Levensverhalen (pagina 1496)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ontroost baar

Na 24 jaar getrouwd zegt mijn vrouw ik ga weg bij jou .mijn wereld stort in ontroost baar en wanhopig we hebben eigenlijk alles huis tuin boompje etc.in de loop der jaren hebben we veel tegenslagen gehad maar ik dacht dat het de laatste 2,5 jaar beter ging samen problemen bijna weg.
als een donder bij heldere hemel kwam ze met het nieuws.
ik ben kapot functioneer niet meer. er samen over praten gaat niet ze wil niet meer .voor mij heeft het leven geen zin meer als ze echt doorzet.
normaal ben ik iemand die niet met emoties tekoop loop maar nu jank ik op elk moment en om de kleinste dingen.
Ik maak er echt een eind aan als ze gaat.
Ik hou van haar met mijn leven en dat al 27 jaar
Datum:
22-02-2007
Naam:
Huib
Leeftijd:
44
Provincie:
Zuid-holland

kan het niet meer aan :(

augustus 2005 toen begon het allemaal, mijn vader werd depressief mijn verlede kwam naar boven, spanje was nog nooit zo lang en saai. Ik was op. Toch heb ik tijdens de daarop volgende maanden me sterk gehouden en mijn vader opgevangen. heb hem persoonlijk begeleid, wat moest ik anders doen, ik luisterde gaf hem raad, was maar 18 j. Vrijdag 11/11/2005: smorgens werd ik wakker van ruzie, hij en mijn stiefmoeder, zij bedroog hem, mijn broertje van 3j kwam wenend aan mijn bed zitten, hij had bang, ik nam hem in bescherming, tot ze razend mijn kamer binnen kwamen, ik deed alles mis, ik deed niets goed, ik was 18j amper of zelfs geen vriendje, offerde alles op om voor mijn broertje t zorgen, ging amper of niet uit. Deed alles voor hun. bleef nachten wakker om hen op te vangen en ineens was ik de schuldige, ben thuis vertrokke, kon het niet meer aan. Om 17u s'avonds kreeg ik pas telefoon van mijn papa, hij verontschuldigde zich, hij zei dat ik me maar moest ontspanne dit weekend en ik zag hem zaterdag wel in de discotheek waar hij werkte en als ik hem nie zag, dan was het zondag, hij sloot af met 'katteke, kzie je graag en tot zondag e meid' wie ziet daar nu afscheid in? ik niet. vrijdagnacht om 02.00 kreeg ik telefoon mijn vader was smiddags gaan lopen met zelfmoordplanne, niemand contacteerde mij, sinds 16 u waren ze hem al aant zoeken, hij had nog gebeld naar mij, waarom belde ze nie vroeger miss kon ik hem wel tegen houden... heel de nacht was ik wakker, belde hem smeekte aan zijn voicemail om op te pakke, om naar mij te komen ik zat bij een vriendin, om te prate... ik heb me verontschuldigt, geweent, alles.. maar allemaal tervergeefs, zaterdag 12/11/2005 rond de avond ging ik naar huis, was nog geen 10min thuis of de politie stond voor de deur, mijn stiefmoeder had me laten buiten zetten, ik mocht niet meer binnen en van papa? was er nog steeds geen spoor. waar moest ik heen? wat moest ik doen? ik trok bij een tante in achter de hoek van mijn ouderlijke thuis. Die avond ben ik naar de discotheek gegaan waar hij werkte mijn laatste hoop dat ik hem miss zag of tegenkwam, miss zocht hij contact, maar niets... geen teken van leven.. zondag ben ik tegen de wil van iedereen toch maar eens thuis gaan kijken, er lag een briefje, 'ik wil antwoord, ik wil een eerlijk antwoord' zijn geschrift op wat wilde hij antwoord? van wie wilde hij antwoord? heb naar de politie gebeld, de zoekactie was weer gestart naar hem, miss was hij in de buurt, ik had hoop ik zag een einde aan mijn pijn, hij leefde nog ! savonds kreeg ik bezoek bij mijn tante, de politie, ze hadden hem gevonde, maar hij was dood, het wass hem gelukt, kon het niet gelove, stond er alleen voor, hij heeft me in de steek gelaten, de komende weke had ik geen tijd, om na te denke moest alles regele want e rest liet me ook in de steek en wou niets meer te maken hebben met mij of mijn vader, kging kapot, tranen stroomde. heb afscheid kunnen nemen, maar nu jaar later heb ik het nog niet laten gaan, alles blijft zich opstappele, woon nog steeds bij mijn tante, maar ben niet gelukkig, heb nog verkrachting mee gemaakt, zwarte sneeuw gezien, verdriet gehad, niemand die me begreep, werk om te vergete, belast mijn eigen lichaam, eet amper, van 117 kg naar 58 kg nu, niemand merkt het, en nog schelde ze me uit hier thuis, voel me eenzaam, verlate en nutteloos, kan niet meer, ben op, kapot, weet niets, wil niets, kan het niet meer, denk vaak aan zelfmoord maar heb geen moed, ach ja moet verder gaan, alleen hoop ik dat iemand optijd er zal zijn om met me verder te gaan, want alleen duurt het niet meer lang, en kunnen ze mijn begrafenis regelen....

xxxxxxxxxxx
Datum:
22-02-2007
Naam:
katteke
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg

Geen Leven Meer GEAK,!

Hallo alemaal

Ik zat op basisschool groep 2, me ouders gingen schijden, eind groep 2 gingen we verhuizen naar een ander dorp wel nog gewoon in gelderland mama had een nieuwe man.
Ik moes naar een nieuwe school, begin groep 3, had nog geen vriendinen geen vrienden stond aleen op het schoolplein ik kende 1 meisje uit groep 2 dat was toevalig een nichtje van de nieuwe man van mama daar ging ik veel mee om naar school oder school kon dat niet want zij zat in groep 2 nou groep 4 kreeg al beetje vrienden maar daar begoin het gepest al en het buitengesloten al ik ben blijfen zitten ik kon me niet meer consentrere dus bleef ik zitten, weer andere kinderen weer nieuwe geschichten dat ging wel wat beter want ik kwam bij dat 1e meisje in de klas die ik kende groep 5 peste werd nog erger en aleen maar door dome jongens uit de klas groep 6 had 1 beste vriendin die bleef sitte het pesten werd ngo erger in groep 7 ben ik er agter gekomen dat ik bi ben nou daar werd ik weer heel erg om ge pest dat was dus egt niet leuk aleen maar om dat je bi bent nou ja ik vind het maar dom, maar ja moeten hun self weten het pesten werd iniedregeval NOG ERGER! ik had gewoon geen leven meer toen d8t ik al aan sm ook al wist ik niet helemaal 100% wat dat was, nou sit ik in groep 8 word nog steeds gepest buitengesloten uitgescholde enz ik had een beste vriendin naja nu rusie mee daardoor heb ik weer rusie met de hele klas dat is egt heeeel moeilijk ik heb pille geslikt ik heb gesneede ik heb zm poginge gedaaan niks helpt en NIKS , ut enige wat ik dnk dat helpt ik gewoon meteen BOEM selfmoord, me mama en papa en stief mama en stief papa en me broertjes en stief broer sulle me mischien wel missen maar dit is gewoon btr voor mij veel beter!
Nou ligt me oma op streven is me vriendje bijna 1 jaar dood is susje vn me vriendje die byna 1 jaar dood iss ook dood heeft ook zm gepleegt ik weet wel dat er best veel kinderen voor mij zijn enzo en nou vooral in dese moeilijke tijden maar toch heb ik het moeilijk en toch wil ik dood! en dat blijft zoo vandaag ben ik de heledag aleen thuis duss mischien is vandaag een goede dag om er een eind aan te maken,!
doeii xx mij
Datum:
22-02-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

sneiden

ik ben een meisje van 12 jaar en er is veel gebeurd in me leven te veel mij betreft
me ouders gingen snijden enzo...en daardoor bne ik erg deprie..geworden alles om me heen boeit me nix meer
en ook mezelf niet drm snij ik mezelf ik kan om die reden ook geen T-shirt aan want anders zie je alle littekens maar ik kan het gewoon niet meer aan het word me te veel maar ik vertrouw ook niemand meer ik moet namelijk 1 keer in de week naar een psichie om erover te praten maar het word daardoor erger drm wil ik weg van de wereld van de aardbol maar me vriendinnen willen ook Z.W. plegen en met 1 ben ik al bijna 9 jaar vriendinnen dus ja als zij gaat ik het zoieso dat ik meega maar ik weet al waneer en hoe ik het wil doen ik wil het bij het viadukt doen daar kom ik elke avond me die 2 vriendinnen ik heb hun alleen want niemand begrijpt me en ik ben bang voor iedereen die me littekens ziet en vooral voor me stiefmoeder
HELP ME!!WAT MOET IK NOU...
Datum:
22-02-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Utrecht

Ik weet het niet meer

Hallo allemaal.
Ik kwam toevallig op deze site, en daarom zet ik Mn verhaal hier neer.

In klas 2 had ik nogal een groot probleem, en ik was toen erg depressief geworden, na een tijd dacht ik steeds aan zelfmoord. Later in het jaar ging ik met de vertrouwenspersoon praten, wat me erg goed deed, maar elke keer als ik weer alleen was voelde ik me weer eenzaam en verdrietig. Één keer heb ik met een psycholoog gepraat, maar dat had niet geholpen, hij zag niet hoe slecht het met me ging en hij merkte het helemaal niet. Dus ik was helemaal gestopt met praten en toen hadden we dus zomervakantie. Toen voelde ik me weer redelijk oké. Ik zag het plezier in het leven weer. In september moesten we weer naar school. En ik ging dus naar een ander gebouw, omdat ik naar klas 3 ging. Het begon meteen al slecht, want ik kon maar niet aan deze nieuwe school wennen. Na een tijd was ik gewoon helemaal verdrietig en ik voelde me steeds eenzaam.

Thuis heb ik soms ook problemen met mijn vader, want soms doet hij zo raar tegen me en scheld hij me uit voor van alles. Tijdje terug had ik hele erge ruzie met hem en hij had me geslagen, toen mijn moeder er mee ging bemoeien kregen hun ook weer ruzie. Paar weken terug kregen mijn ouders ruzie, en ik werd er gek van, want ze hadden de laatste tijd steeds ruzie. Mn vader kwam boven en ik zat achter de pc, hij begon mij opeens uit te schelden, en ik wou hem dingen uitleggen, maar hij schold maar door, ik werd boos en begon te schreeuwen. Hij pikte dat niet en sloeg me, ik wist niet meer wat ik moest doen, en ik kon alleen maar heel hard huilen. Mn moeder kwam naar boven rennen en ze begon te schreeuwen tegen Mn vader. Toen kregen hun nog meer ruzie en mijn vader schold nog gewoon door tegen mij. Mn moeder trooste me, en ik wou echt weglopen, mn vader ging eindelijk uit mijn kamer. Ik pakte mn schoenen en ik stond op het punt om echt een einde aan dit leven te maken. Of ik zou in iedergeval weg uit dit nare huis. Weg van alle problemen. Weg met de trein naar een andere plaats of wat dan ook. Het kon me niks schelen als ik maar weg was. Mn moeder had me tegen gehouden, en ik voelde me toch nog heel verdrietig. Ik kan sowieso niet goed met Mn ouders praten, dus ik heb dit ook nooit uit gepraat met mijn vader. Nu gaat het best wel goed thuis, maar niet met mezelf. Ik voel me nog steeds verdrietig en op school verpest ik alles. Ik heb gewoon geen zin meer in dit leven en het liefst wil ik er een eind aan maken. Maar er is iemand die me tegen houdt, een onzichtbare hand die me niet toelaat tot zelfmoord. Ik kan het ook niet, ik kan mn ouders, broer, andere familie en mn vriendinnen niet laten stikken. Ik wil ze geen verdriet doen, maar ik weet niet of dit nog lang volhoudt. Over een tijdje heb ik weer een gesprek met iemand en ik hoop dat het helpt, ik wil ook blijven door praten zodat ik weer de oude word. Want zoals ik nu ben is niet zoals ik hoor te zijn. Ik heb toekomst dromen, net zoals alle andere kinderen en die wil ik ook echt waar maken, als ik maar weer mezelf word.

Dit was Mn verhaal.
Datum:
22-02-2007
Naam:
***
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

my story

halo medeforumgebruikers.
Ik ben Ruben,en ik wil graag mijn verhaal kwijt.Om te beginnen doe ik dat maar hier aangezien ik alleen mijn ouders heb die echt hulp kunnen bieden,maar ze doen hun best wel.Maar het grootste probleem is toch nog wel ik heb geen echte vrienden meer,alleen schoolvrienden. En dat is exstra moeilijk omdat je niet echt iemand hebt die je helemaal vertrouwd. En ook erg pijnlijk is dat ik een hele kutjeugd heb gehad,en mijn ouders daar voor een groot deel de schuldige van zijn omdat ze mij naar een rotschool hebben gestuurd waar ik jaren ben gepest,vanwege mijn gehoorsapperaten.Maar ik mag het mijn ouders toch niet helemaal kwalijk nemen.Wat ook wel erg is dat ik nog nooit een echte lange relatie heb gehad ik en al 3 keer afgewezen uiteindelijk en het langse relatie was een maand.En 4 weken geleden was het ook weer raak het ging weer uit tussen mij en een meisje.
Vandaag nog had ik echt heel erg ruzie met mijn moeder,en ging toen naar Amsterdam toe en wou ook echt zelfmoord plegen ik heb het gelukkig niet gedaan.Maar ik voel me op een of andere manier niet meer gelukkig en wil echt niets meer. Ik vind het zo raar allemaal ik heb dingen gezegt tegen mijn ex over mijzelf waar ik spijt van heb. Maar zij zegt steeds zoek dan hulp.... Maar ik kan nog wel erg lang doorgaan over dit verhaal maar het heeft toch niet echt zin.

groeten van Ruben en iedereen veel sterkte met alles.Maar toch ik heb nog hoop en wil verder.
Datum:
21-02-2007
Naam:
Ruben
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

weet geen titel er voor

Woensdag 21 februari 2007


Hallo, mijn naam is kai ben 19 jaar en zit met een groot probleem... mijn ouders en familie hebben een haat/hekel naar homo's nichten/bi mensen

Ik zelf voel me voor bijde geslacht aangetrokken..

Dus ben je bi... zelf ben ik er niet mee eens ik wist het sinds mijn 15e.. nu heb ik 3 weken geleden een jongen leren kennen... die ook bi is en het klikte meteen... ik heb hem wel verteld dat ik liever had dat ik hem niet gekend had rede: dit zet alles op spel.. de frustratie word gewoon te veel en ben erg gestrest, ik weet niet hoe ik mijn ouders ga vertellen dat ik bi ben en dat ik voor die geen wil kiezen ... mijn besluit staat vast ik wil met hem en met niemand anders..maar ben gewoon bang dat de familie en me ouders mij zullen afstoten ... en dat wil ik niet.. ik denk zelf als ik me ouders zal vertellen dat ik bi ben en dat ik al 3 weken met iemand heb van zelfde geslacht dat ze gek worden... ik ben momenteel bezig met de opleiding beveiliger 2 dat schiet ook allemaal niet op 7 maanden gewerkt voor een uitzend bureau 7 manden geleden had ik mijn theorie examen van beveiliger 2 behaald, nu is het zo dat je nog een praktijk examen moet afleggen.. maarja dan moet je wel eerst zo veel uur stage hebben gelopen om je examen te mogen doen ... ik ben 7 maanden lang in de maling genomen.. de school had geen stage ares dus moest zelf verder zoeken.. ik heb zeker wel bijna 90% van alle bedrijven in de regio haaglanden en reinmond esolliciteert .. maar ja... het enige wat je te horen krijgt steets is een NEE WE HEBBEN GEEN STAGE MENSEN NODIG
- WE ZOEKEN MENSEN MET EEN DIPLOMA VOLLEDIG
- WE ZIJN OP ZOEK NAAR HBO EN GEEN MBO

dat allemaal samen
bij elkaar...dat maakt mij kapot ik ga er kapot van om het gevoel dat ik tegen mijn vrienden mot liegen dat ik met een dame heb die ik leuk vind terwijl me ouders er niks van weten.. ik weet niet hoelang ik dit spelletje moet vol houden..ik ga er kapot aan...

Mocht er iemand zijn, die mij advies kon geven of er met mij ovr kan hebben graag.. ik heb nu steets 1 ding voor me en dat is dat als me ouders er achter komen dat ik ze zo erg gekwetst heb dat ik het niet waard meer ben om te leven.. dat is nu mijn instelling, ik zou graag met iemand willen praten die weet hoe je zo iets moet aan pakken.

Goed hoe ben ik hier gekomen.. geen flauw idee ik heb maar wat in getikt op google...

Liever blijven leven dan je zelf van kant maken... maarhoe ik er nu over denk...heb ik gewoon geen andere keus ik zou er zo snel mogelijk met iemand over willen praten.

Met vriendelijke groeten, kai

Datum:
21-02-2007
Naam:
kai
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

zo alleen

hallo mensen, ik wil hier ook even schrijven omdat ik me zo alleen voel, had altijd een heel lief maatjuh en vriend, we waren elke dag even op msn even dollen en serieuze zaken bespreken, kom echt alles aan hem kwijt, maar msn is er niet meer voor ons omdat zn vrouw denkt dat we wat hebben, ik mis zo onze gesprekjes we smsen nog wel maar dat wordt ook steeds minder van zijn kant, ik raak mn maatje helemaal kwijt, ben er zo bang voor ik loop vaak met zelfmoordgedachten maar durf het niet maar IK VOEL ME ZO VERDOMDE KLOTENNNNNNNNNNNNNNNNN heb het gevoel dat ik beetje bij beetje wordt gedumpt, ik wil niet meer leven het doet zon pijnnnnnnnnnn
Datum:
21-02-2007
Naam:
anoniempjuh
Leeftijd:
44
Provincie:
Groningen

Waarom nog

Ik Ben Gandhi 20 jaar en heb simpelweg een kut leven. Voor mijn geboorte is mijn vader op de vlucht geslagen, en mijn moeder alleen achter gelaten. Op mijn 5e kreeg ik er een broertje bij, tijdens de zwangerschap van mijn moeder werdt bij haar borstkanker geconstrateerd. Hoe sterk me moeder ook was, alles ging fout. Hier door heb ik een zeer bewogen jeugd gehad. Na 4 jaar te leven met een moeder die niets kon, zelfs niet voor haar eigen kinderen zorgen... Dat deed ik. Kreeg ze het geluk; er ook nog huidkanker bij te hebben. Na 6 jaar overleed mijn moeder. Ik ging naar een pleeggezin dit was eigelijk de redding van een duivelse jeugd. Ik had mijn plek gevonden, de warmte deed me goed. Na 2 jaar overleed mijn pleegmoeder aan een hartstilstand. Hoe kan een jonge van amper 13 jaar dit verwerken. Nu ben ik 20 en leef alleen, studeer en verkloot alles. Me studie is niet wat het moet zijn, mijn sociale contacten zijn ver te zoeken. Elke dag vraag ik me nog af: "waarom nog" "waarom maak je dr geen eind aan" EERLIJK gezegd ben ik gewoon een schijterd!!

Wat heb je aan een leven zonder uitkomst.
Datum:
21-02-2007
Naam:
Gandhi
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

ik weet dat het niet kan maar toch, zelfmoord zou alles oplossen

zo als ik het zei in de titel ik weet dat het niet kan maar zelfmoord lijkt soms wel een oplossing. Volgens de psycholoog heb ik last van de verschillende trauma uit mijn kindertijd en jeugd die door de dood van mijn enige bondgenoot, mijn vader, naar boven zijn gekomen.
ik voel me sinds zijn dood alleen op de wereld, gekke is dat ik prachtige kinderen en een lieve man heb maar toch is er niemand die is over gebleven van vroeger die weet hoe het was thuis.
de herinneringen komen en gaan en er is niemand met wie ik het delen kan. dan verlang ik om te sterven net als hij, omdat ik alleen nog pijn lijd iedere dag en knokken moet en hij die eeuwig rust.
ik kijk naar mijn kinderen voor hun blijf ik leven. ik moet hun opvoeden dat is mijn taak. iedere dag hetzelfde gevecht maar ik blijf leven.
Datum:
21-02-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
31
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.