Levensverhalen (pagina 1483)

ik ben 15 jaar. ik wil niet meer leven omdat ik gepest word. me ouders zijn gescheiden en ik woon u bij mijn moeder. mijn moeder slaat me en heeft al ik weet niet hoeveel keer gedrijgt me uit huis te zetten. en de vorige vriend van haar heeft me ook geslagen. 1 keer zo hard dat hij handafdruk een week in mijn huid stond. gelukkig ging mijn moeder bij hem weg. haar nieuwe vriend durft mij niet te slaan want dan weet hij dat ik maar de kinderbescherming ga. ik de 1rste had ik al mijn afscheidsbrijf klaar. er is bij mij in de buurt een trein spoor waar ook al enkele kinderen van mijn school voor zijn gesprongen. ik ben ook al bij een psygiater geweest maar ik wil en kan gewoon niet meer leven.

door een hopeloose steenbok geschreven.

hallo ik blijf liever anoniem maar ik wil zelfmoord plegen en weet niet meer wat te doen mijn ouders, vrienden of familie zien niet dat ik mega problemen en kunnen mij dus ook niet helpen.
ik heb enorme schulden bij de bank met de huur met school eigenlijk wel met alles behalve met mijn vrienden.
Het gaat me ook zeker pijn in mijn hart doen deze wereld te verlaten maar deze wereld heeft mij niks meer te bieden.

curt

Ik ben geadopteerd....sexueel misbruikt door mijn broer en mijn vader. daar ben ik bovenop gekomen en heb veel goede dingen meegemaakt. Ik ben terug gegaan naar het land waar ik ben geboren en heb daar 1 jaar geleeft, nu ben ik weer 1 jaar in Nederland en ik voel me nu echt nergens meer thuis horen. Natuurlijk kan ik met mensen omgaan en praten, maar voor mijn gevoel gaat t nergens over. Altijd heb ik problemen met mannen en met relaties...Mijn droom was om ontwikkelingswerk te gaan doen, maar overal kom ik dezelfde problemen tegen...Ik ben al 2 maanden niet meer naar school gegaan...ben wel naar een psycholoog geweest, maar verbetering zie ik niet...Ik heb al 2 zelfmoordpogingen gedaan....misschien probeer ik het vandaag nogmaals....Ik zit inmiddels in de schulden en ik kan mijn opleiding ook niet meer afmaken, omdat ik me niet kan concentreren. Ik wil gewoon weg van dit alles!!! AL deze problemen...ik kan en ik wil het niet meer aan!!!

Ik voel me vaak zo alleen, hoewel ik weet dat mensen om mij geven heb ik zo vaak een machteloos gevoel. Alles lukt dan niet meer en het lijkt alsof ik niets goed kan doen. Ik heb al zo vaak gedacht... hoe zou het zijn als ik nu eens ophield... gewoon stopte... geen pijn, verdriet meer, geen problemen meer. Het zit echt in mijn character... Ik wil zo graag alles perfect en goed doen... Iedereen tevreden houden en niet teleurstellen, ten kosten van mezelf... Maar ik kan niet anders, ik zie zo weinig opties. Ik heb het een keer bijna gedaan... Ik stond voor het stoplicht en zag een grote vrachtwagen komen en ben op mijn trappers gaan staan in de hoop dat ik op tijd was en het eindelijk over zou zijn. Uiteindelijk toeterde hij zo hard, alsof ik wakker werd geschut... Toen bedacht ik me het is mijn einde nog niet... Ik weet nu ook dat ik nooit het echt zou kunnen doen, hoewel het de laatste tijd zo dicht bij lijkt te komen... Ik wil eigenlijk zo graag... Het doet zo'n pijn van binnen... Dat is het enige wat ik wil... en dan nog zou ik het niet kunnen doen, omdat ik dan anderen pijn doe en zoals ik al zei... die gaan voor mij...

Ik heb zo weinig mensen waar ik terecht kan... mijn situatie is zo bagger... Dus dan maar hier alles kwijt. Het is zo moeilijk dit te schrijven omdat ik dan echt moet accepteren dat het niet goed gaat... Toch zou niemand dit door hebben. Ze zien allemaal een glimlach en denken dat zit goed...

Het is fijn dat het nu een keer van me afgeschreven te hebben...

IK

Mensen, de reden dat ik hier nu een bericht achterlaat is niet zozeer omdat ik zelfmoord wil plegen. Zit er wel vaak over te denken maar ik denk niet eens dat ik het zou durven. Al ben ik niet bang voor de dood.
Maar mijn reden hiervan is vooral omdat ik alles verkloot. Mijn school is een ramp en disipline heb ik gewoon niet. Ik stel mensen teleur zoals mijn ouders en mijn broertje Ik doe ze gewoon pijn. Ik kan niet omgaan met geld, geen disipline dus. Hoe moet het later aflopen. Heb geprobeerd om disipline te kweken maar het lukt gewoon niet. Heb laatste paar jaren schulden moeten betalen van 4000euro en als ik dus stop met school moet ik nog is extra geld betalen? Voor mijn OV en Studiefinanciering! Ik geef het op. Het leven is om te genieten maar dat zal je mij niet zien doen. Ow ben verslaafd aan smoken ( joints roken ) waar ik ook niet vanaf kan komen.
Ik zie het niet meer zitten.

ik voel de pijn door mijn lichaam schieten.. het bloed stroomt uit mijn bloedvaten.. ik heb het weer gedaan. Weer mijn polsen doorgesneden. Elke keer als ik het doe vraag ik me af waarom maar toch vind ik het heerlijk om de pijn door mijn hele lichaam heen te voelen.. de laatste keer moet alweer een maand geleden zijn, want de wonden waren bijna niet meer te zien. Ik heb het zelfs een keer samen met mijn vriendin gedaan. Snijden, bedoel ik. Ik verwachtte dat het bloedgeil zou zijn maar het was alles behalve geil. Ze schreeuwde het uit van de pijn toen ik het mes in haar polsen zette en ze durfde het niet bij mij te doen. Toch heb ik haar zover gekregen. Ik dacht: als we het dan toch doen, dan doen we het wel goed. En zo is het gekomen dat ze, huilend en bloedend, kermend van de pijn en het verdriet, toch mijn polsen doorboorde met het scherpe randje van een diletto. Je weet wel, zoals een stiletto recht omhoog schiet, dat doet een diletto ook maar dan van de zijkant. Ik weet nog dat het allemaal wazig werd voor mijn ogen. Ik zag mijn vriendin langzaam wegglijden in de duisternis. En toen was alles zwart. Ik weet nog dat ik wakker werd en mijn vriendin me verband om had gedaan om mijn polsen heen, en dat ze maar niet kon stoppen met sorry zeggen en me te kussen op mijn handen en voorhoofd. Ze zei tegen me dat ik veel te veel bloed had verloren en dat ik naar het ziekenhuis moest. Daar heb ik een week gelegen. Na twee dagen voelde ik me lichamelijk fit genoeg om weg te gaan maar ik wilde niet weg. Ik wilde niet terug naar de wereld. Ik wou voor altijd blijven liggen in dat ziekenhuisbed dat je zo leuk op en neer kunt bewegen maar ik mocht het niet. Na een week werd ik door mijn moeder mee naar huis genomen. Toen heb ik dat mes nooit meer aangeraakt. Tot vandaag dus.

hi, ik was 8 jaar toen me ouders gingen scheiden en de ellende begon toen al..
me vader haalde me moeder bij me weg. missschien me moeders eigen fout maar me pa had me moeder niet moetten verbieden om mij en me broer niet meer te mogen zien. Die sh*t pa van me had me ook niet moetten zeggen wat ik naar de kinderrechter moest schrijven hij dwong me zon beetje om te schrijven dat ik bij hem wou wonen.. dat deed ik maar hij stompte reden in me kop waarom ik dat zou moetten doen.. je bent nog klein en kwetsbaar!! het deed me zoveel pijn dat ik me moeder niet meer kon zien. ik wist niet eens waar ze was. eindelijk naar 1 jaar kwam ze mij stiekem opzoekken op mij school gelukkig maar dan ging ze weer weg. pijnlijk allemaal.

de ellende begon toen echt.. ik werd brutaal en voellde me niet goed. werd aggresief ging andere kinderen slaan en pijnigen om mij agressie op die manier te uiten..

ik ben nu inmiddes 20 en woon samen maar wat heb ik bereikt ?? helemaal niets heb nooit meeer mij school af kunnen maken door te veel stress en pijn..
heb vaker zelfmoord proberen te plegen dor bleekmiddel te drinken en zware medicijnen te slikken.

en mij eigen verminken doe ik ook het is fijn het is een manier om mij pijn te uiten ik vervang de emotionele pijn daar lichamelijke pijn.

ik woon nu samen maar me vriend begrijpt mij nooit hij slaat mij zelfs en hij laat mij niet vrij

ik rook al vanaf mijn 12e wiet voor mij is dat goed ik voel me dan rustig.
maar hij denkt dat ik dar juist opgefokt van word maar dat is echt niet zo! ik word opgefokt van dat gezeik van hem ja niet blowen niet dit je bent stil of ik ben niet aandachtig naar hem als ik STONED ben.. maar dat is fijn als hij nou zijn mond houd ben ik echt rustig.. en ik vind dat het mij medicijn is.

maar goed inmiddels rook ik al een 1mnd niet meer of zo.. maar het is heel moeilijk zonder.. krijg neigingen om van de flat te springen stond net ook op de flat toen kwam een vrouw kijken en heb besloten het niet te doen...

maar goed

Ik haat het eigenlijk om dingen te schrijven of te vertellen aan mensen, maar ik doe het nu even toch.
Ik ben 20 en heb een verloofde. Mijn ouders, voornamelijk mijn moeder was tegen mijn relatie met hem, omdat hij niet heeft gestudeerd, minder rijk is dan dat wij zijn en er verschil is in geloofsovertuigingen. Mijn vader daarentegen deed alsof hij het allemaal wel goed vond zolang ik me gelukkig voelde met mijn verloofde, zijn steun betekende echt veel voor mij , want ik voelde me echt alleen. Mijn moeder heeft van alles gedaan om ons uit elkaar te halen, we hebben ruzies gehad die eindigden op fysiek geweld, ze heeft dingen gezegd dat ik nooit zal vergeten, ze is puur om hem te zien en hem ervan te overtuigen dat deze verloving/relatie geen nut heeft gevlogen naar waar hij woont. Ik haatte mijn moeder, ik had zo een hekel aan haar. Waarom moest ze nou alles op alles zetten om dingen voor mij te verpesten, ze kon net zo goed de energie dat ze stak in het verpesten van mijn relatie steken in het beter leren kennen van hem. Toen mijn ma een week weg was, heb ik dus gehoord van vrienden en kenissen wat er allemaal is gebeurd, ik ging midden in de nacht naar mijn vader en k vertelde wat me verteld werd. Hij begon me te troosten en zei dat hij met mijn ma zou praten, ik ben die nacht huilend in slaap gevallen.
Mijn ma is terug gekomen en dezelfde dag nog hebben we ruzie gehad en toen heeft ze haar koffers gepakt en is ze naar duitsland gegaan, omdat volgens haar wij zonder haar beter zouden leven en het beter naar ons zin zouden hebben thuis. Ze deed zich voor als slachtoffer omdat iedereen thuis boos werd op haar manier van doen en laten. Paar weken later..begon mijn verloofde afstandelijk te doen tegen mij, wat nooit voorkwam, want ondanks alles wat mijn ma had gedaan bleven wij bij elkaar. Zijn afstandelijkheid was heel irritant voor mij. Ik kon het niet geloven dat de persoon waar ik mijn familie voor tegen sprak mij negeerde en deed alsof ik niet bestond. 2 weken lang ben ik huilend in slaap gevallen, ik kwam mijn kamer niet uit, ik at niets..
IK kon zijn gedrag niet meer uitstaan en zonder dat ik iemand wat zei ben ik naar hem toe gevlogen. We hebben de hele nacht zitten praten, ik heb gehuild en geschreeuwd tegen hem. Ik was zo woedend zo boos dat ik hem wilde pijn doen, maar ik kon het niet.. Ik smolt weg in zijn bijzijn.. Nadat ik mijn zegje had gedaan vroeg hij of ik klaar was met praten en toen zei hij moet je nu goed luisteren.
IK heb alles gedaan, omdat je vader mij heeft gebeld en heeft gezegd dat dit geen toekomst heeft, ik heb het jou niet verteld omdat ik niet wilde dat je naar je vader zou gaan en hem erover zou vragen. Ik was zoooooooo gekwetst, zo erg belazerd.. mijn vertrouwenspersoon had samen met mijn ma gepland om dingen zo aan te pakken dat ik er niet achter zou komen. Ik begon zo erg te huilen, ik dacht echt van..is er dan niemand helemaal niemand die ik kan vertrouwen..niemand die niet zal liegen tegen mij, niemand die gewoon mijn liefde zal begrijpen en het aan ons zou laten. Ik was verwoest.
Omdat ik zonder wat te zeggen van huis was gegaan zijn mn ouders de volgende dag daar naar toe gevlogen, ze hebben mij gevonden en we bleven daar 1 week. Ik had ze alles verteld, dat ik op de hoogte was van alle vieze plannen die ze gemaakt hadden en dat het voor mij allemaal wel geweest was.. Ik wilde ze niet meer. Mijn vader stelde voor om kennis te maken met zijn ouders en dat gebeurde de volgende dag. Beide families gingen met elkaar praten en tot kwamen tot de conclusie dat ik mijn studie moest afmaken en dat er daarna niets ons zou tegen houden voor onze huwelijk.
We kwamen terug naar Nederland en alles ging goed, maar ik vertrouwde mijn ouders niet, ik dacht dat dit weer een complot zou kunnen zijn.. want ze hadden mijn vertrouwen al geschonden. Bij elke kleine irritatie begon ik over hoe ze tegen mij deden en wat voor achterbakse vieze mensen ik ze vond.
Gisteren belde ik mijn verloofde op, en ik vroeg wat hij deed, hij gaf als antwoord waarom ik vroeg wat hij deed en hij zei dat ik hem niet meer moest bellen. Ik was geshockeerd, want we hadden geen ruzie, niet eens een meningsverschil. Ik belde nog een keer en zijn neef nam op en die zei dat hij zich niet goed voelde en dat hij daarom zo bot deed en dat ik later moest praten met hem en dat het nu niet goed uitkomt.
Ik begon te huilen, want de persoon waar ik zoveel voor doe die zegt mij gewoon dat ik maar niet moet bellen enz.
Ik dacht , er zal wel iets met zn baas gebeurd zijn of een conflict met een collega, dus ik laat hem even met rust, maar ik heb het zo gehad.. ik heb het gehad dat ik alsmaar om andere geen pijn te doen mezelf pijn doe... Ik wil dood. Ik wil gewoon geen gezeik, geen gezeur, geen scheinheilige mensen om me heen, geen leugens. Ik wil gewoon geliefd worden, maar dat heeft nu ook geen zin meer. Ik word er gek van.. de gedachte dat het ooit gaat eindigen en dat hij met een andere vrouw zal zijn maakt mij gek, en ik heb liever dat hij dood is dan dat hij gelukkig is met een ander. Ik zie mezelf ook niet met een ander, ik kan niet eens kijken naar andere mannen. Ik word al helemaal gek en boos als er iemand begint te flirten met me, want hij is alles voor mij en ik hoef niemand anders.
Ik kan het niet meer en ik heb zo veel pijn gehad. Ik weet niet wat ik moet doen :( :'(.
Ik haat mijn leven en ik haat iedereen

ben mijn hele leven al alleen, ik heb hier genoeg van. Elke dag weer hetzelfde

ik heb in t verleden hele goeie vriendinnen kwijt geraakt en dat heeft diepe wonden agter gelaten,,op sgool kreeg ik slegtere cijfers en kreeg alleen maar gezeik met me ouders,,daarbij zijn er dingen gebeurd die ik niet heb gewilt,, een kennis van me is geloof ik verliefd op me en wil iedere keer met me zoenen en raakt me altijd aan maar wil dat niet.. nadat dat allemaal gebeurd is kreeg ik een vriendje en die was heel lief,, we waren stapel verliefd op elkaar ik was dolgelukkig met hem.. alles leek ineens heel goed te gaan,, als ik bij hem was vergat ik alles,, ook had ik een hele goeie vriendin bij wie ik alles kwijt kon,, zij begreep mij heel goed want zij had hetzlefde als ik,, toen t uitging met tony is alles verandert ik raakte steeds dieper in de put en wilde helemaal niks meer,, iedereen verliet mij tog dus ik was nergens goed voor ik deed alleen maar mensen pijn dus waarom zou ik nog leven dan??.. kwil dood,,