Levensverhalen (pagina 1510)

hoi allemaal

met mij gaat het niet lekker maar dat gaat het al dik een jaar niet.
ik heb 23 zelfmoord actie's op me naam staan. waar van 1x bijna is gelukt toen had ik zo veel pillen geslikt dat ze me niet meer bij kregen. na uren aan een infuus en actieve kool hebben ze me weer op de been gekregen ik kan hier van niets meer herinneren. ik was toen al opgenomen in heen psychatisch ziekenhuis bij mij in de buurt. hier is ook bordeline geconcludeerd. en een depressie.
ik had nooit verwacht dat mij het over komen zal.
om een overdosis medicatie te nemen is voor mij een dwang geworden.
ik heb ook stemmen in me hoofd die deze opdrachten geven.
ik heb ook een aantal keer op een brug gestaan om er vanaf te springen maar de politie kwam steeds te snel.
ik heb deze gedachte nog steeds soms denk ik was ik er maar niet meer of krijg ik maar een enge ziekte waar ik dood aan ga want dan doe ik me ouders ook niet zo veel pijn.
mijn ouders zeggen doe wat je niet laten kunt als ik daar aan denk dan is de keuze voor mij soms heel makkelijk.
ik ben nu nog steeds in behandeling alleen als ik nog 1 poging doe dan moet ik daar weg. maar soms zit ik in een disoncatie en dan weet ik niet meer of ik op deze aarde ben en dan moet ik dat even tjakken door te snijden of te branden.

groetje mij

het hoefd van mijn niet meer
Ik dacht dat ik vorigjaar zo leuke vriend had ontmoet in het zwembad.Maar waarschijnelijk heeft hij me gewoon gebruikt om ze ex vriendin trug te krijgen
voel me zo klote.en ik kan toch helemaal niks dus ik wil niet meer.maar ik ben ook niet vanplan zelfmoord te plegen.Ik wil me ouders geen verdriet doen.En andere mensen ook niet.Maar ik leef niet meer voor mezelf maar voor anderen.
Ik zeg altijd maar me lichaam leeft maar me geest is dood.

hoii meneer of mevrouw ik heb zo'n kut leve. ik word alleen maar genegeerd ik heb geen vriendinne iedereen vind mij stom ik probeer alles goed te doen maar het lukt niej ik wil zelf moord gaan plege omdat niemand mij ziet aleen mijn famili..

In een jaar tijd is er heel wat met me gebeurd. Me vader had tegen me zus gezegd dat hij wilde scheiden, me zus kon het niet voor zich houden en moest het aan mij kwijt. Toen ben ik uit huis gegaan en bij mijn toenmalige vriend gaan wonen maar omdat ik nog vrij jong was en het huishouden nog niet aankon ging dat ook al snel mis. Toen heb ik me vader onder dwang gezet om het te vertellen, dat heeft hij toen ook gedaan. Sinds twee maanden woon ik nu bij een vriendin in en heb sinds een maand te horen gekregen dat me oma leukemie heeft en nog een paar dagen misschien te leven heeft en me andere oma ligt ook al op sterven ik heb sinds kort het vermoeden dat mijn vader een andere vrouw heeft. Dat alles heb ik in twee maanden te horen gekregen en weet niet meer hoe ik het nu moet verwerken

De gedachte er niet meer te willen zijn is al een half jaar overheersend. Na een poging in 2005 ben ik opgenomen geweest en heb ik lang ontkend dat het mijn leven beheerst.
Wat ging eraan vooraf.
Medio 2004 heb ik een echtscheiding doorgemaakt waarbij mijn beide zoions inzet waren van het conflict maw mijn ex vond dat ik niet goed bvoor ze zorgde.
ik heb heel lang de rechter voorgehouden dat ik de kinderen toegewezen wilde krijgen dat is ook gelukt maar kon dat niet aan heb geprobeerd er een eid aan te maken door in een vlaag van verstandsverbijstering mijn huis in de fik te steken en en daarin te blijvendat heeft mijn leven voorgoed op zijn kop gezet ik ben toen gered maar wilde eigenlijk niet meer verder
nu 2 jaar later vecht ik nog iedere dag tegen deze gedachte,
het feit dat ik et opschrijf maakt al dat ik er niet meer uit kom.
ik accepteer geen hulp meer niet vanm familie en ben dus daardoor ook erg eenzaam en wordt door hulpverleners ook niet meer geholpen
ik slijt mijn dagen met piekeren en vechten dat geeft erg veel fl;ashbacks en ik verwaarloos mezelf.
IK hoop op betere tijden maar kan daarin niet geloven zolang iedere seconde mijn brein zegt je moet er maar niet meer zijn.

Ik word gek van mijzelf. Soms ben ik vrolijk en dan weer helemaal down, maar vandaag voel ik me echt k*t. Ik heb last van een sociale angst tegenover mensen, kan ze niet vertrouwen en heb daarnaast zelf weinig zelfvertrouwen. Over de jaren heen ben ik naar de GGZ (toen heette het nog de RIAGG) geweest, Jeugdzorg en vanaf 2006 zit ik bij de pscyhiater. Ik krijg antidepressiva toegediend en ik ben begonnen met 1 pil, maar daarna is de dosis verhoogd omdat ze niet hielpen.

Mijn leven is een saaie boel. Ik heb amper goeie vrienden en totaal geen sociaal leven. Ik hang alleen maar voor de computer, opdat ik misschien goede vrienden op het Internet kan vinden. Inmiddels ben ik erachter dat het Internet nep is; het is erg verschillend in vergelijking met de realiteit. Ik krijg toch nooit vrienden. Dan zul je zeggen: dan kun je toch op familie rekenen. Ik heb geen familie. Mijn familie moet niets van mij hebben. Het enige waar ze om gaat is om wat je hebt, geld, kleren etc. Ik heb geen neven en nichten van mijn eigen leeftijd. Ik ben zo goed als alleen.

Zoals ik al boven schreef, het leven is de ene keer goed voor mij en daarna weer heel slecht en het lijkt erop dat niemand mij kan helpen. Positieve uitspraken vermeld op diverse sites vind ik gewoon van de lucht gegrepen. Ik kan zelf wel 1000 dingen verzinnen, waarom ik het leven k*t vind. Ze zeggen vaak; je leeft maar 1 keer in je hele leven, doe wat je kan doen. Het zijn allemaal uitspraken die uit de lucht zijn gegrepen, die nergens op gebaseerd zijn, die nooit echt door iemand gedaan zijn, want alle mensen doen dingen die niet leuk vinden.

Ik ga op een dag zelfmoord plegen, alleen de dag weet ik niet. Ik zie zelfmoord niet als een zonde; immers God laat bepaalde handelingen zelf verrichten. Ik maak me ook geen zorgen om de mensen die om mij heen zitten, ze zijn juist beter af zonder mij.

Op een dag ga ik dood, maar ik w

k word al lang gepest en dan sterft me opa waarom heeft het leven dan zin

ikloop al4 jaar met de gedachte van zelfmoord,, ikdoemeouders er geen verdriet mee,, ze vinden hun eigen dingen belangrijker dan mij,,:'(

Kbn Verlief op een meiske mr zij ni op mij .. enjah kbn er nu al 2 jaar op , ma ik ep ze ondertusse al e paar keer gehad als lief , Ma nooit ni lang ze ,.. een week soms dn is 2 dage.. en ja nu ist al kwn oe lang gelede dak ze ep gehad eh :( .. Af & toe doek er dn zo is lastig tegen dn is zij boos en pft kbn da gwn kotsbeu ! :( Kwil Gwn DOOD , ik kan gwn ni zondr aar , geen levn zonder haar .. Ma egt Kwil DOOD !

Groep 8 Basisschool ; Voorgaande jaren nergens last van gehad, tot het moment daar was. Ik scheen als een homo te lopen, en scheen als een homo te praten.
en scheen er als een homo uit te zien.
ikzelf heb respect voor iedereen, voor ieder mens, homo's etc.
dus mijn reactie was;
Ik ben geen homo, en dan nog als ik homo was, zou ik er trots op zijn, omdat ik dan tenminste durf te zijn zoals ik ben.
Ik me niet achter een masker hoef te verschuilen, omdat ik wil mee-lopen met de rest van de wereld om geaccepteert te worden. Dat was natuurlijk voor hun iets waar ze niets op terug te zeggen hadden. maarja, ik was dus homo. (ben ik niet, maar dat vonden ze)

Klas 1 middelbare school Havo/VWO;
Een periode waaar de eerste dag je hele schoolcarriëre bepaalt. Ik ben een open persoon, dus heb me ook open gestelt tegenover iedereen, die mij accepteerde.
Al snel kende ik iedereen, en wist iedereen wie ik was. Ik was zeg maar bevriend met iedereen, ik had heeel veel vrienden, maar geen een beste vriend.
Ik hing zeg maar overal een beetje bij.
Tot het moment daar was, ik werd bedreigd door een jongen van school, waar ik niets mee te maken wou hebben.
Ik heb in mijn buurt ook zelf mijn nodige connecties. ( foute vrienden )
Ik zei hun dat ik bedreigd werd, en zij stonden voor me klaar, ze kwamen me uit school ophalen, ik liep met wapens op zak. zelfs tot pistolen toe.
Nergens om bang voor te zijn, zou je denken.
Tot die vrienden niet meer kwamen, der was ten slotte helemaal geen gevaar voor mij, die jongen doet toch niets.
natuurlijk deed die jongen niets, toen hun der waren, toen ik alleen naar huis moest stond er 30 man op mijn te wachten.
Dat was voor mij het punt, dat ik vond dat er drastisch iets moest gaan gebeuren, ik wou niet meer bevrienden zijn met iedereen, ik wou een klein, gehecht groepje om me heen.
Ik liet relaties versloffen, begon relaties, bouwde relaties op. Maar het was te laat, iedereen had zijn hechte clubje, en niemand wist ik welk groepje ik pasten.
Ik was de jongen die te slim voor de nerdjes was, te goed gebekt, voor de klas. slimmer dan iedereen.
de helft van het jaar, heb ik helemaal alleen door gebracht, alleen aan een tafeltje, altijd maar dingen schrijven.
Diepgaande zinnetjes, boeken, gedichten..

Klas 2 VWO;
Nieuwe klas, geen nieuwe kansen.
Het begon niet allemaal weer opnieuw, de oude groepje van voor de zomervakantie, vormde zich alweer tot elkaar nadat de eerste 2 leden zich alweer gezien hadden.
De grote verhalen van de vakantie, De vakantieliefdes, de avonturen.
Ik had zat leuke dingen meegemaakt, zat vol verhalen, Had alleen geen praatpaal, die naar mijn verhalen wou luisteren.
Ik begon steeds meer in mijn eigen wereldje te trekken, ik kwam thuis, ging naar mijn kamer.
Kwam rond 6 uur, naar beneden om te eten, en ging weer naar boven.
DIT LIGT ECHT NIET AAN MIJN OUDERS< DIT IS HELEMAAL MIJN EIGEN BESLISSING..
Ik begon met mijzelf te snijden, kraste allemaal deepresieve teksten in mijn armen. Ik deed dit neit omdat het verlichten, het was mijn schreeuw om aandacht, ik wou geholpen worden.
En jaa, ik wist zelf ook wel, dat de ontdekking, wie hem ook doet, niet plezierig zou zijn.
En ja, mijn voorspelling kwam uit, de dag dat een van je ouders het ziet.
je kijkt ze aan, en zie het punt van verlamming in hun ogen, het moment waar de 7 second, voordat de schok uit het lichaam voor een groot gedeelte is verdwenen. Die seconde, tikken weg als jaren. Het punt dat de tranen uit je moeders ogen wegrollen, doet ieder kind breken. de spijt trekt door je lichaam, als pijn uit je ziel. De thuis situatie was omgeslagen alsof je sneeuw naar de sahara brengt. ik was nog steeds er op mezelf, aan mijn situatie was niets veranderd. behalve dan dat ik elke 10 minuten verantwoording moest afleggen, wat ik aan het doen was.
Op school was ook weinig veranderd, behalve dan mijn cijfers, mijn hoge cijfers, waren verdwenen, dat was ook de rede dat ik volgend jaar in VMBO belandde.

Klas 3 VMBO;
Nieuw Niveau, Nieuwe Kansen.
En totaal andere wereld, heir gaat het erom wie het stoerste is.
Wie het sterkste is, wie er het minste snel faalt.
Stoer was ik niet, Maar mijn afbekken dat kon niet, ik had altijd wel mijn weerwoordje. Alles wat je tegen mij zegt absobeer ik als een spons. Sterk was ik niet, maar ik was je wel voor voordat je mijn had geslagen.
Ik wist altijd precies waarom iemand mij wou slaan. ''Doe niet zo stoer'' zei Jelle.
''Alleen omdat je niets terug kan zeggen, wil je laten zien dat je sterker bent.
Maar Jelle daar hoef je me neit voor te slaan.
Je bent veeeeel en veeeeel sterker'' Zei Ik (Anoniem)
Dur was voor jelle geen rede meer om te slaan, door mij te slaan zou alleen maar zichzelf hebben vernederd.
En wat betreft dat falen, ja ik faal heel vaak. maar eigenlijk ook niet.
Je heb niet gefaald als je valt, Je heb pas gefaald als je blijft liggen.
Ik bleef niet liggen, ik stond altijd op.
Ik werd hier min of meer wel geaccepteert.
maar niet door de mensen waardoor ik geaccepteerd wou worden, Maar het was te laat, min midelbare school had ik gewoon al verpest. zoals ik al zei was de eerste dag van belang.
De eerste dag had ik mijn dag niet, dus heb ik me hele schoolcarriëre niets.
Dus hier in de 3de begon ik te denekn over hoe het verder moest.
Basisschool; had ik verknalt!
Midelbare school; Verknalt!
Ik altijd met me zinnetjes, een zinnetje van mij is.
- Ik kan geen nieuw leven opbouwen, met restjes uit mijn verleden -
Dus ik zou na mijn verleden, alles moeten achterlaten.
Mijn ouders wie ik mijn eerdere jaren alleen maar pijn gedaan heb. mijn familie.
Alles.....
Zoiets kan ik alleen maar vinden in 2 dingen; Zelfmoord Of een heeeeel ver land.
Ik wou me er niet al te makkelijk vanaf maken, ik koos voor de tweede.
Het werd Australië. Wegens intresses.
Nu vandaag, nu ik dit schrijf, besef ik mijn dat ik het niet eens kan.
Ik heb niet de kracht om zoiets op te bouwen.
Ik zit nu in VMBO 4, Ben 16 Jaar; Het loopt gewoon niet.
Ik kan het niet opbrengen om mijn vervolg studie hier nog te volgen, Ik trek het niet.
Ik was gedoemd om te mislukken.
Ik ben bij mijn andere keus uitgekomen.
Voor vele die dit lezen, zal ik tijdens dit moment nu u/je dit leest, als dood zijn.
Toch bedankt voor de tijd die mij gegund heeft om naar mijn verhaal te luisteren.
Het is onbetaalbaar. Als ik het eerder had gekregen, als ik der eerder mee gezegend was. Was U mijn reding geweest. maar zo mocht het nou eenmaal niet wezen.

Dank U Wel