.. ik was zo kwaad.. dat ik overal de schuld van kreeg dat ik het hem gewoon heb gezegt... maar volgens hem had ik dat niet netjes gebracht dus ging die naar me moeder toe.. en toen kwam me moeder zo op eens boven tegen me te schreeuwen.. hij had het erger gemaakt dan dat het was..

vannaf toen.. was ik de zondebok in huis..
en dat verplaatsde zich naar school...

thuis hield ik me in.. op alles wat hij zei... op school snauwde ik iedereen af wie iets zei waar ik mij niet in kon vinden..

thuis... kreeg ik te horen dat ik maar moest vertellen wat mij dwars zat anders kon ik vertrekken want volgens mij moeder accepteerde ik heine niet en had ik dat nooit geprobeerd..

dus ik vertelde wat mij allemaal dwars zat...
en wat bleek... dat had ik allemaal aan mij zelf te danken.. en dat was allemaal mijn schuld want heine die deed nooit wat en als die wat deed dan kwam dat omdat ik het daar naar gemaakt had... maar zeg nou zelf.. ( een voorbeeld een heel klein onbenullig ding)

als ik mijn kamer aan het opruimen ben.. en ik ga stofzuigen dan zet je toch de spullen aan de kant die je aan de kant kan zette nzodat je meer ruimte hebt???.. dus ik zette dat in de hal neer en hij moest er langs en in zijn ogen kon hij er niet langs.. dus wat deed hij hij schopte alles aan de kant... mijn slaapkamer deur stond open.. ik zag dat en zette de spullen weer overeind... ik zei tegen mijn vriend dat had hij niet zo hoeven doen had hij ook wel kunnen vragen of even aan de kant had kunnen zetten... dat had hij gehoord en stormde mijn kamer binnen en ik kreeg het allemaal wel even te horen namelijk: dat hij zijn handen vol had endat hij het niet aan de kan kon zetten .. dus "schoof" hij het met zijn voet op zei... en het tweede wat hij ging doen.. hij ging naar beneden en vertelde het op zijn manier tegen me moeder.. dus bij het eten kreeg ik de vollelaag van me moeder over dat ik niet zo raar tegen heine moest doen en dat ik het dan invervolg anders moest zeggen... en niet zo moest reageren niet mocht vloeken en tieren en niet mocht schreeuwen.. maar goed had ik dat gedaan dan??????

dus later die week kwam me moeder bij me met de vraag wat er nou precies was en als er iets was moest ik dat vertellen.. dus ik vertelde het ... en hoe het gegaan was... en ze draaide het zo dat het mijn schuld was en dat heine haar vriend juist had gehandeld... dat hij dat goed deed dat hij mijn spullen opzei schopte... en dat hij het niet kon vragen of ik dat even opzei wilde zetten.. dikke bull shit... of ligt dat aan mij??? kun je dat zomaar doen???
en ik vond ht ook heel leuk om te horen dat ik kon moven en hij mocht blijven... sjezus zeg dat je vriend voor je eigen kind gaat..

en sins toen is het allemaal erger geworden... ik was bijna gezakt voor mijn opleiding heb het op het nippertje gehaald.. hier weet me moeder niks van... alleen me vriend en vrienden.. me moeder intereseerd dat toch niet MEER....!!
dus op mijn diploma uitreiking... was ze kwaad dat ik heine niet had uitgenodigt...
dus ik de smoes verzinne dat ik niet meer dan 4 mense mocht uitnodigen.. in werkelijkheid had ik er maar 3 mijn stagebegeleider viel er niet onder...
tja ik heb er geen zin in dat hij op mijn diplomering lekker lief en aardig gaat zitten doen terwijl dat thuis nit het geval is... tja...

wat moet ik zeggen mijn leven is al sins mijn 13/14e jaar kloten het enige lichtpuntje in mijn leven nu is me vriend en me vrienden..

maar in iedergeval afelopen jaren heb ik vaak aan zelfmoord gedacht.. en zo goed als gedaan.. had de plastick zakken al kaar liggen.. de pijstillers... een schilmes waar ik mezelf mee heb gesneden maar niet diepgenoeg... in het zwembad zo langmogelijk onderwaterblijven in het diepe net zolang tot je lucht echt helemaal weg is, maar dat toch weer naar boven komen omdat de druk te hoog is...
enz enz enz...

ik sloot me van veel mensen, vooral me vrienden af.. gelukkig waren die vrienden (enkele vrienden) hardnekkig en bleven aan me plakken en zijn me altijd blijven steunen...

ik wil ze hier voorbedanken heelaas heeft het maar een beetje geholpen.. ik ben nog steeds niet van het idee zelfmoord plegen af... telkens als ik me weer happy voel zorgt die vriend van me moeder er wel weer voor dat ik weer verdrietig word.. hoe dan ook.. de band met mijn moeder is niks meer ik vertrouw haar niet meer... met mijn vader en mij gaat het nu heel goed we praten veel we bellen veel .. en als ik wil kan ik bij hem komen wonen.. maar ja hij woont verweg... en als ik bij hem ga wonen ben ik bang dat het straks weer mis gaat tussen ons...

ik en me vriend zijn vanplan samen te gaan wonen in mijn vaders oude huis..

ik woon nu nog thuis bij me moeder.. en ik zit de heledagen als ik niet aan het werk ben op mijn kamer... bang voor confrontaties met mijn moeders vriend ... en ruzie met mijn moeder...

ik weet zelf ook wel dat als ik en mijn broertje en zusjes straks uit huis gaan... en dat als me moeder geen vriend heeft dat zij dan helemaal alleen is..... maar goed ik gun het haar ook van harte hoor dat ze gelukkig is... maar ik snap niet dat zij mij niet gunt dat ik gelukkig ben en dat het zo moet lopen...

dit is een van mijn laatste stappen.. ik heb al gepraat met vrienden, vriend, vader, nichten de moeder van mij vriend.. met hun wil het wel... zei luisteren naar me...en geven me advies...en ik heb het ook geprobeerd om het er met mijn moeder en heine over te hebben maar dat leverd niks op alleen maar dat het mijn fout is... ze luisteren niet eens ze verdedigen elkaar alleen maar..

dit verhaal lijkt misschien lang maar lang niet alles staat erin... me moeders vriend schreeuwd tegen mij... zet me moeder tegen me op.. en zegt dat me vriend niet deugt zet hem in het zwarte licht , doet er alles aan om mij ongelukkig te maken.. hoelang duurt het nog voor hij meer doet dan alleen schreeuwen...


maar goed ik denk dat ik ik meer hulp nodig heb dan mijn verhaal hier neer te pleuren.. ik denk dat het beter is als ik professionele hulp ga zoeken... maar ja schiet dat op??? ik weet het niet.. ik weet wel dat als ik dat niet probeer ik mijzelf wel ombreng eens komt de dag dat ik wel doorzet..

maar ik kan het niet... ik kan mijn vrienden en vriend en vader en broertjes en zusjes niet achter laten...

maar soms wou ik dat ik het kon...

ik heb veel aan de andere verhalen gehad.. ik heb er veel van gelezen en weet dat ik niet de enige ben... en daar ben ik blij om...

kuss voor jullie allemaal en sterkte met jullie leven.. probeer er wat van te maken dat probeer ik ook...

Als je hoofd niet ophoud met vragen, als je de zin en het nut verloren bent. En zelfs de rede niet meer kan vinden. Als je zo wanhopig bent dat je niet eens weet hoe je er het beste een eind aan kan maken. HELP

Dit is de tweede keer dat ik depressief ben. Ik ben een paar maanden geleden opgenomen geweest en sinds ruim 2 maanden heb ik therapie. Het gaat dus al een hele tijd niet goed, maar de laatste paar weken gat t eik helemaal niet goed. Er komt zoveel op me af, dat ik niet meer weet hoe ik met alles om moet gaan en hoe ik het moet verwerken. Ik moet eerst de keuze maken of ik zo door wil leven of dat ik toch wil veranderen. Als ik die keuze niet maak, kom ik niet verder. Thuis gaat het ook helemaal niet goed. Ik weet gewoon niet meer hoe t verder moet...

he iedereen,ik zat een beetje te surfen toen ik op deze site kwam.
ik vind niet echt dat mijn verhaal bijzonder is vergeleken emt de andere verhalen,maar toch.
ik ben jaren gespest op de basisschool vanwege mijn overgewicht.
de onzekerheid die dat gekweekt heeft draag ik nu nog steeds,het is zo erg dat ik angst heb voor een relatie.
meiden zien me evengoed al niet staan,terwijl ik toch niet echt lelijk ben,maar ik krijg altijd van die rot smoezen als ik zie je meer als een grote boer,of een goede vriend.
ik ben jaren verliefd geweest op een meisje,ik heb haar zelfs uit de put gehaald toen zij zelfmoord wou plegen.
ze heeft altijd bij mij kunnen uithuilen en haar verhaal kunnen doen,dat was zwaar voor mij maar dat nam ik voor lief,omdat ik haar hielp.
toen ze weer uit haar depresiviteit was,werd ze ineens verliefd op een jongen.
ik was er aleen nog,als er iets niet goed was tussen hun 2.
een paar maanden later heeft hij haar gedumpt,dat heb ik altijd gezegd dat hij niks voor haar was,en toen was ik ineens heel belangrijk.
totdat ze weer een jongen ziet die aan haar uiterlijke eisen voldoen.
dit besef ik,maar ik blijf van haar houden.
als ik over straat loop voel ik me onzeker over mijn uiterlijk,ik zou het niet in mijn kop halen een meisje aan te spreken,als er gelachen word ik denk ik automatisch dat het over mij is.
het is in de afgelopen jaren wel minder geweest,maar ik zou graag *intiem* zijn met een meisje,wat me nog nooit gebeurt is.
samengevat heb ik echt een rot puber/kindertijd achter de rug,en ondanks dat ik dacht dat raakt wel over,blijven er dingen van mij achtervolgen wat zich uit in angst voor relaties enz(als me dat al zou lukken).
ik wou dat de wereld meer naar je karakter keek en neit naar je gewicht,het is zelfs zo dat ik geeneens een lelijk gezicht heb.
verder ben ik best mannelijk gebouwd.
maar alles,maar dan ook alles komt uiteindelijk terug op mijn gewicht.
het is mischien allemaal niet zo erg,het jaren getreiter heb ik intussen achter de rug.
toch,ondanks goeie vrienden en liefhebbende familie,zit er ene leegte in mijn hart.
met in mijn achterhoofd het idee dat die nooit opgevuld zal worden.
dit was het wel,ik wil iedereen hier ook sterkte wensen,ik leef echt,maar dan ook echt met jullie mee

kus,chris

Ik voel me kut om zoveel redenen..
Ik wil dat niet meer!
Ik wil zweven zonder pijn.
Dat lijkt mij echt fijn.
Ik heb al veel vaak pogingen gedaan.
Maar ik heb nooit door gezet.
Daar heb ik nu spijt van!

Gr. Manon .

als ik 's ochtends wakker word
en ik sta nog steeds voor het levensstopbord
dan sluit ik gauw t'rug men ogen
en hoop dat deze waarheid is gelogen
want diep in mij schuilt de heldenmoed
die smaakt toch zo honingzoet
maar de pijn diep in mijn hart
maakt mijn toekomstplannen zwart
vrienden die ik broodnodig acht
zijn mijn missende strijderskracht
alleen dolend door barre streken
mij bekend als mijn eigen gebreken
schoonheid vind je pas binnenin
maar dit is enkel de waanzin
want alles is oppervlakkig,niet?
of ben ik de enige die dat ziet?
Ik wil niet leven en toch ook weer wel
maar dan moet er iets veranderen ,gauw,heel snel

als dit echt de werkelijkheid moge zijn

laat me dan dromen
eeuwig verder dromen
in een wereld naar mijn zin
waar ik een nieuw leven begin

ik ben een jongen van 20 uit sliedrecht.
waarom heb ik deze gedachten...
ik zie het niet meer ziiten omdat er in deze moeilijke 20 jaar veel is gebeurd wat niet had mogen gebeuren.
zoals 2ooms die zelfmoord hebben gepleegd en 1 tante en 2 beste vrienden van me. ik ben daar door zeer depresief geworden en 2 weken terug overleed mijn dochter bij een auto ongeluk mijn exvriendin heeft ruim 2 jaar terug zelfmoord gepleegt maar mijn dochter was nog maar 4 jaar.
en woonden onder begeleiding ze waren vergeten om de gordel om te doen bij haar.
en om dit te accepteeren is veelste hard en moeilijk voor me en nu hoop ik een goeie tip of zo iets terug te krijgen van iemand ik ben echt toe aan hulp en liefde. groeten danny...