Levensverhalen (pagina 1494)

Ik had 11 jaar lang een vriend, en dacht dat hij van me hield. Een maand geleden maakte hij het uit. Hij had nooit van me gehouden, hij was niet gelukkig. En... hij was homo. Hij heeft dit al die tijd voor me achtergehouden en ook de manier waarop hij het uitmaakt deed me erg pijn. Een week nadat het uit was had hij opnieuw verkering.. Met een jongen. Ik voel me zo erg voor de gek gehouden, ik voel me niet goed genoeg en heb geen zelfvertrouwen meer. Ik vertrouw mezelf niet omdat ik al die tijd niets door heb gehad, dat hij homo was, dat hij niet van me hield. En ik vertrouw de rest van de wereld niet meer. Ik ben bang dat ze me voor de gek zullen houden. Dit is nog maar de helft van het verhaal.. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Het heeft zoveel kapotgemaakt. Hij is nu gelukkig, zonder mij. Maar ik voel me erg eenzaam. Ik heb niemand meer. Mijn vriendin is een half jaar in een ver land. Tegen mijn ouders durf ik zelfs niet open te zijn. Ik weet niet waar ik heen kan met mijn verhaal, ik heb niemand die me steunt. Ik dacht, daarom doe ik het hier maar. Ik voel me nu nutteloos, ik heb niets meer om voor te leven. Niets is nog leuk, ik verveel me want ik zit dagen thuis omdat ik niemand heb om leuke dingen mee te doen.

Mijn vriend heeft het bijna een week geleden uitgemaakt.. Dit was mijn eerste wekend zonder hem.. Ik heb altijd al problemen gehad met mezelf, maar dankzij hem voelde ikmezelf te minste iets waard.. Mijn vriend gaf me kracht om door te gaan, hij was alles voor mij.. En nu.. Nu ben ik alles kwijt.. Ik kom er niet overheen.. Iedereen zegt van wel.. Ik kan niet zeggen wat hij voor mij betekend, maar dat moet je voelen.. Zonder hem heeft het voor mij geen zin, zonder hem wil ik niet meer.. Ik doe me best hem trug te krijgen maar het lukt me niet.. Ik eet niet meer, slaap niet.. Ik voel mezelf niet eens.. Ik snij weer in me polsen.. Ik wil dit niet accepteren en ik wil niet horen dat ik er over heen kom.. Er zijn genoeg mensen die er nooit overheen zijn gekomen.. Wat moet ik nou doen, ik wil zo graag stoppen met leven, en als het niet goed komt geneurd dat ook nog..

Het begon allemaal bij mij op de basisschool. Ik had pdd-nos en leefde in me eigen wereld. Ik ben in groep zeven extreem erg gepest. Ik moest vaak huilen en me vader boorde me toendertijd hard de grond in. Ik heb toen vaak geprobeerd van huis weg te lopen. Ik had toen een vriend. Al mijn hele leven tot vorige zomer. Toen pleegde hij zelfmoord. Ik kan er niet meer tegen. Ik heb dagen alleen gezeten en gehuild. Ik was verslaafd aan hard- drugs en ben er met moeite van af gekickt. Ik heb een vriendin waarvan ik heel veel hou, maar ik voel me toch niet meer bij haar op me gemak. Ze heeft een keer tijdens een ruzie haar nagels over me gezicht gehaald en daar ben ik nog steeds kapot van. Soms als ik bij haar lig en in haar ogen kijk, begin ik dan te trillen.

Ook al die zogenaamde vrienden van me, zien wanneer er iets met me is. Als ik alleen gelaten wil worden snapt niemand dat.

Het begon al toen ik 13 was.
Ik ging volgens me ouders met verkeerde mensen om 'moslims'.
Wat helemaal geen verkeerde mensen zijn ookal hebben ze een ander cultuur/geloof.
Ik had een vriendje.
Dat ik stiekem moest zien omdat hij moslim was.
Het was zo moeilijk, ik moest er om liegen. Maar toch deed ik het. Want ik was helemaal gek op die jongen. En ik HAD een beste vriend die ook moslim was.
Toen me ouders er een keer achterkwamen. Waren ze zo boos, ik kreeg zo op m'n donder.
Ik mocht hem nooit meer zien! Daar ging dan één van mijn beste vrienden. Gelukkig zijn ze er nooit achtergekomen dat ik ook nog een vriend had. Dat is nu ook al uit maar om andere redenen.
Mijn leven was verpest. Ik heb al eens geprobeerd om me polsen door te snijden. Maar ik kon het niet. Te laf, en ik kan het me beste vriendin niet aandoen.
Als zij er niet zou wezen, zou ik ook niet weten wat ik moest. We zijn al vriendinnen sinds groep 2 op de basisschool. Dus we zijn ons hele leven al vriendinnen. En vooral de laatste 2 jaar zijn we heel close geworden.
Van groep 7 t/m klas 2 had ik een andere beste vriendin. Ik ging ook wel met (G) om (nu mijn beste vriendin) maar toen had ik een andere vriendin. Waar ik toen uiteindelijk hele erge ruzie mee kreeg. Wat ik ook helemaal niet leuk vond. We kwamen elke dag bij elkaar, maar opeens was alles voorbij. Ze vond dat ik ook teveel over die 'moslims' praatte enz.
Ze begon volgens mij zelfs een hekel aan ze te krijgen.
Sinds die tijd dat vanaf toen ik 13 was, heb ik niks anders dan problemen gehad. Alleen omdat ik met andere soort mensen omga. Wat ik ook niet snap mijn vader heeft zelf een buitenlandse vrouw, alleen is zij dan geen moslim. En dan is ze opeens wel goed?!
Hij noemt moslims beesten. Ik snap niet hoe hij dat kan zeggen.
Hoe kun je zo bevooroordeeld zijn, vraag ik me dan af!
Maja wie ben ik?
Ik ben alleen maar een meisje die niks weet.
Toen ik 13 was zeiden ze van ja, je bent nog te jong, je weet niet wat je doet enz. Maar nu 3 jaar later vinden ze volgens mij dat ik nog niet kan nadenken.
Ik kan het gewoon niet geloven. Ik wilde ze zelfs mee naar huis nemen. Om te laten zien dat het geen slechte mensen waren. Maar zelfs dat laten ze me niet toe.
Hoe kan ik dan laten zien dat ze niet slecht zijn?
Ik wil het ze bewijzen. Maar volgens mij zijn ze gewoon te bang om te realiseren dat ik misschien wel gelijk heb.
Ik kan er toch niks aan doen dat ik toevallig mensen ontmoet met wie ik het goed kan vinden (die dan toevallig moslim zijn).
En dan zeggen ze tegen mij van je mag best met 'donkere' mensen omgaan, maar GEEN MOSLIMS!
Net of ik persé mensen zoek die moslim zijn.
Ik heb ze toevallig ontmoet. En ik kan met iedereen vrienden zijn, wat voor geloof/cultuur dan ook. Ik vind het gewoon zo'n onzin.
Ik ben nu 16, en mag nog steeds niet weten met wie ik omga. Dat mag pas als ik 18 ben. Wat een onzin, als ik ze zelfs wil voorstellen.
Maja die kans geven ze mij niet.
In die tijd was het heel erg, ik dacht aan niks anders dan aan zelfmoord, slechte dingen enz.
Me vader zei dat ik een moslimslet was en andere dingen. Dat deed me zo pijn. Om dat van me vader te horen.
Me moeder had gedreigt om terug te gaan naar haar eigen land.
Ze wilden me ook een keer uit huis zetten. Omdat ik weer op de één of andere manier contact had gemaakt.
Ja als ik ze niet mag zien, dan maar stiekem dacht ik.
Maar daar heb ik alleen maar meer problemen mee gekregen.
Ik ben weggelopen, wat niet zo slim was. Maar dat was gelukkig maar voor 1 dag. Ik wilde alleen ff geen gezeik aan me hoofd. Maar goed het werd wel een heel drama met de politie enz. Ik kreeg ruzie met toen mijn beste vriendin (N).
Ik heb bijna een jaar ruzie met dr gehad.
Ze zei vreselijke dingen tegen me, van ga maar zelfmoord plegen. Want ze wist dat ik dat toen wilde.
Dat deed me ook zo pijn om dat te horen.
Ze probeerde me het leven zuur te maken.
Gelukkig was ik toen al closer met (G), zij was echt mijn steun en toeverlaat.
Aan wie had ik dan alles moeten vertellen. Gelukkig was ze er voor me.
Wat ben ik blij dat ik haar heb. Ik heb ook een tijdje in mijn armen en benen gekrast met messen enz. De meeste mensen zeggen dat het om het aandacht trekken gaat. Maar dat was het niet voor mij. Ik wilde gewoon de pijn voelen die ik andere wilde aandoen. Ik had soms zulke nare gedachten over mijn ouders en die vriendin (N) in mijn hoofd. Dat ik die wilde pijnigen, daarom snee ik mezelf. Omdat ik hun niks aan kon doen.
Zo ben ik niet, maar de gedachtes daarover heb ik wel.
Het leek net of iedereen me in de steek liet behalve (G).
Die 3 jaar vanaf mijn 13e tot aan mijn 16e was een hel voor mij.
Soms wist ik het gewoon even niet meer dan dacht ik aan pillen slikken. En andere dingen, maar ik ben te laf. En wil niet mijn beste vriendin verliezen.
Sinds mijn 13e heb ik nu ook driftbuien. Dat kreeg ik door die ruzies. Ik kon niemand slaan of wat dan ook. Dus ik sloeg mezelf, trok aan mijn haren, kraste mezelf of gooide dingen kapot.
Ik kon het bij niemand anders doen, dan alleen bij mezelf.
Dus deed ik dat.
Gelukkig snij ik me nu niet meer, maar heb soms nog driftbuien.
En soms weet ik het nog steeds even niet meer.
Vooral als ik aan die dingen van vroeger terug denk wordt ik verdrietig.
Ze zeggen altijd dat je jeugd leuk is. Maar ik heb er deze 3 jaar niet veel van gemerkt. Vanaf mijn 13e droomde ik er al van volwassen te zijn, niet meer thuis wonen. En het belangrijkste zelf weten met WIE ik OMGA!
Maja die tijd is er nog niet.
Dus ik zal nog moeten wachten.
Het is niet dat ik word mishandeld door mijn ouders ofzo. Het zijn gewoon de ruzies, en de dingen die ik heb meegemaakt. Ik weet dat er veel ergere dingen zijn die anderen meemaken. Maar ik ben nogal soft, ik huil best snel, als iemand mij pijn doet met zijn/haar woorden. Dus wat ik heb meegemaakt is voor mij al het hoogtepunt geweest om gedachtes van zelfmoord te laten uitkomen. Soms kan ik er gewoon niet tegen. Ik voelde me in de steek gelaten. Door mijn vriendin (N). En mijn ouders. Ouders zeggen altijd dat ze je willen begrijpen. Maar de mijne willen het gewoon niet. Ze snappen mij nooit en dat zullen ze nooit doen.
Ik bedoel maar, ze geven me allemaal leuke dingen wat ik ook op prijs stel maar luisteren naar wat ik zeg doen ze niet.
Het lijkt net of ik een hond ben, geef hem/haar een bot en hij/zij is tevreden. Maar zo ben ik niet!
Ik wil gewoon begrepen worden. En een kans krijgen, om dingen te bewijzen. Helaas zal dat nooit gebeuren!
Soms heb ik gewoon een hekel aan mezelf, niet alleen door de dingen die ik net vertelde maar ook door andere dingen.
Soms walg ik van mezelf, gewoon hoe ik eruit zie. Niemand snapt dat ik me eigen zo kan haten.
Maar dat zit gewoon in me gedachten.
Dat begrijpt toch niemand.
Ik denk dat niemand uit mijn omgeving
zal denken dat ik mezelf zou krassen of zelfmoord zou willen plegen. Dat komt dat ik er van te buitenkant vaak blij uitzie, maar van binnen sterf ik.
Vooral door alles wat er is gebeurd.
Ik ben erg kwetsbaar, dus ook snel verdrietig.
Maar aan de ene kant heb ik toch ook een sterke kant. Als ik echt boos ben zet ik door. Ik vergeef iemand dan nooit.
Dit was mijn verhaal. Eerder kraste ik mezelf als ik iets niet kwijt kon. Nu kan ik alles hier kwijt. Sorry dat mijn verhaal zo lang was, maar ik moest het gewoon kwijt!

hoi
vroeger ben ik lang mishandeld geweest door me vader en me moeder deed er niets aan als ik naar de politie ging deden ze er niets aan behalve mij uitlachen.
dit alles is over sinds me moeder weg ging bij hem
ze woont nu bij iemand anders
maar die persoon heeft me totaal niet graag
ik ben altijd het zwarte schaap
ik heb 2 weken geleden iemand onder de trein zien springen en was er niet goed van.
ik vertelde dit aan hun en kreeg antwoord waarom deed jij het niet?
ben momenteel erg ziek val bijna flauw, me ogen zitten dubbel dikte , me hoofd ziet wit, snelle hartslag en zwakke hartslag , krijg af en toe prik in me hart
heb geen zin om hier langer rond te lopen
zelfmoord spookt al tijdje door me hoofd
....

hoi bij deze mijn verhaal.
ik ben 22 jr en woon in noord holland
ik heb bordeline dat weet ik nu pas 9 maanden.
mijn ouders zijn gescheiden en hebben alle bij weer een partner.
hier kon ik eerst niet over weg mee nu wel redelijk.
ik ben opgenomen geweest in een ggz instelling bij mij in de regio.
hier hebben ik veel tsen gedaan wel 22x maar elke keer bleef ik leven op 1 x na dan bijna toen was ik hellemaal van de wereld zelfs de verpleging kreeg me niet meer bij en ook de ambulance niet.
het gaat met mij nogsteeds op en neer. daar heb ik heel veel problemen mee want dat ik ik niet uit staan

Ik ben moe, zoekende.
Het grote 'niets'. Hoe/wie/wat waar ...
Van en voor mij hoeft het niet meer.

Ik ben gewoon te moe... geen uitzicht.. moe toe moe.

Hoe... het liefst zo makkelijk mogelijk.
Zonder pijn of verdriet zet het maar .. wie weet het? ik ben zo ongelofelijk moe...

We zullen zien ....
Nu of ooit.. hoe moe ik was.

Bye all.

John.

ik heb problemen met me zelf ik denk veel aan zelfmoord maar danals ik weer opsta denk ik ja ben toch blij dat ik er weer ben mijn pap is dood ik denk vaak pa ik kom naar je toe dan hoor ik zij stem en zegt remco niet doen mam is er ook nog maar steeds weer die stem zelfmoord denk me van alles uit maar ik heb niet de moed om het te doen maar denk steeds vanker zal ik het toch doen ik ben ziek erg ziek dek soms wat voor leven heb ik nog maar dan komt er een engel die zegd Remco het is nog niet je tijd dit is even wat ik kwijt wil het lucht me op omdat ik weet jij zal dit ook lesen en denken remco heeft toch gelijk het heeft meschien geen zin maar probeer om te leven denk niet meer aan de narig heid ik ben soms erg depresief maar ben dan toch wel blij als ik de andere de andere dag weer zie .

dit is mijn verhaal van een soms wanhopige boy
.

Ik weet het echt niet meer. Na een jaar therapie ben ik weer bij af. Het gelazer speelt nu al 2,5 jaar. Wordt het eens tijd voor radicalere stappen te nemen. Dan ben ik eindelijk van alles af en heb ik rust.

Ik ben al 25 jaar moe van het leven. Mijn pieken en dalen trek ik niet meer ik ben waardeloos in mn werk in mn huwelijk in mn sociale contacten...
Ik ben zelf zo zwak dat in in de weekende mn bed niet meer uit kom.
Ik ben zelfs zo zwak dat ik mijn zelfmoordpogingen verpest heb.
Kut leven ik haat het werkelijk ik wou dat ik gewoon nooit geboren was.
iedereen om me heen wordt ziek en gaat dood en ik die altijd al graag dood wou krijg maar niets.
Ik denk dat ik toch maar ga doorzetten en met een zak op mn kop ga slapen.