Levensverhalen (pagina 1371)

Ik ben een meisje van 15 jaar en heb veel nare dingen in mijn leven meegemaakt.
Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik 8 jaar oud was, omdat mijn vader vreemd ging. Dat deed mij en mijn moeder erg veel pijn. Mijn moeder ging aan de drank, en ik snapte natuurlijk niet waarom ze in de avond altijd 'zo raar' deed.

Toen mijn moeder op mijn 9/10e jaar een nieuwe vriend kreeg, wat de vader van mijn toenmalige beste vriendinnetje bleek te zijn, stopte het drankgebruik. Ik was gelukkig voor haar en alles ging goed. Mijn vriendinnetje kwam bij ons in huis wonen samen met haar zusje en haar vader. Ze gingen trouwen in 'gemeenschap van goederen', en dat bleek acteraf geen goede beslissing.

Na 1 jaar begon mijn moeder weer te drinken en ik kreeg het door. Hun ruzie's waren vreselijk, hij greep haar altijd naar haar keel en schopte haar benen tot bloedens toe. Hij pakte haar beet aan haar haren en probeerde haar hoofd in de vijver te duwen, er lag een krukpoot in de tuin en ik raakte in paniek, maar tog sloeg ik hem hiermee waardoor hij mijn moeder gelukkig losliet. Ik vond dit zo vreselijk om te zien en te doen, waardoor ik helemaal in shok raakte. Ik belde gelijk 112. Toen de politie kwam werd er geen van beide mee genomen, het enige wat ze zeiden was blijf bij elkaar uit de buurt en als er iets is gelijk bellen. Makkelijker gezegd dan gedaan als je bij elkaar in huis woont, en je kunt niet bellen als je in elkaar geslagen wordt, maargoed, ik was dus in de nacht bang en ik sliep niet meer, ik droomde naar en kon alleen maar huilen.

Na de 3e keer ben ik samen met mijn moeder beland in een opvang te huis. Ik vond het vreselijk. Mijn katten en pony's waren nog in zijn bezit en we konden nergens bij. Hij achtervolgde ons vaak en haalde dan mijn moeders auto weg met de reservesleutel die hij toen nog had. Ál onze goederen had HIJ in zijn bezit, onze auto, dieren, herrineringen, alles. Toen wij hiervoor aangifte wilden doen, kon dat niet omdat ze in 'gemeenschap van goederen'waren getrouwd.

We belandde samen in een achterwijk en daar was het nog erger. Ik ging net naar de brugklas op het VWO, maar door alle omstandigheden kon ik me nergens op concentreren. Mijn moeder ging weer aan de drank, ik miste mijn vrienden en vriendinnen, mijn dieren en mijn herrineringen en kon alleen maar huilen. Met mijn moeder kon ik niet praten, ze kwam om 6 uur uit haar werk en begon dan te drinken.

Ik vond dit echt vreselijk. Toen ze een nieuwe vriend kreeg, kregen we weer een klein nieuwbouw huisje en daar waren de omstandigheden beter. Ik kreeg mijn katten terug en ik was heel erg blij. De relatie hield een half jaar stand en alweer begon ze te drinken. Dit keer uitte ze haar woede en frustratie op mij. Ik durfte naar niemand toe te gaan omdat ik bang was dat ik mijn moeder dan zou verliezen. Ze stapte vaak dronken in de auto en ik zag op een gegeven moment dat het gewoon niet meer kon.

Toen ik zei: MAMA ALSJEBLIEFT STOP NOU MET DRINKEN DAN HELPEN WE ELKAAR, WE VINDEN DIT ALLEBIJ ERG! zei ze: GA LEKKER NAAR JE VADER DIE IS TOG ZO GOED VOOR JE DIE DOET TOCH WÉL ALLES GOED! Ik kon er niet meer tegen ik wilde haar helpen, maar het lukte me niet. Ze begon me vaak te slaan en te stompen als ze aan mijn vader terug dacht. Dit deed mij veel pijn, ik liet haar haar gang gaan omdat ik dacht ze is dronken, morgen is ze het weer vergeten.

Toen ze weer een nieuwe vriend kreeg trokken we al na 2 maanden bij hem in, aan de andere kant van nederland. Ik vond dit erg omdat ik wéér al mijn vrienden en vriendinnen verloor. Hij wist niets van het drankgebruik, maar al gauw had hij het door.


Mijn moeder stopte gelukkig met drinken, al haar aandacht ging naar hem, tegen mij snauwde ze alleen dat ik mijn rommel moest opruimen en dat soort dingen. Haar nieuwe vriend was in het begin best aardig. Hij kocht tikkets en zorgde ervoor dat ik mijn vader kon zien na 6 jaar. Ik had hem vreselij kgemist en was heel erg blij om hem te zien.

Mijn moeder was minder blij, en op die vakantie begon ze weer te drinken en ruzie te maken met mijn vader en mij. Zó erg dat ze op een gegeven moment tegen me zei: blijf jij maar hier bij je vader. Uiteindelijk, begon die vriend van haar zich ermee te bemoeie en zij dat mijn vader helemaal niet van mij houdt omdat hij 6 jaar niks van zich had laten horen. Diep in mijn hart dacht ik dat hij gelijk had, maar dat hij Niet van mij hield, kon ik me toch niet voorstellen.

Vanaf deze perioden werden deze ruzie's alleen maar erger, ze scholden me uit als ik het over mijn vader had: GA LEKER NAAR JE VADER KUT KIND! HIJ GEEFT TOCH NIKS OM JE! Dit deed mij zo pijn dat ik alleen maar op mijn bed kon huilen.

Mijn moeder veranderde helemaal: ze keek niet echt meer naar me om, en ze waren alleen maar met elkaar bezig. Ook begon ze weer te drinken, en als we dan ruzie hadden begon ze me uit te schelden of vloog ze me aan, waarna ze me aan me haren begon te trekken. We hebben dit uitgepraat en ze zei dat ze zich er erg schuldig over voelde.

Maar nog is er niet veel verbetering: Ik zat tv te kijken, het was een wreedprogamma, waardoor ik kanermongolen! Over die wrede personen op TV eruit floepte.. Ik zapte naar een andere zender. Die vriend van mijn moeder begon direct tegen me te schreeuwen dat ik het moest laten staan, en niet met kanker mongolen moest schelden. Ik ging naar mijn computer en hij begon aan mijn draden te trekken van mijn pc, ze wikkelde om mijn hand en hij trok door. Mijn vel was eraf en ik schreeuwde tegen hem kap hier nou mee laat me met rust!. Hij zei toen ga mijn huis uit!

Mijn moeder stond er gewoon bij en zei niets. Ik pakte een jas en liep naar buiten waar mijn vriend gelukkig voor mij klaar stond. Om 2 uur belde ik mijn moeder en vroeg waar ik nou heen moest en waar ik nou moest slapen. Ze antwoorden doodleuk in de bosjes? wat mij erg veel pijn deed, om 3 uur belde ze dat het haar speet en dat ze graag wilde dat ik terug kwam. Ik ging naar huis en heb haar en haar vriend 3 dagen genegeerd, alles is afgepakt, maar ik weet niet waaraan ik het heb verdiend.. Ik kan er niet meer tegen, elke keer van deze uit de hand lopende ruzie's, ik probeerde mijn moeder ALTIJD te helpen, ik was er AL die tijd voor haar.

en nu ze een nieuwe vriend heeft die mij niet mag, is ze er niet voor mij. Die vriend wil dat ik uit huis wordt geplaatst, maar hij heeft daar geen enkele reden toe, ik vind het zo erg, ik wil mijn moeder niet kwijt ik hou echt heel veel van haar en ik wil gewoon een goede band met haar, maar hij staat die band in de weg. Ik wil niet dat hij tussen ons komt.

Ik kan deze erge ruzie's niet verdragen en alles uit mijn verleden ook niet. Ik snij mezelf s'avonds en ik durf er met niemand over te praten. Mijn moeder wilt nu dat ik naar een pedagoog ga. Maar dat is alleen omdat hij vindt dat dat moet. Ik heb echt geen gedags probleem, ik probeer gewoon netjes en normaal te doen, maar ik ben deze ruzie's gewoon zat.. alles wordt op mij ge uit en ik wil dat dit stopt!

wat kan ik het beste doen? Ik wil echt niet uit huis, bij die gedachte moet ik altijd huilen, ik wil mijn moeder gewoon echt niet kwijt!

P.s sorry voor mijn lange verhaal maar ik ben erg blij dat het eruit is. Graag zou ik een reactie ontvangen. Alvast bedankt.

Hier dan mijn verhaal. Ik ben totaal van mijn pad geraakt. Dit is begonnen medio maart (maar eigenlijk zo’n 15 jaar geleden al). Ben toen naar de huisarts gegaan omdat ik me erg depressief voel, en ik een biertje wel lekker vind, en giga veel blow!! Deze wist me door te verwijzen naar het RBHof (GGZ). Hier kreeg ik natuurlijk eerst de mooie boekjes van, waarin van alles werd beloofd, en werd uitgelegd hoe het allemaal te werk zou gaan.

Vanaf hier is het alleen nog maar erger geworden!!!

De persoon waarmee ik mijn intake heb gehad, bleek veel later (na de therapieën al gestart waren) en haar nog eens wilde spreken, een stagiare te wezen die er niet meer werkte

Tijdens het eerste gesprek wat ik had zou ook nog een gesprek volgen met de psychiater, maar je raadt het al, deze was er niet. Heb deze man uiteindelijk wel gesproken, maar het enige waar hij zich druk om maakte, was het voorschrijven van medicijnen. Welke ik na lang overwegen toch maar ben gaan slikken, en na 2.5 maand nog niets doen. Daarna kwam zijn vraag "wat ik het liefst zou willen?". Waarop ik geantwoord hebt, dat ik het liefst een opname zou willen. Dit werd door hem te zwaar ge8. OF HET LEVEN ZOU MAKKELIJK IS!!!

Ben nu een maand of 2.5 bezig met therapie in deeltijd (4 dagen). Dit helpt geen ene FUCK!!!, in tegendeel het wordt alleen maar KUTTER!!! Je hoort daar verhalen van andere, waardoor je tot besef komt dat het leven in nog zoveel meer factoren verrot kan zijn.

Dus ik weet niet echt meer wat ik moet doen?????? Ik weet een ding, dat ik klem zit. Ik zou zo zelfdoding kunnen toepassen, maar weet ook dat mijn moeder dit niet trekt. Ik woon nog steeds bij haar (mis een echte liefde, geen moederliefde). Dus de dag dat zij ligt opgebaard, lig ik ernaast.

De laatste jaren denk ik hier zovaak aan, en verlang zo naar dat moment. Vanavond begon me moeder te vertellen dat ze het zo niet langer meer trekt en dat ze dan ook zich zelf zou beroven van het leven. Ik betrapte me erop dat ik dit haar zo toewenste, zodat ik ook uit dit lijden verlost zou worden.

Hoe ik me nou werkelijk voel kan ik het beste als volgt beschrijven:

Ik zie de wereld als 1 groot toneelstuk, waarbij ik een toeschouwer ben. Ik zit in een hele grote zaal, echt heel groot!!! Er zitten heel weinig mensen in de zaal, op 1 hand te tellen!!! En het is nog een KUT toneelstuk ook!!!!!!!!!!!!

Ik begrijp alles IN het leven, alleen begrijp ik HET leven niet!!!

Zoals een travestiet zich niet prettig voelt in zijn eigen lichaam, zo voel ik me in mijn eigen leven/wereld.

Ik weet dus niet meer hoe ik verder moet.........................................??????????

Ik wil niet meer ik heb er echt geen zin meer in ik heb altijd gezeik ik breng me zelf altijd in de schulden il stel mn ouders altijd teleur ik wil dood maar op een pijn lozen dood. iemand een idee ???

ik werd gedwongen om havo te doen maar ik he het neit gehaald...
en daarom krijg ik klappen van mijn vader ik ga liever dood dan dat ik iedere dag pijnlijd
wat kan ik doen....

Tijger werd ik genoemd door mijn minnares; een voor mij geweldige vrouw. Na 4 jaar ben ik zover om voortaan voor haar te kiezen, het was een moeilijke beslissing, maar ik kies voor haar. Op het laatst dumpt ze mij zomaar, haar kinderen en familie is belangerijker dan ik. Hoe ik het ook wend of keer het lukt niet om het te lijmen. En toch is zij de enigste van wie ik echt door wil gaan. Thuis wil het niet meer ben de weg helemaal kwijt. Werken doe ik al vanaf mijn 14 jaar. Ik heb alles behalve de liefde van iemand. De maatschappij doet er ook niet goed aan, alles en echt alles werkt tegen. Ik ben het zat en moe, het einde nadert nog een paar afscheidsbrieven en dan maar einde leven. Dood gaan we allemaal, ik moet er niet aan denken dat ik wel 90 jaar kan worden. De wereld is niet meer zo vriendelijk, en doorgaan wil ik niet meer en terug komen ook helemaal niet meer. Mijn vrouw doet haar best maar ik ben met haar niet meer gelukkig. Ik laat haar veel na en dat heeft ze ook wel verdiend. Mijn wereld en visie is door mijn minnares vernietigd. Ik mag ook niet meer met haar praten of gewoon vrienden zijn, stalken noemt de politie dat. Er is voor mij maar een uitweg.

Ik ben Mike ,28 jaar en woon in Flevoland..
Ik weet niet hoe ik moet beginnen en waarom ik dit eigenlijk doe.Ik was eigenlijk op zoek naar iets om toch menselijk,zonder andere mensen er bij te betrekken ,een einde aan te kunnen maken.Ik bedoel met andere mensen erbij betrekken,niet voor de trein te springen of mezelf met 180km pu op een boom te gooien.. Ik ben al vanaf dat ik kan denken op school getrijterd en uitgescholden.Ik had nooit vriendjes en vriendinnetjes,tot ik ongeveerd in de virde klas vds lagere school kwam,toen had ik er wel een paar.. Maar toen ik in de zesde klas kwam,begon het echt..Altijd getrijterd en geslagen. Zelfs m'n leraar liet me nablijven en trok me dan aan me haren door de klas en schold me uit.Ik was altijd een lul en kon nooit wat.. Ik wilde niet meer naar school,mar ook niet naar huis. Daar was me vader.Die dacht er net zo over.Ik was een lul,ik kon niks.Hij nam me ook kwalijk dat ik er was.Ik had me moeder van hem afgepakt..Wij waren zogenaamd twee handen op één buik.. Toen ik thuis kwam van school,vertelde ik dat ik erg me best moest doen,omdat ik anders zou zakken. De leraar had verteld dat we er echt aan moesten werken.. Me vader wist al dat ik zou zakken,want ik was toch een lul en kon niks en zou dat ook niet kunnen.. zelfs als ik alleen maar op de bank tv zat te kijken,zei hij al tegen me moeder,kijk 'm toch zitten die lul..Me ouders zijn nu 9 jaar gescheiden,maar toen was ik al 19,en het heeft mij alleen maar verder in de problemen geholpen..Me moeder verhuisde naar een andere stad en me vader werd helemaal gek dat ze weg was.Ik woonde daar toen nog en heb hem 7 keer op de grond moeten vinden toen ik thuis uit me werk kwam.had ie een poging gedaan..Ik heb jaren aan moeten horen dat het niet normaal was wat ze hem aan had gedaan.. Gelukkig kreeg ik een baan,inmiddels 22 jaar oud en leerde een meisje kennen.Na een half jaar kregen we een woning en was verlost..Ik was eindelijk gelukkig..NIet meer uitgescholden worden,eindelijk iemand die van me hield en dat ook voelde.Ik wist niet eens wat dat was.. Dol gelukkig was ik..Ik kreeg zelfs een baan als manager,dus ik kon wel wat,zo stom was ik dus net niet.. in 2004 kreeg ik de genade klap.Ik werd in juli erg ziek.Ik viel af en viel maar af.Eten en drinken ging niet meer.Ik kwam met 52kg in het ziekenhuis ,uit gedroogd en bloedarmoede.Ik had een darmziekte..Flink prednison en anderte troep..toen ik thuis kwam,kreeg ik een brief thuis van mijn werkgever,dat er wegens reorganisatie ontslag voor me aangevraagd was,het bedrijf werd zelfs verkocht en ik had geen enkel recht van spreken meer.De vergunning tot ontslag was al veleend door het CWI en er is een uitspraak vd rechtbank gekomen..De zelfde week kreeg ik te horen van me vriendin dat ze bij me weg ging..Op dat moment zit je kompleet verdoofd om je heen te kijken..De klap komt later..Je weet eerst eigenlijk niet wat je overkomt,en dan wel..Je zit alleen in een half leeg huis om je heen te kijken en je bent moederziel alleen..Helemaal niets heb je meer,geen baan geen vriendin,enkeld melicijnen..De melicijnen hielpen niet goed en ben ziekenhuis in en uit gegaan..Vrienden zag je daar heel weinig,tot niet..Tot februari 2006,torn hadden ze een nieuw melicijn,dat was heel goed zeiden ze in het AMC.Alleen niet voor mij.M'n lichaam reageerde daar heel vernijnig op en me bloeddruk zakte en me hartslag steeg..Zoveel artsen heb ik nooit gezien..Ik hoorde ze alleen roepen,dit gaat niet goed,hij zakt weg..Ik voelde me zo beroerd en heb hun gevraagd me te laten gaan en zakte weg,dat was het mooiste gevoel ooit..Helaas kwam ik een paar uur later weer bij en voelde me dood ongelukkig,ik was er nog.. drie dagen later mocht ik nar huis,weer alleen en alleen..Maar weer zoeken naar wat ik moet doen.. eindelijk kwam ik weer een meisje tegen,ik heb er heel even warmte van mogen hebben,maar ze zat nog te veel met haar ex in d'r hoofd,dus ben weer alleen..Ik heb een UWV uitkering omdat er geen bedrijf meer is die maar één keer naar me wil kijken..Ik heb elke dag weer vreselijke pijn in me buik en slik prednison..Elke dag weer heb ik geestelijk ook vreselijke pijn,ik zie niemand.Heel af en toe een keer een verjaardag,meer niet.Geld om uit te gaan heb ik niet..Ik zit nu gewoon te wachten tot het ophoud,maar het duurt zo lang..Ik heb nog niet een alles verteld,maar ik ga ermee stoppen.. Hulp hoef ik niet,ik wil niemand vragen om iets.Alleen als je echt weet hoe het op kan houden,wil ik graag iets horen.

IK kan het leven niet meer aan.
Ik ben moslim en daarbij hoort dat je eerlijk moet zijn,maar dat ben ik soms wel niet.

Het leven is niet zo gunstig,het leven ja ik bedoel ik hou wel van iemand ook al heeft die iets gedaan.

En ik kan er niet mee omgaan me ene helft van me hart is weg en als die andere helft weg gaat wat moet ik doen dan in het leven.

Me ouders die snappen me niet om hoe ik ben en me broers ook niet en ja ze willen dat ik zoals hun leef maar ik ben niet zo en door de tijd ben ik een feminst geworden en verbitterd in het leven.

En ik weet niet het niet meer ik kan verder geen uitweg vinden me gevoelens vergeet ik snel en dit zijn de gevoelens die ik weergeef,maar ik wil dat alles in orde komt en anders dan kan ik verder niet meer leven.

Die man is ong 30 jaar oud en toen ik hem ontmoet had was die getrouwd maar nu ze zeggen dat die drugs enzo gebruikt voel ik me schuldig in me dromen komt het voor dat alles in orde komt maar dat ik toch met iemand anders verloofd word en dat ik nog van die man hou.

Ik snap het leven niet meer,
ben meer wijzer maar niet wijs genoeg om nog door te willen leven.

Soms denk ik dat ik geboren ben om ongelukkig te zijn, om te ervaren dat het leven hier op deze aarde een ware hel is. Soms denk ik dus dat de dood beter is, ware het zo is dat ik er doodsbang voor ben te sterven. Wakker worden gaat samen met de tweestrijd in mij; leef ik ongelukkig en zonder angst of duik ik de dood in en overkom ik mijn grootste angst. Proberen heb ik al vaker gedaan, om over mijn angst heen te komen, markeringen over mijn hele lichaam staan gebrand in mij. Toch kies ik het merendeel van de ochtenden om te leven. En dus ook om te leren leven met de altijd voortdurende depressie in mij. Deze wereld is een verkrachting van wat er ooit was, we hebben onze wereld zelf ten onder gebracht. Deze wereld anno 2007 is er toch niet een om blij van te worden. Ik verafschuw mensen die gelukkig zijn in deze wereld vol dood en verderf, vol pijn en verdriet. Hoe kan men op tv zien hoe mensen sterven van de honger, met een bord eten op schoot, zeggen dat het zo erg is en vervolgens de helft van je eten weggooien omdat het niet lekker is!! Het leven is er voor gemaakt te leven voor een hoger doel, om boven de materie uit te stijgen, en te voelen met al je wezen. Het enige zogenaamde leven dat ik nu nog zie is het leven dat zorgt voor de dood. Ik zeg het, dit leven is de dood niet waard. Ik haat alles om mij heen. Dood ga ik met een boodschap aan de wereld.

Ik ben moe zo erg moe!
Ik wil dood rusten in vrede!
Ik heb schulden van hier tot tokio.
Ik kan zo toch niet leven!
Ik heb twee kinderen was zwanger toen ik 16 was en nu 5 jaar later sta ik er nog steeds alleen voor.
Ik wi me niet meer druk maken over hoe ik me schulden en de huur ect en eten moet betalen.
het is zo kut niemand begrijpt me.
En als er een lichtje puntje is wordt het weer van me af genomen.
ben zo fucking alleen.
en als ik naar die lieve gezichtjes kijk van me kindjes dan denk ik sorry lieverds dat ik jullie zo'n leven heb gegeven!
Maar zal door gaan tot dat jullie je mamma niet meer nodig hebben en dan ga ik slapen om nooit meer wakker te worden !

ik ben 15 jaar oud.
Mijn leven wordt echt zuur gemaakt door mijn ouders (vooral mijn moeder). Als ik dit jaar niet slaag voor het 5e middelbaar, gaat mijn vader me in een andere richting sturen, bv humane wetenschappen, economie, ... (ik zit momenteel in moderne wetenschappen) en dat is het laatste wat ik zou willen!
Ik doe mijn best voor school, ik gedraag me zoals een goede leerling/zoon,... en toch heb ik de indruk dat mijn ouders me niet mogen. Ze beseffen gewoon niet wat ik allemaal doe, of meemaak. Bv: ik zit zaterdag thuis te studeren voor mijn nederlands mondeling die ik op woensdag 20/6/07 krijg (en mijn ouders zijn niet thuis). De dag wanneer ik mijn mondeling heb afgelegd (woensdag dus) viel het tegen. Mijn moeder beschuldigde me dat ik alleen de dag op ervoor had gestudeerd, terwijl ik al van zaterdag bezig was! Maar dat is niet alles, ik heb mijn mondeling minstens 1 keer voor de examenperiode en 1 keer in de examenperiode bekeken (zonder de zaterdag, zondag, maandag en dinsdag meegerekend). Ik studeer grondig voor al mijn vakken, en ik ken ze ook goed, maar ze vallen vrijwel allemaal tegen, omdat ik een enorme last heb van stress (= black outs). En dat is niet het enige, zo gaat het al heel mijn leven, zolang als ik het me kan herinneren. En ik doe al hartstikke mijn best om de ruzies met mijn moeder te voorkomen --> ik zeg wanneer ik dat ga studeren, waarom ik moet computeren (bv voor school), noem maar op...
En TOCH blijft ze me beschuldigen. daar leef ik dus al heel mijn leven mee samen... Het is gewoon te erg voor mij, ik kan het niet meer aan. Een paar jaar geleden ben ik beginnen te dromen van zelfmoord, ik wil gewoon weg van deze wereld, het maakt me als het ware kapot. Alleen is het moeilijk voor me om afscheid te nemen van al die spullen, en de goede tijden die ik beleefd heb. Het houdt me tegen, maar soms verlang ik er zo sterk naar om zelfmoord te plegen, maar ik kan mijn vrienden de pijn en rauw niet aandoen, ze zijn er niet op voorbereid.
Ik ben al heel mijn leven gepest, door iedereen zo wat, omdat ik van Taiwan afkomsting ben. Iedereen (buiten de paar vrienden die ik heb en familie) scheldt me uit voor Chinees, Koreaan,... en ik begin er stilletjes genoeg van te krijgen. Ik heb al zitten nadenken hoe ik het beste zou omkomen. Ophanging, van een gebouw afspringen met het hoofd gericht naar de grond, voor een trein springen,...??
Ik hoop dat de dood me zeer snel gaat vinden. Ik wil wel nog eerst meemaken hoe mijn moeder sterft (ik hoop een zeer pijnlijke dood voor haar). Mijn leven is gewoon helemaal op zijn kop gedraaid, en ik kan me er niet uit redden.