Ik ben me hele leven al gepest omdat ik onzeker over mezelf was. Dat gevoel kwam door mijn moeder. Ze sloeg, trapte en kleineerde me zodat ik het zelf ging geloven. Toen de meiden in de klas mijn blauwe plekken steeds zagen tijdens gym(wat ik de meeste lessen probeerde te spijbelen maar dat natuurlijk niet lukte op de basis school) en mijn verhalen over mijn onhandigheid niet meer geloofden heb ik het maar vertelt. Ze hebben me naar de juf gestuurd en ik heb nog eens alles verteld. Mijn juf had de directeur en bij gehaalt maar in plaats van een normaal gesprek, stormde me moeder na 5 minuten ofzo al de deur uit en gromde dat ze me nog wel zal krijgen. Ik kreeg geen klappen, ik was blij en toen rond 8en die avond stond de politie voor de deur. Omdat ze me niet geslagen had had ik geen duidelijke plekken meer om te laten zien, dus vertrouwde de politie er op dat er niks mis was.
Maar het hield niet op...mijn moeder kon niet stoppen met slaan. Omdat ik naar de middelbare school in Bussum ging (ik woonde in Diemen) hebben mijn ouders besloten dat we gingen verhuizen.
Ik heb op school toen tegen mijn 2 beste vriendinnen van toen mijn verhaal opnieuw verteld en samen zijn we naar mijn mentor gegaan. Die heeft ook met mijn ouders gesproken. Het ging niet veel beter...het AMK werd er bij gehaald(Advies Meldpunt Kindermishandeling)
Mijn moeder begon langzamer hand te stoppen met slaan, maar bleeft me kleineren en gaf me de schuld van haar problemen met de hulpinstaties
Ik liep weg naar een vriendin, maar haar ouders wilden niet in de problemen komen en hebben me op laten halen door mijn ouders(gelukkig ben ik nog steeds bevriend met dat meisje)
We probeerden te praten, dat werd meer ruzie
Ik ging naar een psygoloog, maar ik had geen zin om haar me hele verhaal te vertellen want tot nu toe had het niet echt veel effect. Ik was onzeker in de 2e klas had 1 vriendin, dat ene meisje, begon met roken, stelen en drinken...ik heb nog voor de keuze gestaan om drugs te nemen, maar net omdat moment had de broer van mijn broertje zijn vriendje zelfmoord gepleegd door een overdosis, dus ik durfde niet meer.Ik werd uitgelachen. Ik ontwikkelde een alterego, Anzie. Ze zei me wat te doen en ik luisterde en deed precies zoals zij op maar 'cool' te zijn. MIjn moeder werd boos omdat ik rookte. Ik had heel veel achterstand op school...Ik besloot om mijn best te gaan doen op school, ik stopte met roken en deed weer lief tegen me ouders. Ik bleef toch zitten ben nooit helemaal meer gestopt en bleef ruzie maken.
2e keer 2e klas, ik was diep depressief, ik wilde dood en niet naar school. Ik ging toch onder de luide protesten van Anzie. Ik kwam 2 meiden tegen in de klas waar ik veel lol mee had, we zijn nu nog steeds boezem vriendinnen, ik werd weer gelukkig. Maar toch weer ruzie met me ouders. Ik liep weg terug naar Diemen naar een kennis. Ik besefde dat ik daar ook niet gelukkig was. Ik deed mijn oren dicht voor Anzie. Ik miste me ouders ook al hadden we geen normale ouder-kind relatie. Ik ging terug naar huis. het ging beter. 2e klas gehaald 3e zo goed dat ik eigenlijk naar vwo zal mogen maar ik wilde dat niet, het was nu makkelijk en het ging goed.
maar met mijn ouders en mij bleven de problemen, tot mijn psygoloog zei wil je niet in een jongerenhuis wonen. Ze had het me al eerder gezegt maar ik had boos geroepen dat ik me niet door mijn moeder het huis uit liet trappen. Maar nu was ik wanhopig opzoek naar een normaal leven waardoor ik toch ja heb gezegt. Met veel pijn in mijn hart heb ik de liefde van mijn leven, mijn paard, in drente op een stal gezet waar ie veel naar buiten kon. Ik ging daarheen en zag plots dat ik dan wel geen leuke ouders had maar ik wel kreeg wat ik wilde, 50 euro kleedgeld, roomboter op men brood, een eigen paard. Ik begon nu te beseffen dat ik toch wel leuke ouders moest hebben...dus elk weekend naar huis en praten...heel veel praten. Het ging goed, jankend ging ik naar dat jongeren huis na het weekend en juichend naar mijn ouders. Ik had alleen niet door dat ik mijn gevoelens en mijn verdriet(vooral over mijn paard) weg aan het stoppen was in sigaretten, drank en toch drugs...Ik ben nu nog steeds verslaafd aan roken, moet heel streng zijn met drinken en als ik kan blowen blow ik.
Anzie moet me de baas geweest zijn maar ik werd volwassener en kreeg meer zelf vertrouwen dus ik dacht dat het misschien wel mijn eigen fout zal zijn. maar zoals altijd zo gauw mijn leven een beetje goed lijkt te gaan...
Mijn ouders vonden dat als ik het zo goed deed op dat jongeren huis(ze wisten het alleen van het roken, meer niet) ik meer vrijheid moest krijgen. Maar dat waren niet de regels van het huis. Dus moest ik daar hals over kop weg. Ik was bang dat het mis zou gaan. Anzie had me weer in haar macht. Ik werd weer opstandig. Ik ging al niet veel naar school meer maar nu helemaal niet meer. Mijn ouders waren weer boos. ze dreigden me in een gesticht te stoppen. Ik heb toen dagen lang gehuild. Ik had nu vrienden, een vriend en men rijke verwende leventje, maar ik had ook Anzie en nu nog steeds kom ik niet van dr af...ik wil weer dood gewoon om van haar af te zijn maar ik wil de Anneke in mij niet doden want mijn vrienden en vriend houden allemaal zoveel van haar. Ik weet niet meer wat ik moet doen maar dit is toch fijn om het van me af te schrijven
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.