Ik ben een meisje van 16 jaar. En heb volgens mij al veel dingen meegemaakt in mijn leven, meer dan andere mensen van mijn leeftijd.
Toen ik 1 jaar oud was, overleed mijn broer die toen 13 jaar oud was aan de ziekte van Hunter. Mijn ouders waren er kapot van, waardoor ze knallende ruzie's kregen enz. Daardoor gingen ze op mijn 2e scheiden. Mijn zus (die 10 jaar ouder is dan ik) liep toen weg. Ze ging -geloof ik- bij mijn oma wonen voor een tijdje, en daarna op kamers. Ik ben dus niets anders gewend dan dat mijn ouders gescheiden zijn en nog steeds niet elkaar kunnen accepteren en nog altijd knallende ruzie hebben als ze elkaar zien, dat ik geen oudere broer meer heb, en dat mijn zus ergens anders woont dan ik.
Niet zo heel ernstig op zich toch? Maar schijn bedriegt. Door al die 3 gebeurtenissen achter elkaar is mijn hele leven naar de klote. Al die 3 dingen zijn één grote oorzaak dat er bij mijn moeder in haar hoofd toen iets is geknapt. Ik heb zóvaak ruzie met haar wat echt niet normaal is. Ze scheld me uit voor dingen, ze zegt zo vaak als we ruzie hebben dat ze mij niet als dochter wilde hebben, dat ik een foutje was. Ze zeikt al over echt hele kleine dingetjes, en daar kan ze ook heel erg lang over doorzeiken. Ze heeft ook iets tegen mijn vriendje, waardoor ik daar ook onzeker over word. Ik kan ook nooit iets goed bij haar doen lijkt het wel. Als we ruzie hebben word ik ook vaak tegen dingen aangesmeten of geduwd. Ik ben zo vaak ontiegelijk moe van dat gedoe dat ik gewoon een xtje rust wil.
Maar dat is nog niet alles.
Mijn vader is getrouwd met een nieuwe vrouw. Mijn stiefmoeder dus. En ik kan dat mens niet uitstaan. Ik heb ook heel erg vaak dikke ruzie met haar (maar zij is ook geen kinderen gewend). Mijn vader zelf doet daar niet veel aan, en het heeft ook geen zin om het daar met hem over te hebben. Bij mijn vader kan ik ook nooit wat goeds doen. Het moet altijd beter. Hij wilde ook persé dat ik vwo of gymnasium zou gaan doen, maar dat red ik gewoon niet. Ik heb net mijn vmbo diploma gehaald en dat geloofde hij zelfs niet. Hij zei aan de telefoon zelfs dat ie dacht dat ik zou zakken.
Ik heb dus ook een vriendje. Hij heet Ricardo. En ik ben al bijna 2 jaar samen met hem. Dat is het enige nog waar ik voor leef. Voor die relatie die ik heb. Alleen het probleem is, dat mijn vriendje zelf ook heel erg veel problemen heeft. Veel te veel om op te noemen. Hij wilde net voordat ik hem leerde kennen zelfmoord plegen, maar ik heb hem daarvan weerhouden. Laatst wilde hij het ook weer doen, maar ik hield hem weer tegen. Maar wie houd mij tegen?
Mijn vriendje is echt heel erg lief en, naja je kent het allemaal wel. Maar doordat hij veel problemen heeft (en hij moet dat natuurlijk ook afreageren) reageert ie dat op meestal op mij af. We hebben dan ook best vaak ruzie, om de abnormaalste dingen. En daardoor voel ik me ook zwaar klote. Hij is jaloers, waardoor ik niet met mensen om mag gaan die hij niet mag.
Hij mag mijn vriendinnen namelijk niet.
De reden is ook één groot fiasco. Ik ben namelijk ( ja ik geef toe ik ben echt héél erg dom geweest :( !!!) vreemd gegaan. Ik miste hem toen zo erg (hij woont ongeveer 50 km van mij vandaan) dat ik -toen er een andere jongen mij leuk vond en mij opeens ging zoenen- terugzoende. Mijn vriendinnen hadden dat door/gezien en hebben meteen het aan Ricardo laten weten. Ik wilde hem helemaal niet kwijt dus heb ik 1 groot lulverhaal opgehangen dat hun dat verzonnen hadden om mij te pesten en dat ze oorlog zochten enz.
En Ricardo geloofde dat uiteindelijk.
Nu heeft ie natuurlijk dus iets tegen hun, en moet ik doen alsof ik ook iets tegen hun heb. Dus ik moet 2 werelden gescheiden houden. En dat klinkt veel makkelijker dan het is. Ik lijd er erg onder. Maar het is natuurlijk uiteindelijk mijn eigen schuld. Maar Ricardo heeft vaak nog zijn twijfels over dat verhaal, waardoor hij mij niet 100% kan vertrouwen en dat voelt nog kuttiger.
Mijn vriendinnen zelf vinden het allemaal wel best. Zolang hun er maar geen last van hebben. Sja.. zulke goede vriendinnen zijn het ook niet. Zo goed helpen ze mij ook niet. Ik ben zo vaak depressief geweest en dat ik last had van mijn hart daardoor. Maar waren ze dan bezorgt? Nou nee. Hun vonden dan dat ik me aanstelde. En deden er dus niets aan.
En nog steeds doen ze niets. Ze doen maar alsof er niets aan de hand is en ik altijd nog blijf leven.
Nou..
Ik weet het niet meer..
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.