Levensverhalen (pagina 1492)

hallo,
twee jaar geleden werd ik in pernassia opgenomen omdat ik zelfmoord wilde plegen,ik kwam na een week achter dat ik beter kan blijven leven om mijn problemen op te lossen.Maar 2 jaar verder zit ik nog steeds in financiele problemen en is het erger geworden en dat terwijl het eigenlijk geen groot bedrag is het is meer een combinatie van niet willen leven en geldzorgen.Ik heb voor mijn doen alles gedaan om van mijn schuld af te komen.Ik weet dat het me kan lukken maar ik heb er gewoon geen kracht meer voor.En het ergste van alles is dat ik mijn vriendin er in mee sleurt ik zit haar voor te liegen dat alles goed gaat omdat ik niet wil dat ze zich zorgen maakt dat ik me wat gaat aan doen.Ik baal dat ik zo zwak ben ze verdient beter ik zou het liefs met haar met een schone lei willen beginnen.Het is allemaal mijn schuld ik loop haar voor te liegen,maar het gaat helemaal niet goed met me. Ik bid elke dag tot God voor een wonder maar het ligt aan mij ik wil gewoon levensenergie en van mijn problemen af.Ik baal dat ik zo zwak ben ik hoop dat mensen die dit lezen mij kracht kunnen geven.Ik wil eigenlijk niet dood wil gewoon een nieuw begin ik hoop dat God me daarbij helpt .Ik heb gewoon hulp nodig ik moet gewoon eerlijk zijn tegen mijn omgeving,het is niet fijn om zwak te zijn ik heb mijn leven verpruts ben de afgelopen 2 jaar te gemakkelijk gaan denken.Ik hoop dat iedereen me vergeef.

hallo ik wil graag mijn verhaal kwijt!
ik heb een moeder die heel vaak boos op me word en ik ben te dun maar vind mezelf dik soms zie ik het echt niet meer zitten en nu is ook mijn opa opgenomen en word ik helemaal gek

als ik thuis ben wil ik met mijn broer spelen hij zegt vliker op kut janes tegen mij en als ik naar mijn moeder gaa die haat mij ook en woord ik boos en komt me vader woord op mij BOOS

ik ben op dit memont echt op zoel naar een manier om er tussen uit te knijpen. De man waar ik al 12 jaar verliefd op en ben en die beweerd ook al 12 jaar hetzelfde voor mij te voelen, heeft mij om net helemaal niets aan de kant geschopt. hij is een ex-cocaine verslaafde, die na 12 jaar gebruik probeert op het rechte pad te blijven. Blijkbaar paste ik alleen in het plaatje toen hij iemand nodig had. Nu dat hij al zijn gevoelens onder ogen moet zien zonder zijn cocaine, blijkt dat hij dit nog niet aankan. Daardoor is het voor hem makkelijker om mij maar aan de kant te schoppen met een onzinnige reden. Ik voel me door zijn actie zo enorm waardeloos, alsof ik iets smerigs ben dat hij onder zijn schoen vond. Hij weigerde de eerste tijd met me te praten en me enige vorm van uitleg te geven. Ik dacht dat ik na 11 jaar toch wel enige vorm van respect verdiende, maar nee. Na een aantal weken kwam hij met het zielige excuus dat hij me niet onder ogen durfte te komen, omdat hij bang was voor mijn reactie. Alsof ik (49 kilo) hem (105 kilo) iets aan zou kunnen doen. Buiten het feit dat ik helemaal nog nooit agressief geweest ben en dat ook nu niet ben. De eerste tijd probeerde ik alleen maar hem en zijn redenen te begrijpen. daarna voelde ik me misbruikt. Met mijn geschiedenis aan relaties voel ik me al snel teveel en irritant. Mijn ex heeft in 5 jaar mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld volledig afgebroken. Deze man wist dit, aangezien hij mijn hele vorige relatie van dichtbij meegemaakt (en veroordeeld) heeft. Ergens geef ik mezelf de schuld van het mislukken van mijn vorige relatie. Ik heb mijn hart nooit helemaal aan mijn ex gegeven, aangezien mijn hart eigenlijk aan 1 man denkt. Helaas was die ene man niet mijn ex. Degene die mijn hart wel heeft is dus de man die me nu weg schopt. (we noemen hem even 1) Ik doe mijn best om 1 te begrijpen, maar ik weet niet hoeveel ik nog kan hebben. Ik heb in 2002 al in het ziekenhuis gelegen met een overdosis Prozac en Ibuprofen en slaappillen en ik ben heel bang dat ik nu ook geen andere uitweg meer zie. Ik zoek nu niet eens meer naar hulp, maar gewoon even je verhaal kwijt kunnen is best fijn!

ik heb een intense hekel aan mijn lelelijke kop. mijn innerlijk nog erger. omdat ik het zelf heb gevormd . ik haat mezelf echt zooo erg . het is niet uit te drukken in woorden. zelfs niet voor de beste dichter . soms pak ik een sjaal . daar knijp ik mijn keel even mee dicht . soms vreet ik mezelf zo vol dat ik het in mijn slokdarm kan voelen . vroeger trok ik mijn haar eruit . of ik nam aspirine . spijt heb ik van een ding . dat ik niet zelfmoord heb gepleegd als kind zijnde . dat was het . alles gaat aan mij voorbij . iedereen heeft een doel . ik heb niets . soms zelfs geen gevoel . vooral op zulke ogenblikken wens ik een ding . de straf van god . zo erg haat ik mij zelf . daar doe ik sinds kort ook bewust iets voor . of liever gezegd niets . ik laat bewust plichten na . de wroeging zit er wel . maar de zelfhaat nog meer . intense haat . dat is hoe het mij vergaat . haat . leegte . ik vind het best . ik wacht . en ik wacht . op de dag die komen gaat . de dag dat ik gestraft word . want dat is wat mij het meeste toekomt . ik verdien het . en kijk er op sommige momenten ook echt naar uit . toch duik ik niet zielig in een hoek . ik zeg altijd . kom maar op !

Er was altijd die gene die
zei ik hou zoveel van jou !

Leven is meer ;)

het begon al bij de tweede klas van de middelbare school. In mijn eerste klas haalde ik altijd goede cijfers ik voelde me goed. Maar na de zomervakantie voelde ik me lui ging meer op meiden letten. Ik haalde slechte cijfers ik voelde me steeds rot. Ik wordt altijd een buitenlander genoemd omdat ik er anders uit zie. Sommige bedoelen het als grap maar ik voel me dan echt ZO ROT. Ik moet huilen maar natuurlijk doe ik het niet, ik ben namelijk bij mijn vrienden dan moet het ook niet. Nou ik haal slechte cijfers en mijn moeder probeert mij dan te helpen maar op een verkeerde manier ik word dan echt zo woedend dat ze steeds het zelfde gaat zeggen. Ik verlies mijn geduld of ik maak dingen kapot en ik maak mijn moeder aan het huilen dan voel ik me een mislukkeling van een zoon. Of ze gaat zeggen dat ik slechte cijfers haal en dan voel ik me ook als een mislukkeling. En je krijgt steeds zo veel huiswerk, ik denk dan waar kijk ik nou naar vooruit. Ik dacht eerst ik wordt architect ik krijg een goed leven. Maar als ik steeds zo hard moet werken alleen voor geld en om te leven. Wat is het nut dan?

Ik ben op ski kamp alles is vet. Komt er een apres ski hut liedje. Kwam het wordt dat mij pijn deed. Ik kon dat wel aan. Zei een leraar nou ik zie ergeen hoowr? Zegt mijn eigen vriend egt wel!! DAAR en wijst hij naar mij. Ik was egt zo verdrietig ik ging niet huilen maar mijn hart huilde dat zels mijn eigen vrienden zo over mij denken. En ik ook altijd als ik verkering vroeg aan een meisje waar ik smoor op was zeiden ze altijd nee. Ik ben niet dik, heb best een leuk kapsel, ben lang genoeg, ben niet te dom. Het is mijn huidskleur dat mensen afwijst ik denk dan moet ik zo verder in mijn leven gaan? Hier heb ik geen zin in ik wil liever dood

naja tis hoe ik het bekijk

ik word al twee jaar lang mishandeld en aangerand door een jongen
dat zorgt voor heel wat problemen alleen nu denken mijn ouders ook nog dat ik zelfmoord wil plegen en daar ben ik egt super boos om omdat ik helemaal niet zo ben
nu heeft mijn moeder ook nog mijn sleutel van mijn kamer afgepakt dus nu kan ik mijn kamer niet op slot doen maar als ik op school zit doorzoekt mijn moeder mijn kamer om bewijs te vinden dat ik zelf moord wil plegen:( wat ik nu ook wil

Me broer die dreigt vaker met zelfmoord.. dit maakt het voor mi ook erg moeilijk. Ik kan niets doen om hem te helpen. Het ene moment is die vrolijk het andere moment erg down. Dan heeft tie geen geld en loopt weer te zeggen dat hij zelfmoord gaat plegen weet niet wat ik kan doen. Vandaag is het weer hetzelfde, zelf raak ik behoorlijk in de put. Soms denk ik dat het zelf maar moet doen om verlost te zijn van alle dingen waar ik zoveel moeite mee heb. Maar dat kan ik niet heb te veel dingen waar ik nog voor wil leven. Maar soms stilletje denk ik dat hij het maar moet doen alle levens van mij en het gezin zouden er beter op worden. ik weet dat ik dit niet mag denken maar het schiet weleens in me gedachtes. Heb te veel meegemaakt om het niet te denken. Mijn broer wil ook met niemand praten! dat maakt het ook erg moeilijk!
Ik vraag me af er nog meer mensen zijn die het herkennen...?

Ik ben iemand met sociale angsten als gevolg van mij sexuele geaardheid. Ik ben namelijk homosexueel. 2 vrienden en m'n moeder weten het. Mijn moeder heb ik het een paar maandjes geleden moeten vertellen omdat ze het al ik weet niet hoevaak gevraagd heeft. Haar reactie was dat ze opgelucht was dat ik het eindelijk verteld had. Ze vond het goed van me dat ik het verteld had. En ze zou aan niemand doorvertellen! Een dag later luisterde ik een gesprek af die ze voerde met m'n vader, en ze vertelde het. Inclusief dat ze me nu gelijk heel anders bekeek en ervan walgde. De gedachte dat ik met een gozer zou lichaam rollebollen maakte d'r gewoon misselijk.
En ach... het was niet voor niks zo dat ik het voor haar verzweeg als een gek. Ze heeft al meerdere keren bewezen erg laag ontwikkeld te zijn en totaal geen besef te hebben van hoe erg dit soort dingen wel niet kunnen zijn. Vreselijk als je zelf volwassener bent dan je moeder. Ik had het er verteld tegen beter weten in.
Maargoed, m'n ouders zijn nog niet eens het grootste probleem eigenlijk. Ze accepteren het verder wel. Zeker m'n vader gelukkig.
Het probleem is eerder is de buitenwereld. Ik schaam me tegenover andere mannen. Altijd weer! Ik ben altijd bang dat ze het aan m'n stem kunnen horen, en... ik heb genoeg aanknopingspunten waaruit te halen valt dat dat ook zo is. Mensen horen het aan m'n stem, aan m'n manier van praten, weet ik veel... vooral wanneer ik dan al bang bent dat ze het merken dan gebeurt het. M'n stem wordt dan schor en het geheim wordt veraden. Ik heb meer dan genoeg mensenkennis en weet precies aan de manier van doen te zien dat ze het merken. En ik heb ook al vaak genoeg de vraag naar m'n hoofd gekregen. Op de middelbareschool zijn mijn sociale angsten hiervoor ontstaan. Vooral de periode erna is het zich gaan vastbijten en heeft het zich ontpopt tot sociale angsten en vermijdingsgedrag.
Vooral met het vinden van werk is dit vreselijk. En ik zit nu weer eens voor de zoveelste keer zonder werk. Overal loopt het op hetzelfde probleem uit. Nergens ben ik op mijn gemak! Het probleem zit 'm vooral in de omgang met mannen. Met vrouwen heb ik het minder...op de één of andere manier staan vrouwen er heel anders tegenover. In het mannenwereldje blijft het iets onmannelijks. En weet je... ik kan me daar totaal in inleven!
Ik haat om zo nog door het leven te moeten gaan. Ik wil gewoon voor vol aangezien worden. Gewoon als man. Ik voel me ook gewoon 100% normaal man.
Maar het gaat niet... het is als leven met een handicap. Een beperking. Die stem van mij heb ik ook slecht onder controle. Vooral in stress situaties ga ik er vreserlijk mee af.
En zo gaat het al jaren. Het doet zoveel pijn!
En als ik dan mijn beste vriend zie, die ook homo is, maar er totaal geen last van heeft, sociaal gezien uitermate sterk is, succes na succes heeft... ik wordt gek van de jaloezie die ik daardoor ervaar. Ik haat 'm zelfs een beetje door! Ik gun 'm zowat niks. Ik zal zo graag willen dat hij hetzelfde meemaakt als ik. Dat we een gelijke positie hebben. Hij net zoveel shit als ik, of ik net zoveel geluk als hij. Ik haat het gewoon.

Ik wordt het gewoon zo zat om maar de hele tijd zo door het leven te moeten gaan! Ik zoe het ook eigenlijk nooit meer écht goed komen dit. Het zal echt iets zijn waar ik mee moet leren leven. En.. ik wil dat gewoon echt niet. Ik geloof er ook gewoon niet in dat dit ooit goed gaat komen.
Soms lijkt het wel goed te gaan... vooral wanneer ik situaties verkeer waarin ik de angsten niet onder ogen hoef te komen. Maar steeds weer na goede periodes steekt toch dit de kop weer op. Altijd weer. Ik kan me niet kut voelen zonder daarbij aan zelfmoord te denken. Altijd weer die gedachte "er komt een dag dat ik het ga doen", of "Hoe zou ik het toch kunnen doen?". Maar altijd weer zie ik dan m'n lieve kat voor me... ik kan het 'm gewoon niet aandoen. Dat beest is zo'n godsgeschenk! Als ik voor me zie hoe die me zou gaan zoeken, of hoe die verdriet zal hebben... auw, zo'n pijnlijke gedachte! Ik kán dat gewoon echt niet. Maar ergens moet het heb ik het gevoel... dit gaat nooit meer goed komen.

Soms denk ik wel eens: "was ik misschien in mijn vorige leven een zware homofoob en moet ik nu zelf ervaren hoe het is om zo door het leven te moeten?" Nou en of ik het ervaar! Wat een klote bestaan zeg. Wat klote om in een heterosexuele samenleving te leven waarin je gezien wordt als één of andere nicht. Ik vind het zo onwijs klote!

Nu schrijf ik vanuit een vreselijk downmoment. Maar gelukkig heb ik ook onwijze pieken! Ik ben een hele vrolijke persoonlijkheid over het algemeen. Een gevoelig mens... een mens met hoge pieken en hoge dalen. Maar heel intens!
Maar deze gedachte komt altijd weer terug...

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om hier overheen te komen. Ik zie het gewoon niet gebeuren. En professionele hulp? Al een paar keer naartoe geweest, maar het is het ook niet. Daar willen ze me er alleen maar toe aanzetten om eraan te werken mezelf klaar te maken voor m'n coming out. Maar IK WIL DAT HELEMAAL NIET!!! Ik wil helemaal niet uit de kast komen. Ik wil gewoon niet leven als homo.

Nou ben ik ook nog eens begonnen met een studie psychologie van 3 jaar, zit zonder geld, zonder werk, ik durf nergens te werken. Altijd bang dat ze het zien. Lekker vooruitzicht. Het is gewoon zo'n puinhoop! Ben 22, heb nog steeds geen drol bereikt, niks gespaard, niets! Deze brief is natuurlijk maar een beknopte versie van m'n echte situatie. bah, ik haat dit leven!

Lekker omsamenhangend verhaal. Losse flodders van zinnen verwerkt in een brief. Gewoon maar wat losse gedachtes opgeschreven. Ik heb er niks aan, maargoed.

Kom ik hier ooit nog uit vraag ik me af...

Me goed voelen... tsjah, morgen misschien wel weer, misschien zelfs over een uur...maar los ik m'n probleem op met mezelf goed voelen? Nee! Ik stop het dan alleen maar weg. Ik heb een serieus probleem. En daar zie ik gewoon de oplossing zich niet van aandienen. Dat doet het al jaren niet, en dat zal het ook denk ik gewoon niet gaan doen. Ik blijf me hiervoor schamen.

Ik zal graag blijven leven, maar niet op deze manier...

De vraag is dus eerder: hoe pleeg ik zelfmoord? Welk legaal verkrijgbaar middeltje bij de drogist dood m'n lichaam op een niet-pijnlijke manier?

Als geest ga ik toch wel verder, maar dít leven wil niet meer lijden...