Levensverhalen (pagina 1477)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn leven

Ik wil graag iets over mijn leven vertellen

Vroeger toen ik nog jong was werd ik mishandeld en gebruikt door mijn eigen vader, mijn moeder was altijd bang voor hem en kon mij niet beschermen. Zij werd zelf ook geslagen. Ik ben een aantal keer verkracht door mijn vader.. Ik was doodsbang voor hem. S'nacht kwam hij stiekem in mn kamer en ging bij mij in bed liggen, vreselijk vond ik dat. Toen was ik 9 of 10 jaar. Mijn moeder heeft 2 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Vanaf die tijd doe ik aan AM.. Ik was er zo kapot van, dat het Ammen steeds erger werd. Ik word thuis nog steeds slecht behandeld door mijn vader. en ga dagelijks met blauwe plekken naar school. Ik durf het tegen niemand te vertellen. Als hij daar achterkomt gaat hij flippen en me in elkaar slaan.. Ook komen er nooit vriendinnen bij mij thuis. Ik heb 2 keer geprobeerd mn polsen door te snijden, maar neit gelukt. Op dit moment zie ik het leven echt niet meer zitten. Als mn vader me nog een keer iets aandoet ga ik mezelf ophangen aan de trap. ik wil mn vader laten zietn waarin ik toe ik staat ben.. dat hij mn hele korte leven heeft verneukt!

xxMereltje

Datum:
11-03-2007
Naam:
Merel
Leeftijd:
16
Provincie:
Groningen

FF mn ei kwijt...

Zinloos. Een zinloos bestaan. Dit is ook een zinloze post.
Alleen zijn is het ergste wat er is. Heb je vrienden of familie of kennissen of buren of wie dan ook, hou van ze. Hou ze vast. Alleen kun je niets. Ik ook niet.
Datum:
11-03-2007
Naam:
Naamloos
Leeftijd:
46
Provincie:
Groningen

Woorden schieten me te kort...

Al maanden voel ik me rot.
rot is zelfs niet het woord.
het woordenboek staat vol met woorden maar toch schieten ze me te kort.
Niets of niemand kan mijn gevoel begrijpen,
denken het wel, maar is niet.
ik ben een zwarte vlek, gemorst op wat met tijd noemt.
al bijna 4 jaar voel ik me zoals nu.
een zware boei dobberend op een zee vol pijn.
hulp kan ik niet betalen en gaat ook niet lukken, ik geraak na zoveel jaar nog niet uit mijn woorden, leg het dan maar eens uit. Gelukkig zijn, na regen komt zonnenschijn, weten zei veel: ik ben de betekenis er al jaren van kwijt, hoe ziet dat eruit?
zoveel uren in een duistere schemerwereld geleefd, in m'n eentje.
Steeds zwaardere bagages op mijn rug.
Dagenlang, urenlang gepiekerd over wanneer ze mij komen halen.
Wanneer het mijn tijd is,
zien ze dan verdomme niet dat het meer dan tijd wordt?!
Het lef ontbreekt maar de sprong komt dichter...
korte pijn om de lange pijn te vermijden.

Datum:
11-03-2007
Naam:
Melissa
Leeftijd:
21
Provincie:
Limburg

deprie

Vanaf groep5 van de basis sgool tot halvergwege de eerste klas ging het slegt.
groep 5 wist ik gelukkig nie wat zelfmoord inhield.ging vaak met verkeerde kinderen om. in groep7 ging het een paar maandjes goed. tot ik me eerste vriendje kreeg. hij heeft me 2keer bedrogen. ik ging er bijna aan onder door. groep8 was versgriklijk. een meisj liep steeds bij me en ik werd alleen maar knettergek van haar. heb daar sekers 3maanden me gelopen. begin groep8 hoorde ik over zelfmoord. het sloop er langsaam in. had weinig vriendinne(altans dagt ik). langsaam ging ik er aan kapot. zat net in de brugklas en voelde me erg alleen. heb toen aan en paar vriendinne verteld dat ik het leven nie meer zag zitte. werd allen maar erger. op een gegeven moment stond ik voor het aanrecht met een mes op mijn keel. ik begon erg te huile. ik wist dat ik er wel mensen mee pijn dee. me ouders broertje vriendinne familie. kreeg rusie met een vriendin die ook nog eens erg populair is. ze stookte die paar vriendinne die ik had tegen me op. al snel sagen se in dat dat nie ging lukke en was sij de enigste die nog boos was. een week erna maakte ze het weer goed. ik ging er aan kapot. ik ging naar de loods(maken van de carnavalswagens) en kwam er een jonge tegen. hij was een ex van me vriendin dus ik kende hem wel maar niet persoonlijk. we kwamen wat aan de praat. en het klikte wel. als ik bij hem was voelde ik me fijn had ik dat kutgevoel niet en kon ik weer lagge. kort daarna heb ik viiaa msn gevraagd of hij met mij wou(heele grote stap voor mij) en hij sij ook nog ja. ik was helemaal blij. maar de gevolgen waren groot. ik vertelde het aan me vriendin die duss met hem had gehad. sij was waarschijnlijk heel erg jaloers se sij dat ze hoopte dat het snell uitging en dat hij nie kon soenne. andere sijden dat ik beter kon krijge. gelukkig kwam ik er net van boven op en was ik iets sterker dan voorheen. ik had gelukkig weer selfvetrouwen gekregen. en heb tegen haar zitte schreeuwe dat se moest oprotte. dat ze zig met haar eigen leven moest bemoeiie en mij met rust moest late. het drong langsaam maar seker tot haar door. het is jammergenoeg maar een week aangeweest. eerst zij hij tege mij dat hij het uitmaakte omdat hij gehoord had dat ik dood wou. (best wel vaag want ik had al tegen hem gesegd dat ik best wel een kut leven heb gehad.) ik geloofe er geen bast van. en vroeg op msn aan hem of we er een keer over konden praate. hij vroeg waarover. ik vroeg dus wrom het nou uit was. EN PRECIES WAT IK DAGT KWAM UIT. IK KAN DE ZIN ZO UIT ME HOOFD OPZEGGE. --> IK HAD ER GEWOON GEEN SIN MEER IN IEDEREEN DIE PUSHDE ME ENSO. al met al was ik nie pissig op hem. ik had zelfs meedelijde met hem. alles wat ik te hoore kreeg kreeg hij ook te hore. ik wist gelukkig dat ik mijn eigen leven wou leven. en allen ik dat kan. dus ik was sterk genoeg om het aan te houden. als ik me waarschijnlijk net zo deprie had gevoeld als op de basisgool. dan had ik er naar 3 dagen al en punt agter geset. gelukkig heeft hij me weer op het regte pad gezet. en denk iik nu heel anders over het leven. ik was in die tijd heel erg met mezelf besig dat ik hem toen links liet ligge( erg stom
van me duss)
Ik moet het oden met de herineringen die ik nu heb. Ik ben hem ook erg dankbaar.

Heet leven is veel ste mooi om aan de kante te gooie ;) daar ben ik nu wel agter gekomen. ik zal hem wel nie snell vergeten.

Maar mijn vooruuitzicht is SKEIT AAN DE HELE WERELD EN BOEIEND WAT ANDEREN TE ZIJKE HEBBEN.


ik ben blij met de dingen die ik heb. leven is veel ste mooi om aan de kante te gooie ;)


xxx Manon
Datum:
10-03-2007
Naam:
manon
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

Waarom?

Hoe heeft alles zo ver kunnen komen? Je denkt dat alles weer goed gaat en dan gebeurd er weer vanalles. Echtscheiding ingetrokken en dan nu twee dochters die liever hebben dat hun ouders gaan scheiden. Dit is onbegrijpelijk voor mij. Dit zijn volgens mij de eerste kinderen die graag hebben dat ouders gaan scheiden. Dit is niet te dragen. Dit is zo'n onbeschrijflijke pijn. Ze willen me helemaal niet zien en iet praten over wat er is gebeurd. Heb een relatie gehad met een andere man maar dat is allang weer verleden tijd. Ben weer terug bij mijn man en de kinderen (volwassen) willen nergens over praten terwijl ik dat zelf graag zou willen. Ik begrijp hun boosheid, verdriet en de teleurstelling in hun moeder. Andere moeders doen dit maar niet hun eigen moeder. Ik kan alleen niet begrijpen dat ze niet willen praten. Dit is zo verschrikkelijk. Ik heb mijn hele leven voor ze klaar gestaan met veel liefde mag i wel zeggen. Nu ruim een jaar later en vele pogingen om alles weer goed te maken denk ik zelf dat het beter is om een einde aan mijn leven te maken. Ze zullen me niet missen en miin man komt er wel overheen als ik er niet meer ben. Hij heeft immers zijn dochters nog. Ik ben zo moe en opgebrand om steeds vanalles te proberen om het weer goed te maken. Het gaat nooit meer lukken. Dit is geen leven voor een moeder. Ze zijn beter af zonder mij. In alles wat ik zeg en doe geeft mijn man de kinderen gelijk en moet ik het maar begrijpen. Begrip houd ook een keer op. Wanneer begrijpen ze mij? Nooit!! Ik kan dit leven niet meer aan dus het moet afgelopen zijn. Ben zo moe en depri dat ik geen uitweg meer zie. Of is er iemand die me kan helpen? ben ik dan de enige vrouw die ooit vreemd is gegaan? Kan het me niet voorstellen. Ik kan in ieder geval niet meer. ik ben gek van verdriet dat ik geen uitweg meer zie.
Datum:
10-03-2007
Naam:
marian
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-brabant

.....

De wereld is gewoon verrot en daar is niets waar je als mens aan kan doen. Ik ben een slecht mens en doet anderen pijn, waarmee ik mezelf pijn doe. Ik zie hoe andere mensen zijn. Met 1 blik kan ik al het slechte in hun vinden, terwijl ik dat goede ook zie, maar dat is een kant die mij nooit zou bedonderen dus bescherm ik mezelf. Waarom willen mensen jou laten blijken wat ze vinden. Dit vinden is dan egoistisch een mening uiten naar de ander over het ongenoegen en het verkeerde. Althans dat verkeerde is datgene wat de ander anders zou doen.
Toch jammer dat dit een negatieve stempel krijgt, anders zijn…
Het enige wat mensen nog kunnen is mij kwetsen, want dat voelt normaal. Liefde doet mij pijn en zo zal dit worden op deze hele aarde, dus wat voor zin heeft het hier....
Datum:
10-03-2007
Naam:
i.
Leeftijd:
22
Provincie:
Overijssel

hoe kan ik zelfmoord plegen

ik heb de latste 4 jaar echt zwaar gehad ik wil graag het einde maken van mijn leven het is geen andere oplosing
Datum:
10-03-2007
Naam:
fatiha
Leeftijd:
39
Provincie:
Zuid-holland

geen doel meer

Als ik zo de verhalen lees hier valt het me op dat er veel kinderen op deze site schrijven. Jongens en meisjes, zoek echt hulp bij een therapeut die je aanstaat. Jullie zijn in mijn ogen echt te jong om een weloverwogen besluit te nemen om deze stap te zetten die niet meer terug te draaien is! GA NAAR DE HUISARTS!!
Ikzelf echter ben 41, en kan wel een weloverwogen besluit maken, ben er nog niet uit. Wat me tegenhoudt is niet de pijn of zoiets, de pijn duurt te kort om daar mee te zitten. Ik weet dat ik mijn ouders en andere familie er zo veel verdriet mee zou doen. Vooral mijn moeder zou er aan kapot gaan. Wel zou ik graag vannacht gaan slapen en nooit meer wakker worden. Het lijkt voor een buitenstaander misschien van onvoldoende betekenis om er uit te willen stappen, maar mijn relatie is kapot. Heb een zoontje van 19 maanden waar ik nu stapel op ben, maar toen ie geboren werd kreeg ik last van een mannelijke postnatale depressie, die anderhalf jaar geduurd heeft. In die tijd heb ik mijn vriendin aan haar lot overgelaten en er voor gezorgd dat ze zich zo alleen voelde, dat het nu afgelopen is. Ik heb haar nooit verteld dat ik veel spijt had om toch maar voor kinderen te kiezen, iets dat ik eigenlijk nooit gewild heb, maar toegegeven heb aan haar wens om moeder te worden. Ze heeft mij vaak genoeg verteld dat het anders moest, maar ik ben zo stom geweest om te denken dat het vanzelf goed kwam. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ze misschien wel bij me weg zou gaan. Nu is dat gebeurd en ze heeft ook al iemand anders. Ik voel me zo schuldig, dom, verlaten, eenzaam, onzeker over de toekomst, kwaad op mezelf dat ik bijna niet meer slaap en de hele dag pieker. We zijn 16 jaar samen geweest en ik kan me geen toekomst zonder haar voorstellen. Dit lijkt misschien zwak, en dat mensen denken : er lopen zoveel relaties met kinderen op de klippen, dat is nog geen reden om er uit te stappen. Dat kan zo zijn, maar de 1 leeft zwaarder op de hand dan een ander. Mijn lieve zoon, die zo weinig liefde van me heeft gehad het eerste anderhalf jaar, heeft nu een ander vaderfiguur, en dat valt me heel zwaar. Ben ook nogal een overbezorgd type die problemen ziet die er helemaal niet hoeven te zijn, ook een reden voor mij geweest om geen kinderen te willen.
En nu heb ik meer problemen als ik aankan. Ik loop door het huis en dan komen 16 jaar aan herinneringen boven. Alles wat ik zie heb ik een beeld bij, en dat doet me zo veen pijn. Ik moet nu alleen voor mijn 2 honden zorgen die nu ook geen mooi leven meer hebben, ik laat ze uit voordat ik naar het werk ga, en dan moeten ze 9 uur in de kennel liggen en vervelen zich kapot. Ik leef alleen nog maar voor de honden, waar ik gek op ben, maar kan niet vrolijk worden van ze, wat ik eerst wel had. Wil ik geen kluizenaar worden zal ik ze toch een keer weg moeten doen, maar ik weet niet eens of ik dat kan. Het liefst wilde ik dat ze op een ochtend niet meer wakker werden. Ik heb totaal geen doel meer in mijn leven en wordt verscheurd door schuldgevoel. Mijn werk bevalt me ook niks, daar kan ik ook geen voldoening in vinden. Dat was altijd al zo, maar toen dacht ik altijd, als ik het thuis maar goed heb, en dat had ik. Nu is dat ook weggevallen, dus blijft er niks over om voor te leven. Ik heb er wel met vrienden over gepraat, en die hebben wel het beste met mij voor, maar die hebben geen idee dat ik er het liefst uitstap. Rust in mijn kop, dat wil ik. Ik weet uit het verleden dat ik heel slecht kan tegen plotselinge emotionele veranderingen in mijn leven, maar het is nooit zo beroerd geweest als nu. Hoe kom ik hier uit, ik heb echt geen idee. Heb hulp gevraagd bij een psychotherapeut, maar eerlijk gezegd heb ik daar geen vertrouwen in, en dan hebben ze ook nog een waslijst. Om me beter te voelen fantaseer ik er maar op los, ontkenningsfase zit ik ook nog volop in.
Ik loop dan met mijn honden door het bos en doe net of we nog bijelkaar zijn, en praat nog tegen haar ook. Hoe ziek kun je zijn? Zo'n verhaal typen houdt me ook even bezig maar de wanhoop slaat zometeen weer toe als ik uitgetypt ben.
Datum:
10-03-2007
Naam:
platoon
Leeftijd:
40
Provincie:
Overijssel

ikk uit H-B(ik bijna opgepakt)

Ik ben Laura ik ben 13 jaar.. Ik heb op sgool geen vriende.Ze zegge dat ik een freak ben en lelijk.Ik heb in groep zes 2 keer geprobeert me eige te verdrinke.Maar ik leef nog steeds :(
En nu zit ik in het eerste van de middelbare sgool.Ik had ruzie met bijna heel mijn klass.Ze sloege mij en dede mij pijn.Ik rende naar de meisjes Wc en had me verstopt voor iedereen.Ik pakte alles wat sgerp was en probeerde daarmee me polsen door te snijde. Het lukte niet :(.
Nu een twee weke gelede begon een meisje mij te stalke en ruzie te zoeke met mij.. Een dag later kwam ze weer en ze duwden mij en sloegen mij.Ik rende naar huis en pakte een honkbalknuppel.Ik rende hun agterna ik was sneller dan dat meisje.Ik kon haar doodslaan maar mijn broer hield mij tege.Die avond kwam de politie voor mij aan de deur en ik moest met die kk politie prate.De volgende dag op sgool heel de sgool wist het.Maar dan anders dan de waarheid.Ze stonde mij uitelache omdat iedereen d8 dat ik opgepakt was.Elke dag denk ik erover na over een nieuw plan om mezelf te vermoorde......
Datum:
10-03-2007
Naam:
Laura
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Waarom

Ik heb altijd probleme op sgool en overal..
ik krijg van dinge de sguld
die ik niet heb gedaan..
Ik heb ze dan wel soms..
Maar het liefste seg ik tege meself:
Heb ik maar nooit bestaan
Dan had iik geen pijn verdriet..
Het liefst had ik nooit geleeft
En dan seg ik:
Kreeg ik maar
een dodelijke ziekte of een ongeluk
Of ging ik maar mysterieus dood..
Datum:
10-03-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.