Levensverhalen (pagina 1369)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

feitelijk niets

Ik heb 12 jaar mega veel anti depressiva pillen geslikt. Nu ben ik (obv een psychiater) sinds januari aan het afbouwen, tot en met nihil sinds vorige week vrijdag. Het was 60 mg paroxetine per dag, en steeds een paar mg er af, tot vorige week vrijdag: ik zit nu kaal op de bodem. Het ergste (het effect hier weer van) moet nog komen. Ik zit nu in het effect van een paar weken (en 12 jaar) geleden.
Ik denk tegenwoordig steeds vaker: ik ga in een bad liggen, drink een fles sterke drank leeg, ik slik al die pillen (die ik sinds januari niet meer nam in één keer, heel veel) en snij zoveel mogelijk aderen open.
Dat moet toch te doen zijn zonder al te veel pijn en akeligheid? Je vloeit als het ware weg in diepe vergetelheid.

Mijn gedachten zijn onbestuurbaar: ik voel een diepe wanhoop, dan weer val ik in een diepe leegte. Ik raak met mijn gedachten en belevingswereld steeds in een verkeerde koers, (waar ik overigens juist die pillen tegen nam.) Dat afkicken is heel zwaar. Door het werken en het samenwonen met mijn man blijf ik nog met mijn voeten op de grond. Maar ik moet niet te veel gaan denken aan wat ik eigenlijk wel wil: escapen. Frappant is dat nu een aantal hulpverleners mij aanraadt om te bedenken wat ik wil.

Mijn man kijkt ondertussen liever voetbal, en daar geef ik hem nog gelijk in ook, maar wat wel ´ontluisterend´ is. Hij kan zich geen voorstelling maken met wat met me aan de hand is. En al zou het, hij kan me toch niet helpen.

Sinds januari 2007 zit ik in een emotionele achtbaan. Met het verminderen van die doses val ik, lijkt het wel, steeds dieper, ik word zo wanhopig en akelig, het is een nachtmerrie. Ik heb ook letterlijk zo´n suis en steeds zo´n diepteval in mijn kop. Mijn lichaam gaat ook steeds trillen en zweten, en ik krijg van die hartkloppingen (alsof het huis is afgebrand met de katten er nog in, het kind wordt doodgereden, alsof ik van de flat afval, alsof de boom naar me toe komt, terwijl ik in de auto zit, alsof er teveel gevaar is. Omdat mijn lichaam in paniek raakt, raak ik met mijn gedachten in paniek. (en raken bijvoorbeeld daadwerkelijk ook die bestanden weg, waar ik verantwoordelijk voor ben).
Steeds moet ik ´krachtig´ bijsturen en tegen mezelf zeggen: wat kan er nu gebeuren, wat is er nu zo erg (alles kwijtraken, bedrogen uitkomen). Doe normaal, gedraag je normaal. Steeds moet ik dat zeggen, maar mijn lichaam blijft maar bonken en zweten en kloppen, mijn kop blijft maar suizen, steeds vallen mijn gedachten en verbindingen weg.

Deze innerlijke gedachtenwereld is niet meer van mij. Ik zal niet meer herrijzen als een phoenix uit mijn as. Nu zal ik het eindelijk onder ogen moeten zien en moeten ervaren: ik ben definitief kapot, gekneusd en waardeloos. De rest is slechts tijd en schijn.
Datum:
25-06-2007
Naam:
hanje
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

Wat nu?

Hallo ik ben tim..
Mijn ouders zijn gescheiden.
Na dat moest ik bij me moeder wonen en die trouwde dus weer...mijn stiefvader dus..
Die stiefvader heeft me mishandeld en ik ben door niemand meer gerespecteerd....
Wat moet ik doen? ik ben inmiddels weer bij mijn stiefvader weg...woon nu weer bij mijn vader...
Maar ik doe blijkbaar alles fout!
Wat moet ik doen nu?
Ik voel me gewoon verscheurd..
Datum:
25-06-2007
Naam:
tim
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

don't give up !!

ik weet dat je soms het gevoel hebt dat alles tegenzit en dat je voor niemand iets goed kan doen!!! iedereen heeft wel eens last van deze gedachten,ik ook! maar zelfmoord is echt geen oplossing denk aan al die mensen die jou zullen missen !!! er is altijd iemand die jou graag ziet !!!
IF YOU WANT TO MAKE YOUR DREAMS COME TRUE , YOU HAVE TO WAKE UP !!!
ik hoop dat dit een beetje geholpen heeft and always remember YOU'VE GOT A FRIEND !!!
zelfs een vreemde kan jou vriend worden !

please don't give up

het leven is te mooi om er zomaar een eind aan te maken !!
(deze zinnetjes hebben mij ook geholpen toen ik het moeilijk had ,ik hoop dat ze voor jullie ook helpen)

groetjes Sharon
Datum:
25-06-2007
Naam:
sharon
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

geen zin meer in dit leven

ik kan niet meer
ik ben helemaal op
ik voel me heel erg ongeluking
nergens heb ik meer fut vor
niemand bergrijpt mij ik bem zo moe ik kan wel voor 24 uur slappen
ik wil rust voor altijd
ik weet zeker dat er na de dood een beter leven is waar alen mensen geluking zijn em waar geen pijn en verdriet is
ik kan echt niet
alsm ik er niet meer ben dan zal mij ook niemand mij missen
de mensen in mij omgeving zijn beter af zonder mij
ik heb zoveel elende achter de rug en ik ben er nog niet van af alles wordt steeds erger
voor mij hooft het niet meer
deze wereld is erg zwaar bedorfen en elende
waar je ook kijkt is aleen maar elende
echt voor mij hooft het echt niet meer
ik wil rust voor altijd
ik haat mijzelf
ik ben ook niet waard om op deze werled te leven
Datum:
25-06-2007
Naam:
luc
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

wel of niet

ik werk hard voor me geld toch zit ik die in de shit terwijl ik alles eerlijk doe en overal hard voor werk maar hoe ik het ook doe het wil niet lukken mijn eigen leven te leiden elke avond als ik op bed lig begind het te maalen ik wil nie meer en dan ga ik na denken hoe ik het zal doen maar weet toch dat ik het nie doe want ik durf nie
sommige mensen zeggen wel eens geld maakt niet gelukkig maar als je met weinig moet doen dan denk je wel anders
ik weet niet hoe het leven er uit zal zien voor mij maar zo gaat het niet meer en zo wil ik niet leven ik probeer hulp te zoeken maar zo makkelijk is het niet
Datum:
24-06-2007
Naam:
arnold
Leeftijd:
24
Provincie:
Groningen

ik ben mijn zusje kwijt aan zelfmoord

ongeveer 10 maanden terug heeft mijn zus(27)zichzelf van het leven beroofd,doormiddel van een overdosis.ik heb haar bij mn vader thuis gevonden.waar we toen nog woonden,ik woon nu samen met mn vriendin.we hadden toen al een huisje gekocht en waren volop aan het verbouwen.mijn zus wilde daarop wachten,maar heeft het niet gekunt.in haar leven ging het niet best,geen werk,vriend die een slechte invloed had op haar (agressief,dominant,jaloers) en dan de het grootste probleem drugs,dat en haar vriend die haar daarin stimuleerde zijn haar fataal geworden.vanaf dat moment dat ik mijn zusje aantrof is mijn leven en dat van mn vader en moeder voorgoed verandert.er gaat geen moment voorbij of ik denk eraan en als ik er even niet aan heb gedacht voel ik me schuldig.ik gun me vrijwel geen rust,ik heb gelukkig nog een hoop te doen aan het huis(tuin) dus daar ben ik dan ook veel mee bezig,zou ik dat niet hebben dan ,dan weet ik het eigenlijk niet.ik had een hele goede band met mn zus,ik was altijd haar grote broer,ze was zo trots op mij,ik en mn ouders hebben ook alles proberen te doen wat we konden bedenken om te helpen,maar ze wilde niet meer.ik en mn vader wisten het niet dat ze dit wilde doen maar ze sprak er met mn moeder over,dat ze haar los moest laten en haar dit moest laten doen maar dat kon toch niet,je kan er toch niet mee instemmen dat iemand zich van het leven gaat beroven?maar nu zitten we ermee,hopelijk heeft ze rust nu.alleen is het voor ons nu niets meer,leven in een waas van onbegrip en machteloosheid en gemis,intens verdriet hebben we.dus alsjeblieft iedereen die aan zelfdoding denkt,denk aub aan de nabestaande want jullie rust is voor hun een leven van verdriet wat eeuwig duurt.er is altijd wel iemand die van je houdt!!!en iemand die je wilt helpen,probeer hulp te zoeken.
Datum:
24-06-2007
Naam:
zomaar iemand
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

ik weet het niet meer

ik ben het beu!! ik kan hier ook nooit iets goed doen in deze kut wereld. iedereen is beter af zonder mij ,dus waarom zit ik hier dan nog?? verlos mij uit mijn lijden wie dan ook ! ik ben het beu zo kan ik toch niet leven !? alleen is er 1 ding dat me nog tegenhoud ik heb een paar ECHTE vriendinnen zonder hen had ik hier waarschijnlijk niet meer gezeten.
eigenlijk weet ik niet meer wat te doen,er wordt zoveel van mij verwacht en ik stel ze keer op keer teleur .houd deze nachtmerrie dan nooit op??
ik weet wel dat zelfmoord geen oplossing is,en dat wil ik mijn vriendinnen ook niet aandoen.maar waarom houd die miserie dn niet op??ik weet wel dat ik moet doorzetten en dat er anderen zijn die het erger hebben dan ik hen wil ik dan ook heel veel succes wensen en ik hoop dat we er samen uit geraken
groetjes
Datum:
24-06-2007
Naam:
sharon
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

ik wil niet meer

Als ik mijn eigen leven terug kijk, merk ik dat ik best een kutleven heb gehad. Ik ben vanaf groep 5 erg gepest. Ik werd voor vanalles uitgemaakt, maar vooral voor lelijk. Ik dacht dat dat op de middelbare school wel anders zou gaan, dat ze daar volwassener zouden zijn, maar het tegenovergestelde bleek waar te zijn. In de eerste ben ik verschrikkelijk gepest door mijn hele klas. Elke keer als ik de klas binnen kwam lopen stond de hele klas met zijn vingers gekruist richting mij: HEKS, HEKS, te roepen. Ik was lelijk, een heks, dom, stom, enz. Ik kon nooit wat goed doen. In de tweede ging het al een stuk beter, maar het was nog niet alles. In de vierde begon het gezeik weer. Ik ben vreselijk gepest door een meisje bij mij in de klas. Ze had er alles voor over om mij zwart te maken. Ze liet verhalen rond gaan over de hele school, ze schold en beledigde waar iedereen bij was. Het ergste was nog dat de hele klas het wel grappig vond. Ik was diep gekwetst. Een bijwerking was ook nog dat mijn vrienden ook gepest werden, omdat ze met mij omgingen. Dat vond ik nog het pijnlijkst. In de vijfde ging het al ietsje beter, maar toen ben ik ook belachelijk gemaakt voor het hele examenjaar.
Op de hogeschool waar ik nou zit, begon het ook allemaal niet feest. Ik durfde geen mensen binnen te laten, omdat ik dacht dat ze me toch gingen uit lachen. Er was 1 jongen die mij altijd moest hebben. Ik werd belachelijk gemaakt en uitgescholden. Op de hoge school! Ik heb het wel met die jongen proberen uit te praten, maar hij is heel impulsief. Als hij iets vind, dan zegt hij dat gelijk.
In mijn sociale leven laat ik slecht mensen binnen, of ik hang mijn verdedigingsmechanisme op. Dat is veel praten en heel druk reageren. De meesten zien niet dat dit een verdediging is van mij, en vinden mij raar. Ik heb het mezelf aangeleerd. Ik weet ook niet hoe ik hier weer vanaf moet komen.
Thuis is het trouwens niet veel beter. Ik heb vaak ruzie met mijn ouders, omdat wij allebei niet toegeven wanneer we fout zitten. We willen allemaal ons gelijk halen en dat gaat fout. Ik pik niet dat zij altijd gelijk willen hebben "omdat ze ouders zijn" en zij pikken mijn brutale mond niet. Dit gaat al zo'n jaar of 10 door.
Ik heb ook nog nooit een vriendje gehad, omdat jongens zich niet interesseren voor mij. Iedereen vind mij toch maar een vreemd wijf. Ik durf het ook zelf niet te zeggen, omdat ik dan bang ben dat ze me uit gaan lachen. Ik wil ook niet op foto's omdat ik er dan toch lelijk op sta. En ik wil niet dat mensen lelijke fotos van mij zien. Daarom ontwijk ik ze allemaal. Vanaf mijn 12e jaar, hebben we niet echt fotos meer van mij. Puur omdat ik dat niet wil.
Op school heb ik het nu ook zwaar. De toetsen willen niet meer lukken en die mag ik volgend jaar over doen. Nog meer werk. Ik zit gewoon ff in de put. Ik weet het niet meer.
Ik ben al bij psychologen geweest en die gaven me allemaal hetzelfde advies: gewoon rustig blijven. Je weet niet wat mensen denken, dat vul je zelf allemaal in. Je moet niet uitgaan van het feit dat alle mensen slechte bedoelingen hebben met je.
Maar dat begrijp ik niet. Ze hebben WEL slechte bedoelingen met mij. Ze moeten me altijd zwart maken op een of andere manier.
Ik ben nu 18 en helemaal kapot. Ik slaap snachts niet, maar ik ben elke dag wel moe. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet oplossen. Dat pesten heeft zo'n indruk op mij gemaakt dat mijn hele karakter er naar gevormd is. Ik stoot mensen af met mijn gedrag (druk zijn), maar ik weet niet hoe ik dit moet veranderen. Ik heb zelf het gevoel dat ik gewoon druk BEN.
Ik word gek van mezelf dat ik mezelf niet kan veranderen en dat anderen alleen maar negatief over mij denken.
Zo zit mijn leven in elkaar. Ik heb geen idee meer. Ik zou het zelf niet zo erg vinden om er niet meer te zijn. Maar voor mijn omgeving zou het wel een shock zijn. Toch heb ik er geen last meer van. Geen gepest, geen gezeik, geen gezeur, geen pijn.
Datum:
24-06-2007
Naam:
sammie
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

ben mezelf kwijt

hallo ik ben een vrouw van 29 jaar, en om een lang verhaal kort te maken, ik zit met een heel groot probleem.
Ik ben verloofd met een vrouw vorig jaar, heb het mijn ouders niet verteld omdat ik bang was voor een reactie van hun. Mijn moeder kwam erachter in juli, ik mocht van mijn moeder niks tegen me vader vertellen. 5 mei dit jaar heb ik het wel verteld en me vader ging uit ze vel. Sindsdien mag ik niet meer met haar omgaan en ik mis haar vreselijk, ik ben paar weken geleden weggelopen omdat ik bij haar wilde zijn, maar omdat ik bang voor me ouders was ben ik weer naar huis gegaan. Laat staan dat ik een heel goed leven heb gehad. Maar ik ben contact blijven houden met me meisje, en ik dacht vrijdag ik ga het me vader vertellen, had ik beter niet kunnen doen zowel lichamelijk als fysiek is het totaal uit de hand gelopen. Ik wil weg van huis, maar nu gaan me ouders zeggen van als je weer wegloopt dan krijg ik hartstilstand en dan gaat je ma dood enz enz. Ik durf niet weg te gaan, want me ouders weten me te vinden en dan gaat er nog heel veel ellende komen. Ik heb altijd pech gehad in me leven, zie alles zwart wit, doe egt me best om lief te zijn, maar ik ben 29 jaar en word beschouwd als 5, wat moet ik doen, het is niet zo dat ik al aan zelfmoord denk, maar zie het leven ook niet meer zo zitten op deze manier, kan iemand mij hier in helpen of heeft iemand zoiets meegemaakt ajb reageer groetjes anoniempje
Datum:
24-06-2007
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
29
Provincie:
Groningen

Waarom ben ik op deze Aarde?

Ten eerste wil ik het duidelijk maken dat ik niet in Nederland meer woon sinds de laatste 40 jaren. Ik heb deze site gekozen omdat ik nog Nederlands ken en zodoende kunnen mijn vrouw en kinderen niet per ongeluk mijn e-mails over dit onderwerp lezen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet weet hoe iemand mij deze gedachten out het hoofd kan krijgen, want ik heb er al sinds zolang ik kan herinneren mee rond gelopen. Het schijnt mij heet meest te liggen aan het fijt dat ik nooit het gevoel heb gehad dat ik ergens bij hoorde. Vroeger was ik altijd verstoten omdat ik te gevoelig was en niets kon verdragen. Kinderachtig, ja, maar ik was toen ook maar een kind. Jammer genoeg ben ik daar nooit helemaal uit gegroeid en tot heden heb ik nog steeds moeite om alles in het propere perspectief te houden (iemand die engels kent, kan mijn "ver-nederlandst engels" wel begrijpen. Soms moet ik mij zo uitdrukken vanwege een te kleine woordenschat). Dit loopt veel te vaak uit op een onplezierige manier waarop ik dingen zeg die ik niet had moeten zeggen, en waarvoor ik mij dan weer voor de honderste keer moet verontschuldigen. Of ik heb gevoelens over mijzelf die mij altijd weer doen vragen "waarom ben ik toch eigenlijk op deze aarde?" Ik doe alleen maar anderen pijn, of ik druk ze tot dat ze mij niet meer in de nabijheid willen. Dan ben ik weer alleen, en krijg ik die nare gedachten weer. Van een kant is het wel goed dat ik zo gevoelig ben, want de gedachten aan de nagevolgen zijn tot noch toe mijn redder geweest. Ik hou zoveel van mijn vrouw en kinderen dat ik hun dit niet aan zouw kunnen doen. Misschien ben ik ook te zeer een bangerd, maar ik geloof liever dat ik het vanwege de liefde voor mijn vrouw en kinderen nooit heb kunnen doen.
Maar erlijk gezegd, ik ben echt moe van mijn leven. Er is geen dag dat ik echt eens het gevoel heb dat het leven de moeite waard is. Er is altijd dat achtergevoel dat ik heel gauw toch weer iets ga doen of zeggen dat iemand pijn doet of dat iemand van mij af doet duwen.
Ik heb veel negatieve dingen te boven moeten komen in mijn leven, dus ik kan wel met zekerheid zeggen dat ik niet helemaal een slappeling ben, ofschoon mijn gedachten over mijn doel op deze aarde, en mijn wens dat mijn bestaan hier voorbij kon zijn, mijn zelf respekt geen goed doen.
Ik neem op het ogenblik 112.5 mg Venlafaxine HCL, voor diegene die daar verstand van hebben. Het werkt maar net, maar ik wil eigenlijk niet meer nemen. Ik ben altijd bang van mediceinen geweest en probeer dan ook altijd zoveel mogelijk zonder ze problemen op te lossen. Maar toch, als ik zo door blijf gaan met mijn gedachten, moet ik het met mijn Dokter bepraten en misschien een sterkere pil gaan gebruiken.
Waarom heb ik dit geschreven? Weet ik niet precies. Misschien omdat ik het af en toe eens moet vertellen. Misschien omdat ik dit hier op een anonieme manier (hoop ik, tenminste) kan doen. Misschien omdat ik bang ben dat ik steeds in gevaarlijker gebied kom, de ouder dat ik word. D.w.z. dat de kans dat ik er mee doorga sterker word, de ouder ik word. Ik kan het echt niet met zekerheid zeggen. Misschien is het voor al de redens die ik heb uitgelegd, en die ik niet heb uitgelegd, maar die er in werkelijkheid voor mij bestaan ondanks dat ik ze zelf niet herken.
Kan iemand hier op reageren? Moeten jullie zelf besluiten. Ik vraag alleen dat de reacties niet bestaan uit amateur psychologie. Ofschoon ik wel respekteer dat alle reakties van goede mening zijn ontstaan, moet ik eerlijk uitleggen dat ik geweldig veel advies heb gekregen, gedurende mijn leven, dat helemaal niet op echte kennis van het onderwerp was gebaseerd, en daarom waardeloos voor mij was. Als U iets echt waardevols te zeggen hebt, wil ik dat graag lezen. Als U alleen maar iets ondersteunend wil schrijven, ook goed. Maar als U geen erkende ervaring hebt in menskunde (psychologie, psychiatrie), maar U wil advies geven, laat het dan maar a.u.b.. Daar heb ik meer dan genoeg van gehad. Toch bedankt voor Uw betrokkenheid.
Datum:
24-06-2007
Naam:
Joe
Leeftijd:
53
Provincie:
Limburg
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.