Levensverhalen (pagina 1622)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

waarom nog door

ik weet echt niet meer waarom ik hier nog ben. de enige die van mij houdt en die mij nodig heeft is 2,5. die zal zin moeder niet eens herinneren als ik nu kap.
zijn vader leeft ervoor om mij pijn te doen lijkt het wel. ga morgen mijn fluotoxine halen en denk dat ik maar eens kijk wat er gebeurt als ik een paar doosjes tegelijk neem.
Datum:
03-10-2006
Naam:
angela
Leeftijd:
33
Provincie:
Utrecht

zware tijden

Hoi ik ben Mat (28),

Vaak denk ik aan zelfmoord, de laatste weken zijn traumatisch voor mij. Ik ben bezeten van suicidale gedachten en kom er vaak niet meer uit. Op mijn werk hebben collega's wel vermoedens dat ik momenteel niet echt gelukkig ben maar dat ik zelfmoord wil plegen hebben ze niet door. Regelmatig wordt ik op mijn functioneren aangesproken en daar wordt ik nog argwaniger en achterdochtiger tegenover mijn collega's van. Eigenlijk wil ik hier niet meer rondlopen en heb ik het hier op deze planeet wel gezien, onzekeheid, veel verdriet en heel erg diep in mijzelf gekeerd. (bewust met doodgaan bezig en alles daar omheen) Genieten lukt me niet meer. Mijn (ex-) vriendin ben ik al 5 jaar kwijt daarnaast ben ik depressief en mijn financiele toestand ligt er voortdurend zo bij dat ik het leven echt als volkomen nutteloos zie. kei en kei hard werken, alle poen inleveren aan bullshit en zelf niks kunnen doen. Een kleine historie uit m'n personal CV: 1991 t/m 2003 verslaafd aan alcohol en drugs. bekend met ADHD. 2000 opgenomen op de paas-afdeling slingeland ziekenhuis wegens suicidale neigingen, afkicken foutieve medicatie. 2002 overleeft een bijna dodelijk auto-ongeval. 2003 t/m 2006 Depressie en zware vermoeidheidsklachten waardoor ernstige problemen omtrent eigen psyche en functioneren op het werk (zorg). Steeds als het weer even goed gaat met mij schiet ik als een kanon weer het diepe in mezelfgekeerde depressieve, destructieve dal in. Het vreet bakken echt bakken! vol energie, al mijn reserve energie is op, alles weg totaal afgebrand tot op het bot. Ik heb geen zin meer om te leven alhoewel ik genoeg heb om te verliezen maar interesseert me steeds minder, ik denk alleen maar aan "binnenkort ben ik weg"ik kap ermee"ik heb er zo geen zin meer in"

Het leven doet pijn en ik heb heel veel verdriet.

mvrgr Mat
Datum:
02-10-2006
Naam:
Mat
Leeftijd:
28
Provincie:
Gelderland

wrom nog leven

ik heb zo'n k*t leven dat ik het niet meer zie zitten. als ik dan alles bij elkaar op tel, heb ik 90% negatieve dingen en 10% positieve dingen in het leven. die 10% houden me voorlopig nog op de been, maar voor hoe lang? vandaag of morgen ben ik het beu, en stap ik uit het leven.
Datum:
02-10-2006
Naam:
chantal
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

mijn verhaal..

eigleijk begon het allemaal met ruzie thuis.. slechte cijfers op school.. en vriendinnen die ik kwijtraakte..
omdat ik minder vriendinnen had als andere meisjes.. dacht ik dat ik minder was. en werd mijn zelfvertrouwe minder..
ik ben nooit gepest. maar nu heb ik helemaal geen zelfvertrouwen meer.. sinds een paar maanden snijd ik mezelf ook. ik probeer te stoppen maar dat lukt gewoon niet. het is een manier van mijn verdriet verwerken. eigleijk weet niemand dat ik snijd.. alleen een jonge die ik ontmoet heb via internet. die zit met de zelfde problemen.. en via msn is alles makkelijker praten.. als ik er alleen al aan denk moet ik huilen. sinds een paar weken denk ik ook aan zelfmoord.. maar weet nog niet hoe. ook zit ik met me uiterlijk. met moeder(en eigelijk iedereen) zegt dat ik er goed uitzie.. maar dat veranderd mijn zelfbeeld niet..
Datum:
02-10-2006
Naam:
Cherr
Leeftijd:
16
Provincie:
Zeeland

ik wil geen zelfmoord plegen... maar wil m'n verhaal kwijt en mi

ik ben 20 jaar en heb best wel een klote leven... ik weet dat het altijd erger kan en zal worden.
ik probeer in het kort te onschrijven wat mijn leven is en inhoudt...
ik kom uit een gezin waarbij het heel normaal is dat je in een rommel leeft, ik heb geprobeert om het schoon te krijgen en wilde het oplossen maar niemand wil mee werken en als ikiets zeg wordt ik gewoon uitgescholden voor dingen die ik liever niet herhaal...
ik ben op school mijn hele leven gepest en als ik thuis kwam ging mijn oudste broer verder... dus ik begon steeds meer en vaker te huilen om alles wat er gebeurde en werd gezegt.
mijn moeder vind me maar een aansteller en ik moet maar ergens tegen kunnen. mijn vader moeit zich er gewoon niet mee maar ik weet wel dat hij ook niet blij is zoals het hier gaat. mijn andere broer is depresief.. dat houdt in dat ik ook van hem veel te veel heb gezien... ik heb gezien hoe hij zijn polsen doorsneedt... ik zat ooit opmijn kamer en ineens slaat hij de deur ram doormidden omdat hij boos werdt... alles in dit huis is kapot gegaan door hoe hij toen was... hij is nu wel verandert maar hij is ook een tijd aan de hard drugs geweest en toen verdwenen alle spullen uithuis ook mijn eigen dingen die op mijn kamer stonden... maar mijn broers zijn heilig en ik ben gewoon het pispaaltje... het is gewoon makkelijk om iemand te pakken die niks terug kan doen... maar nu bijna 2 jaar geleden kreeg ik een vriend een hele lieve jongen ... tenminste dat dacht ik.
ik werdt uit huis gezet en kon even bij hem verblijven terwijl mijn ouders aan iedereen vertelden dat ik was weggelopen... na een maand ongeveer mocht ik weer thuis komen en dat heb ik gedaan in de hoop dat er echt iets was verandert... het leek echt zo ... ik werdt hoelanger hoe blijer dat het zo goed ging... totdat opeens weer alles als eerst was... het ergste wat mijn moeder tegen me zei was meteen het gene waardoor ik mijn polsen heb doorgesneden... ze zei dat het maar goed zou zijn als mijn jongste broer dood zou gaan en dat we dan maar gelukkig moesten zijn dat we van hem afwaren... dat zal ik nooit vergeten ! de 2 weken erna zijn gewoon een hel geweest en ik snapte niet dat ik echt geloofde dat het was verandert.
toen liep ik wel echt weg .bij een vriendin kon ik wel even blijven en daarna zou ik tijdelijk bij mijn vriend gaan zitten tot ik iets voor mezelf vond... ik had vrij vlug iets gevonden en ging kei goed ik voelde me steeds beter maar omdat ik steeds bij mijn vriend was of hij bij mij besloten we te gaan samenwonen... dat ging maar heel kort goed... mijn vriend veranderde totaal ineens had ik bijna nooit meer eten dus kon ik ook niet meer werken ik werdt ziek ... maar ik hielt van mijn vriend dus na weer wat eten gekregen te hebben van hem ben ik mezelf over de kop gaan werken. ik werkte 16uur op een dag 6 dagen per week... zohad ik en wat geld en eten... maar mijn vriend wilde mijn geld hebben en ik wilde dat niet omdat hij mij ook geen geld gaf voor eten als ik niks had... toen zei hij dat ik niet van hem hielt... het werkte ... ik gaf hem alles wat ik had ... maar toen hij eenmaal doorhad dat het zogoed werkte begon het weer opnieuw ik zat weer zonder eten het verschilde tussen de 3 dagen en de 10dagen... ik schaamde me toen te erg het tegen iemand te zeggen en ik voelde me hoe langer hoe slechter ... zelfmoord pogingen die volgden waren eigenlijk overbodig want als hij langer doorgezet had was ik toch wel dood gegaan... uiteindelijk woog ik 38kilo en ik ben 1.70 lang dus mensen zagen het en ik kon vertrekken...ik ging weer naar mijn ouders terug en kon weer elke dag eten enzo ... ik weeg nu 52kilo en voel me nog steeds niet goed ... maar nu ik weer thuis woon zijn die problemen die er eerst waren weer en ik weet niet meer wat ik moet doen ik wordt helemaal gek en wil ervan af ... ik wil niet weer zelfmoord proberen maar wil gewoon een normaal leven zien te krijgen en zou willen dat iemand een oplossing of een goed idee heeft al is het maar zo'n klein idee... ik heb geen geld meer maar schulden dus kan niet op mezelf gaan wonen... wie wil en kan me helpen en iets voor me betekenen???
Datum:
02-10-2006
Naam:
iemand
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

KUT!!

van school getrapt,
moeder overleden

dag mooi leven
Datum:
02-10-2006
Naam:
Paul Penders
Leeftijd:
7
Provincie:
Drenthe

Waarom?

Raar!!..
Om de stap te zetten en te vertellen waarom ik er over nadenk,dat het ook in mijn gedachte rond gaat..
Eigenlijk wil ik het helemaal niet!!
Wie zorgt er dan voor mijn broer,mijn dieren???
Maar aan de andere kant,je hebt geen zorgen meer,je voelt geen pijn meer..
Ik zou niet meer weten hoe het voelt zonder pijn te leven..

Om een beetje aan te geven waarom ik me zo voel,zal ik wat over m'n leven vertellen.
Mijn moeder is mishandeld door mijn vader en ik was niet welkom bij m.
Hij heeft mijn moeder geschopt in de buik terwijl ik erin zat met de hoop dat ik het niet zou overleven.
Heb onlangs voor het eerst in mijn leven de politierapporten en doktersrapporten gelezen,het was net of ik een script uit een horrorfilm zat te lezen.

Op 12 jarige leeftijd heb ik mijn moeder in elkaar geslagen zien worden door een man die het niet kon hebben dat mijn moeder geen relatie met m wou.
Kerst van dat jaar is mijn moeder met spoed opgenomen met baarmoederhalskanker.
Ze heeft het gelukkig wel overleefd.

17 jaar was ik toen ik te horen lreeg van mijn broer(is 2 jaar ouder) dat hij kanker heeft en dat het er niet goed uit ziet.
Dagen en nachten in het ronald mc donals huis gezeten..
Helaas zijn de behandelingen niet aangeslagen en is mijn broer 5 jaar geleden opgegeven.
Iedere dag sta ik op met de hoop dat "mijn broertje"er nog is.
Ik hou zoveel van hem,en weet dat ik m niet lang bij me mag hebben..dat verscheurd me van binnen.
Waarom hij?Waarom heb ik het niet?
Dat soort vragen spoken me door mijn hoofd heen.

Heb anderhalf jaar samengewoond,alles leek goed en dacht dat ik de man van mijn leven had gevonden.
Tot die ene dag,dat hij mij begon te slaan en me tot sex dwong.
Alles ging van kwaad na erger.
Ben ondergedoken geweest omdat hij me bedreigde...zoalsäls "als ik je niet kan hebben,dan niemand niet'!!

Na 2 jaar een relatie met een vriend van mij.
De relatie was net verbroken toen ik er achter kwam dat ik zwanger was.
Hij was blij en ik ook!!!Het was WELKOM!!
Alles ging goed,de eerste echo het hartje horen kloppen...wat fantastisch was dat..
Toen de 2e...geen hartje meer die klopte..alles was veranderd op de echo..mijn kindje was overleden!!
Omdat het niet los liet moest ik gecurrieteerd worden (dan halen ze het uit je baarmoeder).
Nadat ik wakker werd op de uitslaapkamer,was niet alleen mijn kindje overleden,maar ook een stuk van mezelf was dood gegaan op die tafel.

De band tussen mijn moeder en mij was dacht ik altijd goed..maar schijn bedriegd..
Ben er sinds een maand achter dat mijn moeder spullen belangrijker vind dat de gevoelens van haar dochter...

Heb vele gesprekken met haar gehad,maar het heeft helaas niet mogen baten en word het contact met de dag minder..
Ik mis haar zo,maar ik kan niet tot haar doordringen..
Ze heeft het er altijd maar over dat ze er goed bij wilt zitten,kwa spullen en uiterlijk..

Heb echt alles voor haar gedaan,teveel om op te schrijven,en ik krijg nu gewoon een trap na.

Sinds 2 weken heb ik een nieuwe vriend,maar merk echt aan mezelf dat ik toch nog bang ben,en kan daarom ook niet goed van hem genieten zoals ik dat wel zou willen..

Ik voel me zo mislukt,als ik iemand mijn verhaal vertel,kijken ze mij aan alsof ik het aan het verzinnen ben...Waarom zou ik dat doen???

Heb echt al van alles geprobeerd om de gebeurtenissen te verwerken,maar het lukt me niet...

Raak zo me broer kwijt..
Geen contact meer met mijn moeder....
Het lijkt misschien niet ernstig als je het zo zou lezen maar ik kan je aangeven dat,dit pas 1/4 van mijn leven is.

Zou zou graag gelukkig durven te zijn..maar dat lijkt me na al die jaren nog steeds niet te lukken...

Zuus

Datum:
02-10-2006
Naam:
Zuus
Leeftijd:
25
Provincie:
Flevoland

achter mijn kindje aan, en mijn nog ongeboren kindje met mij me

Hoi ik ben een zwangere mama met een overleden kindje. Mijn man en ik begrijpen elkaar niet meer. Met mijn andere kindje gaat het slecht maar red zich nog wel. Voel me eenzaam in mijn verdriet. Ik moet mijn overleden kindje vertellen dat het me spijt dat ik haar dood niet heb kunnen voorkomen en dat ik besef dat het mijn schuld is vanwege onvermoge als moeder zijnde. iedereen zegt wel je moet je zelf niets kwalijk nemen maar dat doe ik toch omdat ik alleen weet hoe pijn het doet. Het vreet me op van binnen als een bom die op barsten staat. soms kan ik lachen maar neem het me nader hand zo kwalijk dat het alleen maar slechter gaat. Ik loop bij een psy maar die laat ik niet meer blijken hoe slecht het eigenlijk gaat. kan het niet omdat ik in het verleden al een keer ben tegen gehouden en wil niet laten weten aan iemand die me kan stoppen hoe het echt met me gaat. mijn man weet het maar zegt wel dat het hem kan schelen maar toen ik opgenomen was ( heel heel kort) wou hij dat ik naar huis kwam omdat hij me niet kan missen. hij denkt alleen aan zijn eigen hagje want er moet toch eten gekookt worden en voor ons andere kindje gezorgt worden. Wat ben ik een aupair??? een poetsvrouw??? Wat ik wil is afscheid nemen van het leven en naar mijn dochtertje om te vertellen dat het me spijt!!!!! en daarna de grond in zakken zoals ze zeggen het vage vuur in. en boete voor alles wat ik betekend heb in het leven. IK hoop alleen dat mijn man voor ons andere kindje kan zorgen en het niet aan zijn ouders overlaat.... Ik haattttt hun omdat ze ons kindje proberen te verpesten en te verwennen...
Denken dat ze het beter weten omdat ze 4kinderen hebben opgevoed ( merendeel van de kinderen wou geen contact meer!)

doei doei auf wedersehen adios bye abiento....
Datum:
02-10-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

kibou no hajimari / the beginning of hope

Ik heb alles al geregeld.. me pc is al in feite verkocht morgen wordt t opgehaald. me ticket heb ik al gehaald en betaald morgen me laaste kleren inpakken etc.. en dan op reis.. me laaste dagen door brengen.. ik zat in de metro toen ik op weg was naar de vliegveld om me ticket op te halen.. Moeizaam.. en verdrietig barste ik in huilen uit .. en net geklede dame kwam naast me zitten.. en vroeg wat er was " lieverd... wat is er? waarom huil je?.. is t liefdE?..." Plotseling schoot ik beetje in de lag.. "haha was t maar zoiets stoms.. nee tis ietse erger.. ik heb me familie, me geloof en mezelf verloren.. ik heb niets meer ben transexueel in vreemde stad zonder enig familie en totaal moedeloos en heb nog boulimia en noem maar op.." Ze keek verbaasd en zei dat ik zelfs mooier uitzag dan haar.. en bood me dr nummer aan.. ik dankte haar vriendelijk maar wees t af omdat ik toch geen aanleiding toe zag.. T is mooi te zien dat er mensen zijn die om je geven.. maar soms is t jammer dat t nie genoeg of op tijd is.. dinsdag.. gva ik weg en dan zal niemand me meer terug zien.. Ik hoop dat de andere die dit ook overwegen nooit zoiets vreselijks zullen meemaken..
Datum:
01-10-2006
Naam:
Suna
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

Helpen

Hej! ik ben Veronique, ben 14 jaar.
Zelf heb ik het soms ook erg moeilijk, maar aan zelfmoord d8 ik zelden. Ik vind het zo erg dat er mensen zijn met zoveel problemen, daarom wil ik sommigen helpen! ik heb in totaal eerlijk al 2 levens gered! dat van mijn beste vriendin en van een kennis. Ik vind het goed dat ik jullie wil helpen, Als je wil praten over je problemen, mss kan iick Je wel helpeh !! :-) ik zal proberen!!

als ik je niet kan helpen, moet je echt iemand zoeken om mee te praten! het helpt echt, al zal je denken, die heeft er niets mee te maken, die begrijpt mij niet.. Al maken zij niet hetzelfde mee, begrijpen sommigen ECHT wel hoe je je voelt !!

ik hoop dat ik een steun kan worden voor jullie, ik wil vooral kinderen helpen die rond mijn leeftijd (of jonger!!) zitten. oudere mensen zijn ook meer als welkom!

GroetJs, Veronique xXxxXxxXx
Datum:
01-10-2006
Naam:
Veronique
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.