Levensverhalen (pagina 1485)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

:(

Nou... ik heb voriG jaar 1 vn men beste vriendinnen verloren aan een auto ongeluk. Na dat ik mtt haar had gezwomme.
ik moes naar een andere school omdat ik niet meer leerde en te veel onvoldoendes haalde.
Nu hebben ze op myn oude school een hulp groep maar ik zit daar niet meer.
ik had toen de nijging men polsen door te snijden.. ongeveer 2 maanden terug werd ik gek kon niet meer slapen en dacht dat ik al myn vrienden dood zag liggen en wou zelf ook dood.. Ik weet nog steeds niet wat ik moet doen.. Kunnen jullie my helpen ik weet het egt niet meer! Veel liefs. I.
Datum:
05-03-2007
Naam:
Ickee
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

mischien is het leven niets voor mij

...soms denk ik gwn is dit ene leven voor mij ? dan denk ik diep na en antwoord ik er op neen ! het is niets voor jou! stop ert mee pleeg zelfmoord !!... kheb iemand verloren 2 jaar geleden mijn poesje waar ik alles aan vertelde ! in eens liet gij me achter in een werld met vreemden ik was nog niet klaar voor een werld aleen een leven zonder hem!!! nu mijn vriendin ... mss is het beter dat ik ga en het leven hier gaat beëndigen voor mij !!! mss was ik nie het ideale voor het leven zoals dit !!!! ik leef steeds met pijn !!! niemand die me helpt en alweet huil ik ! (u)
Datum:
05-03-2007
Naam:
shirley
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Het word me allemaal te veel

Beset mijnheer of mevrouw,

Sinds mijn 18 e levensjaar heb ik altijd het gevoel gehad niet thuis te horen in deze wereld.
Ik heb heel veel sociale contacten . Daar ligt het dan ook niet aan. Ik voel me als een 'tijdreiziger' die veel zaken en dingen voorvoelt.
Ik probeer juist andere mensen te behoeden voor fouten of dwalingen.
Als ik ergens op bezoek ben doorzie ik de mensen zo loepzuiver dat iker haast bang voor ben maar aan de andere kant bevredigt me dit omdat ik 'schijnbaar' een gave heb.
In alles wat ik doe , of dit nu mijn werk is of sport on anderrzijds geniet ik alleen maar van de momenten. Het gevoel is dan nooit lang en constant zeg maar.
Mijn verwachtingen in het leven zijn en waren altijd hoog gespannen.
Dat ebt steeds meer weg. Ik zie vaak en steeds meer beelden van werelden die contact met mij zoeken en mij , eerlijk gezegd, veel informatie verschaffen over dingen die snel zullen gaan gebeuren. En meestal is dat niet zo positief.
Ik heb nu het gevoel dat ik op een doord spoor ben geraakt en zou graag verder willen maar ben zo moe en uitgeput van de laatste 35 jaar dat ik nu niet weet verder te moeten.
Ik zou nu het liefste willen stoppen met leven en eindelijk eens rust willen hebben.
Ik zag uw website en dacht direct: ik moet wat van me afschrijven.
Ik hoop dan ook dat het voor mij niet te laat komt of is.

Ik dank u vriendelijk voor uw tijd en aandacht.

Met vriendelijke groet,

Peter
Datum:
05-03-2007
Naam:
Peter
Leeftijd:
53
Provincie:
Noord-brabant

tja

Hier zit ik weer achter mijn pc. Niet gelukt dus ... ik zag m komen, het geluid van de aanstormende trein hoor ik nog steeds ... het getoeter en geknars van remmen, ik doe me ogen open zie m op me afkomen.Een raar soort rust komt over me heen en dan In een flits spring ik van de rails ....... Niet gedurft dus .... Ik zit te huilen langs het spoor. de trein staat een heel eind verder pas stil. Gebeurd vanalles om me heen in een waas ..... enige wat ik tegen agent kon stamelen was sorry, wat hij niet wist was dat het me speet dat ik het niet durfde .... Ik wil niet meer verder leven. Ze kunnen mij niet helpen, hulpverlening faalt ... En niemand zal mij missen

Datum:
05-03-2007
Naam:
Mike
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

Hoe is het toch zo ver gekomen?

Ik heb een gelukkige jeugd gehad, heb 2 lieve ouders, een broer en zus (beide getrouwd en kinderen) en een paar goeie vrienden, en toch zie ik het niet meer zitten. Ik had een lieve vriendin waar ik 16 jaar mee heb samengewoond en dat is nu voorbij. We hebben een zoon van 18 maanden die ik in eerste instantie niet wilde. Als een zwaard van Damocles heeft het ouderschap jarenlang boven onze relatie gehangen. Ik wilde liever geen kinderen, zij wel. Ik heb er mee ingestemd omdat ik voelde dat je een vrouw het o zo verlangde moederschap niet kon onthouden, en ik dacht dat ik er de lol ook wel van zou inzien later. Maanden voor de bevalling bekroop mij al het gevoel van "wat heb je gedaan" en na de bevalling vond ik het zo moeilijk om liefde te tonen en er blij mee te zijn. Ik heb daar nauwelijks met haar over gepraat omdat ik dacht dat dat rotgevoel vanzelf weer over zou gaan, en ik haar niet wilde belasten met zulke grote zorgen. Dit heeft voor zoveel spanningen gezorgd dat ze uiteindelijk haar biezen heeft gepakt en mijn zoon, waar ik nu gek op ben, heeft meegenomen. Ik zie hem wel elk weekend maar ik ben zo depressief dat ik de grootste moeite moet doen om vrolijk tegen hem te zijn. Mijn hoofd is continu aan het malen, zowel terug in de tijd als hoe moet het in de toekomst. Slapen doe ik zo slecht, heb me vanochtend ziek gemeld(griep) maar ik weet dat ik moet uitkijken dat ik niet te lang thuisblijf, dan wordt het steeds moeilijker om weer te gaan. Ik ben zo onfelofelijk kwaad op mezelf, ik realiseerde me niet wat ik had en nu ben ik het voorgoed kwijt. Ik heb alles geprobeerd haar weer terug te krijgen, maar ze heeft al iemand anders en ze vindt het goed zo. Ik heb me aangemeld voor hulp, maar dat duurt nog minimaal een maand. Ik weet dat ik mijn ouders onherstelbaar zou beschadigen, maar het liefst kapte ik er mee. Ook heb ik nog 2 honden thuis waar ik veel van hou maar ik zal afscheid van ze moeten nemen en weet nu al dat ik daar ook veel pijn van zal hebben, maar weet ook dat het het beste is voor hun en voor mij. Ik raak volkomen geisoleerd hier thuis en weet dat ik er op uit zal moeten, maar wil niemand met mijn problemen en gevoelens opzadelen, want ik weet dat dat er zo zwak uitziet. Mijn basis en toekomst is compleet weggevaagd en zie echt nergens een lichtpuntje. 16 jaar aan herinneringen spoken door mijn kop, alles in huis herinnerd mij aan iets uit het verleden, en dan komt die kwaadheid op mezelf weer boven. Hoe kom ik hieruit? Mijn zoontje is nog te jong om me te gaan missen als ik er niet meer zou zijn. Ik wou dat ik ging slapen en niet meer wakker werd. Dit komt misschien over als kleinzielig, maar ieder mens zit anders in elkaar, ik zou ook graag zien dat ik sterker was. Ik kan slecht tegen plotselijnge emotionele veranderingen, daar ben ik achter gekomen toen ik van de lagere school uit een klein dorp naar een scholengemeenschap in de stad ging.
Ik mis zo erg iemand (een vrouw dus) waar ik van hou en die van mij houdt en die blij is mij te zien. Om mijn morbide gedachten af te blokken zit ik tijden op de pc dating-sites te bekijken, alhoewel ik ook wel weet dat ik helemaal (nog) niet in staat ben een nieuwe relatie aan te gaan, ik moet er niet aan denken. ik lees daar ook teveel verhalen dat ze wel gelukkig zijn, maar iets missen. Ik kan me dat gelukkig zijn niet voorstellen en denk dat het een leugen is. Ik zit ook wel te denken hoe ik het zou doen als ik de stap zou zetten. Ik moet echt zien dat ik op korte termijn weer gelukkig wordt anders zie ik mezelf met 120/uur nog tegen een boom aan vliegen. Ik ben zo kwaad op mezelf dat ik dit zover heb laten komen, mijn ex hield echt van me.
Sorry voor het lange verhaal, ik moet het kwijt en hoop dat het me voor eventjes helpt. Groetjes.
Datum:
05-03-2007
Naam:
John
Leeftijd:
41
Provincie:
Overijssel

help me niet

ik heb zelfmoord en die pijn is ondragelijk
ik had al jaren geledendood kunnen zijn
maar de liefde van mijn moeder houd me nog in leven tewrwijl iik haar heel erg haat van de buiten kant en ik zie mijn kanks nou liggen om zelfmoord te doen en iik ga het oowk doen

groetjuhs de dood
Datum:
05-03-2007
Naam:
mark
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Waarom?

Waarom doet het zo ontzettend veel pijn? Na een relatie van 19 jaar, allebei onze eerste liefde wordt mijn droomvriendin verlief op ... m'n allerbeste vriendin. Een tot overmaat van ramp heeft hij, 2 weken na het beeindigen van zijn relatie, ook gevoelens voor haar. Daar zit ik dan, ik voel me volledig knock out geslagen. Ik sta op het punt om m'n allerliefste vriendin kwijt te raken, en ook nog eens m'n beste vriend. Ik ben zo ontzettend verdriet, ik voel eme volkomen uitgeput en het lijkt wel alsof ik gek wordt. Ik kan aan niks anders denken dan haar kwijt te raken. Op het moment dat dat gebeurd ben ik bang dat ik niet de kracht heb om verder te gaan, ik ben zo moe....
Datum:
05-03-2007
Naam:
Janoniem
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-holland

Mijn vriendinnenclub komt op idee om zelfmoord te plegen

Ik zat in een vriendinnengroep van 10 meisjes, we deden elke week leuke dingen& elke zaterdag bleven we bij elkaar slapen. Op een zaterdag dat we met zijn allen bij iemand bleven slapen kwam het onderwerp ; zelfmoord. We vonden het interessant. & we besloten om met zijn allen zelfmoord te plegen. Diezelfde dag zijn we uit huis geslopen en zijn we naar het treinspoor gegaan. Er kwamen 2 treinen tegelijk langs. Bij elke spoor gingen 5 staan en we hielden elkaars hand vast. We zagen de treinen aankomen, iedereen kreeg zwaar zweet voor het hoofd. & toen was het moment daar. De treinen waren er , we knepen elkaars hand fijn & iedereen sprong; behalve ik. ik had mijn hand los geschud en bleef staan. Ik zag hoe het gebeurde het is te erg voor woorden. Elke dag zie ik het weer me. Iedereen dacht eerst dat ze het van mij moesten doen. Maar ik heb een intervieuw gehad met iemand van de krant, en het hele verhaal uitgelegd, iedereen begreep me & bijna iedereen stelde dezelfde vraag: Waarom bleef jij staan en de anderen niet? Nou ik bleef staan omdat ik er heel diep over na had gedacht toen ik daar stond, Dat hadden de anderen waarschijnlijk niet gedaan.
Na maanden niet naar school zijn gegaan, ging ik weer heen. Ik kreeg weer snel nieuwe vriendinnen en heb vaak mijn verhaal verteld wat best wel oplucht. Ik heb nu een nieuw vriendenclubje van 7 man. We doen hetzelfde als wat ik eerder deed met mijn vriendinnenclub. Dat vind ik erg fijn.
Ik heb nu de helft van mijn kamer ingericht met alleen maar foto's van mijn oude vriendinnen club en ik heb er 9 kaarsjes staan. en er ligt een klein boekje bij met mijn verhaal.

Jasmine,Lianne,Patrice,Kirsten,Jolien,Dian,Anniek,Olivia&Anneke rust in vrede; ik mis Jullie hartstikke erg !

Groetjes Manon.
Datum:
05-03-2007
Naam:
Manon
Leeftijd:
13
Provincie:
Drenthe

Ik weet het echt niet meer!

Ik kan niet meer leven!
Ik heb voor iedereen die ik lief heb al lang geleden een afscheidsbrief geschreven.
Er zijn zoveel dingen waar ik nooit meer aan wil denken!
Ik kan mezelf alleen maar de dood schenken.
Ik heb al een aantal pogingen gedaan.
Maar het lukt me niet!
Als ik me moeder zie denk ik; ik kan haar dit niet aan doen! Ik hou zoveel van haar.
Maar dan probeer ik het toch weer.
Al 2 jaar denk ik alleen aan zelfmoord.
Heb ik nu hulp nodig? Of moet ik het toch doen?
Ik weet het echt niet meer.
Op school was ik best populair & had een grote mond. Dat vond iedereen natuurlijk geweldig. Maar met mijn grote mond werd ik van school gestuurd voor een 8 weken. Ik zit nu op een andere school waar je probeert aan je gedrag te werken. Ik begin nu aan mijn vierde week. & Ik mis mijn oude school super. Ik denk steeds; zal ik me er door heen vechten en weer naar mijn oude school terug keeren, of zelfmoord plegen en er nooit meer last van hebben..
ik weet het echt niet meer!
HELP.
Datum:
05-03-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Drenthe

engel

Na 27 jaar heb ik mijn geheugen terug gekregen.
Ik weet nu dat ik mijn liefde van mijn leven,mijn kind,mijn geloof en mijn ambities ben kwijt geraakt.
Ik dacht eerst dat ik een psychose kreeg,maar blijkt dat niet zo te zijn is mij verteld,helaas.
IK heb schamele bewijzen kunnen vinden, maar het zijn maar strohalmpjes.
Mijn familie en vrienden hebben het al die tijd verborgen gehouden(misschien met de beste intensies,en nu doen ze alsof ik het verzonnen heb (is nog steeds mogelijk),of dat ze het niet weten of het echt zijn vergeten.
Ik weet nu niet meer wat of welke herrineringen echt of vervormd of fantasie
zijn.
Het enigste wat me nu op de been houd is het opschrijven van mijn leven of het nu echt of fantasie is (en wie kan het wat schelen),maar als dat klaar is...
Of er moet een wonder gebeuren dat mijn engel weer voor mij staat,maar geloof niet zo meer in wonderen de laatste tijd,behalve dat het een soort wonder is dat ik als volwassene naar mijn jeugd herrineringen kan kijken.
Ik herbeleef ze in geur en kleur met al de bijbehorende verschillende emoties door elkaar.
Ik voel me als in een oog van een storm,wordt alle kanten heen geslingerd kan er niet door heenbreken alleen een beetje in het midden manoevreren,en zien waar ik uit kom.
Ik heb voor en na mijn geheugen verlies altijd naar het goede gestreefd en mensen willen helpenen dat ook gedaan.
Nu heb ik angst wat te worden,een verbitterd mens,gespleten mens,weer een persoonlijkheids verandering?
Ik heb me nog nooit zo alleen en geisoleerd gevoeld.
En voel me bestolen en verraden door iedereen die me na stond staat.
Datum:
05-03-2007
Naam:
leo
Leeftijd:
43
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.