Levensverhalen (pagina 1493)

Er was altijd die gene die
zei ik hou zoveel van jou !

Leven is meer ;)

het begon al bij de tweede klas van de middelbare school. In mijn eerste klas haalde ik altijd goede cijfers ik voelde me goed. Maar na de zomervakantie voelde ik me lui ging meer op meiden letten. Ik haalde slechte cijfers ik voelde me steeds rot. Ik wordt altijd een buitenlander genoemd omdat ik er anders uit zie. Sommige bedoelen het als grap maar ik voel me dan echt ZO ROT. Ik moet huilen maar natuurlijk doe ik het niet, ik ben namelijk bij mijn vrienden dan moet het ook niet. Nou ik haal slechte cijfers en mijn moeder probeert mij dan te helpen maar op een verkeerde manier ik word dan echt zo woedend dat ze steeds het zelfde gaat zeggen. Ik verlies mijn geduld of ik maak dingen kapot en ik maak mijn moeder aan het huilen dan voel ik me een mislukkeling van een zoon. Of ze gaat zeggen dat ik slechte cijfers haal en dan voel ik me ook als een mislukkeling. En je krijgt steeds zo veel huiswerk, ik denk dan waar kijk ik nou naar vooruit. Ik dacht eerst ik wordt architect ik krijg een goed leven. Maar als ik steeds zo hard moet werken alleen voor geld en om te leven. Wat is het nut dan?

Ik ben op ski kamp alles is vet. Komt er een apres ski hut liedje. Kwam het wordt dat mij pijn deed. Ik kon dat wel aan. Zei een leraar nou ik zie ergeen hoowr? Zegt mijn eigen vriend egt wel!! DAAR en wijst hij naar mij. Ik was egt zo verdrietig ik ging niet huilen maar mijn hart huilde dat zels mijn eigen vrienden zo over mij denken. En ik ook altijd als ik verkering vroeg aan een meisje waar ik smoor op was zeiden ze altijd nee. Ik ben niet dik, heb best een leuk kapsel, ben lang genoeg, ben niet te dom. Het is mijn huidskleur dat mensen afwijst ik denk dan moet ik zo verder in mijn leven gaan? Hier heb ik geen zin in ik wil liever dood

naja tis hoe ik het bekijk

ik word al twee jaar lang mishandeld en aangerand door een jongen
dat zorgt voor heel wat problemen alleen nu denken mijn ouders ook nog dat ik zelfmoord wil plegen en daar ben ik egt super boos om omdat ik helemaal niet zo ben
nu heeft mijn moeder ook nog mijn sleutel van mijn kamer afgepakt dus nu kan ik mijn kamer niet op slot doen maar als ik op school zit doorzoekt mijn moeder mijn kamer om bewijs te vinden dat ik zelf moord wil plegen:( wat ik nu ook wil

Me broer die dreigt vaker met zelfmoord.. dit maakt het voor mi ook erg moeilijk. Ik kan niets doen om hem te helpen. Het ene moment is die vrolijk het andere moment erg down. Dan heeft tie geen geld en loopt weer te zeggen dat hij zelfmoord gaat plegen weet niet wat ik kan doen. Vandaag is het weer hetzelfde, zelf raak ik behoorlijk in de put. Soms denk ik dat het zelf maar moet doen om verlost te zijn van alle dingen waar ik zoveel moeite mee heb. Maar dat kan ik niet heb te veel dingen waar ik nog voor wil leven. Maar soms stilletje denk ik dat hij het maar moet doen alle levens van mij en het gezin zouden er beter op worden. ik weet dat ik dit niet mag denken maar het schiet weleens in me gedachtes. Heb te veel meegemaakt om het niet te denken. Mijn broer wil ook met niemand praten! dat maakt het ook erg moeilijk!
Ik vraag me af er nog meer mensen zijn die het herkennen...?

Ik ben iemand met sociale angsten als gevolg van mij sexuele geaardheid. Ik ben namelijk homosexueel. 2 vrienden en m'n moeder weten het. Mijn moeder heb ik het een paar maandjes geleden moeten vertellen omdat ze het al ik weet niet hoevaak gevraagd heeft. Haar reactie was dat ze opgelucht was dat ik het eindelijk verteld had. Ze vond het goed van me dat ik het verteld had. En ze zou aan niemand doorvertellen! Een dag later luisterde ik een gesprek af die ze voerde met m'n vader, en ze vertelde het. Inclusief dat ze me nu gelijk heel anders bekeek en ervan walgde. De gedachte dat ik met een gozer zou lichaam rollebollen maakte d'r gewoon misselijk.
En ach... het was niet voor niks zo dat ik het voor haar verzweeg als een gek. Ze heeft al meerdere keren bewezen erg laag ontwikkeld te zijn en totaal geen besef te hebben van hoe erg dit soort dingen wel niet kunnen zijn. Vreselijk als je zelf volwassener bent dan je moeder. Ik had het er verteld tegen beter weten in.
Maargoed, m'n ouders zijn nog niet eens het grootste probleem eigenlijk. Ze accepteren het verder wel. Zeker m'n vader gelukkig.
Het probleem is eerder is de buitenwereld. Ik schaam me tegenover andere mannen. Altijd weer! Ik ben altijd bang dat ze het aan m'n stem kunnen horen, en... ik heb genoeg aanknopingspunten waaruit te halen valt dat dat ook zo is. Mensen horen het aan m'n stem, aan m'n manier van praten, weet ik veel... vooral wanneer ik dan al bang bent dat ze het merken dan gebeurt het. M'n stem wordt dan schor en het geheim wordt veraden. Ik heb meer dan genoeg mensenkennis en weet precies aan de manier van doen te zien dat ze het merken. En ik heb ook al vaak genoeg de vraag naar m'n hoofd gekregen. Op de middelbareschool zijn mijn sociale angsten hiervoor ontstaan. Vooral de periode erna is het zich gaan vastbijten en heeft het zich ontpopt tot sociale angsten en vermijdingsgedrag.
Vooral met het vinden van werk is dit vreselijk. En ik zit nu weer eens voor de zoveelste keer zonder werk. Overal loopt het op hetzelfde probleem uit. Nergens ben ik op mijn gemak! Het probleem zit 'm vooral in de omgang met mannen. Met vrouwen heb ik het minder...op de één of andere manier staan vrouwen er heel anders tegenover. In het mannenwereldje blijft het iets onmannelijks. En weet je... ik kan me daar totaal in inleven!
Ik haat om zo nog door het leven te moeten gaan. Ik wil gewoon voor vol aangezien worden. Gewoon als man. Ik voel me ook gewoon 100% normaal man.
Maar het gaat niet... het is als leven met een handicap. Een beperking. Die stem van mij heb ik ook slecht onder controle. Vooral in stress situaties ga ik er vreserlijk mee af.
En zo gaat het al jaren. Het doet zoveel pijn!
En als ik dan mijn beste vriend zie, die ook homo is, maar er totaal geen last van heeft, sociaal gezien uitermate sterk is, succes na succes heeft... ik wordt gek van de jaloezie die ik daardoor ervaar. Ik haat 'm zelfs een beetje door! Ik gun 'm zowat niks. Ik zal zo graag willen dat hij hetzelfde meemaakt als ik. Dat we een gelijke positie hebben. Hij net zoveel shit als ik, of ik net zoveel geluk als hij. Ik haat het gewoon.

Ik wordt het gewoon zo zat om maar de hele tijd zo door het leven te moeten gaan! Ik zoe het ook eigenlijk nooit meer écht goed komen dit. Het zal echt iets zijn waar ik mee moet leren leven. En.. ik wil dat gewoon echt niet. Ik geloof er ook gewoon niet in dat dit ooit goed gaat komen.
Soms lijkt het wel goed te gaan... vooral wanneer ik situaties verkeer waarin ik de angsten niet onder ogen hoef te komen. Maar steeds weer na goede periodes steekt toch dit de kop weer op. Altijd weer. Ik kan me niet kut voelen zonder daarbij aan zelfmoord te denken. Altijd weer die gedachte "er komt een dag dat ik het ga doen", of "Hoe zou ik het toch kunnen doen?". Maar altijd weer zie ik dan m'n lieve kat voor me... ik kan het 'm gewoon niet aandoen. Dat beest is zo'n godsgeschenk! Als ik voor me zie hoe die me zou gaan zoeken, of hoe die verdriet zal hebben... auw, zo'n pijnlijke gedachte! Ik kán dat gewoon echt niet. Maar ergens moet het heb ik het gevoel... dit gaat nooit meer goed komen.

Soms denk ik wel eens: "was ik misschien in mijn vorige leven een zware homofoob en moet ik nu zelf ervaren hoe het is om zo door het leven te moeten?" Nou en of ik het ervaar! Wat een klote bestaan zeg. Wat klote om in een heterosexuele samenleving te leven waarin je gezien wordt als één of andere nicht. Ik vind het zo onwijs klote!

Nu schrijf ik vanuit een vreselijk downmoment. Maar gelukkig heb ik ook onwijze pieken! Ik ben een hele vrolijke persoonlijkheid over het algemeen. Een gevoelig mens... een mens met hoge pieken en hoge dalen. Maar heel intens!
Maar deze gedachte komt altijd weer terug...

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om hier overheen te komen. Ik zie het gewoon niet gebeuren. En professionele hulp? Al een paar keer naartoe geweest, maar het is het ook niet. Daar willen ze me er alleen maar toe aanzetten om eraan te werken mezelf klaar te maken voor m'n coming out. Maar IK WIL DAT HELEMAAL NIET!!! Ik wil helemaal niet uit de kast komen. Ik wil gewoon niet leven als homo.

Nou ben ik ook nog eens begonnen met een studie psychologie van 3 jaar, zit zonder geld, zonder werk, ik durf nergens te werken. Altijd bang dat ze het zien. Lekker vooruitzicht. Het is gewoon zo'n puinhoop! Ben 22, heb nog steeds geen drol bereikt, niks gespaard, niets! Deze brief is natuurlijk maar een beknopte versie van m'n echte situatie. bah, ik haat dit leven!

Lekker omsamenhangend verhaal. Losse flodders van zinnen verwerkt in een brief. Gewoon maar wat losse gedachtes opgeschreven. Ik heb er niks aan, maargoed.

Kom ik hier ooit nog uit vraag ik me af...

Me goed voelen... tsjah, morgen misschien wel weer, misschien zelfs over een uur...maar los ik m'n probleem op met mezelf goed voelen? Nee! Ik stop het dan alleen maar weg. Ik heb een serieus probleem. En daar zie ik gewoon de oplossing zich niet van aandienen. Dat doet het al jaren niet, en dat zal het ook denk ik gewoon niet gaan doen. Ik blijf me hiervoor schamen.

Ik zal graag blijven leven, maar niet op deze manier...

De vraag is dus eerder: hoe pleeg ik zelfmoord? Welk legaal verkrijgbaar middeltje bij de drogist dood m'n lichaam op een niet-pijnlijke manier?

Als geest ga ik toch wel verder, maar dít leven wil niet meer lijden...

Mijn hele leven heb ik al het gevoel dat ik moet vechten tegen de maatschappij en mijn eigen directe naasten.
Na een zware pijnlijke jeugd, voel ik me vervormd en ik kan maar niet de juiste weg vinden in mijn leven.
Ik heb al diverse banen gehad, maar ik kan het nooit lang volhouden en ik heb steeds het gevoel dat ik faal.
Ik kan met weinig mensen daarover praten laat staan dat ze me begrijpen en ik ben gewoon moe echt moe.
Ik heb geen zin meer om elke dag maar weer te moeten vechten en mezelf anders voordoen te doen.
Verder ben ik het gewoon zat om telkens weer ik de zeik te worden genommen door derden als je ver voor die personen bent gegaan.
Die eeuwige pijn wil ik niet meer voelen

Ik ben iemand die niet over mijn problemen kan vertellen, dat zit in mijn genen, het kan ECHT niet. Hierdoor verneuk ik mijn eigen leven, wat nog niet zo erg is vindt ik. Maar ik verpest het vooral voor anderen met wie ik dan toch een sociaal contact heb: mijn (nep)vrienden. Zij helpen mij niet omdat ze niet weten dat ik een probleem heb, ik durf en kan het ze echt niet vertellen en dan gaat t mis: ze haten me nu. Ik drijf mezelf in een hoekje en iedereen zegt dat ik er maar over moet praten met de desbetreffende personen. Hier loopt het vast en daardoor heb ik mijn lieve vriendin helemaal verdrietig gemaakt. Ook zij haat mij nu. Ik maakte het uit als uitbarsting van de problemen die ik had die ik nooit heb verteld. Al haar en mijn vrienden weten wat er is gebeurd en haten mij. Ook zei zeggen dat ik er gewoon over had moeten praten. Als ik zeg dat ik dat niet kan noemen ze mij zielig en nog veel ergere dingen. Schelden doet geen pijn schijnt hier niet niet als pep-talk gebruikt te kunnen worden. Wat ik wil is dat alles weer goed was zoals eerst, dat niemand met mijn problemen te maken had op sociaal gebied. Door me op 1 lieve persoon te richten heb ik mezelf klem gezet. Doordat ik het heb uitgemaakt haat echt iedereen me die ik goed ken. Er rest mij nog 1 ding: al deze voor mij eerst leive mensen te verlossen van mijn verneukingen in de toekomst, want er is niets te doen om het goed te maken en dat kan ik zelf niet. Ik hoop dat de hele wereld dit leest en mij haat, want dat verdien ik met mijn domme kop... Hans Boender, Pax Christi College te Druten

Ik ging naar de brugklas en mijn vriendin (Dat dacht ik teminste) zei dat zij veel beter was dan mij en dat ik maar een trut was, en ze ging over mij roddelen. Nou ik begon toen ook slecht over mezelf te denken 'Ik ben eigenlijk best wel dom', Wat doe ik nou goed, niks toch.' En ik kon me niet meer zo goed consentreren op mijn huiswerk. En ik begon mezelf te snijden om weg te komen van de pijn. Opeens werd een meisje die ik kende 2 keer verkracht en ging aan drugs ik wist nregens vanaf. En op een gegeven momment moest ze van school af, ik was daar zo verdrietig om dat ik nog erger ging snijden. Maar mijn pijn ging niet weg. En toen hoorde ik dat een andere vriendin van mij Zelfmoord wou plegen. IK moest haar allemaal uit het hoofd kletsten maar dat ging niet goed. En mijn cijfers waren ook rampzalig,, allemaal onvoldoendes Omdat ik alleen mijn gedachten niet bij school kon houden. Nou mijn ouders waren boos, ze denken dat ik er te slecht voor ben, maar ik kan mijn hoofd er gewoon neit bij houden. En twee anderen meisjes die gebruiken mij gewoon. Ik weet echt niks meer te doen, alles gaat fout. Als het leven zo is hoeft het voor mij niet meer, ik voel me zo leeg, zoveel pijn, ik zie geen toekomst voor mezelf. En mijn ouders zeggen durf ik niet. Wat moet ik doen, ik wil het liefst dood.

men vriend (17) is aangereden een paar maanden geleden ik treur er nog steeds over zelfmoord denk ik al maar iedereen zal me missen help me plz

Wat ik nu gaat zeggen is voor mij een hele grote stap, want ik heb er nog nooit over gepraat in mijn leven

Eerst moeten jullie een klein beetje achter grond informatie weten. Over het gezin waarin ik opgroeide. Zij hebben mij zo goed mogelijk opgevoed, zoals hun het
beste achten. Ik ben in een heel beschermd gezin opgevoed, en hoewel mijn moeder het het beste bedoelde, ze probeerde me altijd voor mijn fouten te behoeden. Zo leerde ik dus eigenlijk niet hoe het er in de grote boze wereld er aan toe ging. Ik was ook een echte puber, en ik herinner me, voordat ik thuis wegging dat ik altijd
problemen had met mijn moeder. Of dat nou aan mij lag of aan haar weet ik eigenlijk niet, maar het leek of ik niks goed meer kon doen. Misschien was dat ook zo. Ik weet het echt niet meer.
Al heel jong was niet op een normale leeftijd en
ook niet op een normale manier. Het werd en soort rode draad door mijn leven.

getekend voor de rest van mijn leven
ik ben vanaf 7 jaar sexueelmisbruikt door meerdere personen(in de familie) ik
heb altijd het idee gehad dat mijn schuld was, ik heb mijn mond gehouden want ik was alle tijd bang geweest. Bij mijn contacten met mannen in mijn pubertijd leek het altijd over seks te gaan of daarop aan te komen ik kan dan ook niet begrijpen dat mensen dat kunnen doen.. Ik herinner me wel, dat ik het eng en vreemd vond.
Het was meer geestelijk misbruik, dan seksueel hoe ze met mij praten en doen net als het spel is en dat ze me laten weten dat niks aan de hand is
Vanaf dit tijd heb ik geleerd dat ik moet me zelf gaan beschermen maar dat was alle tijd moeilijk voor me ik was te zwart ik wist het dat me andere familie wisten iets van maar ze deden niks voor me
ik vraag me nog steeds af waarom ik er waren heel mooi vrouwen daar en volwassen ik heb veel me familie gehaat en nog steeds speciaal me moeder omdat ze heeft me niet beschermd. Ze deed haar best allen om geld en voeding voor ons maar dat wou ik niet van haar ik wou ooit dat ik me moeder kun knuffelen nog steeds heb ik nooit in me leven gedaan IK heb geen hekel aan de mijn moeder en mijn familie van mijn vader kant maar wel heb ik meer respect voor een hond dan voor hem
ik haat mijn familie want door hun haat ik me zelf, ik haat mijn moeder doordat ze mij niet begrijpt,en nooit me bescherm heeft ik haat me vader omdat hij niet een echte man is, ik haat veel, van me kleinste tot het vaandag de pijn groeit met mijn
ik worstel veel met mezelf en met wat er allemaal is gebeurt...
ik weet nog goed toen ik het tegen mij moeder vertelde.
ik was 12 jaar en kon niet slapen heb het haar toen vertelt maar ja het was niet zo belangrijk voor haar tot de dag van vandaag hebben we daar nog ruzie over...
Zonder toestemming ben ik gevlog naar noord Irak bij ouders van me moeder . me ouders waren heel kwaad op me en toen had ik heel grote straf
Ik had bijna nooit me vader gezien hij was 7 jaar in het cel en daarna was die elke dag met een andere vrouw in het Irak
Op die tijd was 10 jaar geworden ik was blij dat ik weg was want ik dacht dat ik klaar ben van me opa. En me ooms en daar was van plaat seksueelmisbruik was misbruik. Ik heb elke dag klappen gekregen. Ik kan me zo goed alles herinneren het lijk net als alles wat het gebeurd is dat het vaandag gebeurt is. In jaren 1999 zijn wij naar NL gevlogen
toen wij bij me vader waren in den haag ik was bijna 13 maar ik lijk het heel jonger en me vader weet nog steeds niet wat is mij echte leef tijd . me vader heeft me in NL 14 jaar gemaakt dus het is ook zo gebleven

na drie maanden ben ik naar school gegaan de eerste dag was ik verdwaald
de politie heeft me naar thuis gebracht en ging met me vader praten na de dat de politie weggegaan is me vader ging me meer dan uur me slaan met die riem van hem broek. Me vader was zelf moe van geworden en me moeder stond te kijken met me zus& broertje niemand kont iets voor me doen. Me vader heeft meer dan twee weken vrij genomen voor me van het school op die tijd. Want ik kon niet bewegen van het pijn Van af me jong wou alle tijd normaal leven hebben en vrij held gekregen maar met me vader was nog moeilijker en uiteindelijk heeft die ook me verkracht plezier zelfde manier van me opa en me ooms, ik mocht niks behalve school en dan thuis ik kon niks doen en heb ik ook niks gedaan tot wij naar drachten verhuisde en daarna naar Groningen mij vader blijf door gaan met de aanraken. Toen ik 15 jaar was me vader in een keer heel lief met me ging te niet meer me slaan en alle tijd geld aan me geven en wat ik grappig vond dat hij elke keer chocolade ging te voor me koppen zelfde tijd vond het heel erg mij vader ging het door met hem speel. En ik deed alle tijd vrolijk en doen net als niks aan hand is en ik moest alle tijd acteren en ik deed ik heel goed met me vader moest doen net als ik niks van begrijp wat hij doet met mij dat hij zit me elke keer verkrachten en dat geen speel is,ik ging bij me moeder acteren dat niks aan de hand is met mij dat vroeg ze ook nooit of hoe het gaat met me enge wat ze deed is lekker koken voor me vader en ik alle tijd afwassen en schoonmaken mijn grote zus deed nooit is want ze was favoriet kind van me vader op school moest ik acteren dat ik super leven heeft
ik herinner me niet waarneer heb ik echt in slaap gevallen elke nacht kom alle afbeelden in hooft wat enge die ik doe is huilen niets verder toen wij vakantieschool hadden me vader kon me niet meer aanraken ik was heel blij mee met de vakantie maar me vader ging elke avond in me kamer komen in nacht, ik weet nog de eerste avond toen hij in kamer kwam het was heel te laat ging hem hand op mond stikken ik was helemaal geschrokken ik wou zo graag dat me moeder of me zus wakker worden
ik moest pijpen van me vader en zo is door gegaan elke avond kwant te naar me kamer. Elke avond ging ik bieden aan god dat te me gaan helpen

mij vader verhaal is drie jaar lang door gebleven. Nadat hij 5 jaar beoordeel is
ik had toen twee broertjes en zusje en onze grote zus. Ik was 18 toen het was net alsof ik pas geboren was een meisje die niks weet van de wereld behalve verdriet en pijn en ellende, rare gedachten en wat ik raar vond ik ben alle tijd lief met mensen geweest ik kan heel goed met mensen omgaan en alle de vreemde mensen vind het me aardig meid en lief
ik begon mensen leren kennen. Vrienden maken. Werken. En wat ik heel vaak deed dat ik mensen gingen helpen mag niet uit met wat. Meer dan half van me familie geloven mij niet over mijn vader verhaal terwijl ze weten heel goed wie is me vader en wat voor persoon is die. Wat ik heb ik heb allen verdriet in mijn leven, ik heb veel mannen gehad die mij voor huwelijk gevraag meerdere mannen van 55 of 50 jaar oud .nou dat het mijn familie mijn leven kapot gemaakt heeft. De rest van me leven heb ik zelf kapot gemaakt
ik was 18 bijna 19, eindelijk een vriendje die geen misbruik van me maakte omdat ik geld had of gewoon makkelijk te manipuleren was
hij hield veel aan me maar ik niet en dat heb ik eerlijk tegen hem gezegd een jonge uit Egypte, ik heb veel mensen die mij niet geloven over me vader. Dus ik had nooit plan om over mijn opa en ooms verhaal te hebben. Ik wou door gaan met leven en na mij vader was ik heel normaal meid maar tot ik achter kom dat ik met mannen omgaan zonder dat ik me herinner dus ik heb zelf met veel mannen gegaan en oude mannen waarvan 50,55 .49,27. 28 jaar oud , ik haat me zelf zo veel en ik vind me zelf zo vies maar echt ik kan niet meer weten waarom en hoe is gegaan dit allemaal. Ik heb zelf alle tijd een ruzie met jonge over gehad dat ik niet met hem geweest ben en hij zeg van wil, ik ging hem stem opnemen zodat ik gaan bewijzen dat ik hij lieg. Maar het was wil waar de hele tijd als ik hem zien denk ik diep aan wat heb ik gedaan, ik laat me zelf lost voor de mannen ik ben heel makkelijk voor hun.









Wat is het nut van het leven
Wat is het nut van het leven ik snap het niet je wordt geboren in een gezin waar je rest van je leven geen rust mee kan vinden over dingen die zich afgespeeld hebben je komt allemaal klote dingen tegen in je leven van opa's tante's ooms vader. gepest worden, zwaarlijvig te zijn, je zit met het doorborende gevoel dat je niet meer gelukkig kan zijn door alle negatief dingen die er gebeuren in mijn leven je hebt er geen grip op
vanbinnen ben ik al lang dood waarom zou ik mijn lichaam dan IN leven houded? dat vraag ik me ook af maar ja ik heb ook al duzien vragen al jaren,