Levensverhalen (pagina 1376)

Ik schrijf dit stukje om dingen van me af te schrijven en om mensen op deze site een hart onder de riem te steken(probeer dat althans). Als eerste zal ik mijn levensverhaal proberen op te schrijven. Ik heb een heel gelukkige jeugd gehad als jongste van 10 kinderen. Ben beschermd opgegroeid en heb altijd alles gekregen wat mijn hartje begeerde. Verwend dus. Op de lagere school en middelbare school altijd een van de populairste personen geweest, dus ook geen gebrek aan vriendinnetjes. Echter de populariteit deed mij eerder slecht dan goed. Ik ben een persoon die iedereen gelijk behandel hoe lelijk en dom iemand ook gevonden wordt binnen deze maatschappij. We zijn in mijn ogen allemaal gelijk ongeacht uiterlijk of intelligentie. Ik kon niet goed leren maar had dat ook niet echt nodig. Alles ging vanzelf dus was dat ook niet nodig. Met een goed geheugen kom je al een heel eind. Ik had met een beetje mentaliteit een goede opleiding kunnen hebben. Binnen mijn vriendengroep werd ik ongevraagt als leider gezien, men keek tegen mij op. Ik ben echter op een bepaald moment in mijn leven de verkeerde kant op gegaan. Ik begon te spijbelen, te drinken en steeds meer in mijn eigen wereldje te leven. Contact met mensen werd vanaf dat moment steeds moeilijker voor me. Ik werkte vanaf mijn 17de jaar, maar merkte dat ik vaak de druk niet aankon. Ik zocht iets maar kon niet vinden wat. Alles ging goed op mijn werk en ik begreep dat ik iets op moest bouwen, maar waarvoor. Toen ik mijn 21 levensjaar had bereikt had mijn moeder zoveel schulden opgebouwd dat huisuitzetting dreigde. Men moet begrijpen dat wij op ouderwetse manier onze financieen hadden geregeld. Ik droeg alles wat ik verdiende thuis af en daar werden mijn rekeningen van betaald en ik kreeg zeg maar zakgeld. Het is niet normaal misschien maar zo was het nu eenmaal bij ons. Maar wat opeens ook bleek was dat mijn moeder mijn ziekenfonds mijn autoverzekering en belasting niet had betaald. Ze heeft dat zolang weten te verbergen en te rekken totdat deze instanties het ook niet meer over hun kant konden laten gaan. Ik kwam er dus ook pas achter toen een deurwaarder op mijn werk verscheen en loonbeslag legde. Toen ik thuis kwam en toen inzage van mijn moeder eiste over alle rekeningen die zij niet betaald had kreeg ik de schrik van mijn leven. Er bleek in totaal van 30.000 gulden (toen de tijd) aan rekeningen niet betaald te zijn. Dit varieerde van huurschuld tot de rekeningen die ik al eerder heb opgenoemd tot een lening die zij(mijn ouders) hadden afgesloten voor een caravan. Ik was hier kapot van. Ik werkte al keihard en bracht genoeg geld binnen en nog kregen ze het voor elkaar om zoveel schuld op te bouwen. Omdat een groot gedeelte op mijn naam stond kon ik niet anders dan proberen te redden wat er te redden viel en het persoonlijk leed voor mijzelf maar ook voor mijn ouders zo beperkt mogelijk te houden. Ik heb toen alles verkocht wat ik bezat en heb een bijbaan genomen bij een logistiek bedrijf. Ik heb met de betreffende instanties kunnen regelen dat alles bij elkaar opgeteld zou worden en dat ik dit in termijnen terug zou betalen. Ik was pas 21 en moest een schuld aflossen waar ik part nog deel aan heb gehad. Ik besefte gelijk dat mijn leven anders zou worden als dat ik mezelf had voor gesteld. Ik had plannen om op mezelf te gaan wonen, een relatie te beginnen en eventueel een gezinnetje. Maar hoe kan dat met zo`n last op je schouders. Welke meid kon ik opzadelen met mijn problemen en welke meid zou daar op zitten te wachten. Ik heb gewerkt en gewerkt, en hoe ik het gedaan heb weet ik niet maar daarnaast kreeg ik ook nog een drankprobleem. Het was zuipen en werken en werken en zuipen vanaf dat moment. Door de problemen kreeg ik ook slaapproblemen en van drank kun je op een gegeven moment heel goed slapen. Maar op een gegeven moment was zelfs dat niet meer genoeg. Ik ging naast het drinken ook blowen. Ik werkte toch veel maar kon dat eigenlijk niet betalen. toch lukte het mij om dit alles te combineren. Zoals ik al aangaf durfte ik geen relatie aan te gaan ook al waren er genoeg vrouwen die dat wilden. Ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd en begon ook mijn vrienden te ontlopen. Als ik gedronken had dan werd ik niet altijd de meest vrolijke persoon dus leek het mij beter hen te vermijden. Dit ging zo 9 jaar door. Ik zag er niet meer uit zo dun was ik geworden, maar ging door en door. Ik hate mijn leven en probeerde te begrijpen waarom mij dit moest overkomen. Waarom zijn mijn ouders toch zo egoistisch geweest. Als ik dit bespreekbaar wilde maken met mijn moeder dan kregen we altijd ruzie. Hoe gek het ook klinkt maar ik hou van mijn ouders ongeacht wat ze gedaan hebben. Op mijn 30 na vele losse vriendinnen kwam ik iemand tegen. Zij was vrolijk, mooi en had zelf ook een rotleven achter de rug. Zij was in haar jeugd misbruikt en heeft daar geestelijk heel veel last van gehad. Ook het feit dat haar moeder niet begreep hoe moeilijk het voor haar was heeft haar zeer ongelukkig gemaakt. Toen ik haar leerde kennen was ik eigenlijk meteen verliefd. Zij gaf mij haar telefoonnummer en ik beloofde haar dat ik haar zou bellen. Ik durfte echter niets met haar te beginnen, dus belde ik niet. Zij heeft mij toen weten te traceren en mij overgehaald om een keertje uit eten te gaan. Tijdens dit etentje was ik zo nerveus dat ik geen hap door mijn keel kreeg. Ik was ook zo verliefd, maar besefde dat het een onmogelijke liefde voor mij zou worden. Ik ben haar toen brieven gaan schrijven om haar aan te geven dat ik eigenlijk niet verder met haar wilde. Ik kon niet het achterste van mijn tong laten zien, dus maakte allerlei smoesjes om haar in te laten zien dat ik niet de juiste persoon voor haar was. Zij bleef echter voet bij stuk houden. Ik kon op een gegeven moment niet anders meer dan toegeven. Vanaf dat moment heb ik de gelukkigste tijd van mijn leven gekend. Onze eerste twee jaar samen waren alsof ik in de hemel was. Ik had echter nog steeds mijn drank en drugsprobleem. Toen wij samen gingen wonen drong dit langzaam door bij haar. Tijdens het samenwonen werd er kanker geconstateert bij mijn vader. Ik kon door alle problemen niet meer normaal functioneren en begon nog meer te drinken. Ik was soms zo van de wereld dat ik gewoon in bed plaste. Dat zij het nog drie jaar met mij heeft uit gehouden mag een godswonder heten. Maar het is al duidelijk dat het voor haar op een gegeven moment niet meer mogelijk was haar leven nog verder met mij te delen. Zij had een goede opleiding en hield echt heel veel van mij, maar ze was op een gegeven moment niet meer bestand tegen mijn gemoedstoestanden. De ruzies die er ontstonden en het jaloerse gedrag wat ik vaak vertoonde hebben onze relatie op een gegeven moment stuk gemaakt. Toen zij bij mij weg ging storte mijn wereld dus compleet in. Tot overmaat van ramp stierf mijn vader korte tijd later. Ik kon het niet meer aan en probeerde mezelf kapot te zuipen. Maar hoe ik ook dronk en blowde het lukte me maar niet. Ik had bijna geen contact meer met mijn vrienden en familie en hoopte elke dag dat ze thuis zou komen. Maar het is nu 3 jaar geleden en op 4 januari j.l heb ik dan ook een poging gedaan. Ik woon sinds november samen met een lieve vrouw maar kan haar niet vergeten. Hoe kan ik verder leven in deze leugen. Ik durf echter mijn relatie niet te verbreken omdat ik bang ben om alleen te zijn. Ik ben vanaf januari gestopt met blowen en drinken en hoop dat ik ooit nog een kans krijg mezelf te bewijzen ten opzichte van haar. Ik werk zeven dagen per week en neem af en toe een dagje vrij, ik moet van de schulden af zodat wanneer ze thuis komt ik met een schone lei zou kunnen beginnen. Ik durf alleen maar te hopen. Contact durf ik niet te zoeken. Want iedere afwijzing geeft teveel pijn. Ik ben mijn zielsmaatje kwijt en heb dat alles aan mezelf te danken. Ik ben nu goed bezig maar krijg ik ooit nog de kans het geluk te voelen wat ik toen voelde. Ik kan alleen maar hopen

in maart heb mijn beste vriendin zelfmoord gepleegd en waarom weet niemand zo van de een op de andere dag ze was altijd een vrolijke meid en in ene is ze weg ze is en blijft mijn beste maatje en moet me bij haar keuze neer leggen het is niet anders maar blijf dr altijd missen hou van je cilla je maatje

waarom ik aan zelfmoord denkt, omdat ik het totaal niet meer zitten.
Ik was 12 jaar getrouwd en heel veel downs en ook ups gehad en we hadden elke keer strijd over de opvoeding van mijn dochter, hij was de stiefvader en ze haten elkaar en ik zat er elke keer tussen en omdat ik haar een leuke jeugd wou geven en elke keer de hand boven haar hoofd hield en vaak niet mijn man steunde daarin, terwijl hij achteraf wel gelijk had en nu had ik de knop doorgehakt met een scheiding en dat kwam hem koud op zijn dak, heeft hij meteen een advertentie gezet voor een nieuwe vrouw en er reageerde er 1 en die heeft hij nu 2 keer ontmoet en ik had ook scharrel, maar ik merkte dat ik heel erg jaloers werd en daarom heb ik gekapt met me scharrel.
En ik heb stiekum zijn mail gelezen en daar staat dat ze duidelijk verder zijn, dan hij wil toegeven, al zegt hij dat ik hem nog niet kwijt ben.
en ik heb hem gezegd dat ik inderdaad een hele grote fout heb gedaan en hem graag weer terug wil.
We zijn al gescheiden door een flitsscheiding en ik heb al een huisje en ik zie het helemaal niet meer zitten om daar te gaan wonen en het idee dat hij elke keer met haar zal zijn en ook itiem, want er staat dat hij wil zoenen en knuffelen en dat kan ik niet verdragen.
Ik slaap bijna niet en ik kan alleen maar huilen en het stomme we hebben geweldige sex met elkaar en hij heeft gezegd dat hij wel wil latten, maar het mail zegt anders en daarom kan ik dat niet aan meer, ik wil voor hem leven, maar als hij me niet meer wil, waarom zal ik dan nog leven op die manier heeft het leven voor mij geen zin meer en me dochter heeft haar vriend en is nooit meer thuis.
Ik zocht juist op deze site naar hoe je het beste zelfmoord kan doen en niet naar hulp.

ik heb in mijn leven heel veel verloren, maar toen ik mijn zoon verloor hoeft het voor mij niet meer.

Hoi, ik ben Stephanie, ik woon in België. (Ben van Antwerpen maar dat staat er niet tussen dus heb maar iets aangeduid anders kreeg ik dit niet verzonden.) Heb al enkele maanden geen zin meer in het leven en het wordt alsmaar erger. Ben een vrij stil type en heb t moeilijk om me te verdedigen. Vroeger als peutertje is het zo begonnen. Werd altijd gepest, was vroeger vrij groot voor mijn leeftijd en had nog een bril ook, en durfde me ni verdedigen dus dat was het ideale doelwit. Had jaren 1 vriendin waar ik op kon rekenen, maar met ouder te worden zijn onze wegen gescheiden, heel andere vriendenkring, andere studies e.d. Kon heel moeilijk vrienden maken, als ik iets zei lachten ze, op een achterbakse manier. Nu ben ik 18, binenkort 19, ik studeer, probeer altijd hard men best te doen maar wordt er amper voor beloond. In het school heb ik dan ook mijn huidige vriend leren kennen, doet niets voor school maar zijn projecten zijn altijd beter als degene van mezelf. Heb vroeger veel vriendjes gehad, wie weet wat zeggen de andere daar nu allemaal over. Was vroeger een seut, heb al lang lenzen en kreeg ineens aandacht van het andere geslacht, positief, iets wat ik nooit had meegemaakt. Drm die vele kortstondige relaties, nu is dat stilaan aan de beterhand. Mijn huidige vriend, al 7maand wat voor mij een prestatie is, weet dan weer heel veel en daardoor voel ik me nog eens zo dom. We zijn zo verschillend maar toch zie ik hem dan weer graag. Met mijn ouders heb ik een vrij goede relatie, dit onderwerp is al eens ter sprake gekomen, men ma begon te wenen en zei dat ik het haar niet mocht aandoen en da ik dit niet meende, dus zweeg ik er maar over. Ik haat het dat ik geen moed heb om zelfmoord te plegen, ben te laf en durf niets, had vroeger zelfs schrik om op sportdag te gaan kajakken dus heb ik dat nog nooit gedaan, ga normaal zelfs voor de eerste keer op verlof met mijn vriend, in Spanje, maar een camping, helemaal niets voor mij, geen gewoon bed en geen badkamer. Vroeger waarschijnlijk te veel verwend geweest zeker? \"Perfecte\" leventje gewoon en nu gaat het te lang slecht zeker, en ben te slap om iets te doen...

Ik heb zo'n verdriet. Mijn eerste man heeft een aantal keren een verhouding gehad. Mijn vriend die ik vorig jaar heb leren kennen, was helemaal gelukkig met mij en heeft mij ook bedrogen. Ik heb hem zelfs betrapt. Nu zie ik het niet meer zitten. Heb nog een dochter van elf. Woont bij haar vader, die heeft een manege. Kan haar daar niet weghalen, zij is daar gelukkig. Omdat zij daar woont, werk ik daar ook nog hoe moeilijk het ook is. Drie dagen per week ben ik daar. Ik kook voor haar (en voor hem), eet ze weer eens wat anders als spercibonen uit blik en aardappels. Zij heeft niets in de gaten, het is een gezellige meid. Maar ik zit 's avonds weer in mijn caravan. Dit is niet het moeilijkste, de relaties van mijn ex ben ik te boven. Maar met mijn nieuwe vriend had ik 80 willen worden en nu begint alles weer van voren af aan. Dit trek ik niet meer, ga er langzaam aan kapot. Valt niet mee na een leven van hard werken, altijd full time, tot mijn negenendertigste en daarna 3 dagen bij een baas en 3 dagen en 's avonds, zomaar in je eentje in een caravan te zitten. De muren komen op mijn af.

Geboren worden,

waarom worden mensen geboren?
waarom worden mensen vermoord
waarom lijden kinderen en waarom
worden ze over boord gegooid

waarom ben ik geboren?
waarom hebben ze me geadopteerd?
waarom hebben ze me niet dood laten
gaan?
je doet het niet goed doe niet zo moeilijk
ga maar in therapie!
ik kies liever voor me vrouw die heb ik
al langer dan haar
waarom nemen ze me niet zoals ik ben
met goeie en minder goeie kanten
zodat ik kan roepen ik ben blij dat ik leef
en dat ik waardeer wat ik heb
een man die om me geeft en van me houd die er voor me wilt zijn
nooit geen agressie meer voelen
nooit meer met dingen gooien
ik weet dat de Heer van me houd
maar toch is het moeilijk Hem te volgen
en al het verkeerde achter me te laten.
dood zelfdoding mag niet maar ondanks dat ik met het geloof ben op gegroeid
is dood het enige wat door me hoofd spookt.

sterkte aan alle mensen om me heen
weet je bent niet alleen God wilt
er ook voor u en jou wezen.

Liefs Annemieke

zoals de persoon hieronder, zo voel ik mij ook helemaal! ik kan niet meer tegen die eenzaamheid, dat gevoel de enige op de wereld te zijn. overal zijn mensen druk in de weer en lopen mij voorbij en dan denk ik, het intereseert gewoon echt niemand.
Niemand van mijn klas of mijn leerkrachten of mijn vrienden van vroeger die ik nu niet meer heb, of mijn ouders, niemand weet waar ik verdomme hard naar verlang, en elke seconde van de dag aan denk...
Ik krijg die gedachte maar niet uit m'n hoofd, en ik ga er ook niet meer te lang mee wachten. Ik ben ook al begonnen aan een superlage brief voor iedereen die me nauw aan het hart ligt, een apart tekstje..
ik denk niet dat veel mensen een traan zullen laten, ik heb het dan ook zo verfucked dat niemand mij nog moet.
mijn enige troost is dat het niet lang meer zal duren, ik moet gewoon de moed bij elkaar rapen om het gewoon meteen te doenn!!!

Waarom moet ik elke dag weer opstaan
elke dag weer zien in wat voor mislukte wereld ik leef
elke dag weer geconfronteerd worden met mijn gebrekken
tegenslagen heb ik al veel gehad
soms gaat het een maandje goed soms een half jaar soms een week soms een jaar maar altijd komt weer dat moment van het zwarte gat
niets is duidelijk alles is vaag
je snapt je gevoel niet en je kan niet anders dan reageren
bang voor wat andere denken
ik voel me mislukt
in een leven waarin iedereen rijk en gelukkig is.
en ik arm en ongelukkig
ik voel me alleen ik moet overgeven ik kan nergens naar toe waar iedereen mij niet aanstaart
iedereen kijkt me aan
wat willen ze van me
laat me met rust
waarom ik wie ben ik wat doe ik hier
ik wil hier niet zijn
ik wil dood
dood
wil ik
weg van alles al het gevoel en pijn
ik kan er niet meer tegen
ik pak een mes
en snij me polsen door
ik pak een pistool en schiet mezelf
ik vernietig mezelf
door mezelf in gevaar te brengen
mischien wordt ik ziek
en ga ik dood
wat een rust
wanneer
ik kan niet wachten
altijd dat schuldgevoel
ik ben bang voor mezelf en wat ik andere aan doe
ik doe alles andere aan
het ligt allemaal aan mij
als het nou eens anders deed
dan kon het ook anders zijn
maar nee ik moet het zo doen
zoals ik het wil
en daar moet ik elke dag voor boeten
ik wil niet meer mezelf zijn
ik wil dood
ik wil niet meer leven
en hier meer zijn ik wil hier weg
asjebliefd wie helpt mij
ik kan het niet alleen ik zie geen weg
de enige weg is de uitweg
maar daar ben ik te laf voor
zelfs daar voel ik me schuldig om

Hallo zeggen heeft al geen nut meer nu.
Ik ben 36 en sinds een paar jaar gescheiden.
Mijn kinderen en ik hebben het proberen zo goed mogelijk te doen daarna.
Ik heb daarna een man leren kennen, waar ik helemaal gek op was, in die tijd clampte ik me helemaal aan hem vast.
Helaas heb ik in die tijd mijn eigen kinderen tekort gedaan naar mijn gevoel.
Na een periode zijn we getrouwd, hij is geweldig lief ook mijn echtgenoot, maar alles moet wel zoals hij wil het huis moest naar zijn smaak ingericht worden.Mijn kinderen doen erg hun best.
Maar er zijn zo vaak ruzie's tegenwoordig, en aangezien ik nu niet meer in de buurt van mijn familie woon, heb ik het gevoel dat ik me verhaal nergens kwijt kan.Ik heb al verschillende keren laten merken dat ik het niet meer aankan, hij word steeds agressiever en kortzichtiger.
Hij is helemaal verhard.
Ni is het al zo, dat steeds als er ruzie is dat ik me weg wil trekken en dat ik mezelf pijn wil doen, ik snijd mezelf dan.
Mijn leven bestaat uit het huishouden en de kinderen verzorgen, waar nix mis mee is, maar er is geen tijd voor liefde en communicatie.
Hij wil enkel tv kijken of slapen en ik moet mijn mond houden.
Contacten maken is er niet bij, mijn man wil enkel dat ik contact maak met christenen, maar er is meer.
Hij wil niets ondernemen, gaat niet mee naar de nieuwe vrienden die ik heb proberen te maken, hij wil geen mensen over de vloer.
Iedereen is niet goed in zijn ogen.
Mijn leven is gevuld met GOd en toch kom ik dit niet te boven, ik ben alleen en lijd met enorme emotionele pijnen.
Ik kan nog heel lang doorgaan, maar het lost niets meer op.
Het gevoel is veel erger dan dat ik hier kan beschrijven.
Ik ben kapot en kan en wil niet meer.
Ik ben een wrak geworden i.p.v de spontane vrouw die ik was.
Ik zie aan mijn kinderen dat het ook veel van ze vraagt, maar ze durven er niet veel van te zeggen, soms hoop ik maar dat er een tijd komt dat ze zeggen"mams we willen graag bij hun papa wonen, dat gun ik ze dan ook.
Daar kunnen ze plezier hebben en geen pijn en ruzie meemaken.
Wat ik wel kan zeggen, is GEDAG.