Levensverhalen (pagina 1575)

ik wiil zelf moord plegen
want me vader en moeder schreeuwen altijd naar me en ik moet het huis schoon maken en me zus hoeft niks te doen die krijgt alles wat ze wiil en ik mag nog maar 1 uur achter de pc ik mag nu 10 weken niet meer weg van me ouders en op msn heb ik een meisje en daar mag ik niet mee omgaan en me moeder leest alles wat ik zeg op msn enzo ik krijg geen beltgoed meer van me ouders om ik anders met haar ga bellen ik heb een ander nummer die allen me ouders en mezus weten en ik zelf niet ik heb al een paar keer gesneden en zow me ouders seggen de hele tijd dat ik een foutje was en dat se er an denken om me aan andere mensen te geven of in een internaad te doen ze kijken hoelaat ik vrij ben en ik heb een half uurtje om thuis te komen en als ik te laat ben komt er 1 week bij dat ik niet weg mag
ik heb gewnn een kut leven

heb het volgende gelezen op een website, en het slaat volgens mij helemaal op mij..........

-----------------

Leven en dood
Is mezelf veranderen de oplossing? Maar hoe zal ik dat voor elkaar kunnen krijgen?
Ik zink weer weg in een diepe depressie van complete wanhoop en uitzichtloosheid. Ik hoopte dat ik een oplossing gevonden had, maar deze oplossing brengt slechts een nieuwe vraag, die nog onmogelijker lijkt dan de vorige vraag.
Wat moet ik toch met onmogelijke vragen en oplossingen. Ik moet iets veranderen, maar ik weet niet wat en ik weet niet hoe.

Ik voel alsof ik wegzink in drijfzand. Hoe harder ik ertegen vecht om eruit te komen, hoe sneller ik erin weg zink. Ik geef de moed op.

Op momenten als deze, als ik de moed opgeef, vraag ik me af of de wereld niet beter af is zonder mij. Ik voel dat ik het niet waard ben om te mogen bestaan. Wat moet ik hier nog doen?
Alle mensen om me heen hebben me al vaak genoeg laten weten hoe waardeloos ik ben. Ik voel me dan ook waardeloos. Ik heb er geen zin meer in om me zo te voelen. Ook de angsten ben ik meer dan zat. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet meer waardeloos zijn. Ik kan niet meer tegen al dat negatieve dat me langzaam opslokt. Ik kan mijn leven zo niet langer accepteren. Ik wens op te lossen in de achtergrond van mijn bestaan. Ik wens om onzichtbaar te worden om daarna stiekem weg te kunnen sluipen uit de voortdurende angsten en pijnen van het leven, om zo mijn ziel wat rust te kunnen schenken.
Ik voel alsof mijn leven voorbij is. Ik voel alsof mijn ziel langzaam sterft. Alle vrolijke kleuren verdwijnen in de grond en laten me achter in een zwart. En nu verdrink ik in dit zwart.

Ik ben wel verbaasd dat ik als mens zover kan zinken, dat leven meer angst geeft dan sterven. Dat ik al het vertouwen in alles om me heen kan verliezen en alleen nog maar kan bedenken hoe fijn het zal zijn om niet meer te hoeven bestaan.
Dat ik zoveel pijn kan voelen in mijn hart. Alsof het uit mijn lichaam wordt gerukt en vervolgens met vlijmscherpe messen wordt kapot gesneden. Alsof er van binnen iets knapt dat zegt dat het zo niet meer verder kan.
Op zo’n moment wil ik zo graag weg. Weg uit dit leven. Ik zal er zelfs zelfmoord voor over hebben. Om me zo te kunnen verlossen van de ondraaglijke pijn en angsten, die me dag en nacht beheersen.
Ik wil me verlossen van de ketens die de duisternis me heeft omgedaan. Ik wil weg. Ik wil weg. Ik wil dood!

Ik kom met de wens, om met zelfmoord plegen mezelf te verlossen van alle pijn, ook nog enkele problemen tegen. Het eerste is het probleem omtrent god en het geloof.
Ik ben zonder geloof opgegroeid. Mijn moeder is van huis uit wel gedoopt, maar mijn vader hangt geen geloof aan. Zodoende hebben mijn ouders beslist om mij in mijn geloof vrij te laten en daar ben ik erg blij om. Want hoe kun je nu geloven als het je wordt opgedrongen. Nee, vrijheid in geloof is erg belangrijk, vind ik.
Ik heb het geloof en god dan ook nooit begrepen. Het enige dat ik wist was het verhaal over de geboorte van Jezus en dat hij is vermoord en dat men moet leven met de in acht name van bepaalde regels om God tevreden te stellen. Ik vond dit erg wrede gedachten en kon hier niets mee. Ik wilde ook niet geloven in hemel en hel. Ik kon me niet voorstellen dat er een mens bestaat, hoe slecht die dan ook mag zijn, die de hel verdient, wat de hel dan ook mocht voorstellen.
Toch was ik bang. Want is zelfmoord plegen geen daad tegen Gods wil in? En wat zal het gevolg zijn van zelfmoord? Zal ik door God gestraft worden? Waar zal ik terechtkomen? Zal het daar nog slechter en naarder zijn dan hier? Want dan is de keuze niet zo moeilijk. Dan blijf ik nog liever leven in deze pijn, als ergens terecht te komen waar het nog erger is dan hier.
Tevens is er nog een probleem, want als ik zelfmoord zal plegen, zal ik ook mensen pijn doen. Ik weet wel dat ik alles negatief zie en dat ik niet geloof dat er mensen zijn, die om me geven. En als er niemand is die om me geeft, zal er ook niemand treuren om mijn dood, maar ik weet dat dit niet zo is. Al kan ik het niet in de wereld zien, dat er mensen om me geven, er zijn toch mensen, familie, die ik regelmatig zie, dus zal er toch iets veranderen als ik er niet meer zal zijn. Maar aan de andere kant vergeet ik dat liever.
Wat is me meer waard, verlossing van pijn, of de pijn lijden omdat er mogelijk mensen zijn die ik pijn zal doen als ik ga. Maar wat ik ook kies, het zal altijd een keuze van pijn zijn, mijn pijn of pijn van een ander, terwijl het juist de pijn is, die ik wil verlaten.

Voorlopig is het nog de angst om met zelfmoord meer problemen op te wekken dan ermee te verwijderen, de enige oorzaak die me in het leven houd.
Zodoende gaat het leven verder, schijnend met de kleuren van een diepe depressie, terwijl ik nog net weet adem te halen om in leven te blijven. Een leven waarin ik elke morgen weer ontwaak, naar afwezig te zijn geweest in de slaap. Terwijl het juist de slaap is, waarin ik soms liever zal willen blijven.

Het dringt tot me door dat ik, door het plegen van zelfmoord, zal sterven. Mijn leven zal dan ophouden te bestaan.
Mijn leven?
Eigenlijk heb ik geen idee wat leven werkelijk is. De opeenvolging van dagen bracht me op deze plaats en op dit tijdstip. Ik leefde in een sleur, gevangen door angst. En angst is dan ook het enige dat ik ken.
Maar angst is toch geen leven?
Ik zie leven als iets dat vredig, vrij en mooi behoort te zijn. Maar dit heb ik tot nu toe nooit zo kunnen ervaren.
Ik wil niet meer leven. Ik wil dood. Maar eigenlijk ben ik al dood, zolang ik me kan herinneren.
Ik wens zelfmoord en daarmee dus eigenlijk een sterven uit mijn dood. Met andere woorden, ik wens om te leven! Echt leven! Ik wil weer geloven in het leven en in de mogelijkheid dat er ooit iets als vrede en vrijheid zal bestaan!

Copyright ?2004 Little Star Orion

------------------------------

heb t een en ander al proberen af te wegen, wie zal me missen, en wie niet, wie laat ik achter en wie zie ik weer terug, wat heeft t nut als ik hier door ga op aarde en wat is t nut als ik hier vrijwillig mijn eigen kaarsje uitblaas....

al met al, zou ik een korte toekomst inzien, waarbij ik t liefst gewoon de natuur een handje wil helpen wat betreft mijn eigen dood...

heb toch weinig vrienden, dus veel zullen me er niet missen. die paar familieleden waarmee ik contact heb, die groeien er wel overheen.
ik heb er toch geen plezier meer in t leven. en heb t geprobeerd om er plezier in te krijgen, maar kan t niet vinden hoe ik t went of keert. IK WIL DOOD

Ik wil zelfmoord plegen en heb al meerdere pogingen gedaan maar mochten niet baten. Ik ben bang om voor de trein te springen. Ik heb last van depersonalisatie/derealisatie, borderline en zware depressie al sinds mijn kinderjaren. Ik ben al zo vaak opgenomen geweest en pasgeleden zelfs in de separeer beland nadat ze me bij de trein weg hebben geplukt. Ik moet nu voor de zoveelste keer opgenomen worden en word daar ziek van, medicijnen maken mij ook nog zieker dan ik al ben. Ik ben heel veel gekwetst in mijn leven, misbruikt en niks lukt, ik heb geen vrienden en een klotefamilie. Nu zit ik bij mijn moeder die ook niet langer voor mij kan zorgen en me op de gesloten afdeling wil plaatsten. Ik wil gewoon dood, ik ben zo moegestreden. Ik kan niet meer alleen thuis wonen, heb geen werk en heb altijd angst, ik zit altijd alleen thuis.

Ben nu alweer een week opgenomen en leef meer in de separeer dan op de afdeling.Als ik weer thuis kom dan gaat mijn plan in werking weg van alles en iedereen.Heb zo genoeg van mensen die vinden dat ze mij moeten beschermen . Wat ik doe met mijn leven dat bepaal ik. heb de medicijnen zo voor het ophalen en dan is er alleen nog maar te beslissen over mijn crematie. dan kunnen ze met me doen wat ze willen.

Ik kan het niet meer.
Ik wil het niet meer.
Ik wil rust.
Ik wil voor eeuwig slapen!

Het leven kan soms zo intens mooi zijn, waardoor het nog moeilijker is dat het te vaak ook helse pijn doet. De buitenwereld snapt het niet, ik ben slim, mooi, heb vrienden, een huis en voldoende inkomsten, veel van de wereld gezien en leuk werk gedaan...etc etc. Nu ben ik al 2 jaar in dagbehandeling om het verleden te verwerken en te leren op een positieve manier met mijn gevoel om te gaan, maar ondanks dat er al veel in positieve zin is veranderd, blijf ik zelfmoordgedachten houden. De laatste maanden weer constant. Het lijkt wel of ik niet van mezelf mag leven en niet gelukkig mag zijn...maar de show must go on...ik wil niet dat mijn familie en vrienden ook maar een greintje van de pijn en het verdriet zullen voelen als ik nu al jaren voel... en waarschijnllijk nog jaren ga voelen.

ik wil al een tijdje dood ik voel mij niet meer op mijn gemak ik maak constant ruzie met mijn vriendin en ik kan daar niet tegen mijn ouders zijn geschijden mijn oma zit aan de drank en mijn tante is ook geschijden ik weet niet of ik ooit nog toekomst zie en ik ben ook nog is zo dik als een varken

soms denk ik ik kan net zo goed dood gaan .... ik ben niet vaak thuis omdat als ik thuis ben mij moeder wel een exuse zoekt om over iets te gaan zeiken daarom wil ik ook nooit naar huis ik heb net 2 jaar vast gezeten en wil gewoon dat het goed met mij gaat maar ik zie er geen weg meer voor hoe ik dat zou moeten doen want alles wat ik doe is toch fout in de ogen van de mensen die ik juist wil dat hun vinden dat ik het goed doe soms word ik zo gek van mij moeder dat ik gewoon voor mij zie hoe ik haar hoofd er af ga trekken omdat ze altijd scheinheilig doet als andere mensen erbij zijn dan ben ik ineens heel lief :S wat is datttt!!! en ze bemoeit ze altijd met mijn vriend net alsof zei daar iets mee te maken heb ik ben bijna volwassen niemand hoort mij alleen mijn vrienden maar ik wil echt graag dat iemand mij hoort die er iets aan kan doen anders kan ik net zo goed een einde aan mij leven maken !!!!

ik zou graag zelfmoord willen plegen omdat ik het leven niet meer zie zitten! alles slaagt tege, ik heb het gevoel dat ik nooit goed kan doen, mijn vriendinnen moeten mij niet en doen ook nooit iets voor mij zodat ik mij goed kan voelen, in de liefde wil het maar niet lukken, ik heb het gevoel dat de jongens mij gwn uitlachen, dat niemand mij moet en achter mijn rug enorm wordt geroddeld! ik kan het gwn niet meer aan! ik zou niet weten wrm ik nog op deze wereld zou moeten blijven als mijn leven toch niets waard is!

al bijna 8jr niet dan ellende dan komt het moment dat je het teveel word geen hulp geen begrip geen gehoor je staat alleen voor alles en dan blijft er nog maar een ding over want je valt in zo`n diep gat dat je er niet meer uitkomt , dat komt het moment dat je het doet hopend niet meer wakker te worden...helaas dat gebeurde naar 3 dagen wel, niemand die vroeg waarom deed je het wat is de reden , niets was er helemaal niets. En dat alles zo donker om je heen is maakt niemand iets uit hoe depressief je ook bent dat je niet meer de kleur vanhet leven ziet alleen nog maar de zwarte kant van het leven als ik de kans krijg doe ik het weer dit is toch geen leven 8jr lang zoveel meegemaakt dat het eens moet ophouden . en voor mij is er nu nog maar een weg, omdat er niemand meer is ...die het iets uitmaakt heb geen vrienden familie of kennissen. dus who care's....er is niets in dit leven wat mij zal missen dat is alles wat ik erover zeg meer niet ...het was teveel en genoeg kan het leven niet mee aan