Levensverhalen (pagina 1484)

ik voel de pijn door mijn lichaam schieten.. het bloed stroomt uit mijn bloedvaten.. ik heb het weer gedaan. Weer mijn polsen doorgesneden. Elke keer als ik het doe vraag ik me af waarom maar toch vind ik het heerlijk om de pijn door mijn hele lichaam heen te voelen.. de laatste keer moet alweer een maand geleden zijn, want de wonden waren bijna niet meer te zien. Ik heb het zelfs een keer samen met mijn vriendin gedaan. Snijden, bedoel ik. Ik verwachtte dat het bloedgeil zou zijn maar het was alles behalve geil. Ze schreeuwde het uit van de pijn toen ik het mes in haar polsen zette en ze durfde het niet bij mij te doen. Toch heb ik haar zover gekregen. Ik dacht: als we het dan toch doen, dan doen we het wel goed. En zo is het gekomen dat ze, huilend en bloedend, kermend van de pijn en het verdriet, toch mijn polsen doorboorde met het scherpe randje van een diletto. Je weet wel, zoals een stiletto recht omhoog schiet, dat doet een diletto ook maar dan van de zijkant. Ik weet nog dat het allemaal wazig werd voor mijn ogen. Ik zag mijn vriendin langzaam wegglijden in de duisternis. En toen was alles zwart. Ik weet nog dat ik wakker werd en mijn vriendin me verband om had gedaan om mijn polsen heen, en dat ze maar niet kon stoppen met sorry zeggen en me te kussen op mijn handen en voorhoofd. Ze zei tegen me dat ik veel te veel bloed had verloren en dat ik naar het ziekenhuis moest. Daar heb ik een week gelegen. Na twee dagen voelde ik me lichamelijk fit genoeg om weg te gaan maar ik wilde niet weg. Ik wilde niet terug naar de wereld. Ik wou voor altijd blijven liggen in dat ziekenhuisbed dat je zo leuk op en neer kunt bewegen maar ik mocht het niet. Na een week werd ik door mijn moeder mee naar huis genomen. Toen heb ik dat mes nooit meer aangeraakt. Tot vandaag dus.

hi, ik was 8 jaar toen me ouders gingen scheiden en de ellende begon toen al..
me vader haalde me moeder bij me weg. missschien me moeders eigen fout maar me pa had me moeder niet moetten verbieden om mij en me broer niet meer te mogen zien. Die sh*t pa van me had me ook niet moetten zeggen wat ik naar de kinderrechter moest schrijven hij dwong me zon beetje om te schrijven dat ik bij hem wou wonen.. dat deed ik maar hij stompte reden in me kop waarom ik dat zou moetten doen.. je bent nog klein en kwetsbaar!! het deed me zoveel pijn dat ik me moeder niet meer kon zien. ik wist niet eens waar ze was. eindelijk naar 1 jaar kwam ze mij stiekem opzoekken op mij school gelukkig maar dan ging ze weer weg. pijnlijk allemaal.

de ellende begon toen echt.. ik werd brutaal en voellde me niet goed. werd aggresief ging andere kinderen slaan en pijnigen om mij agressie op die manier te uiten..

ik ben nu inmiddes 20 en woon samen maar wat heb ik bereikt ?? helemaal niets heb nooit meeer mij school af kunnen maken door te veel stress en pijn..
heb vaker zelfmoord proberen te plegen dor bleekmiddel te drinken en zware medicijnen te slikken.

en mij eigen verminken doe ik ook het is fijn het is een manier om mij pijn te uiten ik vervang de emotionele pijn daar lichamelijke pijn.

ik woon nu samen maar me vriend begrijpt mij nooit hij slaat mij zelfs en hij laat mij niet vrij

ik rook al vanaf mijn 12e wiet voor mij is dat goed ik voel me dan rustig.
maar hij denkt dat ik dar juist opgefokt van word maar dat is echt niet zo! ik word opgefokt van dat gezeik van hem ja niet blowen niet dit je bent stil of ik ben niet aandachtig naar hem als ik STONED ben.. maar dat is fijn als hij nou zijn mond houd ben ik echt rustig.. en ik vind dat het mij medicijn is.

maar goed inmiddels rook ik al een 1mnd niet meer of zo.. maar het is heel moeilijk zonder.. krijg neigingen om van de flat te springen stond net ook op de flat toen kwam een vrouw kijken en heb besloten het niet te doen...

maar goed

Ik haat het eigenlijk om dingen te schrijven of te vertellen aan mensen, maar ik doe het nu even toch.
Ik ben 20 en heb een verloofde. Mijn ouders, voornamelijk mijn moeder was tegen mijn relatie met hem, omdat hij niet heeft gestudeerd, minder rijk is dan dat wij zijn en er verschil is in geloofsovertuigingen. Mijn vader daarentegen deed alsof hij het allemaal wel goed vond zolang ik me gelukkig voelde met mijn verloofde, zijn steun betekende echt veel voor mij , want ik voelde me echt alleen. Mijn moeder heeft van alles gedaan om ons uit elkaar te halen, we hebben ruzies gehad die eindigden op fysiek geweld, ze heeft dingen gezegd dat ik nooit zal vergeten, ze is puur om hem te zien en hem ervan te overtuigen dat deze verloving/relatie geen nut heeft gevlogen naar waar hij woont. Ik haatte mijn moeder, ik had zo een hekel aan haar. Waarom moest ze nou alles op alles zetten om dingen voor mij te verpesten, ze kon net zo goed de energie dat ze stak in het verpesten van mijn relatie steken in het beter leren kennen van hem. Toen mijn ma een week weg was, heb ik dus gehoord van vrienden en kenissen wat er allemaal is gebeurd, ik ging midden in de nacht naar mijn vader en k vertelde wat me verteld werd. Hij begon me te troosten en zei dat hij met mijn ma zou praten, ik ben die nacht huilend in slaap gevallen.
Mijn ma is terug gekomen en dezelfde dag nog hebben we ruzie gehad en toen heeft ze haar koffers gepakt en is ze naar duitsland gegaan, omdat volgens haar wij zonder haar beter zouden leven en het beter naar ons zin zouden hebben thuis. Ze deed zich voor als slachtoffer omdat iedereen thuis boos werd op haar manier van doen en laten. Paar weken later..begon mijn verloofde afstandelijk te doen tegen mij, wat nooit voorkwam, want ondanks alles wat mijn ma had gedaan bleven wij bij elkaar. Zijn afstandelijkheid was heel irritant voor mij. Ik kon het niet geloven dat de persoon waar ik mijn familie voor tegen sprak mij negeerde en deed alsof ik niet bestond. 2 weken lang ben ik huilend in slaap gevallen, ik kwam mijn kamer niet uit, ik at niets..
IK kon zijn gedrag niet meer uitstaan en zonder dat ik iemand wat zei ben ik naar hem toe gevlogen. We hebben de hele nacht zitten praten, ik heb gehuild en geschreeuwd tegen hem. Ik was zo woedend zo boos dat ik hem wilde pijn doen, maar ik kon het niet.. Ik smolt weg in zijn bijzijn.. Nadat ik mijn zegje had gedaan vroeg hij of ik klaar was met praten en toen zei hij moet je nu goed luisteren.
IK heb alles gedaan, omdat je vader mij heeft gebeld en heeft gezegd dat dit geen toekomst heeft, ik heb het jou niet verteld omdat ik niet wilde dat je naar je vader zou gaan en hem erover zou vragen. Ik was zoooooooo gekwetst, zo erg belazerd.. mijn vertrouwenspersoon had samen met mijn ma gepland om dingen zo aan te pakken dat ik er niet achter zou komen. Ik begon zo erg te huilen, ik dacht echt van..is er dan niemand helemaal niemand die ik kan vertrouwen..niemand die niet zal liegen tegen mij, niemand die gewoon mijn liefde zal begrijpen en het aan ons zou laten. Ik was verwoest.
Omdat ik zonder wat te zeggen van huis was gegaan zijn mn ouders de volgende dag daar naar toe gevlogen, ze hebben mij gevonden en we bleven daar 1 week. Ik had ze alles verteld, dat ik op de hoogte was van alle vieze plannen die ze gemaakt hadden en dat het voor mij allemaal wel geweest was.. Ik wilde ze niet meer. Mijn vader stelde voor om kennis te maken met zijn ouders en dat gebeurde de volgende dag. Beide families gingen met elkaar praten en tot kwamen tot de conclusie dat ik mijn studie moest afmaken en dat er daarna niets ons zou tegen houden voor onze huwelijk.
We kwamen terug naar Nederland en alles ging goed, maar ik vertrouwde mijn ouders niet, ik dacht dat dit weer een complot zou kunnen zijn.. want ze hadden mijn vertrouwen al geschonden. Bij elke kleine irritatie begon ik over hoe ze tegen mij deden en wat voor achterbakse vieze mensen ik ze vond.
Gisteren belde ik mijn verloofde op, en ik vroeg wat hij deed, hij gaf als antwoord waarom ik vroeg wat hij deed en hij zei dat ik hem niet meer moest bellen. Ik was geshockeerd, want we hadden geen ruzie, niet eens een meningsverschil. Ik belde nog een keer en zijn neef nam op en die zei dat hij zich niet goed voelde en dat hij daarom zo bot deed en dat ik later moest praten met hem en dat het nu niet goed uitkomt.
Ik begon te huilen, want de persoon waar ik zoveel voor doe die zegt mij gewoon dat ik maar niet moet bellen enz.
Ik dacht , er zal wel iets met zn baas gebeurd zijn of een conflict met een collega, dus ik laat hem even met rust, maar ik heb het zo gehad.. ik heb het gehad dat ik alsmaar om andere geen pijn te doen mezelf pijn doe... Ik wil dood. Ik wil gewoon geen gezeik, geen gezeur, geen scheinheilige mensen om me heen, geen leugens. Ik wil gewoon geliefd worden, maar dat heeft nu ook geen zin meer. Ik word er gek van.. de gedachte dat het ooit gaat eindigen en dat hij met een andere vrouw zal zijn maakt mij gek, en ik heb liever dat hij dood is dan dat hij gelukkig is met een ander. Ik zie mezelf ook niet met een ander, ik kan niet eens kijken naar andere mannen. Ik word al helemaal gek en boos als er iemand begint te flirten met me, want hij is alles voor mij en ik hoef niemand anders.
Ik kan het niet meer en ik heb zo veel pijn gehad. Ik weet niet wat ik moet doen :( :'(.
Ik haat mijn leven en ik haat iedereen

ben mijn hele leven al alleen, ik heb hier genoeg van. Elke dag weer hetzelfde

ik heb in t verleden hele goeie vriendinnen kwijt geraakt en dat heeft diepe wonden agter gelaten,,op sgool kreeg ik slegtere cijfers en kreeg alleen maar gezeik met me ouders,,daarbij zijn er dingen gebeurd die ik niet heb gewilt,, een kennis van me is geloof ik verliefd op me en wil iedere keer met me zoenen en raakt me altijd aan maar wil dat niet.. nadat dat allemaal gebeurd is kreeg ik een vriendje en die was heel lief,, we waren stapel verliefd op elkaar ik was dolgelukkig met hem.. alles leek ineens heel goed te gaan,, als ik bij hem was vergat ik alles,, ook had ik een hele goeie vriendin bij wie ik alles kwijt kon,, zij begreep mij heel goed want zij had hetzlefde als ik,, toen t uitging met tony is alles verandert ik raakte steeds dieper in de put en wilde helemaal niks meer,, iedereen verliet mij tog dus ik was nergens goed voor ik deed alleen maar mensen pijn dus waarom zou ik nog leven dan??.. kwil dood,,

mijn vader ziet mij niet meer staan en dat is alemaal mij ijgen schuld en nu gaat ut o0k al niet meer go0ed bij me mo0eder en ik heb ut gevoelo dat ik de duifel ben en dat ik bij iedereen alles kapot maak zoms wil ik er niet meer zij ik snij wel is in mij arm dat vind ik dan wel vijn heel s0ms vind ik ut leven mo0i maar faak o0k niet en op scho0l gaat ut o0k al niet go0ed wat mo0et ik no0u??? en ben o0k al in aanmerking met jeugd sorg en ik weet gewo0n niet wat ik wil en mo0et do0en iedereen do0et maar net als ut lucht is maar gaa helmaal van binnen kap0t tenQ dat ik mijn verhaal even kwijd kon
x-x-x klein Meisju

Mn ouders... Ze horen me wel, maar ze luisteren niet.
Mn zusje... verteld me 5x per week dat ze liever had dat ik dood was.
Ik heb het gevoel alsof ik hier niet welkom ben, dat ze stiekem denken: Stik maar!
Dit kan natuurlijk komen omdat ik nu aan het puberen ben en zo... Maar ik voel me kut, ik huil iedere avond (zelfs nu), en als ik er eindelijk een xtje met mn moeder over praat, verteld ze me dat het mn eigen schuld allemaal is. En dat ik me niet zo moet aanstellen! Binnenkort naar de GGD voor een normale controle, maar dan zullen ze zich ook wel gaan afvragen waar die sneden op mn bovenbeen vanaf komen?! Ik zie er nu al tegen op... Het snijden is echt een opluchting.. Maar een dag later zie je hoe erg het is, en heb je er ontzettende spijt van. Ik weet niet hoe het verder moet....

Lieve allemaal,

Ik ben op deze site terrecht gekomen en vond hier precies wat ik zocht. "Een luisterend oor" Als eerste wil ik graag mijn medeleven betuigen aan een ieder die zijn of haar verhaal op deze website heeft gezegt..

Maar ik wil ook graag mijn verhaal kwijt.. Het begon allemaal toen ik een jaartje of 10 was.. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar was, en er is altijd ruzie geweest over mij. De rechter besloot uiteindelijk dat ik bij mijn moeder moest gaan wonen.. Hier ben ik dus opgegroeid, samen met een stiefvader. Toen ik 10 jaar was begon het getouwtrek opnieuw en probeerde mijn vader me weg te halen en naar hem toe te lokken, omdat ik op mijn 12de zelf mocht kiezen bij wie ik zou wonen.. Ik ging om het weekend logeren bij mijn vader... En tijdens die weekendjes werd ik zo enorm omgekocht (wat ik nu achteraf pas door heb) dat ik liever bij mijn vader wou gaan wonen.. Ik had altijd enorm veel verdriet als het weekend voorbij was en ik weer terug naar huis moest... En toen werd ik 12.. Ik mocht kiezen bij wie ik zou gaan wonen. .en ik heb besloten om bij mijn vader te gaan wonen.. Mijn vader is homoseksueel (maar ik ben ermee opgegroeid dus ik wist niet beter en voor mij was het daarom ook de normaalste zaak van de wereld).. Ik weet nog goed, dat ik met mijn spullen bij mijn moeder vertrok en hoe ze me huilend stond uit te wuifen.. Ik had toen gewoon niet door dat ik omgekocht was en ik wist niet hoeveel verdriet ik mijn moeder heb aangedaan.. Ik heb hier nog dagelijks spijt van en straf mezelf regelmatig..

Maar goed... Ik ging dus bij mijn vader wonen en de eerste maanden had ik de tijd van mijn leven, ik mocht alles en hij lag me geen strobreedte in de weg! Tot alles langzaam van me werd afgepakt.. Ik kreeg steeds minder zakgeld en de cadeautjes werden ook al snel afgeschaft.. Nu denken jullie vast dat ik materialistisch ben ingesteld, maar hiermee wil ik laten blijken hoe verschrikkelijk ik omgekocht ben destijds.. Ook ontving ik bij mijn vader geen liefde.. je kon nooit met hem praten over een serieus onderwerp, en zijn nieuwe vriend kon ik het ook niet mee vinden.. Ik begon terug te verlangen naar mijn moeder, naar haar liefde en ook mijn zusjes die ik bij mijn moeder heb achtergelaten miste ik verschrikkelijk.. De rollen waren totaal omgedraaid!! Ik huilde nu als ik weer terug moest naar mijn vader.. Ik wou mijn moeder zo graag vertellen dat ik terug wou komen, maar ik durfde het niet, bang voor haar reactie.. Dus zo verstreek de tijd.. en mijn pijn werd steeds zwaarder.. Tot op die dag..

Ik loop op school en zie een jongen lopen waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden.. Ik was verliefd.. en zo ging de tijd voorbij.. (ik ben zelf ook een jongen).. Ik was dus ook nog eens homo.. Ik walgde van mezelf.... Maar ik kon die gevoelens niet onderdrukken.. en ik wou echt geen seks ofzo met die jongen.. Ik wilde gewoon bij hem zijn, hem vast kunnen houden en hem vertellen hoeveel ik van hem hou.. Ik was smoorverliefd.. en die jongen begon naarmate de tijd verstreek ook steeds meer interesse in mij te tonen.. (althans dat dacht ik) Zonder dat ik het door had werd ik gebruikt.. Ik werd gebruikt doordat ik alles voor hem kocht wat hij wou hebben.. Dit begon met een pakje sigaretten en eindigde met een televisie.. Toen hij tegen mij zei dat hij een tv van me wou hebben.. (ik was nogsteeds blind van liefde) vertelde ik hem dat ik daar echt geen geld voor had.. Dan moest ik het maar stelen zei hij mij.. Nou dat was ik dus totaal niet van plan, want ik ben een eerlijk mens die nooit aan de spullen van een ander zou komen.. Dus ik zei hem, nee!! een televisie kan ik je niet geven.. Toen kreeg ik als antwoordt "Dan wil ik je nooit meer zien"

HET BRAK MIJN HART.. ik zakte in elkaar op de plek waar ik op dat moment stond.. Ik had toen pas door dat ik gewoon keihard gebruikt ben.. Maar ik had het simpelweg niet door! zo verliefd was ik op die jongen.. Ik was kapot, maar goed dit kon er ook nog wel bij..

Weer wat maanden verstreken, en ik begon me met de dag ongelukkiger te voelen.. Tot op een dag de maat vol was, en er wat stoppen bij me sprongen.. Ik was alleen thuis, en haalde een verlengkabel, waar ik een strop van maakte.. En hing mezelf op in het trapgat.. Ik voel nog hoe de pijn die door me heenging toen ik die kruk wegtrapte.. En hoe ik daar zeker 15 seconden heb gehangen.. Na 5 seconden kreeg ik spijt.. En wou ik schreeuwen dat ik hulp nodig had.. Maar de kabel zat zo strak dat er geen geluid uit mijn keel kon komen.. en net toen ik het op wou geven viel ik naar beneden.. Van de trap af!.. De knoop was losgegaan.. een slechte knoop.. En ik zie mezelf nog liggen onderaan de trap met een electriciteitskabel om me nek.. Ik kon me niet bewegen en was totaal in schock.. het drong niet tot me door dat ik los was!! Na zo'n 20 minuten gewoon op de grond te hebben gelegen, kon ik opstaan en kwam ik weer een beetje bij kennis. Maar de striem in mijn nek.. Hoe kan ik die ooit verbergen aan iemand.. Dat was onmogelijk, en ja dat was het ook. een paar dagen later merkte mijn vader op dat ik een rode striem om mijn nek had zitten.. ik vertelde hem dat we op school wat aan het dollen waren geweest en iemand aan mijn keykord me naar achteren heeft getrokken.. Hij vondt het natuurlijk een raar verhaal, maar geloofde het.. Het kon hem eigenlijk geen reet schelen geloof ik...

Maar wat nu.. Ik leefde nog en alles was nog zoals het oude..Mijn hart is verscheurd door die jongen, ik miste mijn familie die ik zo harteloos in de steek had gelaten en ik haatte mezelf nog steeds.. Ik haatte mezelf omdat ik ering getrapt was.. Dat ik mezelf heb laten omkopen en gebruiken.. Hoe kon ik het nou toch allemaal zo ver laten komen.. Toen verlieten mijn vrienden me.. Ze waren erachter gekomen dat ik op jongens viel en hebben me de bons gegeven.. Toen had ik helemaal niemand meer... Ik wou maar 1 ding en dat was terug naar mijn moeder.. In haar armen liggen en gewoon uitgebreid huilen.. Ik ging er werk van maken om terug te gaan naar mijn moeder en met alle moed die ik had vertelde ik mijn moeder dat ik graag terug wou komen.. En dat ik nu pas inzag wat een stomme fout ik had gemaakt.. Ik zag een traan over de wangen van mijn moeder rollen.. en ze vertelde mij dat ze niets anders wou als dat ik terug kwam..

Zo dat was 1.. Nu moest ik mijn vader nog vertellen dat ik terugwou en dat was een moeilijkere stap.. Hier heb ik ook 3 maanden over gedaan voordat ik het durfde te zeggen.. Hij werd kwaad en schopte me gelijk toen hij het hoorde mij het huis uit... Daar stond ik dan, Met mijn mobiele telefoon belde ik mijn moeder en die kwam me uiteraard gelijk ophalen.. Het was gelukt.. Ik was terug bij mijn moeder, maar mijn vader was ik kwijt.. Hij wou me nooit meer zien.. Je zou denken dat alles nu goed moet zitten maar dat is helaas niet zo.. Ik ben weer verliefd geworden op een jongen.. Het is een collega van mij, hij is 18 jaar... Ik wil zo graag bij hem zijn maar weet dat het nooit iets kan worden, omdat ik voor 99 procent zeker weet dat hij niet op mij valt.. Maar daar is dat gevoel weer. Ik wil zo graag bij hem zijn!! als ik thuis op mijn kamer zit zit ik meestal te huilen.. Maar het omslagpunt kwam 3 weken geleden, toen mijn beste vriend besloot zijn polsen door te snijden!! Ik ben hier kapot van.. En heb het helemaal gehad met het leven.. Ik heb hier een afscheidsbrief klaar liggen voor mijn neus en ben van plan om zeer binnenkort mijn leven echt aan een einde te laten komen.. Maar ik wil mezelf niet weer ophangen.. Ik kan aan een pistool komen via een vriend, dit lijkt mij de makkelijkste en snelste manier.. Ik wil absoluut geen pijn !!!

Misschien heb je nu zoiets van, nou is dit het nou?? Is dit allemaal zo erg?? Moet je hiervoor zelfmoord plegen??

Ik weet natuurlijk niet wat u nu denkt, nadat u mijn verhaal heeft gelezen.. Ik hoop op een beetje begrip... Begrip heb ik zo weinig gehad in mijn leven..

Maar weet wel, dat je met sommige mensen iemand zo verschrikkelijk pijn kan doen.. Elk mens is verschillend.. Dus daarom leef ik mee met iedereen die aan zelfmoord denkt.. Je denk daar niet voor de lol aan.. Dan moet er echt iets achter zitten.. En mijn mening is ook dat zelfmoord neigingen niet serieus genoeg genomen worden!!

Ik zeg jullie nu voor de laatste keer gedag, en ik hoop zo vurig dat jullie je leven weer op de rails weten te krijgen.. Nogmaals ik leef met jullie allemaal mee!! en onthoudt alsjeblieft,

"JE WEET PAS WAT JE HEBT, ALS JE HET KWIJT BENT"

Hallo allemaal,

Ik ben iemand zonder zelfmoordneigingen. Ik kwam op deze site omdat ik voor toneel een zelfmoordbrief moet schrijven. Ik zocht dus naar redenen waarom mensen zelfmoord willen plegen.

Ik ben erg geschrokken hoeveel mensen er dagelijks reageren op deze site. Wat me opvalt is dat de meesten nog erg jong zijn. Nog geen twintig jaar.

Ik hoop dat ik jullie op andere gedachten kan brengen. Ten eerste wil ik zeggen dat een tienerleven niet bepalend is voor de rest van je leven. Na je school krijg je namelijk werk. Je gaat op jezelf wonen. Je krijgt een serieuze relatie. Vaak zelfs meerdere. Je wordt zelf rustiger en leert wat echt belangrijk is in je leven. Als tiener denk je namelijk heel anders over het leven, dan later als je die wilde haren kwijt bent. Ik dronk vroeger bijvoorbeeld altijd heel veel. Ik had schijt aan alles en iedereen. Het maakte me niet uit wat mensen van me vonden. Als ik het maar naar m'n zin had. Ik ben al op 17 jarige leeftijd op mezelf gaan wonen. Ik heb toen meerdere relaties gehad. Eén van 3 1/2 jaar. Eén van 5 weken. Eén van 5 1/2 jaar. Eén van 3 jaar, waarvan 1 jaar getrouwd.
In deze laatste relatie verloor ik mijn schoonvader aan kanker. En vlak daarna mijn vriendin in een auto ongeluk. Op m'n werk ging het niet lekker en ik worstelde met de gedachte van een scheiding. Ik werd daardoor overspannen. Kortom ook geen pretje. Ik heb mezelf eruit weten te trekken door drastische maatregelen te nemen: Ik heb mijn functie op het werk opgezegd. Ik ben uit de ploegendienst gestapt. Ik heb de scheiding doorgezet en ben een hobby gaan zoeken. Toneel spelen. Dat heeft me heel erg geholpen. Een schone lei zeg maar.
Na mijn scheiding was ik wel bang dat een volgende relatie ook weer zou mislukken. Maar nu ben ik dolgelukkig met m'n huidige vriend, waar ik nu al dik 2 jaar bij ben. Deze relatie begon al heel anders dan de vorige relaties. Ik voelde gelijk dat dit de ware is. Ik ben nu 4 maanden zwanger en weet nu eindelijk wat houden van is. Het gevoel dat je niet meer zonder diegene kan. Het beangstigd me ook, want het doet me tegelijkertijd ook beseffen dat ik me geen raad zou weten als hij uit mijn leven weg zou vallen. Ik zocht steeds naar een addertje onder het gras, omdat deze relatie te mooi is om waar te zijn. En zoals het leven hard kan zijn, kwam er natuurlijk ook een addertje. Twee weken geleden is mijn moeder aan kanker overleden. Net terwijl ik zwanger ben. Ze was net zo blij dat ze voor het eerst oma zou worden en nu kan ze het niet meemaken.
Ik heb dus mijn problemen ook wel gehad en vele komen overeen met die van jullie, maar ik heb ook heel veel mooie dingen die daar tegenover staan, waardoor het niet in m'n hoofd opkomt om zelfmoord te plegen. Ik hoop dat jullie hier moed uit kunnen halen.
Niet alles in een leven kan goed gaan. Er horen ook tegenslagen bij. Ik kan me wel voorstellen, dat als je alleen maar tegenslagen in je leven hebt en geen enkele positieve dingen meer meemaakt, dat je dan in een put terecht komt waar je niet meer uit komt.
Een advies van mij: Zoek iets dat je leuk vind om te gaan doen. Een hobby of werk, o.i.d.
Wat ik ook vaak lees in de brieven van jullie is dat jullie geen vrienden hebben. Maar als niemand met jullie om wil gaan, zou het dan aan al die anderen liggen? Het klinkt misschien hard, maar zou het ook kunnen zijn dat je geen leuk gezelschap bent om mee om te gaan? Probeer uit te vinden waarom je gepest wordt, of waarom ze niet met je om willen gaan. Probeer je houding te veranderen. Als het daar te laat voor is, zul je toch moeten wachten tot je van school af bent. Zoek dan een baan tussen mensen die een stuk ouder zijn dan jij. Die zitten nl. niet in meer in de pestfase. Jongeren doen dat nu eenmaal. Ze zoeken een zondebok om zelf niet de pineut te zijn.
Praat wel met iemand over je gevoel. Desnoods met een onbekende, omdat dit vaak makkelijker is. Maar het beste is om iemand te vinden die dicht bij je staat. Bijvoorbeeld de oorzaak van (één van) je problemen.
Als je denkt dat je ouders je niet begrijpen, dan kan een goed gesprek met hen juist wonderen doen. Maar het ligt eraan hoe je ze benadert. Als je altijd maar ruzie met hen hebt, moet je een moment uitkiezen dat er geen spanning is. Dus niet in een ruzie over zoiets beginnen. En ook niet op een tijdstip dat ze geen tijd hebben. Vraag of ze een keer tijd hebben voor een gesprek met jou. Verder hoef je niks te zeggen. Ze gaan dan zelf wel nadenken over wat het zou kunnen zijn. Als je dan het gesprek hebt, moet je ze niet van alles gaan verwijten. Je moet de problemen bij jezelf houden. Desnoods schrijf je het op. Maar schuif het probleem niet af op hen, want dan trekken ze een muur op en is dat het einde van jullie gesprek. Als je wel vind dat het hun schuld is, dan moet je ze dat ZELF laten beseffen. Vertel alleen hoe je dingen ervaren hebt. Stel je heel RUSTIG op en wordt NIET kwaad. Zo gauw je kwaad wordt of gaat beschuldigen, gaan ze dat ook terug doen. Als je rustig blijft, blijven zij dat ook.
Zorg wel dat je van tevoren weet wat je wilt gaan zeggen. Kom met goede argumenten, met voorbeelden. Dus niet alleen maar: Ik vind dat, want ik voel dat zo. Beschrijf waarom je je zo voelt.

Ik hoop dat ik in ieder geval 1 persoon hiermee geholpen heb. Zelfmoord is niet de oplossing. Het leven heeft veel te veel leuke dingen te bieden, je moet ze alleen weten te vinden.

Van iedereen die zelfmoord heeft gepleegd, blijven familieleden rouwend en verdrietig achter. Dan blijkt pas hoeveel mensen eromheen van die persoon gehouden hebben. Alleen had de persoon in kwestie dat niet door.
Als je als geest naar je eigen begrafenis kunt kijken (wat ik sterk geloof), zou het jammer zijn als je dan pas hoort dat mensen van je hielden.
Praat dus voordat je het gaat doen, met mensen die dichtbij je staan. En geef niet op na een mislukte poging om met iemand te praten. Zoek iemand anders, of probeer het nog eens.

hallo,
Men vriendin belde en ze zei dat een vriendin tegen aar gezegt heeft dat ze eens met diene gast moet zitten en het dan in juni uitmaken. ik maakte mij ongerust en kheb dat aar ook gezegt en zij is nu boos op mij want ze denkt dat ik geen vertrouwen in haar heb. ze is nu heel boos op mij en kben bang dat ze het gaat uitmaken. ik kan cht niet leven zonder jou en kheb al zitten denken dat ik zelfmoord pleeg als het gedaan zou zijn en steeds meer ben ik het zeker. dan zou ze zien hoe graag ik haar zie.
groeten Boo