Levensverhalen (pagina 1505)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

49 jaar pijn is echt te lang.

bij mijn geboorte ging het al mis mijn moeder speelde de hoer en wou me niet,mijn vader was verslaafd dus die ook niet.toen maar tot me 6 de jaar van de een naar de ander die voor me wilden zorgen tegen betaling,dat waren mestaal ouden hoeren die niet meer konden werken toen naar een tehuis en daar ben ik vanaf binnen komst misbruikt door leiding/bewoners,op mijn 7 verkracht door een turk,en op mijn 12de door 4 zee verkennis.die me ook hebben geprobeert te wurgen.van af mijn negende ben ik al geld voor sex gaan vragen,dit heb ik tot mijn 35ste vol gehouden daar tussen in had ik een klote leven veel slaag gehad verslaafd en al wat er mis kan gaan .nooit was ik op school,met 12 jaar kreeg ik vrijstelling van de leer plicht en moest gaan werken.ik had op mijn 14 jaar 4 keer een poging gedaan om zelfmoord te plegen.ben de rest van mijn leven depresief gebleven tot de dag van vandaag.in 1995 ben ik zelf uit de soos gestapt en heb ik werk gevonden als beheerder van een uitleen aan kinderen van speelgoed.daar in heb ik echt iets van geluk gekregen,en die het nu zo 13 jaar maar ik top al wel met zo 12 jaar dat ik dagelijks pijn heb door twee mislukte hernia operaties.en ik ben stokdoof geworden en draag gehoorapperatjes.en heb veel lichamelijkke klachten.maar ik werk nog steeds.vol plesier trouwens.ik heb nooit iemand ontmoet die van mij wilden houden.en ben altijd alleen gebleven.nu moet ik weg bij me baas omdat de id gegeling stopt.ik ben te einde raad.ook heb ik schuld door dat ik me neef heb geholpen een lening op moijn naam voor hem te nemen en die is alleen mar hoger geworden omdat ik een tijdje gokverslaaf was.nu al weer 4 jaar geleden .ik kom dan in de schuldhulpsaniring.dat vind ik vrezelijk omdat ik nu 49 jaar ben voel ik me mislukt.met al mijn kwalen en doofheid zal ik nooit meer werk vinden.terwijl mijn huidigge baas me graag wil houden en ik me werk nog goed kan doen.ik heb wel maatschappelijk werk maar die lult alleen maar gezellig.een keer in de week maar er gebuurt niets.ik kan nouwelijks bellen omdat de meeste niet hard praten.en ik heb nu elke dag zin om zelfmoord te plegen maar ik ben bang dat die pillen niet werken en ik dan nog waker woord met nog ergere ziekte.ik ben niet een slecht mens en heb veel liefde gegeven maar ik kreeg niks terug ook heb ik altijd spullen en geld weggegeven om mensen aan me te binden,er zijn er wel een paar die ik om me heen heb maar die luisteren niet echt.het gaat altijd over hun en ik wil me niet opdringen.en ook niet te veel klagen.maar ik weet niet hoe nu verder en ben bang dat het alleen maar slechter gaat.vooral al is me werk kwijtraak en elke dag aan die rotdingen denk van vroeger.en niet begrijp waarom ik niet iemand kan vinden die van me wil houden.
Datum:
11-02-2007
Naam:
aron levi
Leeftijd:
49
Provincie:
Zuid-holland

Het leven is onzinnig

Tja, ik ben 28 jaar en sommige mensen vinden dat jong, maar als je al 6 jkaar last hebt van je tong (allergieen?) voel je je soms 56. Soms heb ik nare gedachten en huil ik van binnen en buiten. Zo wil ik niet leven, als jongeman met pijn. Dan denk ik aan mensen die het misschien veel erger hebben dan ik, maar dat is relatief natuurlijk. Ik hoop dat er ooit een eind aan komt, omdat ik best wel dromen heb, maar die pijn maat me onzeker. Ik heb eigenlijk een soort deadline; als ik op mijn 30ste er nog zo last van heb, maak ik er een einde aan. Het leven is sowieso onzinnig, niet dan?
Datum:
11-02-2007
Naam:
Thomas
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-brabant

niet zonder jou!

ben meisje vn 16jaar,heb gescheiden ouders dat ging niet gemkkelijk maar ben er uiteindelijk over geraakt. een jaar geleden is men neef gestorven, en daar geraak ik nooit over!ben et zo moe zonder hem weet ni wat ted oen soms zou ik zo graa een overdosis vn iets nemen om terug naar hem te gaan das het geen wat ik wil he zien hem voelen en er tegen praten!
Datum:
10-02-2007
Naam:
bitch
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

ik besta niet

Het leven zuigt, soms denk ik : ik wil dood! als ik vrienden heb , zijn ze zo weer bij je weg, vroeger ben ik vaak gepest , heel me leven lang... me moeder is verkracht en heeft het er heel erg moeilijk mee.
me hele familie ziet ons niet staan, ze hebben schijt aan ons, alleen omdat we niet veel geld hebben...

diep van binnen wil ik dood, waarom leef ik nog? de enige die om me geven zijn m'n ouders en mijn lieve zusje...
en om die reden durf ik het niet aan...

het leven zuigt, ik ben een nietsnut...
ik doe nooit wat, en toch heb ik ruzie aan me kop...
het is niet leuk meer, waar je echt om geeft vertrekken zo weer bij je, en willen niks meer met je te maken hebben...
Datum:
10-02-2007
Naam:
prive
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Nutteloos

Ik heb geen traumatische jeugdervaringen (voor zover ik weet). Ik werk, heb een appartement gekocht vorig jaar en heb een goede band met mijn familie. Ook heb ik 2 hele goede vrienden, waarom ik hier terecht kom?

Ik vraag mij af wat voor nut het heeft om zo mijn dagen te slijten. Ik doe het hoognodige, afspraken, onderhoud van mijn lichaam en werken.

Maar op mijn vrije dagen zit ik thuis, gekluisterd aan de tv of computer zonder enige zin of plezier.

Ik mis iemand om voor te leven, als ik iemand ontmoet ben ik zo blij dat ik haar verstik.... Het leven werkt niet meer bij mij als ik vasthou aan de gedachte dat ik mijn wederhelft mis. Ik ben al zo lang alleen met mezelf, ik ben het zat en het zal wel zo blijven omdat ik geen genoegen neem met minder. En dus als ik alleen blijf en nog tot mijn dood zo leef, leeg en verveeld wanneer ik vrij ben dan zou ik het niet erg vinden als er een eind aan kwam.

Ik prakizeer niet zozeer om de hand aan mezelf te slaan maar ik heb gewoon geen zin meer om te leven. My love for life is gone.... Ik ben zo verdomd eenzaam thuis na het werk. Het leven bestaat uit werken en eenzaam voelen... al veel te lang! Ik wil slapen alleen maar slapen niet opstaan... heel lang slapen... En toch doe ik steeds weer wat er van me verwacht wordt als een robot, ik leef zonder gevoel wat is mijn leven nog waard voor mezelf.....
Datum:
10-02-2007
Naam:
Eenzaam
Leeftijd:
36
Provincie:
Zuid-holland

alles lijkt zo normaal wat ik doe

ik ben 51 jaar en heb over 3 jaar lijmfenkanker gehad. toen de kanker werd vastgesteld vonden mijn kinderen en mijn m vra

an dat ik dat maar moest aankunnen ik ben daardoorgeraakt maar zie ik weinig nut in het leven. ik heb op 2 januari een zelfmoordpoging ondernomen maar mislukt.ik heb vroeger heel veel meegemaakt met mijn man en ook meet mijn kinderen en soms wens ik dat ik ga slapen en niet meer wakker word ik
Datum:
10-02-2007
Naam:
st
Leeftijd:
51
Provincie:
Noord-brabant

Ik vertrouw niemand meer

Ik wil niet meer vind het leven niks meer aan.ik mag toch nooit gelukkig zijn.
het begon al op me 6e
werd ik misbruikt door een familie lid.
Op de hogerschool werd ik gepest.
Mijn eerste vriend ging weg en liet niks meer van zich horen.naar een hele lange tijd kreeg ik een blinddate en toen die voor de deur stond zij hij zonder pardon ik zie er van af.me 2 de vriend maakte het naar 4 en halve maand uit via een mailtje en me 3 vriend heeft me waarschijnelijk gewoon gebruikt 2 en halve maand om ze ex vriendin trug te krijgen.
van deze 3e vriend was ik ook nog eens ondanks de voorbehoedsmiddelen zwanger geworden maar dat eindigde in een miskraam naar 11 weken
En daarom wil ik niet meer leven.


Datum:
09-02-2007
Naam:
Isa
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

Next Step?

Ik heb in me arm gesneden omdat het me teveel werd.. ik wist niet wat ik deed . maar ik kon niet stoppen .. ik moest het wel .. ik was bang ... IK WERD GEK!! dacht ik bij mezelf. &. toen dacht ik aan de mensen die om me geven , wat ik ze hiermee doe.. Pijn. Waarom doe ik dat ... ik dacht even dat ik niet meer kon stoppen .. maar gelukkig ging de deur van me zus der kamer open en toen gooide ik de schaar weg. Eigenlijk heeft ze me gered. Ik weet niet wat ik nog meer van plan zou zijn geweest , maar het zou niet goed zijn .. Het gaat nu we weer goed. gelukkig
-xxx- Anoniempje
Datum:
09-02-2007
Naam:
liever anoniem*
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Zelfmoord?

Hoi allemaal,

De laatste paar jaren heb ik het heel erg moeilijk gehad. Er zijn heel veel dingen gebeurd in mijn leven, waar ik spijt van heb, en ook dingen waar ik me voor schaam..
Om een lang verhaal kort te maken: in 2003, toen ik in groep 8 zat, werd ik verkracht, door de vader van mijn toemalige beste vriendin. Daarna heb ik hem een tijdje niet gezien. Op 1 april, 2004, is mijn oma overleden. Ze kwamen er 1 maand daarvoor achter dat ze kanker had.. Op 3 februari 2005 is mijn opa overleden. Hij was al heel lang ziek, zwak en oud.. In hetzelfde jaar, in augustus(de twaalfde) werd ik weer verkracht, door dezelfde man. tussen 2003 en 2005 in, ben ik nog verhuisd, maar hij heeft me kunnen vinden.. Ik ben zwanger geweest van hem en heb abortus gepleegd, wat mij heel zwaar viel. Lichamelijk en geestelijk.
Op 11 april 2006 is mijn moeder overleden. Mijn ouders waren gescheiden in 2004, en mijn moeder had een nieuwe vriend, tevens de moordenaar, om het zo maar te zeggen.. Ik heb mijn moeder gevonden, toen ik van school thuis kwam.. In augustus, 2006, werd ik voor de 3e keer verkracht. Dit keer niet zwanger geraakt, maar wel een enorme trauma aan overgehouden.
Nu ben ik volgens de psychologe depressief, ik heb een angststoornis ontwikkeld, en ze zijn bang dat ik mezelf wat aandoe. Wat misschien wel terecht is.
Sinds de 2e verkrachting kras ik in mijn polsen (nu zit ik al bij mijn schouders en ik zit letterlijk helemaal onder). Ik woon nu bij mijn vader, en mjn broertje, en het gaat helemaal niet goed. Mijn vader en mijn broertje (14) hebben steeds maar heftige ruzies, waar geweld in voorkomt. Ik ben gewoon bang voor ze, allebei.. Afgelopen woensdag had ik me opgesloten in mijn kamer. Ik ben er de hele dag niet uit geweest. Ik vond pillen: paracetamol met codeïne, dat mag ik dus eigenlijk niet hebben. Ik had het gejat, uit het medicijnenkastje van mijn moeder. Ik was alleen aan t balen dat ik geen water bij me had, want zonder water zou ik het niet allemaal binnen kunnen krijgen!
Ik wil niet meer, ik kan dit niet meer. Doen alsof thuis en met mij alles goed gaat terwijl het niet zo is. De hele dag lachen, terwijl ik het liefste zou willen huilen.
Er is niemand, (wel eentje, een docente op school) die ik kan en durf te vertrouwen. Ik durf niemand meer toe te laten in mijn leven, omdat ik bang ben ze kwijt te raken.
Ik ben bang.. Voor alles en iedereen, inclusief mezelf...
Datum:
09-02-2007
Naam:
anno1990
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

ik ben mij zelf kwijt

het begon allemaal toen mn exman zei ik wil van je scheiden,ik hou niet meer van je.Mijn wereld storte in,daar ging mijn droom mn vaste grond,ik bleef achter met 2 kinderen van 1 en 4 jaar,ik dacht dat ik sterk was maar was harstikke zwak,ik was in een klap mn stabiele omgeving kwijt,mijn basis.ik had het gevoel dat ik gefaald had ook voor mn kids ik heb het voor hun niet meer kunnen waar maken om hun in n gezin met hun eigen vader en moeder op te laten groeien.Dus probeerde ik zo goed als het kon om vader en moeder te zijn.Maar ik vergat 1 ding.....mijzelf ik zat er psychisch kompleet doorheen,ik ging naar n psycholoog,ik gaf mijzelf overal de schuld van en niemand kwam tot mij door.Waar ik zo mee bezig was en waar ik zo naar snakte was liefde van n man want in mijn ogen en in mn hart voelde ik mij dan pas compleet.Ik miste iets in mn hart en dat deed pijn en beangstigde mij hoe ik toch zo bezig kon zijn.Ik heb dikwijls geroepen wie kan mij helpen om van die gedachten af te komen.Als ik n partner heb dan ga ik er 100% voor en ben dan tevens ook zeer kwetsbaar.Ik begon eigenlijk veel te vroeg naar dat ik alleen was aan n relatie maar ik dacht het voelt goed .De ellende begon dat ik zo onzeker was van mijzelf en dat is iets wat ik niet herkende in mijzelf dat ik steeds het gevoel kreeg ik doe niets goed en kan niets.Ik verbrak de relatie en het ging berg afwaarts met mijn gedachten.Tot op n gegeven moment in maart 2006 het dieptepunt kwam in mn leven ik wilde niet meer ondanks mijn lieve 2 kindjes,ik was compleet de weg kwijt,ik had het gevoel dat ik niets meer goed deed en huildde dag en nacht,ik dacht nog wat doe ik hier nog heb niets leuks meer te vertellen mensen in mn omgeving zagen mij alleen maar depressief.Ik was alleen thuis en ben toen in de medicijn kast gedoken,heb van alles gepakt en liep door de kamer en ben op de bank gaan liggen en heb toen van alles ingenomen,heb toen vreemd genoeg mn vriendin om hulp gevraagd,en die heeft mijn moeder gebeld.Ik werd met de ambulance opgehaald,maar heb er lichamelijk gelukkig niets aan over gehouden,wel n behoorlijke klap geestelijk waar ik nu nog altijd mee worstel.Ik moest op de antideprassiefa wat mij wel hielp het schakelt je gevoel uit,maar daardoor was ik niet geholpen want ik was juist bezig om mijzelf terug te vinden en zo lukte mij dat niet.Op dat moment werd ik stapel verliefd en hij ook op mij,het voelde super hij heeft ook 2 kids en het kilkte allemaal alles ging goed dus ik dacht ik heb die pillen niet meer nodig ben er abrupt mee gestopt,wat absoluut geen goed idee was,want ik was nog niet sterk genoeg want zodra er n tegenslag zou komen was ik verloren.Maar daar dacht ik niet aan want ik was gelukkig dit was liefde hoe het zich moet voelen dit was mn toekomst dacht ik,eindelijk.Ik straalde hij was het mn droomman,het voelde zo goed ik kon het wel uitschreeuwen.we hielden zoveel van elkaar niet meer normaal.Toen kwamen de eerste barsten,we liepen constant vast op de communicatie dat ging niet helemaal niet.Het enige wat ik hem probeerde duidelijk te maken was luister naar mn gevoel maar hij blokte zich doordat ik op bepaalde manier reageer waar hij niet tegen kan.De relatie liep ondanks de grote liefde stuk,we waren radeloos.We hebben het na 2 mnd weer geprobeerd omdat we zielsveel van elkaar houden,maar het liep na 2 mnd weer stuk op hetzelfde,ik heb al verschillende dingen aangereikt naar hem hoe we het voor beidde misschien kunnen aanpakken,maar hij wijst alles af.Hij zegt je bent mn droomvrouw,je weet niet hoeveel pijn dit doet als je zoveel van elkaar houd maar het lukt niet.We zijn al dgn afscheid van elkaar aan het nemen maar het lukt niet zo,vandaag hebben we weer afscheid van elkaar genomen.En ik zit er nu zo doorheen dat ik mn ogen wil sluiten en niet meer wakker wil worden.Ik ben nu zo met zelfmoord gedachten bezig dat ik bang ben,weet ook niet wat ik zo ga doen,ben alleen thuis en voel mij radeloos.Wie kan mij helpen,ik snak zo naar rust en liefde geluk alles.
Datum:
09-02-2007
Naam:
chantal
Leeftijd:
35
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.