Ik heb in ongeveer dezelfde situatie gezeten als jij. Mijn moeder was 18 toen ze mij kreeg (ongelukje), is weggegaan bij mijn biologische vader en heeft een paar relaties tussendoor gehad. Tot het moment dat ze mijn huidige (stief) vader ontmoette. Daar is ze mee getrouwd en ze hebben nog 3 dochters gekregen (mijn zusjes dus). Mijn moeder heeft mij heel vaak geslagen, gestompt, geschopt, uitgescholden, uit huis gesmeten etc. Op school hadden ze niets in de gaten omdat ik altijd vrolijk deed. Ik dacht dat het mijn schuld was en schaamde me ervoor. Daar kwam bij dat we om de drie jaar verhuisden vanwege het werk van mijn (stief) vader. De leraren op school kregen dus ook niet echt de kans om mij echt te leren kennen.
Toen ik ouder werd (en dus zelf na ging denken) kwam ik erachter dat het niet in de haak was zoals het ging. Echter dit vertellen aan mijn moeder werkte averechts. Nu ben ik 27 en heb een heleboel moeten verwerken. Ik ben erachter gekomen dat mijn moeder zo deed omdat ze zelf onzeker over zichzelf is en zelf de boel in haar hoofd niet op de rit heeft. Op de momenten dat het met mij slecht ging en met haar goed dan had ik wat aan haar maar op de momenten dat het andersom was brak de ellende uit. Als kind is het heel lastig om voor jezelf te kiezen en je eigen weg te gaan. Wat ik je wil adviseren is om te kijken of het mogelijk is om tijdelijk (tot je je eventuele studie af hebt of in ieder geval gewoon werk gevonden hebt en je dus voor jezelf kan zorgen) elders te gaan wonen. Niet bij je vader en niet bij je moeder, een vertrouwd familielid of iets dergelijks. Dat maakt dat jij in een rustige omgeving terecht komt en de gemoederen bij jou thuis niet te hoog op kunnen lopen. Je kunt dan zelf bepalen wanneer je je moeder wil zien en kunt dan ook zelf bepalen wanneer je haar niet wil zien. Op deze manier kun je genieten van de goede momenten die je met haar hebt en de slechte momenten zoveel mogelijk vermijden. Wat je moeder eigenlijk zou moeten doen is zelf hulp zoeken. Ze heeft hoogstwaarschijnlijk zelf een negatief zelfbeeld maar durft dat niet toe te geven. Dat maakt dat ze het rottige wat ze zelf meegemaakt heeft op anderen gaat projecteren en dus viert ze het daarop bot.
Wat wel heel belangrijk is is dat er licht is aan het eind van de tunnel. Ik heb er zelf ook zeer serieus over nagedacht om zelfmoord te plegen maar ben heel blij dat er iets was wat me weerhouden heeft. Je moet in jezelf geloven, je bent lief (je houdt heel veel van je moeder) maar moet wel zorgen dat jezelf je hoofd boven water houdt. Kijk 'ns in de spiegel en zeg tegen jezelf ik hou van mij, ik ben mooi, ik ben het waard. Dit klinkt heel zoetsappig (daar houd ik ook niet van) maar het helpt echt. Als jij weet dat jij het waard bent en daardoor zelfvertrouwen krijgt, probeert wat afstand te nemen van je thuissituatie (dat is wellicht heel lastig) dan kun je ook je moeder van daaruit beter helpen. Het is ook heel belangrijk om iemand te vinden die je vertrouwt en met wie je dit kunt bespreken.
Tot slot: Je bent een topper, geloof in jezelf, als je dat doet dan krijg je het straks echt op de rit. Dit is mij ook gelukt (huisje, boompje, beestje en een hartstikke leuke baan) en als ik dat kan kan jij dat ook! Heeeeeeeel veel sterkte maar ook succes gewenst. Het gaat je lukken daar geloof ik in!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.