Waarom je hart pijn kan doen...
Ik heb zelf ook te maken gehad met zelfmoord, dan is nu zo ongeveer een jaar geleden.
Twee jaar terug aan het einde van het jaar kreeg ik verkering met een meisje waar ik al jaren verliefd op was, toen dacht ik dat mijn geluk niet opkon, ik leefde als in een droom en klampte mij aan die droom vast. Te erg heb ik nu begrepen, ik was te afhankelijk van de situatie, en had daar alleen oog voor in die periode van onkenbaar geluk.
Maar nu een jaar terug ging het uit, het voelde alsof er een wereld voor me instortte, het ene moment was ik zo licht als een veertje, en het andere moment had ik honderd kilo op mijn schouders. Ik heb dagenlang gehuild, ’s nachts want niemand mocht merken dat ik er zo onder leed, ik wou sterk zijn maar ik kon het niet.
We hadden ruzie, en praatten daarna eigenlijk niet meer met elkaar. Een als we met elkaar praten dan ging het niet van harte, altijd met ondergevoelens, zelfs nu kunnen wij niet meer zo goed communiceren zonder bijgevoelens.
Ik maakte het mezelf alleen maar moeilijker, ik groef een soort gat voor mezelf door mezelf aan te praten dat het allemaal wel goed zou komen en alleen maar een periode van rust was. Ik kon me niet voorstellen dat ik zonder haar gewoon kon denken, leven, voelen. En daardoor kon ik het ook niet. Ik schreef allen op; al mijn gedachtes en overpeinzingen van:”Waarom ik, en waarom wou ze weggaan”, we waren toch gelukkig met elkaar?
Ik leefde(denk ik; het was een periode die langzaam voorbijschoof maar ik veranderde niet, ik had geen besef van tijd) zo ongeveer op ‘de automatische piloot’ want ik zou niet weten hoe ik het anders moet verwoorden, de wereld schoof voorbij als een soort waas, ik kon alleen maar aan haar denken en wou er alles aan doen om het weer goed te maken, maar het werd alleen maar erger.
Op een gegeven moment konden we niet met elkaar praten zonder ruzie te hebben, niet alleen over onze situatie maar om allerlei rare redenen.
Toen werd het me duidelijk dat het niet meer goed kwam en dat het voor altijd zo zou blijven, en toen kwamen de gevoelens van; ik wil hier niet mee leven. Eerst was het nog niet dat ik echt dood wou, ik wou alleen maar weg, zorgen dat ik niet meer aan haar hoefde te denken, dus ik moest haar niet zien, want dan dacht ik aan haar en elke keer zag ik weer het oude beeld terug.
Ik kon alleen denken dat het zo verschrikkelijk erg was, niet aan de goede dingen die we gehad hadden, want als ze nu niet van me hield, hoe kan ze dan ooit van me gehouden hebben, sterker nog, hield ze wel van me, of had ze mij alleen gezien als een soort vermaak of zo?
In die periode, die denk ik nu ongeveer twee maanden duurde, ging het steeds slechter met me, vooral van binnen, van buiten was ik alleen maar die rare gast met rood haar die lol maakte met iedereen, maar van binnen ging ik kapot, vooral omdat niemand het door had, het voelde alsof niemand mij echt kende en niemand om mij gaf, alleen zij kon door dat masker kijken, deels althans, ze zag het verlangen in mijn ogen, dat merkte ik aan haar, maar ze zag niet mijn pijn.
Ik spijbelde van school, deed helemaal niks op school ik zat er alleen maar omdat het moest, en thuis zat ik meestal voor de computer of tv, of ik zat op de gitaar liedjes te schrijven over liefde en leed, over mijn eigen situatie eigenlijk, al met al deed niet veel, alleen maar denken aan hoe fout het allemaal ging.
Ik vond uiteindelijk dat ik het allemaal aan mezelf te danken had, ik was lelijk en niet aardig, altijd sarcastisch, ging met niemand om verwaarloosde iedereen, en het was uitgegaan omdat ik niet genoeg aandacht aan haar had besteed, niet lief was en haar verwaarloosde, het was allemaal mijn schuld...
Die gedachtes spookten aldoor door mijn hoofd, als ik op school was, uitging, sportte, feestte zelfs als ik sliep, ik ging ermee slapen en ik stond ermee op, het maakte allemaal niets uit.
Ik werd roekeloos want als er iets gebeurde zou het toch niet veel uitmaken, en ik kreeg een soort obsessie, nee zo zou ik het niet willen noemen… ik kreeg een soort minachting of uitdaging voor pijn, ik sprong van te hoge daken sloeg tot bloedens toe met mijn vuisten op de muur, ik wou hard zijn, en dat werd ik ook, maar het hielp niks, ik werd hard van buiten, maar die innerlijke pijn bleef.
Toen kwam ik met de gedachtes van; ik wil niet zonder haar leven, een leven zonder haar is niks aan, zij was alles voor mij, en nu is ze weg, heel ver weg, en ze komt niet meer terug.
Ik wou niet meer leven want het was niet nodig, niemand hield van me, en niemand kende me, ik wou dat ze dat wel deden maar niemand deed het, en het werd steeds erger, ik wou echt dood. Ik had al een scenario bedacht hoe ik het zou doen, ik zou zorgen dat ik een brief aan haar schreef dat ik het niet meer aankon en dat ik altijd van haar heb blijven houden, zodat zij zou weten en voelen wat ik allemaal doormaakt had door haar, ik haatte haar en ik hield van haar, ik wou haar zoenen en haar pijn doen, ik wou haar de grond in boren en haar de hemel in prijzen. En als ik dood zou gaan zou zij dat ook weten, tot in het diepste van haar ziel, maar ik kon het niet omdat ik haar niet pijn wilde doen, ik wist dat ik alleen wou sterven, als ik het zou doen zou ik van een gebouw afspringen, dat leek me heerlijk, even helemaal gewichtloos zijn en daarna voor altijd slapen, want ik was zo moe, zo eindeloos moe(mentaal).
En er kwamen een paar mensen achter en die begonnen hysterisch te doen en ik moest praten met de schoolarts, en allerlei van die onzinnige dingen(sorry hoor), ik vond het allemaal ontzettend irritant, maar ik deed alsof ik er van geleerd had en het egt nooit zou doen. En toen kwam de schoolarts ook nog met dat het door mijn vaders zelfmoord kwam dat ik me verdrietig voelde, en of ik er nog aan dacht en van dat sentimentele gedoe, maar natuurlijk dacht ik nog aan hem, het was me vader, ja!!
En eigenlijk wist ik eerst nog niet dat mijn vader zelfmoord had gepleegd, en dat was als een soort extra schepje, maar ik kropte het allemaal op, want als ik het nu zou doen zou iedereen denken dat het door mijn vader kwam, want tuurlijk lult ze alles door, waarom doet iedereen anders zo overdreven bezorgt?
Toen werd het een tijdje minder, want ik leerde een ander meisje kennen, dat niet van mij wist dat ik zelfmoordneigingen had gehad en ik ging een beetje met haar om en kreeg verkering met een vriendin van haar, dat was wel een soort erkenning dat er toch iemand om mij gaf, en dat er iemand was die van mij hield, en het ging weer een tijdje goed met mij.
Maar toch was er altijd dat ondergevoel, ik had wel met haar, ik vond haar lief enz., en ik gaf ook veel om haar, maar ik hield niet écht van haar. Ik wou wel va haar houden maar ik kon het niet…
Toen ging die relatie ook uit, dit keer meer van mijn kant, omdat ik gewoon niet van haar kon houden en het daarom niet fair was, en ik kreeg weer een mindere periode.
Weer had iemand me laten vallen, en weer gaf niemand om mij, en dit keer kwam er ook nog het gevoel bij dat ik niemand gelukkig kon maken en dat ik van niemand anders meer kón houden, ook al wilde ik het nog zo graag.
Het ging weer slecht op school en ik spijbelde nog meer, kwam afspraken niet na, en zakte steeds verder in al mijn zelfmedelijden.
Het was weer net als voorheen, ik ging naar feestjes maar het feest bleef thuis, ik mijn lichaam was blij maar ik was het niet, en met alles wat ik deed kwamen weer die gevoelens, juist op de meest leuke momenten, als ik me net weer vrolijk begon te voelen, en dan ging ik weer naar huis, beukte met mijn hoofd tegen de muur, sliep een nacht niet, en stond de volgende dag weer met koppijn op.
Meestal ging dit ook gepaard met een migraine aanval, ongeveer twee keer per maand.
Iedereen dacht dat het goed ging maar eigenlijk ging het dat helemaal niet.
Ik ging gewoon helemaal kapot van binnen.
Deze gevoelens zijn er nog altijd, minder dan vroeger maar ze blijven er wel, en ik denk ik niet dat ze ooit nog weg zullen gaan, en ik denk ook niet dat ik ooit nog van iemand kan houden zoals ik dat van haar deed.
Datum:
03-02-2007
Naam:
Vincedepins
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht
kan er niet meer tegenop boksen
2e keer dat ik hier iets schrijf, andere naam, ander verhaal. Kort gevat, woonde samen, dat heb ik uitgemaakt (wat goed was hoor, hij gebruikte me alleen maar, daar ben ik niet verdrietig om) en woon nu weer "joepie jeej" bij moederlief. Ben bezig met werk zoeken, dat gaat al wat lekkerder dus dat is mooi. Nu hier het probleem, soms vormen ze hier een groot front. mn 2 broers en mn moeder. Mn moeder liegt keihard over dingen als ik ernaar vraag wat ze heeft gezegd.
Het was niet de bedoeling om hier weer te komen wonen. Mn moeder wil haar eigen leven nu wel eens leiden. Toen ik nog met mn ex vriend was, was het al niet veel soeps, mijn leven, dat terzijde, in de tijd dat ik nog niet thuis woonde, had mijn oudste broer vaak mot met haar. Hij luchtte zn hart bij mij uit, en mn moeder over hem, ook bij mij. Dat was niet zo'n probleem, dat trok ik allemaal wel. Zo rolde mn leventje voor het eerst sinds drie jaar weer lekker. Was eindelijk lekker alleen, had mn katjes bij me, had een kamer, een baan. prima! Totdat er die ene avond kwam. Mijn huisbaas had teveel gedronken waardoor hij zijn handen niet meer thuis kon houden en ik was de pineut. Flink de sigaar, het zaadje. Dan zit er hier nog een heel verhaal omheen, maar ik besloot dus om daar weg te gaan om een rechtszaak (die hij had aangespannen) te ontlopen. Toen heb ik een maand bij een vriendin van me gewoond. Dat liep niet echt zuiver goed en eind november kreeg ik buikgriep waar ik echt ziek van was. Omdat ik zo ziek was, was ik het liefst natuurlijk in mn eigen bedje bij mijn moeder thuis. Dat kon wel even. In de week dat ik ziek was kregen mijn vriendin en ik ruzie. Ze smste me dat ik niet meer hoefde te komen. De reden was omdat ze 1 december gingen verhuizen en ik er dus niet was om mee te helpen. Sinds eind november/begin december woon ik nu dus weer bij mn moeder. Niemand mag weten dat ik hier woon en me hier laten inschrijven mag ook niet. Waardoor zij dus, als het haar uitkomt, mij zo op straat wil/kan zetten. En dat is ze dus ook van plan, morgen! in de 2/3 maanden die ik hier nu woon heeft ze me eigenlijk alleen maar verteld hoe ik me hier wel niet heb in gemanipuleerd, dat ik egoistisch ben, manipulatief en mn eigen gang ga. We hadden afgesproken dat als ze zou werken ik tussen 22,15 en 22.30 uur thuis zou zijn. Dat doe ik ook. Mn kamer hier is redelijk netjes, en in het weekend ruim ik altijd een beetje op. Doordeweeks werk ik als inpakker, waar ik geen kantoor baan heb en nog best wel moe van thuis kom. 2 jaar heb ik niet gewerkt door mijn ex, en dit is nu best wel even wennen zo.
Het enige wat ik hier thuis dus nu krijg te horen is dat ik voor de ratten niet deug, ze me haat en ik zo snel mogelijk moet oprotten. Ik wil best voor haar oprotten, ook voor mezelf, maar ik kan even nergens heen. Krijg ik mn baan in de stad, dan kan ik daar een kamer huren. Ik verdien nu nog maar 650 euro per maand, daar kan ik toch geen huishouden van runnen? Mn broer, die eerst mn ma wel kon schieten en mn moeder hem uit huis wilde werken, is nu het heilige boontje. En hij kiest de kant van mn ma want ik ben zo ego en ondoordacht, doortrapt en manipulatief. Ga ik er tegen in krijg ik de wind van voren en ben ten allen tijde een leugenaar. Terwijl zij het zijn die liegen. Volgende keer neem ik echt dingen op om het dan onder hun neus te wrijven!
Als mijn moeder mn morgen (zondag) om straat zet, kan ik nergens meer heen, en nu zie ik het akl niet zitten en dan helemaal niet meer, dus weet ik het goed gemaakt, dan rot ik op maar dan ook echt letterlijk.
Datum:
03-02-2007
Naam:
boxster
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland
