Levensverhalen (pagina 1487)

ik wordt gek van die voortdurende pijn van binnen.
ik ben moeder van 2 kids van 3 en 8 mnd en voel me diep ongelukkig.
wil me kids graag gelukkig zien maar dat lukt mij niet... ik ben zelf zo diep in een dal..
voel me tekort schieten. ben een last bij ander mensen want voel me een bemoeial, bedoel t goed omdat ik me zorgen maak om ze om iedereen en alles, dat vreet me op mijn vriend begrijpt me niet...
ik wordt gek...

Ik ben zo eenzaam. Ik wil zo graag naar huis.. Naar boven, naar de sterren...

Hej__*
IK Wil Nemeer Leven.. IK Ben Verlieft Op Een Jongen En Hy Ook Op My Zegge Ze Maar Hy Heeft Nooit Tyd Voor My..
IK Wil Dood IK Snij Mzelf Heb Overal Littekens.. Myn Ouders Geve Er Niets Om
..
Ik Wil Niet Meer Leven..
Snik :'(

ik mag nix mijn moeder en mijn vader zijn gescheiden en nuu mag ik niks van mijn stiev zus !!

ik en mij vrindinn deeeden alss saamen maar toen zij ze teggen mij ik haat mijn moeder en mijn vader en toen de vogende dag kwam ik naaar haar huis en ze was dood.

Ik heb altijd de moed gehouden, altijd mezelf voorgelogen dat het beter zou worden. maar dat wordt het niet. Ik had een lieve man leren kennen die mij het gevoel gaf de moeite waard te zijn. Hij adoreerde me, oh hij was zo lief. Het ws zo fijn het gevoel te hebben dat er iemand van me hield. Maar hij heeft me keihard laten vallen. ineens. Het was allemaal toneel spel. Ik moet onder ogen zien dat het nooit beter zal worden, ik heb al zoveel pijn gehad. ik heb hulp gezocht maar ook die laten me vallen. Het is zo moeilijk al dat vredriet en die paniek en wanhoop en als dan hulpverleners je nog eens een trap na geven, keihard over je oordelen. Ik wil niet meer leven zo. Ben mijzelf eraan aan het laten wennen dat het binnenkort over zal zijn. Ik moet realistisch zijn. Ergens heb ik nog wel een klein beetje hoop maar ik hou mezelf al jaren vol dat er misschien nog iets goeds inzit. Therapie en pillen, wat moet ik ermee? Ik heb iemand nodig die ik kan vertrouwen en van me houd, iemand die het niet speelt maar bij wie het echt is. Ik voel me eenzaam en alleen. Alleen gelaten door God. Hoeveel pijn moet ik nog dragen en waarom? En wat moet ik in therapie. Het is rekken van de ellende. Maar ik zal er een einde aan maken. Ik ben het langzaam aan het voorbereiden. Ben er nu direct nog niet klaar voor. Ik had namelijk graag willen leven, van nature ben ik een levensgenieter, er is alleen niets om van te genieten. Alleen de leugens van anderen en van mijzelf. morgen wordt het beter dacht ik, of overmorgen of misschien volgend jaar of over 5 jaar ofzo. maar ja hoe lang houd je die leugens vol?

hoi mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3jaar was. Ik heb een verschrikkelijke scheiding meegemaakt 13 rechtzaken met veel ellende, mishandelingen verkrachting van mijn moeder door haar nieuwe vriend die ook aan mij zat. mijn ma en stiefpa gaven mij drugs zodat ik ging slapen. toen dit na al die rechtzaken eindelijk afgelopen was en de rechter besloten had dat ik bij mijn vader moest gaan wonen is het een kleine periode goed gegaan tot ik 6jaar werd en mijn pa mij begon te slaan om alles wat ik goed en fout deed. Hij kreeg op mijn 11de een nieuwe vriendin met een zoon na mijn weten de eerste vrouw na mijn moeder. haar zoon vond het ook leuk vond om mij te verkrachten en die ook sexlijnen thuis belde waarvoor ik de klappen heb mogen vangen. na een paar jaar had mijn pa mij na mijn oom gebracht omdat hij en zijn vriendin ruzie hadden en alles kwam door mij. mijn pa is er toen achter gekomen dat ik niet de gene was die de sexlijnen belde maar die zoon van haar en toen ik toen om een excuus vroeg zei hij ach dan heb je die klappen alvast binnen voor de dingen die je slecht doet en ik niks van weet. Na een half jaar had mijn pa me weer opgehaald bij mijn oom want ik was te druk achteraf ook logies ze hebben adhd ondekt. mijn pa kreeg toen weer een nieuwe vriendin en daar is hij nu mee getrouwd als zij er niet was geweest was ik op mijn 18de dood geweest. ik ben op mijn 18de uit huis gevlucht ik wilde niet meer geslagen worden en ben mijn eigen leven gaan leiden. goed aan de drugs dat heb ik 3jaar vol gehouden. ik ben weer verkracht door een vriend van de jongen waar ik in huis woonde en die geloofde mij niet en de gene die ik als bewijs had die haatte mij en die heeft heel lang vol gehouden dat het niet zo was. iedereen zei dat ik alles verzon weet je hoeveel pijn dat doet je roept om hulp en je word uitgelachen en de rug word na je gekeerd. na die 3jaar drug en ellende ben ik hulp gaan zoeken. het opstarten hiervan duurde erg lang ze hebben bordeline en adhd geconsanteerd. en nu het leukste van het verhaal dat ze je graag platspuiten of laten slikken met drugs terwijl juist verslaafd was aan alles. ik heb ook alles weer weggegeven en gezegd het werkt niet terwijl ik niks gebruikt heb hiervan ik verkocht het allemaal. Ik doe nu een cursus voor bordeliners de linnehan, het ging onwijs goed ik kon de hele wereld aan alles was positief en goed en ik had altijd wel een woordje klaar om mensen uit de shit te helpen tot een paar maanden terug ik weer een echte liefde verloor, in ieder geval voor mij voelt het zo. Ik heb veel vriendjes gehad waar ik niks voor voelde die ik alleen maar had om niet alleen te zijn, maar van deze jongen hield ik echt en voor dat wij sex hadden gehad vroeg hij mij of ik niet zoals al die andere meiden was en of ik te vertrouwen was ik kon hem al 3jaar voor onze eerste kus en ik heb hem mijn woord gegeven en dacht natuurlijk hij is de gene met wie ik oud wil worden hij is te vertrouwen hij vind mij echt leuk en wat heeft hij gedaan hij heeft zijn beste vriend gevraagd achter mijn reed aan te lopen en toen dat vaak gebeurde zei hij tegen mij waarom neem je geen relatie met hem hij heeft veel meer tiijd voor je. Ik heb hem zovaak gezegd dat ik alleen hem wilde, maar hij nam steeds meer afstand en die vriend van hem stond elke dag voor mij klaar met open armen om de huilende ik op te vangen. Dus op een gegeven moment zei ik tegen mijn vriend moet ik kiezen valt er nog wat te kiezen dan en hij zei nee, dus ik koos voor allebei ik hield van de 1 maar de ander gaf mij aandacht. vanaf dat moment negeerde mijn vriend me behandelde hij mij anders. zijn beste vriend nam na een tijdje ook afstand ik voel me nu gebruikt misbruikt uitgeleent en bij het grofvuil gezet en vanaf dit moment ben ik depresief geworden het begon onschuldig ik draag een masker niemand zag hoe ik me voelde en al zei ik het geloofde ze mij niet omdat ik vrolijk bleef om de buitenwereld niet met mijn ellende op te zadellen, terwijl ik s'nachts ging slapen en hoopte dat ik nooit meer wakker zou worden. Op cursus leerde ik dat dit depresi heet en ging erover praten en iedereen tegen wie ik dit zei, zeide tegen mij je moet geen negatieve aandacht vragen er is niks mis met jou. Vanaf dit moment werd ik er mee wakker en denk ik elke sec van de dag hoe ken ik nooit meer wakker worden hoe kan ik inslapen dus dood gaan zonder beschadigingen zodat de paar mensen die mij wel lief leuk en aardig vinden die wel van mij houden een mooie begraafenis van mij zullen hebben hellaas is het me nog steeds niet gelukt. Over 3weken is deze cursus afgelopen en dan laat het geestgronden je los en moet je ff een paar maanden op eigen benen gaan staan en omdat ik me op het moment alleen nog maar dood wens ben ik zo bang voor dat moment ik weet niet wat ik moet doen ik praat erover maar daarom voel ik me niet beter daardoor, ik wil eigenlijk niet dood ik wil leven maar zoals ik me voel wil ik dood. ik ben 26jaar bijna 27 de ellende is begonnen vanaf mijn 3de en nooit meer gestopt ik heb al van alles geprobeerd om stappen vooruit te zetten maar er is altijd wel iemand die me weer na beneden trapt. Ik vecht zo hard als ik kan maar mijn energie raakt op, ik ben zo bang dat ik het niet red. ik heb ook gepland na deze cursus een einde te maken aan deze ellende. ik hoop dat het niet lukt en dat ik voor eeuwig vast gehouden word dat er altijd mensen zullen zijn die mijn gedrag begrijpen want niemand begrijpt mij alleen de mensen met het zelfde probleem.

Sinds een jaar of 8 staat mijn leven op z'n kop. Ik de rasoptimist, altijd kaar staand voor anderen, zie het zelf niet meer zitten. Het begon met de burn-out van mijn (ex)partner. Deed er alles aan om hem te helpen, daarna werd zijn vader dement op vrij jonge leeftijd, zijn moeder kreeg een heupaandoending. Altijd was ik er. Toen zijn vader overleed was het alsof het mijn eigen vader was. Ik had een time-out nodig. Hij wilde gelijk uitelkaar, dat speelde in een periode dat mijn moeder keelkanker kreeg. We zijn inmiddels al 4 jaar uitelkaar, hij had gelijk een andere vrouw. Liet me zitten in een huis zonder voorzieningen, geen licht geen plafonds, geen vloeren. Heb 't allemaal opgelost. Inmiddels is mijn moeder geopereerd. Gaat wel goed. Mijn vader deed alles voor haar. Tijdens deze toch al zware periode had ik een nieuwe baan. Maar na ruim een jaar kreeg ik een burn-out. Sedert die tijd was mijn baas niet erg over me te spreken, hoewel ik goed functioneerd. Dat resulteerde in eind 2005 in een arbeidsconflict. 2006 was een redelijk goed jaar, naast het slepende arbeidconflict was ik aan 't solliciteren en ben aangenomen. Mijn klachten van de burn-out kwamen in volle hevigheid terug, het zijn black-outs, ik functioneer wel maar weet niet meer wat ik gedaan heb gedurende een x periode. Mijn vorige werkgever dacht dat ik alcoholist was terwijl ik gedurende die tijd geen druppel dronk. Toen ik eindelijk. vol goede moed, aan mijn nieuwe baan wilde beginnen overleed mijn vader. Starte een week later als gepland en had geen vrije dagen over om alles te verwerken. Nog wat harder lopen dan maar! Ondertussen een foute verbouwing meegemaakt, foute dates, foute cv insatallatie enz. Ik ben het leven nu zo zat dat ik er echt een eind aan wil maken. Voel me slachtoffer van het leven en wil me helemaal geen slachtoffer voelen. Maar ik kan het niet meer aan, zeker niet alleen. In mijn nieuwe baan functioneer ik niet naar behoren, één van de redenen is dat ik sinds januari dit jaar veel ben gaan drinken, de black-outs ontelbaar zijn, ik bang ben mijn baan te verliezen en ik eigenlijk niet weet hoe het verder moet. Gelukkig heb ik mijn revolver nog! In het uiterste geval kan ik nog een kogel door mijn kop knallen.Ik heb nog één optie open, als dat niet gaat werken ben ik echt van plan dit door te zetten.
Max

misschien klinkt het raar maar ik wil dood heel graag dood ik heb dingen meegemaakt zo veel ik wil dood echt waar.... als ik tegen iemand zeg ik ga zelfmoord doen dan zeggen ze hahaha grapjas maar ik dben het wel van plan om te doen kus marina

Mensen, ik heb in mijn leven veel meegemaakt, maar geen reden is goed genoeg om er vroegtijdig tussenuit te piepen. Voor alle schoolgaande kinders: er komt een tijd dat je erom kunt lachen, dat beloof ik je! Ik lach me namelijk suf om mijn dagboeken van vroeger. Ik werd gepest en geschopt en geslagen, maar dat heeft me gemaakt wie ik nu ben: een sterke persoonlijkheid en ik ben trots op mezelf en op wat ik heb bereikt. Jongens of meisjes die niet verliefd zijn op jou en jij wel op hen zijn ook al de rotmoeite niet waard om vroegtijdig voor te gaan hemelen. Ook al denk je nu dat je wereld niks is zonder hem of haar; ik beloof je dat je andere (veel) leuke(re) mensen tegen gaat komen die jou wel de moeite waard vinden!

Anyhoe...ik kwam alleen even lezen of er een verband is tussen het hebben van een lening en het denken over zelfmoord. Ze moesten namelijk maar eens gaan zorgen dat het krijgen van een lening een stuk moeilijker wordt gemaakt en dat het reclame maken voor leningen verboden moet worden omdat het naar mijn idee dus schadelijk is voor de gezondheid.

Groetjes...enne: achter de wolken schijnt altijd de zon, soms zijn er alleen wat veel wolken die eerst over moeten drijven.