Levensverhalen (pagina 1650)

ja waar ga je dan beginnen?

heb eerst eens op mijn gemak al deze verhalen gelezen als k zoiets lees dan valt t tog wel mee waar ik mee zit.... tog?

1 sept 2005 krijg een contract nadat ik net van school ben op mijn "vakantie werk" s n bedrijf van ca 4/5 mensen.
ik krijg n hechte band met mijn baas, gaan samen op stap enz enz

na een paar maanden vraagt ie of ik manager wil worden van zijn bedrijf!
super denk ik opleiding werd betaald en alles..

nu bijna en jaar verder en ik kijk trug heb ik gewoon n kut jaar gehad...

t gaat uit met mijn vriendin na 3.5 jaar
heb wel weer zo een nieuwe liefde die na 5 mnden zwanger van me blijkt te zijn mijn leven is geweldig!

nu komt t na een paar weken gaat t ook over in deze relatie (maar we zijn vrienden..) jammer t zal wel goedkomen...

krijg steeds meer en heftigere ruzies met mijn baas en hij snapte niet dat k er tog wel moeilijk mee had.... (het einde van de relatie)
ik was afgelopen dinsdag jarig een hoop vrienden zouden komen en een hoop lol...

ik word om 1 uur gebeld door mijn zwangere ex...
ze heeft een miskraam gehad vanmorge

ik strote in zoiets kan tog niet???
heb op 3 dagen en slof sigaretten opgerookt :$ had lkkr een week vakantie en na veel denken en praten gaat t wel weer n beetje...

ga net naar mijn werk flipt mijn baas helemaal uit en aant schelden en aant doen kon k vertrekken opleiding nr de klote, geen baan meer en geen kindje meer...

waar houd deze elende op?
naja ik heb al vanaf mijn 13 afgevraagd wrom we leven...? om te werken zo dat je kan leven?

voor mij is het leven om te werken
en zo fijn is mijn leven niet...

thanx dat k mijn verhaal kwijt kan...

Beste medelijders Ik moet me verontschuldigen dat ik ,deze weg gebruik om even wat van me af te schudden want het wordt me allemaal even teveel om alleen te dragen dat ik ergens hulp zoek omdat ik weet dat het anders heel vroeg kan veranderen ook al denk ik nu constant aan wanneer,hoe ik me mijn leven ga ontnemen toch wil ik dieop vanbinnen dat gewoon mijn ergste problemen stoppen en dat ik verder kan met mijn leven en een nieuw leven kan opbouwen dat meer positief gericht is.
Ik zal mezelf even gauw voorstellen Ik ben dus een jongen van 22 jaar en kamp al meer dan zes jaar met een officiële chronische depressie waar geen enkele anti-depressiva tegen bestand bleek te zijn.Op mijn 9de ben ik mijn vader verloren bij een werkongeval,mijn moeder is beginnen drinken,heeft een paar mannen gehad waardoor de band van moeder zoon enorm achteruit gegaan is waardoor ik en mijn broer toch wel een niet al te normale jeugd hebben gekend,ik wil niet zielig klinken maar ik heb vaak gehoopt dat ik eens een dag met een andere leeftijdgenoot kon wisselen.Mijn moeder is eigenlijk een heel goede moeder maar dankzij veel mannen is ze de interesse in haar kinderen verloren waardoor ik mij afgestoten voel.Ik ben tijdens mijn jeugd door mijn vader vaak verweten geworden dat ik een homo was en verkoos het om met mijn broer te ravotten en ik heb vaak enkel mogen toekijken want ik was toch maar het homootje.Maar blijkbaar wist mijn vader het al heel vroeg dat ik homo ben want op mijn elfde jaar wist ik het zeker,maar ik zei het niet want iedereen had het al door waardoor ik het niet noodzakelijk vond om er dan ook nog eens officieel voor uit te komen.tijdens mijn middelbare studies ben ik enorm verlegen geworden omdat ik vaak ook thuis moest blijven om voor mijn broer en moeder te zorgen.Ik heb uiteindelijk mijn weg door het middelbaar onderwijs gesparteld en heb mijn diploma behaald.Tijdens mijn schooltijd wist niemand dat ik homosexueel was en ik heb een paar voorstellen gekregen van meisjes die ik heb moeten afwijzen.Ik had tijdens mijn laatste jaren een zeer goede vriendin leren kennen,het was een moslim meisje waar ik alles tegen kon zeggen en waar ik een zeer goede band mee had,ik ben samen met haar verpleegkunde gaan volgen dat ik na een paar maand had opgezegd omdat ik er mij niet thuis voelde.Ze vertelde me toen dat ze verliefd op me was,ik heb haar toen moeten teleurstellen en ik had toen juist iemand leren kennen,een goede vriend van mijn broer die eigenlijk heterosexueel was maar uiteindelijk koos voor een avontuurtje met een jongen en die jongen was ik.Ik vertelde haar dat ik voor de jongens viel en niet veel later wou ze mij nooit meer spreken of zien en beweert dat het niet door het feit komt dat ik homo ben maar gewoon dat ik haar gekwetst zou hebben.Het was zeer pijnlijk maar toen hield mijn vriend me recht en hij samen met mijn beste maat steunden me gedurende deze periode.maar mijn beste maat en vriend mochten elkaar niet en toen heb ik met mijn beste maat ruzie gehad omdat ik meer met mijn vriend optrok.Maar hij kwam wel steeds wanneer mijn vriend ook bij me thuis was en wou me zo testen of ik dan voor hem zou kiezen maar ik wou niet kiezen .Ik ben samen met mijn vriend naar parijs gegaan voor een verlengd weekend ,hij wou disneyland zien,dus ik betaalde voor de trip maar toen we daar aankwamen wou hij nergens op terwijl we zogoed als alleen in het park liepen en dus alles eerst konden uitproberen alvorens anderen toekwamen,maar op minder dan een uur waarop we het park hebben afgewandeld zijn we naar buiten gegaan terwijl ik mijn reis naar parijs heb veranderd voor hem en anders naar londen was gegaan.we gingen nadien naar het moviepark waar we ook niets gedaan hebben en nadien naar het centrum met de trein zijn gereden waar we het hotel hebben gevonden en waar hij onmiddellijk smiddags in bed kroop en wou slapen,ik heb na veel uren aandringen hem zover gekregen dat we de stad zouden gaan bezoeken en na een half uur wou hij terug gaan maar ik wou niet en ben in de metro gegaan waarna hij na lang wachten ook is afgekomen en dus uiteindelijk hebben we de eifeltoren beklommen nadien had hij honger dus zijn we naar het hotel gegaan,op^weg van het hotel kwamen we een kebab tent tegen met een uitstalbord en hij beval me iets voor hem te gaan halen terwijl hij een sigaret opstak,ik zei ik zal wachten tot ze op is dan kun je mee binnen gaan en eten we het daar op.Hij wou me slaan in het openbaar en begon me uit te schelden waardoor ik hem voorging met een stevige pas maar ik was een straat mislopen door de toestand en constant bleef hij verwijten naar mijn hoofd slingeren,ik heb de weg gevraagd aan een slager en kwam op de straat terecht waar het hotel gelegen was.Op een moment kwam hij een kleurling tegen die een zogezegde gouden ketting wou verkopen ik liep door omdat ik wel weet dat dit louche zaken zijn en zeker geen echt goud is,na een paar stappen keek ik achterom en zag dat hij aan het onderhandelen was en uiteindelijk na een half uur kwam hij aanlopen met die ketting en zei dat toch een mooie was voor maar honderd euro en dat het wel echt goud zou zijn,waarop ik ja dat zou ik niet durven zeggen waarop hij me verweet dat ik hem niet kwam waarschuwen dat dit geen echt gouden ketting was.we zijn uiteindelijk in het hotel geraakt en hij had veel honger maar wou niet meer buiten gaan en viel in slaap,het was onweer in parijs en het was spectaculair om vanop de zevende verdieping de skyline van parijs te zien afgetekend in een donkere onweerhemel waarop de bliksemschichten het typisch oude franse hotelkamertje belichte.Ik moest ff afkoelen en had me uit het raam gezet en genoot van het uitzicht met het drukke nachtleven van parijs onder mijn voeten.Na een tijdje kreeg ik medelijden met hem dat ik op eigen houtje in de stad een pizzeria ben gaan opzoeken en pizzas heb gaan halen met drank,ik ben naar het hotel gegaan en heb kaarsjes doen branden en heb hem wakker gemaakt,hij was blij dat hij iets te eten had nadien was ik even opgelucht tot hij zei van morgen gaan we toch niets meer zien he want ik wil zeker zijn dat we ene trein terug hebben,dus ja ik had niets meer in de pap te brokken en de volgende dag zijn we naar het station vetrokken vanwaar onze trein vertrok,we hebben zeven uur in het station gewacht want hij wou nergens meer naartoe,toen we bijna thuis waren kreeg hij een sms berichtje van een meisje zei hij toen we bijna thuis waren dat hij al een week terug verkeerde met een ex lief van hem,toen heb ik hem met zijn gezicht tegen het raam van de trein gegooid,we hadden wel een losse relatie maar hij zei me dat hij niet verkeerde toen we vertrokken en op het einde van de reis na al dat geruzie van hem kwam hij er doodleuk mee aandraven,dat het knapte bij mij want ik betaalde de trip omdat hij dat wou en uiteindelijk altijd lastig deed en ik me nooit geamuseerd had ,op dat moment werd het me allemaal even teveel.nadien zijn we weer bij elkaar geweest maar hij wisselde onze relatie vaak eens om voor een korte eendagsrelatie met ene meisje.na een tijdje verkeerde hij serieus met een meisje en ik mocht hem niet meer zien dus ik wou verder met mijn leven en ik ben dan met mijn beste maat naar thailand gegaan voor drie weken omdat ik daar een vriendin had die een jaar bij me in de klas is geweest.Ik heb daar ook een paar plastische ingrepen laten uitvoeren.Ik had al in eigen land een paar ingrepen laten uitvoeren omdat ik meer en meer onzeker werd en vooral omwille van mijn uiterlijk zeer onzeker werd en geobsedeerd omdat kennelijk velen mij lieten vallen.Ik had intussen ook nog aan de univ gestudeerd maar wegens te grote onzekerheid ermee moeten ophouden
ik heb in thailand een vriend leren kennen van mijn vriendin die ook homo was en waarmee ik iets had in thailand,na de reis en na een paar kado's te hebben opgestuurd zei mijn thaise vriendin dat hij al iemand had waarmee hij een soort relatie had nog voor ik hem leerde kennen.en uiteindelijk bekende hij dat,ik had er geen probleem mee aangezien ik terug thuis was en ik wist dat ik hem pas na een paar jaar weer zou kunnen zien maar ik vroeg hem wel vrienden te blijven en nog een betere band te creeere, e, hij stemde in maar nu heb ik ale een hele tijd niets meer gehoord.Mijn thaise vriendin is drie maand bij me komen logeren tijden de thaise vakantie en hierdoor heb ik een hele sterke band en ik ahd al een paar verhuisplannen om naar thailand te gaan.Nu heb ik enorme schrik dat ik mijn vrienden van daar kwijt ga spelen omdat het contact enorm verzwakt is.Hier heb ik niet veel vrienden meer omdat ik niet meer ga studeren en nog steeds geen werk heb want fabriekswerk is niets voor mij.Ik ben onlangs ook te weten gekomen dat ik een ernstige vorm van bdd heb,dus body dysmorphic dysorder gecombineerd met een sociale angst.Thuis wou ik dat ik eens met mijn moeder over mijn problemen kon praten maar ze heeft enkel oor naar alles wat met haar en haar vriend te maken heeft.Mijn financiele mogelijkheden om naar thailand te gaan zijn na tien jaar enorm twijfelachtig geworden waardoor ik mijn enigste doel dat thailand heette nu stilletjesaan in een achterhoekje mag plaatsen en mijn vrienden gedag mag zeggen.Maar zonder doel in het leven is het leven niets en als mijn enigste alles wordt afgenomen dan hou ik niets meer over om ervoor te gaan.Ik heb me voor de thaise les ingeschreven en voor andere opleidingen maar ik vrees dat ik ze nooit zal kunnen nodig hebben en ik wil mijn leven ergens anders oprichten en niet hier en nu ik alles opgegeven heb om een leven in het buitenland te beginnen en uiteindelijk al die kansen vervagen en verdwijnen zie ik het licht niet meer,zeker niet als mijn eigen familie niet eens wil luisteren en als ik van mezelf ondervind dat ik ana het verbitteren ben en enorm in mijn eigen gekeerd raak.Ik wil niet zielig doen en smeken bij anderen,ik wil voor mezelf opkomen maar anderen blijken mijn leven te gaan bepalen en te besturen en ik kan dat op^dit moment niet meer aan.Er zijn nog vele andere dingen die ik niet vermeld heb maar zoals u wellicht zult merken is alles voor mij een chaos en ik zie elke dag uit om te gaan slapen en alles even te vergeten ook al droom ik er vaak zelfs over dat ik in zweet wakker wordt.Maar de laatste tijd wil ik gewoon niet meer wakker worden en ben slaappillen aan het sparen samen met andere toxische medicatie omdat ik met mijn problemen nergens heen kan en ik alleen maar moet doen wat anderen me zeggen zonder begrip te hebben terwijl ik dat voor iedereen wil opbrengen;ach ik zal maar mezelf zijn en blijkbaar niet goed genoeg om te mogen mee functioneren,ik heb er geen moed meer voor

Hallo,na jarenlang op zoek te zijn geweest naar de ware,één mislukt huwelijk en nog 2 mislopen relaties had ik eindelijk de ware gevonden.
2j zijn we beste vreinden geweest,zij had een relatie,tijdens die relatie is ze verliefd op me geworden,ik op haar,doch nooit hebben we aan deze gevoelens toe gegeven.Na 2 jaar werd haar vorige relatie om verschillende redenen haar teveel,en zijn we eindelijk samen gekomen als een koppel.We waren niet alleen een koppel maar ook soulmates en beste vrienden,verschillende malen vroeg ze me zelfs ten huwelijk waar ik mee instemde want ik heb nooit van mn leven zoveel van iemand gehouden,nooit.
Nu na 3 maand stuurt ze me sms dat ze alles met haar vorige vriend haaft uitgepraat,dat ze elkaar vergeven en dat het met me uit is.Ze hebben wel een zoontje met elkaar.Ik kan dit verdriet niet aan,ik ben al zo dikwijls teleurgesteld en gekwetst in de liefde,ik zal gelukkiger zijn dood,dan levend in deze hel.

het leven is k*t
het leven zit niet mee
wat moet ik ermee
zelfmoord is dat de oplossing?
nee denk ik niet zadel ik een ander op met het probleem
ik zoek hulp echt hulp gekkenhuis ofzo
moet van de drugs af moet me leven weer opbouwen echt is niet te laat
kom op we kunnen het

ik wil dood
want ik hou van me ex hij is mij waren hij mag niejj met mij verkering en k niejj met hem wij houden kap0t veel van elkaar
ik heb de B al op me arm geschreven en hij de letter P met mes en ik wil wel zelfmoord doen maar durf het niet en als ik wil doen iedereen houd mij tegen terwel ik zo graag dood wilt :'(
ik weet echt niet meer :'(

Ik krijg zo langzamerhand het idee dat me alles wordt afgenomen. Mijn vrouw heeft me twee jaar geleden in de steek gelaten voor een vrouw. Eerst zag ik mijn kinderen van 9 en 13 nog, maar mijn ex doet steeds meer moeite om ze bij me vandaan te houden. De allimentatie is veel te hoog naar mijn idee, ik kom steeds verder in de schulden, weet ook niet meer hoe ik hier onderuit kom. Tot voor kort had ik een vriendin, tenminste dat dacht ik, toen ze hoorde dat ik schulden had liet ze niks meer van zich horen. Anderen zeggen tegen me je moet van jezelf leren houden, maar dat wordt steeds meoilijker, ik voel dat mijn energie om te vechten terug loopt. Ik zie zo langzamerhand geen uitweg meer, heb hier ook neimand waar ik echt mee kan praten, ben na mijn scheidng verhuist naar een andere plaats, omdat de woning verkocht moest worden, ik ken hier niemand, voel me eenzaam. Ik heb het gevoel dat iedereen me in de steek laat, zo wil ik het niet langer

hoi ik ben een jongen van 14 jaar en hier is mijn verhaal.
ik had dus eerst een meisje vond haar heel erg leuk en ploseling gaat ze doen alsof ze me niet meer kent en gaat ze me uischelden pesten en nog veel ergeren dingen tijdje later ging het ook slecht met me ouders kregen steeds ruzie en me zus begon ook een te puberen tegen me moeder en begonne letterlijk te vechten met elkaar me kleine broertje was helemaal overstuur en moest huile en het gebeurt steeds weer en weer.. en me vader hmpf.. die geeft niks om me ik zie het soms maande niet en al komt die trug komt hij aleen op me zeiken ik ben gewoon alles zat.. elkedag beginnen de snelle en schepr voorwerpen steeds aantrekkelijker te zijn... ik wee niet meer wat ik moet doen..

Ik ben 19 jaar en ik heb het eigelijk altijd al heel moeilijk gehad mijn vader werd op jonge leeftijd ziek wat voor mij altijd heel moeilijk is geweest. ik ben zelf niet erg goed in dingen zoals sport school, ik kan zeggen dat eigelijk alles wat ik probeer gaat fout. een kamaraad van mij die ik echt al vanaf kleins afaan ken heeft het een tijd erg moeilijk gehad. Ik heb hem daar altijd bij willen helpen leuke dingen doen zorgen dat hij zich goed voelde. op een ochtend zouden we gaan zwemmen. Ik zou hem op komen halen en toen ik door de achterdeur kwam en ik naar boven wou gaan zag ik hem liggen. Hij was dood ik heb me hier altijd verantwoordelijk voor gevoeld. Ik heb gefaald daarin. In alles, alles gaat fout of wil niet lukken. Ik voel me echt mislukt. Mijn maatjes die halen me ook altijd naar beneden ik ben altijd het pispaaltje. T kan een geintje zijn maar het loopt eigelijk altijd uit tot echt vernedering. dit gepest heb ik eigelijk altijd gehad op school sport alles. mijn leven is echt een puinhoop die echt voor een verschrikkelijk diepe pijn heeft gezorgt. Ik vertrouw niemand, ik ben echt een wrak. Ik heb hulp gezocht, ik ben bij verschillende pshychiaters geweest wat eigelijk nooit heeft geholpen omdat het probleem wat ik echt heb nooit ter worden komt en er omheen wordt gedraaid terwijl ik echt letterlijk vertel wat mij zoveel pijn doe. Ik weet niet wat ik moet doen en zie nog 1 optie wat zelfmoord is ik ben deze pijn echt zat

Alles ging goed.. ik had veel vrienden, een fyne school, een goede band met myn ouders, en best veel sjans..
Tot nu.. k moest naar n andere school en t is gewoon verschrikkelyk, elke dag voelt als n hel.. Myn vriende zie k nauwelijks meer en ik zie er verschrikkelyk moe en ongelukkig uit de laatste tyd.. iedereen lykt opeens zooveeel beter dan ik.. Ik heb er gewoon geen zin meer in, ik wil weg.. ik weet alleen nog niet hoe.. maar het komt er vast nog van!

Wanneer is op, echt op? Dat is de vraag die ik mij stel.. Moet er een reden zijn om niet meer verder te willen met de dagelijkse sleur van het leven? Praat je jezelf de dingen aan, en bekijk je opties niet meer helder? Ben je gek wanneer je zegt niets meer te willen?

Ik kan verschillende redenen verzinnen wat de oorzaak kan zijn van mijn gevoel. Maar hoe weet ik welke de juiste is? En wat heb ik eraan om het te weten? Zodat je kan praten met een therapeut, hoor ik de mensen om me heen al zeggen. Waarom bestaat het leven alleen maar uit meningen van anderen? Ieder heeft een eigen mening, diep van binnen.. De omgeving beslist of jij die mening durft te uiten.. Uiteindelijk kiest iedereen voor z'n eigen geluk. Is zelfmoord daarom egoistisch?

Tuurlijk ben ik bang, bang voor het onbekende. Bang wat mij te wachte staat. Bestaat er een god die mij terecht wijst? Kijk ik straks neer op het verdriet van mijn geliefden? Is het het waard? Is het leven het waard?