Bij toeval kwam ik perongeluk op deze site terecht en las ik hier de meest hartverscheurende verhalen die voor mij ook erg herkenbaar zijn.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen maar toch wil ik mijn verhaal kwijt.
Voor een groot deel van mijn leven voel ik me depressief en alleen, het is allemaal begonnen toen ik op mijn zevende seksueel misbruikt ben door twee onbekende mannen toen ik op weg was naar huis. Ik heb daar door ook nooit en partner willen hebben omdat al die nare herinneringen weer naar boven kwamen, ook al ben ik wel eens verliefd geweest maar toch bouwde ik en muur om me heen. Later toen ik ouder werd rond mijn 18 kwam ik erachter dat ik op mannen viel en besefde dat ik homo was. Jaren lang heb ik me hierdoor geschaamt want ik wou geen homo zijn, want dat hoort gewoon niet zo te zijn. Nu pas ongeveer om mijn 28 begin ik daar langzaam vrede mee te krijgen want dat kwam omdat ik sinds vorig jaar en leuke man leerde kennen op mijn werk we hebben veel dingen gemeen, hij deed niks anders dan flirten met mij en ik was opslag verliefd op hem het leek wel liefde op het eerste gezicht maar ik durfde nooit meer dan flirtenen of gewoon met hem te praten. Maar toen ik uit eindelijk de lef had om hem te vragen of we iets leuks kunnen doen zei hij van nee, en nu denk ik dat ik te lang heb gewacht en dat hij nu een ander heeft. Dus weg mijn grote liefde, en sinds dien voel ik me erg leeg met een enorme liefdesverdriet en ik kan er gewoon niet mee om gaan ik doe niks anders dan huilen en nog eens huilen, en ik ben bang dat ik daar nu nooit meer overheen kom en zo'n leuke man tegen kom als mijn collega.
Verder ben ik ook erg ongelukkig op mijn werk, ik had een hele leuke baan gehad maar die is nu weg en nu willen ze me ergens plaatsen wat ik totaal niet wil, want als ik daar kom dan voel ik me mislukkeling en gevoel die ik al mijn hele leven al heb.
Verder ben ik ook vaak gepest zowel op mijn werk als op school, en in mijn familie en vrienden kringen, altijd maar kleineren en me en gevoel geven dat ik gewoon nergens voor deug, mijn ouders gaan ook regelmatig bij mijn zus op bezoek, maar bij mij komen ze nooit.
Ook echte vrienden heb ik nooit gehad, alleen als ze zelf in de put zitten dan ben ik even goed genoeg voor en bezoekje maar dan zie je ze ook tijden niet meer.
Verder weet ik zo even niet meer wat ik moet schrijven, maar met alles wat ik mee heb gemaakt voel ik me.
- Alleen
- Leeg
- Een mislukkeling
- Een nietsnut
- Moe
- Pijn
Een gevoel dat het beter is als ik er niet meer ben, ik kan niet meer ik wil er een eind aan maken want waar leef ik eigenlijk nog voor.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.