Levensverhalen (pagina 1578)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

waarom doe ik het niet?

Ik ben al een flinke tijd suicidaal. Ik heb therapie, maar voorlopig worden de sombere, depressieve gevoelens alleen maar erger. Vandaag was het weer zo'n dag... ik voel me alleen, ongeliefd, lelijk, waardeloos en ik kan naar mijn idee niemand bellen. Ik zou die persoon die toch niets om me geeft alleen maar lastig vallen. Ik heb weer eens onder de douche staan huilen (daar is het veilig en hoort niemand me...) maar deze keer was er meer. Ik heb uit woede en angst en pijn mijn nagels in mijn huid gezet. Ik wilde rode strepen op mijn arm. Ik weet ook wel dat ik gewoon aandacht wil, dat er iemand is die een arm om me heen slaat en mij troost. Maar die iemand is er niet!!! Verd*rie ik ben alleen! Ik vraag mezelf ook heel erg af waarom ik nog geen zelfmoord gepleegd heb? Wat houd mij tegen? Zie ik nog een toekomst? Ik geloof dat dat het is... Ergens ver weg heb ik toch wel een toekomst. Maar ik geef er eigenlijk niets om. Er is maar een ontzettend kleine kans dat alles verloopt zoals ik het graag wil. Zou ik daarop moeten wachten? Nee...
Ik denk dat ik wel weet waarom ik nog leef: ik wacht op iemand... iemand die om me geeft, die van me houd. Ik weet niet wat liefde is. Wat nou als dat binnenkort komt? Wat nou als er straks iemand is die wel om mij geeft. Daar wil ik voor blijven leven, want ik heb heel veel liefde in me zitten om aan iemand te geven.
Wat nou als diegene nooit komt? Dan heb ik voor niets zitten wachten, voor niets geleefd.
Maar toch wacht ik nog wel even... hoe lang? Dat weet ik niet...
Datum:
28-11-2006
Naam:
Daenarian
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Zelfmoordneigingen

Ik heb een tijdje zelfmoordgevoelens, alles loopt slecht in mijn leven, dingen waarvan ik hou verdwijnen, op mijn werk gaat het ook slecht alleen maar gezeik etc.
Op school loopt het ook niet goed, ik haal slechte cijfers en voel een ongelofelijke druk om te moeten presteren.
Thuis is het ook niet lekker, mijn vader kan mij gewoon niet laten zien dat hij van me houdt, mijn broertje heeft ADHD, mijn opa overleden en de andere opa zal ook binnenkort wel doodgaan omdat hij een opgezwollen aorta heeft die elk moment kan ontploffen. Mijn probleem is dat ze allemaal tegelijkertijd komen en zitten elkaar ook allemaal in de weg waardoor ik geen oplossing zie. Ik wil de dingen wel aan vrienden vertellen maar dat kan ik gewoon niet. Het ligt op het puntje van mn tong, maar ik kan het niet in woorden omzetten. Vandaag fietste ik naar school en kwam ik bij het treinspoor, toen sprong opeens de gedachte in mn hoofd. Zal ik het doen? Zal ik ervoor springen?
Ik ben heel erg bang dat deze gedachte telkens terug zal komen, en dat ik het uiteindelijk ook echt doe..
Datum:
28-11-2006
Naam:
Thijs
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

vervolg; helder, opgewekt en vriendelijk

hallo,

Ik zal even de titel uitleggen; het is de betekenis van de naam serena. iedereen ziet mij zo, oh wat ben jij spontaan en vrolijke en enthousiast en om aan dit imago te voldoen moet ik mezelf totaal achterlaten en een masker opzetten om dit plaatje constant te laten verschijnen. Iedereen verwacht dit ook van mij omdat we absoluut niet ergens over moeten praten, alsjeblieft als we dat zouden doen nou!!
Hierdoor ga ik van binnen dus helemaal kapot aan en weet hiervoor geen oplossing meer.

misschien tot later Serena
Datum:
28-11-2006
Naam:
Serena
Leeftijd:
24
Provincie:
Utrecht

helder, opgewekt en vriendelijk

hallo,

ik denk ik ga toch maar steun zoeken en mijn verhaal te doen.

Ik ben als kind vanaf mijn 5jr tot mijn 12jr sexueel misbruikt. nu ben ik 24 en loop tegen een hele grote sterke muur aan.
Ik heb in eerste instantie alleen mijn vriend op de hoogte gebracht omdat een aantal handelingen moeilijk verliep, toen hadden we pas 3mnd, maar met (veel) alcohol achter je kiezen laat je eerder je emoties los. Nadat hij op de hoogte was is hij mijn steun en toe verlaat geweest, hij heeft mij geholpen in contact te komen met instanties. In nov '05 heb ik het pas aan mijn ouders verteld en pas na 1,5jr (jan'06) ben ik begonnen met praten tegen een sociaal werkster. Door dit praten komt natuurlijk een hoop boven. maar waar het bij mij om draaid is dat iedereen bezig is om te zorgen dat ik het er niet meer over heb en dat iedereen wil dat ik nu maar weer vrolijk ben omdat ik jong en vitaal ben, ik zou het allemaal heel makkelijk kunnen verwerken. Ik kan je vertellen dat gaat even goed, er gewoon niet meer over hebben, gevoel afsluiten en klaar ben je. Tot dat je niet meer weet wie je bent, waar je voor staat en wat je eigenlijk denkt. Dit is mij nu dus overkomen en zie het licht nu even niet meer, ik weet niet meer hoe ik dingen weer normaal krijg.

IK vraag 1ding, waarom moet alles zo moeilijk worden gemaakt, kunnen fam leden niet gewoon achter hun dochter gaan staan en de mensen die verschrikkelijke dingen tegen je dochter zeggen dat ook melden en achter je dochter gaan staan. Waarom wordt er dan bijgehaald dat je jong en vitaal bent en dat je maar gewoon moet slikkken en inzien dat ze hat allemaal niet zo bedoelde.
Wat ik dus mee wil geven is: kom niet in de zone van niet bespreken dan is alles goed verhaal, want het vreet je op van binnen en het verstikt je zoals bij mij.

Ik wens iedereen sterkte toe

Liefs Serena?
Datum:
28-11-2006
Naam:
Serena?
Leeftijd:
24
Provincie:
Utrecht

voel me gewoon ff kut

Nouja ik had eerst een leuk leven leuke vriendinnen op de middebareschool, maar toen kwam er een roddel dat ik lesbische zou zijn.
En dat was dus ook zo.
Iedereen liet me in desteek.
Het deed me pijn.
Ik ging verder
Naar me studie
Vriendinnen gemaakt, dach ze appecteren me vast wel
Ik heb ze verteld dat ik lesbische was.
Me vriendinnen reageerde helemaal geweldig.
Oooh is nie erg.
Maar zeappecteren het toch nie, ik zie dat ze anders doet, en we spreken nooit af.
HEB GEEN VRIENDEN ik zou gewoon zo graag 1vriendin willen die me gewoon appecteerd om wie ik ben.
Niet steeds liegen
Ik heb nu echt geleerd dat ik nooit tegen me vriendinnen moet zeggen dat ik lesbische bent.
Behalve 1 jongen hij heeft me echt geappecteerd, hij vind het zelf tof en leuk :D
Soms denk ik aan zelfmoord ja..
Dat als ik zelfmoord pleeg dat ik gewoon vanalles af bent!
Maar ik ben daar te mieterig voor.
En ik zal dat nooit doen heb hele lieve zussen,die het natuurlijk ook van mij weten.
Maar het is gewoon kut dat je geen echte vrienden heb.
Voel me eenzaam..
Maar ik denk dat het goed komt
wie vecht kan verliezen, wie niet vecht heeft al verloren!!
MENSEN IK VOEL ME OOK KUT
Maar geef de hoop niet op!
Je heb idd veel pijn in het leven
Maar ook vreugde, denk later in de toekomst
Heb je een doel??
Nee?? bedenk een doel in je leven
En probeerdie te bereiken.!!
Datum:
28-11-2006
Naam:
verdrietig
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

het leven is de moeite waard

Ik ben een spontane jongen zeggen me vrienden.
En ik heb heel veel vrienden om me heen maar ik heb soms het gevoel dat er niemand is die mij begrijpt.
Het begon allemaal een paar jaar geleden.
Ik werkte op Six Flags Holland (nu heet het Walibi).
Daar heb ik een verschrikkelijk leuke tijd gehad en heb daar ook veel geleerd over me zelf en over andere.
Maar het werk wat ik deed was maar voor een seizoen en dan moet je weer verhuizen en dat is minder.
Me ouders wonen in Groningen in werkte in Biddinghuizen en ik ging weer terug naar Groningen, waar ik geen hond kende ja een hele goede vriend van mij woonde daar ik heb ook veel met hem op getrokke.
Maar ja hij is niet altijd en ik voelde me alleen en nutteloos ik kreeg ook nog eens ruzie met me ouders en dat kwam allemaal niet ten goede.
Ik was bang dat ik in het criminaliteit zal belanden liep over straat te niksen en deed alles voor geld bijna.
En ik had de neiging om zelf van het leven te beroven en dat het beste was.
Ik sloot me aan bij een politieke partij en heb heel veel vrienden gemaakt en ook waar ik op kan bouwen en waar ik altijd me ei kwijt kan.
In de jaren ging dat er goed en ook weinig last van zelfmoord neiginen.
Maar tot ik zeven maanden geleden ben verhuist naar Baarn voel ik me wel eens alleen en het gevoel dat sommige vrienden me vergeten zijn.
Maar dacht die hebben het ook druk en hun gewone leven en kunnen niet altijd bij mij zijn dat heb ik langzaam geaccepteerd.
En ik leerde mensen kennen hier en ging genieten van het leven en had soms de neiging nog om uit het leven te stappen.
Maar dat is veranderd op een verschrikkelijk manier waar van ik dacht zo wil ik het niet.
Beginnjuni heeft me neefje zich zelf opgehangen en toen ik dat hoorde storte me wereld en dacht ik op dat moment ik ga met hem mee ik wil ook zijn waar hij is.
Dat was me eerste reactie maar toen ik op de begrafenis was en zag hoeveel mensen van hielden en die hem nu moeten missen.
Dat heeft me besloten om het niet meer te doen.
Wat heb je er aan dacht ik je doet alleen je familie en vrienden pijn en echt heel veel pijn.
En dat heeft me besloten om het niet en nooit meer te of misschien aan te denken.

En ik wil eigenlijk duielijk maken.
Hoe erg je situatie ook is en hoe uitzichtloos ook en ook al heb je het gevoel er houd niet van me er is niet die om me geeft.
Moet je altijd bedenken dat er iemand is die om je geeft en waarom iedereen pijn vrienden en familie.
Dat wil je niet want ik weet hoeveel het doet om een dierbaar iemand te verliezen en ik wil dat me ouders en broer en de rest van de familie niet aan doen.
Er is altijd een doel in je leven en er zijn altijd mensen die jou willen helpen.
Het leven is de moeite waard.
Jou ouders moeten jou niet begraven of cremeren nee dat moet niet.
En je kind(eren) moeten in de zand kunnen spelen met hun vader en je broer of broetje of zus zusje moeten met je kunnen stoeien en een biertje drinken of samen voor de spiegel staan en van alles op je gezicht smeren en gaan stappen achter de jongens aan.
Dat moet je doen en nietthuis en denk ik kan het niet.
Ik ben er over heen ik realiseer me hoeveel mensen van me houden en die me willen helpen.
Dat is wat ik duidelijk wil maken.

Dus onthoud:

Het leven is de moeite waard


Succes verder en er is altijd een andere uitweg

Groetjes FSM

Datum:
27-11-2006
Naam:
????
Leeftijd:
23
Provincie:
Utrecht

moeilijk

ben nu opgenomen met een ibs, zelfmoord lijkt de beste oplossing zegaan tegen mijn zin in mij opsluiten. Ik ben baas over mijn eigen leven en ga ook weg uit nederland, vluchten. Niemand is nog belangrijk voor mij
Datum:
27-11-2006
Naam:
katja masselink
Leeftijd:
37
Provincie:
Overijssel

bedrogen en eenzaam

Vroeger dacht ik deze wereld is van mij. Ik heb echt geluk gekend. Nu is alles anders. Als je man waarmee je een rustig ogenschijnlijk onbezorgd leven mee leidt; na 16 jaar relatie met de boodschap komt dat hij al zeker 14 jaar met je zus vreemd gaat. Dan is het voor mij bijna onmogelijke om door te gaan. Desondankks heb ik het geprobeert en nu laat mijn hele familie mij hiervoor in de steek en mijn man denkt dat we als vanouds erder kunnen. NEE dat kan dus niet. Het leven valt me vreselijk zwaar en de enige oplossing die ik zie uit dit vreselijk leven stappen maar ik heb nog twee kinderen. Hoe moet het daarmee? Ik ben radeloos. Wat is alles oneerlijk
Datum:
27-11-2006
Naam:
Belletje
Leeftijd:
36
Provincie:
Gelderland

Zelfmoord

telkens elke avondt komt dat gevoel weer op.Dat ik het niet meer zitten, er een einde aan wil maken.Zelfmoordneigingen komen op.Dat ik een mes uit de la pak en mij zelf er mee snijd.Ik vindt zelf dat het ook moet stoppen.Want straks ben ik bang dat ik er niet ben.Ondanks mijn gevoelens.
Datum:
27-11-2006
Naam:
Marianna
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

geen zelfmoord voor mij

lieve mensen, ik heb zelf ook met die gedachten rond gelopen, mn ouders zijn gescheiden,me vader leeft onderhand bij een psychiater en me moeder vind der vriend belangrijker dan der eige kinderen,me broer is al het huis uit weggelopen, me opa is pas geleden overleden en hij komt regelmatig trug in mn dromen die niet fijn zijn, ik heb een schuldgevoel over zn dood en er zijn nog wel wat dingen maar ik ga tog maar door met leven.zelfmoord,zelfmoord en nog is zelfmoord, alleen maar weg willen van de problemen van hier en naar de goeie kant van het leven gaan.. maar dat kan je niet maken.. je bent hier gekomen, op de deze aarde, om wat te bereiken in je leven en geen zelfmoord te plegen, ookal heb je de ergste dingen in je leven meegemaakt, het zijn allemaal lessen,je moet alles een keer meemaken, en proberen er mee om te gaan, hoe moeilijk ze ook zijn. je zukt echt geen rust vinden als je weggaat van alle problemen, zelfmoord dus. je kan de mensen niet achterlaten die om je geven dat kun je ze niet aan doen. het gaat met mij nu al een stuk beter en hoop dat jullie nooit zelfmoord plegen, je zult nooit rust vinden..geloof me.. doeixx
Datum:
27-11-2006
Naam:
annemieke
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.