Levensverhalen (pagina 1484)

mijn vader ziet mij niet meer staan en dat is alemaal mij ijgen schuld en nu gaat ut o0k al niet meer go0ed bij me mo0eder en ik heb ut gevoelo dat ik de duifel ben en dat ik bij iedereen alles kapot maak zoms wil ik er niet meer zij ik snij wel is in mij arm dat vind ik dan wel vijn heel s0ms vind ik ut leven mo0i maar faak o0k niet en op scho0l gaat ut o0k al niet go0ed wat mo0et ik no0u??? en ben o0k al in aanmerking met jeugd sorg en ik weet gewo0n niet wat ik wil en mo0et do0en iedereen do0et maar net als ut lucht is maar gaa helmaal van binnen kap0t tenQ dat ik mijn verhaal even kwijd kon
x-x-x klein Meisju

Mn ouders... Ze horen me wel, maar ze luisteren niet.
Mn zusje... verteld me 5x per week dat ze liever had dat ik dood was.
Ik heb het gevoel alsof ik hier niet welkom ben, dat ze stiekem denken: Stik maar!
Dit kan natuurlijk komen omdat ik nu aan het puberen ben en zo... Maar ik voel me kut, ik huil iedere avond (zelfs nu), en als ik er eindelijk een xtje met mn moeder over praat, verteld ze me dat het mn eigen schuld allemaal is. En dat ik me niet zo moet aanstellen! Binnenkort naar de GGD voor een normale controle, maar dan zullen ze zich ook wel gaan afvragen waar die sneden op mn bovenbeen vanaf komen?! Ik zie er nu al tegen op... Het snijden is echt een opluchting.. Maar een dag later zie je hoe erg het is, en heb je er ontzettende spijt van. Ik weet niet hoe het verder moet....

Lieve allemaal,

Ik ben op deze site terrecht gekomen en vond hier precies wat ik zocht. "Een luisterend oor" Als eerste wil ik graag mijn medeleven betuigen aan een ieder die zijn of haar verhaal op deze website heeft gezegt..

Maar ik wil ook graag mijn verhaal kwijt.. Het begon allemaal toen ik een jaartje of 10 was.. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar was, en er is altijd ruzie geweest over mij. De rechter besloot uiteindelijk dat ik bij mijn moeder moest gaan wonen.. Hier ben ik dus opgegroeid, samen met een stiefvader. Toen ik 10 jaar was begon het getouwtrek opnieuw en probeerde mijn vader me weg te halen en naar hem toe te lokken, omdat ik op mijn 12de zelf mocht kiezen bij wie ik zou wonen.. Ik ging om het weekend logeren bij mijn vader... En tijdens die weekendjes werd ik zo enorm omgekocht (wat ik nu achteraf pas door heb) dat ik liever bij mijn vader wou gaan wonen.. Ik had altijd enorm veel verdriet als het weekend voorbij was en ik weer terug naar huis moest... En toen werd ik 12.. Ik mocht kiezen bij wie ik zou gaan wonen. .en ik heb besloten om bij mijn vader te gaan wonen.. Mijn vader is homoseksueel (maar ik ben ermee opgegroeid dus ik wist niet beter en voor mij was het daarom ook de normaalste zaak van de wereld).. Ik weet nog goed, dat ik met mijn spullen bij mijn moeder vertrok en hoe ze me huilend stond uit te wuifen.. Ik had toen gewoon niet door dat ik omgekocht was en ik wist niet hoeveel verdriet ik mijn moeder heb aangedaan.. Ik heb hier nog dagelijks spijt van en straf mezelf regelmatig..

Maar goed... Ik ging dus bij mijn vader wonen en de eerste maanden had ik de tijd van mijn leven, ik mocht alles en hij lag me geen strobreedte in de weg! Tot alles langzaam van me werd afgepakt.. Ik kreeg steeds minder zakgeld en de cadeautjes werden ook al snel afgeschaft.. Nu denken jullie vast dat ik materialistisch ben ingesteld, maar hiermee wil ik laten blijken hoe verschrikkelijk ik omgekocht ben destijds.. Ook ontving ik bij mijn vader geen liefde.. je kon nooit met hem praten over een serieus onderwerp, en zijn nieuwe vriend kon ik het ook niet mee vinden.. Ik begon terug te verlangen naar mijn moeder, naar haar liefde en ook mijn zusjes die ik bij mijn moeder heb achtergelaten miste ik verschrikkelijk.. De rollen waren totaal omgedraaid!! Ik huilde nu als ik weer terug moest naar mijn vader.. Ik wou mijn moeder zo graag vertellen dat ik terug wou komen, maar ik durfde het niet, bang voor haar reactie.. Dus zo verstreek de tijd.. en mijn pijn werd steeds zwaarder.. Tot op die dag..

Ik loop op school en zie een jongen lopen waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden.. Ik was verliefd.. en zo ging de tijd voorbij.. (ik ben zelf ook een jongen).. Ik was dus ook nog eens homo.. Ik walgde van mezelf.... Maar ik kon die gevoelens niet onderdrukken.. en ik wou echt geen seks ofzo met die jongen.. Ik wilde gewoon bij hem zijn, hem vast kunnen houden en hem vertellen hoeveel ik van hem hou.. Ik was smoorverliefd.. en die jongen begon naarmate de tijd verstreek ook steeds meer interesse in mij te tonen.. (althans dat dacht ik) Zonder dat ik het door had werd ik gebruikt.. Ik werd gebruikt doordat ik alles voor hem kocht wat hij wou hebben.. Dit begon met een pakje sigaretten en eindigde met een televisie.. Toen hij tegen mij zei dat hij een tv van me wou hebben.. (ik was nogsteeds blind van liefde) vertelde ik hem dat ik daar echt geen geld voor had.. Dan moest ik het maar stelen zei hij mij.. Nou dat was ik dus totaal niet van plan, want ik ben een eerlijk mens die nooit aan de spullen van een ander zou komen.. Dus ik zei hem, nee!! een televisie kan ik je niet geven.. Toen kreeg ik als antwoordt "Dan wil ik je nooit meer zien"

HET BRAK MIJN HART.. ik zakte in elkaar op de plek waar ik op dat moment stond.. Ik had toen pas door dat ik gewoon keihard gebruikt ben.. Maar ik had het simpelweg niet door! zo verliefd was ik op die jongen.. Ik was kapot, maar goed dit kon er ook nog wel bij..

Weer wat maanden verstreken, en ik begon me met de dag ongelukkiger te voelen.. Tot op een dag de maat vol was, en er wat stoppen bij me sprongen.. Ik was alleen thuis, en haalde een verlengkabel, waar ik een strop van maakte.. En hing mezelf op in het trapgat.. Ik voel nog hoe de pijn die door me heenging toen ik die kruk wegtrapte.. En hoe ik daar zeker 15 seconden heb gehangen.. Na 5 seconden kreeg ik spijt.. En wou ik schreeuwen dat ik hulp nodig had.. Maar de kabel zat zo strak dat er geen geluid uit mijn keel kon komen.. en net toen ik het op wou geven viel ik naar beneden.. Van de trap af!.. De knoop was losgegaan.. een slechte knoop.. En ik zie mezelf nog liggen onderaan de trap met een electriciteitskabel om me nek.. Ik kon me niet bewegen en was totaal in schock.. het drong niet tot me door dat ik los was!! Na zo'n 20 minuten gewoon op de grond te hebben gelegen, kon ik opstaan en kwam ik weer een beetje bij kennis. Maar de striem in mijn nek.. Hoe kan ik die ooit verbergen aan iemand.. Dat was onmogelijk, en ja dat was het ook. een paar dagen later merkte mijn vader op dat ik een rode striem om mijn nek had zitten.. ik vertelde hem dat we op school wat aan het dollen waren geweest en iemand aan mijn keykord me naar achteren heeft getrokken.. Hij vondt het natuurlijk een raar verhaal, maar geloofde het.. Het kon hem eigenlijk geen reet schelen geloof ik...

Maar wat nu.. Ik leefde nog en alles was nog zoals het oude..Mijn hart is verscheurd door die jongen, ik miste mijn familie die ik zo harteloos in de steek had gelaten en ik haatte mezelf nog steeds.. Ik haatte mezelf omdat ik ering getrapt was.. Dat ik mezelf heb laten omkopen en gebruiken.. Hoe kon ik het nou toch allemaal zo ver laten komen.. Toen verlieten mijn vrienden me.. Ze waren erachter gekomen dat ik op jongens viel en hebben me de bons gegeven.. Toen had ik helemaal niemand meer... Ik wou maar 1 ding en dat was terug naar mijn moeder.. In haar armen liggen en gewoon uitgebreid huilen.. Ik ging er werk van maken om terug te gaan naar mijn moeder en met alle moed die ik had vertelde ik mijn moeder dat ik graag terug wou komen.. En dat ik nu pas inzag wat een stomme fout ik had gemaakt.. Ik zag een traan over de wangen van mijn moeder rollen.. en ze vertelde mij dat ze niets anders wou als dat ik terug kwam..

Zo dat was 1.. Nu moest ik mijn vader nog vertellen dat ik terugwou en dat was een moeilijkere stap.. Hier heb ik ook 3 maanden over gedaan voordat ik het durfde te zeggen.. Hij werd kwaad en schopte me gelijk toen hij het hoorde mij het huis uit... Daar stond ik dan, Met mijn mobiele telefoon belde ik mijn moeder en die kwam me uiteraard gelijk ophalen.. Het was gelukt.. Ik was terug bij mijn moeder, maar mijn vader was ik kwijt.. Hij wou me nooit meer zien.. Je zou denken dat alles nu goed moet zitten maar dat is helaas niet zo.. Ik ben weer verliefd geworden op een jongen.. Het is een collega van mij, hij is 18 jaar... Ik wil zo graag bij hem zijn maar weet dat het nooit iets kan worden, omdat ik voor 99 procent zeker weet dat hij niet op mij valt.. Maar daar is dat gevoel weer. Ik wil zo graag bij hem zijn!! als ik thuis op mijn kamer zit zit ik meestal te huilen.. Maar het omslagpunt kwam 3 weken geleden, toen mijn beste vriend besloot zijn polsen door te snijden!! Ik ben hier kapot van.. En heb het helemaal gehad met het leven.. Ik heb hier een afscheidsbrief klaar liggen voor mijn neus en ben van plan om zeer binnenkort mijn leven echt aan een einde te laten komen.. Maar ik wil mezelf niet weer ophangen.. Ik kan aan een pistool komen via een vriend, dit lijkt mij de makkelijkste en snelste manier.. Ik wil absoluut geen pijn !!!

Misschien heb je nu zoiets van, nou is dit het nou?? Is dit allemaal zo erg?? Moet je hiervoor zelfmoord plegen??

Ik weet natuurlijk niet wat u nu denkt, nadat u mijn verhaal heeft gelezen.. Ik hoop op een beetje begrip... Begrip heb ik zo weinig gehad in mijn leven..

Maar weet wel, dat je met sommige mensen iemand zo verschrikkelijk pijn kan doen.. Elk mens is verschillend.. Dus daarom leef ik mee met iedereen die aan zelfmoord denkt.. Je denk daar niet voor de lol aan.. Dan moet er echt iets achter zitten.. En mijn mening is ook dat zelfmoord neigingen niet serieus genoeg genomen worden!!

Ik zeg jullie nu voor de laatste keer gedag, en ik hoop zo vurig dat jullie je leven weer op de rails weten te krijgen.. Nogmaals ik leef met jullie allemaal mee!! en onthoudt alsjeblieft,

"JE WEET PAS WAT JE HEBT, ALS JE HET KWIJT BENT"

Hallo allemaal,

Ik ben iemand zonder zelfmoordneigingen. Ik kwam op deze site omdat ik voor toneel een zelfmoordbrief moet schrijven. Ik zocht dus naar redenen waarom mensen zelfmoord willen plegen.

Ik ben erg geschrokken hoeveel mensen er dagelijks reageren op deze site. Wat me opvalt is dat de meesten nog erg jong zijn. Nog geen twintig jaar.

Ik hoop dat ik jullie op andere gedachten kan brengen. Ten eerste wil ik zeggen dat een tienerleven niet bepalend is voor de rest van je leven. Na je school krijg je namelijk werk. Je gaat op jezelf wonen. Je krijgt een serieuze relatie. Vaak zelfs meerdere. Je wordt zelf rustiger en leert wat echt belangrijk is in je leven. Als tiener denk je namelijk heel anders over het leven, dan later als je die wilde haren kwijt bent. Ik dronk vroeger bijvoorbeeld altijd heel veel. Ik had schijt aan alles en iedereen. Het maakte me niet uit wat mensen van me vonden. Als ik het maar naar m'n zin had. Ik ben al op 17 jarige leeftijd op mezelf gaan wonen. Ik heb toen meerdere relaties gehad. Eén van 3 1/2 jaar. Eén van 5 weken. Eén van 5 1/2 jaar. Eén van 3 jaar, waarvan 1 jaar getrouwd.
In deze laatste relatie verloor ik mijn schoonvader aan kanker. En vlak daarna mijn vriendin in een auto ongeluk. Op m'n werk ging het niet lekker en ik worstelde met de gedachte van een scheiding. Ik werd daardoor overspannen. Kortom ook geen pretje. Ik heb mezelf eruit weten te trekken door drastische maatregelen te nemen: Ik heb mijn functie op het werk opgezegd. Ik ben uit de ploegendienst gestapt. Ik heb de scheiding doorgezet en ben een hobby gaan zoeken. Toneel spelen. Dat heeft me heel erg geholpen. Een schone lei zeg maar.
Na mijn scheiding was ik wel bang dat een volgende relatie ook weer zou mislukken. Maar nu ben ik dolgelukkig met m'n huidige vriend, waar ik nu al dik 2 jaar bij ben. Deze relatie begon al heel anders dan de vorige relaties. Ik voelde gelijk dat dit de ware is. Ik ben nu 4 maanden zwanger en weet nu eindelijk wat houden van is. Het gevoel dat je niet meer zonder diegene kan. Het beangstigd me ook, want het doet me tegelijkertijd ook beseffen dat ik me geen raad zou weten als hij uit mijn leven weg zou vallen. Ik zocht steeds naar een addertje onder het gras, omdat deze relatie te mooi is om waar te zijn. En zoals het leven hard kan zijn, kwam er natuurlijk ook een addertje. Twee weken geleden is mijn moeder aan kanker overleden. Net terwijl ik zwanger ben. Ze was net zo blij dat ze voor het eerst oma zou worden en nu kan ze het niet meemaken.
Ik heb dus mijn problemen ook wel gehad en vele komen overeen met die van jullie, maar ik heb ook heel veel mooie dingen die daar tegenover staan, waardoor het niet in m'n hoofd opkomt om zelfmoord te plegen. Ik hoop dat jullie hier moed uit kunnen halen.
Niet alles in een leven kan goed gaan. Er horen ook tegenslagen bij. Ik kan me wel voorstellen, dat als je alleen maar tegenslagen in je leven hebt en geen enkele positieve dingen meer meemaakt, dat je dan in een put terecht komt waar je niet meer uit komt.
Een advies van mij: Zoek iets dat je leuk vind om te gaan doen. Een hobby of werk, o.i.d.
Wat ik ook vaak lees in de brieven van jullie is dat jullie geen vrienden hebben. Maar als niemand met jullie om wil gaan, zou het dan aan al die anderen liggen? Het klinkt misschien hard, maar zou het ook kunnen zijn dat je geen leuk gezelschap bent om mee om te gaan? Probeer uit te vinden waarom je gepest wordt, of waarom ze niet met je om willen gaan. Probeer je houding te veranderen. Als het daar te laat voor is, zul je toch moeten wachten tot je van school af bent. Zoek dan een baan tussen mensen die een stuk ouder zijn dan jij. Die zitten nl. niet in meer in de pestfase. Jongeren doen dat nu eenmaal. Ze zoeken een zondebok om zelf niet de pineut te zijn.
Praat wel met iemand over je gevoel. Desnoods met een onbekende, omdat dit vaak makkelijker is. Maar het beste is om iemand te vinden die dicht bij je staat. Bijvoorbeeld de oorzaak van (één van) je problemen.
Als je denkt dat je ouders je niet begrijpen, dan kan een goed gesprek met hen juist wonderen doen. Maar het ligt eraan hoe je ze benadert. Als je altijd maar ruzie met hen hebt, moet je een moment uitkiezen dat er geen spanning is. Dus niet in een ruzie over zoiets beginnen. En ook niet op een tijdstip dat ze geen tijd hebben. Vraag of ze een keer tijd hebben voor een gesprek met jou. Verder hoef je niks te zeggen. Ze gaan dan zelf wel nadenken over wat het zou kunnen zijn. Als je dan het gesprek hebt, moet je ze niet van alles gaan verwijten. Je moet de problemen bij jezelf houden. Desnoods schrijf je het op. Maar schuif het probleem niet af op hen, want dan trekken ze een muur op en is dat het einde van jullie gesprek. Als je wel vind dat het hun schuld is, dan moet je ze dat ZELF laten beseffen. Vertel alleen hoe je dingen ervaren hebt. Stel je heel RUSTIG op en wordt NIET kwaad. Zo gauw je kwaad wordt of gaat beschuldigen, gaan ze dat ook terug doen. Als je rustig blijft, blijven zij dat ook.
Zorg wel dat je van tevoren weet wat je wilt gaan zeggen. Kom met goede argumenten, met voorbeelden. Dus niet alleen maar: Ik vind dat, want ik voel dat zo. Beschrijf waarom je je zo voelt.

Ik hoop dat ik in ieder geval 1 persoon hiermee geholpen heb. Zelfmoord is niet de oplossing. Het leven heeft veel te veel leuke dingen te bieden, je moet ze alleen weten te vinden.

Van iedereen die zelfmoord heeft gepleegd, blijven familieleden rouwend en verdrietig achter. Dan blijkt pas hoeveel mensen eromheen van die persoon gehouden hebben. Alleen had de persoon in kwestie dat niet door.
Als je als geest naar je eigen begrafenis kunt kijken (wat ik sterk geloof), zou het jammer zijn als je dan pas hoort dat mensen van je hielden.
Praat dus voordat je het gaat doen, met mensen die dichtbij je staan. En geef niet op na een mislukte poging om met iemand te praten. Zoek iemand anders, of probeer het nog eens.

hallo,
Men vriendin belde en ze zei dat een vriendin tegen aar gezegt heeft dat ze eens met diene gast moet zitten en het dan in juni uitmaken. ik maakte mij ongerust en kheb dat aar ook gezegt en zij is nu boos op mij want ze denkt dat ik geen vertrouwen in haar heb. ze is nu heel boos op mij en kben bang dat ze het gaat uitmaken. ik kan cht niet leven zonder jou en kheb al zitten denken dat ik zelfmoord pleeg als het gedaan zou zijn en steeds meer ben ik het zeker. dan zou ze zien hoe graag ik haar zie.
groeten Boo

Nou... ik heb voriG jaar 1 vn men beste vriendinnen verloren aan een auto ongeluk. Na dat ik mtt haar had gezwomme.
ik moes naar een andere school omdat ik niet meer leerde en te veel onvoldoendes haalde.
Nu hebben ze op myn oude school een hulp groep maar ik zit daar niet meer.
ik had toen de nijging men polsen door te snijden.. ongeveer 2 maanden terug werd ik gek kon niet meer slapen en dacht dat ik al myn vrienden dood zag liggen en wou zelf ook dood.. Ik weet nog steeds niet wat ik moet doen.. Kunnen jullie my helpen ik weet het egt niet meer! Veel liefs. I.

...soms denk ik gwn is dit ene leven voor mij ? dan denk ik diep na en antwoord ik er op neen ! het is niets voor jou! stop ert mee pleeg zelfmoord !!... kheb iemand verloren 2 jaar geleden mijn poesje waar ik alles aan vertelde ! in eens liet gij me achter in een werld met vreemden ik was nog niet klaar voor een werld aleen een leven zonder hem!!! nu mijn vriendin ... mss is het beter dat ik ga en het leven hier gaat beëndigen voor mij !!! mss was ik nie het ideale voor het leven zoals dit !!!! ik leef steeds met pijn !!! niemand die me helpt en alweet huil ik ! (u)

Beset mijnheer of mevrouw,

Sinds mijn 18 e levensjaar heb ik altijd het gevoel gehad niet thuis te horen in deze wereld.
Ik heb heel veel sociale contacten . Daar ligt het dan ook niet aan. Ik voel me als een 'tijdreiziger' die veel zaken en dingen voorvoelt.
Ik probeer juist andere mensen te behoeden voor fouten of dwalingen.
Als ik ergens op bezoek ben doorzie ik de mensen zo loepzuiver dat iker haast bang voor ben maar aan de andere kant bevredigt me dit omdat ik 'schijnbaar' een gave heb.
In alles wat ik doe , of dit nu mijn werk is of sport on anderrzijds geniet ik alleen maar van de momenten. Het gevoel is dan nooit lang en constant zeg maar.
Mijn verwachtingen in het leven zijn en waren altijd hoog gespannen.
Dat ebt steeds meer weg. Ik zie vaak en steeds meer beelden van werelden die contact met mij zoeken en mij , eerlijk gezegd, veel informatie verschaffen over dingen die snel zullen gaan gebeuren. En meestal is dat niet zo positief.
Ik heb nu het gevoel dat ik op een doord spoor ben geraakt en zou graag verder willen maar ben zo moe en uitgeput van de laatste 35 jaar dat ik nu niet weet verder te moeten.
Ik zou nu het liefste willen stoppen met leven en eindelijk eens rust willen hebben.
Ik zag uw website en dacht direct: ik moet wat van me afschrijven.
Ik hoop dan ook dat het voor mij niet te laat komt of is.

Ik dank u vriendelijk voor uw tijd en aandacht.

Met vriendelijke groet,

Peter

Hier zit ik weer achter mijn pc. Niet gelukt dus ... ik zag m komen, het geluid van de aanstormende trein hoor ik nog steeds ... het getoeter en geknars van remmen, ik doe me ogen open zie m op me afkomen.Een raar soort rust komt over me heen en dan In een flits spring ik van de rails ....... Niet gedurft dus .... Ik zit te huilen langs het spoor. de trein staat een heel eind verder pas stil. Gebeurd vanalles om me heen in een waas ..... enige wat ik tegen agent kon stamelen was sorry, wat hij niet wist was dat het me speet dat ik het niet durfde .... Ik wil niet meer verder leven. Ze kunnen mij niet helpen, hulpverlening faalt ... En niemand zal mij missen

Ik heb een gelukkige jeugd gehad, heb 2 lieve ouders, een broer en zus (beide getrouwd en kinderen) en een paar goeie vrienden, en toch zie ik het niet meer zitten. Ik had een lieve vriendin waar ik 16 jaar mee heb samengewoond en dat is nu voorbij. We hebben een zoon van 18 maanden die ik in eerste instantie niet wilde. Als een zwaard van Damocles heeft het ouderschap jarenlang boven onze relatie gehangen. Ik wilde liever geen kinderen, zij wel. Ik heb er mee ingestemd omdat ik voelde dat je een vrouw het o zo verlangde moederschap niet kon onthouden, en ik dacht dat ik er de lol ook wel van zou inzien later. Maanden voor de bevalling bekroop mij al het gevoel van "wat heb je gedaan" en na de bevalling vond ik het zo moeilijk om liefde te tonen en er blij mee te zijn. Ik heb daar nauwelijks met haar over gepraat omdat ik dacht dat dat rotgevoel vanzelf weer over zou gaan, en ik haar niet wilde belasten met zulke grote zorgen. Dit heeft voor zoveel spanningen gezorgd dat ze uiteindelijk haar biezen heeft gepakt en mijn zoon, waar ik nu gek op ben, heeft meegenomen. Ik zie hem wel elk weekend maar ik ben zo depressief dat ik de grootste moeite moet doen om vrolijk tegen hem te zijn. Mijn hoofd is continu aan het malen, zowel terug in de tijd als hoe moet het in de toekomst. Slapen doe ik zo slecht, heb me vanochtend ziek gemeld(griep) maar ik weet dat ik moet uitkijken dat ik niet te lang thuisblijf, dan wordt het steeds moeilijker om weer te gaan. Ik ben zo onfelofelijk kwaad op mezelf, ik realiseerde me niet wat ik had en nu ben ik het voorgoed kwijt. Ik heb alles geprobeerd haar weer terug te krijgen, maar ze heeft al iemand anders en ze vindt het goed zo. Ik heb me aangemeld voor hulp, maar dat duurt nog minimaal een maand. Ik weet dat ik mijn ouders onherstelbaar zou beschadigen, maar het liefst kapte ik er mee. Ook heb ik nog 2 honden thuis waar ik veel van hou maar ik zal afscheid van ze moeten nemen en weet nu al dat ik daar ook veel pijn van zal hebben, maar weet ook dat het het beste is voor hun en voor mij. Ik raak volkomen geisoleerd hier thuis en weet dat ik er op uit zal moeten, maar wil niemand met mijn problemen en gevoelens opzadelen, want ik weet dat dat er zo zwak uitziet. Mijn basis en toekomst is compleet weggevaagd en zie echt nergens een lichtpuntje. 16 jaar aan herinneringen spoken door mijn kop, alles in huis herinnerd mij aan iets uit het verleden, en dan komt die kwaadheid op mezelf weer boven. Hoe kom ik hieruit? Mijn zoontje is nog te jong om me te gaan missen als ik er niet meer zou zijn. Ik wou dat ik ging slapen en niet meer wakker werd. Dit komt misschien over als kleinzielig, maar ieder mens zit anders in elkaar, ik zou ook graag zien dat ik sterker was. Ik kan slecht tegen plotselijnge emotionele veranderingen, daar ben ik achter gekomen toen ik van de lagere school uit een klein dorp naar een scholengemeenschap in de stad ging.
Ik mis zo erg iemand (een vrouw dus) waar ik van hou en die van mij houdt en die blij is mij te zien. Om mijn morbide gedachten af te blokken zit ik tijden op de pc dating-sites te bekijken, alhoewel ik ook wel weet dat ik helemaal (nog) niet in staat ben een nieuwe relatie aan te gaan, ik moet er niet aan denken. ik lees daar ook teveel verhalen dat ze wel gelukkig zijn, maar iets missen. Ik kan me dat gelukkig zijn niet voorstellen en denk dat het een leugen is. Ik zit ook wel te denken hoe ik het zou doen als ik de stap zou zetten. Ik moet echt zien dat ik op korte termijn weer gelukkig wordt anders zie ik mezelf met 120/uur nog tegen een boom aan vliegen. Ik ben zo kwaad op mezelf dat ik dit zover heb laten komen, mijn ex hield echt van me.
Sorry voor het lange verhaal, ik moet het kwijt en hoop dat het me voor eventjes helpt. Groetjes.