Levensverhalen (pagina 1511)

Ik word gek van mijzelf. Soms ben ik vrolijk en dan weer helemaal down, maar vandaag voel ik me echt k*t. Ik heb last van een sociale angst tegenover mensen, kan ze niet vertrouwen en heb daarnaast zelf weinig zelfvertrouwen. Over de jaren heen ben ik naar de GGZ (toen heette het nog de RIAGG) geweest, Jeugdzorg en vanaf 2006 zit ik bij de pscyhiater. Ik krijg antidepressiva toegediend en ik ben begonnen met 1 pil, maar daarna is de dosis verhoogd omdat ze niet hielpen.

Mijn leven is een saaie boel. Ik heb amper goeie vrienden en totaal geen sociaal leven. Ik hang alleen maar voor de computer, opdat ik misschien goede vrienden op het Internet kan vinden. Inmiddels ben ik erachter dat het Internet nep is; het is erg verschillend in vergelijking met de realiteit. Ik krijg toch nooit vrienden. Dan zul je zeggen: dan kun je toch op familie rekenen. Ik heb geen familie. Mijn familie moet niets van mij hebben. Het enige waar ze om gaat is om wat je hebt, geld, kleren etc. Ik heb geen neven en nichten van mijn eigen leeftijd. Ik ben zo goed als alleen.

Zoals ik al boven schreef, het leven is de ene keer goed voor mij en daarna weer heel slecht en het lijkt erop dat niemand mij kan helpen. Positieve uitspraken vermeld op diverse sites vind ik gewoon van de lucht gegrepen. Ik kan zelf wel 1000 dingen verzinnen, waarom ik het leven k*t vind. Ze zeggen vaak; je leeft maar 1 keer in je hele leven, doe wat je kan doen. Het zijn allemaal uitspraken die uit de lucht zijn gegrepen, die nergens op gebaseerd zijn, die nooit echt door iemand gedaan zijn, want alle mensen doen dingen die niet leuk vinden.

Ik ga op een dag zelfmoord plegen, alleen de dag weet ik niet. Ik zie zelfmoord niet als een zonde; immers God laat bepaalde handelingen zelf verrichten. Ik maak me ook geen zorgen om de mensen die om mij heen zitten, ze zijn juist beter af zonder mij.

Op een dag ga ik dood, maar ik w

k word al lang gepest en dan sterft me opa waarom heeft het leven dan zin

ikloop al4 jaar met de gedachte van zelfmoord,, ikdoemeouders er geen verdriet mee,, ze vinden hun eigen dingen belangrijker dan mij,,:'(

Kbn Verlief op een meiske mr zij ni op mij .. enjah kbn er nu al 2 jaar op , ma ik ep ze ondertusse al e paar keer gehad als lief , Ma nooit ni lang ze ,.. een week soms dn is 2 dage.. en ja nu ist al kwn oe lang gelede dak ze ep gehad eh :( .. Af & toe doek er dn zo is lastig tegen dn is zij boos en pft kbn da gwn kotsbeu ! :( Kwil Gwn DOOD , ik kan gwn ni zondr aar , geen levn zonder haar .. Ma egt Kwil DOOD !

Groep 8 Basisschool ; Voorgaande jaren nergens last van gehad, tot het moment daar was. Ik scheen als een homo te lopen, en scheen als een homo te praten.
en scheen er als een homo uit te zien.
ikzelf heb respect voor iedereen, voor ieder mens, homo's etc.
dus mijn reactie was;
Ik ben geen homo, en dan nog als ik homo was, zou ik er trots op zijn, omdat ik dan tenminste durf te zijn zoals ik ben.
Ik me niet achter een masker hoef te verschuilen, omdat ik wil mee-lopen met de rest van de wereld om geaccepteert te worden. Dat was natuurlijk voor hun iets waar ze niets op terug te zeggen hadden. maarja, ik was dus homo. (ben ik niet, maar dat vonden ze)

Klas 1 middelbare school Havo/VWO;
Een periode waaar de eerste dag je hele schoolcarriëre bepaalt. Ik ben een open persoon, dus heb me ook open gestelt tegenover iedereen, die mij accepteerde.
Al snel kende ik iedereen, en wist iedereen wie ik was. Ik was zeg maar bevriend met iedereen, ik had heeel veel vrienden, maar geen een beste vriend.
Ik hing zeg maar overal een beetje bij.
Tot het moment daar was, ik werd bedreigd door een jongen van school, waar ik niets mee te maken wou hebben.
Ik heb in mijn buurt ook zelf mijn nodige connecties. ( foute vrienden )
Ik zei hun dat ik bedreigd werd, en zij stonden voor me klaar, ze kwamen me uit school ophalen, ik liep met wapens op zak. zelfs tot pistolen toe.
Nergens om bang voor te zijn, zou je denken.
Tot die vrienden niet meer kwamen, der was ten slotte helemaal geen gevaar voor mij, die jongen doet toch niets.
natuurlijk deed die jongen niets, toen hun der waren, toen ik alleen naar huis moest stond er 30 man op mijn te wachten.
Dat was voor mij het punt, dat ik vond dat er drastisch iets moest gaan gebeuren, ik wou niet meer bevrienden zijn met iedereen, ik wou een klein, gehecht groepje om me heen.
Ik liet relaties versloffen, begon relaties, bouwde relaties op. Maar het was te laat, iedereen had zijn hechte clubje, en niemand wist ik welk groepje ik pasten.
Ik was de jongen die te slim voor de nerdjes was, te goed gebekt, voor de klas. slimmer dan iedereen.
de helft van het jaar, heb ik helemaal alleen door gebracht, alleen aan een tafeltje, altijd maar dingen schrijven.
Diepgaande zinnetjes, boeken, gedichten..

Klas 2 VWO;
Nieuwe klas, geen nieuwe kansen.
Het begon niet allemaal weer opnieuw, de oude groepje van voor de zomervakantie, vormde zich alweer tot elkaar nadat de eerste 2 leden zich alweer gezien hadden.
De grote verhalen van de vakantie, De vakantieliefdes, de avonturen.
Ik had zat leuke dingen meegemaakt, zat vol verhalen, Had alleen geen praatpaal, die naar mijn verhalen wou luisteren.
Ik begon steeds meer in mijn eigen wereldje te trekken, ik kwam thuis, ging naar mijn kamer.
Kwam rond 6 uur, naar beneden om te eten, en ging weer naar boven.
DIT LIGT ECHT NIET AAN MIJN OUDERS< DIT IS HELEMAAL MIJN EIGEN BESLISSING..
Ik begon met mijzelf te snijden, kraste allemaal deepresieve teksten in mijn armen. Ik deed dit neit omdat het verlichten, het was mijn schreeuw om aandacht, ik wou geholpen worden.
En jaa, ik wist zelf ook wel, dat de ontdekking, wie hem ook doet, niet plezierig zou zijn.
En ja, mijn voorspelling kwam uit, de dag dat een van je ouders het ziet.
je kijkt ze aan, en zie het punt van verlamming in hun ogen, het moment waar de 7 second, voordat de schok uit het lichaam voor een groot gedeelte is verdwenen. Die seconde, tikken weg als jaren. Het punt dat de tranen uit je moeders ogen wegrollen, doet ieder kind breken. de spijt trekt door je lichaam, als pijn uit je ziel. De thuis situatie was omgeslagen alsof je sneeuw naar de sahara brengt. ik was nog steeds er op mezelf, aan mijn situatie was niets veranderd. behalve dan dat ik elke 10 minuten verantwoording moest afleggen, wat ik aan het doen was.
Op school was ook weinig veranderd, behalve dan mijn cijfers, mijn hoge cijfers, waren verdwenen, dat was ook de rede dat ik volgend jaar in VMBO belandde.

Klas 3 VMBO;
Nieuw Niveau, Nieuwe Kansen.
En totaal andere wereld, heir gaat het erom wie het stoerste is.
Wie het sterkste is, wie er het minste snel faalt.
Stoer was ik niet, Maar mijn afbekken dat kon niet, ik had altijd wel mijn weerwoordje. Alles wat je tegen mij zegt absobeer ik als een spons. Sterk was ik niet, maar ik was je wel voor voordat je mijn had geslagen.
Ik wist altijd precies waarom iemand mij wou slaan. ''Doe niet zo stoer'' zei Jelle.
''Alleen omdat je niets terug kan zeggen, wil je laten zien dat je sterker bent.
Maar Jelle daar hoef je me neit voor te slaan.
Je bent veeeeel en veeeeel sterker'' Zei Ik (Anoniem)
Dur was voor jelle geen rede meer om te slaan, door mij te slaan zou alleen maar zichzelf hebben vernederd.
En wat betreft dat falen, ja ik faal heel vaak. maar eigenlijk ook niet.
Je heb niet gefaald als je valt, Je heb pas gefaald als je blijft liggen.
Ik bleef niet liggen, ik stond altijd op.
Ik werd hier min of meer wel geaccepteert.
maar niet door de mensen waardoor ik geaccepteerd wou worden, Maar het was te laat, min midelbare school had ik gewoon al verpest. zoals ik al zei was de eerste dag van belang.
De eerste dag had ik mijn dag niet, dus heb ik me hele schoolcarriëre niets.
Dus hier in de 3de begon ik te denekn over hoe het verder moest.
Basisschool; had ik verknalt!
Midelbare school; Verknalt!
Ik altijd met me zinnetjes, een zinnetje van mij is.
- Ik kan geen nieuw leven opbouwen, met restjes uit mijn verleden -
Dus ik zou na mijn verleden, alles moeten achterlaten.
Mijn ouders wie ik mijn eerdere jaren alleen maar pijn gedaan heb. mijn familie.
Alles.....
Zoiets kan ik alleen maar vinden in 2 dingen; Zelfmoord Of een heeeeel ver land.
Ik wou me er niet al te makkelijk vanaf maken, ik koos voor de tweede.
Het werd Australië. Wegens intresses.
Nu vandaag, nu ik dit schrijf, besef ik mijn dat ik het niet eens kan.
Ik heb niet de kracht om zoiets op te bouwen.
Ik zit nu in VMBO 4, Ben 16 Jaar; Het loopt gewoon niet.
Ik kan het niet opbrengen om mijn vervolg studie hier nog te volgen, Ik trek het niet.
Ik was gedoemd om te mislukken.
Ik ben bij mijn andere keus uitgekomen.
Voor vele die dit lezen, zal ik tijdens dit moment nu u/je dit leest, als dood zijn.
Toch bedankt voor de tijd die mij gegund heeft om naar mijn verhaal te luisteren.
Het is onbetaalbaar. Als ik het eerder had gekregen, als ik der eerder mee gezegend was. Was U mijn reding geweest. maar zo mocht het nou eenmaal niet wezen.

Dank U Wel

ik ben heel lang gepset 3 jaar achter elkaar daardoor ben ik mezelf heel erg gaan haten toen ben ik begonnen met drinken op en later kreeg ik ook nog zware depressies toen heb ik zelfmoord pogingen gedaan 1 keer door een goede slok gootsteen ontstopper en 1 keer door te proberen mijn polsen door te snijden toen ik alleen thuis was maar toen kwamen mijn ouders naar binnen en sloegen het mes uit mijn handen en toen ging ik naar het ziekenhuis waar ik pillen kreeg en later heb ik besloten dat ik ze niet meer wou daarna werdt ik depri en nu wil ik alleen maar dood is er iemand die me hier mee kan helpen

Ik hoop voor jouw dat de wereld instort, dat je geen uitweg meer ziet, pijn het enige is dat je voelt. wanhoop en zwart je toekomst zijn, onzekerheid je verleden is, het nu bepaald wordt door wat en hoe. Dat je weet hoe het is alleen te zijn, en welke leugen je gecreerd heb. dat ze je tegen de muur smijten en je verder valt dan het einde en dat je net voor je het te boven bent gekomen,je nog verder de dieperik ingesleurd wordt. En als je het probeert aan iemand te zeggen, die je misschien wel vertrouwen kan, toch alleen maar een leugen uit je zieke wereldje weet op te spuwen. Dat je wenen wil, maar niet kan. Dat het bloed uit die diepe lange sneëen loopt, gewoon omdat je vanbinnen verdrinkt.Ik hoop dat je banger bent van leven dan van dood. Want dit is hoe ik mij voel, stik erin! (the only thing i feel right now is darkness and despair)

Ik heb zelf ook te maken gehad met zelfmoord, dan is nu zo ongeveer een jaar geleden.
Twee jaar terug aan het einde van het jaar kreeg ik verkering met een meisje waar ik al jaren verliefd op was, toen dacht ik dat mijn geluk niet opkon, ik leefde als in een droom en klampte mij aan die droom vast. Te erg heb ik nu begrepen, ik was te afhankelijk van de situatie, en had daar alleen oog voor in die periode van onkenbaar geluk.
Maar nu een jaar terug ging het uit, het voelde alsof er een wereld voor me instortte, het ene moment was ik zo licht als een veertje, en het andere moment had ik honderd kilo op mijn schouders. Ik heb dagenlang gehuild, ’s nachts want niemand mocht merken dat ik er zo onder leed, ik wou sterk zijn maar ik kon het niet.
We hadden ruzie, en praatten daarna eigenlijk niet meer met elkaar. Een als we met elkaar praten dan ging het niet van harte, altijd met ondergevoelens, zelfs nu kunnen wij niet meer zo goed communiceren zonder bijgevoelens.
Ik maakte het mezelf alleen maar moeilijker, ik groef een soort gat voor mezelf door mezelf aan te praten dat het allemaal wel goed zou komen en alleen maar een periode van rust was. Ik kon me niet voorstellen dat ik zonder haar gewoon kon denken, leven, voelen. En daardoor kon ik het ook niet. Ik schreef allen op; al mijn gedachtes en overpeinzingen van:”Waarom ik, en waarom wou ze weggaan”, we waren toch gelukkig met elkaar?
Ik leefde(denk ik; het was een periode die langzaam voorbijschoof maar ik veranderde niet, ik had geen besef van tijd) zo ongeveer op ‘de automatische piloot’ want ik zou niet weten hoe ik het anders moet verwoorden, de wereld schoof voorbij als een soort waas, ik kon alleen maar aan haar denken en wou er alles aan doen om het weer goed te maken, maar het werd alleen maar erger.
Op een gegeven moment konden we niet met elkaar praten zonder ruzie te hebben, niet alleen over onze situatie maar om allerlei rare redenen.
Toen werd het me duidelijk dat het niet meer goed kwam en dat het voor altijd zo zou blijven, en toen kwamen de gevoelens van; ik wil hier niet mee leven. Eerst was het nog niet dat ik echt dood wou, ik wou alleen maar weg, zorgen dat ik niet meer aan haar hoefde te denken, dus ik moest haar niet zien, want dan dacht ik aan haar en elke keer zag ik weer het oude beeld terug.
Ik kon alleen denken dat het zo verschrikkelijk erg was, niet aan de goede dingen die we gehad hadden, want als ze nu niet van me hield, hoe kan ze dan ooit van me gehouden hebben, sterker nog, hield ze wel van me, of had ze mij alleen gezien als een soort vermaak of zo?
In die periode, die denk ik nu ongeveer twee maanden duurde, ging het steeds slechter met me, vooral van binnen, van buiten was ik alleen maar die rare gast met rood haar die lol maakte met iedereen, maar van binnen ging ik kapot, vooral omdat niemand het door had, het voelde alsof niemand mij echt kende en niemand om mij gaf, alleen zij kon door dat masker kijken, deels althans, ze zag het verlangen in mijn ogen, dat merkte ik aan haar, maar ze zag niet mijn pijn.
Ik spijbelde van school, deed helemaal niks op school ik zat er alleen maar omdat het moest, en thuis zat ik meestal voor de computer of tv, of ik zat op de gitaar liedjes te schrijven over liefde en leed, over mijn eigen situatie eigenlijk, al met al deed niet veel, alleen maar denken aan hoe fout het allemaal ging.
Ik vond uiteindelijk dat ik het allemaal aan mezelf te danken had, ik was lelijk en niet aardig, altijd sarcastisch, ging met niemand om verwaarloosde iedereen, en het was uitgegaan omdat ik niet genoeg aandacht aan haar had besteed, niet lief was en haar verwaarloosde, het was allemaal mijn schuld...
Die gedachtes spookten aldoor door mijn hoofd, als ik op school was, uitging, sportte, feestte zelfs als ik sliep, ik ging ermee slapen en ik stond ermee op, het maakte allemaal niets uit.
Ik werd roekeloos want als er iets gebeurde zou het toch niet veel uitmaken, en ik kreeg een soort obsessie, nee zo zou ik het niet willen noemen… ik kreeg een soort minachting of uitdaging voor pijn, ik sprong van te hoge daken sloeg tot bloedens toe met mijn vuisten op de muur, ik wou hard zijn, en dat werd ik ook, maar het hielp niks, ik werd hard van buiten, maar die innerlijke pijn bleef.
Toen kwam ik met de gedachtes van; ik wil niet zonder haar leven, een leven zonder haar is niks aan, zij was alles voor mij, en nu is ze weg, heel ver weg, en ze komt niet meer terug.
Ik wou niet meer leven want het was niet nodig, niemand hield van me, en niemand kende me, ik wou dat ze dat wel deden maar niemand deed het, en het werd steeds erger, ik wou echt dood. Ik had al een scenario bedacht hoe ik het zou doen, ik zou zorgen dat ik een brief aan haar schreef dat ik het niet meer aankon en dat ik altijd van haar heb blijven houden, zodat zij zou weten en voelen wat ik allemaal doormaakt had door haar, ik haatte haar en ik hield van haar, ik wou haar zoenen en haar pijn doen, ik wou haar de grond in boren en haar de hemel in prijzen. En als ik dood zou gaan zou zij dat ook weten, tot in het diepste van haar ziel, maar ik kon het niet omdat ik haar niet pijn wilde doen, ik wist dat ik alleen wou sterven, als ik het zou doen zou ik van een gebouw afspringen, dat leek me heerlijk, even helemaal gewichtloos zijn en daarna voor altijd slapen, want ik was zo moe, zo eindeloos moe(mentaal).
En er kwamen een paar mensen achter en die begonnen hysterisch te doen en ik moest praten met de schoolarts, en allerlei van die onzinnige dingen(sorry hoor), ik vond het allemaal ontzettend irritant, maar ik deed alsof ik er van geleerd had en het egt nooit zou doen. En toen kwam de schoolarts ook nog met dat het door mijn vaders zelfmoord kwam dat ik me verdrietig voelde, en of ik er nog aan dacht en van dat sentimentele gedoe, maar natuurlijk dacht ik nog aan hem, het was me vader, ja!!
En eigenlijk wist ik eerst nog niet dat mijn vader zelfmoord had gepleegd, en dat was als een soort extra schepje, maar ik kropte het allemaal op, want als ik het nu zou doen zou iedereen denken dat het door mijn vader kwam, want tuurlijk lult ze alles door, waarom doet iedereen anders zo overdreven bezorgt?
Toen werd het een tijdje minder, want ik leerde een ander meisje kennen, dat niet van mij wist dat ik zelfmoordneigingen had gehad en ik ging een beetje met haar om en kreeg verkering met een vriendin van haar, dat was wel een soort erkenning dat er toch iemand om mij gaf, en dat er iemand was die van mij hield, en het ging weer een tijdje goed met mij.
Maar toch was er altijd dat ondergevoel, ik had wel met haar, ik vond haar lief enz., en ik gaf ook veel om haar, maar ik hield niet écht van haar. Ik wou wel va haar houden maar ik kon het niet…
Toen ging die relatie ook uit, dit keer meer van mijn kant, omdat ik gewoon niet van haar kon houden en het daarom niet fair was, en ik kreeg weer een mindere periode.
Weer had iemand me laten vallen, en weer gaf niemand om mij, en dit keer kwam er ook nog het gevoel bij dat ik niemand gelukkig kon maken en dat ik van niemand anders meer kón houden, ook al wilde ik het nog zo graag.
Het ging weer slecht op school en ik spijbelde nog meer, kwam afspraken niet na, en zakte steeds verder in al mijn zelfmedelijden.
Het was weer net als voorheen, ik ging naar feestjes maar het feest bleef thuis, ik mijn lichaam was blij maar ik was het niet, en met alles wat ik deed kwamen weer die gevoelens, juist op de meest leuke momenten, als ik me net weer vrolijk begon te voelen, en dan ging ik weer naar huis, beukte met mijn hoofd tegen de muur, sliep een nacht niet, en stond de volgende dag weer met koppijn op.
Meestal ging dit ook gepaard met een migraine aanval, ongeveer twee keer per maand.
Iedereen dacht dat het goed ging maar eigenlijk ging het dat helemaal niet.
Ik ging gewoon helemaal kapot van binnen.
Deze gevoelens zijn er nog altijd, minder dan vroeger maar ze blijven er wel, en ik denk ik niet dat ze ooit nog weg zullen gaan, en ik denk ook niet dat ik ooit nog van iemand kan houden zoals ik dat van haar deed.

echt ik maak mezelf gek. word steeds erger. ik ben een soort van paranoia ofzo..ik hou van me vriedin maar ik zie het steeds voor me dat ze vreemd gaat. ik droom er zelfs over. ik zweer het als zij ooit vreemd gaat dat ik haar ernstig ga mishandelen. daar ben ik bang voor. hoop niet dat het gebeurt. ik hoop dat ik rustig blijf en tegen haar kan zeggen dat ik niet anders van haar had verwacht en dat het een kk slet is. ik maak me overal druk om. ook buiten mijn vriedin om. soms zit ik 's avonds te huilen en wou dat het eens stopt. heb al zoveel dingen geprobeerd maar alles helpt gewoon niet. valium, tramadol, morfine, wiet,hasj en alcohol. helpt allemaal niet. sporten doe ik ook heel veel maar dat helpt ook niet echt. soms heb ik echt zin om mezelf op te hangen. of met een pistool al mijn gedachtens uit mijn kk kop knallen. word fucking gek. als dit zo door gaat moet ik wel zelfmoord plegen ongeacht dat ik familie en mijn vriedin en vrienden achter laat. boeit me niks, ego he.

Ik ben het zat mijn vriendinnetje is 17 dus 2 jaar ouder en ik zie haar zo graag zij ziet mij ook graag ma ze zet me altijd aan kant we hadden vanavond afgesproken en nu moest ze weg met vriendinnen gisteren ookal gelukkig dat ik ze gisteren tegenkwam
ben nog eens verslaafd aan sigaretten weed en ik kan niet meer van cocaine afblijven.. Al mijn vrienden zijn 4 jaar ouder dan ik nog een paar evenoud we gaan vaak weg uders zagen daar altijd op voor de rest moet ik altijd werken en werken en werken mijn leven heeft gwn geen zin meer liefste debbie kzie u graag bye(k)