Levensverhalen (pagina 1575)

ik was een gezonde jonge met levens lust en zin in avontuur ik dacht voor mij eerst geen school meer voor mij het leger iets van de wereld zien iets doen voor je land carriere maken als soldaat viel vies tegen was goed in alle dingen maar werd door mijn colegas genaait nachten lang mij wakker houden steeds vernederen in elkaar geslagen steeds bedreigt en geen rust en toen dat niet lukte valse aanklachten tegen mij bedenken en waar waren de meerderen de onder officieren deden vrolijk mee de kaptein deed niets
uit eindelijk voor de tucht komissy me zelf verdedigen tegen een stapel valse aanklachten maanden bezich geweest en elke nacht weer bij die eikel moeten slapen net zo lang dat ik zo gek was om een brief te teken die mij ondslag van dienst zou je denken eindelijk rust ik had weer werk ik was er weer toen begonnen de bedreiginen die deden me de das om psygose na alles wat ik mee gemaakt had hadden ze me eidelijk gebroken was zo ver dat ik niet eens meer kon praten 1 jaar ging voor bij terapy na terapy kwan ik er langzaam weer een beetje boven op
bijna een jaar na mijn ondslag was ik passagier bij een ongeluk een meisje van 18 verloor het leven geen drank drugs of tehard rijden gewoon pech dat heeft mij gebroken zo jong zo mooi heb haar nog geprobeert te reanimeeren met een gebroken arm mocht niet baten ze had haar nek gebroken probeer er nu al 2 jaar boven op te komen maar het lukt niet ik zie het niet meer zitten ik gooi de handoek in de ring

Voor mij is omgewoon weg te gaan en alles te laten zoals het nu is. Ik ben een jongen van 18 jaar oud met geen vrienden of mensen waar ik mee kan praten, tuurlijk heb ik wle ouders en moet ik daar mee kunnen praten maar dat doe ik niet om dat ik me moeder niet teveel wil belasten omdat ze zelf ook al ziek is. De gedachten die ik nu koester om gewoon zelfmoord teplegen zijn er al jaren en stammen van uit de tijd dat ik een klas genootje heb mee gemaakt die het ook heeft gedaan om dat het zo slecht met der ging.... met mij ging het toen ook al slecht en is alleen maar slechter gegaan sinds. School,Werk en thuis over al had ik toen problemen en heb ik nu nog deels waarom zou ik nog door gaan als ik zelf al nie meer wil... voor wie doe ik dit nog?

Er is één hoop die ik heb,
Laat mijn tijd komen om deze wereld teverlaten laat mij een dodenlijk ongeval krijgen of geef mij de moed om het in eigen hand te nemen!

nou t begon dus toen ik 13 was. Me zus kreeg anorexia en mijn ouders hadden dus bijna geen aandacht meer voor me die ik juist wel wou. Enne een tijdje geleden kreeg ik dus verkering en ik had hem nog nooit gezien dus sprak met hem af en een vriendin ging met me mee. En toen maakte hij t uit omdat hij nu met mijn vriendin heeft. En nu voel ik me dus helemaal klote nou je weet eigenlijk niet wat ik voel wordt gewoon gek dr van en nou zeikt die ook dat die mijn vriendin nooit verlaat. Ik heb mezelf ook gesneden trouwens vorig jaar omdat ik het niet meer zag zitten en nou heb ik het weer gedaan omdat ik iemand kwijt ben geraakt waar ik dus zielsveel van hield houdt weet t niet meer

Ik wil hier gewoon weg
ik heb alleen maar ruzie thuis en ik kan nooit een keer normaal over dingen praten met hun of er vallen alweer woorden... ik zeg altijd zonder mij zijn ze een veel beter gezin.. dus waarom zou ik dan nog moeten blijven leven ? ik heb een heel goed gesprek gehad met mn vriendin en het heeft goed geholpen die tijd .. maar het is er weer .. het gevoel is er weer dat ik maar dood moet en dat er geen nieuw begin voor mij in zit .. ik had laatst al ruzie met mn ouders en ben toen weggelopen naar een vriendin .. ik heb niet gezegt waar ik zat .. en at en sliep die nacht bij haar .. mn ouders belde me toen de hele tijd maar drukte weg of nam niet op .. ik kreeg een sms waar in stond kutkind rot dan ook maar op je komt het huis niet meer in want dat wil je tog niet! ik moest huilen en mn vriendin had mn vriend gebelt .. hij kwam er meteen aan .. en nam me in zijn armen.. heb de hele nacht bijna met hem gepraat en ben in zijn armen in slaap gevallen.. ik heb gezegd dat ik het nooit weer zou doen .. maar ook dat had ik beter niet kunnen zeggen .. mn moeder zei dat ik gek in mn hoofd was .. en dat ik een beter leven moest gaan zoeken en maar ergens anders moest gaan wonen ik heb mn spullen gepakt en heb anderhalf jaar bij mn vriend gewoond.. toen ik opeens hoorde dat mn moeder was Overleden .. heb ik weer een zelfmoordpoging gedaan.. ik wou mn slagader door snijden .. alleen kwam mn vriend zn broer net binnen en heb toen weer een half uur gehuild.. zijn ouders hebben me op gegeven voor een soort hulp die een nieuw begin wou maken aan mijn leven .. heb alles heel goed uit kunnen leggen en zei begreep me volkomen.. ik woon nu nog steeds bij mn vriend en zijn ouders zijn ook ouders voor mij .. ik heb hier van geleerd en heb er nog steeds niet aan gedacht om zelfmoord te plegen .. ik ben nu 16 en 14 toen dit verhaal begon en ik kom er nu pas achter hoe zo'n mooi leven ik heb .. en Nu pas is het ook een goed leven .. mensen die hier ook mee zaten .. weet dat je mensen hebt die met je kunnen praten ...weet dat ! xx vroeger een hopeloos meisje

ik heb onvoldoendes op mn raport en moet 140uur nablijven voor het spijbelen en mijn ouders willen ook nog een straf geven ik zie het daarom niej meer zitten

ik wiil zelf moord plegen
want me vader en moeder schreeuwen altijd naar me en ik moet het huis schoon maken en me zus hoeft niks te doen die krijgt alles wat ze wiil en ik mag nog maar 1 uur achter de pc ik mag nu 10 weken niet meer weg van me ouders en op msn heb ik een meisje en daar mag ik niet mee omgaan en me moeder leest alles wat ik zeg op msn enzo ik krijg geen beltgoed meer van me ouders om ik anders met haar ga bellen ik heb een ander nummer die allen me ouders en mezus weten en ik zelf niet ik heb al een paar keer gesneden en zow me ouders seggen de hele tijd dat ik een foutje was en dat se er an denken om me aan andere mensen te geven of in een internaad te doen ze kijken hoelaat ik vrij ben en ik heb een half uurtje om thuis te komen en als ik te laat ben komt er 1 week bij dat ik niet weg mag
ik heb gewnn een kut leven

heb het volgende gelezen op een website, en het slaat volgens mij helemaal op mij..........

-----------------

Leven en dood
Is mezelf veranderen de oplossing? Maar hoe zal ik dat voor elkaar kunnen krijgen?
Ik zink weer weg in een diepe depressie van complete wanhoop en uitzichtloosheid. Ik hoopte dat ik een oplossing gevonden had, maar deze oplossing brengt slechts een nieuwe vraag, die nog onmogelijker lijkt dan de vorige vraag.
Wat moet ik toch met onmogelijke vragen en oplossingen. Ik moet iets veranderen, maar ik weet niet wat en ik weet niet hoe.

Ik voel alsof ik wegzink in drijfzand. Hoe harder ik ertegen vecht om eruit te komen, hoe sneller ik erin weg zink. Ik geef de moed op.

Op momenten als deze, als ik de moed opgeef, vraag ik me af of de wereld niet beter af is zonder mij. Ik voel dat ik het niet waard ben om te mogen bestaan. Wat moet ik hier nog doen?
Alle mensen om me heen hebben me al vaak genoeg laten weten hoe waardeloos ik ben. Ik voel me dan ook waardeloos. Ik heb er geen zin meer in om me zo te voelen. Ook de angsten ben ik meer dan zat. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet meer waardeloos zijn. Ik kan niet meer tegen al dat negatieve dat me langzaam opslokt. Ik kan mijn leven zo niet langer accepteren. Ik wens op te lossen in de achtergrond van mijn bestaan. Ik wens om onzichtbaar te worden om daarna stiekem weg te kunnen sluipen uit de voortdurende angsten en pijnen van het leven, om zo mijn ziel wat rust te kunnen schenken.
Ik voel alsof mijn leven voorbij is. Ik voel alsof mijn ziel langzaam sterft. Alle vrolijke kleuren verdwijnen in de grond en laten me achter in een zwart. En nu verdrink ik in dit zwart.

Ik ben wel verbaasd dat ik als mens zover kan zinken, dat leven meer angst geeft dan sterven. Dat ik al het vertouwen in alles om me heen kan verliezen en alleen nog maar kan bedenken hoe fijn het zal zijn om niet meer te hoeven bestaan.
Dat ik zoveel pijn kan voelen in mijn hart. Alsof het uit mijn lichaam wordt gerukt en vervolgens met vlijmscherpe messen wordt kapot gesneden. Alsof er van binnen iets knapt dat zegt dat het zo niet meer verder kan.
Op zo’n moment wil ik zo graag weg. Weg uit dit leven. Ik zal er zelfs zelfmoord voor over hebben. Om me zo te kunnen verlossen van de ondraaglijke pijn en angsten, die me dag en nacht beheersen.
Ik wil me verlossen van de ketens die de duisternis me heeft omgedaan. Ik wil weg. Ik wil weg. Ik wil dood!

Ik kom met de wens, om met zelfmoord plegen mezelf te verlossen van alle pijn, ook nog enkele problemen tegen. Het eerste is het probleem omtrent god en het geloof.
Ik ben zonder geloof opgegroeid. Mijn moeder is van huis uit wel gedoopt, maar mijn vader hangt geen geloof aan. Zodoende hebben mijn ouders beslist om mij in mijn geloof vrij te laten en daar ben ik erg blij om. Want hoe kun je nu geloven als het je wordt opgedrongen. Nee, vrijheid in geloof is erg belangrijk, vind ik.
Ik heb het geloof en god dan ook nooit begrepen. Het enige dat ik wist was het verhaal over de geboorte van Jezus en dat hij is vermoord en dat men moet leven met de in acht name van bepaalde regels om God tevreden te stellen. Ik vond dit erg wrede gedachten en kon hier niets mee. Ik wilde ook niet geloven in hemel en hel. Ik kon me niet voorstellen dat er een mens bestaat, hoe slecht die dan ook mag zijn, die de hel verdient, wat de hel dan ook mocht voorstellen.
Toch was ik bang. Want is zelfmoord plegen geen daad tegen Gods wil in? En wat zal het gevolg zijn van zelfmoord? Zal ik door God gestraft worden? Waar zal ik terechtkomen? Zal het daar nog slechter en naarder zijn dan hier? Want dan is de keuze niet zo moeilijk. Dan blijf ik nog liever leven in deze pijn, als ergens terecht te komen waar het nog erger is dan hier.
Tevens is er nog een probleem, want als ik zelfmoord zal plegen, zal ik ook mensen pijn doen. Ik weet wel dat ik alles negatief zie en dat ik niet geloof dat er mensen zijn, die om me geven. En als er niemand is die om me geeft, zal er ook niemand treuren om mijn dood, maar ik weet dat dit niet zo is. Al kan ik het niet in de wereld zien, dat er mensen om me geven, er zijn toch mensen, familie, die ik regelmatig zie, dus zal er toch iets veranderen als ik er niet meer zal zijn. Maar aan de andere kant vergeet ik dat liever.
Wat is me meer waard, verlossing van pijn, of de pijn lijden omdat er mogelijk mensen zijn die ik pijn zal doen als ik ga. Maar wat ik ook kies, het zal altijd een keuze van pijn zijn, mijn pijn of pijn van een ander, terwijl het juist de pijn is, die ik wil verlaten.

Voorlopig is het nog de angst om met zelfmoord meer problemen op te wekken dan ermee te verwijderen, de enige oorzaak die me in het leven houd.
Zodoende gaat het leven verder, schijnend met de kleuren van een diepe depressie, terwijl ik nog net weet adem te halen om in leven te blijven. Een leven waarin ik elke morgen weer ontwaak, naar afwezig te zijn geweest in de slaap. Terwijl het juist de slaap is, waarin ik soms liever zal willen blijven.

Het dringt tot me door dat ik, door het plegen van zelfmoord, zal sterven. Mijn leven zal dan ophouden te bestaan.
Mijn leven?
Eigenlijk heb ik geen idee wat leven werkelijk is. De opeenvolging van dagen bracht me op deze plaats en op dit tijdstip. Ik leefde in een sleur, gevangen door angst. En angst is dan ook het enige dat ik ken.
Maar angst is toch geen leven?
Ik zie leven als iets dat vredig, vrij en mooi behoort te zijn. Maar dit heb ik tot nu toe nooit zo kunnen ervaren.
Ik wil niet meer leven. Ik wil dood. Maar eigenlijk ben ik al dood, zolang ik me kan herinneren.
Ik wens zelfmoord en daarmee dus eigenlijk een sterven uit mijn dood. Met andere woorden, ik wens om te leven! Echt leven! Ik wil weer geloven in het leven en in de mogelijkheid dat er ooit iets als vrede en vrijheid zal bestaan!

Copyright ?2004 Little Star Orion

------------------------------

heb t een en ander al proberen af te wegen, wie zal me missen, en wie niet, wie laat ik achter en wie zie ik weer terug, wat heeft t nut als ik hier door ga op aarde en wat is t nut als ik hier vrijwillig mijn eigen kaarsje uitblaas....

al met al, zou ik een korte toekomst inzien, waarbij ik t liefst gewoon de natuur een handje wil helpen wat betreft mijn eigen dood...

heb toch weinig vrienden, dus veel zullen me er niet missen. die paar familieleden waarmee ik contact heb, die groeien er wel overheen.
ik heb er toch geen plezier meer in t leven. en heb t geprobeerd om er plezier in te krijgen, maar kan t niet vinden hoe ik t went of keert. IK WIL DOOD

Ik wil zelfmoord plegen en heb al meerdere pogingen gedaan maar mochten niet baten. Ik ben bang om voor de trein te springen. Ik heb last van depersonalisatie/derealisatie, borderline en zware depressie al sinds mijn kinderjaren. Ik ben al zo vaak opgenomen geweest en pasgeleden zelfs in de separeer beland nadat ze me bij de trein weg hebben geplukt. Ik moet nu voor de zoveelste keer opgenomen worden en word daar ziek van, medicijnen maken mij ook nog zieker dan ik al ben. Ik ben heel veel gekwetst in mijn leven, misbruikt en niks lukt, ik heb geen vrienden en een klotefamilie. Nu zit ik bij mijn moeder die ook niet langer voor mij kan zorgen en me op de gesloten afdeling wil plaatsten. Ik wil gewoon dood, ik ben zo moegestreden. Ik kan niet meer alleen thuis wonen, heb geen werk en heb altijd angst, ik zit altijd alleen thuis.

Ben nu alweer een week opgenomen en leef meer in de separeer dan op de afdeling.Als ik weer thuis kom dan gaat mijn plan in werking weg van alles en iedereen.Heb zo genoeg van mensen die vinden dat ze mij moeten beschermen . Wat ik doe met mijn leven dat bepaal ik. heb de medicijnen zo voor het ophalen en dan is er alleen nog maar te beslissen over mijn crematie. dan kunnen ze met me doen wat ze willen.

Ik kan het niet meer.
Ik wil het niet meer.
Ik wil rust.
Ik wil voor eeuwig slapen!