Ik ben een spontane jongen zeggen me vrienden.
En ik heb heel veel vrienden om me heen maar ik heb soms het gevoel dat er niemand is die mij begrijpt.
Het begon allemaal een paar jaar geleden.
Ik werkte op Six Flags Holland (nu heet het Walibi).
Daar heb ik een verschrikkelijk leuke tijd gehad en heb daar ook veel geleerd over me zelf en over andere.
Maar het werk wat ik deed was maar voor een seizoen en dan moet je weer verhuizen en dat is minder.
Me ouders wonen in Groningen in werkte in Biddinghuizen en ik ging weer terug naar Groningen, waar ik geen hond kende ja een hele goede vriend van mij woonde daar ik heb ook veel met hem op getrokke.
Maar ja hij is niet altijd en ik voelde me alleen en nutteloos ik kreeg ook nog eens ruzie met me ouders en dat kwam allemaal niet ten goede.
Ik was bang dat ik in het criminaliteit zal belanden liep over straat te niksen en deed alles voor geld bijna.
En ik had de neiging om zelf van het leven te beroven en dat het beste was.
Ik sloot me aan bij een politieke partij en heb heel veel vrienden gemaakt en ook waar ik op kan bouwen en waar ik altijd me ei kwijt kan.
In de jaren ging dat er goed en ook weinig last van zelfmoord neiginen.
Maar tot ik zeven maanden geleden ben verhuist naar Baarn voel ik me wel eens alleen en het gevoel dat sommige vrienden me vergeten zijn.
Maar dacht die hebben het ook druk en hun gewone leven en kunnen niet altijd bij mij zijn dat heb ik langzaam geaccepteerd.
En ik leerde mensen kennen hier en ging genieten van het leven en had soms de neiging nog om uit het leven te stappen.
Maar dat is veranderd op een verschrikkelijk manier waar van ik dacht zo wil ik het niet.
Beginnjuni heeft me neefje zich zelf opgehangen en toen ik dat hoorde storte me wereld en dacht ik op dat moment ik ga met hem mee ik wil ook zijn waar hij is.
Dat was me eerste reactie maar toen ik op de begrafenis was en zag hoeveel mensen van hielden en die hem nu moeten missen.
Dat heeft me besloten om het niet meer te doen.
Wat heb je er aan dacht ik je doet alleen je familie en vrienden pijn en echt heel veel pijn.
En dat heeft me besloten om het niet en nooit meer te of misschien aan te denken.
En ik wil eigenlijk duielijk maken.
Hoe erg je situatie ook is en hoe uitzichtloos ook en ook al heb je het gevoel er houd niet van me er is niet die om me geeft.
Moet je altijd bedenken dat er iemand is die om je geeft en waarom iedereen pijn vrienden en familie.
Dat wil je niet want ik weet hoeveel het doet om een dierbaar iemand te verliezen en ik wil dat me ouders en broer en de rest van de familie niet aan doen.
Er is altijd een doel in je leven en er zijn altijd mensen die jou willen helpen.
Het leven is de moeite waard.
Jou ouders moeten jou niet begraven of cremeren nee dat moet niet.
En je kind(eren) moeten in de zand kunnen spelen met hun vader en je broer of broetje of zus zusje moeten met je kunnen stoeien en een biertje drinken of samen voor de spiegel staan en van alles op je gezicht smeren en gaan stappen achter de jongens aan.
Dat moet je doen en nietthuis en denk ik kan het niet.
Ik ben er over heen ik realiseer me hoeveel mensen van me houden en die me willen helpen.
Dat is wat ik duidelijk wil maken.
Dus onthoud:
Het leven is de moeite waard
Succes verder en er is altijd een andere uitweg
Groetjes FSM
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.